Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to+plunder

  • 61 pilo

    pilare, pilavi, pilatus V
    grow hairy; depilate; plunder

    Latin-English dictionary > pilo

  • 62 depraedor

    to plunder, lay waste, pillage, ravage.

    Latin-English dictionary of medieval > depraedor

  • 63 depredor

    to plunder, lay waste, pillage, ravage.

    Latin-English dictionary of medieval > depredor

  • 64 diripio

    I.
    to separate, tear apart / pillage, devastate, lay waste.
    II.
    to tear in pieces, lay waste, devastate, plunder.

    Latin-English dictionary of medieval > diripio

  • 65 everro

    (-verri, -versus) to sweep out, plunder, pillage

    Latin-English dictionary of medieval > everro

  • 66 spolio

    to strip, plunder, despoil, rob, loot

    Latin-English dictionary of medieval > spolio

  • 67 spolium

    spoils, plunder, booty.

    Latin-English dictionary of medieval > spolium

  • 68 adfero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > adfero

  • 69 affero

    af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-), v. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
    I.
    In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
    A.
    Lit.:

    lumen,

    Enn. Ann. 1, 40:

    viginti minas,

    Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.:

    adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,

    id. Ps. 2, 4, 21:

    tandem bruma nives adfert,

    Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12:

    adfer huc scyphos,

    Hor. Epod. 9, 33:

    nuces,

    Juv. 5, 144:

    cibum pede ad rostrum veluti manu,

    Plin. 10, 46, 63, § 129:

    pauxillum aquae,

    Vulg. Gen. 18, 4:

    caput ejus,

    ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense:

    adferte nobis de fructibus terrae,

    Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters:

    adferre litteras, ad aliquem or alicui,

    Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.):

    huc me adfero,

    Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.:

    Fatis huc te poscentibus adfers,

    Verg. A. 8, 477:

    sese a moenibus,

    id. ib. 3, 345.—So pass. adferri:

    urbem adferimur,

    are driven, come, Verg. A. 7, 217;

    and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,

    id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.):

    adfer manum tuam,

    reach hither, Vulg. Joan. 20, 27.—
    B.
    Trop., to bring to, upon, in a good or bad sense.
    (α).
    In bon. part.:

    pacem ad vos adfero,

    Plaut. Am. prol. 32:

    hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,

    i.e. makes use of, Cic. de Or. 2, 38, 159:

    nihil ostentationis aut imitationis adferre,

    id. ib. 3, 12, 45:

    non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,

    id. Mur. 2, 4:

    consulatum in familiam,

    id. Phil. 9, 2:

    animum vacuum ad scribendas res difficiles,

    id. Att. 12, 38:

    tibi benedictionem,

    Vulg. Gen. 33, 11:

    Domino gloriam,

    ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.—
    (β).
    In mal. part.:

    bellum in patriam,

    Ov. M. 12, 5:

    nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,

    to use their teeth against their master, Varr. R. R. 2, 9, 9:

    adferam super eos mala,

    Vulg. Jer. 23, 12:

    Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?

    id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; id. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.:

    manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),

    Cic. Verr. 2, 1, 26:

    domino a familiā suā manus adlatas esse,

    id. Quint. 27:

    intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,

    id. Caecin. 17:

    qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,

    id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18:

    bonis alienis,

    id. Off. 2, 15:

    manus suis vulneribus,

    to tear open, id. Att. 3, 15 (a little before:

    ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,

    to nullify, render worthless, Sen. Ben. 2, 5 ext.
    II.
    Esp.
    A.
    To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.;

    in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,

    Plaut. Am. prol. 9:

    istud quod adfers, aures exspectant meae,

    id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22:

    calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    si ei subito sit adlatum periculum patriae,

    id. Off. 1, 43, 154:

    nihil novi ad nos adferebatur,

    id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21:

    Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,

    id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.:

    magnum enim, quod adferebant, videbatur,

    Caes. B. C. 3, 15 Dint.:

    cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,

    Nep. 3, 3:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37; 6, 31:

    exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,

    id. 8, 17 Drak.:

    per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,

    word was brought, id. 10, 45 al.:

    idem ex Hispaniā adlatum,

    Tac. H. 1, 76:

    esse, qui magnum nescio quid adferret,

    Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475:

    scelus adtulit umbris,

    Val. Fl. 3, 172 al. —So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.—
    B.
    To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind:

    aegritudinem alicui,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2:

    alicui molestiam,

    id. Hec. 3, 2, 9:

    populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,

    Cic. Mur. 1:

    alicui multas lacrimas, magnam cladem,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    id. Fin. 1, 11, 37; so,

    adferre auctoritatem et fidem orationi,

    id. Phil. 12, 7:

    metum,

    id. Verr. 2, 5, 25:

    dolorem,

    id. Sull. 1:

    luctum et egestatem,

    id. Rosc. Am. 5:

    consolationem,

    id. Att. 10, 4:

    delectationem,

    id. Fam. 7, 1 al.:

    detrimentum,

    Caes. B. C. 2, 82:

    taedium,

    Plin. 15, 2, 3, § 7:

    dolorem capitis,

    id. 23, 1, 18:

    gaudium,

    Plin. Ep. 10, 2, 1 al. —
    C.
    To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.:

    quam causam adferam?

    Ter. Heaut. 4, 3, 23:

    justas causas adfers,

    Cic. Att. 11, 15;

    also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,

    id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13:

    idque me non ad meam defensionem adtulisse,

    id. Caecin. 29, 85:

    ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,

    id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215:

    quid enim poterit dicere?... an aetatem adferet?

    i. e. as an excuse, id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.:

    Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam...?

    will bring forwards an explanation, Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566):

    et, cur credam, adferre possum,

    Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.—
    D.
    Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.:

    quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,

    Cic. Off. 1, 1:

    negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,

    id. Fin. 2, 27, 87:

    quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,

    id. Off. 1, 44, 155:

    illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,

    id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24:

    quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,

    id. N. D. 2, 63.—
    E.
    Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero:

    agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,

    Cic. Off. 1, 15:

    herbam adferentem semen,

    Vulg. Gen. 1, 29:

    arva non adferent cibum,

    ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2:

    ager fructum,

    ib. Luc. 12, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > affero

  • 70 compilo

    com-pīlo, āvi, ātum, 1, v. a., to snatch together and carry off, to plunder, pillage, rob (rare but class.).
    I.
    Prop., with acc. of person or thing robbed:

    aedes,

    Plaut. As. 2, 2, 6:

    fana,

    Cic. N. D. 1, 31, 86:

    si malui compilari quam venire,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    consulem, exercitum, provinciamque,

    id. Verr. 2, 1, 13, § 35:

    hortos,

    id. Phil. 3, 12, 30:

    templa omnibus ornamentis compilata,

    Liv. 43, 7, 10:

    totum oppidum ostiatim,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 53:

    ne te (servi) compilent fugientes,

    Hor. S. 1, 1, 78:

    ipsum (Jovem),

    Phaedr. 4, 11, 2.—With acc. of thing taken:

    ubi vir compilet clanculum, quicquid domi'st,

    Plaut. Men. 4, 1, 2.—
    B.
    With aliquem, to cudgel or beat soundly, App. M. 7, p. 196, 8; 9, p. 218, 7.—
    II.
    Trop.:

    sapientiam,

    Cic. Mur. 11, 25:

    Crispini scrinia,

    Hor. S. 1, 1, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > compilo

  • 71 conripio

    cor-rĭpĭo ( conr-), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize or snatch up, to collect, to seize upon, take hold of (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    hominem conripi ac suspendi jussit in oleastro,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57; Caes. B. C. 3, 109; cf. Ov. M. 9, 217 al.:

    arcumque manu celeresque sagittas,

    Verg. A. 1, 188; cf.:

    lora manu,

    Ov. M. 2, 145:

    fasces,

    Sall. C. 18, 5:

    arma,

    Vell. 2, 110 et saep.: corpus, to rise up quickly, start up:

    ex somno,

    Lucr. 3, 164; Verg. A. 4, 572:

    de terrā,

    Lucr. 4, 1000:

    e stratis,

    Verg. A. 3, 176: se, to get or rise up hastily, to betake one's self somewhere, Plaut. Merc. 3, 4, 76; Ter. Hec. 3, 3, 5; Verg. A. 6, 472.— Poet.: viam, gradum, spatium, etc., to set out quickly, to pursue hastily, to hasten, hasten through or over:

    viam,

    Verg. A. 1, 418; Ov. M. 2, 158; Plin. Ep. 4, 1, 6:

    gradum,

    Hor. C. 1, 3, 33:

    spatia,

    Verg. A. 5, 316:

    campum,

    id. G. 3, 104:

    aequora,

    Val. Fl. 1, 132 al.:

    correptā luce diei,

    collected, Lucr. 4, 81.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of robbery, etc., to carry off, rob, plunder, take possession of, usurp:

    pecunias undique quasi in subsidium,

    Tac. A. 13, 18; cf.:

    bona vivorum ac mortuorum usquequaque,

    Suet. Dom. 12:

    pecunias,

    Cic. Verr. 1, 2, 5; Tac. A. 13, 31 fin.:

    sacram effigiem,

    Verg. A. 2, 167:

    praefecturas,

    Tac. A. 11, 8 al. —
    2.
    In Tac. freq. of accusations, to bring to trial, accuse, inform against:

    Vitellius accusatione corripitur, deferente Junio Lupo senatore,

    Tac. A. 12, 42; 2, 28; 3, 49; 6, 40 al.—
    3.
    Of fire, etc., or of diseases, to attack, seize, sweep, or carry away (freq. after the Aug. per.):

    turbine caelesti subito correptus et igni,

    Lucr. 6, 395; cf. Verg. A. 1, 45:

    flamma Corripuit tabulas,

    id. ib. 9, 537; so Ov. M. 2, 210 al.;

    and transf. to the person: ipsas ignes corripuere casas,

    id. F. 2, 524:

    nec singula morbi Corpora corripiunt,

    Verg. G. 3, 472; Cels. 6, 18, 9; Plin. 7, 51, 52, § 172:

    morbo bis inter res agendas correptus est,

    Suet. Caes. 45:

    pedum dolore,

    Plin. Ep. 1, 12, 4;

    rarely of death: subitā morte,

    Flor. 3, 17, 2:

    (ales) caeco correpta veneno,

    Lucr. 6, 823:

    (segetes) modo sol nimius, nimius modo corripit imber,

    Ov. M. 5, 483.— Absol.:

    si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed, etc.,

    Cels. 3, 47, 4.—
    4.
    With the access. idea of lessening by compressing, to draw together, draw in, contract, shorten, abridge, diminish (rare; mostly post-Aug.): singulos a septenis spatiis ad quina corripuit. Suet. Dom. 4:

    impensas,

    id. Tib. 34;

    of discourse: quae nimium corripientes omnia sequitur obscuritas,

    Quint. 4, 2, 44;

    of words in the number of syllables (trabs from trabes),

    Varr. L. L. 7, § 33 Müll.;

    or in the length of syllables,

    Quint. 9, 4, 89; 10, 1, 29;

    and so of syllables (opp. producere),

    id. 1, 5, 18;

    opp. porrigere,

    id. 1, 6, 32, and later grammarians.—In time:

    numina corripiant moras,

    shorten, Ov. M. 9, 282:

    ut difficiles puerperiorum tricas Juno mulceat corripiatque Lucina?

    Arn. 3, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To reproach, reprove, chide, blame (first freq. after the Aug. per.;

    not in Cic.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so with abl., Suet. Aug. 53:

    impransi correptus voce magistri,

    Hor. S. 2, 3, 257:

    hunc cetera turba suorum corripiunt dictis,

    Ov. M. 3, 565 al.:

    ut eum non inimice corripere, sed paene patrie monere videatur,

    Quint. 11, 1, 68; Liv. 2, 28, 5; Suet. Calig. 45; Ov. M. 13, 69 al.:

    corripientibus amicis,

    Suet. Ner. 35.—As a figure of speech, Cels. ap. Quint. 9, 2, 104.—
    B.
    Of the passions, emotions, etc., to seize upon, attack (rare, [p. 474] and mostly poet. or in post-Aug. prose):

    hunc plausus hiantem... plebisque patrumque Corripuit ( = animum commovit),

    Verg. G. 2, 510:

    correpta cupidine,

    Ov. M. 9, 734; so id. ib. 9, 455:

    duplici ardore (sc. amoris et vini),

    Prop. 1, 3, 13:

    misericordiā,

    Suet. Calig. 12:

    irā,

    Gell. 1, 26, 8: militiā ( poet. for militiae studio), Verg. A. 11, 584:

    imagine visae formae,

    seized, fascinated, Ov. M. 4, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > conripio

  • 72 corripio

    cor-rĭpĭo ( conr-), rĭpŭi, reptum, 3, v. a. [rapio], to seize or snatch up, to collect, to seize upon, take hold of (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    hominem conripi ac suspendi jussit in oleastro,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57; Caes. B. C. 3, 109; cf. Ov. M. 9, 217 al.:

    arcumque manu celeresque sagittas,

    Verg. A. 1, 188; cf.:

    lora manu,

    Ov. M. 2, 145:

    fasces,

    Sall. C. 18, 5:

    arma,

    Vell. 2, 110 et saep.: corpus, to rise up quickly, start up:

    ex somno,

    Lucr. 3, 164; Verg. A. 4, 572:

    de terrā,

    Lucr. 4, 1000:

    e stratis,

    Verg. A. 3, 176: se, to get or rise up hastily, to betake one's self somewhere, Plaut. Merc. 3, 4, 76; Ter. Hec. 3, 3, 5; Verg. A. 6, 472.— Poet.: viam, gradum, spatium, etc., to set out quickly, to pursue hastily, to hasten, hasten through or over:

    viam,

    Verg. A. 1, 418; Ov. M. 2, 158; Plin. Ep. 4, 1, 6:

    gradum,

    Hor. C. 1, 3, 33:

    spatia,

    Verg. A. 5, 316:

    campum,

    id. G. 3, 104:

    aequora,

    Val. Fl. 1, 132 al.:

    correptā luce diei,

    collected, Lucr. 4, 81.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of robbery, etc., to carry off, rob, plunder, take possession of, usurp:

    pecunias undique quasi in subsidium,

    Tac. A. 13, 18; cf.:

    bona vivorum ac mortuorum usquequaque,

    Suet. Dom. 12:

    pecunias,

    Cic. Verr. 1, 2, 5; Tac. A. 13, 31 fin.:

    sacram effigiem,

    Verg. A. 2, 167:

    praefecturas,

    Tac. A. 11, 8 al. —
    2.
    In Tac. freq. of accusations, to bring to trial, accuse, inform against:

    Vitellius accusatione corripitur, deferente Junio Lupo senatore,

    Tac. A. 12, 42; 2, 28; 3, 49; 6, 40 al.—
    3.
    Of fire, etc., or of diseases, to attack, seize, sweep, or carry away (freq. after the Aug. per.):

    turbine caelesti subito correptus et igni,

    Lucr. 6, 395; cf. Verg. A. 1, 45:

    flamma Corripuit tabulas,

    id. ib. 9, 537; so Ov. M. 2, 210 al.;

    and transf. to the person: ipsas ignes corripuere casas,

    id. F. 2, 524:

    nec singula morbi Corpora corripiunt,

    Verg. G. 3, 472; Cels. 6, 18, 9; Plin. 7, 51, 52, § 172:

    morbo bis inter res agendas correptus est,

    Suet. Caes. 45:

    pedum dolore,

    Plin. Ep. 1, 12, 4;

    rarely of death: subitā morte,

    Flor. 3, 17, 2:

    (ales) caeco correpta veneno,

    Lucr. 6, 823:

    (segetes) modo sol nimius, nimius modo corripit imber,

    Ov. M. 5, 483.— Absol.:

    si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed, etc.,

    Cels. 3, 47, 4.—
    4.
    With the access. idea of lessening by compressing, to draw together, draw in, contract, shorten, abridge, diminish (rare; mostly post-Aug.): singulos a septenis spatiis ad quina corripuit. Suet. Dom. 4:

    impensas,

    id. Tib. 34;

    of discourse: quae nimium corripientes omnia sequitur obscuritas,

    Quint. 4, 2, 44;

    of words in the number of syllables (trabs from trabes),

    Varr. L. L. 7, § 33 Müll.;

    or in the length of syllables,

    Quint. 9, 4, 89; 10, 1, 29;

    and so of syllables (opp. producere),

    id. 1, 5, 18;

    opp. porrigere,

    id. 1, 6, 32, and later grammarians.—In time:

    numina corripiant moras,

    shorten, Ov. M. 9, 282:

    ut difficiles puerperiorum tricas Juno mulceat corripiatque Lucina?

    Arn. 3, 21.—
    II.
    Trop.
    A.
    To reproach, reprove, chide, blame (first freq. after the Aug. per.;

    not in Cic.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so with abl., Suet. Aug. 53:

    impransi correptus voce magistri,

    Hor. S. 2, 3, 257:

    hunc cetera turba suorum corripiunt dictis,

    Ov. M. 3, 565 al.:

    ut eum non inimice corripere, sed paene patrie monere videatur,

    Quint. 11, 1, 68; Liv. 2, 28, 5; Suet. Calig. 45; Ov. M. 13, 69 al.:

    corripientibus amicis,

    Suet. Ner. 35.—As a figure of speech, Cels. ap. Quint. 9, 2, 104.—
    B.
    Of the passions, emotions, etc., to seize upon, attack (rare, [p. 474] and mostly poet. or in post-Aug. prose):

    hunc plausus hiantem... plebisque patrumque Corripuit ( = animum commovit),

    Verg. G. 2, 510:

    correpta cupidine,

    Ov. M. 9, 734; so id. ib. 9, 455:

    duplici ardore (sc. amoris et vini),

    Prop. 1, 3, 13:

    misericordiā,

    Suet. Calig. 12:

    irā,

    Gell. 1, 26, 8: militiā ( poet. for militiae studio), Verg. A. 11, 584:

    imagine visae formae,

    seized, fascinated, Ov. M. 4, 676.

    Lewis & Short latin dictionary > corripio

  • 73 decalantico

    dē-călantĭco, āre, v. a. [calantica], to deprive of one's hood, to plunder one: decalanticare, eburno speculo depeculassere, Lucil. ap. Non. 97, 9 dub.

    Lewis & Short latin dictionary > decalantico

  • 74 denudo

    dē-nūdo, āvi, ātum, 1, v. a., to lay bare, make naked, denude.
    I.
    i. q., nudo, to uncover (rare but class.).
    A.
    Lit.: denudatis ossibus, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106:

    ne Verres denudetur a pectore, ne cicatrices populus Romanus aspiciat,

    id. Verr. 2, 5, 13:

    capita cum superciliis denudanda tonsori praebuimus,

    Petr. 103, 3:

    matresfamilias et adultas aetate virgines,

    Suet. Aug. 69:

    (surculi) medullam,

    Varr. R. R. 1, 41, 2:

    femur virginis,

    Vulg. Judith, 9, 2.—
    B.
    Trop., to disclose, reveal, detect, betray, expose:

    denudavit mihi suum consilium,

    Liv. 44, 38; cf. id. 42, 13:

    multa incidunt quae invitos denudent,

    Sen. Tranq. 15:

    arcana amici,

    Vulg. Sir. 27, 17.—
    II.
    i. q., spolio, to strip, plunder.
    * A.
    Lit.: civibus Romanis crudelissime denudatis ac divenditis, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15.—
    * B.
    Trop.:

    ne dum novo et alieno ornatu velis ornare juris civilis scientiam, suo quoque eam concesso et tradito spolies atque denudes,

    id. de Or. 1, 55, 235.

    Lewis & Short latin dictionary > denudo

  • 75 depeculor

    dē-pĕcūlor, ātus (and old Act. fut. infin. depeculassere, Lucil. ap. Non. 97, 9; cf. Neue, Form. 2, 421, and v. infra), 1, v. dep. a. [peculium], to despoil, pillage, rifle, plunder, embezzle (very rare).
    I.
    Prop.:

    Apollonium omni argento spoliasti ac depeculatus es,

    Cic. Verr. 2, 4, 17.—
    II.
    Trop.:

    laudem honoremque alicujus,

    i. e. to detract from, diminish, Cic. Verr. 2, 4, 36.
    In pass.
    signif.: ubi senatus intellexit populum depeculari (aposulousthai), Cael. ap. Prisc. p. 793 P.:

    me impune irrisum esse habitum, depeculatum eis,

    Plaut. Ep. 3, 4, 83 (dub. v. depeculatus).

    Lewis & Short latin dictionary > depeculor

  • 76 depopulor

    dē-pŏpŭlor, ātus, 1, v. dep. a., to lay waste, ravage, plunder, pillage (class.).
    I.
    Prop.:

    ut Ambiorigis fines depopularentur,

    Caes. B. G. 6, 42 fin.; cf.:

    ad fines depopulandos,

    id. ib. 7, 64, 6; Hirt. B. G. 8, 24, 4; Liv. 10, 12 al.:

    agros,

    Caes. B. G. 2, 7, 3; Cic. Verr. 2, 3, 36; Liv. 5, 4 fin. et saep.; cf.:

    extrema agri Romani,

    Liv. 4, 1:

    eam regionem,

    Caes. B. G. 6, 33, 2:

    vicinam humum late,

    Ov. Tr. 3, 10, 56 et saep.:

    multas domos, plurimas urbes, omnia fana,

    Cic. Verr. 1, 4, 11:

    quos fidos nobis rebatur,

    Tac. A. 13, 37.—
    II.
    Transf., in gen., to waste, lay waste, dissipate, destroy, sweep away: quos impune depopulatur et dispoliatur dedecus, Afran. ap. Non. 480, 13:

    Cerealia dona,

    Ov. F. 1, 684:

    hereditates,

    Dig. 47, 4, 1:

    in qua (sc. urbe) omne mortalium genus vis pestilentiae depopulabatur,

    Tac. A. 16, 13:

    aras,

    Vulg. Osee, 10, 2.
    a.
    Active form dēpopulo, āre: agros audaces depopulant servi, Enn. ap. Non. 471, 19 (Trag. v. 3 Rib.):

    macellum,

    Caecil. ib. 18 (Com. v. 13 Rib.):

    agros provinciamque, Auct. B. Hisp. 42, 6: greges,

    Val. Fl. 6, 531.—
    b.
    depopulor, ari, in pass. signif.:

    communi latrocinio terra omnis depopulabitur,

    Lact. Ira D. 16 fin.:

    depopulata est regio,

    Vulg. Joel, 1, 10. In class. lang. only in the Part. perf.:

    depopulatis agris,

    laid waste, Caes. B. G. 1, 11, 4:

    depopulata Gallia,

    id. ib. 7, 77, 14;

    late depopulato agro,

    Liv. 9, 36:

    omnis ora maritima depopulata ab Achaeis erat, 37, 4: regiones,

    id. 10, 15 et saep.; Justin. 42, 2; Plin. 2, 53, 54, § 140.

    Lewis & Short latin dictionary > depopulor

  • 77 depraedor

    dē-praedor, ātus, 1, v. dep. a. ( act. collat. form depraedaverunt, Ambros. de Fide, 2, 3), to plunder, pillage, ravage (postclass.;

    for praedor, depopulor): agros,

    Just. 24, 6, 3; Ap. M. 8, p. 215; Vulg. Job, 24, 9; id. Isa. 33, 1.—In pass. signif.: agri, depraedati, Dict. Cretens. 2, 16 Deder. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > depraedor

  • 78 despolio

    dē-spŏlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. (also dep.: quos despoliatur, with depopulatur, Afran. ap. Non. 480, 13), to rob, plunder, despoil (rare, but good prose).—Constr., aliquem (aliquid) aliqua re: ne se armis despoliaret, * Caes. B. G. 2, 31, 4:

    me despoliat,

    Plaut. Men. 5, 2, 53; cf. id. Cas. 4, 4, 4; Ter. And. 4, 5, 21; Cic. Att. 7, 9:

    Dianae templum,

    id. Verr. 2, 3, 21 fin.:

    digitos suos,

    Plaut. Mil. 4, 2, 57:

    despoliari triumpho,

    Liv. 45, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > despolio

  • 79 diripio

    dī-rĭpĭo, ŭi, eptum, 3, v. a. [rapio], to tear asunder, tear in pieces (class.).
    I.
    In gen. (rarely):

    Pentheum diripuisse aiunt Bacchas,

    Plaut. Merc. 2, 4, 1:

    Hippolytum (equi),

    Ov. A. A. 1, 338; id. F. 5, 310:

    nec opinantes (leae),

    Lucr. 5, 1319:

    membra manibus nefandis,

    Ov. M. 3, 731 et saep.:

    venti diripiunt fretum,

    Stat. Th. 5, 367. —
    II.
    In partic.
    A.
    Milit. t. t., to lay waste, ravage, spoil, plunder an enemy's territory or possessions (so most freq.):

    bona alicujus,

    Caes. B. G. 7, 3, 1; 7, 42, 3; 7, 43, 2:

    magnum numerum frumenti commeatusque,

    id. ib. 7, 38, 9:

    impedimenta,

    id. ib. 2, 17, 3:

    naves more praedonum,

    id. B. C. 3, 112, 3:

    praedas bellicas,

    Sall. J. 41, 7 et saep.:

    oppidum,

    Caes. B. C. 1, 21, 2; 3, 80 fin.:

    urbes,

    Liv. 37, 32 fin.:

    tecta,

    id. 5, 41:

    templa hostiliter,

    id. 37, 21; cf.:

    castra hostiliter,

    id. 2, 14; and:

    oppida hostiliter,

    Suet. Caes. 54:

    civitates,

    Caes. B. C. 3, 31 fin.:

    provincias,

    Cic. de Imp. Pomp. 19, 57:

    patriam,

    id. Att. 8, 2, 3 et saep.—
    b.
    With personal objects:

    Eburones,

    Caes. B. G. 6, 34, 8; 6, 35, 4:

    Lusitanos,

    Nep. Cato, 3, 4:

    ab hostibus diripi,

    Caes. B. G. 7, 8, 4; cf. id. B. C. 2, 12, 4 al.—
    2.
    Transf. beyond the milit. sphere, to destroy, to rob:

    (Harpyiae) diripiunt dapes,

    Verg. A. 3, 227:

    supellectilem,

    Suet. Ner. 11.—
    B.
    To struggle, strive, contend for a thing (post-Aug.):

    talos jecit in medium, quos pueri diripere coeperant,

    Quint. 6, 1, 47: editum librum, to buy up rapidly, Suet. Vita Pers. fin. —Of persons:

    diripitur ille toto foro patronus,

    Sen. Brev. Vit. 7; so,

    Timagenem, id. de Ira, 3, 23: Homerum (urbes),

    Stat. Silv. 5, 3, 131:

    matrem avidis complexibus ambo,

    id. Th. 5, 722:

    te potentiores per convivia,

    Mart. 7, 76.—
    C.
    To tear away, snatch away:

    direpto ex capite regni insigni et lacerata veste,

    Curt. 7, 5, 24:

    ferrum a latere,

    Tac. A. 1, 35; Hor. C. 3, 5, 21 Stallb. (al. derepta). —
    III.
    Trop., of the mind and feelings, to distract, distress:

    differor, distrahor, diripior,

    Plaut. Cist. 2, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > diripio

  • 80 discursio

    discursĭo, ōnis, f. [id.], a running different ways, scattering (late Lat.):

    discursiones predatoriae,

    scattered raids for plunder, foragings, Amm. 15, 4, 11.—
    II.
    A hasty passing through:

    discursione rapidā maturabant,

    Amm. 31, 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > discursio

См. также в других словарях:

  • Plunder — (s. ⇨ Plünne). 1. Ich muss ja nicht allen Plunder haben. 2. Plunder, Plander, geit eine Red die ander. (Deisslingen.) – Birlinger, 1150. *3. Allen Plunder wissen wollen. – Eiselein, 513. *4. Dat es van Plunnen1 in t Plätt2. (Lippe.) 1) Plunder,… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • plunder — (v.) 1630s, from M.H.G. plunderen to plunder, originally to take away household furniture, from plunder household goods, clothes (Cf. M.H.G. plunder lumber, baggage, 14c.; M.Du. plunder household goods; Fris., Du. plunje clothes ). A word… …   Etymology dictionary

  • Plunder — Plun der, v. t. [imp. & p. p. {Plundered}; p. pr. & vb. n. {Plundering}.] [G. pl[ u]ndern to plunder, plunder frippery, baggage.] 1. To take the goods of by force, or without right; to pillage; to spoil; to sack; to strip; to rob; as, to plunder… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Plunder and Lightning — is a television movie, originally broadcast on September 9, 1990, that makes up the first four episodes of the Disney animated series TaleSpin . After its original airing, the film was split up into four episodes of the series itself, but with… …   Wikipedia

  • Plunder — Sm std. stil. (14. Jh.), mndd. plunderware m./f. kleines Hausgerät, Kleider , mndd. plunder, mndl. plunder, plonder f. gebrauchter Hausrat, Bettzeug, Kleider Stammwort. Auch ohne r in mndd. plunne, plunde Kram , mndl. plundware f./(m. ?) kleiner… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Plunder — Plunder: Die Herkunft des Wortes (mhd. blunder, mnd. plunder; entsprechend mniederl. plunder) ist unklar. Das heute im verächtlichen Sinne von »alter Kram, wertloses Zeug« verwendete Wort bedeutete früher »Hausgerät; Kleider; Wäsche, Bettzeug«.… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Plunder — Plun der, n. 1. The act of plundering or pillaging; robbery. See Syn. of {Pillage}. [1913 Webster] Inroads and plunders of the Saracens. Sir T. North. [1913 Webster] 2. That which is taken by open force from an enemy; pillage; spoil; booty; also …   The Collaborative International Dictionary of English

  • plunder# — plunder vb *rob, rifle, loot, burglarize Analogous words: despoil, spoliate, sack, pillage, *ravage: *strip, denude, bare plunder n *spoil, booty, prize, loot, swag Analogous words: robbery, larceny, *theft …   New Dictionary of Synonyms

  • plunder — [n] something stolen booty, goods*, graft, hot goods*, loot, make*, pickings*, pillage, plunderage, prey, prize, quarry, rapine, raven, spoil, stuff*, take*, trappings*, winnings*; concept 710 Ant. gift plunder [v] ravage, steal appropriate, burn …   New thesaurus

  • plunder — ► VERB ▪ enter forcibly and steal goods from, especially during war or civil disorder. ► NOUN 1) the action of plundering. 2) goods obtained by plundering. DERIVATIVES plunderer noun. ORIGIN German plündern, rob of household goods , from High Ger …   English terms dictionary

  • plunder — [plun′dər] vt. [Ger plündern < plunder, trash, baggage] 1. to rob or despoil (a person or place) by force, esp. in warfare 2. to take (property) by force or fraud vi. to engage in plundering n. 1. the act of plundering; pillage; robbery 2.… …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»