uzbrojony

См. также в других словарях:

• uzbrojony — uzbrojonyjeni imiesł. bierny czas. uzbroić (p.) uzbrojony w użyciu przym. ∆ zool. Tasiemiec uzbrojony «Taenia solium, tasiemiec mający na główce dwa wieńce haczyków, osiągający 8 m długości; pasożytuje w jelicie cienkim człowieka; soliter» …   Słownik języka polskiego

• uzbrojony — pot. Ktoś uzbrojony po zęby «o kimś bardzo dobrze uzbrojonym»: Po zęby uzbrojeni bandyci morscy zaatakowali (...) liberyjski frachtowiec Rio Colorado. H. Mąka, Piraci …   Słownik frazeologiczny

• uzbrojony po zęby — {{/stl 13}}{{stl 7}} ktoś uzbrojony bardzo dobrze w dużą ilość różnej broni : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przed budynkiem stało dwóch uzbrojonych po zęby wartowników. Żołdak uzbrojony po zęby. Terroryści byli uzbrojeni po zęby. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• uzbroić — dk VIa, uzbroję, uzbroićisz, uzbrój, uzbroićił, uzbrojony uzbrajać ndk I, uzbroićam, uzbroićasz, uzbroićają, uzbroićaj, uzbroićał, uzbroićany 1. «wyposażyć, zaopatrzyć w narzędzia walki, w broń, w sprzęt wojskowy» Uzbroić armię, wojsko, żołnierzy …   Słownik języka polskiego

• ząb — 1. Bronić się, bronić kogoś, czegoś zębami i pazurami «bronić się, bronić kogoś, czegoś, walczyć o kogoś, o coś z zaciekłością, z pasją, nie licząc się z niczym»: Mojej odrębności (czyli wyższości) bronić będę zębami i pazurami. J. Błoński, Forma …   Słownik frazeologiczny

• fizylier — m IV, DB. a, Ms. fizyliererze; lm M. fizyliererzy, DB. ów «w dawnym wojsku: żołnierz uzbrojony w fuzję; dziś: żołnierz piechoty uzbrojony w ręczną broń maszynową» Drużyna, kompania fizylierów. ‹fr.› …   Słownik języka polskiego

• fregata — ż IV, CMs. fregataacie; lm D. fregataat 1. «statek żaglowy mający ożaglowanie rejowe i więcej niż dwa maszty; w XVII XVIII w.: żaglowy okręt wojenny, dobrze uzbrojony, spełniający rolę współczesnego krążownika; od połowy XIX w.: silnie… …   Słownik języka polskiego

• krążownik — m III, D. a, N. krążownikkiem; lm M. i 1. «okręt bojowy o dużym zasięgu pływania, opancerzony, silnie uzbrojony w działa, torpedy, pociski kierowane; wspiera własne siły, niszczy konwoje, współdziała z własną flotą liniową» Ciężki, lekki… …   Słownik języka polskiego

• niszczyciel — m I, D. a; lm M. e, D. i 1. B.=D. «ten, kto niszczy, psuje, rujnuje coś» Niszczyciele lasów. Barbarzyński niszczyciel dóbr kulturalnych. 2. B.=M. wojsk. «najbardziej uniwersalny okręt wojenny, uzbrojony w działa, torpedy, wyrzutnie rakietowe oraz …   Słownik języka polskiego

• Ми-2 — Назначение: многоцелевой Первый полёт …   Википедия

• TKD — Классификация САУ Боевая масса, т 3,1 Экипаж, чел. 3 История Производитель BK Br.Panc WIBI Го …   Википедия