-
1 zawieść
глаг.• выдавать• изменять• лишать• обмануть• обманывать• предавать• разочаровать• разочаровывать* * *1) (nie spełnić oczekiwań) подвести, разочаровать2) zawieść (stać się niesprawnym) отказать (стать неисправным)3) zawieść (zaszwankować) изменить (напр. о памяти)nawiązać, rozpocząć, wszcząć завести(начать)założyć (np. rodzinę) завести(обзавестись)zaprowadzić (odprowadzić) завести(отвести)nakręcić, uruchomić, zapuścić, pot. odpalić завести(привести в действие)nabyć, sprawić sobie завести(приобрести, обзавестись)mieć (dziecko) завести(ребёнка)zaprowadzić (ustalić) завести(установить)pot. nakręcić, podniecić разг. завести(побудить)* * *zawi|eść\zawieśćodę, \zawieśćedzie, \zawieśćódł, \zawieśćodła, \zawieśćedli, \zawieśćedziony сов. 1. завести; привести;ślady \zawieśćodły nas do nory следы привели нас к норе;
2. обмануть; подвести;on nie \zawieśćedzie он не подведёт (не подкачает), на него можно положиться;
\zawieść czyjeś nadzieje не оправдать чьйх-л. надежд;nie \zawieść nadziei оправдать надежды;
\zawieść zaufanie обмануть доверие+1. zaprowadzić 2. sprawić zawód
* * *zawiodę, zawiedzie, zawiódł, zawiodła, zawiedli, zawiedziony сов.1) завести́; привести́ślady zawiodły nas do nory — следы́ привели́ нас к норе́
2) обману́ть; подвести́on nie zawiedzie — он не подведёт (не подкача́ет), на него́ мо́жно положи́ться
zawieść czyjeś nadzieje — не оправда́ть чьи́х-л. наде́жд
nie zawieść nadziei — оправда́ть наде́жды
zawieść zaufanie — обману́ть дове́рие
Syn:
См. также в других словарях:
zaufanie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. zaufać. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} wiara w to, że komuś, czemuś można ufać, że ktoś, coś nigdy nie… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zawieść — dk XI, zawieśćwiodę, zawieśćwiedziesz, zawieśćwiedź, zawieśćwiódł, zawieśćwiodła, zawieśćwiedli, zawieśćwiedziony, zawieśćwiedzeni, zawieśćwiódłszy zawodzić ndk VIa, zawieśćdzę, zawieśćdzisz, zawieśćwódź, zawieśćdził, zawieśćdzony 1. «nie zrobić… … Słownik języka polskiego
zaufanie — n I 1. rzecz. od zaufać. 2. «przeświadczenie, że komuś można ufać; ufność» Całkowite, bezgraniczne zaufanie. Osoba godna zaufania. Budzić, zdobyć, zyskać, stracić, zawieść czyjeś zaufanie. Okazać komuś zaufanie. Darzyć kogoś zaufaniem. Mieć,… … Słownik języka polskiego
koń — 1. Czarny koń «osoba lub rzecz, która niespodziewanie wygrywa w jakiejś konkurencji, okazuje się lepsza od faworytów»: Żaden z czarnych koni prezydenckiego wyścigu w USA nie wytrzymał nawet połowy prawyborów. GW 01/03/2000. 2. Gnać, jechać,… … Słownik frazeologiczny
zawodzić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zawodzićdzę, zawodzićdzi, zawodzićwódź {{/stl 8}}– zawieść {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vc, zawodzićwiodę, zawodzićwiedzie, zawodzićwiedź, zawodzićwiódł, zawodzićwiodła, zawodzićwiedli, zawodzićwiedziony {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zdradzać — ndk I, zdradzaćam, zdradzaćasz, zdradzaćają, zdradzaćaj, zdradzaćał, zdradzaćany zdradzić dk VIa, zdradzaćdzę, zdradzaćdzisz, zdradź, zdradzaćdził, zdradzaćdzony 1. «przechodzić na stronę nieprzyjaciela, wydawać kogoś, coś wrogowi» Zdradzać… … Słownik języka polskiego
postawić — dk VIa, postawićwię, postawićwisz, postawićstaw, postawićwił, postawićwiony 1. «stawiając umieścić gdzieś jakąś rzecz (rzadziej osobę) we właściwej dla niej pozycji; ustawić» Postawić wazon z kwiatami na stole. Postawić laskę w kącie. Postawić… … Słownik języka polskiego