Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

arrogatio

  • 1 arrogatio

    arrogātio, ōnis f. [ arrogo ]

    Латинско-русский словарь > arrogatio

  • 2 arrogatio

    arrogātio, ōnis, f. (arrogo), die feierliche Annahme einer mündigen u. selbständigen Person an Kindes Statt, die in den comitia centuriata unter der Autorität u. Genehmigung des Volkes geschah (vgl. adoptio), wobei der Adoptierende gefragt wurde, ob er den u. den adoptieren, u. der zu Adoptierende, ob er adoptiert sein wolle, s. Gaius inst. 1. § 99. Ulp. fr. 8. § 2 sqq. Gell. 5, 19, 8. Aur. Vict. Caes. 2, 1.

    lateinisch-deutsches > arrogatio

  • 3 arrŏgātĭo

    arrŏgātĭo, ōnis, f. adrogation, adoption d'un citoyen avec le consentement du peuple ou du prince (t. de droit).

    Dictionarium latinogallicum > arrŏgātĭo

  • 4 arrogatio

    arrogātio, ōnis, f. (arrogo), die feierliche Annahme einer mündigen u. selbständigen Person an Kindes Statt, die in den comitia centuriata unter der Autorität u. Genehmigung des Volkes geschah (vgl. adoptio), wobei der Adoptierende gefragt wurde, ob er den u. den adoptieren, u. der zu Adoptierende, ob er adoptiert sein wolle, s. Gaius inst. 1. § 99. Ulp. fr. 8. § 2 sqq. Gell. 5, 19, 8. Aur. Vict. Caes. 2, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arrogatio

  • 5 arrogatio

    arrŏgātĭo ( adr-), ōnis, f. [arrogo], a taking to one's self; hence, as jurid. t. t., the full adoption, in the comitia curiata in the presence of the pontifices, later of the emperor himself, of a homo sui juris in the place of a child (cf. s. v. adoptio and the authors there cited):

    adrogatio dicta, quia genus hoc in alienam familiam transitus per populi rogationem fit,

    Gell. 5, 19, 8:

    adrogatio dicitur, quia et is, qui adoptat rogatur, id est interrogatur, an velit eum, quem adoptaturus sit, justum sibi filium esse, et is qui adoptatur, rogatur, an id fieri patiatur?

    Dig. 1, 7, 2:

    Claudius Tiberius Nero in Augusti liberos e privigno redactus adrogatione,

    Aur. Vict. Caes. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > arrogatio

  • 6 arrogatio

    act of adopting a adult as son homo sui juris (vs. in potestate parentis)

    Latin-English dictionary > arrogatio

  • 7 adrogatio

    arrŏgātĭo ( adr-), ōnis, f. [arrogo], a taking to one's self; hence, as jurid. t. t., the full adoption, in the comitia curiata in the presence of the pontifices, later of the emperor himself, of a homo sui juris in the place of a child (cf. s. v. adoptio and the authors there cited):

    adrogatio dicta, quia genus hoc in alienam familiam transitus per populi rogationem fit,

    Gell. 5, 19, 8:

    adrogatio dicitur, quia et is, qui adoptat rogatur, id est interrogatur, an velit eum, quem adoptaturus sit, justum sibi filium esse, et is qui adoptatur, rogatur, an id fieri patiatur?

    Dig. 1, 7, 2:

    Claudius Tiberius Nero in Augusti liberos e privigno redactus adrogatione,

    Aur. Vict. Caes. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > adrogatio

  • 8 arrogare

    1) усыновлять лицо sui juris arrogatio, акт такого усыновления, прот. adoptare, adoptio в тесн. смысле (Gaj. I. 99. Ulp. VIII 2. sq. 1. 1 § 1. 1. 2. 25. § 1. 1. 40. D. 1, 7);

    arrogator, усыновитель лица sui juris (1. 2. § 2. 1. 15. pr. 1. 19. 22. pr. eod.).

    2) присваивать себе что-нибудь, приписывать: arrog. sibi dignitatem (1. 8 pr. § 1. C. Th. 6, 22);

    arrogatio, присваивание, притязание (1. 2. C. Th. 10, 4. 1. 68. C. Th. 12, l).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > arrogare

  • 9 adopto

    ad-opto, āvi, ātum, āre
    1) выбирать, брать (sibi socium Pl, sibi patronum, defensorem C)
    2) принимать (sibi nomen, cognomen M, Vtr)
    4) усыновлять (sibi aliquem pro filio Pl и sibi aliquem filium C, тж. aliquem in filium Eccl)
    a. aliquem ab aliquo C, Nep — усыновлять чьего-л. сына (усыновление кого-л., не находящегося под властью отца, называлось arrogatio)
    5) усваивать, перенимать ( virtutes vetĕrum Lampr); ( о растениях) принимать прививку

    Латинско-русский словарь > adopto

  • 10 adoptio

    adoptio, ōnis, f. (adopto), I) die Annahme an Kindesstatt, die Adoption gew. eines, der noch in väterlicher Gewalt stand (vgl. arrogatio), ius adoptionis, Cic.: nego istam adoptionem pontificio iure esse factam, Cic.: dare alqm od. se alci in adoptionem, Vell. u. Quint.: ascire alqm in od. per adoptionem, Tac.: emancipare filium alci in adoptionem, Cic.: pro rostris adoptionem nuncupare, Tac.: adoptio in (für) Domitium auctoritate Pallantis festinatur, Tac. ann. 12, 25: Plur., Cic. de dom. 35; Tusc. 1, 31 (al. adoptationes). – II) übtr.: a) das Einpfropfen, Plin. 16, 1. – b) bei den Bienen, das Einsetzen, Einstiften neuer Brut, Col. 9, 13, 9.

    lateinisch-deutsches > adoptio

  • 11 arrogo

    ar-rogo (ad-rogo), āvī, ātum, āre, I) von rogo = langen, verlangen: A) sibi alqd, sich etw. Fremdes, einem nicht Angehörendes aneignen, zuschreiben, anmaßen, für sich in Anspruch nehmen, mihi non sumo tantum, iudices, neque arrogo, Cic.: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, Cic.: sibi sapientiam arr., Cic.: nihil sibi nobilitatis aut modestiae, Tac. – B) (poet.) alci alqd, jmdm. etw. als das Seinige zuerkennen, es ihm verschaffen, erwerben (Ggstz. abrogo), decus imperiis, Hor.: pretium chartis, Hor. – nihil non armis (Abl.), alles mit den W. ertrotzen, Hor. – II) v. rogo, fragen, A) bei jmd. förmlich noch einmal wegen etw. anfragen, Venus haec volo adroget te. Plaut. rud. 1332. – B) übtr., als publiz. t. t.: 1) einen Mündigen u. Selbständigen an Kindes Statt annehmen (s. arrogātio das Nähere), Gaius inst. 1, 99. Ulp. fr. 8. § 2 sqq. Gell. 5, 19, 4. Aur. Vict. Caes. 13, 1. – 2) einem Magistrate einen andern durch eine neue Rogation an die Seite setzen, cui unico consuli... dictatorem arrogari haud satis decorum visum est patribus, Liv. 7, 25, 11.

    lateinisch-deutsches > arrogo

  • 12 detestatio [1]

    1. dētēstātio, ōnis, f. (detestor), I) in der Religionssprache: 1) das Verwünschen, Verfluchen, Verabscheuen, Liv., Hor. u.a. – 2) übtr., das Abwehren, Abwenden, Plin. 15, 135: scelerum, die Sühne, Cic. de dom. 140. – II) in der Gerichtssprache, a) das feierliche Sich-Lossagen, von etw., sacrorum, das L. von den Familiensakris und dadurch von der gens selbst, was bei der arrogatio vom Sohne geschah, Gell. 15, 27, 3. – b) eine mit Anrufung von Zeugen geschehene Ankündigung, Ulp. dig. 50, 16, 40.

    lateinisch-deutsches > detestatio [1]

  • 13 adoptio

    adoptio, ōnis, f. (adopto), I) die Annahme an Kindesstatt, die Adoption gew. eines, der noch in väterlicher Gewalt stand (vgl. arrogatio), ius adoptionis, Cic.: nego istam adoptionem pontificio iure esse factam, Cic.: dare alqm od. se alci in adoptionem, Vell. u. Quint.: ascire alqm in od. per adoptionem, Tac.: emancipare filium alci in adoptionem, Cic.: pro rostris adoptionem nuncupare, Tac.: adoptio in (für) Domitium auctoritate Pallantis festinatur, Tac. ann. 12, 25: Plur., Cic. de dom. 35; Tusc. 1, 31 (al. adoptationes). – II) übtr.: a) das Einpfropfen, Plin. 16, 1. – b) bei den Bienen, das Einsetzen, Einstiften neuer Brut, Col. 9, 13, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adoptio

  • 14 arrogo

    ar-rogo (ad-rogo), āvī, ātum, āre, I) von rogo = langen, verlangen: A) sibi alqd, sich etw. Fremdes, einem nicht Angehörendes aneignen, zuschreiben, anmaßen, für sich in Anspruch nehmen, mihi non sumo tantum, iudices, neque arrogo, Cic.: ego tantum tibi tribuo, quantum mihi fortasse arrogo, Cic.: sibi sapientiam arr., Cic.: nihil sibi nobilitatis aut modestiae, Tac. – B) (poet.) alci alqd, jmdm. etw. als das Seinige zuerkennen, es ihm verschaffen, erwerben (Ggstz. abrogo), decus imperiis, Hor.: pretium chartis, Hor. – nihil non armis (Abl.), alles mit den W. ertrotzen, Hor. – II) v. rogo, fragen, A) bei jmd. förmlich noch einmal wegen etw. anfragen, Venus haec volo adroget te. Plaut. rud. 1332. – B) übtr., als publiz. t. t.: 1) einen Mündigen u. Selbständigen an Kindes Statt annehmen (s. arrogatio das Nähere), Gaius inst. 1, 99. Ulp. fr. 8. § 2 sqq. Gell. 5, 19, 4. Aur. Vict. Caes. 13, 1. – 2) einem Magistrate einen andern durch eine neue Rogation an die Seite setzen, cui unico consuli... dictatorem arrogari haud satis decorum visum est patribus, Liv. 7, 25, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arrogo

  • 15 detestatio

    1. dētēstātio, ōnis, f. (detestor), I) in der Religionssprache: 1) das Verwünschen, Verfluchen, Verabscheuen, Liv., Hor. u.a. – 2) übtr., das Abwehren, Abwenden, Plin. 15, 135: scelerum, die Sühne, Cic. de dom. 140. – II) in der Gerichtssprache, a) das feierliche Sich-Lossagen, von etw., sacrorum, das L. von den Familiensakris und dadurch von der gens selbst, was bei der arrogatio vom Sohne geschah, Gell. 15, 27, 3. – b) eine mit Anrufung von Zeugen geschehene Ankündigung, Ulp. dig. 50, 16, 40.
    ————————
    2. dētēstātio, ōnis, f. (2. testis), das Abschneiden der Hoden, die Entmannung, Apul. met. 7, 23.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > detestatio

  • 16 adoptare

    усыновлять (pr. § 1I. 1, 11); в тесном смысле adoptare обозначает: усыновлять лицо, находившееся под отеческой властью (alieni iuris); в ближайшем же смысле усыновление лица самовластного (sui iuris), что наз. arrogatio (Gai. I. 99 sq. Ul. VIII. 2 sq. 1. 1 § 1. 2. 15. 25 § 1. 1. 40 § 1 D. 1, 7).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > adoptare

  • 17 cognoscere

    1) узнавать: cognita rei veritate (1. 10 D. 5, 1. 1. 11 D. 44, 1);

    cognita actione, qua conveniatur (1. 1 pr. D. 2, 13).

    2) познавать (1. 44 pr. D. 11, 7). 3) производить следствие, разбирательство по гражданским делам, а) разбирать, решать спорное дело а) со стороны судьи, напр. (judex familiae hercisc. cognoscens (1. 35 pr. D. 28, 5);

    de finibus oognoscens (1. 8 § 1 D. 10, 1): judex, qui tutelae cognoscit (I. 2 pr. D. 27, 2);

    qui de dote cognoscit (1. 27 § 5 D. 6, 1); (1. 17 § 4 D. 39, 2); (I. 3 § 5 D. 37, 5);

    ex actione cognosc. (1. 4 § 1 D. 13, 4);

    summatim cognoscere (1. 3 § 9 D. 10, 4); (1. 5 § 1D. 34, 9); р) или высших сановников (magistratus);

    ipse cognoscere, противоп. judicem dare (1. 8. 10. 19 § 1. 1. 21 D. 1, 18);

    causa cognita judicium dare (1 11 D. 2, 4. 1. 28 § 4 D. 5, 1); (1. 2 § 6 eod.);

    excusare (1. 9 § 4 D. 4, 8);

    c. cogn. Praetor vel Praeses permittat (1. 2 § 1 D. 1, 21): c. cogn. a. Praetore temperandum (1. 13. 43 § 6 D. 3, 3);

    c. c. arrogatio permittitur (§ 3 J. 1, 11); 7) или со стороны императора: quodcunque Imperator cognoscens decrevit (1. 1 § 1 D. 1, 4);

    b) произвести следствие по уголовному делу (1. 1 § 3. 10 D. 48, 16. 1. 1 § 17 D. 48, 18).

    4) признавать (1. 56 pr. D. 50, 16). 5) одобрять, дозволять: sine causa legibus cognita inservos suos saevire (1. 1 § 2 D. 1, 6). 6) stupro cognoscere, иметь связь с женщиною, совепшать прелюбодеяние (1. 14 D. 34, 9. 1. 22 C. 9, 9).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > cognoscere

  • 18 intervenire

    1) быть, находиться между (1. 38 D. 8, 3. 1. 4 § 11 D. 10, 1. 1. 17 § 2, 3. 1. 18 D. 39, 3). 2) приходить, наступать: а) взять на себя чужой долг (intercedere), feminae pro alio interv. non possunt (1. 2 pr. D. 50, 17. 1. 60 eod. 1. 3 § 5 D. 15, 1. 1. 6 § 2 D. 17, 1);

    interv. fideiussorem (1. 31 pr. D. 3, 5. 1. 6 D. 45, 1. 1. 27 § 4 D. 46, 1. 1. 5 pr. D. 49, 1); относительно того, кто действует от имени другого, кто берет на себя защиту дела, ведение тяжбы (1. 10 § 13 D. 2, 4. 1. 33 § 5. 1. 40 § 4 D. 3, 3. 1. 17 § 2 D. 39, 2. 1. 3 § 1. 1. 5 § 3 D. 46, 7. 1. 11 § 2 D. 47, 10);

    b) быть посредником (1. 8 pr. D. 2, 15. 1. 8 pr. D. 4, 2. 1. 30 D. 4, 8. 1. 27 pr. D. 9, 4. 1. 14 pr. D. 11, 7); с) вмешиваться: interv. negotiis alicuius (1. 24 pr. D. 4, 4. 1. 10 pr. 1. 13 pr. D. 33, 1);

    colligendis naufragiis (1. 7 D. 47, 9);

    d) присутствовать (1. 1 § 36 D. 16, 3. 1. 19 D. 23, 4); е) быть, существовать, si liberi non interveniant (1. 12 pr. 1. 24 eod. 1. 1 § 1 D. 33, 4);

    f) являться, иметь место, intervenit cautio (1. 5 § 1 D. 7, 5. 1. 16 D. 10, 3. 1. 1 § 10 D. 29, 4);

    stipulatio (1. 13 § 1 D. 4, 8);

    pactum (1. 4 D. 23, 4);

    arrogatio (1. 44 pr. D. 41, 3);

    capitis deminutio (1. 1 § 8 D. 38, 17);

    accusatio (1. 1 § 10 D. 48, 16);

    abolitio (1. 7 eod.);

    lex Falcidia (1. 7. 36. § 3. 1. 44. 71 D. 35, 2);

    mora (1. 3 pr. § 4 D. 22, 1);

    culpa (1. 91 § 3 D. 45, 1);

    dolus (1. 7. § 3. 1. 8 D. 14, 4. 1. 4 § 17 D. 44, 7);

    fraus (1. 7 § 1 D. 4, 1. 1. 10 § 1 D. 34, 9);

    error (1. 17 § 1 D. 35, 1);

    divortium (1. 57 pr. D. 24, 3. 1. 6 D. 1, 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > intervenire

  • 19 intimare

    a) докладывать, представлять, int. suas petitiones (1. 6 C. 10, 63);

    arrogatio apud Praetorem intimata (1. 2 C. 8, 48. 1. 30 C. 8, 54. 1. 19 C. 1, 2. 1. 1 pr. C. 10, 22);

    b) объявлять;

    intimatio, объявление (1. 3 C. 1, 9. 1. 1 C. 9, 4. 1. 22 C. 9, 47);

    int. elogia: intimatio = insinuatio testaraenti (1. 23 C. 6, 23).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > intimare

  • 20 adrogator

    Latin-English dictionary > adrogator

См. также в других словарях:

  • Arrogatio — Kaiser Augustus, der bekannteste Adoptivsohn der römischen Geschichte In der römischen Republik war Adoption (von lateinisch adoptio, Annahme an Kindes Statt) ein üblicher Vorgang, vor allem in der Oberschicht und bei den Senatoren.… …   Deutsch Wikipedia

  • arrogatio — An adoption wherein the person adopted submits in his own right. See arrogation …   Ballentine's law dictionary

  • adoption arrogatio — An adoption in which the person adopted submits in his own right …   Ballentine's law dictionary

  • Торжественное усыновление —    • Arrogatio,          см. Adoptio., Усыновление …   Реальный словарь классических древностей

  • Adoption (Römisches Reich) — Kaiser Augustus, der bekannteste Adoptivsohn der römischen Geschichte; Bronzestatue aus dem Archäologischen Nationalmuseum Athen, um 10 v. Chr. In der römischen Republik war Adoption (von lateinisch adoptatio, Annahme an Kindes Statt)… …   Deutsch Wikipedia

  • УСЫНОВЛЕНИЕ —    • Adoptio,          сокр. из adoptatio, различают:          a) adoptio в тесном смысле слова, когда лицо, которое хотят усыновить, находится само еще под отеческой властью,          b) arrogatio, если усыновляемый достиг уже гражданской… …   Реальный словарь классических древностей

  • Adrogation — Ad ro*ga tion, n. [L. adrogatio, arrogatio, fr. adrogare. See {Arrogate}.] (Rom. Law) A kind of adoption in ancient Rome. See {Arrogation}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Arrogation — Ar ro*ga tion, n. [L. arrogatio, fr. arrogare. Cf. {Adrogation}.] 1. The act of arrogating, or making exorbitant claims; the act of taking more than one is justly entitled to. Hall. [1913 Webster] 2. (Civ. Law) Adoption of a person of full age.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Рескрипт — (лат.) в Римской империи ответное послание императора на представленные ему для разрешения юридические вопросы или спорные дела (rescriptum principis). В современной Западной Европе Р. называется акт изъявления воли государя по делам, которые… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Рим город* — Содержание: I. Р. Современный; II. История города Р.; III. Римская история до падения западной Р. империи; IV. Римское право. I. Рим (Roma) столица Итальянского королевства, на реке Тибре, в так называемой Римской Кампанье, под 41°53 54 северной… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Усыновление — (этногр.) при родовом быте и вообще в первобытных обществах имело гораздо более широкое применение, и формы его были гораздо разнообразнее, чем в новейшем гражданском обществе. При господстве родового строя родовой союз являлся единственной… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»