Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

accūsātĭo

  • 1 accusatio

    accūsātĭo, ōnis, f. action d'accuser, d'incriminer. [st1]1 [-] accusation, [surtout au sens judiciaire].    - Cic. Cael. 6 ; 30 ; Verr. pr. 56, etc.    - accusationem adornare, Cic. Mur. 46: préparer une accusation.    - accusationem comparare, Cic. Verr. 1, 2: disposer une accusation.    - accusationem factitare, Cic. Br. 130: faire métier d'accusateur.    - accusationem suscipere, Cic. Clu. 48: se charger d'une accusation.    - accusationes exercere, Tac. H. 2, 10: faire métier de délateur.    - avec gén. subj. Catonis accusatio, Cic. Mur. 7: accusation portée par Caton. --- cf. Clu. 114.    - mea accusatio, Cic. Verr. 5, 189: accusation portée par moi, etc.    - gén. obj. accusatio M'. Aquili, Cic. Br. 222: accusation contre M'. Aquilius. --- cf. Att. 7, 8, 5. [st1]2 [-] discours de l'accusateur, accusation.    - subscribere accusationibus alicujus, Liv.: appuyer les accusations dirigées contre qqn.    - Cic. de Or. 1, 121; Br. 277 ; Sest. 96, etc.    - en part., les discours contre Verrès: in accusationis septem libris, Cic. Or. 103: dans les sept livres de mon accusation.    - accusatorem legere, Plin. 7, 110: lire un réquisitoire.
    * * *
    accūsātĭo, ōnis, f. action d'accuser, d'incriminer. [st1]1 [-] accusation, [surtout au sens judiciaire].    - Cic. Cael. 6 ; 30 ; Verr. pr. 56, etc.    - accusationem adornare, Cic. Mur. 46: préparer une accusation.    - accusationem comparare, Cic. Verr. 1, 2: disposer une accusation.    - accusationem factitare, Cic. Br. 130: faire métier d'accusateur.    - accusationem suscipere, Cic. Clu. 48: se charger d'une accusation.    - accusationes exercere, Tac. H. 2, 10: faire métier de délateur.    - avec gén. subj. Catonis accusatio, Cic. Mur. 7: accusation portée par Caton. --- cf. Clu. 114.    - mea accusatio, Cic. Verr. 5, 189: accusation portée par moi, etc.    - gén. obj. accusatio M'. Aquili, Cic. Br. 222: accusation contre M'. Aquilius. --- cf. Att. 7, 8, 5. [st1]2 [-] discours de l'accusateur, accusation.    - subscribere accusationibus alicujus, Liv.: appuyer les accusations dirigées contre qqn.    - Cic. de Or. 1, 121; Br. 277 ; Sest. 96, etc.    - en part., les discours contre Verrès: in accusationis septem libris, Cic. Or. 103: dans les sept livres de mon accusation.    - accusatorem legere, Plin. 7, 110: lire un réquisitoire.
    * * *
        Accusatio, Verbale. Cic. Accusation, Blasme.
    \
        Intenta accusatio, pro Intentata. Tacit. Intentee, Commencee.
    \
        Accusationes capessere. Tacit. Entreprendre des accusations.
    \
        Accusationes exercere. Tacit. Faire mestier d'accuser.

    Dictionarium latinogallicum > accusatio

  • 2 accusatio

    accūsātio, ōnis, f. (accuso), I) jede Anschuldigung, Anklage, Beschwerde, a) die Anklage wegen eines Verbrechens, vor dem Richter usw., α) die offene (Ggstz. defensio): mea vera accusatio (Ggstz. illa falsa defensio), Cic.: acc. mutua, gegenseitige Kl., Klage u. Gegenklage, Tac.; aber auch = ἀντικατηγορία, Gegenklage, Quint.: ut repentina et minime praeparata accusatio videretur, Liv.: accusationem factitare, Cic.: accusationem conflare, adornare, Tac.: mutuam accusationem intendere, gegenseitig Klage wider einander erheben, Tac.: accusationem comparare atque constituere od. instruere atque comparare, die Kl. gehörig einleiten, mit nötigen Beweisen unterstützen, Cic.: accusationem peragere, Plin. ep.: accusatione desistere, Cic. fr., od. accusationem dimittere, Aur. Vict., omittere, Plin. ep., die Kl. aufgeben, accusationem exarmare, Plin. ep. – Plur., acres accusationes, Cic.: reorum accusationes defensionesque meditari, Suet. – β) die heimliche, die Angeberei, ipsum Crispum easdem accusationes cum praemio exercuisse meminerant, Tac. hist. 3, 10. – b) übh.: Hannibalis, gegen H., Liv.: rhetorices, Quint. – II) meton., die Anklageschrift, Klage (Ggstz. defensio), accusationem legere, Plin.: accusationis quinque libri (von den verrinischen Reden), Cic.

    lateinisch-deutsches > accusatio

  • 3 accusatio

    accūsātio, ōnis, f. (accuso), I) jede Anschuldigung, Anklage, Beschwerde, a) die Anklage wegen eines Verbrechens, vor dem Richter usw., α) die offene (Ggstz. defensio): mea vera accusatio (Ggstz. illa falsa defensio), Cic.: acc. mutua, gegenseitige Kl., Klage u. Gegenklage, Tac.; aber auch = ἀντικατηγορία, Gegenklage, Quint.: ut repentina et minime praeparata accusatio videretur, Liv.: accusationem factitare, Cic.: accusationem conflare, adornare, Tac.: mutuam accusationem intendere, gegenseitig Klage wider einander erheben, Tac.: accusationem comparare atque constituere od. instruere atque comparare, die Kl. gehörig einleiten, mit nötigen Beweisen unterstützen, Cic.: accusationem peragere, Plin. ep.: accusatione desistere, Cic. fr., od. accusationem dimittere, Aur. Vict., omittere, Plin. ep., die Kl. aufgeben, accusationem exarmare, Plin. ep. – Plur., acres accusationes, Cic.: reorum accusationes defensionesque meditari, Suet. – β) die heimliche, die Angeberei, ipsum Crispum easdem accusationes cum praemio exercuisse meminerant, Tac. hist. 3, 10. – b) übh.: Hannibalis, gegen H., Liv.: rhetorices, Quint. – II) meton., die Anklageschrift, Klage (Ggstz. defensio), accusationem legere, Plin.: accusationis quinque libri (von den verrinischen Reden), Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > accusatio

  • 4 accūsātiō

        accūsātiō ōnis, f    [accuso]; in judicial lang., a formal complaint, indictment, accusation, prosecution: accusatio crimen desiderat, i. e. must contain a charge: conflare, devise: relinquere, abandon: accusationi respondere, to defend against. — In gen., a complaint, accusation: Hannibalis, against Hannibal, L. — Meton., the office of prosecutor: ut tibi potissimum accusatio detur. — The bill of indictment, accuser's speech: accusationis libri, i. e. the orations against Verres.
    * * *
    accusation, inditement; act/occasion of accusation; rebuke, reproof

    Latin-English dictionary > accūsātiō

  • 5 accusatio

    accusatio accusatio, onis f обвинение

    Латинско-русский словарь > accusatio

  • 6 accusatio

    accūsātio, ōnis f. [ accuso ]
    обвинение, жалоба
    accusationem comparare atque constituere, тж. instruere atque comparare Cподготовить и обосновать обвинение

    Латинско-русский словарь > accusatio

  • 7 accusatio

    accūsātĭo, ōnis, f. [id.], complaint, accusation, indictment.
    I.
    In abstr.:

    ratio judiciorum ex accusatione et defensione constat,

    Cic. Off. 2, 14:

    comparare and constituere accusationem,

    to bring in, Cic. Verr. 1, 1:

    intentare,

    Tac. A. 6, 4:

    capessere,

    id. ib. 4, 52:

    exercere,

    id. H. 2, 10: factitare, to pursue or urge, Cic. Brut. 34: accusatione desistere, to desist from, give up, id. Fragm. Corn. ap. Ascon.;

    later, demittere,

    Aur. Vict. 28, 2:

    accusationi respondere,

    to answer, Cic. Clu. 3.—
    II.
    In concr., the bill of indictment, the action or suit:

    in accusationis septem libris,

    i. e. in the Orations against Verres, Cic. Or. 29, 103; so Plin. 7, 30, 31, § 110.

    Lewis & Short latin dictionary > accusatio

  • 8 accusatio

    , onis f
      обвинение; жалоба, донос

    Dictionary Latin-Russian new > accusatio

  • 9 Excusatio non petita, accusatio manifesta

    He who excuses himself, accuses himself (qui s'excuse, s'accuse)

    Latin Quotes (Latin to English) > Excusatio non petita, accusatio manifesta

  • 10 excusatio non petita, accusatio manifesta

       excusa no pedida, acusación manifiesta; la disculpa no solicitada es una acusación manifiesta; excusa no requerida, acusación manifiesta; el que alega una excusa sin que nadie se la pida, se acusa a sí mismo
       ◘ El que se excusa sin que nadie le haya acusado declara que es culpable. Todo aquel que se disculpa de una falta sin que nadie se lo haya pedido, se está señalando a sí mismo como autor de la falta.

    Locuciones latinas > excusatio non petita, accusatio manifesta

  • 11 defensio

    dēfēnsio, ōnis, f. (defendo), die Verteidigung, I) eig.: 1) durch Waffen, als milit. t. t.: castrorum, urbis, Caes.: omnia ad defensionem parare, Caes.: ab defensione desistere, Caes.: ad defensionem patriae regem suum Agesilaum ex Asia arcessere, Iustin. – 2) in Rede u. Schrift, die Verteidigung gegen Angriffe, Anklage, die Vertretung, Rechtfertigung, im Privat-und Staatsleben, bes. vor Gericht (Ggstz. accusatio): a) als Handlung, zuw. spez., bes. im Plur., Verteidigungsart, -grund, -mittel, -form, defensionis constantia, Cic.: defensionis ius, Iustin.: ista demonstratio defensionum tuarum, Cic.: m. subj. Genet., def. eius, Cic.: m. obj. Genet., def. miserorum (der Unterdrückten), Cic.: defensiones illorum, Tac.: def. salutis meae, Cic.: officii mei, Cic.: maleficiorum suorum, Cic.: def. criminis, die V. einer Anklage, eines Anklagepunktes = die Reinigung von einer Anklage, Cic. u.a. (vgl. Drak. Liv. 38, 49, 6): so auch def. sceleris, Iustin. 39, 2, 8: defensiones stuprorum, Cic.: def. brevis, Cic.: def. duplex, Quint.: illa falsa d. (Ggstz. mea vera accusatio), Cic.: def. causarum ignobilis (als Gewerbe), Amm.: def. magnifica et praeclara eius, Cic.: def. haec perditissima (ganz heillose), Cic.: tot defensiones, Cic.: accipere defensionem truci vultu, Tac.: id ad suam defensionem afferre, Cic.: dare nullam defensionem (gestatten), Suet.: aber dare defensionem alci rei (anordnen), Cic.: in eo iudicio defensionem non habere (sich nicht rechtfertigen können), Cic.: obscurare (in Schatten stellen) defensiones, Cic.: defensionem patefacere alci (den Weg bahnen zur V.), Cic.: probare hanc defensionem (Verteidigungsgrund), Cic.: defensionem alcis od. alcis rei suscipere, Cic.: defensione illā uti, Cic.: in illa reprehensio nulla esset (fände kein Anlaß zum Tadel statt), hic defensio nulla (keine Möglichkeit einer Rechtfertigung), Cic. – mit ad (bei) u. Akk., ad istam omnem orationem brevis est defensio, Cic. Cael. 9. – m. contra u. Akk., defensionem contra crimen in legitimis iudiciis non habere, Cic.: non est illa defensio contra vim umquam optanda, Cic. – b) als Rede, als Schrift, die Verteidigung = Verteidigungsrede, -schrift, Schutzrede, -schrift, Apologie (Ggstz. accusatio), alci legere (vorlesen) defensionem Demosthenis, quā in illud pulsus est exsilium, Plin.: defensionem causae suae scribere, Cic.: defensionem alci scriptam offerre (anbieten), Quint. – m. adversus u. Akk., Ciceronis defensionem ad versus Asinii Galli libros satis eruditam componere, Suet. – m. pro u. Abl., iisdem paene verbis, quibus edita est, eam pro Cornelio defensionem peroratam, Nep. fr. – II) übtr., als jurist. t. t.: 1) die Beanspruchung eines Rechts, libertatis, Cod. Iust. 1, 7, 18. – 2) die Anhängigmachung eines Verbrechens vor Gericht, a) die gerichtliche Verfol gung, mortis, Ulp. dig. 29, 5, 5. § 3. – b) die Bestrafung, Vulg. Iudith 9, 2.

    lateinisch-deutsches > defensio

  • 12 defensio

    dēfēnsio, ōnis, f. (defendo), die Verteidigung, I) eig.: 1) durch Waffen, als milit. t. t.: castrorum, urbis, Caes.: omnia ad defensionem parare, Caes.: ab defensione desistere, Caes.: ad defensionem patriae regem suum Agesilaum ex Asia arcessere, Iustin. – 2) in Rede u. Schrift, die Verteidigung gegen Angriffe, Anklage, die Vertretung, Rechtfertigung, im Privat- und Staatsleben, bes. vor Gericht (Ggstz. accusatio): a) als Handlung, zuw. spez., bes. im Plur., Verteidigungsart, -grund, -mittel, -form, defensionis constantia, Cic.: defensionis ius, Iustin.: ista demonstratio defensionum tuarum, Cic.: m. subj. Genet., def. eius, Cic.: m. obj. Genet., def. miserorum (der Unterdrückten), Cic.: defensiones illorum, Tac.: def. salutis meae, Cic.: officii mei, Cic.: maleficiorum suorum, Cic.: def. criminis, die V. einer Anklage, eines Anklagepunktes = die Reinigung von einer Anklage, Cic. u.a. (vgl. Drak. Liv. 38, 49, 6): so auch def. sceleris, Iustin. 39, 2, 8: defensiones stuprorum, Cic.: def. brevis, Cic.: def. duplex, Quint.: illa falsa d. (Ggstz. mea vera accusatio), Cic.: def. causarum ignobilis (als Gewerbe), Amm.: def. magnifica et praeclara eius, Cic.: def. haec perditissima (ganz heillose), Cic.: tot defensiones, Cic.: accipere defensionem truci vultu, Tac.: id ad suam defensionem afferre, Cic.: dare nullam defensionem (gestatten), Suet.: aber dare defensionem
    ————
    alci rei (anordnen), Cic.: in eo iudicio defensionem non habere (sich nicht rechtfertigen können), Cic.: obscurare (in Schatten stellen) defensiones, Cic.: defensionem patefacere alci (den Weg bahnen zur V.), Cic.: probare hanc defensionem (Verteidigungsgrund), Cic.: defensionem alcis od. alcis rei suscipere, Cic.: defensione illā uti, Cic.: in illa reprehensio nulla esset (fände kein Anlaß zum Tadel statt), hic defensio nulla (keine Möglichkeit einer Rechtfertigung), Cic. – mit ad (bei) u. Akk., ad istam omnem orationem brevis est defensio, Cic. Cael. 9. – m. contra u. Akk., defensionem contra crimen in legitimis iudiciis non habere, Cic.: non est illa defensio contra vim umquam optanda, Cic. – b) als Rede, als Schrift, die Verteidigung = Verteidigungsrede, -schrift, Schutzrede, -schrift, Apologie (Ggstz. accusatio), alci legere (vorlesen) defensionem Demosthenis, quā in illud pulsus est exsilium, Plin.: defensionem causae suae scribere, Cic.: defensionem alci scriptam offerre (anbieten), Quint. – m. adversus u. Akk., Ciceronis defensionem ad versus Asinii Galli libros satis eruditam componere, Suet. – m. pro u. Abl., iisdem paene verbis, quibus edita est, eam pro Cornelio defensionem peroratam, Nep. fr. – II) übtr., als jurist. t. t.: 1) die Beanspruchung eines Rechts, libertatis, Cod. Iust. 1, 7, 18. – 2) die Anhängigmachung eines Verbrechens vor Gericht, a) die gerichtliche Verfol-
    ————
    gung, mortis, Ulp. dig. 29, 5, 5. § 3. – b) die Bestrafung, Vulg. Iudith 9, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > defensio

  • 13 accusare

    1) обвинять, приносить жалобу на кого, вчинять иск: аccusatio, обвинение уголовных делах а) (tit. D. 48, 2. C. 9, 1 и 2);

    accusator, обвинитель (I. 16. 19 D. cit. 1. 2 C. cit.);

    accusatorius, обвинительный, libelli ccusat., обвинительный акт (1. 17 § 1. 1. 29 § 8 D. 48, 5);

    b) по гражданским делам, accus. testamentum. (falsum v. inofficiosum), оспаривать, accusatio inofficiosi testam. s. de inofficioso testam. (1. 6 § 2. 1. 7. 22. pr. 27 D. 5, 2. 1. 5 § 3. 5. 7. D. 34, 9);

    libertum acc. ut ungratum, suspectum acc tutorem, accusatio suspecti tutoris (1. 35 § 1. 1. 39 § 7 D. 3, 3. l. 1 § 7. 1. 3 § 6 D. 26, 10);

    accusatio civilis causae (1. 14 pr. C. 12, 19).

    2) порицать, упрекать (1. 27 pr. D. 28, 7).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > accusare

  • 14 concertativus

    concertātīvus, a, um, adj. [id.], [p. 398] pertaining to controversy: concertativa accusatio ( = mutua accusatio), a recrimination, countercharge, Gr. antikatêgoria, Auct. ap. Quint. 7, 2, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > concertativus

  • 15 concertativus

    concertātīvus, a, um [ concerto ]
    accusatio concertativa Q — встречная жалоба, встречный иск

    Латинско-русский словарь > concertativus

  • 16 criminalis

    crīminalis, e [ crimen ]
    преступный, касающийся преступления (causa, accusatio CJ)

    Латинско-русский словарь > criminalis

  • 17 criminatio

    crīminātio, ōnis f. [ criminor ]
    а) обвинение, преим. несправедливое C, VM etc.
    crebris criminationibus incusare aliquem T — часто бросать кому-л. упрёки
    б) клевета, навет, ложный донос (de aliqua re L, Ap) (см. accusatio)

    Латинско-русский словарь > criminatio

  • 18 desidero

    dēsīdero, āvī, ātum, āre [одного корня с sidus ]
    1) желать (aliquid C etc.): тосковать, томиться (d. aliquem Ap)
    2) требовать (aliquid ab aliquo C, Cs)
    3) не видеть, не находить
    ex me audies, quid in oratione tua desiderem C — от меня ты услышишь то, чего я не нахожу (что считаю пробелом) в твоей речи
    4) терять, утрачивать
    5) pass. desiderari погибнуть
    6) pass. недоставать
    perpaucis ex hostis numero desideratis, quin cuncti caperentur Cs — лишь очень немногих врагов не хватало, чтобы все были взяты в плен, т. е. в плен были взяты почти все
    7) подвергать рассмотрению, возбуждать вопрос
    antequam desideraretur Vtr — прежде, чем поставить (такой) вопрос

    Латинско-русский словарь > desidero

  • 19 nugatorius

    nūgātorius, a, um [ nugator ]
    1) вздорный, нелепый, пустой (accusatio C; artes Pl)

    Латинско-русский словарь > nugatorius

  • 20 affectus [1]

    1. affectus, a, um, PAdj. m. Superl. (v. afficio), angetan, I) m. Abl. = mit etw. begabt, versehen, ausgerüstet, ausgestattet, virgis, spoliis, Plaut.: audaciā, Ter.: virtutibus, vitiis, Cic. – II) absol., irgendwie körperlich oder geistig »behaftet«: 1) körperlich, in einer gewissen Verfassung, einem gewissen Zustande befindlich, aufgelegt, beschaffen, eingerichtet, a) übh.: quomodo te offendo affectum, Ter.: num manus recte affecta (in einem fehlerfreien Zustande) est, cum in tumore est, Cic.: quemadmodum oculus conturbatus non est probe affectus (nicht gehörig im Stande) ad suum munus fungendum, Cic.: sic ad somnum proficisci corporibus affectis, ut etc., sich dem Schlafe in einer solchen Verfassung überlassen, Cic. – übtr., vom Himmel, quomodo affecto caelo compositisque sideribus (bei welchem Zustande des Himmels, bei welcher Stellung der Sterne, d.i. unter welcher Konstellation) quodque animal oriatur, Cic. – b) von nachteiliger Einwirkung, angegriffen, mitgenommen, leidend, geschwächt, erschöpft, zerrüttet, mulier, Plaut.: Caesarem graviter affectum iam videram, Cic.: iam quidem affectum (schwach) sed tamen spirantem adhuc Augustum reperit, Suet.: valetudine affectus, an der Gesundheit angegriffen, krank, Caes.: ultime affectus, Apul.: aetate od. senectute iam affectus, Cic.: affectā iam aetate, Cic.: corpore aegro affectoque, Gell.: affecto eo, erkrankt, Liv. epit.: in corpore affecto vigebat vis animi, Liv.: Superl., hinc remiges firmissimi, illinc inopiā affectissimi, Vell. 2, 84, 1. – übtr., pars rei publicae male affecta, Cic.: civitas aegra et affecta, Cic.: affecta res familiaris, affectae res, zerrüttet, Liv.: affectae civitates, hart mitgenommene, Dict.: affecta alcis fides, der wankende Kredit, Tac.: affecti animi, der gesunkene Mut, Liv. – c) der Vollendung nahe (vgl. Gell. 3, 16, 17), aedificia et templa et alia fere multa, quae prope absoluta affectaque sunt, Gell. 15, 5, 2: bes. der Zeit nach, dem Ende nahe, zur Neige gehend, bellum affectum videmus, et, ut vere dicam, paene confectum, Cic.: bes. von den Jahreszeiten, aestate iam prope affectā, im Spätsommer, Cic. fr.: hieme affectā, Sil. – 2) geistig, in irgend einer Verfassung od. Stimmung befindlich, angegriffen, ergriffen, gestimmt, gesinnt, ita magis affectis animis iudicum quam doctis tua est a nobis tum accusatio victa, mehr durch Rührung der R., als durch Überzeugung, Cic.: quo modo sim affectus, Cic.: eodem modo erit sapiens affectus erga amicum, quo in se ipsum, Cic.: est miro quodam modo affectus, verstimmt, Cic.: affectos (die bekümmerten) animos recreavit, Cic. – / Compar. affectior, Quint. 12, 10, 45.

    lateinisch-deutsches > affectus [1]

См. также в других словарях:

  • Accusatio — (lat.), Anklage, Beschuldigung; A. contumaciae, so v.w. Ungehorsamsanklage; A. suspecti (Crimen suspecti), Klage wider den Vormund wegen nachlässiger Verwaltung der Pupillengelder etc. Davon Accusationsprozeß, Anklageproceß (s.d.); Accusabel,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • accusatio — index accusation, charge (accusation), denunciation, impeachment, indictment Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • ACCUSATIO — vide infra Clamare; Lada, Ordalium …   Hofmann J. Lexicon universale

  • accusatio — noun Categoria …   Wiktionary

  • accusatio suspecti tutoris — A Roman law proceeding for the removal of a suspected guardian, which anyone might institute, although it was the duty of his fellow guardian to do so …   Ballentine's law dictionary

  • Excusatio non petita, accusatio manifesta — ist eine lateinische Phrase aus dem Mittelalter. Eine Übersetzung wäre „Wer sich unaufgefordert entschuldigt, klagt sich selbst an“. Der Satz bedeutet, dass jeder, der sich für einen Fehler entschuldigt, ohne dass man ihn darum gebeten hätte, die …   Deutsch Wikipedia

  • accusation — [ akyzasjɔ̃ ] n. f. • 1275; lat. accusatio 1 ♦ Action de signaler (qqn) comme coupable ou (qqch.) comme répréhensible. Accusations malveillantes, fausses. ⇒ calomnie, dénigrement, diffamation, médisance. Faire une accusation. « C est lui qui a… …   Encyclopédie Universelle

  • Excusatio non petita — Excusatio non petita, accusatio manifesta Saltar a navegación, búsqueda Excusatio non petita, accusatio manifesta es una locución latina de origen medieval. La traducción literal es excusa no pedida, manifiesta acusación . Significa que todo… …   Wikipedia Español

  • acuzaţie — ACUZÁŢIE, acuzaţii, s.f. Acuzare, învinuire, învinovăţire. – Din fr. accusation, lat. accusatio. Trimis de ana zecheru, 06.08.2002. Sursa: DEX 98  ACUZÁŢIE s. 1. acuzare, învinovăţire, învinuire, (livr.) acuză, culpabilizare, incriminare,… …   Dicționar Român

  • Locuciones latinas — Saltar a navegación, búsqueda Errar es Humano Las locuciones latinas son expresiones en latín que se utilizan en español con un significado cercano al original latino. Como el latín fue la lengua de expresión cultural y científica en Europa hasta …   Wikipedia Español

  • АККУЗАЦИЯ — (лат. accusatio, от accusare обвинять). Обвинение. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. АККУЗАЦИЯ лат. Accusatio, от accusare, обвинять. Обвинение. Объяснение 25000 иностранных слов, вошедших в… …   Словарь иностранных слов русского языка

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»