Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

abdicere

  • 1 abdicere

    * * *
    vb abdicate.

    Danish-English dictionary > abdicere

  • 2 abdicere

    судебным решением отказывать кому в чем, напр. vindicias abd. ab aliquo, лишать кого вдадения, прот. dicere vindicias secundum aliquem (1. 2 § 24 D. 1, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > abdicere

  • 3 abdicere

    ტახტიდან გადადგომა

    Dansk-georgisk ordbog > abdicere

  • 4 at abdicere

    to abdicate

    Dansk-engelsk ordbog mini > at abdicere

  • 5 abdico

    [st1]1 [-] abdĭco, āre, āvi, ātum: - tr. - [abcl][b]a - exclure de la famille, déshériter. - [abcl]b - renier, désavouer. - [abcl]c - se démettre (d'une charge), abdiquer. - [abcl]d - renoncer à, rejeter; nier (t. de logique).[/b]    - abdicare aliquem patrem, Liv.: renier qqn pour son père.    - filium abdicare: renier un fils, ne pas reconnaître un fils.    - se magistratu abdicare: renoncer à une magistrature.    - abdicare dictaturam, Liv.: abdiquer la dictature.    - abdicare se praetura, Cic.: se démettre de la préture.    - abdicare se suo statu, Dig.: renoncer à son état.    - dictaturaque se abdicat, Caes.: et il renonce à la dictature.    - abdicavit ea in cibis, Plin.: il interdit ces choses comme aliments.    - utinam posset e vita addicari aurum! Plin.: plût au ciel que l'or fût banni du monde!    - laurus abdicat ignes crepitu, Plin.: le laurier proteste contre le feu par un pétillement. [st1]2 [-] abdīco, ĕre, dixi, dictum: - tr. - [abcl][b]a - refuser d'adjuger. - [abcl]b - repousser (un présage). - [abcl]c - ne pas approuver, rejeter, interdire.[/b]    - quum tres partes aves abdixissent, Cic.: les augures ayant interdit trois portions (d'une vigne).    - abdicere aliquid ab aliquo, Pomp-jct.: débouter qqn de sa demande.
    * * *
    [st1]1 [-] abdĭco, āre, āvi, ātum: - tr. - [abcl][b]a - exclure de la famille, déshériter. - [abcl]b - renier, désavouer. - [abcl]c - se démettre (d'une charge), abdiquer. - [abcl]d - renoncer à, rejeter; nier (t. de logique).[/b]    - abdicare aliquem patrem, Liv.: renier qqn pour son père.    - filium abdicare: renier un fils, ne pas reconnaître un fils.    - se magistratu abdicare: renoncer à une magistrature.    - abdicare dictaturam, Liv.: abdiquer la dictature.    - abdicare se praetura, Cic.: se démettre de la préture.    - abdicare se suo statu, Dig.: renoncer à son état.    - dictaturaque se abdicat, Caes.: et il renonce à la dictature.    - abdicavit ea in cibis, Plin.: il interdit ces choses comme aliments.    - utinam posset e vita addicari aurum! Plin.: plût au ciel que l'or fût banni du monde!    - laurus abdicat ignes crepitu, Plin.: le laurier proteste contre le feu par un pétillement. [st1]2 [-] abdīco, ĕre, dixi, dictum: - tr. - [abcl][b]a - refuser d'adjuger. - [abcl]b - repousser (un présage). - [abcl]c - ne pas approuver, rejeter, interdire.[/b]    - quum tres partes aves abdixissent, Cic.: les augures ayant interdit trois portions (d'une vigne).    - abdicere aliquid ab aliquo, Pomp-jct.: débouter qqn de sa demande.
    * * *
        Abdico, abdicas, pen. corr. abdicare, Jecter son filz hors de la maison, et le priver de l'esperance de la succession pour aucun meffaict, Abastardir, Renoncer pour enfant, Le desavouer.
    \
        Abdicare legem, Abrogare. Plin. Abolir la loy.
    \
        Abdicare magistratum. Salust. Renoncer à l'office, se desmettre de l'office, Laisser et quitter son office.
    \
        Abdicare, pro Respuere. Plin. Refuser.
    \
        Abdicare se magistratu. Liu. Cic. Se deffaire et desmettre de son office, y renoncer voluntairement, ou par contrainte.
    \
        Abdicare se tutela, libertate, et similibus. Cic. Se departir de l'administration de la tutele, etc.
    \
        Abdicare generum, pro Repudiare. Terent. Ne le vouloir plus à gendre, Le renoncer.
    \
        Abdicare cibum aliquem, vel aurum. Plin. Condamner l'usage de quelque viande, ou or. En oster du tout et abolir l'usage.
    \
        Laurus manifesto abdicat ignes crepitu. Plin. Refuse.
    \
        Abdicare, pro Reiicere. Plin. Rejecter.

    Dictionarium latinogallicum > abdico

  • 6 abdicate

    ['æbdikeit]
    1) (to leave or give up the position and authority of a king or queen: The king abdicated (the throne) in favour of his son.) abdicere; frasige sig tronen
    2) (to leave or give up (responsibility, power etc): He abdicated all responsibility for the work to his elder son.) overlade; give fra sig
    * * *
    ['æbdikeit]
    1) (to leave or give up the position and authority of a king or queen: The king abdicated (the throne) in favour of his son.) abdicere; frasige sig tronen
    2) (to leave or give up (responsibility, power etc): He abdicated all responsibility for the work to his elder son.) overlade; give fra sig

    English-Danish dictionary > abdicate

  • 7 addico

    ad-dīco, dīxī, dictum, ere, zusagen, zusprechen, zuerkennen, I) (als t.t. der Auguralspr.) etw. zusagen = etw. als günstig bezeichnen (Ggstz. abdicere), von den Weissagevögeln, ut Attio Navio auguria miraculum cotis addicant, Apul. de deo Socr. 7: illum, quem aves addixerant, Cinc. fr. bei Fest. 241 (a), 19: gew. m. Dat. (wem?) od. absol., sich günstig zeigen, add. alci, Liv. 22, 42, 8; 27, 16, 15: absol., Cic. fr. bei Fest. 241 (a), 17. Liv. 1, 36, 3; 1, 55, 3. Sen. de brev. vit. 13, 8. Tac. ann. 2, 14. – II) zusprechen, zuerkennen, a) als Richter, jmdm. als eigen zusprechen, zuerkennen (bes. v. Prätor, dessen drei Handlungen sind do, dico, addico), alci familiam totam, Plaut.: alci bona, Cic.: liberum corpus in servitutem, Liv.: alqd in diem, vorläufig zuerkennen (so daß restitutio in integrum bei veränderten Umständen vorbehalten wird), ICt. – add. alci iudicium, jmdm. das Recht zur Klage zuerkennen, verstatten, Varr. LL. u. Macr.: u. so alqm iudicem, jmd. als R. gestatten, de alqa re, Val. Max., u. ebenso alqm arbitrum, Sen. – litem (alci), einem Richter zuweisen, XII tabb. bei Gell. – insbes., einen Zahlungsunfähigen jmdm. als eigen zuerkennen, zusprechen, alqm alci, Plaut. u. Cic.: ob creditam pecuniam addici, Liv. (dah. bildl., qui certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti et consecrati sunt, an gewisse Ansichten wie durch einen Richterspruch od. eine religiöse Verpflichtung gebunden sind, Cic. Tusc. 2, 5): addictus, ein dem Gläubiger in die Dienstbarkeit zugesprochener Schuldner, ein Schuldknecht, Liv. u.a. – u. übh. jmd. als einem zahlungspflichtig erklären, verurteilen, addictus erat tibi? Cic.: an nuda (parsimonia) cupiditati petulantiaeque addicatur, zum Vorteil der Üppigkeit u. Frechheit verdammt werden solle, Cic. Quinct. 92. – b) als Versteigerer (bes. der Güter von Schuldnern) od. Verpachter dem Meistbietenden od. als Verdinger von Bauten dem Mindestfordernden zuschlagen, lassen, fundum alci, Cic.: opus HS IOLX milibus, Cic.: bah. add. alci alqd nummo sestertio oder bl. nummo, um den geringsten Kaufschilling, der nur angenommen wurde, um die Zusprechung vorgeben zu können, hingeben, schenken, Cic., Hor. u. Suet. (vgl. Heindorf u. Fritzsche Hor. sat. 2, 5, 109). – u. als Verkäufer übh. zuschlagen, käuflich überlassen, verkaufen, alci suam mulierem, Plaut.: aedes, Cic. – übtr. = für Geld überlassen, was eig. nicht verkauft werden sollte, regna pecuniā, Cic.: consulatum alci, Cic.: ossa alci pretio cenae unius, Ps. Quint. decl. – c) übh. als eigen zusprechen, zu eigen geben, weihen, überlassen, hingeben, preisgeben, alcis bona in publicum, konfiszieren, Caes. b.c. 2, 18, 5: agros deae, Vell.: alci civitates sociorum titulo pacis, Iustin.: alci totum patrimo nium, Val. Max.: pueritiam suam intemperantiae, Cornif. rhet.: alci animum, sein ganzes Herz schenken, Sen. rhet.: alci credulitatem suam, Curt.: pretio habere addictam fidem et religionem, Cic.: alqm tribuno plebis constrictum, Cic.: alqm libidini alcis, Cic.: alqm perpetuae servituti, Caes.: alqm morti, Cic.: dah. addictus (gebunden, verpflichtet) m. folg. Infinit., nullius addictus iurare in verba magistri, Hor. ep. 1, 1, 14. – bes. se alci, sich jmdm. ganz und gar ergeben, sich ihm weihen, ihm ganz (im üblen Sinne: sklavisch) zugetan werden, se senatui, Cic.: se sectae, Quint.: u. so domino corpora animasque religiosissime, sich dem Herrn mit Leib u. Seele ergeben, Petr. – dah. addictus = verpflichtet, ganz (od. sklavisch) zugetan, vobis, Cic.: libertis uxoribusque, ein Sklave der usw., Suet. – d) jmdm. eine Schrift (als Verfasser) zuschreiben, beilegen, orationes, quae Charisii nomini addicuntur, Quint. 10, 1, 70: quae (fabulae) nomini eius addicuntur, Gell. 3, 3, 13. – / Archaist. Imperat. addice, Plaut. Poen. 498. – Synk. Perf. addixti, Mart. 10, 31, 1 u. 12, 16, 1.

    lateinisch-deutsches > addico

  • 8 beipflichten

    beipflichten, sentire cum alqo. assentire od. gew. assentiri alci od. alci rei (beistimmen). – astipulari alci (unbedingt, vollkommen beistimmen). – accedere alci od. ad alqd oder alci rei (beitreten). – alqd probare, comprobare (etw. billigen). – annuere, absol. od. mit Akk. od. mit Akk. u. Infin. (zunickend seine Beistimmung geben). – addicere (eig. sein Jawort zu etwas geben, nur als t. t. der Augurspr. = zusagen, günstig sein, von Vögeln u. von dem Auspizium, Ggstz. abdicere). – nicht b., abhorrere ab alqa re (z. B. ab novis consi liis); assensum cohibere (ab alqa re); se ab assensu sustinere; assensum retinere. – einer Meinung b., sententiae assentiri: opinioni accedere; sententiam accipere (sie annehmen, billigen): jmds. Meinung b., alcis sententiam assensione comprobare (durch Beistimmung billigen); alcis sententiam sequi (ihr folgen); ad alcis sententiam accedere (ihr beitreten); ire, pedibus ire, discedere, concedere, transire in alcis sententiam (einer Meinung beitreten, vom Senator, wenn er auf die Seite dessen hinging, der die M. vorgetragen hatte; transire von einer andern zur Meinung jmds. übergehen): derselben Meinung b., in eandem sententiam ire: derselben Meinung beigepflichtet haben, stare in eadem sententia: einer Meinung nicht b., sententiam repudiare: durchaus nicht, in omnia alia ire od. discedere (ebenf. vom Senator): ich bringe jmd. dahin, daß er meiner Meinung [388] beipflichtet, alqm in meam sententiam adduco; alqm ad meam sententiam traduco (wenn er vorher der Meinung eines andern war). – Beipflichter, assensor (Beistimmer). – astipulator (der unbedingte Beistimmer). – ascriptor (der den Namen unter etw. schreibt und so ihm beipflichtet, z. B. legis).

    deutsch-lateinisches > beipflichten

  • 9 отречься

    vr
    от + gen
    pf ipf
    отрекаться frasige sig, give afkald på fornægte, forsage ngt
    отречься от престола abdicere.

    Русско-датский словарь > отречься

  • 10 addico

    ad-dīco, dīxī, dictum, ere, zusagen, zusprechen, zuerkennen, I) (als t.t. der Auguralspr.) etw. zusagen = etw. als günstig bezeichnen (Ggstz. abdicere), von den Weissagevögeln, ut Attio Navio auguria miraculum cotis addicant, Apul. de deo Socr. 7: illum, quem aves addixerant, Cinc. fr. bei Fest. 241 (a), 19: gew. m. Dat. (wem?) od. absol., sich günstig zeigen, add. alci, Liv. 22, 42, 8; 27, 16, 15: absol., Cic. fr. bei Fest. 241 (a), 17. Liv. 1, 36, 3; 1, 55, 3. Sen. de brev. vit. 13, 8. Tac. ann. 2, 14. – II) zusprechen, zuerkennen, a) als Richter, jmdm. als eigen zusprechen, zuerkennen (bes. v. Prätor, dessen drei Handlungen sind do, dico, addico), alci familiam totam, Plaut.: alci bona, Cic.: liberum corpus in servitutem, Liv.: alqd in diem, vorläufig zuerkennen (so daß restitutio in integrum bei veränderten Umständen vorbehalten wird), ICt. – add. alci iudicium, jmdm. das Recht zur Klage zuerkennen, verstatten, Varr. LL. u. Macr.: u. so alqm iudicem, jmd. als R. gestatten, de alqa re, Val. Max., u. ebenso alqm arbitrum, Sen. – litem (alci), einem Richter zuweisen, XII tabb. bei Gell. – insbes., einen Zahlungsunfähigen jmdm. als eigen zuerkennen, zusprechen, alqm alci, Plaut. u. Cic.: ob creditam pecuniam addici, Liv. (dah. bildl., qui certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti et consecrati sunt, an gewisse Ansichten wie
    ————
    durch einen Richterspruch od. eine religiöse Verpflichtung gebunden sind, Cic. Tusc. 2, 5): addictus, ein dem Gläubiger in die Dienstbarkeit zugesprochener Schuldner, ein Schuldknecht, Liv. u.a. – u. übh. jmd. als einem zahlungspflichtig erklären, verurteilen, addictus erat tibi? Cic.: an nuda (parsimonia) cupiditati petulantiaeque addicatur, zum Vorteil der Üppigkeit u. Frechheit verdammt werden solle, Cic. Quinct. 92. – b) als Versteigerer (bes. der Güter von Schuldnern) od. Verpachter dem Meistbietenden od. als Verdinger von Bauten dem Mindestfordernden zuschlagen, lassen, fundum alci, Cic.: opus HS IOLX milibus, Cic.: bah. add. alci alqd nummo sestertio oder bl. nummo, um den geringsten Kaufschilling, der nur angenommen wurde, um die Zusprechung vorgeben zu können, hingeben, schenken, Cic., Hor. u. Suet. (vgl. Heindorf u. Fritzsche Hor. sat. 2, 5, 109). – u. als Verkäufer übh. zuschlagen, käuflich überlassen, verkaufen, alci suam mulierem, Plaut.: aedes, Cic. – übtr. = für Geld überlassen, was eig. nicht verkauft werden sollte, regna pecuniā, Cic.: consulatum alci, Cic.: ossa alci pretio cenae unius, Ps. Quint. decl. – c) übh. als eigen zusprechen, zu eigen geben, weihen, überlassen, hingeben, preisgeben, alcis bona in publicum, konfiszieren, Caes. b.c. 2, 18, 5: agros deae, Vell.: alci civitates sociorum titulo pacis, Iustin.: alci totum patrimo-
    ————
    nium, Val. Max.: pueritiam suam intemperantiae, Cornif. rhet.: alci animum, sein ganzes Herz schenken, Sen. rhet.: alci credulitatem suam, Curt.: pretio habere addictam fidem et religionem, Cic.: alqm tribuno plebis constrictum, Cic.: alqm libidini alcis, Cic.: alqm perpetuae servituti, Caes.: alqm morti, Cic.: dah. addictus (gebunden, verpflichtet) m. folg. Infinit., nullius addictus iurare in verba magistri, Hor. ep. 1, 1, 14. – bes. se alci, sich jmdm. ganz und gar ergeben, sich ihm weihen, ihm ganz (im üblen Sinne: sklavisch) zugetan werden, se senatui, Cic.: se sectae, Quint.: u. so domino corpora animasque religiosissime, sich dem Herrn mit Leib u. Seele ergeben, Petr. – dah. addictus = verpflichtet, ganz (od. sklavisch) zugetan, vobis, Cic.: libertis uxoribusque, ein Sklave der usw., Suet. – d) jmdm. eine Schrift (als Verfasser) zuschreiben, beilegen, orationes, quae Charisii nomini addicuntur, Quint. 10, 1, 70: quae (fabulae) nomini eius addicuntur, Gell. 3, 3, 13. – Archaist. Imperat. addice, Plaut. Poen. 498. – Synk. Perf. addixti, Mart. 10, 31, 1 u. 12, 16, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > addico

  • 11 abdico

    I
    abdicare, abdicavi, abdicatus V TRANS
    resign, abdicate; abolish; disinherit; renounce, reject, expel, disapprove of
    II
    abdicere, abdixi, abdictus V TRANS
    be against, reject; withhold (someone's right); forbid by unfavorable omen

    Latin-English dictionary > abdico

  • 12 abdikera

    verbum

    Svensk-dansk ordbog > abdikera

  • 13 Отказать

    - negare; abnegare (alicui aliquid); denegare; abnuere (alicui aliquid); abdicere; interdicere; recusare; renuntiare; praecidere; invidere;

    • отказать на основании судебного приговора - abjudicare;

    • отказать от должности - loco movere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Отказать

  • 14 Отказывать

    - negare; abnegare (alicui aliquid); denegare; abnuere (alicui aliquid); abdicere; interdicere; recusare; renuntiare; praecidere; invidere;

    • отказать на основании судебного приговора - abjudicare;

    • отказать от должности - loco movere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Отказывать

  • 15 abdico

    1.
    ab-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (prop. to indicate, announce something as not belonging to one; hence),
    I.
    In gen., to deny, disown, refuse, reject.—With acc. und inf.: mortem ostentant, regno expellunt, consanguineam esse abdicant, deny her to be, Pac. ap. Non. 450, 30 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):

    abdicat enim voluptati inesse bonitatem,

    Pseudo Apul. de Dogm. Plat. 3 init. —With acc. (so very freq. in the elder Pliny): naturam abdico, Pac. ap. Non. 306, 32 (Trag. p. 120 Rib.):

    ubi plus mali quam boni reperio, id totum abdico atque eicio,

    Cic. de Or. 2, 24, 102:

    legem agrariam,

    Plin. 7, 30, 31, § 116:

    corticem,

    id. 13, 22, 43, § 124:

    ea (signa) in totum,

    id. 10, 4, 5, § 16; cf.:

    utinam posset e vita in totum abdicari (aurum),

    be got rid of, id. 33, 1, 3, § 6:

    omni venere abdicata,

    id. 5, 17, 15, § 73 al.
    II.
    In partic.
    A.
    Jurid. t. t., to renounce one, partic. a son, to disinherit (post-Aug.):

    qui ex duobus legitlmis alterum in adoptionem dederat, alterum abdicaverat,

    Quint. 3, 6, 97; cf.:

    minus dicto audientem fllium,

    id. 7, 1, 14:

    ex meretrice natum,

    id. 11, 1, 82 al.:

    quae in scholis abdicatorum, haee in foro exheredatorum a parcntibus ratio cst,

    id. 7, 4, 11.— Absol.:

    pater abdicans,

    Quint. 11, 1, 59; cf.:

    filius abdicantis,

    id. 4, 2, 95; and:

    abdicandi jus,

    id. 3, 6, 77.—Hence, patrem, to disoun, Curt. 4, 10, 3.
    B.
    Polit. t. t.: abdicare se magistratu, or absol. (prop. to detach one's self from an office, hence), to renounce an office, to resign, abdicate (syn.:

    deponere magistratum): consules magistratu se abdicaverunt,

    Cic. Div. 2, 35, 74; so, so magistrutu, id. Leg. 2, 12, 31; Liv. 4, 15, 4 al.:

    se dictatu. rā,

    Caes. B. C. 3, 2; Liv. 2, 31, 10; 9, 26, 18 al.:

    sc consulatu,

    id. 2, 2, 10; Vell. 2, 22, 2:

    se praeturā,

    Cic. Cat. 3, 6, 14:

    se aedilitate,

    Liv. 39, 39, 9 etc. Likewise:

    se tutelā,

    Cic. Att. 6, 1, 4; and fig.: se scriptu, Piso ap. Gell. 6, 9, 4; cf.:

    eo die (Antonius) se non modo consulatu, sed etiam libertate abdicavit,

    Cic. Phil. 3, 5, 12. — Absol.: augures rem ad senatum;

    senatus, ut abdicarent consules: abdicaverunt,

    Cic. N. D. 2, 4, 11.—
    b.
    With acc. a few times in the historians:

    (patres) abdicare consulatum jubentes et deponere imperium,

    Liv. 2, 28 fin.:

    abdicando dictaturam,

    id. 6, 18, 4.—In pass.:

    abdicato magistratu,

    Sall. C. 47, 3; cf.:

    inter priorem dictaturam abdicatam novamque a Manlio initam,

    Liv. 6, 39:

    causa non abdicandae dictaturae,

    id. 5, 49 fin.
    2.
    ab-dīco, xi, ctum, 3, v. a. A word peculiar to augural and judicial lang. (opp. addīco).
    * I.
    Of an unfavorable omen, nod to assent to:

    cum tres partes (vineae) aves abdixissent,

    Cic. Div. 1, 17, 31.—
    II.
    In judicial lang.: abdicere vindicias ab aliquo, to take away by sentence (=abjudicare), Dig. 1, 2, 24 (cf. Liv. 3, 56, 4).

    Lewis & Short latin dictionary > abdico

  • 16 addico

    ad-dīco, xi, ctum, 3, v. a. ( imp. addice, for addic, Plaut. Poen. 2, 50;

    addixti,

    Mart. 12, 16), orig., to give one's assent to a thing (“addicere est proprie idem dicere et approbare dicendo,” Fest. p. 13 Müll.), in its lit. signif. belonging only to augural and judicial language (opp. abdĭco).
    I.
    Of a favorable omen, to be propitious to, to favor, usually with aves as subj., and without obj.:

    cum sacellorum exaugurationes admitterent aves, in Termini fano non addixere,

    Liv. 1, 55, 3; so,

    Fabio auspicanti aves semel atque iterum non addixerunt,

    id. 27, 16, 15; also with auspicium as subj.:

    addicentibus auspiciis vocat contionem,

    Tac. A. 2, 14; cf. Drak. Liv. 1, 36, 3; 27, 16, 15.—And with acc. of obj.:

    illum quem aves addixerant,

    Fest. p. 241 Müll.—In judicial lang.: alicui aliquid or aliquem, to award or adjudge any thing to one, to sentence; hence Festus, with reference to the adjudged or condemned person, says:

    “alias addicere damnare est,” p. 13 Müll.: ubi in jus venerit, addicet praetor familiam totam tibi,

    Plaut. Poen. 1, 1, 57:

    bona alicui,

    Cic. Verr. 2, 1, 52:

    addictus erat tibi?

    had he been declared bound to you for payment? id. Rosc. Com. 14, 41; hence ironic.: Fufidium... creditorem debitoribus suis addixisti, you have adjudged the creditor to his debtors (instead of the reverse), id. Pis. 35:

    liberum corpus in servitutem,

    Liv. 3, 56.—Hence subst., addictus, i, m., one who has been given up or made over as servant to his creditor:

    ducite nos quo jubet, tamquam quidem addictos,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 87:

    addictus Hermippo et ab hoc ductus est,

    Cic. Fl. 20 extr.; cf. Liv. 6, 15, 20. (The addictus, bondman, was not properly a slave = servus, for he retained his nomen, cognomen, his tribus, which the servus did not have; he could become free again by cancelling the demand, even against the will of his dominus; the servus could not; the addictus, when set free, was also again ingenuus, the servus only libertinus; v. Quint. 7, 3, 27. The inhuman law of the Twelve Tables, which, however, was never put in execution, that one indebted to several creditors should be cut in pieces and divided among them, is mentioned by Gell. 20, 1: Niebuhr, Rom. Gesch. 1, 638;

    Smith's Antiq.): addicere alicui judicium,

    to grant one leave to bring an action, Varr. L. L. 6, § 61 Müll.: addicere litem, sc. judici, to deliver a cause to the judge. This was the office of the praetor. Such is the purport of the law of XII. Tab. Tab. I.: POST MERIDIEM PRAESENTI STLITEM ADDICITO, ap. Gell. 17, 2:

    judicem or arbitrum (instead of dare judicium),

    to appoint for one a judge in his suit, Dig. 5, 1, 39, 46 and 80: addicere aliquid in diem, to adjudge a thing to one ad interim, so that, upon a change of circumstances, the matter in question shall be restored in integrum, Dig. 18, 2; 6, 1, 41; 39, 3, 9.—
    B.
    In auctions, to adjudge to the highest bidder, knock down, strike off, deliver to (with the price in abl.): ecquis est ex tanto populo, qui bona C. Rabirii Postumi [p. 31] nummo sestertio sibi addici velit, Cic. Rab. Post. 17; so id. Verr. 2, 1, 55; Suet. Caes. 50.—Addicere bona alicujus in publicum, i. e. to confiscate, Caes. B. C. 2, 18;

    hence in Plaut., of a parasite, who strikes himself off, as it were, i. e. promises himself to one as guest, on condition that he does not in the mean time have a higher bid, i. e. is not attracted to another by a better table,

    Plaut. Capt. 1, 2, 76 sq. —
    C.
    In gen., to sell, to make over to:

    addice tuam mihi meretricem,

    Plaut. Poen. 2, 50:

    hominem invenire neminem potuit, cui meas aedes addiceret, traderet, donaret, Auct. Or. pro Dom. 41. Antonius regna addixit pecunia,

    Cic. Phil. 7, 5, 15; so Hor. S. 2, 5, 109.—In a metaph. signif.,
    D.
    To deliver, yield, or resign a thing to one, either in a good or a bad sense.
    a.
    In a good sense, to devote, to consecrate to:

    senatus, cui me semper addixi,

    Cic. Planc. 39, 93:

    agros omnes addixit deae,

    Vell. 2, 25;

    hence, morti addicere,

    to devote to death, Cic. Off. 3, 10, 45:

    nolite... omnem Galliam prosternere et perpetuae servituti addicere,

    to devote to perpetual slavery, Caes. B. G. 7, 77.—
    b.
    In a bad sense, to give up, to sacrifice, to abandon (very freq.);

    ejus ipsius domum evertisti, cujus sanguinem addixeras,

    Cic. Pis. 34, 83:

    libidini cujusque nos addixit,

    id. Phil. 5, 12, 33; so id. Mil. 32; id. Sest. 17; id. Quint. 30; hence poet.:

    quid faciat? crudele, suos addicere amores,

    to sacrifice, to surrender his love, Ov. M. 1, 617 (where some read wrongly abdicere).—
    E.
    In later Latin, to attribute or ascribe a work to one:

    quae (comoediae) nomini eius (Plauti) addicuntur,

    Gell. 3, 3, 13.—Hence, addic-tus, P. a. (after II. D.), dedicated or devoted to a thing; hence,
    a.
    Destined to:

    gladiatorio generi mortis addictus,

    Cic. Phil. 11, 7, 16; cf. Hor. Epod. 17, 11.—
    b.
    Given up to, bound to:

    qui certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti et consecrati sunt,

    Cic. Tusc. 2, 2, 5:

    nullius addictus jurare in verba magistri,

    Hor. Ep. 1, 1, 14:

    Prasinae factioni addictus et deditus,

    Suet. Cal. 55.— Comp., sup., and adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > addico

  • 17 abdikera

    verbum
    1. abdicere, afgive regeringsmagten, frasige sig tronen

    Svensk-dansk ordbog > abdikera

  • 18 abdanken

    ab·danken v/i tage sin afsked, nedlægge sit embede; Herrscher: abdicere

    Deutsch-dänische Wörterbuch > abdanken

  • 19 to abdicate

    at abdicere

    English-Danish mini dictionary > to abdicate

См. также в других словарях:

  • Abdicere — Foretage abdikation, tronfrasigelse …   Danske encyklopædi

  • abdicere — ab|di|ce|re vb., r, de, t (frasige sig tronen) …   Dansk ordbog

  • абдикация — добровольный отказ от прав своих Ср. Abdication отречение (от престола). Ср. Abdicatio (abdicere; ab, от dicere, сказать) отречение …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Абдикация — Абдикація добровольный отказъ отъ правъ своихъ. Ср. Abdication отреченіе (отъ престола). Ср. Abdicatio (abdicere; ab, отъ dicere, сказать) отреченіе …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • abdiquer — [ abdike ] v. tr. <conjug. : 1> • 1402; lat. abdicare 1 ♦ Littér. Renoncer à (une chose). Abdiquer son autorité. ♢ Absolt, cour. Renoncer à agir, se déclarer vaincu. ⇒ abandonner, céder, démissionner. « Tous ces héros abdiquent, succombent… …   Encyclopédie Universelle

  • Abdikation — Abdankung; Ausscheiden; Rückzug; Amtsaufgabe; Abgang; Rücktritt; Amtsniederlegung; Amtsabtretung; Demission * * * Ab|di|ka|ti|on 〈f. 20; geh.〉 Abdan …   Universal-Lexikon

  • abdizieren — ab|di|zie|ren 〈V. intr.; hat; geh.〉 abdanken [<lat. abdicere] * * * ab|di|zie|ren <sw. V.; hat [lat. abdicare, eigtl. = sich von etw. lossagen, zu: dicare = (feierlich) verkünden] (veraltet): ein Amt niederlegen; abdanken: der Herrscher… …   Universal-Lexikon

  • abzice — abzíce vb. tr. a nu admite, a refuza, a dezaproba. (după germ. absagen) Trimis de tavi, 05.01.2009. Sursa: MDN  abzíce vb., ind. prez. 1 sg. şi 3 pl. abzíc Trimis de siveco, 05.01.2009. Sursa …   Dicționar Român

  • Abdikation — Ab|di|ka|ti|on 〈f.; Gen.: , Pl.: en〉 Abdankung [Etym.: <lat. abdicatio; zu abdicere »lossagen«] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • abdizieren — ab|di|zie|ren 〈V.〉 abdanken [Etym.: <lat. abdicere] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • abdicering — ab|di|ce|ring sb., en, er, erne (det at abdicere) …   Dansk ordbog

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»