Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

caterva+tota+contionata+est

  • 1 contionor

    contĭōnor, ātus, 1, v. dep. [contio].
    * I.
    To be convened or united in an assembly, to form an assembly:

    nunc illi vos, singuli universos contionantes timent,

    Liv. 39, 16, 4.— Far more freq.,
    II.
    (Acc. to contio, II.) To deliver an oration before an assembly of the people, to harangue, address:

    Dionysius contionari ex turri altā solebat,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59; cf.:

    superiore e loco contionari,

    id. ib. 1, 49, 117:

    pro tribunali,

    Tac. A. 1, 61 fin.:

    apud milites,

    Caes. B. C. 1, 7; Suet. Aug. 27:

    ad populum,

    id. ib. 84:

    de Caesare,

    id. ib. 85:

    adversus aliquem,

    Liv. 9, 18, 7; and entirely absol.: cum Lepidus contionaretur, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 31, 4; so Liv. 1, 28, 2; Quint. 1, 10, 27; 3, 11, 13; 7, 6, 3; Tac. A. 11, 7; id. H. 1, 31; Suet. Caes. 33, 55; id. Rhet. 6.—With acc.:

    haec velut contionanti Minucio circum fundebatur tribunorum multitudo,

    Liv. 22, 14, 15.—Once with the acc. and inf. (cf. the foll.):

    C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, etc.,

    declared before the people, Cic. Q. Fr. 2, 4, 6. —
    B.
    In gen., to say publicly, publish, make known, declare (very rare):

    caterva tota clarissimā concentione.. contionata est: huic vitae tuae, etc.,

    Cic. Sest. 55, 118; id. Tusc. 1, 49, 117:

    idem hoc futurum, etiam Sibylla contionata est,

    Lact. 4, 18, p. 292 Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > contionor

  • 2 immineo

    immĭnĕo ( inm-), ēre, v. n. [in-mineo], to project over or towards a thing, to bend or lean towards, to hang down over, overhang (syn. impendeo).
    I.
    Lit. (mostly poet.):

    collis plurimus urbi Imminet,

    commands, Verg. A. 1, 420; cf.:

    imminens prope ipsis moenibus tumulus,

    Liv. 29, 35, 7:

    imminens villae tua pinus esto,

    Hor. C. 3, 22, 5:

    candida populus antro Imminet,

    Verg. E. 9, 41:

    aër his,

    Ov. M. 1, 52:

    caelumque quod imminet orbi,

    id. ib. 2, 7:

    scopulus aequoribus,

    id. ib. 4, 525:

    apex collis subjectis arvis,

    id. ib. 7, 779:

    nemus desuper,

    Verg. A. 1, 165:

    arbos,

    Ov. M. 4, 459:

    imminet e celsis audentius improba muris Virgo,

    Val. Fl. 6, 681; Quint. 11, 3, 130:

    choros ducit Venus imminente luna,

    shining overhead, Hor. C. 1, 4, 5: cum ageretur togata, simulans, caterva tota clarissima concentione in ore impuri hominis imminens contionata est: Huic vitae tuae, etc., bending or turning towards, Cic. Sest. 55, 118; cf.:

    gestu omni imminenti,

    bent towards him, id. de Or. 2, 55, 225.—
    B.
    Transf., to be near to a thing, to touch on, border upon.
    1.
    In gen. (rare):

    imminet hic, sequiturque parem, similisque tenenti Non tenet,

    Ov. M. 7, 785:

    tergo fugacis,

    id. ib. 1, 542:

    carcer imminens foro,

    adjoining, Liv. 1, 33, 8:

    imminentia muro aedificia,

    id. 2, 33, 7.—
    2.
    In partic. (like impendere and instare), in an inimical sense, to threaten, menace, by nearness or commanding position (class.):

    nimis imminebat propter propinquitatem Aegina Piraeeo,

    Cic. Off. 3, 11, 46; cf.:

    Carthago imminere jam fructuosissimis insulis populi Romani videbatur,

    id. Agr. 2, 32, 87:

    certior sum factus, Parthos... Ciliciae magis imminere,

    id. Att. 5, 20, 2:

    imminent duo reges toti Asiae,

    id. de Imp. Pomp. 5, 12:

    circum insulas Italiae inminentes,

    Liv. 21, 49, 1:

    Mithridates Italiae quoque,

    Vell. 2, 18, 4:

    Parthi Latio,

    Hor. C. 1, 12, 53:

    Germaniae et Britanniae,

    Suet. Calig. 19:

    bello subegit gentem rebus populi Romani imminentem,

    Cic. Rep. 2, 20:

    instabat agmen Caesaris atque universum imminebat,

    Caes. B. G. 1, 80 fin.:

    imbrium divina avis imminentŭm,

    Hor. C. 3, 27, 10:

    turris ingens inminebat,

    Liv. 21, 7, 7; 21, 11, 10:

    inminentes tumuli,

    id. 3, 7, 2. —
    II.
    Trop. (class.).
    A.
    To strive eagerly ofter a thing, to be eager for, to long for, be intent upon:

    hujus mendicitas aviditate conjuncta in nostras fortunas imminebat,

    Cic. Phil. 5, 7, 20; Liv. 30, 28, 9:

    in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat,

    id. 25, 20, 5:

    huc imminet: om nes Dirigit huc sensus,

    Verg. Cul. 89:

    alieno imminere,

    Sen. Ep. 2 fin.:

    rebus,

    Tac. A. 16, 14:

    quod imminere emptioni publicanos videbat,

    Suet. Aug. 24:

    peritus rerum popularium imminensque ei potestati,

    Liv. 3, 51, 9:

    spei majoris honoris,

    id. 4, 25, 9:

    occasioni alloquendi regem,

    Curt. 5, 11:

    exitio conjugis,

    Ov. M. 1, 146:

    Verres avaritia semper hiante atque imminenti fuit,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), to be near at hand, to impend.
    1.
    In gen.:

    sunt qui ea, quae quotidie imminent, non videant,

    Cic. Cat. 1, 12, 30:

    mors, quae propter incertos casus quotidie imminet,

    id. Tusc. 1, 38, 91.—
    2.
    In partic., to threaten by nearness, to be imminent:

    periculum, quod imminere ipsi portenderetur,

    Suet. Claud. 29:

    periculum ambobus,

    id. Tit. 9:

    imminentes undique insidiae,

    id. Caes. 86:

    discrimina undique,

    id. Tib. 25:

    summum discrimen,

    Quint. 8, 4, 22:

    bellum,

    id. 12, 1, 43:

    taedio praesentium et imminentium metu,

    Suet. Vit. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > immineo

  • 3 inmineo

    immĭnĕo ( inm-), ēre, v. n. [in-mineo], to project over or towards a thing, to bend or lean towards, to hang down over, overhang (syn. impendeo).
    I.
    Lit. (mostly poet.):

    collis plurimus urbi Imminet,

    commands, Verg. A. 1, 420; cf.:

    imminens prope ipsis moenibus tumulus,

    Liv. 29, 35, 7:

    imminens villae tua pinus esto,

    Hor. C. 3, 22, 5:

    candida populus antro Imminet,

    Verg. E. 9, 41:

    aër his,

    Ov. M. 1, 52:

    caelumque quod imminet orbi,

    id. ib. 2, 7:

    scopulus aequoribus,

    id. ib. 4, 525:

    apex collis subjectis arvis,

    id. ib. 7, 779:

    nemus desuper,

    Verg. A. 1, 165:

    arbos,

    Ov. M. 4, 459:

    imminet e celsis audentius improba muris Virgo,

    Val. Fl. 6, 681; Quint. 11, 3, 130:

    choros ducit Venus imminente luna,

    shining overhead, Hor. C. 1, 4, 5: cum ageretur togata, simulans, caterva tota clarissima concentione in ore impuri hominis imminens contionata est: Huic vitae tuae, etc., bending or turning towards, Cic. Sest. 55, 118; cf.:

    gestu omni imminenti,

    bent towards him, id. de Or. 2, 55, 225.—
    B.
    Transf., to be near to a thing, to touch on, border upon.
    1.
    In gen. (rare):

    imminet hic, sequiturque parem, similisque tenenti Non tenet,

    Ov. M. 7, 785:

    tergo fugacis,

    id. ib. 1, 542:

    carcer imminens foro,

    adjoining, Liv. 1, 33, 8:

    imminentia muro aedificia,

    id. 2, 33, 7.—
    2.
    In partic. (like impendere and instare), in an inimical sense, to threaten, menace, by nearness or commanding position (class.):

    nimis imminebat propter propinquitatem Aegina Piraeeo,

    Cic. Off. 3, 11, 46; cf.:

    Carthago imminere jam fructuosissimis insulis populi Romani videbatur,

    id. Agr. 2, 32, 87:

    certior sum factus, Parthos... Ciliciae magis imminere,

    id. Att. 5, 20, 2:

    imminent duo reges toti Asiae,

    id. de Imp. Pomp. 5, 12:

    circum insulas Italiae inminentes,

    Liv. 21, 49, 1:

    Mithridates Italiae quoque,

    Vell. 2, 18, 4:

    Parthi Latio,

    Hor. C. 1, 12, 53:

    Germaniae et Britanniae,

    Suet. Calig. 19:

    bello subegit gentem rebus populi Romani imminentem,

    Cic. Rep. 2, 20:

    instabat agmen Caesaris atque universum imminebat,

    Caes. B. G. 1, 80 fin.:

    imbrium divina avis imminentŭm,

    Hor. C. 3, 27, 10:

    turris ingens inminebat,

    Liv. 21, 7, 7; 21, 11, 10:

    inminentes tumuli,

    id. 3, 7, 2. —
    II.
    Trop. (class.).
    A.
    To strive eagerly ofter a thing, to be eager for, to long for, be intent upon:

    hujus mendicitas aviditate conjuncta in nostras fortunas imminebat,

    Cic. Phil. 5, 7, 20; Liv. 30, 28, 9:

    in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat,

    id. 25, 20, 5:

    huc imminet: om nes Dirigit huc sensus,

    Verg. Cul. 89:

    alieno imminere,

    Sen. Ep. 2 fin.:

    rebus,

    Tac. A. 16, 14:

    quod imminere emptioni publicanos videbat,

    Suet. Aug. 24:

    peritus rerum popularium imminensque ei potestati,

    Liv. 3, 51, 9:

    spei majoris honoris,

    id. 4, 25, 9:

    occasioni alloquendi regem,

    Curt. 5, 11:

    exitio conjugis,

    Ov. M. 1, 146:

    Verres avaritia semper hiante atque imminenti fuit,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), to be near at hand, to impend.
    1.
    In gen.:

    sunt qui ea, quae quotidie imminent, non videant,

    Cic. Cat. 1, 12, 30:

    mors, quae propter incertos casus quotidie imminet,

    id. Tusc. 1, 38, 91.—
    2.
    In partic., to threaten by nearness, to be imminent:

    periculum, quod imminere ipsi portenderetur,

    Suet. Claud. 29:

    periculum ambobus,

    id. Tit. 9:

    imminentes undique insidiae,

    id. Caes. 86:

    discrimina undique,

    id. Tib. 25:

    summum discrimen,

    Quint. 8, 4, 22:

    bellum,

    id. 12, 1, 43:

    taedio praesentium et imminentium metu,

    Suet. Vit. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > inmineo

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»