Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+stir+up

  • 101 instigo

    instīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [from in and stigo (unused), cf. Gr. stizô; Sanscr. tig, tij, to be sharp; cf. stimulus for stig-mulus, stilus for stig-lus], to urge, stimulate, stir up, set on, incite, instigate (class.):

    si hic non insanit satis sua sponte, instiga,

    Ter. And. 4, 2, 9:

    instigante te,

    at your instigation, Cic. Pis. 11:

    cuncti sequentem Instigant studiis,

    stimulate him in the pursuit, Verg. A. 5, 228; 11, 730:

    Romanos in Hannibalem,

    Liv. 33, 47:

    comites agmen instigant,

    Ov. M. 3, 243:

    in arma,

    to rouse to arms, Vell. 1, 12:

    canem in aliquem,

    to set on one, Petr. 95:

    iracundiam,

    Sen. Ep. 10.— With inf.:

    laedere,

    Lucr. 4, 1082.

    Lewis & Short latin dictionary > instigo

  • 102 irrito

    1.
    irrīto ( inr-), āvi, ātum, 1 ( perf. subj. inritassis for inritaveris, Plaut. Am. 1, 1, 298), v. a. [cf. eris, erethô, erethizô, Curt. Gr. Etym. p. 342, ed. 4], to incite, excite, stimulate, instigate, provoke, exasperate, irritate.
    I.
    Lit.:

    inritare dictum est proprie provocare,

    Non. 31, 21:

    si me inritassis, etc.,

    Plaut. Am. 1, 1, 298; id. Stich. 2, 2, 22:

    ne si magis inritatus siet,

    Ter. Ad. 2, 4, 18:

    ita sum inritatus, ut, etc.,

    id. Phorm. 2, 1, 10:

    ut vi inritare ferroque lacessere fortissimum virum auderet,

    Cic. Mil. 31, 84:

    virum telis,

    Verg. A. 10, 644:

    Terra, ira irritata deorum,

    id. ib. 4, 178:

    bello gentes,

    Just. 12, 6, 16:

    sibi simultates,

    Liv. 33, 46:

    aliquem ad necem alicujus,

    Vell. 2, 66.— Poet.:

    cum fera diluvies quietos Irritat amnes,

    enrages, Hor. C. 3, 29, 41:

    flammas,

    to kindle, Ov. F. 2, 649.—
    II.
    In gen., to incite, move, stir up, provoke, vex, inflame:

    crabrones,

    Plaut. Am. 2, 2, 75:

    tribunos plebis fama ea ipsa inritaverat magis ad certamen,

    Liv. 6, 27:

    animos ad bellum,

    id. 31, 5:

    iracundiam, Sen. de Ira, 3, 8: infantiam ad discendum,

    Quint. 1, 1, 26:

    forma meos irritat amores,

    Ov. Am. 2, 4, 9:

    vitia,

    id. ib. 3, 4, 11:

    cupiditatem,

    Sen. Ep. 7:

    suspiciones,

    Tac. H. 3, 4:

    animos,

    Hor. A. P. 180:

    ingenium,

    Prop. 4 (5), 6, 75:

    naturam per se pronam ad humanitatem,

    Sen. Ben. 6, 29:

    princeps, qui delatores non castigat, irritat,

    encourages, Suet. Dom. 9:

    exitium,

    to hasten, Tac. A. 13, 1:

    tussim,

    to excite, make worse, Cels. 2, 1; 5, 28, 2. — Hence, irrī-tātus, a, um, P. a., excited, enraged, provoked, irritated:

    canem inritatam imitarier,

    Plaut. Capt. 3, 1, 25:

    ad aliquid,

    Suet. Galb. 21:

    in aliquid,

    Sen. Ep. 97.— Comp.:

    ego his ejus verbis irritatior,

    Gell. 15, 9, 7; 10, 9, 2; id. praef. § 20.— Adv.: irrītātē, in an irritated manner; only in comp., Amm. 22, 15, 19.
    2.
    irrĭto ( inr-), āre, v. a. [1. irritus], to make void, invalidate (late Lat.), Cod. Th. 3, 12, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > irrito

  • 103 lacesso

    lăcesso, īvi or ĭi, ītum, 3 ( inf. pass. lacessiri, Col. 9, 8, 3; 9, 15, 4; Ambros. Ep. 6, 1:

    lacessi,

    Liv. 31, 18, 4 al.; Lact. 5, 2, 2:

    lacessientium,

    Liv. 27, 12, 13:

    lacessiebant,

    id. 23, 46, 11), v. a. [lacio; v. Roby, 1, § 625], to excite, provoke, challenge, exasperate, irritate (syn.: irrito, provoco).
    I.
    Lit.:

    aliquem ferro,

    Cic. Mil. 31, 84:

    sponsione me homo promtus lacessivit,

    id. Pis. 23, 55:

    tu ultro me maledictis lacessisti,

    id. Phil. 2, 1, 1:

    me amabis et scripto aliquo lacesses,

    by writing, force me to write in return, id. Fam. 12, 20:

    vetus si poeta non lacessisset prior,

    Ter. Phorm. prol. 14:

    hostes proelio,

    i. e. to attack, assail, Caes. B. G. 4, 11:

    aliquem bello,

    id. ib. 6, 5:

    Aeduos injuriā,

    id. ib. 1, 35:

    nos te nulla lacessiimus injuria,

    Cic. Fam. 11, 3, 1:

    Saguntini nec lacessentes nec lacessiti,

    Liv. 21, 11:

    aliquos lacessiturus bello,

    id. 28, 28; Cic. de Imp. Pomp. 10, 23:

    quorum alter relictus, alter lacessitus,

    id. ib. 2, 4:

    quid tam necessarium quam tenere semper arma, quibus... to ulcisci lacessitus,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    ne rudis agminum sponsus lacessat leonem,

    Hor. C. 3, 2, 11:

    Caesar neque cedentes tanto collis ascensu lacessendos judicabat,

    Hirt. B. G. 8, 14:

    aliquem capitaliter,

    to make a deadly attack upon one, Plin. Ep. 1, 5:

    (corpora) quae feriunt oculorum acies visumque lacessunt,

    to strike, meet, Lucr. 4, 217; 691; cf. id. 4, 597:

    nares odor lacessit,

    id. 4, 691:

    fores nondum reserati carceris acer nunc pede nunc ipsa fronte lacessit Equus,

    Ov. Tr. 5, 9, 30.— Poet.:

    aëra Sole lacessita ( = percussa radiis solis),

    struck with the sunbeams' glitter, Verg. A. 7, 527; cf.

    vindemia pluviisque aut ventis lacessita,

    Col. 3, 21, 5.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    To urge, arouse, excite, stimulate, shake, move:

    a quo non modo impulsi sumus ad philosophas scriptiones, verum Etiam lacessiti,

    Cic. Tusc. 1, 41, 121:

    ad scribendum,

    id. Att. 1, 13, 1:

    ad pugnam,

    Liv. 2, 45 init.:

    usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, et certatim haec omnis imitatio lacessivit,

    Macr. S. 7, 13, 11: aurigae manibusque lacessunt Pectora plausa cavis, pat them on their breasts (in order to animate them), Verg. A. 12, 85:

    pugnam,

    id. ib. 5, 429:

    bella,

    id. ib. 11, 254:

    ne quemquam voce lacessas,

    id. E. 3, 51:

    his se stimulis dolor ipse lacessit,

    Luc. 2, 42:

    Nilus spuma astra lacessit,

    id. 10, 320:

    taurus lacessit campum,

    Stat. Th. 12, 604:

    clamore sidera,

    Sil. 17, 387:

    deos (precibus),

    to assail, importune, Hor. C. 2, 18, 12:

    pelagus carinā,

    to stir, chafe, id. ib. 1, 35, 7.—
    B.
    To call forth, arouse, produce:

    sermones,

    Cic. Fam. 3, 8, 7:

    ferrum,

    Verg. A. 10, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > lacesso

  • 104 misceo

    miscĕo, miscŭi, mixtum (mistum is found in many MSS. and edd., but is probably a corruption of copyists, representing the weakened sound of x in later times; v. Neue, Formenl. 2, p. 556), 2, v. a. [root mik-, mig-; Sanscr. micras, mixed; Gr. misgô, mignumi; cf. miscellus], to mix, mingle, to intermingle, blend (for the difference between this word and temperare, v. below, II. A.; cf. confundo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.; with abl.:

    (sortes) pueri manu miscentur,

    Cic. Div. 2, 41, 86:

    toxicum antidoto,

    Phaedr. 1, 14, 8:

    mella Falerno,

    Hor. S. 2, 4, 24:

    vina Surrentina faece Falernā,

    id. ib. 2, 4, 55:

    pabula sale,

    Col. 6, 4:

    nectare aquas,

    Ov. H. 16, 198.— With dat.:

    dulce amarumque mihi,

    Plaut. Ps. 1, 1, 61:

    fletum cruori,

    Ov. M. 4, 140; Col. 7, 5:

    inter curalium virides miscere smaragdos,

    Lucr. 2, 805:

    cumque meis lacrimis miscuit usque suas,

    Ov. P. 1, 9, 20. —
    B.
    In partic.
    1.
    To join one's self to, have carnal intercourse with one:

    corpus cum aliquā,

    Cic. Div. 1, 29, 60.—With dat.:

    sic se tibi misceat,

    Ov. M. 13, 866:

    cum aliquo misceri in Venerem,

    App. M. 9, p. 228, 16:

    sanguinem et genus,

    to intermarry, Liv. 1, 9, 4.—
    2.
    To mix, prepare a drink:

    alteri miscere mulsum,

    Cic. Fin. 2, 5, 17; Ov. Am. 1, 4, 29:

    Veientana mihi misces,

    Mart. 3, 49, 1:

    pocula alicui,

    Ov. M. 10, 160:

    lurida terribiles miscent aconita novercae,

    id. ib. 1, 147; cf.: miscenda Cum Styge vina bibas, = you shall die, id. ib. 12, 321:

    nullis aconita propinquis miscuit (Orestes),

    Juv. 8, 219.—
    3.
    Miscere se, or misceri, to mingle with others, to unite, assemble:

    miscet (se) viris,

    Verg. A. 1, 440:

    se partibus alicujus,

    Vell. 2, 86, 3:

    ipsa ad praetoria densae Miscentur,

    assemble, Verg. G. 4, 75.—
    4.
    Miscere manus or proelia, to join battle, engage ( poet.):

    miscere manus,

    Prop. 2, 20, 66:

    proelia dura,

    id. 4, 1, 28;

    hence, vulnera,

    to inflict wounds on each other, Verg. A. 12, 720.—
    5.
    Of storms, to throw into confusion, to disturb, confound, embroil ( poet.):

    caelum terramque,

    Verg. A. 1, 134:

    magno misceri murmure pontum,

    id. ib. 1, 124:

    miscent se maria,

    id. ib. 9, 714.—Hence, of persons, to raise a great commotion, make a prodigious disturbance, to move heaven and earth:

    caelum ac terras,

    Liv. 4, 3, 6:

    quis caelum terris non misceat et mare caelo,

    Juv. 2, 25; cf.:

    mare caelo confundere,

    id. 6, 282. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to mix, mingle, unite, etc.:

    dulce amarumque una nunc misces mihi,

    Plaut. Ps. 1, 1, 63: miscent inter sese inimicitiam agitantes, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 275 Vahl.):

    animum alicujus cum suo miscere,

    Cic. Lael. 21, 81:

    gravitate mixtus lepos,

    id. Rep. 2, 1, 1:

    misce Ergo aliquid de nostris moribus,

    Juv. 14, 322:

    ex dissimillimis rebus misceri et temperari,

    Cic. Off. 3, 33, 119; cf.

    , joined with temperare,

    id. Or. 58, 197;

    also opp. to temperare, since miscere signifies merely to mix, but temperare to mix in due proportion: haec ita mixta fuerunt, ut temperata nullo fuerint modo,

    Cic. Rep. 2, 23, 42.—
    B.
    In partic.
    1.
    To share with, impart to another; to take part in, share in a thing (rare and perhaps not ante-Aug.):

    cum amico omnes curas, omnes cogitationes tuas misce,

    share, Sen. Ep. 3, 3:

    se negotiis,

    to take part in, engage in, Dig. 26, 7, 39, § 11:

    administrationi,

    ib. 27, 1, 17, § 5:

    paternae hereditati,

    ib. 29, 2, 42, § 3. —
    2.
    (Acc. to I. B. 5.).
    a.
    To throw into confusion, to embroil, disturb (class.): om [p. 1150] nia infima summis paria fecit, turbavit, miscuit, Cic. Leg. 3, 9, 19:

    rem publicam malis concionibus,

    id. Agr. 2, 33, 91:

    coetus,

    Tac. A. 1, 16:

    animorum motus dicendo,

    Cic. de Or. 1, 51, 220:

    anima, quae res humanas miscuit olim,

    Juv. 10, 163.—
    b.
    To stir up, occasion, excite, rouse:

    ego nova quaedam misceri et concitari mala jam pridem videbam,

    stirred up, devised, Cic. Cat. 4, 3, 6:

    seditiones,

    Tac. H. 4, 68 fin.
    3.
    Misceri aliquo, to be changed into:

    mixtus Enipeo Taenarius deus,

    Prop. 1, 13, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > misceo

  • 105 obaemulor

    ŏb-aemŭlor, 1, v. dep. n. (lit. to excite to jealousy against, i. e.), to stir up, irritate, provoke (eccl. Lat.):

    illi obaemulati sunt me in non Deo,

    Tert. adv. Marc. 4, 31 (a translation of Deut. 32, 21).

    Lewis & Short latin dictionary > obaemulor

  • 106 obturbo

    ob-turbo, āvi, ātum, 1, v. a., to stir up, make turbid.
    I.
    Lit.:

    obturbata proculcatione prius aqua,

    Plin. 8, 18, 26, § 68. —
    II.
    Trop., to throw into disorder or confusion; to disorder, confuse, trouble, disturb, distract:

    (eos) denso agmine obturbabat,

    Tac. H. 3, 25:

    ne obturba, ac tace,

    Plaut. Poen. 1, 2, 49:

    lectorem,

    Suet. Aug. 86; cf.:

    obturbatur militum vocibus,

    Tac. H. 3, 10:

    me scriptio et litterae non leniunt sed obturbant,

    distract, Cic. Att. 12, 16 fin.:

    solitudinem,

    to disturb, id. ib. 12, 18.— Absol.: obturbabant patres specie detestandi, to raise a disturbance or clamor, Tac. A. 6, 24 (30 Ritter).— Impers.:

    obturbatur, obstrepitur,

    Plin. Ep. 9, 13, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > obturbo

  • 107 peragito

    pĕr-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to drive or hunt about greatly, to harass, disturb (not in Cic.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    vehementius peragitati ab equitatu,

    Caes. B. C. 1, 80:

    Aetna majore vi peragitata,

    Sen. Ben. 3, 37.—
    B.
    In partic., to stir up any thing, esp. a liquid:

    ut permisceatur medicamen rutabulo ligneo peragitare conveniet,

    Col. 12, 24, 4:

    mustum,

    id. 12, 19, 4.—
    II.
    Trop., to excite, impel:

    animos,

    Sen. Ira, 1, 7.—
    B.
    To complete, finish:

    peragitatur enim messis mense Maio,

    Plin. 18, 18, 47, § 169.

    Lewis & Short latin dictionary > peragito

  • 108 percieo

    per-cĭĕo, cīvi and ii, ĭtum, 2, and per-cĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a., to move or rouse greatly, to stir up, excite.
    I.
    In gen.:

    irai fax subdita percit,

    Lucr. 3, 303; 3, 184:

    crura hercle defringentur nisi istum verbum saepe unum perciet aureis Omnibus,

    id. 4, 563.—
    II.
    In partic., to attack with words, abuse, or call aloud (by an opprobrious name):

    aliquem impudicum percies,

    Plaut. As. 2, 4, 69 Ussing ad loc.— Hence, percĭtus, a, um, P. a., greatly moved, roused, stimulated, excited.
    A.
    Lit.:

    amoris causā percitus,

    Plaut. As. 4, 2, 13:

    irā percitus,

    id. Cas. 3, 5, 6:

    atrā bili percita est,

    id. Am. 2, 2, 95:

    incredibili re atque atroci percitus,

    Ter. Hec. 3, 3, 17:

    animo irato ac percito aliquid facere,

    Cic. Mil. 23, 63.—
    B.
    Transf., excitable:

    ingenium percitum ac ferox,

    Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitum, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 704 P. (Hist. 2, 35 Dietsch).

    Lewis & Short latin dictionary > percieo

  • 109 permotio

    per-mōtĭo, ōnis, f. [permoveo].
    I.
    In gen., a moving, exciting, excitement, trop.:

    mentis permotio,

    Cic. Div 2, 3, 9: permotionis causā, in order to move or stir the feelings, id. de Or 2, 53, 216; id. Ac. 2, 44, 135.—
    II.
    In partic., an emotion of the mind:

    permotiones istae animis nostris datae,

    Cic. Ac. 2, 44, 135.

    Lewis & Short latin dictionary > permotio

  • 110 praemoveo

    prae-mŏvĕo, no perf., mōtum, 2, v. a., to move beforehand, to stir greatly (post-class.), Cael. Aur. Tard. 1, 5:

    corpus,

    id. ib. 5, 7; 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praemoveo

  • 111 provoco

    prō-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to call forth, call out.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem,

    Plaut. Ps. 2, 2, 43:

    ut ubi illaec prodeat, me provoces,

    id. Mil. 4, 3, 28; id. Bacch. 3, 3, 40:

    mandant, ut ad se provocet Simonidem,

    Phaedr. 4, 23, 25:

    dum rota Luciferi provocet orta diem,

    lead up, call forth, Tib. 1, 9, 62:

    Memnonis mater roseo provocet ore diem,

    Ov. P. 1, 4, 58; cf. id. F. 1, 456:

    provocare et elicere novas radiculas,

    Col. 3, 15, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    To call out, challenge, invite one to any thing (as to play, sing, drink, fight, etc.):

    provocat me in aleam,

    challenged me to a game, Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    pedibus,

    to a race, id. Ep. 5, 1, 58:

    aliquem tesseris,

    Macr. S. 1, 10:

    aliquem cantatum,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    aliquem ad pugnam,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49; cf. Liv. 8, 7, and Flor. 2, 17, 11 Duker: duces nec prohibere paucos temere provocantis volebant, nec, etc., Liv. 23, 16, 4:

    et oleo et mero viros provocant,

    Sen. Ep. 95, 21:

    aliquem ad bibendum,

    Vop. Firm. 4.—
    2.
    In jurid. lang., to take a cause before a higher court, to appeal, make an appeal; in this signif. usually neutr., ad aliquem; act. only post-class., with the judge to whom the appeal is made as object (cf. appello).
    (α).
    Neutr.:

    ut de majestate damnati ad populum provocent,

    Cic. Phil. 1, 9, 21; cf.: quam id rectum sit, tu judicabis;

    ne ad Catonem quidem provocabo,

    id. Att. 6, 1, 7:

    provoco ad populum,

    Liv. 8, 33:

    arreptus a viatore, Provoco, inquit,

    I appeal, id. 3, 56:

    si a duumviris provocarit, provocatione certato,

    id. 1, 26, 6; 3, 56:

    ab omni judicio poenāque provocari licere,

    Cic. Rep. 2, 31, 54.—
    (β).
    Act., to appeal to a judge (post-class.):

    si judicem provocent,

    Dig. 8, 28, 6:

    si praefectus urbi judicem dederit, ipse erit provocandus, qui eum judicem dederit,

    ib. 49, 3, 1.—Also:

    provocare judicium ad populum,

    to bring the decision before the people by appeal, Val. Max. 8, 1, 1;

    rarely, aliquem ad judicem,

    to cite, summon before, App. Flor. p. 360, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    To challenge to a contest, to contend with, emulate, rival, vie with (post-Aug.):

    aliquem virtute,

    to vie with him in virtue, Plin. Ep. 2, 7, 4:

    elegia Graecos provocamus,

    Quint. 10, 1, 93; cf.:

    ea pictura naturam ipsam provocavit,

    Plin. 35, 10, 36, § 94.—Of things, Plin. 16, 8, 12, § 32:

    immensum latus Circi templorum pulchritudinem provocat,

    id. Pan. 51, 3.—
    B.
    To challenge, incite, provoke to any thing:

    felicitas temporum, quae bonam conscientiam civium tuorum ad usum indulgentiae tuae provocat,

    Plin. Ep. 10, 12 (7) fin.:

    omni comitate ad hilaritatem et jocum provocare,

    Suet. Calig. 27; id. Claud. 21:

    tacentes ad communionem sermonis,

    id. Aug. 74.—
    C.
    To excite, stimulate, exasperate, stir up, rouse with any thing (class.;

    syn.: irrito, lacesso): qui non solum a me provocatus sed etiam suā sponte solet, etc.,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    aliquem beneficio,

    id. Off. 1, 15, 48:

    sermonibus,

    Caes. B. C. 1, 74:

    minis et verbis,

    Tac. H. 3, 24:

    bello,

    id. ib. 4, 17:

    injuriā,

    id. A. 14, 49 et saep.:

    ad iracundiam,

    Vulg. Isa. 63, 10; id. Deut. 4, 25. —
    D.
    To call forth, occasion, produce, cause:

    officia comitate,

    Tac. H. 5, 1:

    mortem tot modis,

    Plin. 19, praef. 1, §

    5: bellum,

    Tac. G. 35; Plin. Pan. 16.—
    E.
    (Acc. to I. B. 2.) To appeal to any thing, to cite as authority or proof (late Lat.):

    ad litteras Pudentillae,

    App. Mag. 84, p. 326, 40:

    ad Judaeorum Codices provocare,

    Aug. Serm. 202, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > provoco

  • 112 remolior

    rĕ-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to press, push, or move back or away ( poet. and in post-Aug. prose):

    saepe remoliri luctatur pondera terrae (Typhoëus),

    Ov. M. 5, 354; so,

    ferrea claustra,

    Stat. Th. 10, 527; Sen. Q. N. 6, 13 fin.
    II.
    To stir or take up again:

    arma,

    Sil. 1, 36.
    rĕmōlītus, a, um, pass.:

    orbe remolito,

    Sen. Herc. Fur. 504.

    Lewis & Short latin dictionary > remolior

  • 113 remolitus

    rĕ-mōlĭor, ītus, 4, v. dep. a., to press, push, or move back or away ( poet. and in post-Aug. prose):

    saepe remoliri luctatur pondera terrae (Typhoëus),

    Ov. M. 5, 354; so,

    ferrea claustra,

    Stat. Th. 10, 527; Sen. Q. N. 6, 13 fin.
    II.
    To stir or take up again:

    arma,

    Sil. 1, 36.
    rĕmōlītus, a, um, pass.:

    orbe remolito,

    Sen. Herc. Fur. 504.

    Lewis & Short latin dictionary > remolitus

  • 114 rudis

    1.
    rŭdis, e, adj. [cf. crudus], unwrought, untilled, unformed, unused, rough, raw, wild (cf. crudus): omnis fere materia non deformata, rudis appellatur, sicut vestimentum rude, non perpolitum: sic aes infectum rudusculum, Cincius ap. Fest. p. 265 Müll. (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    terra (opp. restibilis),

    Varr. R. R. 1, 44, 2; so,

    terra,

    id. ib. 1, 27, 2:

    ager,

    Col. 3, 11, 1:

    campus,

    Verg. G. 2, 211:

    humus,

    Ov. M. 5, 646:

    rudis atque infecta materies,

    Petr. 114, 13; cf.:

    rudis indigestaque moles (Chaos),

    Ov. M. 1, 7:

    marmor,

    Quint. 2, 19, 3:

    saxum,

    id. 9, 4, 27; cf.:

    signa (de marmore coepto),

    Ov. M. 1, 406:

    aes (opp. signatum),

    Plin. 33, 3, 13:

    hasta,

    rudely finished, ill-made, Verg. A. 9, 743; cf.:

    novacula (with retusa),

    Petr. 94, 14:

    circumjectus parietum,

    Plin. 11, 51, 112, § 270:

    caementum,

    Tac. Or. 20 (with informes tegulae):

    lana,

    Ov. M. 6, 19:

    textum,

    rough, coarse, id. ib. 8, 640; so,

    vestis,

    id. F. 4, 659:

    herba,

    wild, Mart. 2, 90, 8: cf.

    uva,

    unripe, green, hard, id. 13, 68.— Neutr. plur. as subst.: detrahit doctrina aliquid, ut lima rudibus et cotes hebetibus, Quint. 2, 12, 8. —
    B.
    Poet., transf., young, new (cf. integer):

    illa (carina, sc. Argo) rudem cursu prima imbuit Amphitriten,

    untried, not yet sailed on, Cat. 64, 11;

    hence, also, Argo,

    Luc. 3, 193:

    agna,

    Mart. 9, 71, 6:

    filia,

    id. 7, 95, 8:

    dextram cruore regio imbuit,

    Sen. Troad. 217:

    pannas,

    new, Vulg. Matt. 9, 16. —
    II.
    Trop., rude, unpolished, uncultivated, unskilled, awkward, clumsy, ignorant; hence (like ignarus), with gen., unacquainted with, inexperienced in, etc. (cf. imperitus).
    (α).
    Absol.:

    consilium,

    Plaut. Poen. 1, 1, 61; cf.:

    forma ingenii impolita et plane rudis,

    Cic. Brut. 85, 294:

    incohata ac rudia,

    id. de Or. 1, 2, 5:

    quae rudia atque imperfecta adhuc erant,

    Quint. 3, 1, 7:

    rudia et incomposita,

    id. 9, 4, 17:

    vox surda, rudis, immanis, dura, etc.,

    id. 11, 3, 32:

    modulatio,

    id. 1, 10, 16; cf.:

    modus (tibicinis),

    Ov. A. A. 1, 111:

    rude et Graecis intactum carmen,

    Hor. S. 1, 10, 66:

    stilus (with confusus),

    Quint. 1, 1, 28; 12, 10, 3:

    animi,

    id. 1, 10, 9 (with agrestes);

    1, 1, 36: adhuc ingenia,

    id. 1, 2, 27; cf.

    ingenium,

    Hor. A. P. 410:

    rudis fuit vita priscorum et sine litteris,

    Plin. 18, 29, 69, § 284:

    saeculum,

    Quint. 2, 5, 23; 12, 11, 23; Tac. H. 1, 86:

    anni,

    i. e. young, early, Quint. 1, 1, 5; Tac. A. 13, 16 fin.; cf.:

    adhuc aetas,

    id. ib. 4, 8:

    rudem me et integrum discipulum accipe et ea, quae requiro, doce,

    Cic. N. D. 3, 3, 7; Quint. 2, 3, 3; 3, 6, 83:

    Aeschylus rudis in plerisque et incompositus,

    id. 10, 1, 66:

    tam eram rudis? tam ignarus rerum? etc.,

    Cic. Sest. 21, 47; so (with ignarus) Quint. 1, 8, 4:

    rudis ac stultus,

    id. 11, 3, 76:

    illi rudes homines primique,

    id. 8, 3, 36; 10, 2, 5:

    illi rudes ac bellicosi,

    id. 1, 10, 20:

    nescit equo rudis Haerere ingenuus puer,

    Hor. C. 3, 24, 54.—
    (β).
    With in and abl.:

    cum superiores alii fuissent in disputationibus perpoliti, alii in disserendo rudes,

    Cic. Rep. 1, 8, 13:

    (oratorem) nullā in re tironem ac rudem esse debere,

    id. de Or. 1, 50, 218; (with hebes) id. ib. 1, 58, 248:

    rudis in re publicā,

    id. Phil. 6, 6, 17:

    in causā,

    id. Fam. 4, 1, 1:

    in jure civili,

    id. de Or. 1, 10, 40:

    in minoribus navigiis,

    id. ib. 1, 38, 174:

    omnino in nostris poëtis,

    id. Fin. 1, 2, 5:

    sermo nullā in re,

    id. de Or. 1, 8, 32.—With simple abl. (very rare):

    Ennius ingenio maximus, arte rudis,

    Ov. Tr. 2, 424:

    arte,

    Stat. Th. 6, 437:

    studiis,

    Vell. 2, 73, 1.—
    (γ).
    With gen.:

    imperiti homines rerum omnium rudes ignarique,

    Cic. Fl. 7, 16:

    dicat se non imperitum foederis, non rudem exemplorum, non ignarum belli fuisse,

    id. Balb. 20, 47:

    provinciae rudis,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    Graecarum litterarum,

    id. Off. 1, 1, 1; Nep. Pelop. 1, 1:

    rei militaris,

    Cic. Ac. 2, 1, 2:

    harum rerum,

    id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    artium,

    Liv. 1, 7:

    bonarum artium,

    Tac. A. 1, 3:

    facinorum,

    id. ib. 12, 51:

    agminum,

    Hor. C. 3, 2, 9:

    civilis belli,

    id. Ep. 2, 2, 47; cf.:

    bellorum (elephanti),

    Flor. 4, 2, 67:

    operum conjugiique,

    Ov. F. 4, 336:

    somni,

    i. e. sleepless, id. M. 7, 213:

    dicendi,

    Tac. A. 1, 29.—
    (δ).
    With ad (very rare):

    rudem ad pedestria bella Numidarum gentem esse,

    Liv. 24, 48, 5:

    ad quae (spectacula) rudes tum Romani erant,

    id. 45, 32, 10; 10, 22, 6; 21, 25, 6:

    ad partus,

    Ov. H. 11, 48:

    ad mala,

    id. P. 3, 7, 18:

    rudes adhuc ad resistendum populos,

    Just. 1, 1, 5:

    rudis natio ad voluptates,

    Curt. 6, 21, 9; 8, 8, 24.—
    (ε).
    With dat. (very rare):

    fontes rudes puellis,

    i. e. strange, Mart. 6, 42, 4.—
    (ζ).
    With inf.:

    nec ferre rudis medicamina,

    Sil. 6, 90:

    Martem rudis versare,

    id. 8, 262.— Comp., sup., and adv. do not occur.
    2.
    rŭdis, is, f. ( abl. sing. rudi, Capitol. Opil. Macr. 4, 5), a slender stick or rod.
    I.
    To stir with in cooking; a stirring-stick, spatula:

    versato crebro duabus rudibus,

    Cato, R. R. 79; so,

    ferreae,

    Plin. 34, 18, 50, § 170; cf. rudicula.—
    II.
    A staff used by soldiers and gladiators in their exercises (perh. a wooden sword), answering to a quarter-staff, a foil (freq. and class.):

    (milites) rudibus inter se in modum justae pugnae concurrerunt,

    Liv. 26, 51; 40, 6 and 9 Drak. N. cr. (al. sudibus); Ov. Am. 2, 9, 22; id. A. A. 3, 515:

    rudibus batuere,

    Suet. Calig. 32.—Hence, transf.: PRIMA or SVMMA RVDIS (also in one word, SVMMARVDIS), the first or head fencer, the fencing-master, Inscr. Orell. 2575; 2584: SECVNDA RVDIS, the second fencer, the fencing-master ' s assistant, ib. 2573 sq.—A gladiator received such a rudis when honorably discharged (whence he was called rudiarius):

    tam bonus gladiator rudem tam cito accepisti?

    Cic. Phil. 2, 29, 74:

    acceptā rude,

    Juv. 6, 113:

    essedario rudem indulgere,

    Suet. Claud. 21.—And hence transf. to other persons who receive an honorable discharge:

    tardā vires minuente senectā, Me quoque donari jam rude tempus erat,

    i. e. to dismiss, discharge, Ov. Tr. 4, 8, 24; id. Am. 2, 9, 22; cf.:

    spectatum satis et donatum jam rude,

    Hor. Ep. 1, 1, 2 (v. Orell. ad h. l.):

    ergo sibi dabit ipse rudem,

    Juv. 7, 171; Mart. 3, 36, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > rudis

  • 115 stirpis

    stirps (collat. form of the nom. stir-pes or stirpis, in the best MSS., Liv. 1, 1 fin.; 41, 8, 10; 26, 13, 16; v. Drak. ad locc.), pis, f. ( poet. and post-Aug.; also m., Enn. ap. Fest. p. 313 Müll., and ap. Non. 226, 32 (Ann. 184); Pac. ap. Non. 227, 2 (Trag. Fragm. 421), and ap. Charis. p. 85 P.; Cato, R. R. 40, 2; Verg. G. 2, 379; id. A. 12, 208; 12, 770; 12, 781; Col. 5, 9, 13; Plin. 8, 26, 40, § 96; cf. Quint. 1, 6, 2) [root star-; cf. sternere; Gr. storennumi; prop. that which extends or spreads].
    I.
    Lit., the lower part of the trunk of plants, including the roots; a stock, stem, stalk; a root (class. and very freq.; cf.

    radix): arborum altitudo nos delectat. radices stirpesque non item,

    Cic. Or. 43, 147:

    terra stirpes amplexa alat,

    id. N. D. 2, 33, 83; cf. id. ib. 2, 10, 26; 2, 47, 120;

    2, 51, 127: ut tantum modo per stirpis alantur suas,

    id. ib. 2, 32, 81:

    sceptrum in silvis imo de stirpe recisum,

    Verg. A. 12, 208: harundo omnis ex unā stirpe numerosa, Plin. 16, 36, 65, §

    163: palmarum stirpibus ali,

    Cic. Verr. 2, 5, 38, § 99; so,

    palmarum,

    id. ib. 2, 5, 50, §

    131 (for which: radices palmarum,

    id. ib. 2, 5, 33, § 87); cf.:

    lento in stirpe moratus,

    Verg. A. 12, 781 (for which, just before:

    lentā in radice): stirpes raptas volvere,

    Hor. C. 3, 29, 37:

    validis amplexae stirpibus ulmos,

    Verg. G. 2, 367:

    hic stirpes obruit arvo,

    id. ib. 2, 24:

    domos avium cum stirpibus imis Eruit,

    id. ib. 2, 209; cf.

    of hair: vellere albos ab stirpe capillos,

    Prop. 3 (4), 25, 13; Tib. 1, 8, 45:

    ex hac nimiā licentiā, ut ex stirpe quādam, exsistere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44, 68.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of vegetables.
    a.
    A plant, shrub (esp. freq. in plur.):

    stirpium naturae,

    Cic. Fin. 5, 4, 10; cf.:

    cum arborum et stirpium eadem paene natura sit,

    id. ib. 5, 11, 33; so (with arbores) id. Phil. 2, 22, 55; (with herbae) id. N. D. 2, 64, 161:

    pati (terram) stirpium asperitate vastari,

    id. ib. 2, 39, 99:

    stirpes tenent,

    Luc. 4, 42:

    internatas saxis stirpes et herbas vellentes,

    Tac. H. 4, 60.—
    b.
    A shoot, sprout:

    rami stirpesque,

    Lucr. 5, 1100:

    stirpem praecisum circumligato, etc.,

    Cato, R. R. 40, 2:

    probatissimum genus stirpis deponere, i. e. malleolos,

    Col. 3, 5, 4:

    stirpem post annum praecidi,

    id. 5, 6, 13:

    stirpis committere ramis,

    engraft, Lucr. 5, 1365.—
    2.
    Of persons.
    a.
    A stem, stock, race, family, lineage (cf.:

    genus, familia): ignoratio stirpis et generis,

    Cic. Lael. 19, 70:

    stirpis ac gentilitatis jus,

    id. de Or. 1, 39, 176:

    qui sunt ejusdem stirpis,

    id. Rab. Post. 1, 2: a stirpe supremo, Enn. ap. Non. 226, 32 (Ann. v. 184 Vahl.):

    divinae stirpis Acestes,

    Verg. A. 5, 711:

    Priami de stirpe,

    id. ib. 5, 297:

    Herculis stirpe generatus,

    Cic. Rep. 2, 12, 24:

    hinc orti stirpe antiquissimā sumus,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    hominum sceleratorum,

    Caes. B. G. 6, 34:

    ab stirpe socius et amicus populi Romani,

    Sall. J. 14, 2 et saep.:

    unum relictum, stirpem genti Fabiae futurum,

    Liv. 2, 50 fin.
    b.
    Like Engl. scion, = offspring, descendant, progeny (mostly poet.; not in Cic.): stirps liberum, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); so,

    liberum,

    Liv. 45, 11; cf.:

    aliquis magnā de stirpe nepotum,

    Verg. A. 6, 864:

    stirps et genus omne futurum,

    id. ib. 4, 622; cf.:

    en stirps et progenies tot consulum, tot dictatorum,

    Tac. A. 2, 37 fin.:

    stirpis virilis,

    Liv. 1, 1, 11; cf.:

    qui stirpem ex sese domi relinquerent,

    id. 41, 8, 9.—
    II.
    Trop., source, origin, foundation, first beginning, cause, etc.:

    altae stirpes stultitiae,

    Cic. Tusc. 3, 6, 13:

    superstitionis stirpes,

    id. Div. 2, 72, 149:

    virtutis,

    id. Cael. 32, 79:

    quā ex stirpe orirentur amicitiae cognationum,

    id. Fin. 4, 7, 17:

    quodsi exquiratur usque ab stirpe auctoritas,

    Plaut. Trin. 1, 2, 180:

    populum a stirpe repetere,

    Cic. Rep. 3, 12, 21 Mos.:

    repetam stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    stirps ac semen malorum omnium,

    id. Cat. 1, 12, 30; cf.:

    ea pars, quae quasi stirps est hujus quaestionis,

    id. Fin. 4, 2, 5:

    non ingenerantur hominibus mores tam a stirpe generis ac seminis, quam, etc.,

    original nature, id. Agr. 2, 35, 95; cf.:

    exoletā stirpe gentis,

    Liv. 37, 8, 4.—So esp. in phrase ab stirpe, utterly:

    Karthago ab stirpe interiit,

    Sall. C. 10, 1:

    gens ab stirpe exstincta est,

    Liv. 9, 34, 19:

    omne genus ab stirpe sublatum esse,

    id. 34, 2, 3; cf.:

    omnis intra annum cum stirpe exstinctos,

    id. 9, 29, 10:

    velut ab stirpibus renata urbs,

    id. 6, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > stirpis

  • 116 stirps

    stirps (collat. form of the nom. stir-pes or stirpis, in the best MSS., Liv. 1, 1 fin.; 41, 8, 10; 26, 13, 16; v. Drak. ad locc.), pis, f. ( poet. and post-Aug.; also m., Enn. ap. Fest. p. 313 Müll., and ap. Non. 226, 32 (Ann. 184); Pac. ap. Non. 227, 2 (Trag. Fragm. 421), and ap. Charis. p. 85 P.; Cato, R. R. 40, 2; Verg. G. 2, 379; id. A. 12, 208; 12, 770; 12, 781; Col. 5, 9, 13; Plin. 8, 26, 40, § 96; cf. Quint. 1, 6, 2) [root star-; cf. sternere; Gr. storennumi; prop. that which extends or spreads].
    I.
    Lit., the lower part of the trunk of plants, including the roots; a stock, stem, stalk; a root (class. and very freq.; cf.

    radix): arborum altitudo nos delectat. radices stirpesque non item,

    Cic. Or. 43, 147:

    terra stirpes amplexa alat,

    id. N. D. 2, 33, 83; cf. id. ib. 2, 10, 26; 2, 47, 120;

    2, 51, 127: ut tantum modo per stirpis alantur suas,

    id. ib. 2, 32, 81:

    sceptrum in silvis imo de stirpe recisum,

    Verg. A. 12, 208: harundo omnis ex unā stirpe numerosa, Plin. 16, 36, 65, §

    163: palmarum stirpibus ali,

    Cic. Verr. 2, 5, 38, § 99; so,

    palmarum,

    id. ib. 2, 5, 50, §

    131 (for which: radices palmarum,

    id. ib. 2, 5, 33, § 87); cf.:

    lento in stirpe moratus,

    Verg. A. 12, 781 (for which, just before:

    lentā in radice): stirpes raptas volvere,

    Hor. C. 3, 29, 37:

    validis amplexae stirpibus ulmos,

    Verg. G. 2, 367:

    hic stirpes obruit arvo,

    id. ib. 2, 24:

    domos avium cum stirpibus imis Eruit,

    id. ib. 2, 209; cf.

    of hair: vellere albos ab stirpe capillos,

    Prop. 3 (4), 25, 13; Tib. 1, 8, 45:

    ex hac nimiā licentiā, ut ex stirpe quādam, exsistere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 44, 68.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of vegetables.
    a.
    A plant, shrub (esp. freq. in plur.):

    stirpium naturae,

    Cic. Fin. 5, 4, 10; cf.:

    cum arborum et stirpium eadem paene natura sit,

    id. ib. 5, 11, 33; so (with arbores) id. Phil. 2, 22, 55; (with herbae) id. N. D. 2, 64, 161:

    pati (terram) stirpium asperitate vastari,

    id. ib. 2, 39, 99:

    stirpes tenent,

    Luc. 4, 42:

    internatas saxis stirpes et herbas vellentes,

    Tac. H. 4, 60.—
    b.
    A shoot, sprout:

    rami stirpesque,

    Lucr. 5, 1100:

    stirpem praecisum circumligato, etc.,

    Cato, R. R. 40, 2:

    probatissimum genus stirpis deponere, i. e. malleolos,

    Col. 3, 5, 4:

    stirpem post annum praecidi,

    id. 5, 6, 13:

    stirpis committere ramis,

    engraft, Lucr. 5, 1365.—
    2.
    Of persons.
    a.
    A stem, stock, race, family, lineage (cf.:

    genus, familia): ignoratio stirpis et generis,

    Cic. Lael. 19, 70:

    stirpis ac gentilitatis jus,

    id. de Or. 1, 39, 176:

    qui sunt ejusdem stirpis,

    id. Rab. Post. 1, 2: a stirpe supremo, Enn. ap. Non. 226, 32 (Ann. v. 184 Vahl.):

    divinae stirpis Acestes,

    Verg. A. 5, 711:

    Priami de stirpe,

    id. ib. 5, 297:

    Herculis stirpe generatus,

    Cic. Rep. 2, 12, 24:

    hinc orti stirpe antiquissimā sumus,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    hominum sceleratorum,

    Caes. B. G. 6, 34:

    ab stirpe socius et amicus populi Romani,

    Sall. J. 14, 2 et saep.:

    unum relictum, stirpem genti Fabiae futurum,

    Liv. 2, 50 fin.
    b.
    Like Engl. scion, = offspring, descendant, progeny (mostly poet.; not in Cic.): stirps liberum, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); so,

    liberum,

    Liv. 45, 11; cf.:

    aliquis magnā de stirpe nepotum,

    Verg. A. 6, 864:

    stirps et genus omne futurum,

    id. ib. 4, 622; cf.:

    en stirps et progenies tot consulum, tot dictatorum,

    Tac. A. 2, 37 fin.:

    stirpis virilis,

    Liv. 1, 1, 11; cf.:

    qui stirpem ex sese domi relinquerent,

    id. 41, 8, 9.—
    II.
    Trop., source, origin, foundation, first beginning, cause, etc.:

    altae stirpes stultitiae,

    Cic. Tusc. 3, 6, 13:

    superstitionis stirpes,

    id. Div. 2, 72, 149:

    virtutis,

    id. Cael. 32, 79:

    quā ex stirpe orirentur amicitiae cognationum,

    id. Fin. 4, 7, 17:

    quodsi exquiratur usque ab stirpe auctoritas,

    Plaut. Trin. 1, 2, 180:

    populum a stirpe repetere,

    Cic. Rep. 3, 12, 21 Mos.:

    repetam stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    stirps ac semen malorum omnium,

    id. Cat. 1, 12, 30; cf.:

    ea pars, quae quasi stirps est hujus quaestionis,

    id. Fin. 4, 2, 5:

    non ingenerantur hominibus mores tam a stirpe generis ac seminis, quam, etc.,

    original nature, id. Agr. 2, 35, 95; cf.:

    exoletā stirpe gentis,

    Liv. 37, 8, 4.—So esp. in phrase ab stirpe, utterly:

    Karthago ab stirpe interiit,

    Sall. C. 10, 1:

    gens ab stirpe exstincta est,

    Liv. 9, 34, 19:

    omne genus ab stirpe sublatum esse,

    id. 34, 2, 3; cf.:

    omnis intra annum cum stirpe exstinctos,

    id. 9, 29, 10:

    velut ab stirpibus renata urbs,

    id. 6, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > stirps

  • 117 suscito

    suscĭto, āvi, ātum, 1, v. a. [sub-cito], to lift up, raise, elevate (syn.: erigo, elevo).
    I.
    In gen. (only poet.):

    terga (i. e. humum),

    to throw up, cast up, Verg. G. 1, 97:

    undas (Nilus),

    Luc. 10, 225:

    aura lintea Suscitat,

    swells, fills, Ov. H. 5, 54:

    aures,

    to erect, prick up, Val. Fl. 2, 125:

    vulturium a cano capite,

    to scare away, Cat. 68, 124:

    pulverem pede,

    Val. Max. 9, 3, ext. 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    To build, erect (ante- and postclass.):

    delubra deum,

    Lucr. 5, 1166:

    basilicas et forum in tantam altitudinem, ut, etc.,

    Eum. Pan. ad Const. 22 med.
    B.
    Of persons sleeping, at rest, or quiet; of things at rest, etc., to stir up, rouse up, arouse, awaken; to set in motion, encourage, incite (the predom. signif. of the word;

    syn. expergefacio): aliquem e somno,

    Cic. Tusc. 4, 19, 44:

    aliquem e molli quiete,

    Cat. 80, 4:

    quae me somno suscitet,

    Plaut. Mil. 3, 1, 96:

    hic deposuit caput et dormit: suscita,

    id. Most. 2, 1, 35:

    se ad suom officium,

    id. Rud. 4, 2, 17:

    in arma viros,

    Verg. A. 9, 463; 2, 618:

    te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo,

    Cic. Rosc. Com. 13, 37:

    tacentem musam,

    Hor. C. 2, 10, 19:

    oscinem corvum prece suscitabo Solis ab ortu,

    will invoke, id. ib. 3, 27, 11:

    ut te (aegrotum) Suscitet,

    would restore, revive, id. S. 1, 1, 83:

    mortuos,

    to awaken, resuscitate, Aug. Serm. Verb. Dom. 44, 2; 44, 1; 44, 3 sq.:

    Cupido Suscitat affixam maestis Aeetida curis,

    Val. Fl. 8, 233:

    Vesbius attonitas acer cum suscitat urbes,

    startles, id. 3, 209:

    si te suscitat Oceanus,

    Mart. 6, 9, 2:

    quā te suscitat,

    id. 3, 95, 10; 5, 36, 5:

    suscitatus,

    raised from the dead, Aug. Serm. Verb. Dom. 44.—
    b.
    Of things concr. or abstr.:

    cinerem et sopitos suscitat ignes,

    stirs up, rekindles, Verg. A. 5, 743:

    ignes hesternos,

    Ov. M. 8, 642; cf.:

    exstinctos ignes (i. e. amoris),

    id. A. A. 3, 597:

    crepitum,

    to raise, excite, Prop. 2, 4, 14:

    clamores,

    Phaedr. 5, 5, 28: fictas sententias, to bring forth, produce, invent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.): bellum civile, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    vim suscitat ira,

    Verg. A. 5, 454:

    saevam caedem,

    id. ib. 12, 498:

    sensus tuos,

    Sen. Agam. 789:

    ne sopitam memoriam malorum oratio mea suscitet,

    Nazar. Pan. ad Const. 8:

    ensis ad tympana,

    Claud. in Eutr. 2, 281.

    Lewis & Short latin dictionary > suscito

  • 118 turbelae

    turbellae or turbēlae, ārum, f. dim. [turba].
    I.
    A bustle, stir, row (only in vulg. lang.):

    tantas turbellas facio,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 134; so id. Ps. 1, 1, 108; App. de Deo Socr. p. 48, 20.—
    * II.
    A little crowd, multitude:

    populi circumfluentis,

    App. M. 4, p. 151, 39 al.

    Lewis & Short latin dictionary > turbelae

  • 119 turbellae

    turbellae or turbēlae, ārum, f. dim. [turba].
    I.
    A bustle, stir, row (only in vulg. lang.):

    tantas turbellas facio,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 134; so id. Ps. 1, 1, 108; App. de Deo Socr. p. 48, 20.—
    * II.
    A little crowd, multitude:

    populi circumfluentis,

    App. M. 4, p. 151, 39 al.

    Lewis & Short latin dictionary > turbellae

См. также в других словарях:

  • Stir frying — (爆 bào) in the wok Stir frying is an umbrella term used to describe two Chinese cooking techniques for preparing food in a wok: chǎo (炒) and bào (爆). The term stir fry was introduced into the English language by B …   Wikipedia

  • ştir — s.m. Nume dat la trei plante erbacee, dintre care una cu tulpina ramificată, cu flori verzi dispuse în ghemuleţe rotunde şi cu frunze comestibile (Amaranthus angustifolius), alta cu tulpina dreaptă, solidă şi păroasă, cu flori verzi, mărunte,… …   Dicționar Român

  • stir-fry — stir fries, stir frying, stir fried 1) VERB If you stir fry vegetables, meat, or fish, you cook small pieces of them quickly by stirring them in a small quantity of very hot oil. This method is often used in Chinese cookery. [V n] Stir fry the… …   English dictionary

  • Stir — Stir, v. t. [imp. & p. p. {Stirred}; p. pr. & vb. n. {Stirring}.] [OE. stiren, steren, sturen, AS. styrian; probably akin to D. storen to disturb, G. st[ o]ren, OHG. st[=o]ren to scatter, destroy. [root]166.] 1. To change the place of in any… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Stir Crazy (restaurant) — Stir Crazy is a restaurant chain serving Asian style stir fry food and other Asian dishes. Stir Crazy features a Market Bar or build your own stir fry menu, where the customer creates a custom stir fry dish from about 30 different vegetables,… …   Wikipedia

  • stir — vb Stir, rouse, arouse, awaken, waken, rally can all mean to cause to shift from quiescence or torpor into activity. Stir, often followed by up, usually presupposes excitement to activity by something which disturbs or agitates and so brings to… …   New Dictionary of Synonyms

  • stir-fry — stir fry1 past tense and past participle stir fried present participle stir frying third person singular stir fries v [T] to cook small pieces of food quickly by moving them around continuously in very hot oil ▪ stir fried vegetables stir fry 2… …   Dictionary of contemporary English

  • Stir crazy — may refer to:*Stir crazy (condition), a mental condition experienced by prisoners * Stir Crazy (film), a 1980 comedy film *Stir Crazy (restaurant), a US restaurant chain *Stir Crazy (TV series), a short lived 1985 CBS sitcom *Stir Crazy (song), a …   Wikipedia

  • stir — stir̃ interj. kartojant kojų kratymui stimpant, galuojantis nusakyti: Pelytė stir̃ stir̃ – ir gatava Ds. ║ viksnojimui nusakyti: Avelė su uodega stirena: stir̃ stir̃ stir̃ uodegėlė Ds …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • stir — [n] commotion, excitement activity, ado, agitation, backwash*, bustle, din, disorder, disquiet, disturbance, ferment, flap*, flurry, furor, fuss, movement, pandemonium, pother, racket, row, scene, to do*, tumult, turmoil, uproar, whirl,… …   New thesaurus

  • stir — stir1 [stʉr] vt. stirred, stirring [ME stirien < OE styrian: see STORM] 1. to move, shake, agitate, etc., esp. slightly 2. to change the position of slightly; displace [to stir a log] 3. to rouse from sleep, lethargy, indifference, etc …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»