-
1 colorante
colorantecolorante [kolo'rante]I aggettivofärbend, Färbe-, Farb-II sostantivo MaskulinFarbstoff Maskulin; colorante-i alimentari Lebensmittelfarben Feminin pluraleDizionario italiano-tedesco > colorante
2 colorante
3 colorante pigmentario
colorante pigmentarioPigmentfarbstoff4 colorante-i alimentari
colorante-i alimentariLebensmittelfarbenDizionario italiano-tedesco > colorante-i alimentari
5 colorant
6 clueo
clueo, ēre ( von κλύω, altlat. = audio), ich werde genannt, heiße, gelte od. bin vor der Welt, dah. auch ich werde gepriesen, gefeiert (s. Brix Plaut. trin. 309), a) Aktiv: α) m. Nom.: ubi mortuus sis, ita sis ut nomen cluet (lautet), Plaut. trin. 496. – β) m. dopp. Nom.: unde ignis cluet mortalibus clam divisus, Acc. fr.: victor victorum cluet, Plaut.: ut meus victor vir belli clueat, Plaut.: cuiā operā Troginu calix per castra cluebat? Lucil. fr.: quae post diu mihi clara clueant, die mir großen u. langen Ruhm verschaffen, Plaut.: corona per gentes hominum quae clara clueret, Lucr.: divûm sacerdos infulis celsus clues, Anthol. Lat. 1315, 38 M. – γ) m. Nom. u. Infin.: per gentes esse cluebat omnium miserrimus, Enn. com. fr.: Atridae fratres cluent fecisse facinus maximum, Plaut.: cuiuscumque imago cluet de corpore fusa vagari, Lucr. – δ) m. Acc. u. Infin.: ex taurigeno semine ortam fuisse an humano cluam? Acc. tr. 463. – ε) m. Abl. (wodurch?), ut Acherunti clueas gloriā, mit Ruhm genannt werdest, Plaut.: si quod agit cluet victoriā, wenn der Mensch durch seine Tätigkeit den Siegesruhm (Siegespreis) erlangt, Plaut.: oves, quîs Tarentum vel Baetica cluet naturā colorante, Tert. de pall. 3. – ζ) absol., quaecumque cluent, alles, was Namen hat = existiert, Lucr. 1, 449. – b) Depon.: sed hi cluentur hospitum infidissimi, Pacuv. tr. 194: Stratioticus homo qui cluear, heiße = bin, Plaut. Pseud. 918: Pompilius clueor, Varr. sat. Men. 356. – / Nbf. cluo, ere, Sen. apoc. 7, 2. v. 1. Auson. prof. (XVI) 22, 28. p. 69 Schenkl.; sept. sap. (XX) Cleob. 2. p. 108 Schenkl.; epist. (XVI) 2, 21. p. 175 Schenkl. Prud. cath. 9, 107 u.a. Spät. (s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 266 u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 143).
7 coloro
colōro, āvī, ātum, āre (color), I) tr. färben, A) eig.: 1) im allg.: corpora, Cic.: genas, Sen. rhet.: lignum sinopide, Plin.: colorantur (pira Tiberiana) magis sole, Plin.: nubes coloratur, Sen. – 2) insbes., rötlich-, bräunlich färben, bräunen, cum in sole ambulem, naturā fit ut colorer, Cic.: sol colorat; non utique, qui est coloratus, a sole est, Quint.: qui in solem venit, colorabitur, Sen.: quîs (ovibus) Tarentum vel Baetica cluet naturā colorante, Tert. – B) übtr.: 1) im allg.: haec si animum non coloravit, sed infecit, nicht ganz durchdrungen, sondern nur eine äußere Färbung gegeben hat, Sen. ep. 71, 31: qui magisterio quodam et ductu vitae colorat mores adulescentium et velut murice probitatis inficit, Ambros. de off. 1, 43, 211. – 2) insbes.: a) der Rede Kolorit geben, dah. col. se od. Passiv colorari (v. der Rede), Kolorit annehmen od. erhalten, Cic. Brut. 170; de or. 2, 60; or. 42. – b) beschönigen, verdecken, libidinosam liberalitatem debiti nomine, Val. Max. 8, 2, 2: inepta sua vultu serio, Prud. cath. 2, 35. – II) intr. Farbe annehmen, bräunen, Apic. 7, 295 u. 8, 461.
8 dye
9 pigmentario
pigmentariopigmentario , -a [piγmeDC489F9Dn̩DC489F9D'tarjo, -a]das Pigment betreffend, Pigment-; colorante pigmentario Pigmentfarbstoff masculino, femenino10 purpurina
11 tinte
'tintemFärbung f, Färben nsustantivo masculino1. [sustancia] Färbemittel dastintetinte ['tiDC489F9Dn̩DC489F9Dte]num4num (matiz) Färbung femenino; (apariencia) (An)schein masculino; un cierto tinte de ironía ein leichter Anflug von Ironie; tus palabras tenían un cierto tinte de alegría in deinen Worten schwang Freude mit12 tintura
tin'turaf1) ( tinte) Färben n, Färbung f2)sustantivo femenino2. [tinte] Färbemittel dastinturatintura [tiDC489F9Dn̩DC489F9D'tura]13 clueo
clueo, ēre ( von κλύω, altlat. = audio), ich werde genannt, heiße, gelte od. bin vor der Welt, dah. auch ich werde gepriesen, gefeiert (s. Brix Plaut. trin. 309), a) Aktiv: α) m. Nom.: ubi mortuus sis, ita sis ut nomen cluet (lautet), Plaut. trin. 496. – β) m. dopp. Nom.: unde ignis cluet mortalibus clam divisus, Acc. fr.: victor victorum cluet, Plaut.: ut meus victor vir belli clueat, Plaut.: cuiā operā Troginu calix per castra cluebat? Lucil. fr.: quae post diu mihi clara clueant, die mir großen u. langen Ruhm verschaffen, Plaut.: corona per gentes hominum quae clara clueret, Lucr.: divûm sacerdos infulis celsus clues, Anthol. Lat. 1315, 38 M. – γ) m. Nom. u. Infin.: per gentes esse cluebat omnium miserrimus, Enn. com. fr.: Atridae fratres cluent fecisse facinus maximum, Plaut.: cuiuscumque imago cluet de corpore fusa vagari, Lucr. – δ) m. Acc. u. Infin.: ex taurigeno semine ortam fuisse an humano cluam? Acc. tr. 463. – ε) m. Abl. (wodurch?), ut Acherunti clueas gloriā, mit Ruhm genannt werdest, Plaut.: si quod agit cluet victoriā, wenn der Mensch durch seine Tätigkeit den Siegesruhm (Siegespreis) erlangt, Plaut.: oves, quîs Tarentum vel Baetica cluet naturā colorante, Tert. de pall. 3. – ζ) absol., quaecumque cluent, alles, was Namen hat = existiert, Lucr. 1, 449. – b) Depon.: sed hi cluentur hospitum infidissimi, Pacuv. tr. 194:————Stratioticus homo qui cluear, heiße = bin, Plaut. Pseud. 918: Pompilius clueor, Varr. sat. Men. 356. – ⇒ Nbf. cluo, ere, Sen. apoc. 7, 2. v. 1. Auson. prof. (XVI) 22, 28. p. 69 Schenkl.; sept. sap. (XX) Cleob. 2. p. 108 Schenkl.; epist. (XVI) 2, 21. p. 175 Schenkl. Prud. cath. 9, 107 u.a. Spät. (s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 266 u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 143).14 coloro
colōro, āvī, ātum, āre (color), I) tr. färben, A) eig.: 1) im allg.: corpora, Cic.: genas, Sen. rhet.: lignum sinopide, Plin.: colorantur (pira Tiberiana) magis sole, Plin.: nubes coloratur, Sen. – 2) insbes., rötlich-, bräunlich färben, bräunen, cum in sole ambulem, naturā fit ut colorer, Cic.: sol colorat; non utique, qui est coloratus, a sole est, Quint.: qui in solem venit, colorabitur, Sen.: quîs (ovibus) Tarentum vel Baetica cluet naturā colorante, Tert. – B) übtr.: 1) im allg.: haec si animum non coloravit, sed infecit, nicht ganz durchdrungen, sondern nur eine äußere Färbung gegeben hat, Sen. ep. 71, 31: qui magisterio quodam et ductu vitae colorat mores adulescentium et velut murice probitatis inficit, Ambros. de off. 1, 43, 211. – 2) insbes.: a) der Rede Kolorit geben, dah. col. se od. Passiv colorari (v. der Rede), Kolorit annehmen od. erhalten, Cic. Brut. 170; de or. 2, 60; or. 42. – b) beschönigen, verdecken, libidinosam liberalitatem debiti nomine, Val. Max. 8, 2, 2: inepta sua vultu serio, Prud. cath. 2, 35. – II) intr. Farbe annehmen, bräunen, Apic. 7, 295 u. 8, 461.15 cachet
cachetcachet [ka'∫ε] <->sostantivo Maskulin1 medicina Kapsel Feminin2 (theat, film:comparsa) Statist(in) Maskulin(Feminin); (compenso) Gage Feminin3 (colorante per capelli) Haarfärbemittel neutroDizionario italiano-tedesco > cachet
16 porporina
porporinaporporina [porpo'ri:na]sostantivo Feminin1 (colorante) Purpurin neutro2 (miscuglio di polveri) Bronzefarbe FemininDizionario italiano-tedesco > porporina
См. также в других словарях:
colorante — sustancia generalmente de origen vegetal o sintética que porporciona color a tejidos y microorganismo para permitir su examen. Tinte Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010. colorante Pigmento, tinte o … Diccionario médico
colorante — adjetivo,sustantivo masculino 1. [Sustancia] que da color o tiñe: sustancia colorante. No soy partidario del uso de colorantes en la alimentación … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
colorante — 1. adj. Que da color. Producto colorante. U. t. c. s. [m6]Teñir con colorantes naturales. 2. m. Sustancia que añadida a ciertos alimentos sirve para darles color o teñirlos. Esta mermelada no tiene colorantes … Diccionario de la lengua española
colorante — s.m. [part. pres. di colorare ]. (chim.) [sostanza solubile capace di tingere un supporto: c. naturali, artificiali ] ▶◀ [➨ colore (2)] … Enciclopedia Italiana
colorante — adj. 2 g. Corante … Dicionário da Língua Portuguesa
Colorante — ► adjetivo 1 Que da color. ► sustantivo masculino 2 Sustancia con la que se da a una materia una coloración duradera: ■ primero decoloró la tela para que el colorante quedase mejor. 3 Sustancia que se emplea para colorear ciertos alimentos: ■… … Enciclopedia Universal
Colorante — Composición química del colorante Amarillo 2G. Un colorante es una sustancia que es capaz de teñir las fibras vegetales y animales. Los colorantes se han usado desde los tiempos más remotos, empleándose para ello diversas materias procedentes de… … Wikipedia Español
colorante — {{#}}{{LM C09339}}{{〓}} {{SynC09566}} {{[}}colorante{{]}} ‹co·lo·ran·te› {{《}}▍ adj.inv./s.m.{{》}} {{♂}}Referido a una sustancia,{{♀}} que da color o tiñe: • Yo solo tomo alimentos sin colorantes ni conservantes.{{○}} {{#}}{{LM SynC09566}}{{〓}}… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
colorante — ● colorant, colorante adjectif Qui colore : Shampooing colorant … Encyclopédie Universelle
colorante — adj m y f y s m Que se emplea para teñir o dar color: sustancia colorante … Español en México
Colorante de caramelo — Código UE E 150 Uso de Colorante Otros nombres Caramelo Cantidad Tonalidad 1 MOL / 1L agua* 1/2MOL / 1L agua* … Wikipedia Español