-
1 θρόνων
θρόνονflowers embroidered on cloth: neut gen plθρόνοςseat: masc gen pl -
2 θρόνων
престоловпрестолахΕλληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > θρόνων
-
3 θρόνος
θρόνος, ὁ (ΘΡΑ, vgl. ϑρᾶνος, ϑρῆνυς), Sessel, nach Ath. V, 192 e ἐλευϑέριος καϑέδρα σὺν ὑποποδίῳ; bei Hom. ein Stuhl, an dem ein Schemel für die Füße, ϑρῆνυς, befestigt ist; nicht verschieden von κλισμός, vgl. Iliad. 24, 515 mit vs. 597; Odyss. 1, 145 ἕζοντο κατὰ κλισμούς τε ϑρόνους τε, Homerische Parallelie, dasselbe zweimal gesagt mit verschiedenen Worten. – Der Sitz der Götter, παρὰ Διὸς ϑρόνοις Aesch. Eum. 220; Soph. Ant. 1028; bei Ἄρτεμιν, ἃ κυκλόεντ' ἀγορᾶς ϑρόνον ϑάσσει, O. R. 161, kann auch der Tempel gedacht werden; Πλούτωνος Ar. Ran. 769; Ἀνάγ-κης Plat. Rep. X, 621 a, an Richterstuhl zu denken; Ἀπόλλωνος ϑρόνοι Pind. Ol. 14, 11. – Bei den Tragg. im plur. Herrschaft, wie wir "Thron" gebrauchen, ἐν ϑρόνοις ἧσϑαι Aesch. Ch. 969, wie 565; ἐκ τυραννίδος ϑρόνων ἐκβαλεῖν Prom. 912; μονόσκηπτροι Suppl. 369; σκῆπτρα καὶ ϑρόνους ἔχειν, κραίνειν, Soph. O. C. 426. 449; ϑρόνων δεσπόζειν Tr. 362. – Auch μαντικοὶ ϑρόνοι, Aesch. Eum. 586, vom Orakel, wie ἀψευδὴς ϑρ. Eur. I. T. 1221. Vom Königsthrone, Xen. öfter im sing.; Sp. von der Rednerbühne u. Aehnlichem. – Uebertr., wie bei uns, ϑάρσος εὐπιϑὲς ἵζει φρενὸς ϑρόνον Aesch. Ag. 956; ὁ ἐν τῇ ψυχῇ Plat. Rep. VIII, 553 b. – Bei Ath. III, 111 d Name eines Brotes.
-
4 θρόνος
θρόνος, ου, ὁ (Hom.+; ins, pap, LXX, pseudepigr.; Jos., Ant. 7, 353; 8, 399; Mel., P. 83, 620 ; loanw. in rabb.).[b]① chair, seatⓐ gener. ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ θρόνου (Mary) sat down on her chair GJs 11:1 (JosAs 7:1 Ἰωσὴφ ἐκάθισεν ἐπὶ θρόνου sat on a chair).ⓑ specif. a chair set aside for one of high status, throne.α. of human kings and rulers (Hdt. 1, 14, 3; X., Cyr. 6, 1, 6; Herodian 1, 8, 4) καθελεῖν ἀπὸ θρόνων dethrone Lk 1:52. The throne of David (2 Km 3:10; PsSol 17:6), the ancestor of the Messiah 1:32; Ac 2:30.β. of God (Soph., Ant. 1041; OGI 383 [ins of Antiochus of Commagene] 41f πρὸς οὐρανίους Διὸς Ὠρομάσδου θρόνους; Ps 46:9; Ezk. Trag. vs. 68 [in Eus., PE 9, 29, 5]; TestSol 13:5 C) Hb 12:2; Rv 7:15; 12:5; 22:1, 3; cp. 1:4; 3:21b; 4:2ff, 9; 5:1, 6f, 11, 13 al. (s. Cat. Cod. Astr. IX/2 p. 118f, notes w. lit.).—ὁ θρόνος τ. χάριτος Hb 4:16; τ. μεγαλωσύνης 8:1.—Of heaven as God’s throne (after Is 66:1) Mt 5:34; 23:22; Ac 7:49; B 16:2 (the two last pass. are direct quot. of Is 66:1.—Cp. Theosophien 56, 33f. For heaven as the throne of Zeus s. Orpheus: Hymn. 62, 2f Q. and Demosth. 25, 11).γ. of Christ, who occupies the throne of his ancestor David (s. α above). It is a θ. δόξης αὐτοῦ Mt 19:28a; 25:31 (PsSol; 2:19); an eternal throne Hb 1:8 (Ps 44:7), which stands at the right hand of the Father’s throne Pol 2:1 or is even identical w. it Rv 22:1, 3; cp. 3:21b. His own are to share this throne w. him vs. 21a.δ. of the 12 apostles as judges (Philochorus [IV/III B.C.]: 328 Fgm. 64bβ Jac. the νομοφύλακες … ἐπὶ θρόνων ἐκάθηντο; Plut., Mor. 807b; Paus. 2, 31, 3; Ps 121:5; Jos., Ant. 18, 107) or rulers in the time of the final consummation Mt 19:28b (Galen X 406 K. Θέσσαλος ἅμα τοῖς ἑαυτοῦ σοφισταῖς ἐφʼ ὑψηλοῦ θρόνου καθήμενος); Lk 22:30; cp. Rv 20:4.ε. of the 24 elders of Rv 4:4; 11:16.—Rv also mentions thrones of infernal powers; the throne of the dragon, which the ‘beast’ receives 13:2; cp. 16:10.—ὁ θ. τοῦ Σατανᾶ 2:13 in the letter to Pergamum is freq. (e.g. Dssm., LO 240, 8 [LAE 280, 2]; Lohmeyer ad loc.; Boll 112, 4) taken to be the famous Altar of Zeus there (cp. En 25:3 the mountain whose peak is like a throne); others (Zahn; JWeiss, RE X 551) prefer to think of the temple of Asclepius, and Bousset of Perg. as the center of the emperor-cult.—TBirt, D. Thron d. Satans: PhilologWoch 52, ’32, 259–66.② supreme power over a political entity, dominion, sovereignty, fig. extension of mng. 1 (a semantic component prob. present in some of the aforementioned passages, for the idea of authority is intimately associated with the chair that is reserved for an authority figure) θ. αἰώνιος of Jesus Christ 1 Cl 65:2; MPol 21.③ name of a class of powerful beings, earthly or transcendent, the enthroned, pl. (TestLevi 3:8; cp. the astrol. PMich 149 XVI, 23 and 24 [II A.D.].—Kephal. I 117, 24–26, personification of the one who sits on the throne, the judge) perh. of transcendent beings Col 1:16 (cp. Mel., P. 83, 620; DSanger, in EDNT s.v.), but in view of the ref. to things ‘seen and unseen’ in the same vs. it is probable that the author thinks also of earthly rulers (s. 2 above).—B. 481. DELG. 1628–31. M-M. TW. -
5 σύν-θᾱκος
σύν-θᾱκος, mit, zugleich, beisammen oder dabei sitzend, Beisitzer, Gefährte; ἔστι γὰρ καὶ Ζηνὶ σύνϑακος ϑρόνων Αἰδὼς ἐπ' ἔργοις πᾶσι, Soph. O. C. 1269; Eur. Or. 1637.
-
6 κνημία
-
7 δεσπόζω
δεσπόζω, als unumschränkter Herr gebieten, τινός H. h. Cer. 366; Aesch. Prom. 930; ϑρόνων Soph. Tr. 362; Prosa, Her. 3, 142; Plat. Legg. IV, 713 d u. Folgde, wie Pol. 1, 10; oft absolut, ἄρχειν καὶ δεσπόζειν Plat. Phaed. 80 a; bes. vom Hausherrn, Poll. 3, 73; Ggstz δουλεύειν Plat. Rep. IX, 576 a; seltener τί, πόλιν Eur. Herc. fur. 28; pass., sich beberrschen lassen, gehorchen, πόλεις δεσποζόμεναι καὶ δουλεύουσαι Plat. Legg IV, 713 a; ὑπό τινος D. Sic. 18, 60; – einer Sache Herr werden, ἵππων Eur. Alc. 486; λόγου, die Rede verstehen, Aesch. Ag. 543.
-
8 ὀρίνω
ὀρίνω (ΟΡ), erregen, in Bewegung setzen; ἄνεμοι δύο πόντον ὀρίνετον, Il. 9, 4, wie 11, 298. 21, 235 Od. 7, 273. Gewöhnlich übertr., ϑυμόν, das Gemüth bewegen, besonders durch Mitleid, Od. 4, 366. 14, 361. 15, 486 Il. 4, 208; durch sehnsüchtiges Verlangen, z. B. nach dem Vaterlande, 2, 142. 3, 395; durch Trauer, 14, 459; durch Furcht, Od. 24, 448; durch Zorn und Unwillen, 8, 178; eben so κῆρ u. ἦτορ ὀρίνειν, 17, 47. 216; – ὀρυμαγδόν, Lärm erregen, Il. 21, 313; – pass., Ἴρῳ δὲ κακῶς ὠρίνετο ϑυμός, es wurde ihm übel zu Muthe, Od. 18, 75, u. vom Zorn, τοῦ δ' ὠρίνετο ϑυμὸς ἐνὶ στήϑεσσι, 20, 9, öfter; auch in Verwirrung, Bestürzung gerathen, Τρῶες ὀρίνονται ἐπιμίξ, Il. 11, 525, vgl. 521. 15, 7. 18, 223; ἐκ δὲ ϑρόνων ἀνόρουσαν ὀρινϑέντες, Od. 22, 23, erschreckt, aufgescheucht. – Einzeln auch bei Sp., bes. im pass. oder med., eilen, sich schnell bewegen. – S. auch compp.
-
9 ἀν-ορούω
ἀν-ορούω, auffahren, schnell aufstehen, Hom. oft, aber nur im aor. ἀνόρουσα, z. B. ἐξ ὕπνου μάλα κραιπνῶς Il. 10, 162; ἐκ ϑρόνων Od. 22, 23; ἐς δίφρον, auf den Wagen, Il. 11, 273; ἠέλιος ἀνόρουσεν ἐς οὐρανόν, fuhr den Himmel hinauf, Od. 3, 1. Pind. πατέρος κορυφὰν κατ' ἄκραν ἀνορούσαισα Ἀϑηναία Ol. 7, 37; ἐπίτι Xen. Equ. 3, 7. 8, 5.
-
10 ἀν-ίστημι
ἀν-ίστημι (s. ἵστημι), I. Trans., praes., impf., fut., aor. I., machen, daß Einer aufsteht, aufstehen heißen, vom Sitze, Od. 7, 163. 170; Soph. O. C. 277; ἐξ ἕδρας Ai. 775; ἐκ τῆς κλίνης Plat. Prot. 317 e; im Ggstz von καταβάλλω, also aufrichten, Charm. 155 b; ἐκ τῆς καϑέδρας Pol. 13, 7. Vom Schlafe, also erwecken, Il. 24, 689; auch bei Attikern, obgleich Thom. Mag, u. Ammon. ἐγείρειν vorziehen; im Gegensatz von κατακοιμίζειν Xen. Cyr. 8, 8, 20; Todte erwecken, Il. 24, 551. 756; ϑανόντα Aesch. Ag. 1334; τεϑνεῶτας Xen. Cyn. 1, 6. Bei Hom. oft zur Thätigkeit anregen, anfeuern, Il. 10, 176. 15, 64; τινί, gegen Jemand. 7, 116; auch zur Empörung aufwiegeln, 1, 191 (?). Auch bei Att., τοὺς Θρᾷκας, sie zum Kriege aufbieten, Thuc. 2, 96; ἐκ τῆς ἐνέδρας Xen. Cyr. 5, 4, 4; στόλον Aesch. Suppl. 319; στρατόπεδον, aufbrechen, Pol. 29, 11; dgl. Plut. Cam. 29 Fab. M. 6; πόλεμον ἐπί τινα Coriol. 21; ἐκκλησίαν, die Versammlung aufheben, entlassen, Xen. Hell. 2, 4, 42. – Ein Volk aus einem Lande in's andere verpflanzen, eigtl. machen, daß es sich erhebt und seine Wohnsitze verläßt, Od. 6, 7; δήμους Her. 9, 73; vgl. 5, 71. Gew. πόλιν, eine Stadt durch Wegführung der Einwohner in die Gefangenschaft veröden (s. ανάστατος), Ἐρετριέας ἐκ τῆς χώρας Plut. Pericl. 23; auch Thiere aufjagen, aufscheuchen, λαγώ Xen. Cyn. 6, 23; ὠτί δας An. 1, 5, 3, wo nichts zu ändern; – aufrichten, γέροντα χειρὸς ἀνίστη Il. 24, 515; Od. 14, 319; vgl. οἱ ϑεοὶ ἄνϑρωπον ὀρϑὸν ἀνέστησαν Xen. Mem. 1, 4, 11; auch übertr., die Niedergeschlagenen aufrichten; ἀνιστάναι τινὰ χρυσοῦν, eine goldene Bildsäule Jemandes errichten, Plut. Brut. 1 De superst. 10. – Von Sachen, σκηνάς Eur. Ion 1119; τρόπαια Plat. Tim. 25 c; Eur. Phoen. 572; Plut. Alc. 29; τὰς μηχανάς Xen. Cyr. 7, 2, 2; πύργους 7, 5, 12; τείχη Dem. Lept. 64; med., πόλιν Her. 1, 165; μάρτυρα ἀναστήσασϑαι, als Zeugen auftreten lassen. Vgl. noch ἀνιστάναι ἐπὶ τὸ βῆμα Plut. Camill. 32; τινὰ ἐπὶ τὴν κατηγορίαν τινός, Jem. bewegen, als Ankläger gegen Einen aufzutreten, Marcell. 27. – II. Intransitio, praes. u. fut. med., u. perf. u. aor. II. act., aufstehen, sich erheben, sich aufmachen, vom Sitze, Il. 1, 305; Il. 19, 77; ἐξ εὐνῆς, Ἑλένης πάρα καλλικόμοιο Od. 15, 58; ἀπ' ἀκμοϑέτοιο ἀνέστη Iliad. 18, 410; ἐπὶ δόρπον ἀνὴρ ἀγορῆϑεν ἀνέστη Od. 12, 439; ἐκ ϑρόνων Eur. Med. 1163; bes. zum Kampfe, τινί, gegen Jemand, Il. 23, 635 Od. 18, 334. Bei Att. gew. entweder a) um fortzugehen, nicht bloß ἀνέστη ὡς ἀπιών, sondern auch ἀνίσταμαι ἀπὸ Αἰγίνης Thuc. 1, 105; ἀνέστη εἰς τὴν αὐλήν, er stand auf und ging in den Hof, Plat. Prot. 311 e; vgl. Phaed. 116 e u. Thuc. 1, 87; ἐκ τοῦ συμποσίου Plat. Theag. 129 a; auch passiv., weggebracht werden, bes. mit feindlicher Gewalt, κακοῠργοι ἀνέστησαν ὑπ' αὐτοῦ Thuc. 1, 8. 12; vgl. 6, 2; πόλις ἀνέστηκεν δορί, sie wurde verwüstet, Eur. Hec. 498: χώρα ἀνεστηκυῖα Her. 5, 29; od. – b) um zu reden, sehr häufig, schon bei Hom., τοῖσι δ' ἀνέστη Iliad. 1, 68. 101; ἀνέστη μαντεύεσϑαι Od. 20, 380; vom Schlafe aufstehen, Plat. Axioch. 367 c; oft bei Xen.; von einer Krankheit aufstehen, genesen, Il. 15, 287; Thuc. 2, 49; ἐκ τῆς νόσου Plat. Lach. 195 c; Xen. An. 4, 5, 8; von Todten, auferstehen, Il. 21, 56; Her. 3, 62. 66; ἐκ σφάλματος, sich von einer Niederlage erholen, Plut. Sert. 23; – χώρη ἀνεστηκυῖα, ein Land, das aufgestanden, in Aufruhr ist, Her. 5, 29. – Seltener von leblosen Dingen, πύργος ἀνέστη, erhob sich, Eur. Phoen. 831; ϑορύβου ἀναστάντος, als sich Lärm erhob, App. B. C. 1, 56. Von einem Flusse, entspringen, Plut. Pomp. 34.
-
11 ἄ-ιστος
ἄ-ιστος, verschwunden, τινὰ ποιεῖν, Jemand verschwinden lassen; Hom. dreimal, Od. 1, 235 οἳ κεῖνον μὲν ἄιστον ἐποίησαν περὶ πάντων ἀνϑρώπων, 242 οἴχετ' ἄιστος ἄπυστος, Il. 14, 258 καί κέ μ' ἄιστον ἀπ' αἰϑέρος ἐμβαλε πόντῳ, εἰ μὴ νὺξ ἐσάωσε. Zusammengezogen nur Aesch. Eum. 565 ὠλετο αἴστος; ἄϊστον ἐκ ϑρόνων ἐκβαλεῖ Pers. 797, u. öfters Sp.; unbekannt Ap. Rh. 4, 746; Arat. 616; ruhmlos Qu. Sm. 2, 428. Bei Eur. Troad. 1305 ἄτας ἐμᾶς ἄιστος εἶ akt., du kennst mein Unheil nicht, vgl. 313. Bei Stesichor. frg. 97 heißt Ἀϑήνη so, die verwüstende.
-
12 ἐπ-ανά-στασις
ἐπ-ανά-στασις, ἡ, 1) der Aufstand, Aufruhr gegen Jem.; Her. 3, 119; Thuc. 2, 27 u. öfter; ὑπὸ τοῦ δήμου τοῖς δυνατοῖς 8, 21; Plat. Rep. IV, 444 b u. Folgde; Umsturz, Zerstörung, ϑρόνων Soph. Ant. 533. – 2) das Wiederaufstehen, D. Sic. 18, 31; Hervorbrechen, τῶν φλυκταινῶν Diosc.; Erhebung, Erhabenheit, λόγου Dem. Phal. 278.
-
13 ἐπί-τευξις
ἐπί-τευξις, ἡ, das Erlangen, Erreichen, Treffen, Plat. defin. 413 c εὐκαιρία χρόνου ἐπίτευξις; Isocr. ep. 10, 1 ϑρόνων; das Glück, App. Pun. 105. – Auch = ἔντευξις, Unterredung, Gespräch, Theophr. char. 12.
-
14 ἐκ-βάλλω
ἐκ-βάλλω (s. βάλλω, ἐκβεβλήσεται Eur. Bacch. 1304), 1) aus-, herauswerfen, z. B. aus dem Schiffe, Od. 15, 481; τινὰ δίφρου, Einen vom Wagen herabstoßen, Il. 5, 39, wie ἵππων 11, 109; aus dem Meere ans Land, Od. 19, 278, wie Her. 1, 170; ans Land setzen, sc. ἐκ νεώς, 1, 24; ναῠς εἰς γῆν, ans Land werfen, Pol. 1, 51, 12; ἐκ πόλεως, aus der Stadt vertreiben, verbannen, Plat. Gorg. 468 d; auch ἔξω τῆς πόλεως, Legg. IX, 873 b, wie ἔξω τῶν ὁρίων ἄταφον X, 909 e; ohne Zusatz, Menex. 243 b, wie Her. 1, 103; Soph. O. R. 399 O. C. 752; καὶ ἐξωϑεῖν 774; ἐκβαλεῖν ἕδρης Κρόνον, vom Throne stoßen, Aesch. Prom. 201, wie ἐκ τυραννίδος ϑρόνων τ' ἄϊστον ἐκβαλεῖ ibd. 912; γονὰν – δόμων Ag. 1546; ausstoßen, aussetzen, Soph. Phil. 257 u. öfter; vgl. λώβαις τὸν ἄνδρα ἐκβαλεῖν Ai. 1371; ohne Zusatz = vom Throne stoßen, O. R. 386; τινὰ πλούτου, des Vermögens berauben, El. 639; ἐκβαλῶ σε τῆς τιμῆς, aus dem Amte verdrängen, Xen. Cyr. 1, 3, 8; ἔδεισε, μὴ ἐκ τῆς Σεύϑου φιλίας ἐκβληϑείη, daß er aus der Freundschaft verdrängt würde, An. 7, 5, 6; vgl. ἔγνωκα γὰρ τῆς παλαιᾶς χάριτος ἐκβεβλημένη Soph. Ai. 795; Sp., wie Pol. τὸν Ἄρατον ἐκβαλεῖν ἐκ τῆς ὑποϑέσεως 4, 82, 6; – τέκνα, Kinder aussetzen, Eur. Ion 964. Aber ϑυγατέρα Dem. 59, 63, wie γυναῖκα D. Sic. 12, 18, = verstoßen; – ἐκβεβλήσϑω τὸ τιμή, excipiatur, Schol. Ap. Rh. 4, 1677. – 2) herausschlagen, machen, daß Etwas herausfällt; χειρὸς δ' ἔκβαλεν ἔγχος Il. 14, 419. 15, 468, wie Theocr. 22, 210; δοῠρα ἐκβάλλειν, Baumstämme aus dem Walde fällen, Od. 5, 244; σταϑμά, ϑύρετρα, πύλας, Eur. Herc. Fur. 999 Or. 1474 Hec. 1044; vgl. Dem. 47, 63 u. Pol. 5, 25, 3. – Milder, fallen lassen, δάκρυ Od. 19, 362; Eur. Ion 924 u. öfter. Bes. – 3) ἔπος, ein Wort fallen lassen, unbedachtsam hinwerfen, Il. 18, 324 Od. 4, 503; übh. = vorbringen, στόματος ἐκβ. ἔπος Eur. Herc. Fur. 148; κόμπους Tr. 1180; vgl. Aesch. Ag. 1648 Ch. 46; ῥῆμα Plat. Pol. V, 473 e; ἀπόκρισιν, eine Antwort geben, Pol. 29, 7, 5 u. öfter. Aehnl. – 4) wegwerfen; ἐκβαλὼν ξίφος φίλημ' ἐδέξω Eur. Andr. 629; Ar. Lys. 156; ὀϊστούς Xen. An. 2, 1, 6; αἰχμάς Ael. V. H. 6, 14; ὀδόντας, die Zähne wechseln, schichten, Arist. H. A. 6, 22 u. A. Von Frauen, zu früh gebären, abortiren, Hippocr. u. Folgde, wie Plut. Poplic. 21. Bei Sp. übh. = gebären, Anton. Lib. 34; vgl. Schol. Callim. Dian. 232. Bei den Aerzten = ausfallen, verrenken, Hippocr. u. A. Uebh. – 5) verwerfen, verachten; τους ϑεούς Ar. Nubb. 1477; προγόνων παλαιὰ ϑέσμια Eur. frg. v. 45 bei Lycurg. 100; τοὺς πολλοὺς τῶν μύϑων ἐκβλητέον Plat. Rep. II, 377 c. Vgl. Soph. τίς δῆτ' ἂν ἀνδρὸς εὐμένειαν ἐκβάλοι τοιοῦδε, wer sollte verschmähen, O. C. 637, wie χάριν 642; neben ἀτιμόω διαιτητήν, Dem. 21, 87; ἃ ἐκβάλλεσϑαι ἄξια Antiph. IV γ 1. Bes. von Schauspielern, eigtl. = von der Bühne herunterbringen, auszischen, καὶ συρίττειν Plat. Az. 368 d; καὶ ἐκσυρίττειν ἐκ τῶν ϑεάτρων Dem. 19, 337; oft bei Sp., wie Luc. Nigr. 8; vom Redner, Isocr. 8, 3; – λόγους, widerlegen, Plat. Crit. 46 b; vgl. Soph. κοὐκ ἔστι τοῠτὁ γ' ἐκβαλεῖν πάλιν, sc. ἔπος, O. R. 849, zurücknehmen, Schol. οὐ δύναται ἀρνεῖσϑαι; stärker, λόγους, διαβούλιον, umstoßen, Pol. 11, 10, 6. 29, 9, 5. – 6) verlieren, durch eigene Schuld, τἀγαϑὸν χεροῖν ἔχοντες οὐκ ἴσασι, πρίν τις ἐκβάλῃ Soph. Ai. 944, Schol. πρὶν ἄν τις αὐτοῠ στερηϑῇ; vgl. φίλον γὰρ ἐσϑλὸν ἐκβαλεῖν G. R. 611; τὰς φρένας Ant. 645; ἱδρῶτα καὶ φειδωλίαν Ar. Eccl. 751; σπλῆνα Thesm. 3; δόξαν Plat. Rep. III, 412 e. – 7) hervorbringen, hervortreiben (nach B. A. 38 der reguläre Ausdruck für ἐξορμενίζω), καρπόν, Hippocr.; στάχυν, Eur. Baoch. 749; ἴουλον, Philostr.; auch νεοττούς, ausbrüten, Schol. Ar. Av. 252; – φρέατα, Brunnen graben, Plut. Pomp. 32. – 8) intrans., von Flüssen, entspringen, Plat. Phaed. 113 a u. öfter bei Pol. – Das med., Her. 6, 101, ans Land setzen; Dem. 35, 11 in einer Syngraphe = über Bord werfen.
-
15 ἐξ-αν-ίστημι
ἐξ-αν-ίστημι (s. ἵστημι, Sp. wie Eust. auch ἐξανιστάω), 1) auf- u. heraustreten-, hervorgehen lassen, vertreiben; Soph. O. C. 47; τοὺς ϑανόντας, aufwecken, El. 928; ἐξ ἕδρας Eur. Andr. 263 u. öfter, ἐξανέστησαν ἐκ τῶν νήσων Her. 1, 171; ἐξ ἠϑέων 5, 14; ἐξαναστήσας τὸν παῖδα, er hieß ihn aufstehen, Plat. Prot. 310 a; τὴν ἐνέδραν, den Hinterhalt hervorbrechen lassen, Xen. Hell. 4, 8, 37, die Einwohner vertreiben, ἄνδρας δόμων Soph. Ant. 237; πρὸς δάμαρτος ἐξανίσταται ϑρόνων Ae, ch. Prom. 769, ὅσοι. ἐξαναστήσαντές τινα βίᾳ νέμονται γῆν Thuc. 4, 98; Folgde. Dah. übh. zerstören, ἐξαναστήσας Ἰλίου βάϑρα Eur. Suppl. 1198; Ἑλλάδα. Tr. 926; πόλιν, die Stadt durch Vertreibung der Einwohner veröden, Her. 1, 155 Thuc. 7, 77 u. A. – 2) Med. u. intrans. Zeiten des Aktivs, sich erheben, aufstehen u. weggehen, ἐξανίστανται Λακεδαίμονος, ziehen fort von L., Pind. P. 4, 49; ἐξανίστω τῶνδ' ἀνακτόρων, entferne dich von, Eur. Andr. 380; ἐκ τῆς γῆς, auswandern, Her. 4, 115; ἐξαναστάντες ὑπὸ τῶν.Σκυϑέων ἐξ ἠϑέων, von den Scythen vertrieben, 1, 15; Πελοποννήσο υ ἐξαναστάσης, da er verheert worden. 2, 171, aufbrechen, Thuc. 7, 49 u. öfter, ὅϑεν ἐξανέστη, von wo er aufgestanden, Plat. Lys. 211, a; δεῠρο ἐξαναστῶμεν, aufbrechen u. hierher gehen, Prot. 311 a; vom Mahle, ἐξαναστησόμεϑα μετὰ τὸ δεῖπνον Rep. I, 328 a; ἐξ ανίστασο πρὸ μέϑ ης Isocr. 1, 32; ἕωϑεν ἐξαναστάς Luc. Nigr. 2 u. öfter; τινὶ ὁδῶν, Einem aus dem Wege gehen, Xen. Conv. 4, 31. Von einem Berge, ἐξανεστηκὸς ἐκ τῆς περικειμένης χώρας εἰς ὕψος ἱκανόν, der sich erhebt, Pol. 1, 56, 4; bei Medic. vom Aufbrechen der Geschwüre; übertr., πολέμου ἐξαναστάντος Apolld. 3, 18, 8. – Auch bei Soph. Phil. 367 ist es aufstehen, wo Andere »außer sich gerathen« erkl.; bei Isocr. 12, 32 lies't Bekk. ἐξισταμένους αὑτῶν für die alte Lesart ἐξανιστ.
-
16 αιδως
- οῦς ἥ1) благоговейный страх, почтение, почтительность(τινος Pind., Plat.)
τιμῆς ἔμμορος καὴ αἰδοῦς Hom. — пользующийся почетом и уважением;αἰδοῖ εἴκων Hom. — уступая чувству уважения;εἰπὲ πάντα, τέν ἐμέν αἰδῶ μεθεῖς Aesch. — говори все, отбросив почтительный страх2) чувство стыда, стыд, стыдливость, совесть(αἰ. καὴ δίκη Plat.)
αἰδοῖ βιαζόμενος Plat. — побуждаемый чувством стыда (совестью)3) стыд, позорαἰ., ὦ Λύκιοι, πόσε φεύγετε ; Hom. — какой позор, ликийцы! Куда вы бежите?
4) честь, достоинство(αἰ. καὴ χάρις HH.)
5) милосердие, милостьἔστι Ζηνὴ σύνθακος θρόνων αἰ. ἐπ΄ ἔργοις πᾶσι Soph. — вместе с Зевсом восседает на престоле милосердие ко всем деяниям
6) Hom. = αἰδοῖον См. αιδοιον -
17 ανορουω
быстро подниматься, устремляться, вскакивать(ἐκ θρόνων, ἐξ ὕπνοιο, ἐς οὐρανόν Hom.; πατέρος κορυφὰν κατ΄ ἄκραν Pind.; ἐπ΄ ὄχθους Xen.; εἰς τιμάς Emped. ap. Arst.)
-
18 εκβαλλω
(fut. ἐκβαλῶ, aor. 2 ἐξέβαλον, pf. ἐκβέβληκα)1) выбрасывать(τινὰ ἰχθύσι Hom.; τινὰ ἐς τέν γῆν Her.)
2) прибивать, пригонять(τὰς ναῦς εἰς τέν γῆν Polyb.)
3) сбрасывать, опрокидывать(τινὰ δίφρου Hom.)
4) свергать(τινὰ ἕδρας и ἐκ τυραννίδος θρόνων Aesch.)
5) валить, срубать(δοῦρα πάντα Hom.)
6) выбивать, вышибать(βιὸν χειρός τινι Hom.)
7) выламывать, взламывать(πύλας Eur.; θύρας Polyb.)
8) изгонять(τινὰ ἐκ и ἔξω τῆς πόλεως Plat., Arst.; τὸν Μῆδον ἐκ τῆς Ἑλλάδος Plut.)
9) прогонять(θυγατέρα Dem.; γυναῖκα Diod., Plut.)
10) прогонять шиканьем или свистом(τινὰ ἐκ τῶν θεάτρων Dem.)
11) отбрасывать, бросать(ξίφος Eur., Arph.; ὀϊστούς Xen.)
12) ронятьἐ. δάκρυα Hom. и ἐ. δάκρυ Eur. — проливать слезы
13) бросать, подкидывать(τέκνον Eur.)
14) бросать, покидать(τινά Soph.)
15) высказывать, произносить(ἅλιον ἔπος Hom. и ἔπος τόδε Aesch.; κόμπους κενούς Eur.; ῥῆμά τε καὴ λόγον Plat.; ἀπόκρισιν Polyb.)
16) отвергать, отрицать(τοὺς θεούς Arph.; πολλοὺς τῶν μύθων Plat.; τὸν νόμον Plut.)
17) опровергать(λόγους Plat., Polyb.; διαβούλιον Polyb.)
18) лишать(τινὰ πλούτου Eur.)
ἐκ τῆς φιλίας τινός ἐκβληθῆναι Xen. — лишиться чьей-л. дружбы19) лишаться, терять(τὰς φρένας ὑφ΄ ἡδονῆς Soph.; ὀδόντας Arst.)
τὸν ἱδρῶτα καὴ φειδωλίαν ἐκβαλεῖν Arph. — лишиться всего, что накоплено потом и бережливостью20) рождать, производить на свет(εὔκαρπον Θηβαίων στάχυν Eur.)
21) преждевременно родить, выкинуть22) выкапывать, рыть(πανταχοῦ φρέατα Plut.)
23) ( о линиях) проводить, чертить(ἔστω ἐκβεβλημένη ἥ ΑΒ Arst.)
24) уходить, удаляться(ἄλλην εἰς αἶαν Eur.)
25) выходить, вытекать(ὅ ποταμὸς κατὰ μέσον ἐκβάλλει Plat.)
26) выходить из берегов(ἥ θάλαττα κυμαίνουσα ἐκβάλλει Arst.)
27) med. выводить на сушу, высаживать, выгружать(ἵππους Her.)
-
19 εκπιτνω
-
20 εξανιστημι
(fut. ἐξαναστήσω, aor. ἐξανέστησα; для неперех. знач., см. 6-8: aor. 2 ἐξανέστην, pf. ἐξανέστηκα - med. ἐξανίσταμαι, fut. ἐξαναστήσομαι)1) заставлять встать, подниматьἐ. τέν ἐνέδραν Xen. — велеть людям выйти из засады;
ἐ. θηρία Xen. ( на охоте) — поднимать зверя;ἐ. τοὺς θανόντας Soph. — воскрешать мертвых;ἐ. τοῖς ἀκροβολισμοῖς Plut. — дальним обстрелом заставить (противника) принять бой2) изгонять, выселять(τινὰ δόμων Soph.; τινὰ ἐξ ἕδρας Eur.; τινὰς ἐξ ἠθέων Her.)
; pass. быть изгоняемым(ὑπό τινος Her.)
3) свергать(τινὰ θρόνων Aesch.)
4) разорять, опустошать(πόλιν Her., Thuc.; Ἑλλάδα Eur.)
5) разрушать(Ἰλίου βάθρα Eur.)
6) тж. med. вставать, подниматься(λέχους Eur. и ἐξ εὐνῆς Xen.; θάκων τινί Xen.; ἕωθεν Luc.; μετὰ τὸ δεῖπνον Plat.; ἐκ τοῦ ὕπνου Arst.)
τῶν τις ἐξαναστὰς εἶπε Her. — один из них встал и сказал7) med. ( брахилогически)(вставать и) отправляться, идти, уходить (Λακεδαίμονος Pind.; τῶν ἀνακτόρων θεᾶς Eur.; ἐκ τῆς γῆς Her.)
ἐξαναστῶμεν εἰς τέν αὐλήν Plat. — встанем и выйдем во двор;ἐ. τινι ὁδῶν Xen. — уступать кому-л. дорогу8) возвышаться
См. также в других словарях:
θρόνων — θρόνον flowers embroidered on cloth neut gen pl θρόνος seat masc gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
σύνθρονο — Στη χριστιανική τέχνη ονομάζεται σ. η σειρά θρόνων στην κόγχη του Άγιου Βήματος πίσω από την Αγία Τράπεζα των ναών. Οι θρόνοι αυτοί είναι ξύλινοι ή μαρμάρινοι. Από αυτούς, ο μεσαίος που είναι και ο ψηλότερος προοριζόταν για τον επίσκοπο, οι δε… … Dictionary of Greek
Magnificat — For other uses, see Magnificat (disambiguation). The Visitation in the Book of Hours of the Duc de Berry; the Magnificat in Latin The Magnificat (Latin: [My soul] magnifies) also known as the Song of Mary or the Canticle of Mary is a canticle… … Wikipedia
Agni Parthene — (Αγνή Παρθένε) is a liturgical hymn composed by St. Nectarius of Aegina, drawn from the Theotokarion (Book of Hymns to the Mother of God). Sometimes performed in Orthodox churches at the beginning of Vespers. English Translation O Virgin Pure:by… … Wikipedia
Aidos — (griechisch Αἰδώς aidós „Scheu, Sittsamkeit“) ist in der griechischen Mythologie die personifizierte Scham. Nach Pindar ist sie die Tochtes des Prometheus.[1] Der Begriff der Aidos ist komplex und in der klassischen Philologie noch immer… … Deutsch Wikipedia
Lobgesang Mariens — Glorifizierung der Maria (Sandro Botticelli). Mit den Worten „Magnificat anima mea Dominum“ („Meine Seele preist den Herrn“) beginnt auf lateinisch der psalmartige Lobgesang Marias, mit dem sie nach der Ankündigung der Geburt Jesu durch den Engel … Deutsch Wikipedia
Magnificat — Glorifizierung der Maria (Sandro Botticelli). Mit den Worten „Magnificat anima mea Dominum“ („Meine Seele preist den Herrn“) beginnt auf Lateinisch der psalmartige Lobgesang Marias, mit dem sie nach der Ankündigung der Geburt Jesu durch den Engel … Deutsch Wikipedia
Magnifikat — Glorifizierung der Maria (Sandro Botticelli). Mit den Worten „Magnificat anima mea Dominum“ („Meine Seele preist den Herrn“) beginnt auf lateinisch der psalmartige Lobgesang Marias, mit dem sie nach der Ankündigung der Geburt Jesu durch den Engel … Deutsch Wikipedia
Meine Seele erhebt den Herrn — Glorifizierung der Maria (Sandro Botticelli). Mit den Worten „Magnificat anima mea Dominum“ („Meine Seele preist den Herrn“) beginnt auf lateinisch der psalmartige Lobgesang Marias, mit dem sie nach der Ankündigung der Geburt Jesu durch den Engel … Deutsch Wikipedia
Meine Seele preist die Größe des Herrn — Glorifizierung der Maria (Sandro Botticelli). Mit den Worten „Magnificat anima mea Dominum“ („Meine Seele preist den Herrn“) beginnt auf lateinisch der psalmartige Lobgesang Marias, mit dem sie nach der Ankündigung der Geburt Jesu durch den Engel … Deutsch Wikipedia
Agni Parthene — Mosaico de la Theotokos en la iglesia de Chora de Estambul. El Agni Parthene (del griego Αγνή Παρθένε que significa Oh Virgen Pura en español) es un himno litúrgico compuesto por San Nectario de Égina, para el Theotokarion («Libro de himnos a la… … Wikipedia Español