-
1 φιλοπρωτεύω
φιλοπρωτεύω to have a special interest in being in the leading position, wish to be first, like to be leader, in our lit. with focus on controlling others (so far only in eccl. usage. But φιλόπρωτος in the same sense in Plut., Mor. 471d, Solon 95 [29, 5], Alcib. 192 [2, 1]; Artem. 2, 32. Also φιλοπρωτεία in Philod., Herculanensia Volumina coll. 2, vol. I 86, 6; VII 176, 16 [Philod., Rhet. II 159 Fgm. 19 Sudh.]; Porphyr., Vi. Plot. 10, 53 Harder [=AKirchhoff, Plotini Op. I 1856 p. xxvii=Plotini Op. I 1954 p. 12 Bréhier]) 3J 9.—DELG s.v. πρῶτος. M-M. -
2 ἀποκάλυψις
ἀποκάλυψις, εως, ἡ (s. ἀποκαλύπτω; Philod., Vit. [περὶ κακιῶν] p. 38 Jensen) (Plut., Cato Mai. 34 8 [20, 8], Aemil. 262 [14, 3], Mor. 70f ἀ. τῆς ἁμαρτίας; Sir 11:27; 22:22; 41:26 v.l.; TestAbr A 6 p. 83, 27 [Stone p. 14]; GrBar, ApcEsdr ins, Just.) the lit. sense ‘uncovering’ as of head (s. Philod. above) does not appear in our lit., which uses the term in transcendent associations.① making fully known, revelation, disclosureⓐ of the revelation of truth gener., w. obj. gen., Ro 16:25. πνεῦμα σοφίας κ. ἀ. Eph 1:17. φῶς εἰς ἀ. ἐθνῶν a light of revelation for gentiles Lk 2:32.ⓑ of revelations of a particular kind, through visions, etc.: w. gen. of the author ἀ. Ἰησοῦ Χριστοῦ Gal 1:12; Rv 1:1 (w. ὀπτασία) ἀ. κυρίου 2 Cor 12:1. κατὰ ἀποκάλυψιν because of a rev. Gal 2:2; MPol 22:3, Epil Mosq 5. κατὰ ἀ. ἐγνωρίσθη μοι τὸ μυστήριον the secret was made known to me by revelation Eph 3:3. Cp. 1 Cor 2:4 D; 14:6, 26; 2 Cor 12:7.—In the visions of Hermas the ἀ. are not only transcendent rev. for eye and ear, but also the interpretations given to such rev. The ἀ. is ὁλοτελής complete only when it is explained and understood v 3, 10, 9; 3, 13, 4a. W. ὁράματα 4, 1, 3. Cp. 3, 1, 2; 3, 3, 2; 3, 10, 6–9; 3, 12, 2; 3, 13, 4b; 5 ins.—MBuber, Ekstatische Konfessionen 1909.ⓒ of the disclosure of secrets belonging to the last days ἀ. τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ 1 Pt 4:13. Of the parousia ἐν ἀποκαλύψει, Ἰ. Χ. 1 Pt 1:7, 13; cp. 1 Cor 1:7; 2 Th 1:7. τὴν ἀ. τ. υἱῶν τ. θεοῦ ἀπεκδέχεσθαι wait for the revealing of the children of God, i.e. for the time when they will be revealed in their glorified status Ro 8:19. ἀ. δικαιοκρισίας τ. θεοῦ 2:5.② as part of a book title Revelation (Porphyr., Vi. Plot. 16 συγγράμματα …, ἀποκαλύψεις Ζωροάστρου κ. Ζωστριανοῦ κτλ.) ἀ. Ἰωάννου Rv ins ἀ. Ἰακώβ GJs ins and subscr.—EDNT. TRE XXV 109–46. DELG s.v. καλύπτω. M-M. TW. Spicq. -
3 σαλμακίδες
σαλμακίδες, αἱ, Hetären, wie es scheint, Philod. 31 (VII, 222). S. auch nom. pr.
-
4 τέμνω
τέμνω, ion. u. ep. τάμνω, Od. 3, 175 steht τέμνειν, fut. τεμῶ (s. auch τέμω), aor. ἔτεμον, ion., ep. u. altatt. ἔταμον, inf. ταμέειν, perf. τέτμηκα (Ap. Rh. 4, 156 τετμηώς, mit pass. Bdtg), perf. pass. τέτμημαι, aor. ἐτμήϑην, fut. τετμήσομαι, ἐκτετμήσεσϑον Plat. Rep. VIII, 564 e (vgl. τμήγω), – 1) schneiden, zerschneiden, zerhauen, zerspalten, Hom. u. Folgende; bes. – a) von Menschen, verwunden, auch niederhauen, zusammenhauen; ἀλλήλων ταμέειν χρόα χαλκῷ, Il. 13, 501. 16, 761; Tragg. u. Folgde; κάρα τέμνειν, abschneiden, Soph. Phil. 615; πώλους σιδήρῳ τέμνετ' αὐχένων φόβην, Eur. Alc. 431; λαιμόν, Hel. 1600; τρίχας ἐτμήϑην, Troad. 480. – Aber auch oft vom Schneiden des Wundarztes, gew. neben καίειν, welche beiden Thätigkeiten hauptsächlich die Kunst desselben ausmachten, ἤ τοι κέαντες ἢ τεμόντες εὐφρόνως πειρασόμεσϑα πῆμ' ἀποτρέψαι νόσου, Aesch. Ag. 823; οἱ ἰατροὶ τέμνουσι καὶ καίουσι ἐπ' ἀγαϑῷ, Xen. An. 5, 8, 18; biem. 1, 2, 54; Sp., wie Ael. V. H. 11, 11. – b) von Thieren, zerstückeln, zerlegen, Her. 2, 65; bes. schlachten, zum Opfer, κάπρον ταμέειν Διΐ; Il. 19, 197; auch im med., ταμνόμενοι κρέα, Od. 24, 364; σφάγια τέμνειν, Eur. Suppl. 1195. – Aber Hes. O. 788. 793, ἐρίφους, κάπρον, verschneiden, castrare. – Ὅρκια πιστὰ τάμνειν, einen Vertrag oder ein Bündniß schließen, indem man dabei die üblichen feierlichen Opfer veranstaltete, eigentlich also die Eidesopfer vollziehen, Il. 2, 124. 3, 105. 252. 19, 191 Od. 24, 483; auch φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμεῖν, Il. 3, 73. 94. 256; u. im med., ὅρκια τάμνεσϑαι, Her. 4, 70. 71; vgl. aber 4, 201; Hom. vrbdt auch ϑάνατόν νύ τοι ὅρκι' ἔταμνον, dir zum Tode schloß ich das Bündniß, Il. 4, 155. Später auch συνϑεσίας, φίλια τέμνειν, σπονδάς, Eur. Hel. 1251. – cl von Bäumen u. Holz übh., abhauen, behauen, δούρατα, φιτρούς, Od. 5, 162. 12, 11 u. sonst; Hes. O. 809; daher ῥόπαλον τετμημένον, Od. 17, 195; τὴν ὕλην τὴν τετμημένην πεπρακότα, Dem. 42, 30; auch im med., δοῦρα τάμνεσϑαι, sich Bauholz fällen, Od. 5, 243; τίς ἔτεμε τὰν δακρυόεσσαν Ἰλίῳ πεύκαν, Eur. Hel. 234; τμηϑεῖσα πεύκη, Med. 4; Her. 5, 82; αἰχμάν, Pind. N. 3, 33; λίϑους τάμνεσϑαι, Steine behauen, Her. 1, 186; – φάρμακον τέμνειν, ein Heilkraut abschneiden, Heil- oder Zaubermittel aus abgeschnittenen Kräutern und Wurzeln bereiten, H. h. Cer. 229; Plat. Legg. VIII, 836 b XI, 919 b; – τέμνειν δίχα, entzwei schneiden, Plat. Soph. 265 e, u. oft; τοιοῦτον τμῆμα τέμνεται τὸ τεμνόμενον οἷον τὸ τέμνον τέμνει, Gorg. 476 d; – σῖτον τέμνειν, Getreide abmähen, Xen. Mem. 2, 1, 13, wie ὀπώρα τέμνεται, Soph. fr. 239. – Aber χώραν, γῆν τέμνειν ist = ein gand durch Abhauen der Obstbäume und Abschneiden der Feldfrüchte verwüsten; Andoc. 3, 8; Thuc. 2, 18. 8, 31; Plat. Rep. V, 471 c Menex. 242 c; Folgde, wie Pol. 9, 28, 6. – 2) durch Abgränzung, gleichsam aus etwas Größerm herausschneiden, absondern; τέλσον ἀρούρης, Il. 13, 707, wo Spitzner zu vgl., der ἄροτρον vermuthet; τέμενος, Il. 16, 194. 20, 184; ἄροσιν, Il. 9, 580; – übh. scheiden, sondern, Sp. – In τάμνοντ' ἀμφὶ βοῶν ἀγέλας, Il. 18, 528, nimmt man eine Tmesis an, sie schnitten die Heerden für sich ab. – Auch τέμνειν ὀχετούς, Gräben ziehen, stechen, Plat. Tim. 70 c 77 c; – τέμνειν ὁδούς, Wege ziehen, anlegen, bahnen, Her. 4, 136; Thuc. 2, 100; Plat. Legg. VII, 803 e. – Daher auch 3) von der Bewegung durch einen Raum hin, durchschneiden; bes. vom Schiffe, das in seinem Laufe das Meer durchschneidet, τέμνειν πέλαγος μέσον, κύματα ϑαλάσσης, Od. 3, 175. 13, 88; ϑάλασσαν, Pind. P. 3, 68; daher ὁδόν u. dgl., einen Weg einschlagen, τέτμηνται κέλευϑοι, I. 5, 22; u. so vielleicht zu erklären μαχᾶν τέμνειν τέλος, Ol. 13, 57, sie beendigen; auch ἀνδρῶν ἐλπίδες τάμνουσαι ψεύδη, 12, 6, die durch Lüge gehenden Hoffnungen; τέμνειν κέλευϑον, Ar. Th. 1100; αἰϑέρος αὐλακα, Av. 1400; τὴν μεσόγαιαν τῶν ὁδῶν τάμνειν, Her. 9, 89, sich Bahn brechen; auch Sp., Philod. 16 (V, 25), bei denen τέμνειν gradezu für gehen gebraucht wird, wie Ap. Rh. 4, 771; dah. μέσον τέμνειν, die Mittelstraße halten, Plat. Legg. VII, 793 e, wie διὰ μέσων ἀσφαλέστερον ἰέναι τέμνοντας, Polit. 262 b, vgl. Prot. 338 a– Auch übertr., τίν' ἀμφ' αὑτᾶς ἔτι πόρον τέμνω; Aesch. Suppl. 807, welchen Weg soll ich einschlagen, welche Mittel finden; εὐϑεῖαν λόγων τέμνων κέλευϑον, Eur. Rhes. 423.
-
5 φιλ-όργιος
φιλ-όργιος, geheime Weihen, Feste liebend, Κύπρις Philod. 24 (X, 21).
-
6 φιλ-εράστρια
φιλ-εράστρια, ὴ, bes. fem. zu φιλέραστος, Freundinn von Liebschaften; Philod. 17 (V, 4); M. Argent. in Paradip. 108 (X, 18).
-
7 φλώρα
-
8 μυρό-χροος
μυρό-χροος, mit salbenduftender Haut, Philod. 32 (IX, 570).
-
9 καχ-ομῑλία
καχ-ομῑλία, ἡ, schlechte Gesellschaft, Philod. 4, 43, Göttling.
-
10 γαληναῖος
-
11 βαρυ-όργητοι
βαρυ-όργητοι, Πιερίδες, schwer zürnend, Philod. 20 (V, 107).
-
12 δρόσος
δρόσος, ἡ, der Thau, Plat. Tim. 59 e u. A.; im plur., Aesch. Ag. 327. 547, wie Soph. Ai. 1187. – Uebertr., von jedem Wasser, ποντία δρόσος, Meerwasser, Aesch. Eum. 864, wie ἐναλία, ϑαλασσία, Eur. I. T. 255. 1192; ποταμία, Hipp. 127; κρηναῖαι I. A. 182; ἐκ ποταμῶν δρόσον ἄρατε Ar. Ran. 1339. Auch φονία, Blut, Aesch. Ag. 1363; ἀμπέλου, Wein, Pind. Ol. 7, 2; vgl. P. 5, 20. 60; ἐλαιηρή, Oel, Philod. 17 (V, 4); ἀπόπτυστος, = σπέρμα, Ar. Equ. 1285; Honig, Philostr., wo Iac. p. 134 zu vgl. Uebh. alles Weiche, Zarte; von jungen Thieren, Aesch. Ag. 139; καὶ χνοῠς, Flaumhaar, Ar. Nubb. 972. Vgl. ἔρση.
-
13 μελανέω
μελανέω, schwarz werden, sich schwärzen, so erkl. Einige Il. 7, 63, οἵη δὲ Ζεφύροιο ἐχεύατο πόντον ἔπι φρὶξ ὀρνυμένοιο νέον· μελάνει δέ τε πόντος ὑπ' αὐτῆς, als imperf., das Meer schwärzte sich; Aristarchs Ansicht bei Schol. Aristonic.: ἡ διπλῆ, ὅτι ἐὰν μὲν γράφηται πόντος ὑπ' αὐτοῦ, ἔσται μελαίνεται ὁ πόντος ὑπὸ τοῠ Ζεφύρου· ἐὰν δὲ πόντον ὑπ' αὐτῇ, ἔσται μελαίνει δὲ πόντον ὁ Ζέφυρος ὑπὸ τῇ φρίκῃ. Sicherer ist An. Rh. 4, 1574, βένϑος ἀκίνητον μελανεῖ, u. Callimach. ep. 8 (XII, 230), τὸν τὸ καλὸν μελανεῦντα; vgl. Philod. 10 (V, 121), μίκκη καὶ μελανεῦσα Φιλαίνιον; Arat. 836 u. öfter.
-
14 διωξι-κέλευθος
διωξι-κέλευθος, den Weg verfolgend; δρόμος Nonn. D. 5, 233; zum Gehen antreibend, κέντρα Philod. 27 (VI, 246).
-
15 δεκάς
δεκάς, άδος, ἡ, ein Zehend, eine Summe, Abtheilung von Zehnen; Homer dreimal, von Männern, Decurie: Odyss. 16, 245 μνηστήρων δ' οὔτ' ἂρ δεκὰς ἀτρεκὲς οὔτε δύ' οἶαι, ἀλλὰ πολὺ πλέονες; Iliad. 2, 126. 128 εἴ περ γάρ κ' ἐϑέλοιμεν Ἀχαιοί τε Τρῶές τε, ὅρκια πιστὰ ταμόντες, ἀριϑμηϑήμεναι ἄμφω, Τρῶας μὲν λέξασϑαι ἐφέστιοι ὅσσοι ἔασιν, ἡμεῖς δ' ἐς δεκάδας διακοσμηϑεῖμεν Ἀχαιοί, Τρώων δ' ἄνδρα ἕκαστον ἑλοίμεϑα οἰνοχοεύειν, πολλαί κεν δεκάδες δευοίατο οἰνοχόοιο. – Folgende: Herodot. 3, 25; Eurip. Suppl. 219. Auch = »die Zahl Zehn«, abstract, u. übh. = » Zahl«, Agath. 20 (V, 282), vgl. Philod. 18 (V, 13).
-
16 μαίνη
-
17 βολβίσκος
-
18 μάγος
μάγος, ὁ, der Magier, s. nom. pr., so hießen die Priester u. Weisen der Perser, die sich auf Astrologie, Traumdeuterei u. andere geheime, zauberische Künste verstanden, Her. oft, Xen., Plut. Dah. übh. Zauberer, Gaukler, Betrüger, als Scheltwort, Soph. ὑφεὶς μάγον τοιόνδε μηχανοῤῥάφον, O. R. 387; μάγων τέχναις, Eur. Or. 1497; οἱ δεινοὶ μάγοι, Plat. Rep. IX, 572 e; auch ἀνὴρ μάγος, Ax. 371; Folgde; oft bei Luc., der auch μάγος γάρ ἐστι δεινή vrbdt, Asin. 4, wie τὴν μάγον M. Argent. 10 (V, 16). – Wie ein adj., zaubernd, zauberisch, im compar., κεστοῦ μαγώτερα, Philod. 10 (V, 121). Vgl. übrigens γόης..
-
19 μίτρα
μίτρα, ἡ, ep. u. ion. μίτρη (verwandt mit μίτος); – 1) Leibbinde, Gürtel; – a) bei den Kriegern der Leibgürtel, der unter dem Panzer oberhalb der Hüften getragen wird, wie es Il. 4, 135 vom Pfeil heißt διὰ μὲν ἂρ ζωστῆρος ἐλήλατο δαιδαλέοιο καὶ διὰ ϑώρηκος – ἠρήρειστο, μίτρης ϑ' ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροός, ἕρκος ἀκόντων – διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς; er ist von Erz; ζῶμά τε καὶ μίτρη, τὴν χαλκῆες κάμον, 4, 187; vgl. noch ἐς κενεῶνα, ὅϑι ζωννύσκετο μίτρην, 5, 857. – b) Jungfrauengürtel, = ζώνη; Ap. Rh. 1, 287; Callim. Del. 222; Theocr. 27, 54 [μίτραν mit kurzem α]; – Brustbinde der Frauen, Ap. Rh. 3, 867. 1013, wie Philod. 18 (V, 13). – Uebh. Binde, εὔμαλλος, Pind. I. 4, 69, Schol. erkl. ταινία; aber φέρων Λυδίαν μίτραν καναχηδὰ πεποικιλμέναν ist das Lied in lydischer Tonweise, Pind. N. 8, 15; Kranz, Ol. 9, 84. – Bes. 2) Hauptbinde, wie sie in Griechenland nur die Frauen trugen, wie sie aber auch bei den weichlichen Asiaten sehr gewöhnlich war; μίτραν κόμας ἄπο ἔῤῥιψεν, Eur. Bacch. 1113; πλόκαμον ἀναδέτοις μίτραισιν ἐῤῥυϑμιζόμαν, Hec. 924; τὰς κεφαλὰς μίτρῃσι ἀναδέονται, Her. 1, 195; τῇ μίτρᾳ τοὺς βοστρύχους ἀνειλημμένος, Luc. D. D. 2, 2, vgl. 18, 1. – Auch Krone, Diadem, Call. Del. 166; Ath. XII, 536.
-
20 λευκόϊνος
См. также в других словарях:
PHILOD — Philodemus … Abbreviations in Latin Inscriptions
ДИОГЕН ВАВИЛОНСКИЙ — ДИОГЕН ВАВИЛОНСКИЙ, или Диоген из Селевкии (Διογένης ὁ Βαβυλώνιος, ὁ Σελευκεύς) (ок. 240 ок. 150 до н. э.), стоик, ученикХрисиппа, один из самых влиятельных представителей Ранней Стой. Родом из Селевкии на Тигре (эту область собирательно… … Античная философия
ПРОДИК — ПРОДИК (Πρόδικος) Кеосский (после 470 после 399 до н. э.), др. греч. софист; активно участвовал в политической жизни своего города и выполнял дипломатические поручения, сочетая эту деятельность с преподаванием и произнесением показательных… … Античная философия
МЕТРОДОР ИЗ ЛАМПСАКА — I. МЕТРОДОР ИЗ ЛАМПСАКА (Μητρόδωρος ὁ Λαμψακηνός) (2 я пол. 5 в. до н. э.), ученик Анаксагора, о котором известно, что вслед за учителем он занимался толкованием поэм Гомера. Упоминание об авторитете М. экзегета имеется у Платона (Plat.… … Античная философия
Шмид Георг Карлович — филолог и педагог, сын Карла Адольфа Ш. (см. соотв. статью). Род. в 1836 г.; учился в тюбингенском и эрлангенском университетах. С 1872 г. состоит наставником студентов спб. Императорского историко филологического института; преподавал древние… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Philodeme de Gadara — Philodème de Gadara Philodème de Gadara, né vers 110 av. J. C. et mort vers 40 avant J. C., est un philosophe épicurien originaire de Gadara, en Syrie. D’origine orientale mais fortement hellénisé, il romanise la pensée épicurienne[1]. Sommaire 1 … Wikipédia en Français
Philodème — de Gadara Philodème de Gadara, né vers 110 av. J. C. et mort vers 40 avant J. C., est un philosophe épicurien originaire de Gadara, en Syrie. D’origine orientale mais fortement hellénisé, il romanise la pensée épicurienne[1]. Sommaire 1 Sources 2 … Wikipédia en Français
Philodème de gadara — Philodème de Gadara, né vers 110 av. J. C. et mort vers 40 avant J. C., est un philosophe épicurien originaire de Gadara, en Syrie. D’origine orientale mais fortement hellénisé, il romanise la pensée épicurienne[1]. Sommaire 1 Sources 2… … Wikipédia en Français
ЭПИКУР — (Epicures) (341/342 271/270 до н.э.) др. греч. философ, основатель эпикуреизма филос. учения, популярного в античности и имевшего последователей и почитателей в Новое время. Учился философии у Навсифана, в 310 основал филос. школу сначала в… … Философская энциклопедия
Фалет — … Википедия
МЕТРОДОР из Лампсака — I. МЕТРОДОР из Лампсака (Μητρόδωρος ό Ααμψακηνός) (2 я половина 5 в. до н. э.) один из двух известных учеников Анаксагора, вслед за учителем занимавшийся толкованием поэм Гомера (ср. Архелай, который продолжил физическую линию учения… … Философская энциклопедия