Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

coeptus

  • 1 coeptus

    coeptus, ūs, m. (coepi), der gemachte Anfang, das Vorhaben, Unternehmen, nefarii coeptus, Cic. Cat. 1, 6 H. u. R. (Kayser coetus): primos suos quasi coeptus appetendi fuisse, ut etc., Cic. de fin. 4, 41: dignae mentes coeptibus, Stat. Theb. 12, 644.

    lateinisch-deutsches > coeptus

  • 2 coeptus

    coeptus, ūs, m. (coepi), der gemachte Anfang, das Vorhaben, Unternehmen, nefarii coeptus, Cic. Cat. 1, 6 H. u. R. (Kayser coetus): primos suos quasi coeptus appetendi fuisse, ut etc., Cic. de fin. 4, 41: dignae mentes coeptibus, Stat. Theb. 12, 644.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coeptus

  • 3 coeptus

    coeptus coeptus, a, um начатый

    Латинско-русский словарь > coeptus

  • 4 coeptus

    coeptus coeptus, us m начинание

    Латинско-русский словарь > coeptus

  • 5 coeptus

        coeptus    P. of coepio.
    * * *
    I
    coepta, coeptum ADJ
    begun, started, commenced; undertaken
    II
    beginning, undertaking

    Latin-English dictionary > coeptus

  • 6 (coeptus

        (coeptus ūs), m    [coepio], a beginning, undertaking.—Only plur: suos.

    Latin-English dictionary > (coeptus

  • 7 coeptus

    [st1]1 [-] coeptus, a, um: part. passé de coepio. [st1]2 [-] coeptŭs, ūs, m.: essai, entreprise.
    * * *
    [st1]1 [-] coeptus, a, um: part. passé de coepio. [st1]2 [-] coeptŭs, ūs, m.: essai, entreprise.
    * * *
        Coeptus, Participium: vt Bellum coeptum. Virgil. Guerre commencee.
    \
        Opus coeptum reuocare. Ouid. Recommencer l'ouvrage desja commencé.

    Dictionarium latinogallicum > coeptus

  • 8 coeptus

    1.
    coeptus, a, um, Part., from coepio.
    2.
    coeptus, ūs, m. [coepio], a beginning, undertaking (perh. only in the foll. exs.): primos suos quasi coeptus appetendi fuisse, ut, etc., * Cic. Fin. 4, 15, 41 Madv (cf.:

    coeptat appetere,

    id. ib. 5, 9, 24): dignas insumite mentes Coeptibus, * Stat. Th. 12, 644.

    Lewis & Short latin dictionary > coeptus

  • 9 coeptus

    I a, um [part. pf. к coepio ]
    начатый, предпринятый (c. atque tentatus C)
    II coeptus, ūs m. [ coepio ]
    начинание, начало, начатое дело C, St

    Латинско-русский словарь > coeptus

  • 10 coepio

    coepĭo, ĕre, coepi, coeptum - tr. - entreprendre de, commencer à, se mettre à, tenter.    - à l'époque classique on n'emploie que les formes du parfait et du supin; au présent, on emploie incipio.    - la conjugaison.    - coepi + inf. prés. actif ou déponent: je me mis à.    - coepit dicere: il commença à parler.    - plurima miscere coepit, Nep.: **il se mit à remuer et brouiller une foule de choses** = il se mit à faire toute sorte d'intrigues.    - eorum agros populari coeperunt, Caes.: ils se mirent à ravager leurs champs.    - cum ver esse coeperat, Cic.: quand le printemps avait commencé à se montrer.    - coeptus sum + inf. prés. passif: je me mis à.    - pons institui coeptus est, Caes.: on se mit à construire le pont.    - vasa fictilia conjici coepta sunt, Nep.: on se mit à lancer les vases de terre.    - res agi coepta est, Cic. Clu.: on commença à plaider.    - lapides jaci coepti sunt, Caes.: on se mit à lancer des pierres.    - postquam apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, in primis stetit, Nep.: quand on commença d’attaquer les Lacédémoniens à la Cadmée, il se tint aux premiers rangs.    - avec inf. prés. actif - mitescere discordiae intestinae metu communi coeptae, Liv. 5: les discordes civiles s'apaisèrent devant le danger commun.    - coepi + inf. prés. passif (chez les poètes et les historiens): je me mis à.    - occidi coepere (= coeperunt), Tac.: on se mit à les tuer.    - non coepio pugnas, Plaut.: je n'engage pas de lutte, je ne combats pas.    - ubi dies coepit, Sall.: dès que le jour parut.    - vere coepturo, Plin.: aux approches du printemps.    - coeptus, a, um: commencé, entrepris, projeté.    - coepta luce: au commencement du jour.    - coepto exemplo, Tac.: l'exemple une fois donné.    - offensiones ob rempublicam coeptae, Tac. An. 6, 15: inimitiés encourues pour l'Etat.
    * * *
    coepĭo, ĕre, coepi, coeptum - tr. - entreprendre de, commencer à, se mettre à, tenter.    - à l'époque classique on n'emploie que les formes du parfait et du supin; au présent, on emploie incipio.    - la conjugaison.    - coepi + inf. prés. actif ou déponent: je me mis à.    - coepit dicere: il commença à parler.    - plurima miscere coepit, Nep.: **il se mit à remuer et brouiller une foule de choses** = il se mit à faire toute sorte d'intrigues.    - eorum agros populari coeperunt, Caes.: ils se mirent à ravager leurs champs.    - cum ver esse coeperat, Cic.: quand le printemps avait commencé à se montrer.    - coeptus sum + inf. prés. passif: je me mis à.    - pons institui coeptus est, Caes.: on se mit à construire le pont.    - vasa fictilia conjici coepta sunt, Nep.: on se mit à lancer les vases de terre.    - res agi coepta est, Cic. Clu.: on commença à plaider.    - lapides jaci coepti sunt, Caes.: on se mit à lancer des pierres.    - postquam apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, in primis stetit, Nep.: quand on commença d’attaquer les Lacédémoniens à la Cadmée, il se tint aux premiers rangs.    - avec inf. prés. actif - mitescere discordiae intestinae metu communi coeptae, Liv. 5: les discordes civiles s'apaisèrent devant le danger commun.    - coepi + inf. prés. passif (chez les poètes et les historiens): je me mis à.    - occidi coepere (= coeperunt), Tac.: on se mit à les tuer.    - non coepio pugnas, Plaut.: je n'engage pas de lutte, je ne combats pas.    - ubi dies coepit, Sall.: dès que le jour parut.    - vere coepturo, Plin.: aux approches du printemps.    - coeptus, a, um: commencé, entrepris, projeté.    - coepta luce: au commencement du jour.    - coepto exemplo, Tac.: l'exemple une fois donné.    - offensiones ob rempublicam coeptae, Tac. An. 6, 15: inimitiés encourues pour l'Etat.
    * * *
        Coepit clamare. Terent. Il commenca.
    \
        Melius coepisti quam desinis. Ouid. Tu as mieulx commencé que tu n'acheves.
    \
        Coepit esse primus dies moenibus. Propert. C'est le jour que les murailles de la ville commencerent à estre edifiees.
    \
        Exordium coepit. Ennius apud Ciceronem. Le commencement commenca.
    \
        Obsidium coepit. Tacit. Le siege commenca.
    \
        Coepit odium glandis. Lucret. On commenca à se fascher de manger gland.
    \
        Coepta est oratio fieri, pro Coepit. Cic. A commencé.
    \
        Coepere vrbem nouam mapalibus Tyrii. Sil. Ont commencé à bastir une nouvelle ville.
    \
        Poenitet coepisse. Cic. D'avoir commencé.
    \
        Recipere se coepit in aliquem locum. Plancus Ciceroni. Il commenca à se retirer.
    \
        Coepi, cum verbo inchoatiuo: vt Coepit albescere. Virgil. Il commenca à devenir blanc.
    \
        Coepit, pro Incoepit loqui. Virgil. Il commenca à parler.
    \
        Coeptus sum, pro coepi. Liu. J'ay commencé.

    Dictionarium latinogallicum > coepio

  • 11 coepio

    coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl. coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – / Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut.

    lateinisch-deutsches > coepio

  • 12 coepio

    coepio (arch. coipio), coepī, coeptum, coepere ( die tempora praes. nur in der vorklassischen Periode; die tempora perf. act. u. pass. sehr häufig in allen Perioden), v. tr. u. intr. (v. com u. apio), eig. etw. an mehreren Seiten anfassen, -angreifen; dah. anfangen, beginnen, unternehmen, I) tr.: A) act.: a) tempp. praes., meist m. Acc.: mane coepiam, Caecil. com. 90: neque pugnas neque ego litis coepio, Plaut. Men. 960: ubi nil habeat, alium quaestum coepiat, Plaut. truc. 232: lubido extemplo coeperest convivium, Plaut. Pers. 121: ille quicquid coeperet, Ter. adelph. 397: m. Infin., coepiam seditiosa verba loqui, Cato oratt. fr. inc. 17 (b. Paul. ex Fest. 59, 10). – b) tempp. perf.: coepi, coeperam etc., m. Acc. od. absol., id quod coepi, Plaut.: coepit cum talia vates, folgendermaßen (zu reden) anhob, Verg.: iter, quod coeperunt percurrunt, Curt.: quae coeperamus, Quint.: si quicquam hodie hic turbae coeperis, Ter.: magnis operibus perfectis obsidium coepit per L. Catilinam legatum, Sall. fr.: obsidium coepit per praesidia, Tac.: huiusmodi orationem coepit, Tac.: u. m. Infin. act., c. orare, Nep.: coepi velle (ich habe mich dem Wunsche hingegeben, es am mir das Gelüste an), m. folg. Infin., Cic. ep. 7, 5, 1 u. Spät. (s. Hildebr. Apul. met. 4, 31. p. 292; vgl. Ggstz. coepit nolle quae pepigerat, Apul. flor. 18. p. 30, 7 Kr.): dicere coepi, Cic., u. bl.
    ————
    coepi, Verg., Liv. u.a., ich begann zu reden, ich hob an (vgl. Fabri Sall. Iug. 109, 4): aber ut coepi dicere u. bl. ut coepi, wie gesagt (stehende Formel, um die unterbrochene Rede wieder aufzunehmen), Cic. Rosc. Am. 91 u. ad Att. 13, 28, 2: so auch ut coeperam dicere od. ut dicere coeperam, Petron. 75, 10. Augustin. tract. in Io. 124, 2. Fulg. contin. Virg. p. 149 M.: u. m. ab u. Abl., cum ab iis coeperim (sc. dicere), quae etc., Cels. 3, 2. p. 16, 15 D. – mit Infin. pass., gew. mit solchen, die reflexive Bedeutung haben (vgl. Dietsch Sall. Cat. 51, 40. p. 236 sq.), zB. si quae rapinae fieri (zu geschehen) coeperunt, Cic.: afflictari lamentarique coepisse (sich dem heftigsten Klagen u. Jammern hingeben), Cic.: paupertas probro haberi (zu gelten) coepit, Sall.: fiducia augeri (sich zu mehren) nostris coepit, Sall. fr. – doch auch mit reinem Infin. pass. (s. Nipperd. Quaest. Caes. p. 19), zB. coepit defricari, Cornif. rhet.: Maenius urbanus coepit haberi, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 58, 10); amphora coepit institui, Hor.: si coepisset audiri, Curt.: corpus ut moveri a Miseno coepit, Suet.: Aeolis ab Aeoliis incoli coepit, Mela. – c) Partiz. Fut. coepturus, m. Acc., zB. Romanos omnibus instructiores rebus coepturos bellum, Liv. 42, 47, 3: nemine opinante, quidnam coepturus esset, Suet. Cal. 46: m. ab u. Abl., nos rite coepturi ab Homero videmur, Quint. 10, 1, 46. – B) pass., nur in den tempp. perf.: coeptus
    ————
    sum, zB. ita cum Syphace Romanis amicitia coepta est, Liv.: Ggstz., coeptum (est) per eos, qui agi volebant; desitum est per hunc, qui decessit, Cic. pro Corn. 1. fr. 37 K. – bes. m. folg. Infin. pass., lapides iaci coepti sunt, Caes.: consuli coepti sumus, Cic.: abici arma ac dedi hostes coepti, Liv.: fuga ex acie duce amisso fieri coepta est, Liv.: postquam armis disceptari coeptum sit de iure publico, Cic.: coeptum est referri de inducendo senatus consulto, Cic.: apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, Nep. – selten m. Infin. act., surrexit et de damnatione ferventer loqui est coeptum, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 2: cum instructa (erat) acies coeptumque in hostem progredi, Gell. 1, 11, 3. - Partic., coeptum bellum, Sall.: c. opus, Ov.: P. Decii non coeptae modo ante, sed cumulatae novā virtute laudes, Liv.: c. cum Antiocho bellum, Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 48, 13): simulque coeptus dies, Tac.: coeptae in rebus prosperis amicitiae, Fronto: im Abl. absol., coeptā luce, Tac.: nocte coeptā, Tac.: coeptā hieme, Tac. – m. ab u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs), herrührend, templum ab Agrippina coeptum, Suet.: limes a Tiberio coeptus, Tac.: horti a Lucullo coepti, Tac. (vgl. Walther Tac. ann. 1, 50 in.). – II) intr. anfangen, beginnen, den Anfang nehmen (vgl. Korte u.a. zu Sall. Iug. 31, 4), sic odium coepit glandis, Lucr.: quoniam coepit Graecorum mentio, Iuven.: ubi silentium coepit, Sall.: ubi
    ————
    dies coepit, Sall.: cum ver coepit, Sen.: quando coepisset febris, Cels. – u. m. Adv. od. m. ab od. ex u. Abl. (zur Angabe des Ursprungs) herrühren, unde ea coeperint, Cels.: a quo iurgium coepit, Quint.: a Tiberio Graccho seditiones graves coepere, Tac.: quibus ex virtute nobilitas coepit, Sall.: proditio coepit e domo Scaevini, Tac.: m. cum u. Abl., artis eius originem cum olympiadum initio coepisse, Plin. 36, 11: pictura aut statuaria, quarum utraque cum Phidia coepit, Plin. 36, 15. – Eine Perfektform coepivi will A. Spengel (Philol. 32, 366) bei Plaut. Cas. 3, 5, 23 u. 57; cist. 4, 2, 19 u. merc. 533 herstellen. – coëpit bei Lucr. 4, 619 u. so auch öfters bei Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coepio

  • 13 coepio

    и coepī, coeptum, (ere), coepisse (praes. всех наклонений тк. арх. Pl, Ter)
    начинать(ся), приниматься, предпринимать, приступать (discĕre Enn; dicĕre C etc.; moveri O)
    nemo opinante quidnam coepturus esset Su — причём никто не предполагал, что именно (Калигула) затеял
    ubi dies coepit Sl, simulque coeptus dies или coeptā luce T — когда наступил день, на рассвете
    res, quae agi coeptae neque perfectae sunt Cs — дела, о которых начались переговоры, но не были закончены
    coepto exemple T — следуя поданному примеру. — см. тж. coeptus I

    Латинско-русский словарь > coepio

  • 14 (coepiō)

       (coepiō) coepī, coeptus, ere    [com- + 1 AP-], to begin, commence: non Prius olfecissem, quam ille quicquam coeperet? T.: mecum cogitare, T.: cum ver esse coeperat: Fluctus coepit albescere, V.: oppugnare, Cs.: alia fieri coepere, S.: cum Lacedaemoniis pugnari coepit, N.: urbanus haberi, H.: res agi coepta est: ante petitam esse pecuniam, quam esset coepta deberi: obsidione coepti premi hostes, L.: bello premi sunt coepti, N.: mitescere discordiae intestinae coeptae, L.: si quicquam hic turbae coeperis, T.: illud, quod coepimus, videamus: illa quae coepta sunt ab isto: coeptum bellum foret, S.: se non ante coepturum, quam, etc., L.: perge quo coepisti (sc. ire): dimidium facti, qui coepit, habet, H.: ita coepit tyrannus (sc. dicere), L.: Ilioneus placido sic pectore coepit, V.: coepit cum talia vates (sc. fari), V. — P. coeptus, begun, commenced, undertaken: consilium fraude coeptum, L.: iussis Carmina coepta tuis, V.: quaedam (animalia) modo coepta, in process of creation, O.: mors, sought, O. — Of things, to begin, be begun, take a beginning, commence, originate, arise: post, ubi silentium coepit... verba facit, etc., S.: cum deditio coepit, S.: pugna coepit, L.

    Latin-English dictionary > (coepiō)

  • 15 coeptum

    ī n. [ coeptus ]
    начинание, начатое дело, предприятие (audax, ingens V etc.; coepta immania V)

    Латинско-русский словарь > coeptum

  • 16 incoeptus

    in-coeptus, a, um [coepi]
    безначальный, не имеющий начала (i. ab origine Saturnus Ap)

    Латинско-русский словарь > incoeptus

  • 17 coeptum

    coeptum, ī, n. (coeptus, a, um), das angefangene Werk, das Beginnen, Vorhaben, Unternehmen, Liv. u.a.: Plur. temere coepta, Liv.: bene coepta, Vell.: audacia coepta, Verg.: summa coeptorum, Amm.

    lateinisch-deutsches > coeptum

  • 18 incoeptus

    in-coeptus, a, um (in u. coepio), ohne Anfang (Ggstz. interminus), Apul. de mund. 37.

    lateinisch-deutsches > incoeptus

  • 19 obscuro

    obscūro, āvī, ātum, āre (obscurus), I) eig.: verdunkeln, aedes, ICt.: regiones, Cic.: lumen lucernae, Cic.: visus obscuratus, dunkel gewordene Augen, Plin. – unpers., obscurat, es wird dunkel, misit tenebras et obscuravit, Vulg. psalm. 104, 28: ubicumque obscuraverit, Vulg. Sirach 36, 28. – II) übtr.: 1) übh., geistig verdunkeln, verfinstern, der Überlegung berauben, amorem tibi pectus obscurasse, Plaut. trin. 667. – 2) insbes.: a) dem Laute nach verdunkeln, verdumpfen, dumpf aussprechen (Ggstz. exprimere), vocem, Quint.: litteram, litteras, Cic. u. Quint. – b) dem Verständnis nach verdunkeln, verhüllen, undeutlich machen od. vortragen, alqd ἀλληγορίαις, alqd dicendo, Cic.: stilum, Suet.: proscriptio obscurata, ein unleserlich gewordener öffentlicher Anschlag, ICt. – c) der Geltung nach verdunkeln, in den Hintergrund treten lassen, in Schatten stellen, vergessen machen, Passiv obscurari auch = in den Hintergrund treten, nicht in Betracht kommen, Fortuna res celebrat obscuratque, Sall.: eorum memoria obscurata est, Cic.: nummus in Croesi divitiis obscuratur, Cic.: consuetudo, quam obscurari volunt, der sie alle Gültigkeit absprechen, Cic.: obscurata vocabula, unbekannt gewordene, Hor. – 3) verstecken, verbergen, bedecken, unsichtbar machen, verhehlen, coetus (al. coeptus) tenebris, Cic.: caput lacernā, Hor.: magnitudinem periculi, Cic.: laudes, Cic.: quod non obscurari potest, Cic.

    lateinisch-deutsches > obscuro

  • 20 anfangen

    anfangen, I) v. tr.: 1) den Anfang mit etwas machen: incipere. inchoare. ordiri od. exordiri (mit dem Untersch., daß inc. bezeichnet das Anfangen, Beginnen, im Gegensatz zum Unterlassen, Nichtstun, Ggstz. cessare, desinere etc.: inch. das Anfangen, einen Grund Legen, im Gegensatz zum Vollenden, Ggstz. perficere, peragere etc.: ord. od. exord. das Anfangen im Gegensatz zum Fortgang, Ggstz. continuare, pergere etc.), von jmd. od. etw., ab alqo od. ab alqa re. – aggredi alqd od. ad alqd faciendum. ingredi alqd (sich an etw. machen, zu etwas anschicken, in etwas einlassen). – instituere alqd (anfangen etw. zu betreiben, zu bauen etc.). – coepisse (übh. eine Handlung beginnen, m. folg. Infin., zeigt bloß an, daß das dabeistehende Verbum in Tätigkeit tritt, Ggstz. desinere mit Infin.). – initium facere, capere, sumere, ducere, ponere (den Anfang machen mit etwas, was andere nachmachen, od. mit jmd., so daß dann auch andere an die Reihe kommen), etwas (etwas zu tun); alcis rei (faciendae), von od. mit od. bei jmd. od. etw., ab alqo od. ab alqa re u. init. cap. auch ex alqa re. – principium od. exordium ducere od. capere od. sumere. primordia capere (den Anfang machen mit etw., alcis rei faciendae, z. B. scribendi, dicendi, von od. mit od. bei jmd. od. etw., ab alqo od. ab alqa re). – es wird mit etw. von jmd. angefangen (der Anfang gemacht), es fängt jmd. etw. an, ab alqo fit od. oritur od. nascitur initium m. Genet. Subst. od. Gerund. (z. B. fugae, inferendi belli). – er hat mit nichts angefangen, de nihilo crevit. – man fängt an, coeptum est. coeptus sum (beide mit folg. Infin. des Passivs: letzteres bezieht [105] sich auf die Person od. Sache, in bezug auf die ein Anfang gemacht wird, z. B. man fängt an, uns um Rat zu fragen, consuli coepti sumus: man fängt an, die Gefäße zu werfen, vasa conici coepta sunt). – ich fange ein Buch (zu lesen, zuschreiben) an, *legere od. scribere librum incipio. – ich fange an (zu reden), initium dicendi facio. dicere exordior, incipio, coepi, auch bl. exordior, incipio, coepi, absol. od. bei (von) jmd. od etw., ab alqo od. ab alqa re, über jmd. od. etw., de alqo od. de alqare (wenn man wirklich den Anfang macht); aggredior ad dicendum (ich schicke mich zum Reden an, ich bin erst im Begriff zu reden). – nach jmd. anf. zu reden, excipere alqm: er fängt also an zu reden, sic od. ita od. ad (in) hunc modum incipit. coepit: er fing also an zu reden, ingressus est sie loqui; abermals, sie rursus exorsus est. – 2) bewerkstelligen, unternehmen etc.: incipere. – instituere (sich zu tun vornehmen, etw. in Angriff nehmen, z. B. turrim). – facere (machen). – conari. moliri (unternehmen, zu bewerkstelligen suchen, u. zwar con., sofern das Unternehmen ein wagender Versuch, mol., sofern es etwas Großes u. Schwieriges ist). – was soll man mit dem Menschen a.? quid hoc homine od. huic tu homini facias?: was soll ich a.? quid incipiam od. faciam?: ich weiß nicht, was ich anfangen soll, incertum est, quidagam: haereo, quid faciam; in incerto habeo, quidnam consilii capiam: was fängst du an? quid incipis? quid paras? (was beginnst du da? näml. Unnützes, Unbesonnenes): quo ruis? (wohin, in welches Unglück stürzest du dich?). – II) v. intr.: incipere (von Pers. u. Dingen, Ggstz. desinere). – initium facere od. inchoare, mit etwas, alcis rei, bei jmd. od. etwas, ab alqo u. ab alqa re (v. Pers., Ggstz. finem facere). – initium capere ab od. ex alqa re. initium sumere od. ducere ab alqa re (v. Pers. u. Lebl.). – nasci, oriri ab od. ex alqa re (anheben, entstehen von od. bei etw.). – wo die Rede angefangen hat, mag sie auch enden, unde est orsa, in eo terminetur oratio: die Rede fängt oft mit demselben Worte an, ab eodem verbo ducitur saepius oratio: in diesem Jahre fing auch die Zensur an, idem hic annus censurae initium fuit. – das Treffen fängt an (beginnt); proelium incipitur od. committitur: der Tag, der Abend, die Nacht fängt (bricht) an, es fängt an Tag (Abend, Nacht) zu werden, s. anbrechen no. II. – Häufig haben die Lateiner für anfangen mit einem Infinitiv und dem Wörtchen zu eigene verba inchoativa, z. B. anfangen weh zu tun, condolescere: anfangen zu brennen, ardescere. sich anfangen, incipere, z. B. das neue Jahr fängt sich mit Kälte an, frigoribus novus incipit annus: der Name fängt sich mit C. an, C est principium nomini. Anfangen, das, inceptio; vgl. »Anfang«.

    deutsch-lateinisches > anfangen

См. также в других словарях:

  • ЦЕЗЕЙСКИЙ ЛЕС —    • Caesia silva,          горный лес между реками Липпе и Исселем, н. Weselerwald или Haeserwald. Другие помещают его в области Coesfeld a. Tac. ann. 1, 50. Упоминаемый там limes a Tiberio coeptus некоторые желают видеть близ города Dorsten и… …   Реальный словарь классических древностей

  • ASSATION — modus coquendi antiquissimus, ut ex Homero apparet, qui Diis suis numquam elixas carnes, sed assas solum apponit. Vide quoque infra Elixa. Imo iam longe ante ipsum, Deus Mosi praecepit, ut agnus Paschalis assaretur ad ignem, Exod. c. 12. v. 9.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CENSUS Populi Romani primus instituts a Servio Tullio — sexto Rege. Florus, l. 1. c. 6. Ab hoc populus Romanus relatus in censum, digestus in classes, curils atque collegiis distributus: summâque Regis sollertiâ ita est ordinata Res publ. ut omnia patrunonii, dignitatis, aetatis, artium, officiorumque …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DENARIUS — I. DENARIUS S. Petri, pecunia, quae ab Anglis quotannis Sedi Romanae pensitabatur a temporibus Inae West Saxonum Regis seu ut aliis placet, Offae Merciorum Regis seu Ethelwolfi, ut nonnullis visum: quorum sententias sic conciliat Polydor. Virgil …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DIONYSIUS II — DIONYSIUS II. superioris fil. natu maximus inter fratres, Patri militum favore successit, qui initio tyrannidis populum sibi libertate concilians, tria milia captivorum e vinculis exire permittit. Tributa insuper populo per triennium remittit,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FLUVII — α. Fluvii Russiae. Dwina quae vox Russis binarium denotat; quod fluvios Iugam, et Wuymam recipiat. Egreditur in mare Album, ad Emporia S. Michaelis, et S. Nicolai. Iuga, Furnerio Iug, similiter. Moscua, urbem Moscuam praeterlapsus, in Occam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ORBITAS — Romanis olim interdicta. Stat. l. 4. Sylv. 7. v. 33. Orbitas omni fugienda nisu etc. Vide Marcum Vertranium Maurum de Iure trium Liberorum c. 45. ut et elegantissimam Diatriben ad L. Iul. de Maritandis Ordinibus, apud I. Lipsium Commentar. ad… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PONTUS Polemoiniacus — accessit Imperio Romano sub Nerone, unde huic pomoerio addendi ius quaesitum. Flav. Vopisc. in Aureliano, c., 21. Pomoerio autem nemini Principum licet addere, nisi ei qui agri Barbaricialiquâ parte romanam Rem publicam locupletaverit. Addidit… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SENATORES — I. SENATORES apud Matthaeum Paris. A. C. 1237. Creatus est (Fridericô II. Imperante, procurante) alter Senator Romae, ut, duorum Senatorum prudentiâ et fortitudine duplicatâ, Romanorum insolentia comprimeretur etc. haud paulo diversi a prioribus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • THESPIA — Herodot Thepiae Xenophoti, Ptol. et Strab. Tespe adhuc, utbs Boeotiae satis ampla, proxima Thebis, inde 12. mill pass. in Meridiem, Megaram versus 40. ad Thespium fluv. (de quo Hesych. Θέςπιος, ποταμὸς Βοιωτίας) Plataeis finitima. A Thespiade,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VALERIUS — I. VALERIUS Antias, scriptor Historiae, saepe ab Auctoribus testis citatur, Livio inprimis, Vide Plin. l. 2. c. 107. Plutarch. Priscian. l. 9. A. Gell. l. 7. c. 9. Voss. de Hist. Lat l. 1. c. 10. etc. Nic. Lloydius. II. VALERIUS M. Publicolae… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»