-
1 dīus
dīus adj. [for 1 dīvus], godlike, divine, worshipful, adorable: Camilla, V.: profundum, O.: sententia Catonis, H.—For me dius fidius, see fidius.* * *Idia, dium ADJdivine; blessed, saint (Latham)II -
2 DIUS
DIUSsigla(GB, Department for Innovation, Universities and Skills) Ministero per l'innovazione, le università e la formazione professionale ( confluito nel 2009 nel Department for Business, Innovation and Skills). -
3 dius
[st1]1 [-] dius, dia, dium = divus. [st1]2 [-] dĭus, ĭi, m. arch. = deus. [st1]3 [-] dius, arch. = dies.* * *[st1]1 [-] dius, dia, dium = divus. [st1]2 [-] dĭus, ĭi, m. arch. = deus. [st1]3 [-] dius, arch. = dies.* * *Dius, Adiectiuum. Virgil. Qui est venu de haulte parenté, Divin.\Sententia dia. Horat. Divine. -
4 dius
1. diūs, Adv., s. 1. diu u. 2. diu no. 2.————————2. dīus, a, um, archaist., poet. u. nachkl. Nbf. v. divus (aus *divios = altind. divyás, griech. διος), göttlich, I) adi.: A) eig.: dius Fidius, s. Fidius. – B) übtr.: 1) edel, Casmilus, dius administer diis magnis, Varro LL. 7, 34: dia Camilla, Verg. Aen. 11, 657: Vok., o Romule, Romule die! Enn. ann. 111. – 2) göttlich groß, göttlich schön, dias in luminis oras exoritur, Lucr.: sententia dia Catonis, Hor.: dium profundum, Ov. – 3) himmlisch, omnia dia et marina et terrea, Prud. cath. 12, 90 ed. Obbar. (Dressel diva). – ⇒ Nbf. deius, wov. subst. fem. Deia, Corp. inscr. Lat. 9, 2670. – II) subst., dīum, ī, n., das Weltall, Fest. p. 285 (a), 27. – u. sub dio u. archaist. sub diu, unter freiem Himmel, sub dio, Col. 12, 12, 1: sub diu, Plaut, most. 765 zw. Lucr. 4, 209 (211, dazu Lachm.). Vitr. 5, 9, 5 R.u.ö. (s. Ind. verbb.). Plin. 21, 84 D.; klassisch sub divo, s. divus. -
5 dius [2]
2. dīus, a, um, archaist., poet. u. nachkl. Nbf. v. divus (aus *divios = altind. divyás, griech. διος), göttlich, I) adi.: A) eig.: dius Fidius, s. Fidius. – B) übtr.: 1) edel, Casmilus, dius administer diis magnis, Varro LL. 7, 34: dia Camilla, Verg. Aen. 11, 657: Vok., o Romule, Romule die! Enn. ann. 111. – 2) göttlich groß, göttlich schön, dias in luminis oras exoritur, Lucr.: sententia dia Catonis, Hor.: dium profundum, Ov. – 3) himmlisch, omnia dia et marina et terrea, Prud. cath. 12, 90 ed. Obbar. (Dressel diva). – / Nbf. deius, wov. subst. fem. Deia, Corp. inscr. Lat. 9, 2670. – II) subst., dīum, ī, n., das Weltall, Fest. p. 285 (a), 27. – u. sub dio u. archaist. sub diu, unter freiem Himmel, sub dio, Col. 12, 12, 1: sub diu, Plaut, most. 765 zw. Lucr. 4, 209 (211, dazu Lachm.). Vitr. 5, 9, 5 R.u.ö. (s. Ind. verbb.). Plin. 21, 84 D.; klassisch sub divo, s. dīvus.
-
6 dius
-
7 dius
-
8 dius [1]
1. diūs, Adv., s. 1. diū u. 2. diu no. 2.
-
9 DIUS
Образование: Department for Innovation, Universities and Skills -
10 Dius
Образование: Department for Innovation, Universities and Skills -
11 dius
llamas -
12 Dius, abbot of Antioch
Христианство: Дий, игумен Антиохийский (христианский святой)Универсальный англо-русский словарь > Dius, abbot of Antioch
-
13 radius ra·dius n
['reɪdɪəs] ['reɪdɪaɪ]radii pl Math fig raggio, Anat radio -
14 Fidius
Fidius, iī, m. (1. fidēs), vollständig Dius Fidius, ein göttliches Wesen, die personifizierte Heiligkeit und Treue, nach Preller ein das Wesen des Diespiter in irdischen Kreisen darstellender Halbgott, nach G. Fr. Grotefend der Ζεύς Πίστιος des Dionys von Hal. (2, 49) und der umbrisch-sabinische Semo Sancus (von den Alten durch Diovis od. Iovis filius erklärt, Varro LL. 5, 66. Paul. ex Fest. 147, 8; von andern mit dem griechischen Hercules identifiziert, Tert. de idol. 20. Charis. 198, 17. Serv. Verg. Aen. 8, 103 u. 301), Dius Fidius, Varro LL. 5, 52: verb. Sancus Fidius, Ov. fast. 6, 213; vgl. Sancus, qui Dius Fidius vocatur, Fest. 241 (a), 2: gew. in den Beteuerungsformeln (zunächst bei Eidschwüren, s. Varro bei Non. 494, 30 per Dium Fidium iurare), me Dius Fidius od. zus. medius fidius (ellipt. = ita me Dius Fidius iuvet), so wahr mir (der treue) Gott helfe! bei Gott! Gott sei mein Zeugel wahrhaftig! Cato orat. 54 ( bei Gell. 10, 14, 3). Cic. Tusc. 1, 74 u. ep. 5, 21, 1. Sall. Cat. 35, 2. Liv. 5, 6, 1 u. 22, 59, 17. Sen. suas. 6, 5. Quint. 5, 12, 17. Plin. ep. 4, 3, 5: dass. ēdius fidius, Charis. 198, 17. Vgl. übh. Preller Röm. Mythol.3 2, 270 f. – / Plaut. asin. v. 23 u. 24 sind nach Fleckeisen unecht.
-
15 Fidius
Fidius, iī, m. (1. fidēs), vollständig Dius Fidius, ein göttliches Wesen, die personifizierte Heiligkeit und Treue, nach Preller ein das Wesen des Diespiter in irdischen Kreisen darstellender Halbgott, nach G. Fr. Grotefend der Ζεύς Πίστιος des Dionys von Hal. (2, 49) und der umbrisch-sabinische Semo Sancus (von den Alten durch Diovis od. Iovis filius erklärt, Varro LL. 5, 66. Paul. ex Fest. 147, 8; von andern mit dem griechischen Hercules identifiziert, Tert. de idol. 20. Charis. 198, 17. Serv. Verg. Aen. 8, 103 u. 301), Dius Fidius, Varro LL. 5, 52: verb. Sancus Fidius, Ov. fast. 6, 213; vgl. Sancus, qui Dius Fidius vocatur, Fest. 241 (a), 2: gew. in den Beteuerungsformeln (zunächst bei Eidschwüren, s. Varro bei Non. 494, 30 per Dium Fidium iurare), me Dius Fidius od. zus. medius fidius (ellipt. = ita me Dius Fidius iuvet), so wahr mir (der treue) Gott helfe! bei Gott! Gott sei mein Zeugel wahrhaftig! Cato orat. 54 ( bei Gell. 10, 14, 3). Cic. Tusc. 1, 74 u. ep. 5, 21, 1. Sall. Cat. 35, 2. Liv. 5, 6, 1 u. 22, 59, 17. Sen. suas. 6, 5. Quint. 5, 12, 17. Plin. ep. 4, 3, 5: dass. ēdius fidius, Charis. 198, 17. Vgl. übh. Preller Röm. Mythol.3 2, 270 f. – ⇒ Plaut. asin. v. 23 u. 24 sind nach Fleckeisen unecht. -
16 medius
[st1]1 [-] mēdĭus fĭdĭus ou mēdĭusfĭdĭus ou mē dĭus fĭdĭus = me dius Fidius juvet: que le dieu Fidius me vienne en aide, que le dieu de la bonne foi (= Jupiter) m’assiste, par ma foi, sur ma foi. [st1]2 [-] mĕdĭus, a, um.: qui est au milieu, central, intermédiaire, neutre (en politique), ordinaire, modéré. - in medio foro: au milieu du forum. - medio sole, Phaedr.: en plein midi (quand le soleil est à mi-chemin). - media aetas: l'âge mûr. - Peloponnesii Megaram, mediam (+ dat.) Corintho Athenisque urbem, condidere, Vell. 1, 2, 4: les Péloponnésiens fondèrent Mégare, ville à mi-chemin entre Corinthe et Athènes. - in medium venire (procedere): se montrer en public. - rem in medium proferre, Cic. Fam. 15, 27, 6: publier une chose. - media circiter nocte: vers le milieu de la nuit. [st1]3 [-] mĕdĭus, ĭi, m.: arbitre, médiateur. - paci medium sese offert, Virg. En. 7, 536: il s'offre comme médiateur pour la paix.* * *[st1]1 [-] mēdĭus fĭdĭus ou mēdĭusfĭdĭus ou mē dĭus fĭdĭus = me dius Fidius juvet: que le dieu Fidius me vienne en aide, que le dieu de la bonne foi (= Jupiter) m’assiste, par ma foi, sur ma foi. [st1]2 [-] mĕdĭus, a, um.: qui est au milieu, central, intermédiaire, neutre (en politique), ordinaire, modéré. - in medio foro: au milieu du forum. - medio sole, Phaedr.: en plein midi (quand le soleil est à mi-chemin). - media aetas: l'âge mûr. - Peloponnesii Megaram, mediam (+ dat.) Corintho Athenisque urbem, condidere, Vell. 1, 2, 4: les Péloponnésiens fondèrent Mégare, ville à mi-chemin entre Corinthe et Athènes. - in medium venire (procedere): se montrer en public. - rem in medium proferre, Cic. Fam. 15, 27, 6: publier une chose. - media circiter nocte: vers le milieu de la nuit. [st1]3 [-] mĕdĭus, ĭi, m.: arbitre, médiateur. - paci medium sese offert, Virg. En. 7, 536: il s'offre comme médiateur pour la paix.* * *Medius, Adiectiuum, Qui est au milieu.\Complura sunt nec placida, nec fera, sed mediae inter vtrunque naturae. Plin. Entre deux, Participants de l'une et l'autre nature, Tenants de l'une et de l'autre.\Medio aestu. Virg. En plein jour que l'ardeur du soleil est.\Media mulieris aetas. Plaut. Fleur d'aage.\Qui mediam ducit vxorem domum. Plaut. De moyen aage.\Medius annus, Medius dies, Media nox. Plin. iunior. Columel. Caesar. Demi an, Le midi, La minuit.\Medium ingenium erat in Anco. Liu. Il tenoit de l'un et de l'autre.\In medio mundo terra sita est. Cic. Au milieu du monde.\Plus media parte. Ouid. Plus de la moitié.\In media potione exclamauit mulier. Cic. Ayant ja à demi beu.\Medio tempore. Sueton. Ce temps pendant.\Mediam locauit. Virgil. Au milieu.\Medium arripere. Liu. Par le milieu du corps.\Ego illam mediam diruptam velim. Plaut. Je vouldroye qu'elle fust crevee.\Medium responsum. Liu. Doubteux, Ambigu, Ambagieux, Captieux.\Medius et ambiguus sermo. Plin. iunior. Parolle à deux visages, ou à deux ententes.\Medium tenere. Plin. iunior. Tenir moyen.\E medio discedere. Sueton. S'aller cacher, Se partir d'un lieu et se cacher, Ne se monstrer plus.\Pellere e medio. Cic. Rejecter.\Ponere in medio. Cic. Mettre en avant, Produire, Mettre au devant.\Quaerere in medium. Virgil. Cercher sa vie en ce qui est commun à touts.\Recede de medio, per alium transigam. Cic. Va't'en d'ici, laisse moy faire.\Relinquere in medio. Cic. Laisser une chose en doubte, N'en rien arrester, En laisser penser à un chascun ce qu'il vouldra.\In medio esse, vel situm aut positum esse. Cic. Tabulae sunt in medio. Voila les registres, vous les povez touts veoir.\Dicendi ratio in medio posita est. Cic. Elle est commune et aisee à un chascun d'avoir.\Sed quod discrepat, in medio sit. Suet. Qu'on le laisse parmi les choses incongneues.\Sumere de medio. Cic. Prendre d'un lieu dont un chascun peult prendre, et non point de lieu caché.\Verba e medio sumpta. B. Parolles communes et bien aisees à entendre.\Venire in medium, et Procedere in medium. Cic. Venir en avant.\Vocare in medium. Cic. Mettre en avant.\Medio campi, medio montium, medio diei. Tacit. Au milieu, etc. -
17 diu
1. diū (altlat. diūs), Adv. (eig. alter Abl. v. dies, wie noctu v. nox), bei Tage, Manil. 4, 823. Apul. met. 4, 9: gew. verb. noctu et diu, Plaut.: noctu diuque, Sall. fr.: nocte diuque, Apul.: diu noctuque, Tac. u. Apul.: diuque noctuque, Apul.: nec noctu nec diu, Titin. fr.: altlat., noctu diusque, Titin. com. 13: neque noctu neque dius, Plaut. merc. 862.————————2. diū (verwandt m. dū-dum), Compar. diūtius, Superl. diūtissimē, 1) eine Weile, längere Zeit, in längerer Zeit, Ggstz. uno tempore, Cic.: Ggstz. momento, Sen.: Ggstz. semper, Cic.: Ggstz. saepius, Suet.: verb. satis diu, Cic. – 2) lange Zeit hindurch, eine geraume Zeit, lange, Komik., Cic. u.a.: tam diu, Ter. u. Cic.: verb. iam diu, schon eine geraume Zeit, schon lange, Plaut., Cic. u.a.: diu multumque, Cic.; od. multum et diu, Cic.: satis diuque, Auct. b. Afr.: parum diu, zu kurz, Cic.: diu post, non (neque) diu post, Gell.: diu postea, Amm.: multum diuque, Val. Max.: diu diuque, Apul. – diu mori, perire, lange d.i. langsam sterben, Sen. – altlat., quam dius, wie lange, Corp. inscr. Lat. 6, 13101. – 3) gew. verb. iam diu, schon seit langer Zeit, schon vor langer Zeit, Plaut., Cic. u.a.: neque enim diu huc commigrarunt, erst vor nicht langer Zeit, Ter.: nec diu hic fui, ich bin vor nicht langer Zeit erst hierher gekommen, Plaut.: iam diu factum est, cum od. postquam etc., Plaut.: haud sane diu est, cum etc., Plaut.: neque diu est, cum etc., Apul. apol. 22. – 4) der Compar. diūtius steht a) in der Vergleichung, länger (wo, wie im Deutschen, oft der Nachsatz: als ich sollte u. dgl., fehlt), Cic. u.a. – m. folg. quam, diutius quam duabus horis locutum esse constat, Sen. de clem. 1, 9, 11. – b) aber auch für diu, längere Zeit, allzulange, Cic.————u.a.: paulo diutius abesse, Liv. – Superl. diūtissimē, Cic., Caes. u.a. – 5) übtr., im Raume, weit, weithin, Mela 1, 2, 3 (1. § 11) u.a. – ⇒ diūtius bei ältern Dichtern, diŭtius bei Phädrus, s.L. Müller de re metr. p. 348. Fléckeisen Jahrbb. 101, 69. Weinrich Philol. 30, 625. Dziatzko Rhein. Museum 23, 96.————————3. dīū, Abl., s. 2. dius no. II. -
18 dia
dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.I.Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,B. (α).diva caro,
Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:(β).is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,
ib. 25, 12; cf.:dive, quem proles Niobea, etc.,
Hor. C. 4, 6, 1:mortalin' decuit violari vulnere divum?
Verg. A. 12, 797:utinam me divi adaxint ad suspendium,
Plaut. Aul. 1, 1, 11:divi,
Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:divos,
Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:divom atque hominum clamat fidem,
Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:pro divum fidem,
Ter. Ad. 4, 7, 28;more rarely, divorum,
Verg. A. 7, 211:(munera) digna diva venustissima Venere,
Plaut. Poen. 5, 4, 4:Turni sic est affata sororem Diva deam,
i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;482: Diva Bona for Bona Dea,
Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:II.DEA DIA,
i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—Transf.A.Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:B.urbi Romae divae,
Liv. 43, 6; cf.sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,
Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):dia Camilla,
Verg. A. 11, 657:dias in luminis oras,
Lucr. 1, 22; so,Voluptas,
id. 2, 172:otia,
id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:sententia Catonis,
Hor. S. 1, 2, 32:poëmata,
Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:sub divum rapiam,
id. ib. 1, 18, 13. -
19 divus
dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.I.Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,B. (α).diva caro,
Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:(β).is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,
ib. 25, 12; cf.:dive, quem proles Niobea, etc.,
Hor. C. 4, 6, 1:mortalin' decuit violari vulnere divum?
Verg. A. 12, 797:utinam me divi adaxint ad suspendium,
Plaut. Aul. 1, 1, 11:divi,
Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:divos,
Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:divom atque hominum clamat fidem,
Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:pro divum fidem,
Ter. Ad. 4, 7, 28;more rarely, divorum,
Verg. A. 7, 211:(munera) digna diva venustissima Venere,
Plaut. Poen. 5, 4, 4:Turni sic est affata sororem Diva deam,
i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;482: Diva Bona for Bona Dea,
Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:II.DEA DIA,
i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—Transf.A.Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:B.urbi Romae divae,
Liv. 43, 6; cf.sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,
Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):dia Camilla,
Verg. A. 11, 657:dias in luminis oras,
Lucr. 1, 22; so,Voluptas,
id. 2, 172:otia,
id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:sententia Catonis,
Hor. S. 1, 2, 32:poëmata,
Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:sub divum rapiam,
id. ib. 1, 18, 13. -
20 diu [1]
1. diū (altlat. diūs), Adv. (eig. alter Abl. v. dies, wie noctu v. nox), bei Tage, Manil. 4, 823. Apul. met. 4, 9: gew. verb. noctu et diu, Plaut.: noctu diuque, Sall. fr.: nocte diuque, Apul.: diu noctuque, Tac. u. Apul.: diuque noctuque, Apul.: nec noctu nec diu, Titin. fr.: altlat., noctu diusque, Titin. com. 13: neque noctu neque dius, Plaut. merc. 862.
См. также в других словарях:
DIUS — I. DIUS Historicus, de rebus Phoenicum conscripsit. Ea ex historia fragmentum, de Solomone et Hiramo, conservavit nobis Flav. Ioseph. l. 1. contra Ap. Item 27. Hierosolymorum Ep. A. C. 205. cui Germanion successit. Euseb. Chron. II. DIUS vide… … Hofmann J. Lexicon universale
DIUS — abbrev Department for Innovation, Universities and Skills * * * DIUS [DIUS] ; ↑Department for Innovation, Universities and Skills … Useful english dictionary
Dius, S. (1) — 1S. Dius, (3. Apr.), ein Martyrer, der bei den Griechen verehrt wird. S. S. Galicus … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Dius, S. (2) — 2S. Dius, (Dions), (12. Juli), ein Martyrer zu Cäsarea in Kappadocien. S. S. Divus … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Dius, S. (3) — 3S. Dius, (19. Juli), ein Archimandrite zu Constantinopel, lebte nach den Menäen unter Theodosius dem Großen zu Antiochia in Syrien, und führte ein sehr strenges ascetisches Leben, ging aber auf göttliches Geheiß nach Constantinopel, und baute… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Dius — In Greek mythology, the name Dius ( divine ) may refer to: A son of Priam. He fell in the Trojan War.[1][2] A Dorian leader who rivaled with Oxylus over the land of Elis, and eventually was beaten[3]. References … Wikipedia
Dius Fidus — Saltar a navegación, búsqueda Dius Fidus es un antigua divinidad romana, de origen sabino que protege los juramentos y venga a los perjurios.[1] Es compañero o emanación divina de Júpiter y habitaba en los cielos junto a su hermana la diosa Fides … Wikipedia Español
Dius Fidĭus — Dius Fidĭus, italischer Gott der Treue und des Rechts, mit dem sabinischen Semo Sancus identisch und verbunden. Man schwur bei ihm (Formel: Me D.) unter freiem Himmel (sub divo) und verwahrte in seinem Tempel Staatsverträge … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Dius Fidius — Ancient Roman religion Marcus Aurelius (head covered) sacrificing at the Temple of Jupiter … Wikipedia
Dius Fidus — The Sabine and later, Roman god of oaths, Dius Fidus was associated with Jupiter … Wikipedia
Dius (4) — 4Dius, (11. Jan.), der 31. oder 32. Bischof von Jerusalem. von dem jedoch Näheres nicht bekannt ist … Vollständiges Heiligen-Lexikon