zdolności

См. также в других словарях:

• zdolność — ż V, DCMs. zdolnośćści; lm MD. zdolnośćści 1. zwykle w lm «predyspozycja do łatwego opanowywania pewnych umiejętności, zdobywania wiedzy, uczenia się» Nadzwyczajne, wybitne, mierne, wszechstronne zdolności. Wrodzone zdolności. Zdolności… …   Słownik języka polskiego

• zdolność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, lm M. zdolnośćści {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}częściej w lm {{/stl 8}}{{stl 7}} wrodzona predyspozycja do opanowywania jakichś umiejętności, łatwość uczenia się; talent : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• astazja — ż I, DCMs. astazjazji, blm med. «utrata zdolności stania (połączona zwykle z utratą zdolności chodzenia); powstaje wskutek zaburzeń czynnościowych lub zmian organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym, czasem w błędniku» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• geniusz — m II; lm M. e, DB. ów a. y 1. D. u, B.=M., blm «najwyższy stopień zdolności umysłowych człowieka, wyjątkowe uzdolnienia w jakimś kierunku, wielki talent; potocznie: zdolności w ogóle» Geniusz dramatyczny Mickiewicza, Słowackiego. Geniusz wojenny… …   Słownik języka polskiego

• głowa — ż IV, CMs. głowawie; lm D. głów 1. «część ciała zawierająca mózg i narządy zmysłów, u człowieka i niektórych małp wysunięta ku górze, u zwierząt ku przodowi» Mała, duża, kształtna głowa. Ludzka, rybia, psia głowa. Głowa ptaka, psa, ryby. Ból… …   Słownik języka polskiego

• głuchoniemota — ż IV, CMs. głuchoniemotaocie, blm med. «brak zdolności mówienia spowodowany wrodzoną lub nabytą we wczesnym dzieciństwie utratą słuchu i zdolności rozróżniania dźwięków» …   Słownik języka polskiego

• gramatyka — ż III, CMs. gramatykayce; lm D. gramatykayk 1. «zespół środków formalnych i semantycznych organizujących tekst językowy, tworzących system języka; uporządkowany zbiór reguł opisujących działanie tych środków; dział językoznawstwa obejmujący… …   Słownik języka polskiego

• kierunek — m III, D. kieruneknku, N. kieruneknkiem; lm M. kieruneknki 1. «strona, ku której zwraca się jakiś ruch lub zwrócony jest jakiś przedmiot; droga, linia prowadząca do jakiegoś miejsca, celu» Kierunek niewiadomy, południowy, poziomy, przeciwny.… …   Słownik języka polskiego

• nieść — ndk XI, niosę, niesiesz, nieś, niósł, niosła, nieśli, niesiony 1. «iść dokądś z czymś, trzymając coś, najczęściej w rękach lub w jakiś sposób na sobie, przytrzymując rękami» Nieść paczkę w ręku, pod pachą. Nieść worek na plecach. Nieść walizkę.… …   Słownik języka polskiego

• ruchowy — «mający związek z ruchem, wywołujący ruch; polegający na ruchu» Zdolności ruchowe. Aktywność ruchowa. ∆ Gry, zabawy ruchowe «gry, zabawy odbywające się zwykle na świeżym powietrzu, wymagające dużo ruchu» ∆ anat. Nerwy ruchowe «włókna ruchowe… …   Słownik języka polskiego

• sprzedać — dk I, sprzedaćam, sprzedaćasz, sprzedaćają, sprzedaćaj, sprzedaćał, sprzedaćany sprzedawać ndk IX, sprzedaćdaję, sprzedaćdajesz, sprzedaćwaj, sprzedaćwał, sprzedaćwany 1. «odstąpić komuś coś za pieniądze, zrzec się prawa własności do czegoś,… …   Słownik języka polskiego