-
1 Croesus
Croesus, ī, m. (Κροισος), der durch seinen Reichtum u. den Spruch Solons (»Niemand ist vor seinem Ende glücklich zu preisen«) bekannte König von Lydien, Iustin. 1, 7, 2 sqq. Prop. 2, 26, 23. Iuven. 10, 274; 14, 328: Croesi opes et Darii divitias se vicisse iactabat, Hieron. epist. 60, 11. – Appell., »ein Krösus« = ein reicher Mann (Ggstz. Irus, w. s.), Ov. trist. 3, 7, 42; vgl. Prop. 3, 5, 17: Plur., cum tot Croesos viceris, Mart. 11, 5, 4. – Dav. Croesius, a, um, krösisch, opes, Mart. Cap. 6. § 578.
-
2 Croesus
Croesus, ī, m. (Κροισος), der durch seinen Reichtum u. den Spruch Solons (»Niemand ist vor seinem Ende glücklich zu preisen«) bekannte König von Lydien, Iustin. 1, 7, 2 sqq. Prop. 2, 26, 23. Iuven. 10, 274; 14, 328: Croesi opes et Darii divitias se vicisse iactabat, Hieron. epist. 60, 11. – Appell., »ein Krösus« = ein reicher Mann (Ggstz. Irus, w. s.), Ov. trist. 3, 7, 42; vgl. Prop. 3, 5, 17: Plur., cum tot Croesos viceris, Mart. 11, 5, 4. – Dav. Croesius, a, um, krösisch, opes, Mart. Cap. 6. § 578. -
3 Croesus
Croesus, i, m., = Kroisos, a king of Lydia, celebrated for his riches, Cic. Div. 1, 19, 37; id. Fin. 2, 27, 87; Hor. Ep. 1, 11, 2; Just. 1, 7, 2 sqq.; Prop. 2 (3), 26, 23 al.— Appel. for a rich man, in contrast with Irus, Ov. Tr. 3, 7, 42; and in plur., Mart. 11, 6, 4.—Hence,II. -
4 Croesus
-
5 Croesus
ī m.Крез, сын Алиатта, царь Лидии (ок. 560— 546 гг. до н. э.), побеждённый Киром; его несметные богатства вошли в поговорку C, Just, Prp, J -
6 Croesus
, i mКрез, царь малоазиатского государства Лидии (ок. 560 – 546 до н.э.) -
7 Croesus latitarsus
1. LAT Croesus latitarsus Norton2. RUS пилильщик m широколапый3. ENG dusky birch sawfly4. DEU —5. FRA tenthrède f à tête noire du bouleauVOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Croesus latitarsus
-
8 Croesus septentrionalis
1. LAT Croesus septentrionalis Linnaeus2. RUS пилильщик m берёзовый северный3. ENG hazel sawfly4. DEU breitfußige Birkenblattwespe f5. FRA mouche f à scie septentrionale, mouche f à scie du bouleauVOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Croesus septentrionalis
-
9 Croesus septentrionalis
ENG birch sawflyNLD elzenbastaardrups, elzenbladwespGER breitfußige BirkenblattwespeFRA tenthrede du bouleau -
10 Croesius
Croesus, i, m., = Kroisos, a king of Lydia, celebrated for his riches, Cic. Div. 1, 19, 37; id. Fin. 2, 27, 87; Hor. Ep. 1, 11, 2; Just. 1, 7, 2 sqq.; Prop. 2 (3), 26, 23 al.— Appel. for a rich man, in contrast with Irus, Ov. Tr. 3, 7, 42; and in plur., Mart. 11, 6, 4.—Hence,II. -
11 clamo
clāmo, āre, āvi, ātum - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris. - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie. - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement. - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient. - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!" - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!" - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement. - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux. - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès. - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés. - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier. - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom. - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou. - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu. - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris. - clamare ut: demander à grands cris de. - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage. - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir. - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent. - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.* * *clāmo, āre, āvi, ātum - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris. - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie. - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement. - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient. - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!" - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!" - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement. - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux. - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès. - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés. - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier. - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom. - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou. - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu. - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris. - clamare ut: demander à grands cris de. - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage. - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir. - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent. - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.* * *Clamo, clamas, clamare. Cic. Crier, Huyer, ou Huer, Braire.\Clamare, fere pro Dicere. Cic. Dire à haulte voix que chascun l'entende.\Aliquid clamare. Sil. Dire quelque chose à haulte voix.\Clamare aquas. Propert. Demander de l'eaue à haulte voix.\Clamare. Terent. Se complaindre de quelque chose.\Contestans deos hominesque, clamare coepit. Cic. S'escrier.\Ciuem se clamare Romanum. Cic. Se reclamer citoyen de Rome, Crier à haulte voix, Je suis bourgeois de Rome.\Ad me omnes clamant. Catul. Tout le monde crie apres moy.\Clamare aliquem. Martial. Appeler, Hucher.\Clamare nomine. Virg. Hucher par son nom. -
12 nonne
2) в косвен. вопросах не... лиCroesus ex Solōne quaesīvit, n. se beatissimum putāret C — Крез спросил Солона, не считает ли он его счастливейшим -
13 opulentus
1. a, um [ ops ]adj.1) (тж. fortunā o. Ap) состоятельный, имущий, богатый (o. et copiosus C; Croesus inter reges opulentissimus Sen; o. auro Pl)2) обильный, пышный, щедрый (obsonium Pl; dona Su)4) содержательный ( liber AG)2. subst. n. pl. -
14 subito
subitō [ subitus ]1)а) внезапно, неожиданно (bellum s. natum C)Irus et est s., qui modo Croesus erat O — и вот недавний Крез (первый богач) сразу стал Иром (последним нищим)б) экспромтом, без приготовления ( dicere C) -
15 Nihil ést ab ómni párte beátum
"Нет ничего благополучного во всех ношениях", т. е. полного благополучия нет.Гораций, "Оды", II, 16, 27-28.ср. Плавт, "Жучок", 189:"Не бывает ни у кого постоянного счастья".ср. Овидий, "Скорбные элегии", III, 7, 42:"Неожиданно становится Иром [ Ир - нищий в доме Одиссея на Итаке. - авт. ] тот, кто только что был Крезом".Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Nihil ést ab ómni párte beátum
-
16 clamo
clāmo, āvi, ātum, āre (vgl. calare, clarus), I) v. intr. laut rufen, schreien, schreiend klagen u. dgl., a) v. Menschen: ne clama, schrei nicht so, Ter.: eo (naso) magnum clamat (von Schnarchenden), Plaut.: clamabat flebatque simul, Ov.: cum diu occulte suspirassent, postea iam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt, Cic.: de te autem, Catilina, cum tacent, clamant, ihr Schweigen gilt so viel, als ob sie schrien, Cic.: clamare et poscere, ut etc., mit Geschrei, lärmend fordern, Liv.: in clamando esse bene robustum et exercitum (v. schlechten Redner [vgl. clamator]: Ggstz. in dicendo aliquid posse), Cic. – mit de u. Abl., de suo et de uxoris interitu, sich laut beklagen über usw., Cic. – m. in u. Abl., poet. v. personif. Abstr., et non ulla meo clamat in ore fides, keine Beteuerungen der treuen Liebe erschallen lasse, Prop. 1, 18, 18. – b) v. Tieren: (cicada) rogata est, ut taceret. Multo validius clamare occoepit, Phaedr. 3, 16, 6 sq.: anseres, qui tantummodo clamant (laut schnattern), nocere non possunt, Cic. Rosc. Am. 57. – c) von Lebl.: clamante procellā, Sil.: spumea saxosis clamat convallibus unda, Sil.: clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. – II) v. tr. laut rufen, 1) = anrufen, herbeirufen, ianitorem, Plaut.: comites, Ov.: matrem saepius ore, Ov.: morientem nomine, Verg.: clamatus verna, Mart.: veniet tibi conviva clamatus prope, der aus der Nachbarschaft herbeigerufene, Mart.: clamata (die Gerufene) refugit, Ov.: Thesea crudelem surdas ad un das, Ov.: m. 1. Supin., e somno pueros cum mane expergitum clamo, Lucil. sat. 3, 56. – m. dopp. Acc. = laut bezeichnen, laut nennen, Dareum adhuc regem, Curt.: alqm furem, Hor.: se deum, Prop.: alqos ingenuos honestosque, Petr.: cotidie felices mortuos, Ps. Quint. decl.: im Passiv m. dopp. Nom., ab eis quos deserit insanus imperitus temerariusque clamabitur, Cic. Acad. fr. inc. p. 89 M. (b. Augustin. c. Acad. 3, 7, 15). – dah. spätlat. = einladen, ad se suos parentes, Testam. porc. § 14 (in Haases opusc. 2, 180): amicos ad prandium, Anthol. Lat. 326 R. (lemm.). – 2) (in Prosa gew.) laut rufen = ausrufen, laut verkünden, laut bezeugen, laut klagen, u. m. Ang. nach wem zu? gegen wen? ( durch ad od. in m. Akk. u. durch bl. Dat.) = zurufen, α) m. dem Ausruf im Acc., hoc de pecunia, Cic.: meridiem, ausrufen, daß Mittag sei, Aquil. fr.: vicinas aquas, bei den Nachbarinnen Wasser! Wasser! rufen, Prop. 4, 8, 58: in foro olitorio triumphum, Triumph! rufen, Liv. (s. Fabri Liv. 21, 62, 2): u. so per urbem diem ac noctem Saturnalia clamata, Liv.: clamata palma theatris, ausgerufen, verkündet, Ov.: von personif. Abstr., quid enim restipulatio clamat? Cic. – β) mit dem Ausruf in direkter Rede, infantem in utero matris in Marrucinis Io triumphe! clamasse, Liv.: omnes Prehende furem! clamant, Petr.: pari voce clamatum est Ad arma! Flor.: clamabit enim Pulchre! Bene! Recte! Hor.: clamans, Ista quidem vis est! Suet.: u. ad me omnes clamant, Ianua, culpa tua est! Catull.: clamo mihi ipse, Numera annos tuos! Sen. – γ) mit dem Ausruf in indirekter Rede, im Acc. m. Infin. (s. Fritzsche Hor. sat. 2, 7, 25), clamare ille, cum raperetur, nihil se miserum fecisse, Cic.: rex... flens clamare coepit candelabrum factum esse e gemmis, Cic.: u. (v. personif. Lebl.) quae (tabulae) se corruptas esse clamant, Cic.: veritas ipsa clamabat quodam modo, non posse adduci, ut etc., Cic. – δ) mit dem Ausruf im indir. Fragesatz, quid facto esset opus puerperae... illis... clamat de via, Ter. Andr. 490 sq. – ε) mit dem Ausruf im Finalsatz mit ut od. ne und Konj., clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: clamans in hostem (dem F. zurufend), ne rex Croesus occideretur, Gell. 5, 9, 2.
-
17 Croesius
Croesius, a, um, s. Croesus a. E.
-
18 farcio
farcio, farsī, fartum, īre (φράγ-νυ-μι, φράσσω), stopfen, I) im allg.: pannos in os, Sen.: lignum totum in os, Sen.: ischaemonem in nares, Plin.: poet., hic farta premitur angulo Ceres omni, hier füllt C. gedrängt voll jeden Hofwinkel, Mart. – II) prägn., stopfen = stopfend anfüllen, vollstopfen, A) eig.: 1) im allg.: medios parietes fractis caementis, ausfüllen, Plin.: pulvinus rosā fartus, Cic. – 2) insbes.: a) mit Füllsel stopfen, farc. intestinum, eine Wurst machen, Apic. 2, 55 u. 58 u. Isid. 20, 2, 28: fartum intestinum e crassundiis, Varro LL. 5, 111: ventriculus fartus, Magenwurst, Hyg. fab. 126: ventriculus coriandro fartus, Plin. 29, 60: lepus farsus, Apic. 8, 397. – b) vollstopfen = vollfressen, cutis farta distenditur, Hieron. epist. 22, 16: edaces et se ultra quam capiunt farcientes, Sen. ep. 108, 15: quemadmodum non impleat ventrem, sed farciat, Sen. ep. 119, 14. – c) Geflügel stopfen = mästen, gallinas et anseres, Cato: palumbes, Varro. – Partic. subst. farcientes, Col. 8, 7, 4. – B) übtr., ganz anfüllen, fartum totum theatrum, gestopft voll, gedrängt voll, Apul.: nam (Croesus) infinitis vectigalibus erat fartus, er besaß Einkünfte die Hülle u. Fülle, Vitr. – / a) Partiz. auch farsus, a, um, Petron. 69, 6. Ven. Fort. 9, 7, 34. Apic. 4, 133 u. 8, 397; u. farcitus, Cassiod. inst. div. litt. 22. – b) subst., fartum, ī, n., s. bes.
-
19 Irus
-
20 opulentus
opulentus, a, um (ops), reich an fördernden Mitteln (Ggstz. inops), I) reich an phys. Mitteln, bes. an Vermögen, vermögend, wohlhabend, A) eig.: opulenti homines et copiosi, Cic.: iuvenes op., Sen.: Etruriae arva, Liv.: agri, bona, Curt.: civitas, Cic.: oppidum, Caes.: urbs opulenta, opulentissima, Mela: ille Croesus, inter reges opulentissimus, Sen.: aeque mendicus atque ille opulentissimus censetur censu, Plaut. – mit Abl. (durch), fortunā opulentus (Ggstz. fortunā egenus), Apul. flor. 3. p. 4, 9 Kr. – m. Abl. (an), adulescens auro opulentus, Plaut.: exercitus praedā op., Liv.: pecuniā dites et voluptatibus opulentī, in Wollust schwelgend, Tac.: Etrusci campi omnium copiā rerum opulenti, Liv.: Numidia agro virisque opulentior, Sall. – m. Genet. (an), opulenta honorum copia, Hor.: provinciae nec virorum inopes et pecuniae opulentae, Tac. hist. 2, 6 Nipperd. (Halm u.a. pecuniā). – B) übtr., reich, reichlich (vorhanden), ansehnlich, glänzend, res haud op., Liv.: op. obsonium, Plaut.: op. mensa, reichliches Mahl, Augustin.: opulentiorem vitam hominum reddere, Cic.: dona opulentissima, Suet.: opulenta ac ditia stipendia facere, Liv. – neutr. pl. subst., intactae regionis opulenta, der Reichtum, Curt. 5, 9 (27), 16. – II) reich an inneren Mitteln: A) an Streitkräften, stark, minus opulento agmine (mit einem schwächeren Geschwader), quam profectus erat, Seleuciam rediit, Liv. 33, 41, 9. – B) reich an Macht u. Ansehen, mächtig, angesehen, reges, Sall.: opulentior factio, Liv. – Plur. subst., opulenti (Ggstz. ignobiles), Enn. fr. scen. 200: opulentiores (Ggstz. humiliores), Hirt. b. G. 8, 51, 3. – C) reich an Inhalt, reichhaltig, liber opulentissimus, Gell. 14, 6, 5.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Croesus — Croesus, the last king of Lydia, reigned from about 560 to 546 B.C. He was reputed to be the wealthiest man in the world, and from this reputation we have the eponym Croesus, meaning an extremely wealthy man. He had subjugated the Ionian… … Dictionary of eponyms
CROESUS — Rex Lydorum, ex Mermnadis, quae Dynastia fuit III. quintus, et ultimus, Alyattae fil. omnium, quos hominum memoria celebrat, ditissimus. Unde etiam hodie, cum immensas opes significare volumus, Craesi Divitias dicim us. Ovid. l. 4. De Ponto, Ep.… … Hofmann J. Lexicon universale
Croesus — Cr[oe] sus (kr[=e] s[u^]s), n. [L., fr. G. Kroi^sos.] A king of Lydia who flourished in the 6th century b. c., and was renowned for his vast wealth; hence, a common appellation for a very rich man; as, he is a veritable Cr[oe]sus. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Croesus — from Latinized form of Gk. Kroisis, 6c. B.C.E. king of Lydia in Asia Minor, famously wealthy; hence rich man or in other allusions to riches, from late 14c … Etymology dictionary
Croesus — ► NOUN ▪ a person of great wealth. ORIGIN from the name of a famously wealthy king of Lydia c.560 546 BC … English terms dictionary
Croesus — Croesus1 [krē′səs] n. [after CROESUS2] a very rich man Croesus2 [krē′səs] fl. 6th cent. B.C.; last king of Lydia (560 546), noted for his great wealth … English World dictionary
Croesus — For the opera, see Croesus (opera). Croesus Receiving Tribute from a Lydian Peasant, by Claude Vignon. Croesus ( … Wikipedia
Croesus — /kree seuhs/, n., pl. Croesuses, Croesi / suy/ for 2. 1. died 546 B.C., king of Lydia 560 546: noted for his great wealth. 2. a very rich man. * * * died с 546 BC Last king of Lydia, famous for his great wealth. He succeeded his father as king с… … Universalium
Croesus — I. noun Etymology: Croesus, king of Lydia, famed for his wealth Date: 1621 a very rich man II. biographical name died circa 546 B.C. king of Lydia (circa 560 546) … New Collegiate Dictionary
Croesus — Der Begriff Croesus ist: der lateinische Name des letzten Königs Lydiens, siehe Krösus der veraltete wissenschaftliche Name einer Gattung der Blattwespen, siehe Craesus Diese Seite ist eine B … Deutsch Wikipedia
CROESUS — the last of the kings of Lydia, in the 6th century B.C.; celebrated for his wealth, so that his name became a synonym for a man overwhelmed by the favours of fortune; being visited by Solon, he asked him one day if he knew any one happier than … The Nuttall Encyclopaedia