Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

barbātus

  • 1 barbatus

    barbātus, a, um (barba), bärtig, I) v. leb. Wesen, A) v. Menschen, 1) im allg. (Ggstz. imberbis, lēvis), dicere licebit Iovem semper barbatum, Apollinem semper imberbem, Cic.: Iuppiter modo imberbis statuitur, modo barbatus locatur, Min. Fel.: quos aut imberbes aut bene barbatos videtis, Cic.: Apollo tot aetatibus lēvis (bartlos), Aesculapius bene barbatus, Min. Fel. 22, 5. – (poet.) zur Bezeichnung des Mannesalters, solet hic barbatos sectari senex, Plaut.: equitare in arundine, si quem delectet barbatum (Erwachsenen), Hor.: Iove nondum barbato, da Jupiter noch nicht bärtig (d.i. noch jung) war = in der frühesten Zeit, Iuven. – u. Barbatus als Beiname des Lucius Cornelius Scipio. – 2) insbes.: a) v. Römer aus der alten Zeit (in der man den Bart noch nicht abschor), zB. unus aliquis ex barbatis illis, Cic. Sest. 19. – b) barb. magister, der bärtige Meister, der Philosoph (da diese den Bart lang wachsen ließen), Pers. 4, 1 (von Sokrates) u. (Plur.) Iuven. 14, 12: u. subst., barbatus nudus, Mart. 14, 81. – B) v. Tieren, barb. hirculus, Priap. 86, 16 B = Anthol. Lat. 775, 16: u. subst. bl. barbatus, Langbart = Ziegenbock, Phaedr.: aquila barb., eine auch ossifraga genannte Adlerart, Seeadler, Beinbrecher (Falco Ossifragus, L.), Plin. 10, 11. – II) übtr.: A) von der Nuß, wollig, nux barb., Plin. 19, 14. – B) v. Buche, bärtig = zottelig, ne toga barbatos faciat libros, in Zotteln verwandele, Mart. 14, 84.

    lateinisch-deutsches > barbatus

  • 2 barbatus

    barbātus, a, um (barba), bärtig, I) v. leb. Wesen, A) v. Menschen, 1) im allg. (Ggstz. imberbis, lēvis), dicere licebit Iovem semper barbatum, Apollinem semper imberbem, Cic.: Iuppiter modo imberbis statuitur, modo barbatus locatur, Min. Fel.: quos aut imberbes aut bene barbatos videtis, Cic.: Apollo tot aetatibus lēvis (bartlos), Aesculapius bene barbatus, Min. Fel. 22, 5. – (poet.) zur Bezeichnung des Mannesalters, solet hic barbatos sectari senex, Plaut.: equitare in arundine, si quem delectet barbatum (Erwachsenen), Hor.: Iove nondum barbato, da Jupiter noch nicht bärtig (d.i. noch jung) war = in der frühesten Zeit, Iuven. – u. Barbatus als Beiname des Lucius Cornelius Scipio. – 2) insbes.: a) v. Römer aus der alten Zeit (in der man den Bart noch nicht abschor), zB. unus aliquis ex barbatis illis, Cic. Sest. 19. – b) barb. magister, der bärtige Meister, der Philosoph (da diese den Bart lang wachsen ließen), Pers. 4, 1 (von Sokrates) u. (Plur.) Iuven. 14, 12: u. subst., barbatus nudus, Mart. 14, 81. – B) v. Tieren, barb. hirculus, Priap. 86, 16 B = Anthol. Lat. 775, 16: u. subst. bl. barbatus, Langbart = Ziegenbock, Phaedr.: aquila barb., eine auch ossifraga genannte Adlerart, Seeadler, Beinbrecher (Falco Ossifragus, L.), Plin. 10, 11. – II) übtr.: A) von der Nuß, wollig, nux barb., Plin. 19, 14. – B) v. Buche, bärtig = zottelig, ne toga
    ————
    barbatos faciat libros, in Zotteln verwandele, Mart. 14, 84.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > barbatus

  • 3 европейская барабулька

    Универсальный русско-немецкий словарь > европейская барабулька

  • 4 европейская барабуля

    Универсальный русско-немецкий словарь > европейская барабуля

  • 5 европейская султанка

    Универсальный русско-немецкий словарь > европейская султанка

  • 6 бородач

    F m (29 e.; ­ей) Bärtige(r); mit Rauschebart
    * * *
    борода́ч fam m (-е́й) Bärtige(r); mit Rauschebart
    * * *
    n
    1) gener. Bart, Mäschel, Mäscher
    2) zool. Bartgeier (Gypaëtus barbatus L.), Geieradler (Gypaetus barbatus), Gemsengeier (Gypaetus barbatus), Gemsgeier (Gypaetus barbatus), Lämmergeier
    3) obs. Rauschebart
    4) botan. Bartgerste, Hühnerfuß (Andropogon), Mannsart (Adropogon), Bartgras (Andropogon L.), Mannsbart (Andropogon L.)
    5) ornit. Bartgeier (Gypaetus), Lämmergeier (Gypaetus barbatus)

    Универсальный русско-немецкий словарь > бородач

  • 7 тенелюб бородатый

    n
    entomol. Gespinstmotten Schattenkäfer (ëàò. Serropalpus barbatus), Gestreifter Schattenkäfer (Serropalpus barbatus), Serropalpus barbatus, Weißtannendüsterkäfer (ëàò. Serropalpus barbatus)

    Универсальный русско-немецкий словарь > тенелюб бородатый

  • 8 mullus [1]

    1. mullus, ī, m. (μύλλος), a) die Meerbarbe, der Rotbart (Mullus barbatus, L.), ein geschätzter Fisch, Ov. hal. 123. Sen. ep. 77, 16; 95, 26 u. 42; nat. qu. 3, 17, 2 u. 18, 1. Colum. 8, 17, 7. Plin. 9, 64. Petron. 35, 4 u. 93, 2. v. 8. Iuven. 4, 15: m. barbatus, Varro r. r. 3, 17, 7. Cic. ad Att. 2, 1, 7: barbatulus, Cic. parad. 5, 38: bilibris. Mart. 11, 50, 9: trilibris, Hor. sat. 2, 2, 34: saxatilis, Sen. nat. qu. 3, 18, 4. – b) ein anderer Fisch (viell. Sciaena umbra, Cuv.), Apic. 9, 440, dazu Schuch.

    lateinisch-deutsches > mullus [1]

  • 9 барбулька

    n
    1) ichtyol. Streifenbarbe (Mullus barbatus L.)
    2) food.ind. Seebarbe, Streifenbarbe
    3) oceanogr. Meeräsche (Mullus barbatus L.)

    Универсальный русско-немецкий словарь > барбулька

  • 10 mullus

    1. mullus, ī, m. (μύλλος), a) die Meerbarbe, der Rotbart (Mullus barbatus, L.), ein geschätzter Fisch, Ov. hal. 123. Sen. ep. 77, 16; 95, 26 u. 42; nat. qu. 3, 17, 2 u. 18, 1. Colum. 8, 17, 7. Plin. 9, 64. Petron. 35, 4 u. 93, 2. v. 8. Iuven. 4, 15: m. barbatus, Varro r. r. 3, 17, 7. Cic. ad Att. 2, 1, 7: barbatulus, Cic. parad. 5, 38: bilibris. Mart. 11, 50, 9: trilibris, Hor. sat. 2, 2, 34: saxatilis, Sen. nat. qu. 3, 18, 4. – b) ein anderer Fisch (viell. Sciaena umbra, Cuv.), Apic. 9, 440, dazu Schuch.
    ————————
    2. mullus, s. mulleus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mullus

  • 11 усатый панцирник

    Универсальный русско-немецкий словарь > усатый панцирник

  • 12 barbatulus

    barbātulus, a, um (Demin. v. barbatus), ein wenig bärtig, milchbärtig, mit einem Stutzbärtchen, iuvenis, Cic. ad Att. 1, 14, 5 u. 1, 16, 11: adulescens, Hier. ep. 117, 6 u. 10: v. Tieren, mulli, Cic. parad. 5, 38.

    lateinisch-deutsches > barbatulus

  • 13 barbulus

    barbulus, ī, m. (Demin. v. barbus) = φάγρος ἰχθύς, ein in Istrien marmora, in Venetien dentale gen. Fisch (Gadus barbatus, L.), Gloss. II, 28, 21.

    lateinisch-deutsches > barbulus

  • 14 creo [1]

    1. creo, āvī, ātum, āre (vgl. cresco, creber), schaffen, erschaffen = erzeugen, I) im allg.: a) übh.: α) mater. Objj.: censet (Zeno) artis maxime proprium esse creare et gignere, Cic.: omnes res, quas et creat natura et tuetur, Cic.: terra, quae neglecta sentes ac dumos, culta fructus creat, Quint.: aliud fimum herbas creat, Plin.: ut plaga (die Wunde) plus carnis creare possit, Cels. – cr. genus humanum (v. der Erde), Lucr.: cr. vix animalia parva (v. der Erde), Lucr. – m. dopp. Acc., primordia cr. ignes et lignum, Lucr.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos, Cic. – mit Advv. wo? neque creatur ibi corpus (die fehlende Substanz), Cels.: vermes intus (im menschl. Körper) creantur, Lucr.: od. mit Abl. wo? quos (flores) Thessala magnis montibus ora creat, Catull. – m. Advv. (woher?) od. m. ex od. de u. Abl., unde omnes natura creet res, Lucr.: terram creari ex igni, Lucr.: nec principium exstinctum ex se aliud creabit, Cic.: res non posse creari de nilo, Lucr. – im Passiv mit Abl. wodurch? seminibus quia certis quaeque creantur, Lucr. – m. ad u. Akk., ut placet Stoicis, quae in terris gignantur, ad usum hominum creari, Cic. – Partic. Perf. subst., creata servare, Lucr. 2, 572. – β) Zustände, teils physische, torporem et dolorem, Cels.: mel fastidium creat, Plin.: si ex quattuor principiis vel superans aliquod vel deficiens adversam valetudinem creat, Cels.: lepus marinus vomitum dissolutionemque stomachi statim creat, Plin. – teils geistige, moral., polit. usw., venter creat omnes has aerumnas, Plaut.: nonnumquam etiam errorem creat similitudo, Cic.: in urbe luxuries creatur, Cic.: notitiam veri quae res falsique crearit, Lucr. – cr. magnum (maius) odium (v. einer Abgabe), Auct. b. Afr.: familiaritate Romanā odium sibi apud regem, Iustin.: alci periculum, Cic.: seditionem (v. Pers.), Vell.: id (versificandi genus) taedium ex similitudine ac satietatem creat, Quint.

    b) ein Kind erzeugen (bei Cic. gew. procreare), v. beiden Gatten, prolem ex se videre creatam, Lucr. – v. Vater, patria est antiquior parens, quam qui creavit, Cic.: si di creare possent, Min. Fel.: cr. liberos, Phaedr. u. Val. Max.: is (Silvius) Aeneam Silvium creat, Liv.: me creat... Babylonius Horos, Prop. – v. der Mutter, Dryope quem nympha crearat, Verg.: gnatos tuos creavit, Inscr.: pueris beata creandis uxor, Hor.: m. Dat. wem? quos (fratres) fida crearat una tot Arcadio coniunx Tyrrhena Gylippo, Verg.: m. Abl. wodurch? tum partu Terra nefando Coeumque Iapetumque creat, Verg. – im Passiv, m. Abl. wo? Sulmone creati quattuor iuvenes, Verg.: o caeruleo creata ponto, Meergezeugte (ποντογενής), v. der Venus, Catull. – mit Prädik.-Nom., cum crearer masculus, Phaedr. – m. Abl. (durch = von), fortes creantur fortibus et bonis, Phaedr.: u. so oft creatus mit Abl. des Vaters u. der Mutter = Tochter, Sohn, Sprößling von usw., Erebo creata Nox, Enn. fr.: Saturno sancte create, Enn. fr.: Telamone creatus, Ov.: Maiā creatus, Ov.: Vulcani stirpe creatus, Verg.: matre servā creatus, Flor. – dah. subst., creati = Kinder, Ov. met. 6, 206.

    II) als publiz. t. t.: a) eine Staatsgewalt schaffen, ins Leben rufen, tribuniciam potestatem, Liv.: nova Romae dignitas est creata, quae dictatura appellatur, Liv.

    b) einen Beamten, Priester u. dgl. schaffen, bes. durch Wahl, sowohl vom Volke od. Herrscher = wählen, erwählen, als vom Leiter der Wahl = wählen (erwählen) lassen, α) mit einf. Acc.: magistratus, Cic.: sibi tres collegas, Liv.: censores, Cic.: consules, Cic.: consules plebeios, Liv.: dictatorem, Liv.: ducem, Val. Max.: ephoros, Val. Max.: Caesares duos (vom Kaiser), Eutr.: cr. imperatorem, verb. eligere creareque imperatorem, einen Kaiser (zB. v. den Soldaten), Suet.: cr. interregem, Liv.: pontifices, augures, sacrificulum regem, Liv.: pontifices, flamines, Salios, augures, Lact.: decem praetores (Feldherren, in Griechenl.), Nep.: praetores (in Rom), Cic.: regem, sui corporis regem, Liv.: Carthagine quotannis annuos binos reges (die Suffeten), Nep.: sacerdotes (v. Volke), Vell.: centum senatores (v. Romulus), Liv.: tribunos plebis duos, Cic.: tribunos militum tres, Liv.: tres viros, qui etc., Val. Max. – mit Advv. wie? mit per u. Akk. od. mit bl. Abl. wodurch? comitiatu consules rite cr., Cic.: magistratus od. censores od. consules vitio (durch einen Fehler der Augurien) creati, Varro LL., Liv. u. Cic.: plebeius magistratus nullus auspicato creatur, Liv.: lege, non suffragio creatum esse, Liv.: optimā lege creari, Cic.: decem tribuni plebis comitiis curiatis creati sunt, Cic.: consules per vim ac tumultum creantur, Plin. pan. – mit per u. Akk. (durch wen?), si per praetorem consules creantur, Cic. – mit ex u. Abl. (aus welchem Stande usw.?), consules ex plebe, Liv.: tribunos plebis ex equitibus Romanis (v. Augustus), Suet. – m. Adi. od. m. in u. Akk. (auf welche Zeit?), summus magistratus, quem vergobretum appellant Aedui, qui creatur annuus, Caes.: archontes coeperunt in denos annos creari, Vell.: creatis in annum magistratibus, Liv. – mit inter u. Akk. od. mit in u. Abl. (worunter?), creari inter quinque viros, Plin. ep.: creari in eo numero, Sall. – m. in u. Akk. (in welche Stelle?), neve quis flamen aut augur in locum Germanici nisi gentis Iuliae crearetur, Tac. ann. 2, 83: prior consulatus eius, in quem creatus est anno octavo et tricesimo, Vell. 2, 4, 7. – m. Acc. loc. wohin? praefecti Capuam creari coepti sunt, Liv. – m. Dat. wofür? wozu? decemviros legibus scribendis, Liv. – β) m. dopp. Acc., im Passiv m. dopp. Nom., T. Quinctius Barbatus interrex creat L. Papirium Mugilanum L. Sempronium Atratinum consules, Liv.: dictator primo comitiali die creavit consulem Q. Fulvium Flaccum magistrum equitum et Ap. Claudium Pulchrum, Liv.: Ancum Marcium regem populus creavit, Liv.: dictatorem Albani Mettium Fufetium creant, Liv.: exercitus Diocletianum imperatorem creavit, Eutr. – augur creatus (est) L. Quinctius Flaminius, decemvir sacrorum L. Cornelius Lentulus, Liv.: consules creati (sunt) Q. Fabius et P. Decius, Liv.: T. Lartium dictatorem primum, Sp. Cassium magistrum equitum creatos invenio, Liv.: Constantinus in Britannia creatus est imperator (zum Kaiser), Eutr.: dictatore P. Cornelio dicto ipse ab eo magister equitum creatus est, Liv.; vgl. (im Abl. absol.) magistro equitum creato filio suo, Liv.: quia solum centum essent, qui patres creari possent, Liv.: praetores (in Rom) creati sunt C. Fulvius Flaccus C. Claudius Nero etc., Liv.: decem qui postea praetores (zu Regenten, in Athen) creati sunt, Nep.: defuncto Traiano Aelius Hadrianus creatus est princeps (zum Fürsten, d.i. zum Kaiser), Eutr.: postea Numa Pompilius rex creatus est, Eutr. – m. puer u. senex, zB. Caesar paene puer a Mario Cinnaque flamen dialis creatus, Vell.: Metellus senex admodum pontifex maximus creatus, Val. Max. – m. Advv. zum wievielten Male? alqm consulem iterum, Val. Max., tertium, Liv., tertio, Plin. pan.: alqm dictatorem quartum, Liv. – mit Advv. od. Abl. wie? wodurch? u. dgl., P. Clodius, qui non rite creatus tribunus arguebatur, Quint.: C. Flaminius inauspicato consul creatus, Val Max.: an hunc non ut qui optimo iure censor creatus esset populus creavit? Liv.: collegam sibi comitiis centuriatis creavit P. Valerium, Liv.: Palicanus suffragiis populi consul creatus, Val. Max.: cunctis populi suffragiis rex est creatus L. Tarquinius, Cic.: Tullum Hostilium populus regem interrege rogante comitiis curiatis creavit, Cic. – m. ex u. Abl. (aus wem?), cum leges duo ex una familia vivo utroque magistratus creari vetarent, Caes. – mit cum u. Abl. (mit wem?), ut Cn. Flavius aedilis curulis crearetur cum Anicio Praenestino, Plin. – m. in u. Akk. (an wessen Stelle?), M. Lepidus pontifex maximus in C. Caesaris locum furto creatus, Vell. – m. Dat. (wozu?), me Albani gerendo bello ducem creavere, Liv. – mit in u. Akk. (auf welche Zeit?), ille Appius, qui decemvir in annum creatus altero anno se ipse creavit, Liv. – / Archaist. creassit = creaverit, Cic. de legg. 3, 9.

    lateinisch-deutsches > creo [1]

  • 15 imberbis

    im-berbis, e, u. im-berbus, a, um (in u. barba), ohne Bart, bartlos, v. jungen Leuten (Ggstz. barbatus), α) Form imberbis, Cic. de nat. deor. 1, 83 u. 3, 83. Cic. Cat. 2, 22. Liv. b. Charis. p. 95, 21. Min. Fel. 22, 6. – β) Form imberbus, Lucil. 1058. Varro b. Charis. 95, 19 u. b. Non. 493, 30. Cic. de domo 37. Cic. de lege agr. 1. fr. 3 (b. Charis. 95, 20). Hor. ep. 2, 1, 85 u. de art. poët. 161.

    lateinisch-deutsches > imberbis

  • 16 levis [1]

    1. lēvis (laevis), e (verwandt mit λειος), glatt (Ggstz. asper), I) eig.: 1) im allg.: locus, Cic.: corpuscula, Cic.: folia (Ggstz. scabra), Plin.: levissima corpora, Lucr. – 2) insbes., poet. a) glatt = blank, pocula, Verg. Aen. 5, 91. – b) glatt = unbehaart, ohne Bart, iuventas, Hor.: crura, Iuven.: senex, glatzköpfig, Ov.: Apollo tot aetatibus levis (bartlos), Ggstz. Aesculapius bene barbatus, Min. Fel. 22, 5: dah. glatt = jugendlich, zart, schön, pectus, jugendlich, Verg.: umeri, Verg. – u. glatt = geputzt, galant, cum sit vir levior ipsā, Ov. – c) glatt, schlüpfrig, sanguis, Verg. Aen. 5, 328. – II) übtr.: a) wohl zerrieben, -zerweicht, leve et mali odoris, Cels.: haec terere donec levia, Scrib. Larg. – b) glatt, abgeschliffen, gut fließend, vox, Quint.: v. den Worten einer Rede, concursus verborum quodammodo coagmentatus et levis (Ggstz. asper et hiulcus), Cic.: oratio, Cic.

    lateinisch-deutsches > levis [1]

  • 17 situla

    situla, ae, f. = κάδος (Gloss.), a) der Eimer zum Wasserschöpfen, Plaut. Amph. 671. Paul. dig. 18, 1, 40. § 6. Anthol. Lat. 65, 3 M. (aus Charis. 275, 24 u. Diom. 461, 24): synk. sitla, Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 14: Nbf. situlus, ī, m., Cato r.r. 10, 2 u. 11, 3. Vitr. 10, 4 (9), 4. Paul. sent. 3, 6, 83: situlus barbatus, Paul. ex Fest. 176, 6. – b) der Krug zu Wein, situlas duas plenas mero duxit, Vopisc. Firm. 4, 5. – c) die Urne zum Losen, die Stimmurne, Plaut. Cas. 359; vgl. sitella.

    lateinisch-deutsches > situla

  • 18 tragopan

    tragopān, ānis, Akk. āna, m. (von τράγος, Bock, u. Pan), ein fabelhafter Vogel, viell. Bartgeier (Vultur barbatus, L.), Mela 3, 9, 2 (3. § 88). Plin. 10, 136. Solin. 30, 29.

    lateinisch-deutsches > tragopan

  • 19 барбуля

    n
    1) food.ind. Meerbarbe, Seebarbe
    2) oceanogr. Seebarbe (Mullus barbatus L.)

    Универсальный русско-немецкий словарь > барбуля

  • 20 гвоздика бородатая

    n
    1) botan. Büschelnelke

    Универсальный русско-немецкий словарь > гвоздика бородатая

См. также в других словарях:

  • Barbatus — is a word of Latin origin meaning bearded. It can refer to: People * Marcus Horatius Barbatus * Lucius Cornelius Scipio Barbatus * Barbatus of BeneventoAs a binomial name: * African Swift, Apus barbatus * Banded corydoras, Scleromystax barbatus * …   Wikipedia

  • bărbătuş — BĂRBĂTÚŞ, bărbătuşi, s.m. Mascul al unor animale. – Bărbat + suf. uş. Trimis de paula, 23.05.2002. Sursa: DEX 98  BĂRBĂTÚŞ s. (ornit.) (rar) soţ. (bărbătuşul rândunicii.) Trimis de siveco, 05.08.2004. Sursa: Sinonime  bărbătúş s. m., pl.… …   Dicționar Român

  • Barbātus [1] — Barbātus (lat.), 1) bärtig; 2) Beiname der barttragenden Götter; 3) B. frater, ein Mönch der barttragenden Orden; 4) (Bot.), Bärtig, s.u. Barba 2) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Barbātus [2] — Barbātus, Familie der Horatia u. Quintia gens; bes. Marcus Horatius B., Bruder des C. Hor. Pulvillus; widersetzte sich den Ausschweifungen der Decemvirn u. vertrieb bei einem Auflaufe gegen App. Claudius diesen nebst seinem Anhange vom Forum; 449 …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Barbatus — Barbātus, (lat.), bärtig, der Bärtige …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Barbatus, S. — S. Barbatus, Ep. (19. Febr.) Vom Lat. barbatus = bärtig etc. – Der hl. Barbatus, Bischof von Benevent in Italien, wurde von rechtschaffenen Eltern aus einem Dorfe in der Grafschaft Cerreto im Gebiete von Benevent im Anfange des 7. Jahrh. geboren… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • BARBATUS — I. BARBATUS Consul, Reguli collega, annô Urb. Cond. 909. II. BARBATUS Religiosus, qui barbam nutrit, vide supra in voce Barbati. Item miles, Can. si quis 6. quaest. 1. Si quis cum militibus seu privatis barbatis etiam scelestam inierit factionem …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Barbatus von Benevent — Barbatus (lat. „der Bärtige“; auch Barbato, Barbas, St. Barbatus; * um 602[1] oder um 612[2]; † 19. Februar 682 in Benevent) war von 663 bis 682 Bischof von Benevent. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Verehrung …   Deutsch Wikipedia

  • Barbatus of Benevento — Infobox Saint name= Saint Barbatus of Benevento birth date=c. 610 death date=682 feast day= February 19 venerated in= Roman Catholic Church Eastern Orthodox Church imagesize= 250px caption= birth place= Cerreto Sannita, Italy death place= titles …   Wikipedia

  • barbatus — adj. [L. barba, beard] Tufts or fascicles of hair or short bristles; bearded; having tufts of hair …   Dictionary of invertebrate zoology

  • Barbatus de Bénévent — Barbat de Bénévent Saint Barbat de Bénévent est né dans une famille chrétienne de Bénévent au début du VIIe siècle. Il est mort évêque de Bénévent le 19 février 682 à 70 ans environ. Il est fêté le 19 février. On le représente avec un bâton… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»