как+ты

Дыууæ мæгуыр зæронды æрвылбон сæхи хурмæ тавынц куы Тедойы, куы Симоны дуармæ. Сæхи ирхæфсынц сæ лæппуйы бонтæ мысынæй, сæхицæй æппæлынæй. Æндæр сын сæ фадат ницы дæтты нæдæр исты аразынæн, нæдæр хъуыды кæнынæн, нæдæр, майдыма, хи ирхæфсынæн. – Два бедных старика греются на солнышке то у калитки Тедо, то у калитки Симона. Себя они развлекают тем, что вспоминают свою молодость и бахвалятся. У них нет возможности заниматься чем-нибудь другим: ни мастерить что-нибудь, ни предаваться размышлениям, ни, на худой конец, развлекаться. (Джыккайты Ш., Ирон аив дзырды зæрингуырд)

Уазæг чызджы иунæгæй куыд ауагътат, майдыма йæ исчи аскъæфта, уæд ма цы цæсгом равдисдзыстут?! – Как вы отпустили гостившую у нас девушку одну, а если кто-нибудь ее похитит, тогда как вы еще посмеете показать свое лицо?! (Бекъойты Е. Фатимæ)

Афтæ хуыздæр уыдзæн, майдыма нæм æнæнхъæлæджы уазджытæ фæзынди. – Так лучше будет, а не то вдруг к нам нежданные гости придут. (Дзасохты М., Дзæбидыры хъул)

Фаризет митвæлурс аци иу уысммæ. – Фаризет на мгновение стала бледной как снег. (Беджызаты Ч., Мæсгуытæ дзурынц)

скъолайы предметтæ – школьные предметы (дисциплины)

Ау, нæ сæйраг горæты гуырдзиаг сывæллæттæ æппæт предметтæ куы цæуынц сæ мадæлон æвзагыл, æмæ уымæй хæлд куы нæ цæуы «цавæрдæр ахсджиаг» закъон, уæд ирон æвзагæн йæ райгуырæн зæххыл цæуылнæ ис ахæм бартæ? – Как же так, если в нашей столице грузинские дети все дисциплины проходят на своем родном языке и от этого «некий важный» закон не нарушается, то тогда почему у осетинского языка на родной земле нет таких прав? (Абайты Арбилянæ, «Рæстдзинад»)

Асиат сагъдæй аззад. – Асиат остановилась как вкопанная. (Брытъиаты Е., Дыууæ хойы)

Тыхамæлттæй ныххæццæ сты амынд хъæумæ. – Кое-как добрались они до указанного села. (Газет «Рæстдзинад»)

Уый курæг уæ дæн, æмæ мæ-иу æрхуы уадындзау зæлланггæнаг æрхуы чырыны бавæрут, хурау тæмæнтæкалæг чырыны, æмæ мын-иу мæ сæрмæ æрвцъæх тырыса ныссадзут. – Пусть похоронят меня в медном гробу, звучном, как труба, блестящем, как солнце, и пусть поставят надо мной высокое синее знамя. (Гæздæнты Г., Повесть о трех неудачах. Тæлмацгæнæг – Гусалты Б.)

Анютæйы сныв кодта æрвцъæх разгæмтты, дарихуыз риуæхгæнæны, сызгъæрин æгънæджытимæ. – Анюту он изобразил в голубом платьице с шелковым нагрудником и золотыми пуговками. («Мах дуг», 1999, №10–11)

Уырыссаг æвзаг «мадæлон» кæмæн ссис, фæлæ культурæ æмæ ирон æгъдау æмгæрон кæмæ не 'рцыдысты, уыдон нын нæ уæздан æвзагмæ кæсынц схъæлæй, æнæрвæссонæй. Ома, нæ европæйаг культурæ иронау ныхас кæнгæйæ куыд хъуамæ равдисæм? Япойнаг фарфоры зынаргъ къусæй бразилиаг къофи куы цымай, уæд иронау дзурыны онг дæхи куыд хъуамæ æрдæлæмæ кæнай? – Те, для кого русский язык стал родным, и у которых и в помине нет культуры и нрава осетинского, смотрят на наш благородный язык с презрением и брезгливостью. Как, мол, мы можем свою европейскую культуру продемонстрировать с помощью осетинской речи? Ну как можно пить бразильский кофе из чашки из дорогого японского фарфора и одновременно опуститься до разговоров на осетинском языке? (Булкъаты М., «Мах дуг»)