wzburzenie

См. также в других словарях:

• wzburzenie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. wzburzyć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} stan wewnętrznego wrzenia, poruszenia, zdenerwowania : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wzburzenie — n I 1. rzecz. od wzburzyć. 2. lm D. wzburzenieeń «stan podniecenia, zdenerwowania; niepokój, wrzenie, rozdrażnienie» Gwałtowne, wielkie wzburzenie. Nie móc opanować wzburzenia. Wzburzenie ogarnia kogoś. wzburzenie się rzecz. od wzburzyć się …   Słownik języka polskiego

• oko — 1. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało «zwrot podkreślający wyjątkowość i rzadkość czegoś»: (...) jeżeli zaufacie Ewangelii – zobaczycie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, a które Bóg przygotował dla tych, co Go… …   Słownik frazeologiczny

• świat — 1. Błagać, prosić na wszystko w świecie «usilnie, natarczywie prosić o coś» 2. Być komuś, stać się dla kogoś całym światem; przesłonić komuś (cały) świat «być, stać się jedynym przedmiotem czyichś zainteresowań, uczuć»: (...) Nie wie kiedy i… …   Słownik frazeologiczny

• afekt — m IV, D. u, Ms. afektkcie; lm M. y 1. psych. «stan uczuciowy o dużej intensywności, zwykle krótkotrwałej, któremu towarzyszą wyraźne symptomy fizjologiczne oraz osłabienie kontroli rozumu nad zachowaniem; silne podniecenie, wzburzenie» Gwałtowny… …   Słownik języka polskiego

• błyskawica — ż II, DCMs. błyskawicacy; lm D. błyskawicaic «zjawisko świetlne towarzyszące wyładowaniom elektrycznym w atmosferze ziemskiej» Błyskawice liniowe, kuliste. Zygzaki błyskawic. Błyskawice rozjaśniają niebo. Ktoś szybki jak błyskawica. ◊ Wieść,… …   Słownik języka polskiego

• emocja — ż I, DCMs. emocjacji; lm D. emocjacji (emocjacyj) «przejęcie się czymś, podniecenie, wzruszenie, wzburzenie; silne przeżycie uczuciowe, np. gniewu, strachu, radości» Gwałtowna, niespodziewana emocja. Nadmiar emocji. Przeżywać emocje konkursowe.… …   Słownik języka polskiego

• ferment — m IV, D. u, Ms. fermentncie; lm M. y 1. «niepokój; wzburzenie, wrzenie» Kulturalny, polityczny, umysłowy ferment. Coś powoduje, rodzi, wywołuje ferment. 2. biol. chem. fermenty «białka o właściwościach biokatalitycznych, wytwarzane przez każdy… …   Słownik języka polskiego

• gniew — m IV, D. u, Ms. gniewwie 1. blm «gwałtowna reakcja na jakiś przykry bodziec zewnętrzny wyrażająca się podnieceniem, niezadowoleniem, oburzeniem; złość, wzburzenie, wściekłość, irytacja» Gwałtowny, ślepy, tępy, irracjonalny gniew. Burza, chmura,… …   Słownik języka polskiego

• jątrzyć — ndk VIb, jątrzyćtrzę, jątrzyćtrzysz, jątrz, jątrzyćtrzył, jątrzyćtrzony 1. «wywoływać, wzmagać ropienie, wstrzymywać gojenie» Jątrzyć ranę. 2. «wywoływać niezadowolenie, wzburzenie; drażnić, podburzać kogoś, coś» Jątrzyć kogoś swym zachowaniem,… …   Słownik języka polskiego

• ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… …   Słownik języka polskiego