w+gorączce

См. также в других словарях:

• bredzić — ndk VIa, bredzićdzę, bredzićdzisz, bredzićdził 1. «mówić w gorączce lub we śnie wyrazy albo zdania bez sensu i związku; majaczyć» Bredzić przez sen. Bredzić w gorączce. 2. «mówić głupstwa, bzdury, niedorzeczności, opowiadać o rzeczach i sprawach… …   Słownik języka polskiego

• Снядецкий, Андрей Андреевич — профессор Виленского университета, химик, медик и общественный деятель младший брат известного астронома и ректора Виленского университета, род. 30 октября 1768 г. (по другим сведениям 1766 г.) в местечке Жнице, Криницкого прихода, Гнезненского… …   Большая биографическая энциклопедия

• gorączka — ż III, CMs. gorączkaczce; zwykle blm 1. «temperatura ciała podwyższona ponad stan normalny, występująca w wielu chorobach» Wysoka, silna gorączka. Mieć, mierzyć gorączkę. Dostać gorączki. Bredzić, majaczyć w gorączce. Gorączka spada, rośnie. ∆… …   Słownik języka polskiego

• majaczyć — ndk VIb, majaczyćczę, majaczyćczysz, majacz, majaczyćczył 1. «zarysowywać się, ukazywać się niewyraźnie, mgliście» Coś majaczy we mgle, w ciemności. 2. «widzieć majaki, mieć przywidzenia, halucynacje; bredzić, mówić bez sensu, od rzeczy» Majaczyć …   Słownik języka polskiego

• majaczenie — n I 1. rzecz. od majaczeć a. majaczyć. 2. lm D. majaczenieczeń «przywidzenie, widziadło, majak» Senne majaczenia. 3. lm D. majaczenieczeń «słowa wypowiadane bez związku w gorączce, we śnie» Majaczenia chorego …   Słownik języka polskiego

• miotać — ndk I, miotaćam, miotaćasz, miotaćają, miotaćaj, miotaćał, miotaćany 1. «wprawiać jakiś przedmiot w ruch z wielką siłą, tak aby przeleciał pewną odległość i spadł; rzucać, ciskać» Miotać kamienie. Miotać dyskiem. Działa miotają ogniem. ◊ Miotać… …   Słownik języka polskiego

• przeciwgorączkowy — «stosowany przeciw gorączce, obniżający gorączkę» Leki, zastrzyki przeciwgorączkowe …   Słownik języka polskiego

• środek — m III, D. środekdka, N. środekdkiem; lm M. środekdki 1. «miejsce mniej więcej jednakowo oddalone od końców przedmiotu, od krawędzi określonej powierzchni; część środkowa przedmiotu, powierzchni, punkt centralny, centrum; część środkowa odcinka… …   Słownik języka polskiego

• świadczyć — ndk VIb, świadczyćczę, świadczyćczysz, świadcz, świadczyćczył, świadczyćczony 1. «być objawem, dowodem, świadectwem czegoś» Podkrążone oczy świadczyły o nieprzespanej nocy. Wypieki na twarzy świadczą o gorączce. Ślady stóp świadczyły o kierunku… …   Słownik języka polskiego

• towarzyszyć — ndk VIb, towarzyszyćszę, towarzyszyćszysz, towarzyszyćrzysz, towarzyszyćył 1. «być obecnym przy kimś (rzadziej przy czymś), przebywać z kimś gdzieś; asystować» Towarzyszyć komuś w drodze, w podróży. Towarzyszyła mężowi przy śniadaniu. Pies… …   Słownik języka polskiego

• w — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę w» 2. «spółgłoska wargowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcje) w miejscowniku lub bierniku; tworzy wraz z rzeczownikiem… …   Słownik języka polskiego