Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

dicacitas

  • 1 dicacitas

    dĭcacĭtās, ātis, f. raillerie, causticité.
    * * *
    dĭcacĭtās, ātis, f. raillerie, causticité.
    * * *
        Dicacitas, pen. corr. Quintil. Propos de rencontre et de mocqueur, Raillerie.

    Dictionarium latinogallicum > dicacitas

  • 2 dicacitas

    dĭcācĭtas, ātis, f. [id.], biting wit, raillery, banter (for syn. cf.: sal, facetiae, cavillatio, lepos, urbanitas): dicacitas sine dubio a dicendo, quod est omni generi commune, ducta est;

    proprie tamen significat sermonem cum risu aliquos incessentem,

    Quint. 6, 3, 21; cf. Cic. de Or. 2, 54, 218; 2, 60, 244; id. Or. 26; Quint. 6, 3, 29 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dicacitas

  • 3 dicacitas

    dicācitās, ātis f. [ dicax ]
    колкость, остроумие, язвительность C, Q, Su, Ap

    Латинско-русский словарь > dicacitas

  • 4 dicacitas

    dicācitās, ātis, f. (dicax), der beißende satirische Witz (als Eigenschaft), im üblen Sinne das Witzeln, die Witzelei, Stichelrede, Cic. u.a.

    lateinisch-deutsches > dicacitas

  • 5 dicacitas

    dicācitās, ātis, f. (dicax), der beißende satirische Witz (als Eigenschaft), im üblen Sinne das Witzeln, die Witzelei, Stichelrede, Cic. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dicacitas

  • 6 dicācitās

        dicācitās ātis, f    [dicax], biting wit, raillery.
    * * *
    mordant or caustic raillery; biting wit

    Latin-English dictionary > dicācitās

  • 7 facetia

    făcētĭa, ae, f. [facetus; cf.: argutiae, deliciae], a jest, witticism; drollery, piece of humor.
    I.
    Sing. (ante- and post-class.): haec facetiast, amare inter se rivalis duos, Plaut. Stich. 5, 4, 47:

    jocularis,

    Cael. Aur. Tard. 1, 1, 21:

    facetia sermonis Plauto congruentis,

    Gell. 3, 3, 3:

    facetiae habere, res divinas deridere,

    App. Mag. 56, p. 310, 27. —
    II.
    Plur.: făcētĭae, ārum.
    A.
    A witty or clever thing in action or behavior (Plautin.):

    mulier, quoi facetiarum cor corpusque sit plenum et doli,

    Plaut. Mil. 3, 1, 186:

    fecisti, here, facetias, quom, etc.,

    id. Stich. 5, 2, 7.—
    B.
    Wit, witty sayings, witticisms, pleasantry, drollery, humor, facetiousness (class.;

    syn.: sal, dicacitas, cavillatio, lepos, urbanitas, comitas): (sales), quorum duo genera sunt, unum facetiarum, alterum dicacitatis,

    Cic. Or. 26, 87:

    cum duo genera sint facetiarum... illa a veteribus superior cavillatio, haec altera dicacitas nominata est,

    id. de Or. 2, 54, 218:

    facetiis autem maxime homines delectari, si quando risus conjuncte, re verboque moveatur,

    id. ib. 2, 61, 248:

    P. Scipio omnes sale facetiisque superabat,

    id. Brut. 34, 128:

    festivitate et facetiis C. Julius et superioribus et aequalibus suis omnibus praestitit,

    id. ib. 48, 177:

    sale tuo et lepore et politissimis facetiis pellexisti,

    id. de Or. 1, 57, 243:

    accedat oportet lepos quidam facetiaeque,

    id. ib. 1, 5, 17; cf.:

    dulces Latini leporis facetiae,

    Vell. 1, 17, 1:

    facetiarum quidam lepos,

    Cic. de Or. 1, 34, 159:

    facie magis quam facetiis ridiculus,

    id. Att 1, 13, 2:

    ego mirifice capior facetiis, maxime nostratibus (corresp. to sales),

    id. Fam. 9, 15, 2:

    asperis facetiis illusus,

    sarcasms, Tac. A. 15, 68; cf.

    acerbae,

    id. ib. 5, 2:

    per facetias incusare aliquem,

    id. ib. 14, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > facetia

  • 8 facetiae

    făcētĭa, ae, f. [facetus; cf.: argutiae, deliciae], a jest, witticism; drollery, piece of humor.
    I.
    Sing. (ante- and post-class.): haec facetiast, amare inter se rivalis duos, Plaut. Stich. 5, 4, 47:

    jocularis,

    Cael. Aur. Tard. 1, 1, 21:

    facetia sermonis Plauto congruentis,

    Gell. 3, 3, 3:

    facetiae habere, res divinas deridere,

    App. Mag. 56, p. 310, 27. —
    II.
    Plur.: făcētĭae, ārum.
    A.
    A witty or clever thing in action or behavior (Plautin.):

    mulier, quoi facetiarum cor corpusque sit plenum et doli,

    Plaut. Mil. 3, 1, 186:

    fecisti, here, facetias, quom, etc.,

    id. Stich. 5, 2, 7.—
    B.
    Wit, witty sayings, witticisms, pleasantry, drollery, humor, facetiousness (class.;

    syn.: sal, dicacitas, cavillatio, lepos, urbanitas, comitas): (sales), quorum duo genera sunt, unum facetiarum, alterum dicacitatis,

    Cic. Or. 26, 87:

    cum duo genera sint facetiarum... illa a veteribus superior cavillatio, haec altera dicacitas nominata est,

    id. de Or. 2, 54, 218:

    facetiis autem maxime homines delectari, si quando risus conjuncte, re verboque moveatur,

    id. ib. 2, 61, 248:

    P. Scipio omnes sale facetiisque superabat,

    id. Brut. 34, 128:

    festivitate et facetiis C. Julius et superioribus et aequalibus suis omnibus praestitit,

    id. ib. 48, 177:

    sale tuo et lepore et politissimis facetiis pellexisti,

    id. de Or. 1, 57, 243:

    accedat oportet lepos quidam facetiaeque,

    id. ib. 1, 5, 17; cf.:

    dulces Latini leporis facetiae,

    Vell. 1, 17, 1:

    facetiarum quidam lepos,

    Cic. de Or. 1, 34, 159:

    facie magis quam facetiis ridiculus,

    id. Att 1, 13, 2:

    ego mirifice capior facetiis, maxime nostratibus (corresp. to sales),

    id. Fam. 9, 15, 2:

    asperis facetiis illusus,

    sarcasms, Tac. A. 15, 68; cf.

    acerbae,

    id. ib. 5, 2:

    per facetias incusare aliquem,

    id. ib. 14, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > facetiae

  • 9 amarulentus

    amārulentus, a, um [ amarus ]
    исполненный горечи, едкий (Timon AG; dicacitas Macr)

    Латинско-русский словарь > amarulentus

  • 10 amarulentus

    amārulentus, a, um (amarus), bitter, voll Bitterkeit in der Rede, Timon, Gell. 3, 17, 4: dicacitas, Macr. sat. 1, 7, 2.

    lateinisch-deutsches > amarulentus

  • 11 scurrilis

    scurrīlis, e (scurra), I) possenreißermäßig, übertrieben im Scherzen, iocus, Cic.: dicacitas, Cic. – II) lustig, schäkerhaft, strepitus (Klang = Gesang der Vögel), Anthol. Lat. 762, 34 (233, 34).

    lateinisch-deutsches > scurrilis

  • 12 beißen

    beißen, mordere (im allg.). – dente laedere. morsu violare (durch Biß verletzen). – pungere (stechen, v. Insekten etc.; uneig. = das Gemüt unangenehm berühren). – in od. auf etw. b., dentes od. inorsum imprimere alci rei (die Zähne in etw. drücken); dente mordere u. bl. mordere alqd (etw. beißen übh.); admordere alqd (etwas anbeißen); mordicus apprehendere alqd (mit den Zähnen ergreifen); morsu od. mordicus arripere, corripere alqd (beißend mit den Zähnen rasch ergreifen, packen); morsibus et ore tentare alqd (etwas zu zerbeißen suchen, z. B. catenas [v. Gefangenen]); morsu premere alqd (sich fest einbeißen in etw.); gustare alqd (etwas kosten). – nach etw. od. jmd. b., morsu (od. mordicus) petere od. appetere alqd od. alqm: blutig b., morsu cruentare (z. B. collum): tot b., morsu necare; mordicus interficere; sich auf die Lippen b., labra mordere (eig.); risum continere (uneig., das Lachen unterdrücken): eine Schlange, die sich in den Schwanz beißt, draco caudam suam devoraus (als Bildwerk): von einem Hunde gebissen werden, canis dente laedi. – Sprichw., ich habe nichts zu b. und zu brechen od. zu brocken od. zu nagen (d. i. nichts zu essen), in summa inopia [391] vivo (ich lebe in der größten Armut); mihi neque res neque spes bona ulla (mir bietet die Gegenwart kein Gut, die Zukunft keine erfreulichere Hoffnung). – Beißen, das, morsus. beißend, mordens. mordax (eig. u. uneig.). – acidus (scharf von Geschmack, wie Essig etc.). – amarus (durch seine Bitterkeit beißend, v. Pfeffer; übtr. vom Redner). – aculeatus (uneig., spitzig, kränkend). – acerbus (uneig., bitter; beide von Worten u. dgl.). – dicax (beißend, witzig, v. Pers.). – b. Worte, verborum aculei: b. Witz, asperiores facetiae; dicacitas (als Eigenschaft einer Pers.): ein b. Scherz, iocus mordens: auf eine b. Art witzig, cum aculeo aliquo facetus. – das Beißende des Witzes, acerbitas salis. Adv.acerbe (uneig., bitter, z. B. dicere).

    deutsch-lateinisches > beißen

  • 13 Witz

    Witz, ingenii acumen, auch bl. acumen (natürlicher Scharfsinn). – facetiae (seine, launige, witzig drollige [humoristische] Einfälle). – dicacitas (der beißende Scherz, die Stachelrede, der Spottwitz). – sal, auch im Plur. sales (das Feine, Pikante, Beißende im Scherzen, im Witze, seiner Spott); verb. sal et facetiae. – facete dictum (ein launiger Einfall, im Plur. auch bl. dicta). – breviter et commode dictum (ein kurzer und treffender Einfall, ein Bonmot; gew. im Plur.). – dicterium (ein drolliger, kurzer u. scharfsinniger Einfall, pikanter Witz). – ein seiner W., sal urbanus: geistreiche Witze, belle et litterate dicta: fade Witze, facetiae scurriles: beißende Witze, facetiae acerbae; sales acerbi: ein gesuchter [2722] W., arcessitum dictum. – einen guten W. machen, alqd facete et commode dicere: seinen W. spielen lassen, ingenium venditare: Witze auf jmd. machen, dicta od. dicteria dicere in alqm: einen W. aus etwas machen, alqd transferre ad sales: nicht ohne W., haud infacetus( Adv. haud infacete oder haud irridicule, z.B. dicere).

    deutsch-lateinisches > Witz

  • 14 Witzbold

    Witzbold, dicax. – der W. von Profession, scurra. – ein bekannter W., sale urbano notus scurra. Witzelei, dicacitas (Spottwitz). – dicteria., ōrum,n. pl. (pikante Witze). – die Witzeleien Übelwollender, voculae malevolorum.

    deutsch-lateinisches > Witzbold

  • 15 witzeln

    witzeln, dicta od. dicteria dicere, gegen jmd., in alqm. Witzeln, das, dicacitas.

    deutsch-lateinisches > witzeln

  • 16 scenicus

    scaenicus (scenicus), a, um de la scène, de théâtre, scénique, théâtral.    - scenici ludi, Liv.: représentations théâtrales.    - scenica adulteria, Ov.: adultères représentés sur la scène.    - scenicus rex, Flor.: véritable roi de théâtre (qui étale une vaine pompe).    - scenicus, i, m.: acteur, comédien.    - scenica, ae, f.: actrice, comédienne.
    * * *
    scaenicus (scenicus), a, um de la scène, de théâtre, scénique, théâtral.    - scenici ludi, Liv.: représentations théâtrales.    - scenica adulteria, Ov.: adultères représentés sur la scène.    - scenicus rex, Flor.: véritable roi de théâtre (qui étale une vaine pompe).    - scenicus, i, m.: acteur, comédien.    - scenica, ae, f.: actrice, comédienne.
    * * *
        Scenicus, pen. corr. Aliud adiectiuum. Cic. Joueur de comedies et tragedies.
    \
        Decor scenicus. Quintil. D'eschafault.
    \
        Dicacitas scenica. Quintil. Dont on use és jeux publique sur l'eschafault.

    Dictionarium latinogallicum > scenicus

  • 17 amarulentus

    amārulentus, a, um (amarus), bitter, voll Bitterkeit in der Rede, Timon, Gell. 3, 17, 4: dicacitas, Macr. sat. 1, 7, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > amarulentus

  • 18 scurrilis

    scurrīlis, e (scurra), I) possenreißermäßig, übertrieben im Scherzen, iocus, Cic.: dicacitas, Cic. – II) lustig, schäkerhaft, strepitus (Klang = Gesang der Vögel), Anthol. Lat. 762, 34 (233, 34).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scurrilis

  • 19 scurrīlis

        scurrīlis e, adj.    [scurra], buffoon-like, jeering, scurrilous: iocus: dicacitas.

    Latin-English dictionary > scurrīlis

  • 20 Ирония

    - ironia, dissimulatio, dissimulantia; dicacitas; иронический - ironicus, dicaculus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Ирония

См. также в других словарях:

  • dicacidad — (Del lat. dicacitas, atis.) ► sustantivo femenino culto Mordacidad ingeniosa, agudeza. * * * dicacidad (del lat. «dicacĭtas», ātis) f. Mordacidad. * * * dicacidad. (Del lat. dicacĭtas, ātis). f. Agudeza y gracia en zaherir con palabras,… …   Enciclopedia Universal

  • Dicacity — Di*cac i*ty, n. [L. dicacitas: cf. F. dicacit[ e]. See {Dicacious}.] Pertness; sauciness. [Obs.] [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • dicacité — ⇒DICACITÉ, subst. fém. Rare. Penchant à dire des mots piquants. (Quasi )synon. causticité. Un monsieur dont la dicacité s illumine en un malin sourire (F. FÉNÉON, Art. mod., 1887 ds PLOWERT 1888). Rem. Noté comme inus. par Lar. 19e et Nouv. Lar.… …   Encyclopédie Universelle

  • dicacité — (di ka si té) s. f. Latinisme qui se trouve dans quelques auteurs. Penchant à dire des mots piquants, ou les mots piquants eux mêmes. •   Il sentait mieux que personne les ridicules, ce qui donnait matière à ses dicacités, DESFONTAINES dans le… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • VERNA — servus dominatus, an a Vere, quod optimum feturae tempus. Fest. Adamanitius Martyrius apud Cassiodorum, Si enim Verna domi genitum significet, id est οἰκογευὴς. A qua voce Vernaculi, quibus infensus fuit Vitellius Imperator apud Sueton. c. 14.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • propos — Propos, Vient du Latin, Propono, et signifie ores conference de paroles entre deux ou plusieurs, Sermo, Oratio, Conlocutio, comme, Ils ont propos ensemble de mes affaires, Sermonem habent de rebus meis. Par son propos j ay entendu, Ex eius… …   Thresor de la langue françoyse

  • dicacidad — (Del lat. dicacĭtas, ātis). f. Agudeza y gracia en zaherir con palabras, mordacidad ingeniosa …   Diccionario de la lengua española

  • dicacity — dīˈkasəd.ē noun ( es) Etymology: Latin dicacitas, from dicac , dicax satirical, sarcastic, witty (from dicere to say) + itas ity more at diction archaic : raillery : biting wi …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»