-
1 avellere
avèllere* vt dif lett вырывать, выдергивать -
2 avellere
-
3 avellere
непр. vt dif книжн.вырывать, выдёргивать -
4 avellere
гл.устар. выдёргивать, вырывать -
5 avellere
1) отрывать, вырывать, pollicem (1. 27. § 33. D. 9, 2), terminos (1. 1. D. 47, 21). 2) отнимать, possessionem (1. 4. § 12. D. 41, 3).Латинско-русский словарь к источникам римского права > avellere
-
6 Оборвать
- avellere; -
7 Оторвать
- avellere; disjungere; abrumpere (ramos); -
8 avello
ā-vello, velli or vulsi, vulsum or volsum, 3, v. a. ( pluperf. avellerat, Curt. 5, 6, 5; perf. avulsi, Luc. 9, 764), to tear off or away, to pull or rend off (syn.: abripio, eximo).I.In gen. (class.):II.avellere tigna trabesque,
to tear away planks and beams, Lucr. 6, 241:avolsaque saxa Montibus,
the rocks rent from the mountains, id. 4, 141:avolsum umeris caput,
Verg. A. 2, 558; so Ov. M. 3, 727; 2, 358:avolsos silices a montibus altis,
Lucr. 5, 313:avolsus radicibus oculus,
id. 3, 563: poma ex arboribus, si cruda sunt, vix avelluntur;si matura et cocta, decidunt,
Cic. Sen. 19, 71; id. Verr. 2, 4, 49 fin.:Cum ripa simul avolsos ferat Aufidus acer,
Hor. S. 1, 1, 58; 2, 8, 89:Avellit frondes,
Ov. M. 2, 351:summitatem frondium ejus avulsit,
Vulg. Ezech. 17, 4 al.:Ex eā avolsa postea Therasia,
Plin. 4, 12, 23, § 70:Euboea avolsa Boeotiae,
id. 4, 12, 21, § 63.—Esp.A.To take away by force, to tear away:B.rus ab aliquo,
Ter. Eun. 3, 3, 14:pretium alicui,
Hor. S. 1, 2, 104:fatale sacrato avellere templo Palladium,
Verg. A. 2, 165:fundum emptori,
Dig. 23, 7, 17; 40, 7, 3:avellamus eum ad nos,
Vulg. Isa. 7, 6;so of carrying off the bride,
Cat. 62, 21 Ellis.—To separate from something by pulling, to part, to remove:aliquem de matris complexu avellere atque abstrahere,
Cic. Font. 17:ab uberibus avellere,
to wean, Vulg. Isa. 28, 9:ut sperem posse (eum) avelli,
Ter. And. 3, 3, 21:Non potes avelli! simul, ah, simul ibimus, inquit,
Ov. Tr. 1, 3, 81:complexu avolsus Iuli,
Verg. A. 4, 616:ut avellerentur castris,
Tac. A. 1, 44: se, to tear one ' s self away, Ter. Hec. 4, 1, 39.— And in pass. without the notion of violence, to withdraw:Et ipse avulsus est ab eis,
Vulg. Luc. 22, 41 Tisch.— Trop.:aliquem a tanto errore,
Cic. Off. 3, 4, 83. -
9 avello
ā-vello, vellī, u. vulsī (volsī), vulsum (volsum), ere, gleichs. rupfweise ab-, losreißen, ausreißen, I) im allg.: A) eig.: avulsus ex arbore od. e palma termes cum fructu, Gell.: hoc iste simulacrum e signo Cereris avellendum asportandumque curavit, Cic.: e monte Taygeto extrema montis quasi puppis avolsa est, Cic.: sive secetur aliquid sive avellatur a corpore, Cic.: margarita viva ac spirantia saxis avelli, Tac.: ne margaritae conchis avelli queunt nisi limā, Plin.: avulsum umeris caput, Verg.: Euboea avulsa Boeotiae, Plin.: avulsus radicibus oculus, Lucr.: sibi avelli iubet spiculum, herausr., Cic.: membra avulserunt, Augustin.: urticam morsu avellere (abzubeißen) conantes, Plin. – B) übtr.: inhaeret in visceribus illud malum exsistitque morbus et aegrotatio, quae avelli inveterata non possunt, Cic. Tusc. 4, 24. – II) prägn., weg-, losreißen = gewaltsam trennen, -entfernen, A) eig.: a) eine Pers.: de matris complexu avellere atque abstrahere, Cic.: u. complexu matris avellere natam, Catull.: ex complexu avelli, Cic.: avulsus complexu Iuli, Verg.: avulsus a meis, aus dem Kreise der Meinigen gerissen (Ggstz. in sedes meas restitutus), Cic.: ut avellerentur castris, Tac. – b) Lebl.: sacrato templo Palladium, entwenden, Verg. Aen. 2, 165. – B) übtr.: a) eine Pers.: α) jmd. von einem Mädchen, d.i. von deren Umgang losreißen, trennen, alqm a puella, Ter.: u. so ab ea (puella) sese derepente, Ter. – β) jmd. von einem Zustande losreißen = aus einem Zustande reißen, pueros a lacte (die der M. entwöhnten K.) non subito a consuetudine, Varr. LL.: convicio alqm ab errore, Cic. – b) eine Sache: α) übh.: oriens incendium belli Punici secundi a portis huius urbis, ablenken, Cic. de rep. 1, 1. – β) einen Besitz = von jmd. od. einem etw. wegreißen = ihm entreißen, ihn um etwas bringen, rus ab alqo, Ter.: avulsum est enim praeter spem, quod erat spe devoratum lucrum, Cic.: alci fundum, nummum, ICt.: liberalitas (Geschenke, Belohnungen) Augusti avulsa, Tac. – / Perf., avelli, Curt. 5, 6 (20), 5: gew. avulsi, Sen. cons. ad Helv. 5, 4. Lucan. 9, 765. Augustin. ep. 134, 4. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 418 f. – Parag. Infin. Praes. Pass. avellier, Hor. sat. 1, 2, 104.
-
10 avello
ā-vello, vellī, u. vulsī (volsī), vulsum (volsum), ere, gleichs. rupfweise ab-, losreißen, ausreißen, I) im allg.: A) eig.: avulsus ex arbore od. e palma termes cum fructu, Gell.: hoc iste simulacrum e signo Cereris avellendum asportandumque curavit, Cic.: e monte Taygeto extrema montis quasi puppis avolsa est, Cic.: sive secetur aliquid sive avellatur a corpore, Cic.: margarita viva ac spirantia saxis avelli, Tac.: ne margaritae conchis avelli queunt nisi limā, Plin.: avulsum umeris caput, Verg.: Euboea avulsa Boeotiae, Plin.: avulsus radicibus oculus, Lucr.: sibi avelli iubet spiculum, herausr., Cic.: membra avulserunt, Augustin.: urticam morsu avellere (abzubeißen) conantes, Plin. – B) übtr.: inhaeret in visceribus illud malum exsistitque morbus et aegrotatio, quae avelli inveterata non possunt, Cic. Tusc. 4, 24. – II) prägn., weg-, losreißen = gewaltsam trennen, -entfernen, A) eig.: a) eine Pers.: de matris complexu avellere atque abstrahere, Cic.: u. complexu matris avellere natam, Catull.: ex complexu avelli, Cic.: avulsus complexu Iuli, Verg.: avulsus a meis, aus dem Kreise der Meinigen gerissen (Ggstz. in sedes meas restitutus), Cic.: ut avellerentur castris, Tac. – b) Lebl.: sacrato templo Palladium, entwenden, Verg. Aen. 2, 165. – B) übtr.: a) eine Pers.: α) jmd. von einem Mädchen, d.i. von deren Umgang losreißen, trennen, alqm a puella,————Ter.: u. so ab ea (puella) sese derepente, Ter. – β) jmd. von einem Zustande losreißen = aus einem Zustande reißen, pueros a lacte (die der M. entwöhnten K.) non subito a consuetudine, Varr. LL.: convicio alqm ab errore, Cic. – b) eine Sache: α) übh.: oriens incendium belli Punici secundi a portis huius urbis, ablenken, Cic. de rep. 1, 1. – β) einen Besitz = von jmd. od. einem etw. wegreißen = ihm entreißen, ihn um etwas bringen, rus ab alqo, Ter.: avulsum est enim praeter spem, quod erat spe devoratum lucrum, Cic.: alci fundum, nummum, ICt.: liberalitas (Geschenke, Belohnungen) Augusti avulsa, Tac. – ⇒ Perf., avelli, Curt. 5, 6 (20), 5: gew. avulsi, Sen. cons. ad Helv. 5, 4. Lucan. 9, 765. Augustin. ep. 134, 4. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 418 f. – Parag. Infin. Praes. Pass. avellier, Hor. sat. 1, 2, 104. -
11 āvellō
āvellō (vellī), volsus or vulsus, ere [ab + vello], to tear away, rend off, pluck, snatch away: poma ex arboribus vi: alqd a corpore: frondes, O.: leporum avulsos armos edere, H.: avolsum umeris caput, V.: truncis corpora, O.: tibi mavis pretium avellier? H.: sibi avelli iubet spiculum.— To tear away, remove by force: ab eā sese, T.: de matris hunc complexu: ut sperem posse avelli, be separated, T.: neque avelli possunt, leave the place, V.: complexu avulsus Iuli, V.—To pluck away, rescue: hunc convitio a tanto errore.* * *Iavellere, avelli, avolsus V TRANStear/pluck/wrench away/out/off; separate by force, part; take away, wrestIIavellere, avolsi, avolsus V TRANStear/pluck/wrench away/out/off; separate by force, part; take away, wrestIIIavellere, avulsi, avulsus V TRANStear/pluck/wrench away/out/off; separate by force, part; take away, wrest -
12 ausreden
ausreden, I) v. intr.: 1) = aussprechen, w. s. – 2) eine Rede zu Ende bringen: dicendi od. loquendi finem facere (im allg.). – sermonem conficere (ein Gespräch beendigen). – concludere mit u. ohne orationem (die Rede schließen übh.; vgl. ut ea concludamus aliquando). – perorare (zum Schlusse kommen in einer öffentlichen Rede, Ggstz. incipere; vgl. ut concludamus [schließen] atque ita peroremus [ausreden]). – jmd. nicht au. lassen, alqm od. alcis orationem interpellare: laß mich au., sine me pervenire, quo volo; sine omnia dicam; sine dicam, quod coepi: einen Bittenden nicht au. lassen (sondern seine Bitte sogleich erfüllen), plura rogantis verba intercīdere. – II) v. tr.dissuadere alci alqd (widerraten). – eximere alci alqd (einen Glauben benehmen, z. B. illud, quod me angebat, non eximis). – alqm ab alqa re avertere, deducere, abducere, revocare (von etwas abbringen), avellere (gleichs. losreißen), deterrere (abschrecken). – jmdm. eine irrige Meinung, einen Irrtum au., errorem alci eripere od. demere; alqm ab errore avellere: das lasse ich mir nicht au., hoc mihi erui od. excuti non potest; hoc mihi non eximitur (auch »daß etc.«, quin etc.): das läßt er sich durchaus nicht au., hoc tenet mordĭcus. – III) v. r. sich anse excusare, bei jmd. wegen etw., apud alqm de od. in alqa re (sich entschuldigen). – excusatione uti (eine Entschuldigung gebrauchen, vorbringen).
-
13 consuesco
consuesco, ĕre, suēvi, suētum - formes contactées: - consuesti = consuevisti. - consuestis = consuevistis. - consuērunt = consueverunt. - consuēram... = consueveram... - consuēro... = consuevero... - consuērim... = consuverim... - consuessem... = consuevissem... - consuesse = consuevisse. - consuēmus (Prop.) = consuevimus. - tr. - [st1]1 [-] accoutumer, habituer. - bracchia consuescunt, Lucr. 6: ils exercent leurs bras. - consuescere juvencum aratro, Col. 6: habituer un jeune boeuf à la charrue. - intr. - [st1]2 [-] prendre l’habitude, s'accoutumer, s'habituer, se familiariser avec. - consuescere + inf.: s’habituer à, avoir coutume de, avoir l'habitude. - consuescamus mori, Cic. Tusc. 1, 31, 75: habituons-nous à l'idée de mourir. - ut extremo vitae tempore homines facere consuerunt, Caes. BC. 2, 41, 8: comme on a l'habitude de se comporter aux dernières heures de la vie. - avec dat. dolori consuescere: s’habituer à la douleur. - otiis, campo, circo, theatris, aleae, popinae, lupanaribus consuetus, Col. 1, 8: accoutumé à la fainéantise, à la promenade, au cirque, aux théâtres, au jeu, au cabaret, aux mauvais lieux. - avec abl. quae (aves) consuevere libero victu, Col. 8, 15: (oiseaux) qui ont l'habitude de chercher leur nourriture. - absol. in teneris consuescere multum est, Virg. G. 2: durant l'âge tendre, l'habitude est d'une grande importance. - consuevi: j’ai pris l’habitude, j’ai l’habitude. - consueveram: j'avais pris l'habitude, j'avais l'habitude. - ut consuevi, Cic. Att. 9: selon mon habitude. [st1]3 [-] souvent péj. avoir des relations avec, avoir commerce avec, avoir une liaison avec. - consuescere cum muliere: avoir des relations (charnelles) avec une femme, avoir une liaison avec une femme. - si is posset ab ea sese derepente avellere quicum tot consuesset annos, non eum hominem ducerem, Ter. Hec. 4. 1, 40: s'il était capable de se détacher de la femme avec laquelle il a eu des relations pendant tant d'années, je ne le considérerais pas comme un homme. - mulieres quibuscum iste consuerat, Cic. Verr. 2, 5, 12 § 30: les femmes avec qui il avait commerce. - is se dixit cum Alcumena clam consuetum cubitibus, Plaut. Amph.: il dit qu'il a eu des relations secrètes avec Alcmène.* * *consuesco, ĕre, suēvi, suētum - formes contactées: - consuesti = consuevisti. - consuestis = consuevistis. - consuērunt = consueverunt. - consuēram... = consueveram... - consuēro... = consuevero... - consuērim... = consuverim... - consuessem... = consuevissem... - consuesse = consuevisse. - consuēmus (Prop.) = consuevimus. - tr. - [st1]1 [-] accoutumer, habituer. - bracchia consuescunt, Lucr. 6: ils exercent leurs bras. - consuescere juvencum aratro, Col. 6: habituer un jeune boeuf à la charrue. - intr. - [st1]2 [-] prendre l’habitude, s'accoutumer, s'habituer, se familiariser avec. - consuescere + inf.: s’habituer à, avoir coutume de, avoir l'habitude. - consuescamus mori, Cic. Tusc. 1, 31, 75: habituons-nous à l'idée de mourir. - ut extremo vitae tempore homines facere consuerunt, Caes. BC. 2, 41, 8: comme on a l'habitude de se comporter aux dernières heures de la vie. - avec dat. dolori consuescere: s’habituer à la douleur. - otiis, campo, circo, theatris, aleae, popinae, lupanaribus consuetus, Col. 1, 8: accoutumé à la fainéantise, à la promenade, au cirque, aux théâtres, au jeu, au cabaret, aux mauvais lieux. - avec abl. quae (aves) consuevere libero victu, Col. 8, 15: (oiseaux) qui ont l'habitude de chercher leur nourriture. - absol. in teneris consuescere multum est, Virg. G. 2: durant l'âge tendre, l'habitude est d'une grande importance. - consuevi: j’ai pris l’habitude, j’ai l’habitude. - consueveram: j'avais pris l'habitude, j'avais l'habitude. - ut consuevi, Cic. Att. 9: selon mon habitude. [st1]3 [-] souvent péj. avoir des relations avec, avoir commerce avec, avoir une liaison avec. - consuescere cum muliere: avoir des relations (charnelles) avec une femme, avoir une liaison avec une femme. - si is posset ab ea sese derepente avellere quicum tot consuesset annos, non eum hominem ducerem, Ter. Hec. 4. 1, 40: s'il était capable de se détacher de la femme avec laquelle il a eu des relations pendant tant d'années, je ne le considérerais pas comme un homme. - mulieres quibuscum iste consuerat, Cic. Verr. 2, 5, 12 § 30: les femmes avec qui il avait commerce. - is se dixit cum Alcumena clam consuetum cubitibus, Plaut. Amph.: il dit qu'il a eu des relations secrètes avec Alcmène.* * *Consuesco, consuescis, consueui, pen. prod. et consuetus sum, consuetum, pen. prod. consuescere. Cic. S'accoustumer, Se habituer.\Consuescere pronuntiare. Cic. S'accoustumer à prononcer.\Aues quae consueuere libero victu. Colum. Oiseaulx qui ont accoustumé de vivre aux champs en liberté.\Consuescere alicui. Terentius. Hanter souvent aucun, Converser avec luy.\Adeo in teneris consuescere multum est. Virgil. S'accoustumer de jeunesse. -
14 complexus
I a, um part. pf. к complector II complexus, ūs m. [ complector ]1) обхватывание, обнимание, объятие (c., osculatio C)c. armorum T — рукопашная схватка, сражение2) связь, сочетание, построение (vitium in complexu Q; c. causarum, rerum, temponim Q)universi caeli c. C — всё мироздание в целом3) любовь, благожелательное отношение ( totius gentis humanae C) -
15 complexus
complexus, ūs, m. (complector), das Umfassen, Umschließen, I) eig.: a) das Umfangen, die Umschließung, mit Armen, Körper usw., pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: conchyliorum conchas complexu crinium frangere (v. den Polypen), Plin.: quercum complexibus ambire, poet. = mit beiden Armen umfaßt halten, Ov.: c. corporum, Cic.: in somnis Venereo complexu iungi, Cic. – Insbes., α) die Umschlingung, Umarmung aus Wohlwollen, Liebe, Zärtlichkeit, complexus, osculatio, Cic.: c. ultimus, Liv.: complexus artiores, Sen., artissimi, Petr.: complexus (Plur.) summae benevolentiae, Cic.: o qui complexus et gaudia quanta fuerunt! Hor.: complexus alci dare, Ov.: ferre matri obviae complexum, der herankommenden Mutter mit ausgebreiteten Armen entgegeneilen, Liv.: accipere complexum, die U. annehmen, gestatten, sich umarmen lassen, Liv.: currere ad alcis complexum, in jmds. Arme (von woher) eilen, Cic.: venire Brundisium, in sinum quidem et complexum mimulae, nach B. kommen, nämlich an den Busen u. in die Arme der M. (= um nämlich an dem B. u. in den A. der M. auszuruhen), Cic. – u. (im Bilde vom Liegen des Lieblings am Busen u. in den Armen) de complexu eius ac sinu, seine Lieblinge, Busenfreunde, Cic.: ebenso in sinu semper et complexu alcis esse, ein Gegenstand der zärtlichsten Sorgfalt und Liebe sein, Cic.: u. (im Bilde) habere artes in complexu, oculis, auribus, sie liebreich pflegen, gern auf sie sehen, gern auf sie horchen, Plin. pan. – haerere in complexu liberorum, Quint.: tenere alqm suo complexu (v. Vaterland), Cic.: alqm retinere vi et complexu suo, Cic. – alqm dimittere e complexu suo, Cic.: alqm e od. ab complexu alcis abripere, Cic. u. Liv.: alqm od. se e complexu alcis eripere, Cic.: alqm de matris complexu avellere atque abstrahere, Cic.: alqm a complexu suorum distrahere, Cic.: liberos a parentum complexu divellere, Sall.: alqm de complexu parentum suorum ad mortem cruciatumque rapere, Cic. – emori in complexu alcis, Cic.: alqm interficere in complexu matris, Iustin.: alqm trucidare in complexu liberorum coniugisque, Cic. – β) die feindliche Umschlingung, luctari complexu, v. Polypen, Plin.: complexum armorum vitare, das Handgemenge, Tac.: in Martis complexu cadere, Ps. Quint. decl. ( bei Caes. b. c. 3, 8, 4 jetzt Caesari in conspectum venire). – γ) der Beischlaf, Scribon. 118. – b) die räuml. Umfassung, Umschließung, qui(mundus) omnia complexu suo coërcet et continet, Cic.: lapides speculares alligati complexu silicis, Plin. – II) übtr.: a) das Umfassen mit unserem liebevollen Wohlwollen, c. totius gentis humanae, Cic. de fin. 5, 65. – b) die Zusammenfassung, Verknüpfung, Verbindung in der Rede, c. loquendi seriesque, Quint.: c. brevis verborum, Quint.: c. rerum, personarum, temporum, Quint.
-
16 spero
spēro, āvi, ātum, āre, etwas (Günstiges od. Ungünstiges) erwarten, vermuten, I) etwas Günstiges erwarten = hoffen, sich versprechen, auf etw. Aussicht haben, mit etw. sich schmeicheln (Ggstz. metuere, timere), bene od. recte, gute Hoffnung hegen, Cic. (u. so recte spero, es wird sich schon machen, Ter.): ut spero (als Parenthese), Cic.: fiet aliquid, spero, Ter. – de alqa re, Cic.: bene de alqo, Nep.: deos teque, auf die G. und auf dich, Plaut. – pacem, Cic.: victoriam ab alqo, Caes.: omnia ex victoria, Caes.: meliora, Cic.: quod sapienter speravimus, erwartet haben, Colum. – im Passiv, simul medio tempore plures nuntii sperabantur, Tac.: Germani, qui ab ipsis sperentur, Tac.: quo mitius imperium Romanum speraretur, Tac.: sperata praeda, Caes.: sperata gloria, Cic. u. Liv. – m. dopp. Acc., quem vel praecipuum adiutorem speraverat, auf dessen Beistand er gerabe gehofft hatte, Suet. Aug. 10, 2. – m. folg. Acc. u. Infin., und zwar gew. m. Infin. Futur., spero aeternam inter nos gratiam fore, Ter.: spero fore, ut etc., Cic.: sperare pro eius iustitia quae petierint impetraturos, Caes.: ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos, Cic.: u. im Passiv, legiones secuturae sperabantur, Tac.: plurimae gentes collaturae capita sperabantur, Amm. – seltener mit Infin. Praes. od. Perf., itaque alvom prodi speravit nobis salsis poculis, Plaut.: sperat se a me avellere (rus), Ter.: spero ex hoc ipso non esse obscurum, Cic.: neque ego hanc abscondere furto fugam speravi, hoffte, erwartete, Verg.: sperabam iam defervisse adulescentiam, Ter.: de nostra Tullia spero cum Crassipede nos confecisse, Cic.; quorum mentes nondum ab superiore bello resedisse sperabat, Caes. – wie im Griech. m. folg. Subjektsatz, visura (= se visuram esse) et quamvis numquam speraret Ulixen, Prop. 2, 9, 7. – m. folg. ut u. Konj., Liv. 34, 27, 3. Sen. contr. 9, 2 (25), 18. Sen. ad Polyb. 18 (37), 6. Iustin. 5, 3, 3 (aber Caes. b.c. 3, 85, 2 jetzt haec spectans, ut etc. [vgl. Nipperdey Quaest. Caes. p. 185] u. Q. Cic. de pet. cons. 18 ut habeant wahrsch. unecht). – Partiz. sperātus subst., a) sperātus, sperāta, der, die Ersehnte, von verlobten Personen, Bräutigam, Braut, Verlobter, Verlobte, Liebster, Liebste, Afran. com. fr. u. Plaut.: auch von Verheirateten, Amphitruo uxorem salutat speratam suam, Plaut. – b) sperāta ōrum, n., die gehegten Wünsche, die gehegte Hoffnung, contra od. praeter sperata, Amm. 24, 4, 19 u. 25, 7, 5: potiri sperata, ihre Hoffnungen verwirklicht sehen, Liv. 21, 45, 9. – II) wie ελπίζειν = etwas Ungünstiges erwarten, vermuten = fürchten, id quod non spero, Cic.: bellum, Flor.: deos, Verg.: hunc si potui sperare dolorem, et perferre potero, Verg. – m. Acc. u. Infin., haec spero vobis molesta videri, Cic.: sperans suorum ignaviā bellum trahi, Capit.: im Passiv, quae inedia (Hungersnot) per multas difficilesque causas iam adfore sperabatur, Amm. 14, 7, 5.
-
17 abfeilen
abfeilen, I) wegfeilen: delimare; limā avellere. – II) = ausfeilen, w. s.
-
18 abreißen
abreißen, I) v. tr.: 1) einen Teil vom Ganzen reißend absondern: abscindere (z. B. tunicam eiuş a pectore). – avellere. revellere (abrupfend, rupfend losreißen, z. B. av. poma ex arboribus: u. rev. claustra portarum). – abrumpere (gewaltsam abbrechen, z. B. fastigia templorum a culminibus, v. Sturme). – praerumpere (vorn gewaltsam abbrechen, z. B. clipeum de poste Neptuni). – detrahere (abziehen, alci vestem). – abstrahere (wegziehen, z. B. Asiae partem aliquam). – deripere (von einem Gegenstande herabzerren, z. B. tunicam [dem Mädchen]: u. imaginem Galbae [v. der Wand]). – decerpere (abpflücken). – von etw. a., s. reißen von etc. – 2) ein Ganzes reißend in seine Teile trennen, s. abbrechen no I, B, 1. – 3) durch den Gebrauch zerreißen: usu consumere. – abgerissen (v. Pers.), pannosus; pannis obsĭtus. – 4) einen Riß von etw. entwerfen: deformare; designare. – II) v. intr. reißend auseinandergehen: abrumpi. – dirumpi (auseinanderreißen). – praerumpi (vorn auseinanderreißen; dir u. praer. z. B. vom Seil). – abgerissen, v. der Rede, abruptus(Adv.abrupte). – Abreißen, das, - ung, die, 1) Absonderung eines Teils vom Ganzen: abruptio (z. B. eines Schuhriemens, corrigiae). – avulsio (das Abrupfen). – 2) Trennung von einem Ganzen etc.: demolitio.
-
19 abrupfen
abrupfen, avellere; devellere; revellere. – hier u. da a., intervellere.
-
20 abzupfen
abzupfen, avellere. – decerpere (abpflücken).
См. также в других словарях:
avellere — a·vèl·le·re v.tr. (io avèllo) LE svellere, strappare: l umile pianta, cotal si rinacque | subitamente là onde l avelse (Dante) {{line}} {{/line}} DATA: 1313 19. ETIMO: dal lat. avĕllĕre, comp. di a fuori, da e vellĕre strappare . NOTA… … Dizionario italiano
avellere — {{hw}}{{avellere}}{{/hw}}v. tr. (pres. io avello ; pass. rem. io avulsi ; part. pass. avulso ) (lett.) Svellere … Enciclopedia di italiano
avellere — v. tr. (lett.) svellere, strappare, sradicare … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
avulsion — [ avylsjɔ̃ ] n. f. • fin XIVe; lat. avulsio, de avellere « arracher » ♦ Didact. Action d arracher. ⇒ arrachement. L avulsion d une dent. ⇒ extraction. ● avulsion nom féminin (latin avulsio, arrachement) Force subite par laquelle un fleuve ou une… … Encyclopédie Universelle
avulso — agg. [part. pass. di avellere, dal lat. avulsus, part. pass. di avellĕre ]. [che non ha nessun legame con l ambito in cui è calato o si trova ad agire, con la prep. da : parole a. dal contesto ] ▶◀ distaccato, estraneo (a), isolato, separato,… … Enciclopedia Italiana
Avel — A*vel, v. t. [L. avellere.] To pull away. [Obs.] [1913 Webster] Yet are not these parts avelled. Sir T. Browne. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Avulse — A*vulse , v. t. [L. avulsus, p. p. of avellere to tear off; a (ab) + vellere to pluck.] To pluck or pull off. Shenstone. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
avulse — transitive verb (avulsed; avulsing) Etymology: Latin avulsus, past participle of avellere to tear off, from ab + vellere to pluck more at vulnerable Date: circa 1765 to separate by avulsion … New Collegiate Dictionary
avulse — /euh vuls /, v.t., avulsed, avulsing. to pull off or tear away forcibly: to avulse a ligament. [1755 65; < L avulsus, ptp. of avellere to pluck off, tear away, equiv. to a A 4 + vul , ptp. s. of vellere to forcibly pull, pluck + sus, var. of tus… … Universalium
avulsion — avul·sion /ə vəl shən/ n [Latin avulsio act of tearing away, from avellere to tear away, from a off, away + vellere to pull, pluck]: a sudden cutting off of land by flood or change in the course of a body of water; esp: one that separates a… … Law dictionary
avulsion — (a vul sion) s. f. Terme de chirurgie. Synonyme d arrachement et d extraction. L avulsion d une dent. ÉTYMOLOGIE Avulsio, de avellere, de a, ab, et vellere, tirer … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré