тулартыше

1. прич. от туларташ.

2. в знач. сущ. сват, сваха; тот, кто сватает кого-л. кому-л. Тулартыше-влакын толмеш, пӧ рт кӱ варым мушкын ошемден шынденыт. А. Волков. До прихода сватов пол в избе вымыли добела. Ср. путлышо.

1. прич. от путлаш.

2. прил. сватающий. Уремыш путлышо марий ден вате лектын шогальыч. В. Иванов. На улицу вышли сватающие мужчина и женщина. Ялыште тудлан лӱмымат пуэныт: «Путлышо кува». М. Казаков. Ей в деревне и прозвище дали: «Сватающая бабка». Ср. тулартыше, темлыше

3. в знач. сущ. сват, сваха; тот, кто сватает. Путлышо-влакын яклака йылмышт гладкая речь сватов и свах.

□ Ялыште путлышо-влак шукын улыт. Поснак ӱдырамаш-влак. «Ончыко». В деревне много сватов и свах. Особенно женщин. – Сӱанетшылан от ямдылалт мо? – чыштыреныт путлышо-влак. В. Бояринова. – Разве ты не готовишься к своей свадьбе? – торопили сваты и сватьи. Ср. тулар, тулаче.

1. прич. от темлаш II

2. в знач. сущ. сват, сваха; тот, кто взялся сватать кого-л. кому-л. Мемнан ялыш Курыкымбал каче ӱдыр йӱ аш тольо. Темлышыже Осып лийын. Д. Орай. В нашу деревню приехал свататься жених из деревни Куркымбал. Сватом был Осып. Ср. тулартыше.