wszczynać

См. также в других словарях:

• wszczynać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wszczynaćam, wszczynaća, wszczynaćają, wszczynaćany {{/stl 8}}– wszcząć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Va, wszczynaćczął, wszczynaćczęli (brak cz. przyszłego i trybu rozkazującego) {{/stl 8}}{{stl 7}} dawać czemuś… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wszczynać — ndk I, wszczynaćam, wszczynaćasz, wszczynaćają, wszczynaćaj, wszczynaćał, wszczynaćany wszcząć dk Xc, wszczął, wszczęła, wszczęli, wszczęty, wszcząwszy «zaczynać jakąś akcję, działalność, dawać czemuś początek; rozpoczynać, wzniecać» Wszcząć… …   Słownik języka polskiego

• wszczynać się – wszcząć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} zaczynać się, brać początek : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wszczęły się rokowania pokojowe. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wszczynać — Wszcząć alarm zob. alarm 1 …   Słownik frazeologiczny

• podnosić – podnieść [wszczynać – wszcząć] alarm — {{/stl 13}}{{stl 33}} zwracać uwagę na grożące niebezpieczeństwo :{{/stl 33}}{{stl 10}}W prasie podniósł się alarm z powodu zagrożenia swobód demokratycznych. Wszczęto alarm z powodu zagrożenia wścieklizną. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wszcząć — → wszczynać …   Słownik języka polskiego

• awantura — ż IV, CMs. awanturaurze; lm D. awanturaur 1. «zakłócenie spokoju; kłótnia, zajście» Nocne, pijackie, przykre awantury. Mieć z kimś awanturę. Robić, wszczynać awantury. Szukać, unikać awantur. Doszło do awantury. Ktoś jest zdolny, pochopny do… …   Słownik języka polskiego

• awanturować się — ndk IV, awanturować sięruję się, awanturować sięrujesz się, awanturować sięruj się, awanturować sięował się 1. «urządzać awantury, wszczynać kłótnie, zakłócać spokój; wykłócać się» Awanturować się z kimś. Awanturować się o byle co, z byle powodu …   Słownik języka polskiego

• burda — ż IV, CMs. burdardzie; lm D. burd «ordynarna kłótnia, awantura, bijatyka» Uliczna burda. Robić, wszczynać, wywoływać burdy. ‹z fr.› …   Słownik języka polskiego

• czub — m IV, D. a, Ms. czubbie; lm M. y 1. «upięte wysoko, sterczące włosy na wierzchu głowy» Loki ułożone w czub. ◊ Od czuba (głowy) do pięty «całkowicie, zupełnie; od stóp do głów» ◊ Brać, wziąć, porwać się za czuby «wszczynać, wszcząć bójkę; bić się» …   Słownik języka polskiego

• hałas — m IV, D. u, Ms. hałassie; lm M. y «nie skoordynowane, zakłócające spokój głośne dźwięki, głośny stuk, trzask, huk, głośna rozmowa, krzyki; wrzawa, harmider» Dokuczliwy, dziki, ogłuszający, piekielny hałas. Hałas uliczny. Hałas wielkiego miasta.… …   Słownik języka polskiego