-
1 dismiss
звільняти, знімати ( з посади тощо); припиняти ( справу); відхиляти ( позов тощо), відмовляти ( у позові тощо); припиняти провадження; звільняти ( ув'язненого); спростовувати; припиняти ( давання свідчень тощо); розпускати ( законодавчий орган)dismiss in connection with the transfer to another job — = dismiss in connection with the transfer to another post звільняти у зв'язку з переходом на іншу роботу
- dismiss a casedismiss in connection with the transfer to another post — = dismiss in connection with the transfer to another job
- dismiss a charge
- dismiss a complaint
- dismiss a matter
- dismiss a meeting
- dismiss a motion
- dismiss a petition
- dismiss an appeal
- dismiss an argument
- dismiss an employee
- dismiss an indictment
- dismiss because of pregnancy
- dismiss charges
- dismiss for want of equity
- dismiss from office
- dismiss from the police force
- dismiss indictment
- dismiss information
- dismiss prosecution
- dismiss testimony
- dismiss the accused
- dismiss the matter
- dismiss the subject -
2 dismiss
[dɪs'mɪs]vвідпуска́ти, звільня́ти; гна́ти, проганя́ти; розпуска́ти ( збори)to dismiss the subject — припиня́ти обгово́рення пита́ння
to dismiss a thought — відмовля́тися від ду́мки
dismissed! військ. — розійди́сь! ( команда)
-
3 dismiss
v1) відпускати, розпускати2) розходитися3) звільняти, увільняти з роботи4) гнати, проганяти5) відкидати, відмовлятися6) закінчувати (обговорення); підбивати підсумок, підсумовувати* * *v1) опускати; розпускати; вiйcьк. розпускати ( стрій); розходитися (тж.; вiйcьк.)3) відкидати (нaпp., сумніви)4) закінчувати ( обговорення); підбивати підсумки, підсумовувати6) юp. звільняти ( з ув'язнення); припиняти, закривати ( справу); відхиляти ( позов) -
4 dismiss
v1. відпускати, розпустити2. відкидати3. звільняти/ увільняти з роботи- to dismiss a case відмовити в позові, відхилити позов -
5 dismiss
v1) опускати; розпускати; вiйcьк. розпускати ( стрій); розходитися (тж.; вiйcьк.)3) відкидати (нaпp., сумніви)4) закінчувати ( обговорення); підбивати підсумки, підсумовувати6) юp. звільняти ( з ув'язнення); припиняти, закривати ( справу); відхиляти ( позов) -
6 dismiss a case
-
7 dismiss a charge
відхиляти обвинувачення; відмовляти в обвинуваченні; відмовлятися від обвинувачення -
8 dismiss a complaint
відхиляти скаргу, відмовляти у задоволенні скарги -
9 dismiss a matter
-
10 dismiss a meeting
-
11 dismiss a motion
відхиляти клопотання (пропозицію); відмовляти у задоволенні клопотання -
12 dismiss a petition
відхиляти клопотання; відмовляти у задоволенні клопотання; не задовольняти скаргу -
13 dismiss an appeal
-
14 dismiss an argument
-
15 dismiss an employee
-
16 dismiss an indictment
-
17 dismiss because of pregnancy
English-Ukrainian law dictionary > dismiss because of pregnancy
-
18 dismiss charges
відхиляти обвинувачення, знімати обвинувачення (підозри) ( у злочині) -
19 dismiss for want of equity
English-Ukrainian law dictionary > dismiss for want of equity
-
20 dismiss from office
звільняти з ( виборної) посади
- 1
- 2
См. также в других словарях:
dismiss — dis·miss vt 1: to remove from position or service dismiss ed the employee 2: to bring about or order the dismissal of (an action) the suit was dismiss ed vi: to bring about or order a dismissal the pla … Law dictionary
dismiss — dis‧miss [dɪsˈmɪs] verb [transitive] 1. HUMAN RESOURCES to remove someone from their job, usually because they have done something wrong: • He was dismissed from his job at a bank for repeatedly turning up to work late. 2. LAW to state officially … Financial and business terms
dismiss — 1 Dismiss, discharge, cashier, drop, sack, fire, bounce are comparable when they mean to let go from one s employ or service. Dismiss basically denotes a giving permission to go {he dismissed the assembly Acts 19:41} {dismissed the night watchers … New Dictionary of Synonyms
Dismiss — Dis*miss , v. t. [imp. & p. p. {Dismissed}; p. pr. & vb. n. {Dismissing}.] [L. dis + missus, p. p. of mittere to send: cf. dimittere, OF. desmetre, F. d[ e]mettre. See {Demise}, and cf. {Dimit}.] 1. To send away; to give leave of departure; to… … The Collaborative International Dictionary of English
dismiss — [v1] send away, remove; free abolish, banish, boot*, brush off*, bundle, cast off*, cast out*, chase, chuck, clear, decline, deport, detach, disband, discard, dispatch, dispense with, disperse, dispose of, dissolve, divorce, do without, drive out … New thesaurus
dismiss — [dis mis′] vt. [ME dismissen < ML dismissus, pp. of dismittere, for L dimittere, to send away < dis , from + mittere, to send: see MISSION] 1. to send away; cause or allow to leave 2. to remove or discharge from a duty, office, position, or … English World dictionary
Dismiss — Dis*miss , n. Dismission. [Obs.] Sir T. Herbert. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
dismiss — early 15c., from L. dimissus, pp. of dimittere send away, send different ways; break up, discharge; renounce, abandon, from dis apart, away (see DIS (Cf. dis )) + mittere send, let go (see MISSION (Cf. mission)). Prefix altered by analogy with… … Etymology dictionary
dismiss — ► VERB 1) order or allow to leave; send away. 2) discharge from employment. 3) regard as unworthy of consideration. 4) Law refuse further hearing to (a case). 5) Cricket end the innings of (a batsman or side). DERIVATIVES dismissal noun … English terms dictionary
dismiss — v. 1) to dismiss curtly, summarily; lightly 2) (D; tr.) to dismiss as (he was dismissed as incompetent) 3) (D; tr.) to dismiss for (I was dismissed for being late) 4) (D; tr.) to dismiss from (he was dismissed from his job) 5) (misc.) (BE;… … Combinatory dictionary
dismiss */*/ — UK [dɪsˈmɪs] / US verb [transitive] Word forms dismiss : present tense I/you/we/they dismiss he/she/it dismisses present participle dismissing past tense dismissed past participle dismissed 1) to refuse to accept that something might be true or… … English dictionary