-
1 kommandieren
1. vtdowodzić, komenderować (w wojsku)2. vikomenderować, rządzić (kimś) -
2 Kommiss
-
3 Militär
beim Militär sein być w wojsku -
4 Truppe
Truppen pl wojska n/pl, oddziały m/pl wojskowe;bei der Truppe w wojsku;fam. fig sie ist von der schnellen Truppe ona ma prędkie usposobienie
См. также в других словарях:
wojsko — n II, N. wojskokiem 1. lm D. wojsk «siły zbrojne państwa, armia; regularne oddziały określonego rodzaju sił zbrojnych» Wojsko polskie. Wojska sojusznicze. Wojska nieprzyjacielskie. Wojsko frontowe, liniowe. Dowódcy wojsk. Oddziały wojska … Słownik języka polskiego
wojskowy — wojskowywi «związany z wojskiem, ze służbą w wojsku; przeznaczony dla wojska, należący do wojska» Jednostka wojskowa. Teren, obiekt wojskowy. Patrol, posterunek wojskowy. Ćwiczenia, manewry wojskowe. Regulamin, rygor wojskowy. Dyscyplina wojskowa … Słownik języka polskiego
fala — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ruchomy wał utworzony z wody na jej powierzchni, spowodowany działaniem wiatru, ruchami sejsmicznymi, ruchomymi obiektami (np. statkami) i… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Polnische Volksarmee — Die Ludowe Wojsko Polskie (deutsch: Polnische Volksarmee) wurde am 21. Juli 1944 durch das Lubliner Komitee, auch Polnisches Komitee der Nationalen Befreiung (PKWN) genannt, und der Bildung der Provisorischen Regierung der Republik Polen… … Deutsch Wikipedia
alarm — m IV, D. u, Ms. alarmmie; lm M. y 1. «sygnał, najczęściej akustyczny, ostrzegający przed niebezpieczeństwem; w wojsku: sygnał lub rozkaz ostrzegający przed niebezpieczeństwem napadu, wzywający do gotowości bojowej; stan gotowości w wypadku… … Słownik języka polskiego
duch — m III, DB. a 1. blm «energia psychiczna, właściwości psychiczne człowieka; umysł, świadomość, myślenie, dusza» Siła, hart, moc ducha. Spokój ducha. Muzyka, poezja to pokarm dla ducha. ◊ W szczerości, w skrytości, w pokorze, w prostocie lub w… … Słownik języka polskiego
feldfebel — m I, DB. feldfebelbla; lm M. feldfebelble, DB. feldfebelbli «w dawnym wojsku polskim stopień podoficerski odpowiadający stopniowi starszego sierżanta; zachowany do dziś w wojsku niemieckim; podoficer mający ten stopień» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
oberlejtnant — m IV, DB. a, Ms. oberlejtnantncie; lm M. oberlejtnantnci, DB. ów «porucznik w wojsku austriackim, niemieckim i w piechocie cudzoziemskiej w dawnym wojsku polskim» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
porucznik — m III, DB. a, N. porucznikkiem; lm M. porucznikicy, DB. ów 1. «oficer w stopniu niższym od stopnia kapitana; drugi stopień oficerski w Wojsku Polskim» Oddział pod dowództwem porucznika. Zdobyć szlify porucznika. 2. hist. «w dawnym wojsku polskim… … Słownik języka polskiego
raport — m IV, D. u, Ms. raportrcie; lm M. y «ustne lub pisemne sprawozdanie, doniesienie o czymś, zwykle zwierzchnikowi, instytucji nadrzędnej itp.; relacja, meldunek» Szczegółowy raport. Raport lekarza, zastępowego. Raport z podróży. Złożyć, zdać raport … Słownik języka polskiego
rotmistrz — m II, DB. a; lm M. e a. owie, DB. ów 1. «w wojsku polskim w okresie międzywojennym i w pierwszych latach po II wojnie światowej: stopień oficerski w kawalerii; oficer mający ten stopień» 2. hist. «w dawnym wojsku polskim od XV do XVIII w.:… … Słownik języka polskiego