Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

empire

  • 21 Arcana imperii

    Latin Quotes (Latin to English) > Arcana imperii

  • 22 adfectatio

    affectātĭo (better adf-), ōnis, f. [adfecto], a striving after something (in a good or bad sense; for the most part only in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    philosophia sapientiae amor est et adfectatio,

    Sen. Ep. 89:

    magna caeli adfectatione compertum, i. e. perscrutatione,

    investigation, Plin. 2, 20, 18, § 82 (but Jan reads adsectatio):

    decoris,

    id. 11, 37, 56, § 154: Nervii circa adfectationem Germanicae originis ( in the endeavor to pass for Germans), ultro ambitiosi sunt, Tac. G. 28:

    imperii,

    aspiring to the empire, Suet. Tit. 9.—
    II.
    Esp., in rhetoric, a striving to give a certain character or quality to discourse without possessing the ability to do it, also an inordinate desire to say something striking, affectation, conceit:

    (ad malam adfectationem) pertinent, quae in oratione sunt tumida, exsilia, praedulcia, abundantia, arcessita, exsultantia,

    Quint. 8, 3, 56:

    nihil est odiosius adfectatione,

    id. 1, 6, 11; 8, 3, 27; 9, 3, 54; 10, 1, 82; Suet. Gram. 10; id. Tib. 70.

    Lewis & Short latin dictionary > adfectatio

  • 23 affectatio

    affectātĭo (better adf-), ōnis, f. [adfecto], a striving after something (in a good or bad sense; for the most part only in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    philosophia sapientiae amor est et adfectatio,

    Sen. Ep. 89:

    magna caeli adfectatione compertum, i. e. perscrutatione,

    investigation, Plin. 2, 20, 18, § 82 (but Jan reads adsectatio):

    decoris,

    id. 11, 37, 56, § 154: Nervii circa adfectationem Germanicae originis ( in the endeavor to pass for Germans), ultro ambitiosi sunt, Tac. G. 28:

    imperii,

    aspiring to the empire, Suet. Tit. 9.—
    II.
    Esp., in rhetoric, a striving to give a certain character or quality to discourse without possessing the ability to do it, also an inordinate desire to say something striking, affectation, conceit:

    (ad malam adfectationem) pertinent, quae in oratione sunt tumida, exsilia, praedulcia, abundantia, arcessita, exsultantia,

    Quint. 8, 3, 56:

    nihil est odiosius adfectatione,

    id. 1, 6, 11; 8, 3, 27; 9, 3, 54; 10, 1, 82; Suet. Gram. 10; id. Tib. 70.

    Lewis & Short latin dictionary > affectatio

  • 24 Alexandrea

    Ălexandrēa (the form of Cicero's time, Cic. Phil. 2, 19; id. Fin. 5, 19; Prop. 4, 10, 33 ( Alexandria, Müll.); Hor. C. 4, 14, 35 K. and H.; also Ălexandrīa under the Empire; so, Antiochēa and Antiochīa; cf. Prisc. p. 588 P., Ochsn. Eclog. 143, and Osann ad Cic. Rep. p. 467), ae, f., = Alexandreia, a name of several towns of antiquity; among which,
    I. II.
    A town in Troas, now Eski Stamboul, sometimes called Alexandria, Cic. Ac. 2, 4; Plin. 5, 30, 33, § 124;

    and sometimes Alexandria Troas,

    Liv. 35, 42; 37, 35; Plin. 36, 16, 25, § 128.—
    III.
    A town in Aria, also called Alexandria Ariōn (i. e. Arionum), now Herat, Plin. 6, 17, 21, § 61; 6, 23, 25, § 93.—Hence, Ălexandrīnus, a, um, adj., pertaining to Alexandria,
    A.
    In Egypt:

    vita atque licentia,

    a luxurious and licentious life, like that of Alexandria, at that time a centre of luxury, Caes. B. C. 3, 110; Petr. 31; Quint. 1, 2, 7 Spald.:

    Alexandrina navis,

    an Alexandrian merchantship, Suet. Aug. 98; id. Ner. 45; id. Galb. 10: Bellum Alexandrinum, the history of the expedition of Cœsar into Egypt, after the battle at Pharsalus, Auct. B. Alex. 1.—
    B.
    In Troas, Plin. 15, 30, 39, § 131; 23, 8, 80, § 158. — Subst.: Ălexandrīni, ōrum, m., inhabitants of Alexandria (in Egypt):

    ad Alexandrinos istos revertamur,

    Cic. Rab. Post. 12, 34; id. Pis. 21, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > Alexandrea

  • 25 Alexandria

    Ălexandrēa (the form of Cicero's time, Cic. Phil. 2, 19; id. Fin. 5, 19; Prop. 4, 10, 33 ( Alexandria, Müll.); Hor. C. 4, 14, 35 K. and H.; also Ălexandrīa under the Empire; so, Antiochēa and Antiochīa; cf. Prisc. p. 588 P., Ochsn. Eclog. 143, and Osann ad Cic. Rep. p. 467), ae, f., = Alexandreia, a name of several towns of antiquity; among which,
    I. II.
    A town in Troas, now Eski Stamboul, sometimes called Alexandria, Cic. Ac. 2, 4; Plin. 5, 30, 33, § 124;

    and sometimes Alexandria Troas,

    Liv. 35, 42; 37, 35; Plin. 36, 16, 25, § 128.—
    III.
    A town in Aria, also called Alexandria Ariōn (i. e. Arionum), now Herat, Plin. 6, 17, 21, § 61; 6, 23, 25, § 93.—Hence, Ălexandrīnus, a, um, adj., pertaining to Alexandria,
    A.
    In Egypt:

    vita atque licentia,

    a luxurious and licentious life, like that of Alexandria, at that time a centre of luxury, Caes. B. C. 3, 110; Petr. 31; Quint. 1, 2, 7 Spald.:

    Alexandrina navis,

    an Alexandrian merchantship, Suet. Aug. 98; id. Ner. 45; id. Galb. 10: Bellum Alexandrinum, the history of the expedition of Cœsar into Egypt, after the battle at Pharsalus, Auct. B. Alex. 1.—
    B.
    In Troas, Plin. 15, 30, 39, § 131; 23, 8, 80, § 158. — Subst.: Ălexandrīni, ōrum, m., inhabitants of Alexandria (in Egypt):

    ad Alexandrinos istos revertamur,

    Cic. Rab. Post. 12, 34; id. Pis. 21, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > Alexandria

  • 26 Alexandrini

    Ălexandrēa (the form of Cicero's time, Cic. Phil. 2, 19; id. Fin. 5, 19; Prop. 4, 10, 33 ( Alexandria, Müll.); Hor. C. 4, 14, 35 K. and H.; also Ălexandrīa under the Empire; so, Antiochēa and Antiochīa; cf. Prisc. p. 588 P., Ochsn. Eclog. 143, and Osann ad Cic. Rep. p. 467), ae, f., = Alexandreia, a name of several towns of antiquity; among which,
    I. II.
    A town in Troas, now Eski Stamboul, sometimes called Alexandria, Cic. Ac. 2, 4; Plin. 5, 30, 33, § 124;

    and sometimes Alexandria Troas,

    Liv. 35, 42; 37, 35; Plin. 36, 16, 25, § 128.—
    III.
    A town in Aria, also called Alexandria Ariōn (i. e. Arionum), now Herat, Plin. 6, 17, 21, § 61; 6, 23, 25, § 93.—Hence, Ălexandrīnus, a, um, adj., pertaining to Alexandria,
    A.
    In Egypt:

    vita atque licentia,

    a luxurious and licentious life, like that of Alexandria, at that time a centre of luxury, Caes. B. C. 3, 110; Petr. 31; Quint. 1, 2, 7 Spald.:

    Alexandrina navis,

    an Alexandrian merchantship, Suet. Aug. 98; id. Ner. 45; id. Galb. 10: Bellum Alexandrinum, the history of the expedition of Cœsar into Egypt, after the battle at Pharsalus, Auct. B. Alex. 1.—
    B.
    In Troas, Plin. 15, 30, 39, § 131; 23, 8, 80, § 158. — Subst.: Ălexandrīni, ōrum, m., inhabitants of Alexandria (in Egypt):

    ad Alexandrinos istos revertamur,

    Cic. Rab. Post. 12, 34; id. Pis. 21, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > Alexandrini

  • 27 Alexandrinus

    Ălexandrēa (the form of Cicero's time, Cic. Phil. 2, 19; id. Fin. 5, 19; Prop. 4, 10, 33 ( Alexandria, Müll.); Hor. C. 4, 14, 35 K. and H.; also Ălexandrīa under the Empire; so, Antiochēa and Antiochīa; cf. Prisc. p. 588 P., Ochsn. Eclog. 143, and Osann ad Cic. Rep. p. 467), ae, f., = Alexandreia, a name of several towns of antiquity; among which,
    I. II.
    A town in Troas, now Eski Stamboul, sometimes called Alexandria, Cic. Ac. 2, 4; Plin. 5, 30, 33, § 124;

    and sometimes Alexandria Troas,

    Liv. 35, 42; 37, 35; Plin. 36, 16, 25, § 128.—
    III.
    A town in Aria, also called Alexandria Ariōn (i. e. Arionum), now Herat, Plin. 6, 17, 21, § 61; 6, 23, 25, § 93.—Hence, Ălexandrīnus, a, um, adj., pertaining to Alexandria,
    A.
    In Egypt:

    vita atque licentia,

    a luxurious and licentious life, like that of Alexandria, at that time a centre of luxury, Caes. B. C. 3, 110; Petr. 31; Quint. 1, 2, 7 Spald.:

    Alexandrina navis,

    an Alexandrian merchantship, Suet. Aug. 98; id. Ner. 45; id. Galb. 10: Bellum Alexandrinum, the history of the expedition of Cœsar into Egypt, after the battle at Pharsalus, Auct. B. Alex. 1.—
    B.
    In Troas, Plin. 15, 30, 39, § 131; 23, 8, 80, § 158. — Subst.: Ălexandrīni, ōrum, m., inhabitants of Alexandria (in Egypt):

    ad Alexandrinos istos revertamur,

    Cic. Rab. Post. 12, 34; id. Pis. 21, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > Alexandrinus

  • 28 Attius

    Attĭus or Accĭus (both forms are equally attested; Attius predominated under the empire, and the Greeks always wrote Attios. Teuffel), ii, m., = Attios, a Roman proper name.
    I.
    L. Attius, a distinguished Roman poet of the ante-class. per., younger than Pacuvius, and his rival in tragedy and comedy. Of his poems a considerable number of fragments yet remain; cf. Bähr, Lit. Gesch. pp. 44 and 45; Teuffel, Rom. Lit. § 49, and Schmid ad Hor. Ep. 2, 1, 56.—Hence,
    B.
    Attĭānus ( Acc-), a, um, adj., of or pertaining to Attius:

    versus,

    Cic. Fam. 9, 16, 4:

    Attianum illud: nihil credo auguribus,

    Gell. 14, 1, 34.—
    II.
    Attius Navius, a soothsayer, who, in the presence and at the bidding of Tarquinius Priscus, cut in pieces a stone with a razor, Liv. 1, 36; Val. Max. 1, 4, n. 1; Cic. Div. 1, 17, 31 sqq.; 2, 38, 80.—
    III.
    P. Attius Varus, a prœtor in Africa at the time of the civil war between Cœsar and Pompey, Caes. B. C. 1, 13; Cic. Att. 7, 13.—Hence,
    B.
    Attĭānus, a, um, adj., of or pertaining to Attius:

    milites,

    Caes. B. C. 1, 13:

    legiones,

    Cic. Att. 7, 15 and 20.—
    IV.
    T. Attius, an orator of Pisaurum, in the time of Cicero, Cic. Clu. 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Attius

  • 29 Carruca

    1.
    carrūca and carrūcha, ae. f., a sort of four-wheeled travelling and state coach (not before the empire), Plin. 33, 11, 49, § 140; Suet. Ner. 30; Mart. 3, 47, 13; 3, 62, 5; 12, 24, 2; Lampr. Elag. 31 al.; cf. Becker, Gall. 3, p. 12 sq.
    2.
    Carrūca, ae, f., a town in Hispania Baetica, north of Munda, Auct. B. Hisp. 27, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Carruca

  • 30 carruca

    1.
    carrūca and carrūcha, ae. f., a sort of four-wheeled travelling and state coach (not before the empire), Plin. 33, 11, 49, § 140; Suet. Ner. 30; Mart. 3, 47, 13; 3, 62, 5; 12, 24, 2; Lampr. Elag. 31 al.; cf. Becker, Gall. 3, p. 12 sq.
    2.
    Carrūca, ae, f., a town in Hispania Baetica, north of Munda, Auct. B. Hisp. 27, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > carruca

  • 31 carrucha

    1.
    carrūca and carrūcha, ae. f., a sort of four-wheeled travelling and state coach (not before the empire), Plin. 33, 11, 49, § 140; Suet. Ner. 30; Mart. 3, 47, 13; 3, 62, 5; 12, 24, 2; Lampr. Elag. 31 al.; cf. Becker, Gall. 3, p. 12 sq.
    2.
    Carrūca, ae, f., a town in Hispania Baetica, north of Munda, Auct. B. Hisp. 27, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > carrucha

  • 32 codicilli

    cōdĭcilli, ōrum (sing. post-class. and rare in the meaning II. B. 2. infra, Cod. Just. 1, 5, 4, § 5; Cod. Th. 8, 18, 7; 16, 5, 40; Dig. 29, 7, 19; cf. ib. 50, 16, 148), m. dim. [codex = caudex].
    I.
    Wood cut and split for burning, only in Cato, R. R. 37, 5; 130. —
    II.
    (Acc. to caudex, III., a writing-tablet; hence) A writing, letter, esp. a short writing, note, billet, a petition, etc.; cf. Plin. 13, 13, 27, § 89, and 33, 1, 4, § 12.
    A.
    In gen., Cic. Phil. 8, 10, 28; id. Fam. 6, 18, 1; 9, 26, 1; id. Q. Fr. 2, 9 (11), 1; id. Att. 4, 8, 2: cum codicillis venit puer, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2; Suet. Tib. 51; id. Claud. 5; id. Oth. 10; id. Gram. 14; Sen. Ep. 55, 10; Tac. A. 4, 39; 6, 9; Suet. Ner. 49; Sen. Clem. 15 al. —
    B.
    Specif., in the time of the empire,
    1.
    A writing of the emperor conferring some privilege, a diploma, a cabinet order, Suet. Tib. 22, 42; id. Calig. 18; 54; id. Claud. 29; Cod. Th. 6, 4, 23.—
    2.
    A brief testamentary order, usu. as an addition or appendix to a will, a codicil, Plin. Ep. 2, 16, 1; Tac. A. 15, 64 fin.; cf. Dig. 29, tit. 7: de jure codicillorum.

    Lewis & Short latin dictionary > codicilli

  • 33 comitatus

    1.
    cŏmĭtātus, a, um, Part. and P. a., from comitor and comito; v. comitor.
    2.
    cŏmĭtātus, ūs, m. [comes].
    I. A.
    In gen. (class.):

    qui cum uxore veheretur in raedā muliebri et delicato ancillarum puerorumque comitatu,

    Cic. Mil. 10, 28:

    magno comitatu ingredi,

    id. Cat. 3, 2, 6:

    comitatum optimorum civium desero,

    id. Att. 8, 3, 2:

    praedonis improbissimi societas atque comitatus,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 54; id. Fam. 6, 19, 1:

    Pompeius comitatu equitum triginta ad mare pervenit,

    Caes. B. C. 3, 96; Quint. 1, 2, 5; 7, 2, 45:

    iter modico comitatu ingressus est,

    Suet. Caes. 31; id. Aug. 98 et saep.; Verg. A. 12, 336.—
    * 2.
    Transf., of animals:

    multo ceterarum volucrum comitatu,

    Tac. A. 6, 28.—
    3.
    Of abstr. objects:

    pruna hordearia appellata a comitatu frugis ejus,

    i. e. because they ripen at the same time, Plin. 15, 13, 12, § 41; so,

    virgultorum,

    id. 17, 23, 35, § 211:

    quid tanto virtutum comitatu (opus est) si? etc.,

    Cic. Fin. 2, 34, 111; id. Par. 2, 1, 16:

    utriusque causae,

    Plin. 18, 29, 69, § 283:

    ferre impetum vitiorum, tam magno comitatu venientium,

    Sen. Ep. 7, 6.—
    B.
    In partic., in the time of the empire, an imperial escort, retinue, court, suite, Tac. H. 2, 65; Plin. Pan. 20, 3; Dig. 49, 16, 13; Aus. Ep. 17; Symm. Ep. 8, 9; Aug. Ep. 129:

    Osthanes exornatus comitatu Alexandri,

    honored with the right of attendance upon Alexander, Plin. 30, 1, 2, § 8; cf.:

    deici congressu et comitatu,

    Tac. A. 13, 46.—
    II.
    A company (without the accessory idea of attendance), a band, troop, crowd, swarm:

    litterae, quaecumque erant in eo comitatu, etc.,

    Cic. Cat. 3, 3, 6; Caes. B. C. 1, 48; 1, 51; 1, 54; Sall. C. 45, 1; Liv. 28, 22, 4; Suet. Tib. 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > comitatus

  • 34 consularis

    consŭlāris, e, adj. [consul], of or pertaining to a consul, consular (very freq.): aetas, the age required by law for the consular office, viz. the 43d year, Cic. Phil. 5, 17, 48; cf.

    annus, II.: comitia,

    for the choice of consul, id. Mur. 26, 53; id. Att. 9, 9, 3:

    officium,

    id. Rab. Perd. 1, 2; cf.

    imperium,

    id. Pis. 16, 38; Sall. C. 55, 6:

    fasces,

    Liv. 2, 54, 4:

    lictor,

    Hor. C. 2, 16, 9:

    insignia,

    Vell. 2, 58, 3; Tac. A. 13, 10; id. H. 4, 4:

    ornamenta,

    Suet. Caes. 76:

    exercitus,

    Liv. 3, 29, 2; 10, 25, 16; cf.

    arma,

    Vell. 2, 68: femina, of a consul, Suet. Aug. 69; cf. Dig. 1, 9, 1 res, worthy of a consul, Liv. 4, 8, 4; so,

    ortio,

    id. 34, 6, 2; and cf. infra, adv.:

    vinum,

    named after the consul during whose administration it was made, Mart. 7, 79.—

    Esp.: homo consularis,

    a man of consular rank, one who has been consul, Cic. Verr. 2, 2, 47, § 118; 2, 3, 79, § 184; id. Phil. 11, 2, 5; ib. Rab. Post. 10, 27; so,

    vir consularis,

    id. Sest. 21, 48; id. Cat. 4, 2, 3.—And,
    II.
    Subst.: consŭlāris, is, m.
    A.
    One who has been consul, an ex-consul, or one of consular rank:

    egregios consules habemus, sed turpissimos consulares,

    Cic. Fam. 12, 4, 1; id. Phil. 8, 4, 14; Sall. C. 53, 1; Nep. Hann. 12, 1 al.—
    B.
    In the time of the empire, a legate sent by the emperor as governor into a province, Tac. Agr. 8 and 14; Suet. Aug. 33; 47; id. Tib. 41; 63 al.—Hence, adj.:

    consularis adoptio,

    Quint. 6. prooem. § 13 Spald.—
    * Adv.: consŭlārĭter, in a manner worthy of a consul:

    consulariter acta vita,

    Liv. 4, 10, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > consularis

  • 35 Dareus

    Dārēus (so the best editt. of Cicero and Curtius; cf. Zumpt, Gramm. § 2) or Dā-rīus (Dărĭī, Sid. Carm. 9, 51:

    Dărīos,

    Aus. Ep. 5, 23, v. no. II.), ii, m., Dareios [a Persian word, from R. dar-, to hold:

    "the sustainer of the empire," Max. Müller, Science of Lang. 2, 220],

    the name of several Persian Kings, Cic. Fin. 5, 30 fin.; Plin. 6, 13, 16, § 41; Curt. and Just. passim; Ov. lb. 317; Claud. Epist. 1, 17.—
    * II.
    Meton. for the gold coin stamped under Darius, a daric, Aus. l. l.—Hence, Darīus, a, um, adj. (late Lat.), of Darius, opes, Mart. Cap. 6, § 578.

    Lewis & Short latin dictionary > Dareus

  • 36 Darius

    Dārēus (so the best editt. of Cicero and Curtius; cf. Zumpt, Gramm. § 2) or Dā-rīus (Dărĭī, Sid. Carm. 9, 51:

    Dărīos,

    Aus. Ep. 5, 23, v. no. II.), ii, m., Dareios [a Persian word, from R. dar-, to hold:

    "the sustainer of the empire," Max. Müller, Science of Lang. 2, 220],

    the name of several Persian Kings, Cic. Fin. 5, 30 fin.; Plin. 6, 13, 16, § 41; Curt. and Just. passim; Ov. lb. 317; Claud. Epist. 1, 17.—
    * II.
    Meton. for the gold coin stamped under Darius, a daric, Aus. l. l.—Hence, Darīus, a, um, adj. (late Lat.), of Darius, opes, Mart. Cap. 6, § 578.

    Lewis & Short latin dictionary > Darius

  • 37 defectio

    dēfectĭo, ōnis, f. [deficio].
    I.
    Defection, desertion, rebellion, revolt.
    A.
    Lit.:

    rebellio facta post deditionem, defectio datis obsidibus,

    Caes. B. G. 3, 10; 5, 26; 6, 3, 4; Liv. 7, 42; 23, 12: Ampsivariorum a tergo, in the rear (of Caesar), Tac. A. 2, 8; 4, 24 et saep.:

    subita defectio Pompeii,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4 al.:

    imperii,

    from the empire, Just. 41, 2, 1.—
    * B.
    Trop.:

    intemperantia, quae est a tota mente et a recta ratione defectio,

    Cic. Tusc. 4, 9, 22.—
    II.
    (Acc. to deficio, no. III.) A failing, failure, deficiency, want, disappearance.
    a.
    Lit. (so most freq.):

    ista ipsa defectio virium adolescentiae vitiis efficitur saepius quam senectutis,

    Cic. de Sen. 9, 29:

    aquarum, Frontin. Aquaed. 91: pecuniae,

    Macr. Sat. 2, 5:

    rerum,

    Sen. Q. N. 4, 2.—
    b.
    Esp. of the obscuration of the heavenly bodies, an eclipse:

    solis defectiones itemque lunae praedicuntur in multos annos,

    Cic. Div. 2, 6, 17; 1, 49 fin.; id. N. D. 2, 61; id. Rep. 1, 14 fin.; Sen. Q. N. 1, 12; Quint. 1, 10, 47; Tac. A. 1, 28 et saep.—
    c.
    Also (sc. virium), exhaustion, faintness, swooning, fainting (post-Aug. prose), Plin. 23, praef. §

    4: animae,

    a swoon, Cels. 7, 33; Suet. Cal. 50:

    alvo usque ad defectionem soluta,

    id. Vesp. 24; cf. id. Tib. 73:

    recreandae defectioni cibum adferre,

    Tac. A. 6, 56 (50); cf.: defectione perire, by exhaustion, i. e. by disease, Sen. N. Q. 2, 59, 11:

    in cunctis renibus,

    Vulg. Nahum 2, 10.—
    d.
    In the later grammarians, an ellipsis:

    dicere aliquid per defectionem,

    by ellipsis, elliptically, Gell. 5, 8, 3; 12, 14, 3; Macr. Sat. 6, 8 al.—
    * B.
    Trop.:

    Quintus frater omnia mittit spei plena, metuens credo defectionem animi mei,

    my want of courage, despondency, Cic. Att. 3, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > defectio

  • 38 defensor

    dēfensor, ōris, m., rar. f. [id.].
    I.
    One who fends, wards, averts, or keeps off:

    necis,

    Cic. Mil. 22, 58:

    periculi,

    id. Mur. 2.—
    II.
    A defender, protector.
    1.
    In gen. (for syn. cf.:

    tutor, praeses, vindex, cognitor, curator, patronus, advocatus, causidicus): paterni juris,

    Cic. de Or. 1, 57, 244; cf. id. Mil. 15:

    juris et libertatis, id. Rab. perd. 4, 12: octo tribuni plebis, illius adversarii, defensores mei,

    id. Mil. 15; cf. Hor. S. 2, 5, 30;

    opp. petitor,

    Quint. 4, 2, 132:

    bonus,

    id. 5, 13, 3 et saep.;

    opp. accusator,

    id. 7, 2, 31; 5, 13, 3; Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82 et saep.; cf. patronus. Once fem.:

    mulier defensor alicujus,

    Dig. 16, 1, 2 fin.:

    canes defensores,

    Varr. R. R. 2, 9.—
    2.
    Esp. in plur., defensores, the garrison:

    oppidum vacuum ab defensoribus,

    Caes. B. G. 2, 12; id. ib. 3, 25 et saep.; Sall. J. 23; Liv. 21, 11; Verg. A. 2, 521; Ov. M. 13, 274 et saep.—
    3.
    Defensor civitatis, or plebis, or loci, in the later period of the empire (since 365 A.D.), title of a magistrate in the provincial cities, whose chief duty was to afford protection against oppression on the part of the governor;

    he was likewise endowed with a subordinate civil jurisdiction,

    Cod. Theod. 1, 11; Cod. Just. 1, 55; Just. Inst. 1, 20, 5.—
    * B.
    Of inanimate subjects, as the guards (sublicae) of a bridge, Caes. B. G. 4, 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > defensor

  • 39 desiderium

    dēsīdĕrĭum, ii, n. [desidero], a longing, ardent desire or wish, properly for something once possessed; grief, regret for the absence or loss of any thing (for syn. cf.: optio, optatio, cupido, cupiditas, studium, appetitio, voluntas—freq. and class.).
    I.
    Prop.
    (α).
    With gen. object.:

    te desiderium Athenarum cepisset,

    Ter. Hec. 1, 2, 13; cf.:

    me desiderium tenet urbis,

    Cic. Fam. 2, 11; Hor. Ep. 1, 14, 22;

    and, locorum,

    Ov. Tr. 3, 2, 21:

    rerum earum,

    Lucr. 3, 901; cf. id. 3, 922; 918:

    esse in desiderio alicujus,

    Cic. Fam. 2, 12 fin.:

    desiderium conjunctissimi viri ferre,

    id. Lael. 27, 104:

    Scipionis desiderio moveri,

    id. ib. 3, 10:

    tam cari capitis,

    Hor. Od. 1, 24, 1:

    defuncti,

    Suet. Calig. 6 et saep.:

    desiderio id fieri tuo (for tui),

    Ter. Heaut. 2, 3, 66; cf.:

    voluntas, in qua inest aliqua vis desiderii ad sanandum volnus injuriae,

    Cic. Fam. 15, 4, 14.—
    (β).
    Absol.: pectora dura tenet desiderium, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41:

    alicui esse magno desiderio,

    Ter. Heaut. 4, 5, 5:

    explere exspectationem diuturni desiderii,

    Cic. de Or. 1, 47, 205:

    quo (desiderio) conficior,

    id. Or. 10:

    ex desiderio laborare,

    id. Fam. 6, 11:

    facere aliquid cum desiderio,

    id. Lael. 21, 81:

    demus hoc desiderio jam pene publico,

    Quint. 8, 4, 29 et saep. In plur.: desideria alicujus commovere, Cic. Rab. perd. 9, 24; Hor. Od. 4, 5, 15 et saep.
    II.
    Trop., of a person, as the object of longing:

    nunc desiderium, curaque non levis,

    Hor. Od. 1, 14, 18: desiderio meo nitenti, Catull. 2, 5;

    and as a term of endearment: mea lux, meum desiderium... valete, mea desideria, valete,

    Cic. Fam. 14, 2, 2 fin.; Catull. 2, 5.—
    III.
    Transf.
    A.
    Want, need, necessity, [p. 557] in general (rare;

    not ante-Aug.): cibi potionisque desiderium naturale,

    Liv. 21, 4 et saep.:

    pro desiderio corporum,

    Plin. 11, 50, 111, § 264:

    desideria scabendi,

    id. 30, 14, 43, § 127 al. —
    B.
    In the time of the empire, a request, petition on the part of inferiors:

    desideria militum ad Caesarem ferenda,

    Tac. A. 1, 19; 1, 26; Suet. Aug. 17; Plin. Pan. 79, 6; Dig. 1, 16, 9; 25, 3, 5.—
    C.
    Desires, pleasures (late Lat.):

    servientibus desideriis et voluptatibus,

    Vulg. Tit. 3, 3:

    carnis,

    id. Ephes. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > desiderium

  • 40 deus

    dĕus, i ( voc. sing. deus, Vulg. Psa. 22, 3 al.;

    but, dee,

    Tert. adv. Marc. 1, 29; Prud. Hamart. 931; cf. Prob. Inst. Art. 532, p. 340. The nom. plur. is di and dei; dii is freq. in MSS., but prob. indicates only the length of the ī. Di alone is found in Verg. and Hor.; di and dei indifferently in post-Aug. poets.— Gen.: deōrum and deum. — Poet. also, divum or divom, Enn. ap. Varr. L. L. 5, 10, 65; Cic. N. D. 2, 2, 4; Ter. Ad. 4, 7, 28; Verg. A. 1, 46 et saep.; Hor. Od. 1, 2, 25 al.— Dat.: dis or diis, usually monosyl.; and, deis, mostly postAug.; also,

    DIBVS,

    Inscr. Orell. 1307; 1676; 3091; 3413;

    and DIIBVS,

    ib. 2118; 4608.—As monosyllable, deus, Plaut. Am. prol. 53: deorum, dissyl. id. ib. 45;

    but dĭī,

    Luc. 4, 493:

    dĕī,

    id. 4, 519:

    dĕīs,

    Val. Fl. 7, 29), m. [root in Sanscr.: dī, div- (dyu-), to gleam: dyāus (Gr. zeus), heaven: dévas, God; cf. Gr. dios, eudia; but not theos, Curt. Gr. etym. 503 sqq.]. a god, a deity (for syn. cf.: divus, numen).
    I.
    Prop., Cic. N. D. 1, 22 sq.; id. Tusc. 1, 26, 65 sq.; Plin. 2, 7, 5, § 14: qualem te patriae custodem di genuerunt, etc., Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41 (Ann. v. 116 sq. ed Vahl.): ab Jove ceterisque dis deabusque immortalibus... deorum immortalium numen, Cic. Rab. perd. 2, 5 et innum. al.—
    B.
    Special combinations.
    1.
    Forms of ejaculation:

    di,

    Ter. And. 1, 4, 5; id. Phorm. 5, 1, 13:

    di boni,

    id. And. 2, 2, 1; id. Eun. 2, 1, 19; Cic. Att. 6, 6 fin. al.:

    di immortales,

    Plaut. Am. 1, 1, 299; id. Ep. 5, 1, 21; Ter. Eun. 2, 2, 1; Cic. Fin. 2, 28 fin. et saep.; cf.:

    pro di immortales,

    Plaut. Am. 2, 2, 190; Ter. Ad. 3, 4, 1:

    di magni,

    Ov. F. 6, 187:

    di deaeque, Plin. H. N. prooem. § 24: di vostram fidem,

    Plaut. Poen. 4, 2, 78; id. Trin. 2, 4, 190; Ter. And. 4, 3, 1; 4, 4, 5 al. (for which in full:

    di, obsecro vostram fidem,

    Plaut. Am. 5, 1, 78); cf.:

    pro deum atque hominum fidem,

    Ter. And. 1, 5, 2; id. Hec. 2, 1, 1 al.;

    and ellipt.: pro deum immortalium,

    Ter. Ph. 2, 3, 4.—
    2.
    Forms of wishing (well or ill), greeting, asseveration, etc.:

    di bene vortant,

    Plaut. Trin. 2, 4, 101; Ter. Ad. 4, 7, 10;

    and in the order: di vortant bene,

    Ter. Eun. 2, 3, 98; id. Hec. 1, 2, 121:

    utinam di faxint ut, ne, etc.,

    Plaut. Am. 2, 1, 85; Ter. Heaut. 1, 1, 109; cf.:

    ita di deaeque faxint,

    id. Hec. 1, 2, 27:

    di faciant, ut, ne, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 35; 2, 5, 13:

    di prohibeant,

    Ter. And. 3, 3, 36; cf.: di averruncent, Att. ap. Cic. Att. 9, 2 A, 1; and:

    quod di omen avertant,

    the gods forbid, Cic. Phil. 3, 14, 35:

    di melius faciant,

    Plaut. Ps. 1, 3, 81; cf.:

    di melius duint,

    Ter. Ph. 5, 8, 16:

    di meliora ferant,

    Tib. 3, 4, 1:

    di meliora velint,

    Ov. M. 7, 37;

    also ellipt.: di meliora,

    God forbid! Cic. Phil. 8, 3, 9; id. de Sen. 14, 47; Liv; 39, 10 et saep.;

    and di melius,

    Ov. H. 3, 125; Sen. Ep. 98 med.:

    dent tibi di multa bona,

    Plaut. Poen. 1, 1, 80; cf. id. ib. 3, 3, 54; id. Trin. 5, 2, 28; Ter. Ad. 5, 9, 21:

    di te servassint,

    Plaut. As. 3, 3, 64; id. Trin. 2, 2, 103 et saep.:

    di me servatum volunt,

    Plaut. Men. 5, 9, 61; id. Trin. 4, 3, 69 [p. 565] et saep.:

    di te perduint (perdant),

    Plaut. As. 2, 4, 61; id. Ps. 4, 7, 129; Ter. Eun. 2, 3, 10 al.; cf.:

    di te eradicent,

    Ter. And. 4, 4, 22; id. Heaut. 3, 3, 28; and:

    di tibi male faciant,

    id. Phorm. 2, 3, 47; Cic. Fam. 11, 21 al.:

    di te ament (amabunt), as a form of greeting,

    God bless you! Plaut. Most. 1, 4, 27; 3, 2, 28; id. Men. 2, 2, 6 al.:

    ita me di ament (amabunt),

    so help me the gods! Plaut. Poen. 1, 3, 30; Ter. And. 5, 4, 44 et saep.; cf.:

    ita me di bene ament,

    id. Eun. 4, 1, 1; id. Phorm. 1, 3, 13:

    per deos immortales,

    by the immortal gods! Cic. Phil. 3, 14:

    per deos,

    id. Off. 2, 2 al.:

    cum dis volentibus,

    by the gods' help, Enn. in Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 207 ed. Vahl.); Plaut. Mil. 4, 8, 41; id. Pers. 3, 1, 4; cf.:

    dis volentibus,

    God willing, Sall. 3, 14, 19:

    si dis placet,

    if it please the gods, Plaut. Capt. 2, 3, 94;

    for which: si di volent,

    id. Poen. 4, 2, 88;

    more freq.: si dis placet, ironically or contemptuously,

    an't please the gods; if you please; forsooth, Ter. Eun. 5, 3, 10; Cic. Pis. 16 fin.; Liv. 6, 40; 34, 32; Quint. 8, 3, 44; Flor. 3, 4, 1 al.:

    di hominesque,

    i. e. all the world, every body, Cic. Fam. 1, 9, 19; Sall. C. 15, 4; Liv. 3, 17; 3, 19 al.:

    dis hominibusque invitis,

    in spite of every body, Cic. Vatin. 16, 38; id. Q. Fr. 3, 2, 1.—
    C.
    Esp.
    1.
    In poets sometimes a goddess; cf. Gr. theos:

    ducente deo (sc. Venere),

    Verg. A. 2, 632:

    audentes deus ipse juvat (sc. Fortuna),

    Ov. M. 10, 586; Macr. Sat. 3, 8; cf. of Aurora, Cat. ap. Cic. N. D. 1, 28 fin.;

    of Alecto,

    Verg. A. 7, 498 (but in all these passages, some regard deus as absol., = to theion, the divinity, Heyne ad Verg. A. 2, 632).—
    2.
    Of Bacchus, Verg. A. 9, 337; 1, 636.—
    D.
    In eccl. Lat., esp. the God of the Hebrews and Christians, God:

    Deus summus,

    Lact. 1, 1:

    omnipotens,

    Vulg. Gen. 17, 1 et passim. Also of the Son of God, God the Son, Christ:

    Deus pater et Deus filius,

    Lact. 4, 29, 1; Vulg. Johan. 1, 1 al.
    II.
    Transf., of highly distinguished or fortunate persons:

    te in dicendo semper putavi deum,

    Cic. Or. 1, 23, 106; cf. id. ib. 2, 42, 179:

    facio te apud illum deum,

    Ter. Ad. 4, 1, 19:

    audiamus Platonem quasi quendam deum philosophorum,

    Cic. N. D. 2, 12; cf.:

    deus ille noster Plato,

    id. Att. 4, 16, 3:

    ubi nunc nobis deus ille magister, Eryx,

    Verg. A. 5, 392:

    deos quoniam propius contingis (i. e. Augustus and Maecenas),

    Hor. S. 2, 6, 52:

    deus sum, si hoc ita est,

    Ter. Hec. 5, 4, 3; cf.:

    sum deus,

    Plaut. Curc. 1, 3, 11; esp. of great patrons or protectors, a guardian god:

    Lentulus consul, parens deus, salus nostrae vitae,

    Cic. post Red. ad Quir. 5, 11:

    Lentulus, cujus pater deus ac parens nominis mei,

    id. Sest. 69, 144.—Hence freq. in inscriptions and on coins of the period of the empire, as an epithet of the emperors:

    DEO AUG.,

    Inscr. Orell. 609 et saep.; cf. Nem. Venat. 71; Calp. Ecl. 7.

    Lewis & Short latin dictionary > deus

См. также в других словарях:

  • empire — [ ɑ̃pir ] n. m. • XIIe; empirie 1080; lat. imperium 1 ♦ Autorité, domination absolue. ⇒ commandement, maîtrise, souveraineté. L homme qui « donne aujourd hui l empire du monde à la France » (Chateaubriand). ♢ Pouvoir, forte influence. « La… …   Encyclopédie Universelle

  • empire — EMPIRE. s. mas. Commandement, puissance, autorité. Vous avez un empire absolu sur moi. Il exerce un empire tyrannique sur ses amis. Il a pris empire, beaucoup d empire sur un tel. f♛/b] On dit aussi, Exercer un empire despotique dans sa maison,… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • empire — EMPIRE. s. m. Commandement, puissance, authorité. Vous avez un empire absolu sur moy. il exerce un empire tyrannique sur ses amis. il a pris empire, beaucoup d empire sur un tel. il a empire sur l esprit d un tel. On dit, Avoir de l empire sur… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Empire — Empire, CA U.S. Census Designated Place in California Population (2000): 3903 Housing Units (2000): 1214 Land area (2000): 1.584183 sq. miles (4.103015 sq. km) Water area (2000): 0.000000 sq. miles (0.000000 sq. km) Total area (2000): 1.584183 sq …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Empire — Em pire, n. [F., fr. L. imperium a command, sovereignty, dominion, empire, fr. imperare. See {Emperor}; cf. {Imperial}.] 1. Supreme power; sovereignty; sway; dominion. The empire of the sea. Shak. [1913 Webster] Over hell extend His empire, and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Empire V — Empire V …   Википедия

  • empire — em‧pire [ˈempaɪə ǁ paɪr] noun [countable] informal ORGANIZATIONS a group of companies or organizations controlled by one powerful company or person: • Their cautious management style has created a powerful retailing empire. • The Bond business… …   Financial and business terms

  • empire — (n.) early 14c., from O.Fr. empire rule, authority, kingdom, imperial rule, from L. imperium rule, command, from imperare to command, from im in (see IN (Cf. in ) (2)) + parare to order, prepare (see PARE (Cf. pare)). Not etymologi …   Etymology dictionary

  • empire — empíre s. n. [pron. fr. ampir] Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  EMPIRE adj. invar. Stil empire = stil în arhitectură şi în arta decorativă şi aplicată, caracterizat prin monumentalitate fastuoasă, prin folosirea… …   Dicționar Român

  • Empire — Saltar a navegación, búsqueda El término Empire puede hacer referencia a: Empire, tercer libro de la saga El legado. Empire, revista británica. Empire Interactive, empresa de desarrollo de videojuegos. Obtenido de Empire Categoría:… …   Wikipedia Español

  • empire — Empire, Imperium. Contraindre de se rendre à l empire Romain, In deditionem imperij Romani indigere. Estre soubs l empire Romain, Imperio Romano teneri. Avoir empire et souveraine puissance, Summo in imperio esse. Avoir empire et souveraine… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»