Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

belua

  • 1 belua

    bēlua (bēlva, nicht bellua), ae, f. ( wie bestia viell. vom Stamme FE, wovon das alte feo), ein Tier, bes. großes, schwerfälliges (wie Elefant, Tiger, Löwe, wilder Eber, Walfisch u. andere große Seetiere), ein Untier, I) eig.: in homine mens, in belua quiddam simile mentis, Cic.: quantum natura hominis pecudibus reliquis que beluis antecedat, Cic.: quae in rebus inanimis quaeque in usu et tractatione beluarum fiunt utiliter ad hominum vitam, Cic. – Romulus silvestris beluae sustentatus uberibus, Cic.: b. fera et immanis, b. vasta et immanis. Cic.: ea genera beluarum, quae in rubro mari Indiave gignantur, Cic. – hoc beluarum est, Cic. – vorzugsw. a) der (von den Römern als Wundertier angestaunte) Elefant, quia habes imperium in beluas, Ter.: b. Inda, Ov.: b. Gaetula, Iuven.: beluarum manus (Rüssel), Curt.; vgl. Flach Mart. 1, 104, 10. Grävius Flor. 2, 6, 49. – b) der Wolf, beluae pellis, Wolfsfell, Cael. Aur. acut. 3, 16, 37. – c) die Hyäne, belua od. belva, Barnab. ep. vers. Lat. 10, 7: vulgär belba, Arnob. 7, 16. – II) übtr.: a) als Schimpfwort v. Menschen, α) = dummer Mensch, Rindvieh, Schafskopf, Komik. (s. Brix Plaut. trin. 952). – β) = unverschämter, vertierter Mensch, Untier, Ungetüm, Ungeheuer, furor impurae beluae, Cic.: quid ego hospitii iura in hac immani belua commemoro? Cic.: taetram et pestiferam beluam ne inclusam et constrictam dimittatis cavete, Cic.: volo ego illi beluae ostendere, me etc., Liv. – b) v. Abstr., avaritia belua fera, Ps. Sall. de rep. 2, 8, 4: ignari, quanta belua esset imperium, Suet. Tib. 24. – / Mommsen hat im Solin. immer belva geschrieben, zB. 12, 13; 32, 25. – Über die unrichtige Schreibung bellua s. Brambach Hilfsb. S. 27.

    lateinisch-deutsches > belua

  • 2 belua

    bēlua (bēlva, nicht bellua), ae, f. ( wie bestia viell. vom Stamme FE, wovon das alte feo), ein Tier, bes. großes, schwerfälliges (wie Elefant, Tiger, Löwe, wilder Eber, Walfisch u. andere große Seetiere), ein Untier, I) eig.: in homine mens, in belua quiddam simile mentis, Cic.: quantum natura hominis pecudibus reliquis que beluis antecedat, Cic.: quae in rebus inanimis quaeque in usu et tractatione beluarum fiunt utiliter ad hominum vitam, Cic. – Romulus silvestris beluae sustentatus uberibus, Cic.: b. fera et immanis, b. vasta et immanis. Cic.: ea genera beluarum, quae in rubro mari Indiave gignantur, Cic. – hoc beluarum est, Cic. – vorzugsw. a) der (von den Römern als Wundertier angestaunte) Elefant, quia habes imperium in beluas, Ter.: b. Inda, Ov.: b. Gaetula, Iuven.: beluarum manus (Rüssel), Curt.; vgl. Flach Mart. 1, 104, 10. Grävius Flor. 2, 6, 49. – b) der Wolf, beluae pellis, Wolfsfell, Cael. Aur. acut. 3, 16, 37. – c) die Hyäne, belua od. belva, Barnab. ep. vers. Lat. 10, 7: vulgär belba, Arnob. 7, 16. – II) übtr.: a) als Schimpfwort v. Menschen, α) = dummer Mensch, Rindvieh, Schafskopf, Komik. (s. Brix Plaut. trin. 952). – β) = unverschämter, vertierter Mensch, Untier, Ungetüm, Ungeheuer, furor impurae beluae, Cic.: quid ego hospitii iura in hac immani belua commemoro? Cic.: taetram et pestiferam beluam ne inclu-
    ————
    sam et constrictam dimittatis cavete, Cic.: volo ego illi beluae ostendere, me etc., Liv. – b) v. Abstr., avaritia belua fera, Ps. Sall. de rep. 2, 8, 4: ignari, quanta belua esset imperium, Suet. Tib. 24. – Mommsen hat im Solin. immer belva geschrieben, zB. 12, 13; 32, 25. – Über die unrichtige Schreibung bellua s. Brambach Hilfsb. S. 27.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > belua

  • 3 belua

    bēlŭa (not bellŭa), ae, f. (belua, dissyl., Varr. ap. Non. p. 201, 26) [perh. kindr. with thêr, fera, as uber with outhar, and paulus with pauros], a beast distinguished for size or ferocity, a monster (as an elephant, lion, wild boar, whale, etc.; cf.:

    bestia, fera): elephanto beluarum nulla prudentior,

    Cic. N. D. 1, 35, 97; id. Fam. 7, 1, 3; Curt. 8, 9, 29:

    ea genera beluarum, quae in Rubro Mari Indiāve gignantur,

    Cic. N. D. 1, 35, 97:

    singulas stellas numeras deos, eosque beluarum nomine appellas,

    id. ib. 3, 16, [p. 229] 40; cf.
    * Lucr.
    4, 143:

    fera et immanis,

    Cic. Ac. 2, 34, 108:

    vasta et immanis,

    id. Div. 1, 24, 49:

    saeva,

    Hor. C. 1, 12, 22:

    ingens,

    id. S. 2, 3, 316:

    centiceps,

    id. C. 2, 13, 34 al. —
    B.
    Esp. freq., kat exochên, the elephant, Ter. Eun. 3, 1, 25 Ruhnk.:

    jam beluarum terror exoleverat,

    Flor. 1, 18, 9; cf. Graev. ib. 2, 6, 49; Sil. 11, 543:

    quis (gladiis) appetebant beluarum manus,

    Curt. 8, 14, 33 al. —Hence with the epithets, Inda, Ov. Tr. 4, 6, 7:

    Gaetula,

    Juv. 10, 158.—
    II.
    Sometimes, in gen., a beast, animal (even of small and tame animals):

    quo quidem agno sat scio magis curiosam nusquam esse ullam beluam,

    Plaut. Aul. 3, 6, 26.— The lower animals, as distinguished from man:

    quantum natura hominis pecudibus reliquisque beluis antecedat,

    Cic. Off. 1, 30, 105; 2, 5, 16 and 17; id. N. D. 2, 39, 99; 2, 47, 122.—
    III.
    Trop.
    A.
    As a term of reproach, beast, brute (class.), Plaut. Trin. 4, 2, 112; id. Most. 3, 1, 78; id. Rud. 2, 6, 59:

    age nunc, belua, Credis huic quod dicat?

    Ter. Eun. 4, 4, 37; id. Phorm. 4, 2, 11:

    sed quid ego hospitii jura in hac immani beluā commemoro?

    Cic. Verr. 2, 5, 42, § 109:

    beluae quaedam illae immanes ac ferae, forma hominum indutae, exstiterunt,

    id. Sull. 27, 76; id. Pis. 1, 1; id. Phil. 8, 4, 13; id. Leg. 3, 9, 22; id. Off. 3, 6, 32; Liv. 7, 10, 3. —
    B.
    Of abstract objects:

    quod, ut feram et inmanem beluam, sic ex animis nostris adsensionem extraxisset,

    Cic. Ac. 2, 34, 108:

    amicos increpans, ut ignaros, quanta belua esset imperium,

    Suet. Tib. 24:

    avaritia, belua fera,

    Sall. Rep. Ordin. 2, 54 (p. 274 Gerl.).

    Lewis & Short latin dictionary > belua

  • 4 bēlua

        bēlua (not bellua), ae, f    a beast, wild beast, monster: fera: saeva, H.: Lernae, the Hydra, V.: in usu beluarum: quantum natura hominis pecudes reliquaque belua, lower animals. — Esp., the elephant, T.: beluarum manūs, Cu.: Gaetula, Iu. —Fig., a beast, brute: age nunc, belua, T.: in hac inmani beluā, in the case of: taetra.
    * * *
    beast, wild animal (incl. sea creature); monster, brute (great size/ferocity)

    Latin-English dictionary > bēlua

  • 5 belua

    belua belua, ae f зверь

    Латинско-русский словарь > belua

  • 6 belua

    belua belua, ae f животное

    Латинско-русский словарь > belua

  • 7 belua

    bēlua, ae f.
    1) зверь, огромное и страшное животное (b. fera et immanis C); часто слон
    2) чудовище, страшилище
    pestis et b. immanis LScylla
    3) бран. бестия, зверь, изверг Pl, Ter, C

    Латинско-русский словарь > belua

  • 8 belua

    , ae f
      зверь, чудовище

    Dictionary Latin-Russian new > belua

  • 9 Belua multorum es capitum

    Latin Quotes (Latin to English) > Belua multorum es capitum

  • 10 beluus

    belua, beluum ADJ
    proper/pertaining to beasts, bestial

    Latin-English dictionary > beluus

  • 11 Чудовище

    - belua; monstrum; portentum; nefas; ostentum; prodigium;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Чудовище

  • 12 Bestia

    1.
    bestĭa, ae, f. [perh. akin to fera and to belua], a beast (as a being without reason; opp. to man; while animal, = aliving being, includes man; bestia includes both fera, the beast as distinguished by fierceness, and belua, as distinguished by its size or ferocity; cf. Doed. Syn. 4, p. 290 sq.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (in the classical per. mostly in prose;

    esp. freq. in Cic., who uses it in its most extended signif., of every kind of living creature excepting man): disserens, neque in homine inesse animum vel animam nec in bestiā,

    Cic. Tusc. 1, 10, 21; 5, 13, 38; id. N. D. 2, 11, 31; id. Agr. 2, 4, 9:

    quod si hoc apparet in bestiis volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris... quanto id magis in homine fit natura, etc.,

    id. Lael. 21, 81; id. N. D. 2, 48, 124.—So of the serpent, Plaut. Poen. 5, 2, 75.—Of the crocodile and other amphibious animals, Cic. l. l.—Of the dog, Cic. Rosc. Am. 20, 56. —Of the elephant (for the more usual belua), Liv. 33, 9, 7.—Of the ass, Suet. Aug. 96.—Of a caterpillar, Plaut. Cist. 4, 2, 62.—

    Of the ostrich: sequitur natura avium, quarum grandissimi et paene bestiarum generis struthiocameli,

    Plin. 10, 1, 1, § 1; cf. Dig. 3, 1, 1, § 6; 9, 1, 1, § 10.—With muta, Cic. Fin. 1, 21, 71; Liv. 7, 4, 6 (cf. mutae pecudes, Cic. Q. Fr. 1, 8, 24).—And for the designation of a wild animal, with fera:

    vinctum ante se Thyum agebat, ut si feram bestiam captam duceret,

    Nep. Dat. 3, 2 Dähne; Liv. 26, 13, 12; 26, 27, 12; Auct. Her. 2, 19, 29; Just. Inst. 2, 1, 12 sq.—
    2.
    As a term of reproach (cf. belua and our beast):

    mala tu es bestia,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 21; id. Poen. 5, 5, 13.—And, humorously, of the odor of the armpits (cf. ala and caper), Cat. 69, 8.—
    B.
    Esp., when the contest with animals became more usual in the public spectacles at Rome (not yet customary A.U.C. 583, B.C. 171, Liv. 44, 9, 4), bestia designated, without the addition of fera, a wild beast destined to fight with gladiators or criminals (v. bestiarius;

    usually lions, tigers, panthers, etc.).—Hence, ad bestias mittere aliquem,

    to send one to fight with wild beasts, Cic. Pis. 36, 89; so, bestiis obioere aliquem, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3:

    condemnare aliquem ad bestias,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 14:

    dare aliquem ad bestias,

    Dig. 48, 8, 11; Gell. 5, 14, 27:

    ad pugnam bestiarum datus, Gell. l. l. § 10: tradere aliquem ad bestias depugnandas, Dig. l. l.: bestiarum damnatio,

    the condemnation to fight with wild beasts, ib. 48, 13, 6 al. —Hence the expl.:

    bestiarum vocabulum proprie convenit leonibus, pardis et lupis, tigribus et vulpibus, canibus et simiis ac ceteris, quae vel ore vel unguibus saeviunt, exceptis serpentibus,

    Isid. Orig. 12, 2, 1 (but cf. supra, 1.).—
    II.
    Transf., as a constellation, the wotf, Vitr. 9, 4 (7) (called by Cic. Arat. 211 or 455, Quadrupes vasta).
    2.
    Bestĭa, ae, m., a cognomen in the Calpurnian family.
    I.
    The consul L. Calpurnius Bestia, Sall. J. 27, 4 al.; Flor. 3, 1, 7.—
    II.
    The tribune of the people L. Bestia, Cic. Brut. 34, 128; id. de Or. 2, 70, 283.—
    III.
    Another tribune of the people, L. Bestia, a confederate of Catiline, Sall. C. 17, 3; 43, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Bestia

  • 13 bestia

    1.
    bestĭa, ae, f. [perh. akin to fera and to belua], a beast (as a being without reason; opp. to man; while animal, = aliving being, includes man; bestia includes both fera, the beast as distinguished by fierceness, and belua, as distinguished by its size or ferocity; cf. Doed. Syn. 4, p. 290 sq.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (in the classical per. mostly in prose;

    esp. freq. in Cic., who uses it in its most extended signif., of every kind of living creature excepting man): disserens, neque in homine inesse animum vel animam nec in bestiā,

    Cic. Tusc. 1, 10, 21; 5, 13, 38; id. N. D. 2, 11, 31; id. Agr. 2, 4, 9:

    quod si hoc apparet in bestiis volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris... quanto id magis in homine fit natura, etc.,

    id. Lael. 21, 81; id. N. D. 2, 48, 124.—So of the serpent, Plaut. Poen. 5, 2, 75.—Of the crocodile and other amphibious animals, Cic. l. l.—Of the dog, Cic. Rosc. Am. 20, 56. —Of the elephant (for the more usual belua), Liv. 33, 9, 7.—Of the ass, Suet. Aug. 96.—Of a caterpillar, Plaut. Cist. 4, 2, 62.—

    Of the ostrich: sequitur natura avium, quarum grandissimi et paene bestiarum generis struthiocameli,

    Plin. 10, 1, 1, § 1; cf. Dig. 3, 1, 1, § 6; 9, 1, 1, § 10.—With muta, Cic. Fin. 1, 21, 71; Liv. 7, 4, 6 (cf. mutae pecudes, Cic. Q. Fr. 1, 8, 24).—And for the designation of a wild animal, with fera:

    vinctum ante se Thyum agebat, ut si feram bestiam captam duceret,

    Nep. Dat. 3, 2 Dähne; Liv. 26, 13, 12; 26, 27, 12; Auct. Her. 2, 19, 29; Just. Inst. 2, 1, 12 sq.—
    2.
    As a term of reproach (cf. belua and our beast):

    mala tu es bestia,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 21; id. Poen. 5, 5, 13.—And, humorously, of the odor of the armpits (cf. ala and caper), Cat. 69, 8.—
    B.
    Esp., when the contest with animals became more usual in the public spectacles at Rome (not yet customary A.U.C. 583, B.C. 171, Liv. 44, 9, 4), bestia designated, without the addition of fera, a wild beast destined to fight with gladiators or criminals (v. bestiarius;

    usually lions, tigers, panthers, etc.).—Hence, ad bestias mittere aliquem,

    to send one to fight with wild beasts, Cic. Pis. 36, 89; so, bestiis obioere aliquem, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3:

    condemnare aliquem ad bestias,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 14:

    dare aliquem ad bestias,

    Dig. 48, 8, 11; Gell. 5, 14, 27:

    ad pugnam bestiarum datus, Gell. l. l. § 10: tradere aliquem ad bestias depugnandas, Dig. l. l.: bestiarum damnatio,

    the condemnation to fight with wild beasts, ib. 48, 13, 6 al. —Hence the expl.:

    bestiarum vocabulum proprie convenit leonibus, pardis et lupis, tigribus et vulpibus, canibus et simiis ac ceteris, quae vel ore vel unguibus saeviunt, exceptis serpentibus,

    Isid. Orig. 12, 2, 1 (but cf. supra, 1.).—
    II.
    Transf., as a constellation, the wotf, Vitr. 9, 4 (7) (called by Cic. Arat. 211 or 455, Quadrupes vasta).
    2.
    Bestĭa, ae, m., a cognomen in the Calpurnian family.
    I.
    The consul L. Calpurnius Bestia, Sall. J. 27, 4 al.; Flor. 3, 1, 7.—
    II.
    The tribune of the people L. Bestia, Cic. Brut. 34, 128; id. de Or. 2, 70, 283.—
    III.
    Another tribune of the people, L. Bestia, a confederate of Catiline, Sall. C. 17, 3; 43, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > bestia

  • 14 immanis

    im-mānis, e (in u. altlat. manus = bonus), Adi. m. Compar. u. Superl., ungeheuer, I) der Gestalt, Größe, Menge nach, ungeheuer groß, riesig, unermeßlich, außerordentlich, immani corporum magnitudine homines, Caes.: immanis magnitudinis hostis, Vell.: imm. corpus, Riesenleib, Verg.: immani corpore serpens, Lucr.: anguis, Liv.: poculum, Cic.: antrum, vulnus, Verg.: templa, Verg.: pecuniae (Geldsummen), Cic.: ingens immanisque praeda, Cic.: acta Herculis, Ov.: amicorum frequentia, Vell.: immaniore tonitru, Vopisc.: immanissimis proeliis, Eutr.: im Neutrum absol., immane quantum (griech. ἀμήχανον ὅσον), es ist ungeheuer wie sehr, ungemein, Tac. hist. 3, 62: u. dafür immane quanto angori fuit, immane quantum animi exarsere, Sall. fr.: vino et lucernis Medus acinaces immane quantum discrepat, Hor.: u. vollst., immane dictu est, quanti et quam multi mortales postea ad Pompeium discesserint, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 7. – II) übtr., der Beschaffenheit, dem Wesen nach ungeschlacht, unmenschlich, furchtbar, graus, wild, schrecklich, entsetzlich, hostis ferus et immanis, Cic.: fera atque immanis belua, Cic.: immanis belua feraque, Suet.: taetra et immanis belua, Cic.: immanes (wild) aliae bestiae, aliae cicures (zahm), Cic.: immanium bestiarum delenitor (v. Orpheus), Apul.: esse immani (bestialischen) acerbā que naturā, Cic.: tauri sunt immanes moribus, Mela: mores feri immanisque natura, Cic.: tantum facinus, tam immane, Verg.: immanis in antro bacchatur vates, schrecklich rast, Verg.: flumen, wilder, Verg.: u. so saxa, Verg.: bestiae immaniores, Cic.: immaniores canes, Cic.: scelere ante alios immanior omnes, Verg.: immanissimus quisque, Cic.: immanissima facta, Suet. – m. 2. Supin., immanis visu, Val. Flacc. 1, 208: immanis paratu, ibid. 2, 510: immane dictu! (als Ausruf), Flor. 1, 10, 6. – m. Infin., constitit immanis cerni immanisque timeri, Stat. Theb. 6, 731. – subst., quamvis fabulosa et immania credebantur, noch so Undenkbares u. Entsetzliches, Tac. ann. 4, 11.

    lateinisch-deutsches > immanis

  • 15 vastus

    vāstus, a, um (vgl. ahd. wuosti, öde, wüst, leer), wüst, öde, verödet, leer, I) eig.: A) im allg.: a) absol.: loci coaedificati an vasti, Cic.: vasta ac deserta urbs, Liv.: ager vastus et desertus, Liv.: genus agrorum propter pestilentiam vastum atque desertum, Cic. – dies per silentium vastus (Ggstz. ploratibus inquies), Tac. – b) m. ab u. Abl.: mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: urbs a defensoribus vasta, Liv.: abs te viduae et vastae virgines, vereinsamt, Enn. – B) insbes., durch Verwüstung verödet, verheert, verwüstet, Troia, Plaut.: solum, Liv.: poet., haec ego vasta dabo, werde ich verheeren, Verg. Aen. 9, 323. – II) meton.: 1) ungeheuer groß, -weit, ungeheuer, unermeßlich, entsetzlich, belua immanis et vasta, Cic.: mare, Caes.: crater, Ov.: clamor, Verg.: iter, Ov. – elephanto ad figuram quae (belua) vastior? Cic.: belua vastissima, Cic.: vastissimus Oceanus, Caes. – v. Abstr., animus, unersättlicher Sinn, Sall.: scientia, weitumfassend, Colum.: potentia, vielumfassend, Ov. – 2) ungebildet, plump, roh, vastus homo atque foedus, Cic.: sunt quidam vultu motuque corporis vasti atque agrestes, Cic.: littera vastior, harter, rauher Buchstabe, Cic.: oratio, Cornif. rhet.: omnia vasta esse, Liv.

    lateinisch-deutsches > vastus

  • 16 immanis

    im-mānis, e (in u. altlat. manus = bonus), Adi. m. Compar. u. Superl., ungeheuer, I) der Gestalt, Größe, Menge nach, ungeheuer groß, riesig, unermeßlich, außerordentlich, immani corporum magnitudine homines, Caes.: immanis magnitudinis hostis, Vell.: imm. corpus, Riesenleib, Verg.: immani corpore serpens, Lucr.: anguis, Liv.: poculum, Cic.: antrum, vulnus, Verg.: templa, Verg.: pecuniae (Geldsummen), Cic.: ingens immanisque praeda, Cic.: acta Herculis, Ov.: amicorum frequentia, Vell.: immaniore tonitru, Vopisc.: immanissimis proeliis, Eutr.: im Neutrum absol., immane quantum (griech. ἀμήχανον ὅσον), es ist ungeheuer wie sehr, ungemein, Tac. hist. 3, 62: u. dafür immane quanto angori fuit, immane quantum animi exarsere, Sall. fr.: vino et lucernis Medus acinaces immane quantum discrepat, Hor.: u. vollst., immane dictu est, quanti et quam multi mortales postea ad Pompeium discesserint, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 7. – II) übtr., der Beschaffenheit, dem Wesen nach ungeschlacht, unmenschlich, furchtbar, graus, wild, schrecklich, entsetzlich, hostis ferus et immanis, Cic.: fera atque immanis belua, Cic.: immanis belua feraque, Suet.: taetra et immanis belua, Cic.: immanes (wild) aliae bestiae, aliae cicures (zahm), Cic.: immanium bestiarum delenitor (v. Orpheus), Apul.: esse immani (bestialischen) acerbā-
    ————
    que naturā, Cic.: tauri sunt immanes moribus, Mela: mores feri immanisque natura, Cic.: tantum facinus, tam immane, Verg.: immanis in antro bacchatur vates, schrecklich rast, Verg.: flumen, wilder, Verg.: u. so saxa, Verg.: bestiae immaniores, Cic.: immaniores canes, Cic.: scelere ante alios immanior omnes, Verg.: immanissimus quisque, Cic.: immanissima facta, Suet. – m. 2. Supin., immanis visu, Val. Flacc. 1, 208: immanis paratu, ibid. 2, 510: immane dictu! (als Ausruf), Flor. 1, 10, 6. – m. Infin., constitit immanis cerni immanisque timeri, Stat. Theb. 6, 731. – subst., quamvis fabulosa et immania credebantur, noch so Undenkbares u. Entsetzliches, Tac. ann. 4, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > immanis

  • 17 vastus

    vāstus, a, um (vgl. ahd. wuosti, öde, wüst, leer), wüst, öde, verödet, leer, I) eig.: A) im allg.: a) absol.: loci coaedificati an vasti, Cic.: vasta ac deserta urbs, Liv.: ager vastus et desertus, Liv.: genus agrorum propter pestilentiam vastum atque desertum, Cic. – dies per silentium vastus (Ggstz. ploratibus inquies), Tac. – b) m. ab u. Abl.: mons vastus ab natura et humano cultu, Sall.: urbs a defensoribus vasta, Liv.: abs te viduae et vastae virgines, vereinsamt, Enn. – B) insbes., durch Verwüstung verödet, verheert, verwüstet, Troia, Plaut.: solum, Liv.: poet., haec ego vasta dabo, werde ich verheeren, Verg. Aen. 9, 323. – II) meton.: 1) ungeheuer groß, -weit, ungeheuer, unermeßlich, entsetzlich, belua immanis et vasta, Cic.: mare, Caes.: crater, Ov.: clamor, Verg.: iter, Ov. – elephanto ad figuram quae (belua) vastior? Cic.: belua vastissima, Cic.: vastissimus Oceanus, Caes. – v. Abstr., animus, unersättlicher Sinn, Sall.: scientia, weitumfassend, Colum.: potentia, vielumfassend, Ov. – 2) ungebildet, plump, roh, vastus homo atque foedus, Cic.: sunt quidam vultu motuque corporis vasti atque agrestes, Cic.: littera vastior, harter, rauher Buchstabe, Cic.: oratio, Cornif. rhet.: omnia vasta esse, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vastus

  • 18 immania

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > immania

  • 19 immanis

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > immanis

  • 20 inmanis

    immānis ( inm-), e, adj. [i. e. in- and old Lat. mānus=bonus; kindr. with Sanscr. ma=metior, to measure; Lat. mānes, good spirits], monstrous in size, enormous, immense, huge, vast (class.).
    I.
    Lit. (usually of inanim. and abstr. things):

    corporum magnitudo,

    Caes. B. G. 4, 1, 9; cf.:

    simulacra immani magnitudine,

    id. ib. 6, 16, 4:

    immani corpore serpens,

    Lucr. 5, 33; 3, 987:

    ingens immanisque praeda,

    Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8, 23:

    pocula,

    id. Phil. 2, 25, 63:

    immania ponti Aequora,

    Lucr. 4, 410:

    templa caeli,

    id. 5, 521:

    antrum,

    Verg. A. 6, 11; cf.:

    spelunca vasto hiatu,

    id. ib. 6, 237:

    barathrum,

    id. ib. 8, 245:

    tegumen leonis,

    id. ib. 7, 666:

    telum,

    id. ib. 11, 552 al.:

    magna atque immanis,

    Lucr. 4, 1163:

    cete,

    Verg. A. 5, 822:

    numerus annorum,

    Varr. R. R. 3, 1, 3; cf.:

    exercitus,

    Vell. 2, 51, 1:

    frequentia amicorum,

    id. 2, 59 fin.:

    geminos immani pondere caestus,

    Verg. A. 5, 401:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    ambitus redit immanis: numquam fuit par,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, b, 4:

    dissensio civitatis,

    Vell. 2, 2, 1:

    studium loquendi,

    Ov. M. 5, 678:

    avaritia,

    Sall. J. 31, 12:

    vitium,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    soloecismus,

    Gell. 15, 9, 3:

    impulsae praeceps inmane ruinae,

    the vast crash, Juv. 10, 107.— Neutr. absol.: Immane quantum animi exarsere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 127, 27 (2, 79 Dietsch); so,

    vino et lucernis Medus acinaces Immane quantum discrepat,

    how exceedingly, wonderfully, Hor. C. 1, 27, 6:

    civilis lapsu equi prostratus immane quantum suis pavoris et hostibus alacritatis indidit,

    Tac. H. 4, 34: quod matrimonium Aemiliano huic immane quanto fuit, App. Mag.;

    and in full: immane dictu est, quanti et quam multi ad Pompeium discesserint,

    Sall. Orat. ad Caes. 1.—
    II.
    Trop., monstrous in character, frightful, inhuman, fierce, savage, wild (class.; syn.: ferus, immitis, barbarus, durus, saevus;

    opp. mansuetus, mitis): hostis in ceteris rebus nimis ferus et immanis,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 51; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    id. Rep. 2, 14:

    belua (with fera),

    id. Ac. 2, 34, 108; id. N. D. 2, 64, 161;

    (with taetra),

    id. Tusc. 4, 20, 45; cf.:

    immanis et vasta belua,

    id. Rep. 2, 40:

    nihil ista immanius belua est,

    id. ib. 3, 33:

    janitor aulae, Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    ex hoc populo indomito, vel potius immani, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44:

    istius immanis atque importuna natura,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    immanis, intolerandus, vesanus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 7:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    Cic. Font. 10, 21:

    tantum facinus, tam immane (patris occidendi),

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    coeptis effera Dido,

    Verg. A. 4, 642:

    orae,

    id. ib. 1, 616:

    Raeti,

    Hor. C. 4, 14, 15:

    Agathyrsi,

    Juv. 15, 125:

    Pyrrhus,

    id. 14, 162.— Subst.: immānĭa, ium, n., frightful deeds or sayings:

    quamvis fabulosa et immania credebantur,

    stories however fabulous and frightful, Tac. A. 4, 11:

    dira atque inmania pati,

    Juv. 15, 104.— Comp.:

    scelere ante alios immanior omnes,

    Verg. A. 1, 347.— Sup.:

    voluptatem immanissimus quisque acerrime sequitur,

    Cic. Part. Or. 25, 90.—Hence, adv. in two forms, im-māne and immānĭter (not ante-Aug.).
    1.
    (Acc. to I.) Monstrously, immoderately, excessively:

    immaniter clamare,

    Gell. 1, 26, 8.—More freq.,
    2.
    (Acc. to II.) Frightfully, dreadfully, fiercely, savagely, wildly.
    (α).
    Form immane:

    leo hians immane,

    Verg. A. 10, 726:

    sonat fluctus per saxa,

    id. G. 3, 239; cf.:

    fremant torrentes,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 237:

    spirans rapta securi,

    Verg. A. 7, 510.—
    (β).
    Form immaniter: leones per ea loca saevientes immaniter, Amm. 18, 7:

    perdite et immaniter vivere,

    Aug. Conf. 10, 37.—
    b.
    Comp.:

    immanius efferascunt,

    Amm. 18, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > inmanis

См. также в других словарях:

  • belua — (del lat. «bellŭa»; ant.) f. *Bestia. * * * belua. (Del lat. bellŭa). f. desus. bestia (ǁ animal cuadrúpedo). || 2. desus. bestia (ǁ animal de carga) …   Enciclopedia Universal

  • belua — (Del lat. bellŭa). 1. f. desus. bestia (ǁ animal cuadrúpedo). 2. desus. bestia (ǁ animal de carga) …   Diccionario de la lengua española

  • Belua — Infobox Settlement official name = Belua other name = native name = nickname = settlement type = motto = imagesize = image caption = flag size = image seal size = image shield = shield size = image blank emblem = blank emblem type = blank emblem… …   Wikipedia

  • Belua — Original name in latin Belua Name in other language Belua State code ID Continent/City Asia/Makassar longitude 9.9337 latitude 124.3777 altitude 454 Population 0 Date 2012 10 08 …   Cities with a population over 1000 database

  • Aspidochelone — According to the tradition of the Physiologus and medieval bestiaries, the aspidochelone is a fabled sea creature, variously described as a large whale or sea turtle, that is as large as an island. The name aspidochelone appears to be a compound… …   Wikipedia

  • Масдеваллия — ? Масдеваллия …   Википедия

  • Dacian language — Dacian Spoken in Romania, northern Bulgaria, eastern Serbia; also (possibly): Moldova, SW Ukraine, eastern Hungary, southern Bulgaria, northern Greece, European Turkey, NW Anatolia (Turkey) Extinct probably by the 6th century AD …   Wikipedia

  • Music of Aruba and the Netherlands Antilles — The music of the Netherlands Antilles and Aruba is a mixture of native, African and European elements, and is closely connected with trends from neighboring countries like Venezuela and Colombia and islands like Puerto Rico, Cuba, Santo Domingo,… …   Wikipedia

  • Aulus Didius Gallus Fabricius Veiento — was a Roman politician and an adept in the art of political survival. In AD 62, early in Nero s reign, he was impeached, while Praetor, as the author of Codicilli , mock wills which libelled priests and senators. During Domitian s reign he was… …   Wikipedia

  • List of Caribbean folk music traditions — This is a list of folk music traditions, with styles, dances, instruments and other related topics. The term folk music can not be easily defined in a precise manner; it is used with widely varying definitions depending on the author, intended… …   Wikipedia

  • List of Sparassidae species — This page lists all described species of the spider family Sparassidae as of May 18, 2008.Adcatomus Adcatomus Karsch, 1880 * Adcatomus ciudadus Karsch, 1880 PeruAnaptomecus Anaptomecus Simon, 1903 * Anaptomecus longiventris Simon, 1903 Ecuador *… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»