-
1 contionor
contĭōnor, ātus, 1, v. dep. [contio].* I.To be convened or united in an assembly, to form an assembly:II.nunc illi vos, singuli universos contionantes timent,
Liv. 39, 16, 4.— Far more freq.,(Acc. to contio, II.) To deliver an oration before an assembly of the people, to harangue, address:B.Dionysius contionari ex turri altā solebat,
Cic. Tusc. 5, 20, 59; cf.:superiore e loco contionari,
id. ib. 1, 49, 117:pro tribunali,
Tac. A. 1, 61 fin.:apud milites,
Caes. B. C. 1, 7; Suet. Aug. 27:ad populum,
id. ib. 84:de Caesare,
id. ib. 85:adversus aliquem,
Liv. 9, 18, 7; and entirely absol.: cum Lepidus contionaretur, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 31, 4; so Liv. 1, 28, 2; Quint. 1, 10, 27; 3, 11, 13; 7, 6, 3; Tac. A. 11, 7; id. H. 1, 31; Suet. Caes. 33, 55; id. Rhet. 6.—With acc.:haec velut contionanti Minucio circum fundebatur tribunorum multitudo,
Liv. 22, 14, 15.—Once with the acc. and inf. (cf. the foll.):C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, etc.,
declared before the people, Cic. Q. Fr. 2, 4, 6. —In gen., to say publicly, publish, make known, declare (very rare):caterva tota clarissimā concentione.. contionata est: huic vitae tuae, etc.,
Cic. Sest. 55, 118; id. Tusc. 1, 49, 117:idem hoc futurum, etiam Sibylla contionata est,
Lact. 4, 18, p. 292 Bip. -
2 immineo
immĭnĕo ( inm-), ēre, v. n. [in-mineo], to project over or towards a thing, to bend or lean towards, to hang down over, overhang (syn. impendeo).I.Lit. (mostly poet.):B. 1.collis plurimus urbi Imminet,
commands, Verg. A. 1, 420; cf.:imminens prope ipsis moenibus tumulus,
Liv. 29, 35, 7:imminens villae tua pinus esto,
Hor. C. 3, 22, 5:candida populus antro Imminet,
Verg. E. 9, 41:aër his,
Ov. M. 1, 52:caelumque quod imminet orbi,
id. ib. 2, 7:scopulus aequoribus,
id. ib. 4, 525:apex collis subjectis arvis,
id. ib. 7, 779:nemus desuper,
Verg. A. 1, 165:arbos,
Ov. M. 4, 459:imminet e celsis audentius improba muris Virgo,
Val. Fl. 6, 681; Quint. 11, 3, 130:choros ducit Venus imminente luna,
shining overhead, Hor. C. 1, 4, 5: cum ageretur togata, simulans, caterva tota clarissima concentione in ore impuri hominis imminens contionata est: Huic vitae tuae, etc., bending or turning towards, Cic. Sest. 55, 118; cf.:gestu omni imminenti,
bent towards him, id. de Or. 2, 55, 225.—In gen. (rare):2.imminet hic, sequiturque parem, similisque tenenti Non tenet,
Ov. M. 7, 785:tergo fugacis,
id. ib. 1, 542:carcer imminens foro,
adjoining, Liv. 1, 33, 8:imminentia muro aedificia,
id. 2, 33, 7.—In partic. (like impendere and instare), in an inimical sense, to threaten, menace, by nearness or commanding position (class.):II.nimis imminebat propter propinquitatem Aegina Piraeeo,
Cic. Off. 3, 11, 46; cf.:Carthago imminere jam fructuosissimis insulis populi Romani videbatur,
id. Agr. 2, 32, 87:certior sum factus, Parthos... Ciliciae magis imminere,
id. Att. 5, 20, 2:imminent duo reges toti Asiae,
id. de Imp. Pomp. 5, 12:circum insulas Italiae inminentes,
Liv. 21, 49, 1:Mithridates Italiae quoque,
Vell. 2, 18, 4:Parthi Latio,
Hor. C. 1, 12, 53:Germaniae et Britanniae,
Suet. Calig. 19:bello subegit gentem rebus populi Romani imminentem,
Cic. Rep. 2, 20:instabat agmen Caesaris atque universum imminebat,
Caes. B. G. 1, 80 fin.:imbrium divina avis imminentŭm,
Hor. C. 3, 27, 10:turris ingens inminebat,
Liv. 21, 7, 7; 21, 11, 10:inminentes tumuli,
id. 3, 7, 2. —Trop. (class.).A.To strive eagerly ofter a thing, to be eager for, to long for, be intent upon:B.hujus mendicitas aviditate conjuncta in nostras fortunas imminebat,
Cic. Phil. 5, 7, 20; Liv. 30, 28, 9:in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat,
id. 25, 20, 5:huc imminet: om nes Dirigit huc sensus,
Verg. Cul. 89:alieno imminere,
Sen. Ep. 2 fin.:rebus,
Tac. A. 16, 14:quod imminere emptioni publicanos videbat,
Suet. Aug. 24:peritus rerum popularium imminensque ei potestati,
Liv. 3, 51, 9:spei majoris honoris,
id. 4, 25, 9:occasioni alloquendi regem,
Curt. 5, 11:exitio conjugis,
Ov. M. 1, 146:Verres avaritia semper hiante atque imminenti fuit,
Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134.—Transf. (acc. to I. B.), to be near at hand, to impend.1.In gen.:2.sunt qui ea, quae quotidie imminent, non videant,
Cic. Cat. 1, 12, 30:mors, quae propter incertos casus quotidie imminet,
id. Tusc. 1, 38, 91.—In partic., to threaten by nearness, to be imminent:periculum, quod imminere ipsi portenderetur,
Suet. Claud. 29:periculum ambobus,
id. Tit. 9:imminentes undique insidiae,
id. Caes. 86:discrimina undique,
id. Tib. 25:summum discrimen,
Quint. 8, 4, 22:bellum,
id. 12, 1, 43:taedio praesentium et imminentium metu,
Suet. Vit. 15. -
3 inmineo
immĭnĕo ( inm-), ēre, v. n. [in-mineo], to project over or towards a thing, to bend or lean towards, to hang down over, overhang (syn. impendeo).I.Lit. (mostly poet.):B. 1.collis plurimus urbi Imminet,
commands, Verg. A. 1, 420; cf.:imminens prope ipsis moenibus tumulus,
Liv. 29, 35, 7:imminens villae tua pinus esto,
Hor. C. 3, 22, 5:candida populus antro Imminet,
Verg. E. 9, 41:aër his,
Ov. M. 1, 52:caelumque quod imminet orbi,
id. ib. 2, 7:scopulus aequoribus,
id. ib. 4, 525:apex collis subjectis arvis,
id. ib. 7, 779:nemus desuper,
Verg. A. 1, 165:arbos,
Ov. M. 4, 459:imminet e celsis audentius improba muris Virgo,
Val. Fl. 6, 681; Quint. 11, 3, 130:choros ducit Venus imminente luna,
shining overhead, Hor. C. 1, 4, 5: cum ageretur togata, simulans, caterva tota clarissima concentione in ore impuri hominis imminens contionata est: Huic vitae tuae, etc., bending or turning towards, Cic. Sest. 55, 118; cf.:gestu omni imminenti,
bent towards him, id. de Or. 2, 55, 225.—In gen. (rare):2.imminet hic, sequiturque parem, similisque tenenti Non tenet,
Ov. M. 7, 785:tergo fugacis,
id. ib. 1, 542:carcer imminens foro,
adjoining, Liv. 1, 33, 8:imminentia muro aedificia,
id. 2, 33, 7.—In partic. (like impendere and instare), in an inimical sense, to threaten, menace, by nearness or commanding position (class.):II.nimis imminebat propter propinquitatem Aegina Piraeeo,
Cic. Off. 3, 11, 46; cf.:Carthago imminere jam fructuosissimis insulis populi Romani videbatur,
id. Agr. 2, 32, 87:certior sum factus, Parthos... Ciliciae magis imminere,
id. Att. 5, 20, 2:imminent duo reges toti Asiae,
id. de Imp. Pomp. 5, 12:circum insulas Italiae inminentes,
Liv. 21, 49, 1:Mithridates Italiae quoque,
Vell. 2, 18, 4:Parthi Latio,
Hor. C. 1, 12, 53:Germaniae et Britanniae,
Suet. Calig. 19:bello subegit gentem rebus populi Romani imminentem,
Cic. Rep. 2, 20:instabat agmen Caesaris atque universum imminebat,
Caes. B. G. 1, 80 fin.:imbrium divina avis imminentŭm,
Hor. C. 3, 27, 10:turris ingens inminebat,
Liv. 21, 7, 7; 21, 11, 10:inminentes tumuli,
id. 3, 7, 2. —Trop. (class.).A.To strive eagerly ofter a thing, to be eager for, to long for, be intent upon:B.hujus mendicitas aviditate conjuncta in nostras fortunas imminebat,
Cic. Phil. 5, 7, 20; Liv. 30, 28, 9:in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat,
id. 25, 20, 5:huc imminet: om nes Dirigit huc sensus,
Verg. Cul. 89:alieno imminere,
Sen. Ep. 2 fin.:rebus,
Tac. A. 16, 14:quod imminere emptioni publicanos videbat,
Suet. Aug. 24:peritus rerum popularium imminensque ei potestati,
Liv. 3, 51, 9:spei majoris honoris,
id. 4, 25, 9:occasioni alloquendi regem,
Curt. 5, 11:exitio conjugis,
Ov. M. 1, 146:Verres avaritia semper hiante atque imminenti fuit,
Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134.—Transf. (acc. to I. B.), to be near at hand, to impend.1.In gen.:2.sunt qui ea, quae quotidie imminent, non videant,
Cic. Cat. 1, 12, 30:mors, quae propter incertos casus quotidie imminet,
id. Tusc. 1, 38, 91.—In partic., to threaten by nearness, to be imminent:periculum, quod imminere ipsi portenderetur,
Suet. Claud. 29:periculum ambobus,
id. Tit. 9:imminentes undique insidiae,
id. Caes. 86:discrimina undique,
id. Tib. 25:summum discrimen,
Quint. 8, 4, 22:bellum,
id. 12, 1, 43:taedio praesentium et imminentium metu,
Suet. Vit. 15.
Перевод: с латинского на английский
с английского на латинский- С английского на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский