Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

(implorare)

  • 1 implorare

    implore
    * * *
    implorare v.tr. (letter.) to implore, to entreat: mi implorò perché non parlassi, he implored me not to speak; implorare qlco. da qlcu., to implore (o to beseech) s.o. for sthg.
    * * *
    [implo'rare]
    verbo transitivo to implore, to beg, to plead [persona, Dio]; to beg for, to implore [clemenza, perdono, aiuto]
    * * *
    implorare
    /implo'rare/ [1]
    to implore, to beg, to plead [persona, Dio]; to beg for, to implore [clemenza, perdono, aiuto]; implorare la grazia to beg for mercy.

    Dizionario Italiano-Inglese > implorare

  • 2 implorare vt

    [implo'rare]
    to implore, beseech

    Dizionario Italiano-Inglese > implorare vt

  • 3 implorare

    vt [implo'rare]
    to implore, beseech

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > implorare

  • 4 implorare la grazia

    implorare la grazia
    to beg for mercy.
    \
    →  implorare

    Dizionario Italiano-Inglese > implorare la grazia

  • 5 imploro

    implorare, imploravi, imploratus V
    appeal to, invoke; beg, beseech, implore; ask for help/favor/protection

    Latin-English dictionary > imploro

  • 6 invocare

    invoke
    ( implorare) plead for, beg for
    * * *
    invocare v.tr.
    1 to invoke; to entreat: invocare i santi, to invoke the Saints
    2 (implorare ad alta voce) to invoke, to cry for (sthg.): invocare aiuto, to cry (o to beg) for help; invocare l'aiuto di qlcu., to invoke s.o.'s help
    3 (chiedere con insistenza) to demand, to press for (sthg.): invocare riforme, la pace, to demand (o to press for) reforms, peace
    4 (fare appello a) to appeal to (s.o., sthg.): invocare la legge, to appeal to the law; invocare la clemenza dei giudici, to appeal to the court's (o to the jury's) clemency // (dir.) invocare un alibi, to plead an alibi.
    * * *
    [invo'kare]
    verbo transitivo
    1) (appellarsi) to invoke, to appeal to [ legge]
    2) (chiedere) to call for [giustizia, riforme, pace]; to cry out for [aiuto, pietà]
    3) relig. to invoke [Dio, santi]
    * * *
    invocare
    /invo'kare/ [1]
     1 (appellarsi) to invoke, to appeal to [ legge]; invocare la legittima difesa to plead self-defence
     2 (chiedere) to call for [giustizia, riforme, pace]; to cry out for [aiuto, pietà]
     3 relig. to invoke [Dio, santi].

    Dizionario Italiano-Inglese > invocare

  • 7 raccomandare

    1. v/t recommend
    2. v/i: raccomandare a qualcuno di fare qualcosa tell s.o. to do something
    * * *
    1 to recommend: ti raccomanderò presso il direttore, I shall put in a good word for you with the manager; hai un buon insegnante da raccomandarmi?, can you recommend a good teacher to me?; posso raccomandare questo prodotto, I can recommend this product; è un ottimo albergo, te lo raccomando!, it's a very good hotel, I can recommend it to you
    2 ( affidare) to recommend, to commit, to entrust: ti raccomando questo bambino, I'm entrusting this child to your care // raccomandare l'anima a Dio, to recommend (o to commit) one's soul to God
    3 ( esortare) to urge, to exhort: mi raccomandò che tutto fosse fatto bene, he urged me to do everything properly; raccomandare il silenzio, la disciplina, to demand silence, discipline; raccomandare la prudenza, to urge caution; raccomandare a qlcu. di non fare qlco., to tell (o to warn) s.o. not to do sthg.
    4 (lettere, pacchi ecc.) to register: raccomandare una lettera, to register a letter
    5 ( assicurare legando) to fasten: raccomandare a un albero, to fasten to a tree.
    ◘ raccomandarsi v.rifl. to implore (s.o.), to beg (s.o.): si raccomandò a me perché gli trovassi un posto, he begged me to find him a job; si raccomandò tanto perché non lo dicessimo a nessuno, he implored us not to tell anybody about it; vieni presto, mi raccomando, please come soon; mi raccomando, copriti quando esci, don't forget to (o be sure to) cover yourself when you go out; mi raccomando, non dirlo a nessuno!, don't forget, don't tell anyone! // raccomandarealle gambe, to run away // raccomandare da sé, to need no recommendation: quel prodotto si raccomanda da sé, that product needs no recommendation.
    * * *
    [rakkoman'dare]
    1. vt
    1) (consigliare) to recommend

    te lo raccomando, quello! iro — watch out for that one!

    ti raccomando questo libro/di leggere questo libro — I recommend this book to you/that you read this book

    raccomandare a qn di non fare qc — (esortare) to tell o warn sb not to do sth

    ti raccomando di non fare tardi — now remember, don't come in late

    2) (affidare) to entrust

    raccomandare qn a qn/alle cure di qn — to entrust sb to sb/to sb's care

    3) (appoggiare) to recommend

    mi raccomando, scrivimi! — please write to me!

    * * *
    [rakkoman'dare] 1.
    verbo transitivo
    1) (affidare) to entrust

    raccomandare l'anima a Dio — to commend o confide one's soul to God

    2) (consigliare) to recommend [film, medico]; to advise, to counsel [prudenza, puntualità]

    raccomandare a qcn. di fare — to urge sb. to do

    raccomandare a qcn. la massima discrezione — to advise sb. to be extremely discreet

    quel tipo lì, te lo raccomando! — iron. watch your step with that fellow! watch out for that one!

    3) (appoggiare) to recommend [ candidato]
    2.
    verbo pronominale raccomandarsi

    -rsi alla clemenza di qcn. — to throw oneself on sb.'s mercy

    mi raccomando, finisci i compiti! — do finish o you'd better finish your homework!

    * * *
    raccomandare
    /rakkoman'dare/ [1]
     1 (affidare) to entrust; raccomandare l'anima a Dio to commend o confide one's soul to God
     2 (consigliare) to recommend [film, medico]; to advise, to counsel [prudenza, puntualità]; raccomandare a qcn. di fare to urge sb. to do; raccomandare a qcn. la massima discrezione to advise sb. to be extremely discreet; il dottore mi ha raccomandato di stare a letto the doctor recommended (that) I should stay in bed; quel tipo lì, te lo raccomando! iron. watch your step with that fellow! watch out for that one!
     3 (appoggiare) to recommend [ candidato]
    II raccomandarsi verbo pronominale
     1 (implorare) - rsi a Dio to commend oneself to God; -rsi alla clemenza di qcn. to throw oneself on sb.'s mercy
     2 (esortare) si raccomandò che arrivassi in tempo he urged me to arrive on time; mi raccomando, finisci i compiti! do finish o you'd better finish your homework!

    Dizionario Italiano-Inglese > raccomandare

  • 8 imploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > imploro

  • 9 inploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inploro

  • 10 passus

        passus adj.    [P. of pando], outspread, outstretched, extended, open: passis manibus implorare, Cs.: velis passis, under full sail: capillus passus, dishevelled, T.: crinibus passis, L.— Spread out, dried, dry: racemi, V.: lac, boiled milk, O.— As subst n., wine of dried grapes, raisin-wine: passo psithia utilior, V.
    * * *
    step, pace

    mille passus -- mile; duo milia passuum -- two miles

    Latin-English dictionary > passus

  • 11 queō

        queō quīvī, quitus, īre,    to be able, can: minus queo viri culpā quam, etc., T.: Ut quimus, quando ut volumus non licet, T.: non quis, H.: ut tibi irasci non queat, T.: quibus amissas reparare queam res Artibus, H.: quid sit quod implorare queamus? V.: ut ducere animum non queant: ut vis deterreri quiverit, L.: hoc queo dicere: ut te redimas quam queas Minumo, as cheaply as possible, T.: nuptias quantum queam ut maturem, all I can, T.: ego me in pedes quantum queo, at the top of my speed, T.: forma nosci non quita est, T.
    * * *
    quire, quivi(ii), quitus V

    Latin-English dictionary > queō

  • 12 ūsquam

        ūsquam adv.    —Of place, at any place, anywhere (usu. with a negat.): iste, cui nullus esset usquam consistendi locus, etc.: Numquam etiam fui usquam, quin, etc., T.: non usquam id quidem dicit omnino, he nowhere says precisely that: an quisquam usquam gentium est aeque miser? T.: si quid Usquam iustitia est, V.: miror te, cum Romā absis, usquam potius esse.—Poet., in an affirmation: Unde quod est usquam... Inspicitur, O.: implorare quod usquam est, V.—Of motion, in some direction, to some place or other, anywhither: velut usquam Vinctus eas, H.: nec vero usquam discedebam, i. e. not at all: prius, quam Tissaphernes usquam se moveret, N.—In any thing, in any way, by any means, in any respect (with a negat.): Neque istic neque alibi tibi erit usquam in me mora, T.: neque esset usquam consilio locus: neque usquam nisi in avaritiā nobilitatis spem habere, S.—Of any acco<*>t, worth considering: quasi iam usquam tibi sint viginti minae, T.
    * * *
    anywhere, in any place; to any place

    Latin-English dictionary > ūsquam

  • 13 flagito

    flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. phrugô; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. phlegô; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).
    I.
    In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.
    (α).
    With acc.:

    etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen,

    Cic. Planc. 19, 48; cf.:

    insector, inquam et flagito testes,

    id. Font. 1, 1; and:

    qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret,

    id. Verr. 2, 5, 28, § 71:

    ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent,

    id. Fam. 9, 8, 1; cf.:

    admonitum venimus te, non flagitatum,

    id. de Or. 3, 5, 17:

    consulis auxilium implorare et flagitare,

    id. Rab. Perd. 3, 9:

    ea, quae tempus et necessitas flagitat,

    id. Phil. 5, 19 fin. —In pass.:

    quia illum clamore vidi flagitarier,

    called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48;

    but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere,

    you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46:

    ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur,

    Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3:

    populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit,

    Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.:

    a te cum tua promissa per litteras flagitabam,

    Cic. Fam. 3, 11, 4:

    mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc.,

    id. Tusc. 1, 15, 34:

    quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis,

    id. Fam. 4, 13, 4:

    id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur,

    Caes. B. G. 1, 71, 1:

    unicum miser abs te filium flagitat,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania,

    Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc.:

    haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat,

    Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6:

    quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare,

    Caes. B. G. 1, 16, 1:

    nec potentem amicum Largiora flagito,

    Hor. C. 2, 18, 13.—
    (β).
    With ut:

    semper flagitavi, ut convocaremur,

    Cic. Phil. 5, 11, 30:

    flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.,

    id. Fam. 10, 16, 1:

    flagitabatur ab his quotidie ut, etc.,

    id. Sest. 11, 25.—
    (γ).
    Absol.:

    sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc.,

    presses, id. Fam. 15, 18 fin.:

    causa postulat, non flagitat,

    id. Quint. 3, 13.—
    (δ).
    With inf.:

    (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici,

    Hor. S. 2, 4, 61.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    a delatoribus revocanda praemia,

    Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—
    (ζ).
    With interrog. clause:

    quae sint ea numina flagitat,

    Verg. A. 2, 123.—
    II.
    In partic.
    A.
    To summon before court, to accuse:

    compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit,

    Tac. H. 1, 53.—
    B.
    In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.):

    ancillam alienam,

    Dig. 47, 1, 2:

    juvenem,

    App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > flagito

  • 14 Misericordia

    mĭsĕrĭcordĭa, ae, f. [misericors], tender-heartedness, pity, compassion, mercy.
    I.
    Lit. (class.):

    misericordia est aegritudo ex miseriā alterius injuriā laborantis,

    Cic. Tusc. 4, 8, 18:

    (Stoici) misericordiam, cupiditatem, metum, morbos animi appellant,

    Lact. 6, 14:

    misericordiam aliis commovere... misericordiā capi,

    Cic. de Or. 2, 47, 195:

    misericordiā commotus,

    id. Mur. 31, 65:

    mentes hominum ad lenitatem misericordiamque revocare,

    id. de Or. 1, 12, 53: misericordiam implorare et exposcere, id. [p. 1151] Mil. 34, 92:

    vestram misericordiam implorat,

    id. Mur. 40, 86:

    captare,

    id. Phil. 2, 34:

    populi concitare,

    id. de Or. 1, 53, 227:

    tribuere alicui,

    to give, bestow, id. Planc. 1, 3:

    adhibere,

    to show, id. Rab. Perd. 2, 5:

    praebere, Aug. Civ. Dei, 9, 5: exercere,

    to exercise, Dig. 16, 3, 7:

    misericordiam facere (eccl. Lat.),

    Vulg. Gen. 20, 13 al.:

    alienā misericordiā vivo,

    on the compassion of others, Cic. Rosc. Am. 50, 145:

    cum ipse patitur, miseria, cum aliis compatitur, misericordia dici solet,

    Aug. Conf. 3, 2, 1:

    ad misericordiam inducere,

    to move, Cic. Brut. 50, 188:

    ad misericordiam vocare,

    id. Mur. 3:

    misericordiam magnam habere,

    to have, entertain, id. ib. 40, 86.— Plur.:

    misericordias habere,

    Plaut. Most. 2, 3, 115.—With gen.:

    puerorum,

    for the children, Cic. Att. 7, 12:

    haec magnā cum misericordiā fletuque pronuntiantur,

    with great pathos, Caes. B. C. 2, 12 fin.:

    remotā misericordiā discutere,

    without compassion, Aug. Conf. 9, 13, 1.— Esp., plur.:

    misericordiae,

    works of charity, Salv. adv. Avar. 2, 1.—
    * B.
    Transf., a condition to excite compassion, wretchedness, misery:

    quantum misericordiae nobis tuae preces et tua salus allatura sit,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 8.—
    II.
    Personified: Mĭ-sĕrĭcordĭa, the goddess Mercy or Compassion, App. M. 1, p. 263, 38; cf. Quint. 5, 11, 38; Claud. B. Gild. 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Misericordia

  • 15 misericordia

    mĭsĕrĭcordĭa, ae, f. [misericors], tender-heartedness, pity, compassion, mercy.
    I.
    Lit. (class.):

    misericordia est aegritudo ex miseriā alterius injuriā laborantis,

    Cic. Tusc. 4, 8, 18:

    (Stoici) misericordiam, cupiditatem, metum, morbos animi appellant,

    Lact. 6, 14:

    misericordiam aliis commovere... misericordiā capi,

    Cic. de Or. 2, 47, 195:

    misericordiā commotus,

    id. Mur. 31, 65:

    mentes hominum ad lenitatem misericordiamque revocare,

    id. de Or. 1, 12, 53: misericordiam implorare et exposcere, id. [p. 1151] Mil. 34, 92:

    vestram misericordiam implorat,

    id. Mur. 40, 86:

    captare,

    id. Phil. 2, 34:

    populi concitare,

    id. de Or. 1, 53, 227:

    tribuere alicui,

    to give, bestow, id. Planc. 1, 3:

    adhibere,

    to show, id. Rab. Perd. 2, 5:

    praebere, Aug. Civ. Dei, 9, 5: exercere,

    to exercise, Dig. 16, 3, 7:

    misericordiam facere (eccl. Lat.),

    Vulg. Gen. 20, 13 al.:

    alienā misericordiā vivo,

    on the compassion of others, Cic. Rosc. Am. 50, 145:

    cum ipse patitur, miseria, cum aliis compatitur, misericordia dici solet,

    Aug. Conf. 3, 2, 1:

    ad misericordiam inducere,

    to move, Cic. Brut. 50, 188:

    ad misericordiam vocare,

    id. Mur. 3:

    misericordiam magnam habere,

    to have, entertain, id. ib. 40, 86.— Plur.:

    misericordias habere,

    Plaut. Most. 2, 3, 115.—With gen.:

    puerorum,

    for the children, Cic. Att. 7, 12:

    haec magnā cum misericordiā fletuque pronuntiantur,

    with great pathos, Caes. B. C. 2, 12 fin.:

    remotā misericordiā discutere,

    without compassion, Aug. Conf. 9, 13, 1.— Esp., plur.:

    misericordiae,

    works of charity, Salv. adv. Avar. 2, 1.—
    * B.
    Transf., a condition to excite compassion, wretchedness, misery:

    quantum misericordiae nobis tuae preces et tua salus allatura sit,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 8.—
    II.
    Personified: Mĭ-sĕrĭcordĭa, the goddess Mercy or Compassion, App. M. 1, p. 263, 38; cf. Quint. 5, 11, 38; Claud. B. Gild. 404.

    Lewis & Short latin dictionary > misericordia

  • 16 nequiquam

    nēquīquam (so in the best MSS.; not nequicquam; v. Neue, Formenl. 2, p. 642 sq.; Plaut. Trin. 440 Brix.; id. Most. 242 Lorenz), adv. [ne-quiquam; cf.: nequiquam significare idem quod frustra, plurimis auctorum exemplis manifestum est, Paul. ex. Fest. p. 162 fin. Müll.], in vain, to no purpose, fruitlessly:

    ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me,

    Plaut. As. 3, 3, 108: qui ipse sibi sapiens prodesse non quit, nequiquam sapit, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 2 (Trag. v. 310 Vahl.):

    et sero et nequiquam pudet,

    Cic. Quint. 25, 79:

    nequiquam alicujus auxilium implorare,

    Caes. B. C. 1, 1:

    ut non nequiquam tantae virtutis homines judicari deberet ausos esse transire latissimum flumen,

    without ground, without reason, id. B. G. 2, 27:

    nequiquam deus abscidit oceano terras,

    to no purpose, Hor. C. 1, 3, 21:

    causas nequiquam nectis inanes,

    Verg. A. 9, 219; id. G. 1, 403; Ov. M. 4, 78; 5, 33; 438 al.:

    frustra ac nequiquam,

    Cat. 77, 1:

    sed nequiquam frustra, etc.,

    App. M. 8, p. 208, 41.— Absol. in exclamation:

    nequiquam!

    Liv. 42, 64, 4.—Esp., without punishment, with impunity:

    ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me,

    Plaut. As. 3, 3, 108.

    Lewis & Short latin dictionary > nequiquam

  • 17 usquam

    usquam, adv. [us for ubs, from ubi; indef. suffix quam, as in quisquam, etc.; cf. usque], at or in any place, anywhere (usu. in neg. clauses, while uspiam, corresp. to quispiam, is used also affirmatively).
    I.
    Lit.:

    iste, cui nullus esset usquam consistendi locus, etc.,

    Cic. Fl. 21, 50:

    numquam etiam fui usquam, quin, etc.,

    Ter. Eun. 5, 9 (8), 62:

    neque quiescam usquam noctu neque interdiu,

    Plaut. Merc. 5, 2, 21:

    nec usquam insistentes,

    Quint. 10, 7, 6:

    neque omnino hujus rei meminit usquam poëta ipse,

    id. 11, 2, 16.—Of place in books or in history:

    quo neque acutius ullius imperatoris cogitatum neque celerius factum usquam legimus,

    Nep. Dat. 6, 8.—With gen.:

    nec sane usquam terrarum locum, etc.,

    Just. 3, 3, 9. —
    (β).
    In neg. interrog. sentences:

    num ejus color pudoris signum usquam indicat?

    Ter. And. 5, 3, 7.—With gen.:

    an quisquam usquam gentium est aeque miser?

    Ter. Hec. 3, 1, 13.—
    (γ).
    In conditional clauses:

    si quid Usquam justitia est,

    Verg. A. 1, 604:

    si usquam,

    Quint. 6, 1, 51; 11, 1, 54.—
    b.
    Affirmatively:

    miror te, cum Romā absis, usquam potius esse,

    Cic. Leg. 2, 1, 2:

    unde quod est usquam... Inspicitur,

    Ov. M. 12, 41:

    implorare quod usquam est,

    Verg. A. 7, 311. —
    B.
    Of other relations than those of place, in any thing, in any way; with neg., by no means, in no respect, etc. (rare but class.):

    neque istic neque alibi tibi usquam erit in me mora,

    Ter. And. 2, 5, 9:

    neque esset usquam consilio aut auctoritati locus,

    Cic. Off. 2, 1, 2:

    non usquam id quidem dicit omnino,

    id. Tusc. 5, 9, 24:

    Jugurtha neque advorsus iram ejus (populi Romani) usquam nisi avaritiā nobilitatis et pecuniā suā spem habere,

    Sall. J. 13, 5.—
    II.
    Transf.
    * A.
    Of value: alicui usquam esse, to be of any account or importance (cf.:

    nullo loco habere, etc.): quasi jam usquam tibi sint viginti minae,

    Ter. Ad. 2, 2, 15 (Bentl. ex conj.: quasi hujus jam tibi).—
    B.
    With verbs of motion, to any place, anywhither, anywhere:

    duci potis est si ea usquam gentium,

    Plaut. Mil. 3, 1, 91:

    velut usquam Vinctus eas,

    Hor. S. 2, 7, 30.—
    2.
    In gen., at all:

    nec vero usquam discedebam,

    Cic. Phil. 1, 1, 1:

    neque progredi usquam,

    Varr. R. R. 2. 4, 11:

    (formica) non usquam prorepit,

    Hor. S. 1, 1, 37:

    moveri Haud usquam potuit,

    Ov. M. 4, 553:

    prius, quam Tissaphernes usquam se moveret,

    Nep. Ages. 3, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > usquam

См. также в других словарях:

  • implorare — IMPLORÁRE, implorări, s.f. Acţiunea de a implora şi rezultatul ei; imploraţie, rugăminte, cerere stăruitoare, fierbinte, desperată. – v. implora. Trimis de gall, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  IMPLORÁRE s. imploraţie. Trimis de siveco, 13.09.2007.… …   Dicționar Român

  • implorare — v. tr. [dal lat. implorare, der. di plorare gridare piangendo , col pref. in in 1 ] (io implòro, ecc.). 1. [domandare qualcosa a qualcuno con suppliche, con la prep. a del secondo arg.: i. il perdono a Dio ] ▶◀ (lett.) impetrare, supplicare.… …   Enciclopedia Italiana

  • implorare — index invoke, petition, request Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • implorare — im·plo·rà·re v.tr. (io implòro) CO chiedere con suppliche e preghiere: implorare perdono, la pietà di qcn. | estens., pregare, invocare: implorare Dio per ricevere una grazia Sinonimi: 1impetrare, scongiurare, supplicare | invocare. {{line}}… …   Dizionario italiano

  • implorare — {{hw}}{{implorare}}{{/hw}}v. tr.  (io imploro ) Domandare, chiedere con preghiere: implorare la grazia; SIN. Impetrare, supplicare. ETIMOLOGIA: dal lat. implorare, comp. di in concl. e plorare ‘piangere, lamentarsi’ …   Enciclopedia di italiano

  • implorare — v. tr. chiedere, impetrare, supplicare, scongiurare, invocare, pregare, mendicare, raccomandarsi CONTR. comandare, imporre, ingiungere □ bestemmiare, maledire. SFUMATURE ► invocare …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • implorer — [ ɛ̃plɔre ] v. tr. <conjug. : 1> • v. 1280; lat. implorare, de plorare « pleurer » 1 ♦ Supplier d une manière humble et touchante. ⇒ adjurer, conjurer, prier. Implorer qqn du regard. Je vous implore de me pardonner. Implorer le Ciel. 2 ♦… …   Encyclopédie Universelle

  • implora — IMPLORÁ, implór, vb. I. tranz. A ruga pe cineva stăruitor, cu desperare (şi cu umilinţă). – Din fr. implorer, lat. implorare. Trimis de gall, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  IMPLORÁ vb. a conjura, (pop.) a jura, a milui, (înv.) a supăra. (Te implora… …   Dicționar Român

  • imploraţie — IMPLORÁŢIE, imploraţii, s.f. (Rar) Acţiunea de a implora şi rezultatul ei; implorare, rugăminte, cerere stăruitoare, fierbinte, desperată. [var.: imploraţiúne s.f.] – Din fr. imploration. Trimis de gall, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  IMPLORÁŢIE s.… …   Dicționar Român

  • implorar — (Del lat. implorare.) ► verbo transitivo Pedir una cosa con llantos o patéticamente: ■ imploraba de rodillas el perdón de su padre. SINÓNIMO impetrar invocar suplicar ANTÓNIMO exigir [ordenar,] * * * implorar (del lat. «implorāre») tr. *Pedir… …   Enciclopedia Universal

  • invocare — in·vo·cà·re v.tr. (io invòco) AU 1. chiamare, rivolgersi con preghiere per ottenere aiuto, conforto: invocare Dio, invocare la Madonna Sinonimi: implorare, supplicare. 2. chiedere ad alta voce, implorare, supplicare: invocare aiuto, invocare la… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»