Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to+pile

  • 101 Calanus

    Călănus ( Callă-), i, m., = Kalanos, an Indian philosopher ( gymnosophist) in the time of Alexander the Great, who, in old age, burned himself on a funeral pile, Cic. Tusc. 2, 22, 52; id. Div. 1, 23, 47; 1, 30, 65; Val. Max. 1, 8, ext. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Calanus

  • 102 Callanus

    Călănus ( Callă-), i, m., = Kalanos, an Indian philosopher ( gymnosophist) in the time of Alexander the Great, who, in old age, burned himself on a funeral pile, Cic. Tusc. 2, 22, 52; id. Div. 1, 23, 47; 1, 30, 65; Val. Max. 1, 8, ext. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Callanus

  • 103 circumcumulo

    circum-cŭmŭlo, āre, 1, v. a., to heap or pile up around:

    exanimes circumcumulantur acervi,

    Stat. Th. 10, 655.

    Lewis & Short latin dictionary > circumcumulo

  • 104 congestio

    congestĭo, ōnis, f. [id.], lit. a bringing together; hence, a heaping up, accumulation (rare and not ante-Aug.).
    I.
    In abstr.
    A.
    Prop.:

    terrae,

    Vitr. 6, 8, 5; Pall. Mart. 1, 4:

    stercorum,

    Pall. 1, 33, 1.—
    B.
    Trop.:

    enumerationis,

    Macr. S. 5, 15 fin.:

    honorum,

    Mamert. Grat. Act. ad Julian. 22. —
    II.
    In concr., that which is heaped up, a heap, mass, pile, Dig. 19, 2, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > congestio

  • 105 congestus

    1.
    congestus, a, um, Part. and P. a., from 1. congero.
    2.
    congestus, ūs, m. [1. congero], a bearing or bringing together, an accumulation (rare; mostly post-Aug.).
    I.
    Prop.
    A.
    In abstr.: herbam asperam credo (exstitisse) avium congestu, non humano satu, * Cic. Div. 2, 32, 68:

    copiarum,

    Tac. H. 2, 87:

    magnarum opum,

    Sen. Ben. 2, 27, 3.—
    B.
    In concr., a heap, pile, mass: magnus harenae, * Lucr. 6, 725: culmorum et frondium, * Col. 9, 14, 14:

    lapidum,

    Tac. H. 1, 84:

    multo congestu pulveris,

    Luc. 9, 486.—
    II.
    Trop.: in dicendo quamlibet abundans rerum copia cumulum tantum habeat atque congestum, nisi, etc., * Quint. 7, prooem. §

    1: tantus rerum ex orbe toto coëuntium congestus,

    Sen. Cons. ad Polyb. 6 (26), 5.

    Lewis & Short latin dictionary > congestus

  • 106 conjectus

    1.
    conjectus, a, um, Part., from conicio.
    2.
    conjectus, ūs, m. [conicio] (rare but class.; most freq. in Lucr.).
    I. A.
    A crowding, connecting, or uniting together:

    materiaï,

    Lucr. 5, 417:

    altior animaï,

    id. 4, 960.—
    B.
    Concr., a conflux, concourse, confluence; a heap, crowd, pile:

    elementorum confluit,

    Lucr. 5, 600:

    herbae conjectu siccari amnes,

    Plin. 26, 4, 9, § 18.—
    II.
    A throwing, throwing down, casting, projecting, hurling:

    lapidum conjectu fracta domus,

    Cic. Att. 4, 3, 2:

    terrae,

    Liv. 7, 6, 2:

    telorum,

    Nep. Pelop. 5, 4:

    venire ad teli conjectum,

    to come within weapons' throw, Liv. 2, 31, 6; 28, 14, 19; cf.

    the opp.: extra teli conjectum consistere,

    Petr. 90, 2:

    (jaculorum) ex altioribus locis in cavam vallem,

    Liv. 25, 16, 22:

    quasi quid pugno bracchique superne Conjectu trudatur,

    the thrust, Lucr. 6, 435.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of the eyes, a turning, directing, throwing, etc.:

    oculorum in me,

    Cic. Sest. 54, 115; so,

    oculorum,

    id. de Or. 3, 59, 222; id. Planc. 8, 21; Quint. 9, 3, 101; Curt. 9, 7, 25:

    non modo telorum sed oculorum,

    Plin. Pan. 17, 3.—
    2.
    Of the mind, etc., a turning, directing:

    conjectus animorum in me,

    Cic. Sest. 54, 115:

    minarum,

    Plin. Pan. 17, 3:

    conjectura dicta est a conjectu, id est directione quādam rationis ad veritatem,

    Quint. 3, 6, 30.—
    3.
    = conjectura; progredi conjectu longius, Auct. Vict. Caes. 26, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > conjectus

  • 107 construo

    con-strŭo, struxi, structum, 3 ( part. fut. constrŭĭtūra, Ven. Carm. 2, 10 fin.), v. a.
    I.
    To heap, bring, or gather together, to heap or pile up (class.):

    acervos nummorum apud aliquem,

    Cic. Phil. 2, 38, 97; cf.:

    omnibus rebus et modis constructā et coacervatā pecuniā,

    id. Agr. 1, 5, 14;

    and acervum,

    Hor. S. 1, 1, 44:

    divitias,

    id. ib. 2, 3, 96: carros, to make a barricade, Sisenn. ap. Non. p. 195, 29:

    has omnes multas magnificasque res,

    Cic. de Or. 1, 35, 161; cf.:

    copiam ornamentorum uno in loco,

    id. ib. §

    162: super prela congeriem,

    Plin. 18, 31, 74, § 318.—
    II.
    (Like compono, II.) To make by piling up, to make, fabricate, construct, build (class.; most freq. in Cic.).
    A.
    In gen.:

    construere atque aedificare mundum,

    Cic. N. D. 1, 8, 19:

    ut navem, ut aedificium idem destruit facillime qui construxit,

    id. Sen. 20, 72; cf.

    delubra,

    id. Leg. 2, 8, 19:

    arces,

    Sil. 8, 145:

    sepulcrum saxo quadrato,

    Liv. 1, 26, 14; cf.:

    horrea saxeo muro constructa,

    Suet. Ner. 38; and:

    pilam saxeam magnis molibus,

    Verg. A. 9, 712:

    cubilia sibi nidosque (aves),

    Cic. N. D. 2, 52, 129; cf.

    nidos,

    id. de Or. 2, 6, 23; and:

    nidum sibi,

    Ov. M. 15, 397:

    dentibus in ore constructis manditur cibus,

    arranged, Cic. N. D. 2, 54, 134: large multiplici constructae sunt dape mensae, furnished, * Cat. 64, 304.—
    B.
    Esp., in gram. lang., to connect grammatically, construct, Prisc. p. 1099 sq. P. et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > construo

  • 108 convaso

    con-vāso, āvi, ātum, 1, v. a. [vasa], to pack vessels or implements together, to pack up (the figure taken from milit. lang.; anteand post-class. and very rare).
    I.
    Lit.: aliquid convasassem, * Ter. Phorm. 1, 4, 13; so Sid. Ep. 7, 2.—
    II.
    Trop.:

    acclamationes,

    to pile up, Sid. Ep. 1, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > convaso

  • 109 cumulo

    cŭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to form into a heap, to accumulate, heap, or pile up (class.).
    I.
    In gen.
    A.
    Prop. (mostly post-Aug.;

    esp. in Curt. and Tac.): materiem,

    Lucr. 1, 989:

    nubila,

    id. 6, 191; 6, 518:

    stipites,

    Curt. 6, 6:

    harenas,

    id. 5, 1, 30:

    nivem,

    id. 5, 4, 88:

    arma in ingentem acervum,

    Liv. 45, 33, 1:

    pyram truncis nemorumque ruinā,

    Stat. Th. 6, 85.—
    B.
    Trop.:

    benefacta,

    Plaut. Capt. 2, 3, 64:

    omnia principatūs vocabula,

    Tac. H. 2, 80:

    honores in eam,

    id. A. 13, 2:

    tantum honorum atque opum in me cumulasti,

    id. ib. 14, 53;

    1, 21: propemodum saeculi res in illum unum diem fortuna cumulavit,

    Curt. 4, 16, 10.—
    II.
    With special access. ideas (class.).
    A.
    To augment by heaping up, to increase, heap, amass, accumulate.
    1.
    With abl.:

    funus funere,

    Lucr. 6, 1237 (cf. Liv. 26, 41, 8):

    aes alienum usuris,

    id. 2, 23, 6:

    haec aliis nefariis cumulant atque adaugent,

    Cic. Rosc. Am. 11, 30; cf.:

    alio scelere hoc scelus,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    bellicam gloriam eloquentiā,

    id. Off. 1, 32, 116.—
    2.
    Without abl.:

    invidiam,

    Liv. 3, 12, 8:

    injurias,

    id. 3, 37, 3:

    vitia,

    Tac. Or. 28:

    accesserunt quae cumularent religiones animis,

    Liv. 42, 20, 5.—
    B.
    To make full by heaping up, to fill full, fill, overload, etc.
    1.
    Lit.
    (α).
    With abl.:

    locum strage semiruti muri,

    Liv. 32, 17, 10:

    fossas corporibus,

    Tac. H. 4, 20:

    viscera Thyesteis mensis,

    Ov. M. 15, 462:

    cumulatae flore ministrae,

    id. F. 4, 451:

    altaria donis,

    Verg. A. 11, 50; cf.:

    aras honore, donis,

    Liv. 8, 33, 21; Curt. 5, 1, 20; Val. Fl. 1, 204.—
    (β).
    Without abl.:

    altos lacus fervida musta,

    Ov. Tr. 3, 10, 72; cf.:

    cumulata ligula salis cocti,

    a full spoon, spoonful, Col. 2, 21, 2.—
    2.
    Trop.
    (α).
    With abl.:

    non possum non confiteri cumulari me maximo gaudio, quod, etc.,

    Cic. Fam. 9, 14, 1; cf.:

    ponebas cumulatum aliquem plurimis voluptatibus,

    id. Fin. 2, 19, 63: nunc meum cor cumulatur irā, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37:

    duplici dedecore cumulata domus,

    Cic. Att. 12, 5, 1; cf.:

    orator omni laude cumulatus,

    id. de Or. 1, 26, 118:

    tot honoribus cumulatus,

    Tac. H. 3, 37:

    hoc vitio cumulata est Graecorum natio,

    Cic. de Or. 2, 4, 18:

    neque tot adversis cumulant,

    overwhelm, Ov. Tr. 4, 1, 55.—
    * (β).
    With ex: (summum bonum) cumulatur ex integritate corporis et ex mentis ratione perfecta, is made complete, perfect, = completus, absolvitur, Cic. Fin. 5, 14, 40. —
    (γ).
    Absol.:

    ad cumulandum gaudium (meum) conspectum mihi tuum defuisse,

    in order to make my joy full, complete, Cic. Att. 4, 1, 2; cf. under P. a., B. a.—Hence, cŭmŭlātus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to II. A.) Increased, augmented:

    eādem mensurā reddere quā acceperis aut etiam cumulatiore,

    Cic. Brut. 4, 15:

    gloria cumulatior,

    Liv. 2, 47, 11; cf. id. 4, 60, 2.—
    B.
    (Acc. to II. B.) Filled full, full, complete, perfect.
    (α).
    Absol.:

    tantum accessit ad amorem, ut mirarer locum fuisse augendi in eo, quod mihi jam pridem cumulatum etiam videbatur,

    Cic. Fam. 9, 14, 5:

    hoc sentire et facere perfectae cumulataeque virtutis (est),

    id. Sest. 40, 86.— Poet.:

    veniam... cumulatam morte remittam, i. e. cumulate referam,

    shall abundantly reward, Verg. A. 4, 436.—
    (β).
    With gen.: ineptitudinis cumulatus, Caecil. ap. Non. p. 128, 15:

    scelerum cumulatissime,

    Plaut. Aul. 5, 16.— Adv.: cŭmŭ-lātē, in rich abundance, abundantly, copiously (freq. in Cic.;

    elsewh. very rare),

    Cic. Fin. 2, 13, 42; id. Div. 2, 1, 3; id. Att. 6, 3, 3 al.— Comp., Cic. Or. 17, 54.— Sup., Cic. Fam. 5, 11, 1; 10, 29 init.

    Lewis & Short latin dictionary > cumulo

  • 110 cumulus

    cŭmŭlus, i, m. [Sanscr. çva, to swell; Gr. kueô, kuô; cf. kuma], a heap, as coming to a point, a pile, a mass piled up (class.;

    esp. freq. in the signif. II.): in hoc immenso aliarum super alias acervatarum legum cumulo,

    Liv. 3, 34, 6; cf.:

    hostium coacervatorum,

    id. 22, 7, 5; 5, 48, 3:

    corpus obrutum superstratis Gallorum cumulis,

    id. 9, 29, 19; and: armorum cumulos coacervare id. 5, 39, 1:

    caesorum corporum,

    id. 22, 59, 3:

    saxei,

    Plin. 31, 10, 46, § 111:

    eminens (aquae in poculis),

    id. 2, 65, 65, § 163:

    aquarum,

    Ov. M. 15, 508:

    pulveris,

    id. ib. 14, 137:

    harenae,

    Verg. G. 1, 105: insequitur cumulo praeruptus aquae mons. follows with its mass, id. A. 1, 105; cf. id. ib. 2, 498. —
    II.
    A heap added to an accumulated mass or to a full measure (cf. Paul. ex Fest. s. v. auctarium, p. 14, 17 Müll.), a surplus, overplus, accession, addition, increase; a summit, point, crown, etc., Cic. Prov. Cons. 11, 26: ut ad illam praedam damnatio Sex. Roscii [p. 497] velut cumulus accedat, id. Rosc. Am. 3, 8; cf.:

    ad summam laetitiam meam magnus ex illius adventu cumulus accedet,

    id. Att. 4, 19 (18):

    cumulus commendationis tuae,

    id. ib. 16, 3, 3; and:

    cui gloriae amplior adhuc cumulus accessit,

    Suet. Tib. 17:

    accesserint in cumulum manubiae vestrorum imperatorum,

    as an addition, Cic. Agr. 2, 23, 62:

    aliquem cumulum artibus adferre,

    id. de Or. 3, 35, 143:

    magnum beneficium tuum magno cumulo auxeris,

    id. Fam. 13, 62 fin.; cf. Ov. M. 11, 206:

    Otho pontificatus honoratis jam senibus cumulum dignitatis addidit,

    Tac. H. 1, 77:

    mille equites, cumulus prosperis aut subsidium laborantibus, ducerentur,

    id. ib. 2, 24 fin.:

    pro mercedis cumulo,

    Cic. Att. 1, 16, 5; Ov. M. 14, 472. —
    B.
    In rhet.:

    peroratio, quam cumulum quidam, alii conclusionem vocant,

    Quint. 6, 1, 1; cf. id. 7, prooem. § 1; 8, 3, 88.

    Lewis & Short latin dictionary > cumulus

  • 111 emunio

    ē-mūnĭo, īvi or ii, ītum, 4, v. a., to fortify, secure, provide with a wall (not ante-Aug.).
    I.
    Lit.:

    locum arcis in modum,

    Liv. 24, 21 fin.:

    non opus est arduos colles emunire,

    Sen. Clem. 1, 19, 6.—
    II.
    Transf.
    (α).
    To strengthen, make secure:

    obice postes,

    Verg. A. 8, 227:

    murum opere,

    Liv. 26, 46, 2:

    caveam retibus,

    Col. 8, 8, 4:

    sola et latera horreorum,

    id. 1, 6, 16.—
    (β).
    To protect, defend:

    vites caveis ab injuria pecoris,

    Col. 5, 6, 21.—
    (γ).
    To build up, elevate for defence:

    murus, ut in suspecto loco, supra ceterae modum altitudinis, emunitus erat,

    Liv. 21. 7, 7:

    locus in modum arcis emunitus,

    id. 24, 21, 12.—
    (δ).
    To pile up, heap up:

    toros ostro auroque,

    Stat. Th. 1, 518.—
    (ε).
    To clear, to make passable:

    silvas ac paludes,

    Tac. Agr. 31.—
    III.
    Trop.:

    emunivit animum,

    Sen. Contr. 3, 17, 10, p. 226 Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > emunio

  • 112 Euadne

    Euadne ( Euhadne, Evadne), ēs, f., = Euadnê, wife of Capaneus, one of the " Seven before Thebes; " when her husband's body was burned, she threw herself on the pile, Prop. 3, 13, 24 (4, 12, 24 M.); 1, 15, 21; Verg. A. 6, 447; Ov. Tr. 4, 3, 64; Mart. 4, 75; Hyg. Fab. 243.—
    II.
    A nymph, daughter of Asopus, Ov. Am. 2, 21, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Euadne

  • 113 Euhadne

    Euadne ( Euhadne, Evadne), ēs, f., = Euadnê, wife of Capaneus, one of the " Seven before Thebes; " when her husband's body was burned, she threw herself on the pile, Prop. 3, 13, 24 (4, 12, 24 M.); 1, 15, 21; Verg. A. 6, 447; Ov. Tr. 4, 3, 64; Mart. 4, 75; Hyg. Fab. 243.—
    II.
    A nymph, daughter of Asopus, Ov. Am. 2, 21, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Euhadne

  • 114 exstruo

    ex-strŭo ( extr-), xi, ctum, 3, v. a., to pile or heap up (class.; syn.: struo, aedifico, condo, fundo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    magnum acervum (librorum),

    Cic. Att. 2, 2, 2; cf.:

    stramenta in acervum exstrui debent,

    to be heaped up, Col. 6, 3, 1:

    mensae conquisitissimis epulis exstruebantur,

    heaped, bountifully furnished, Cic. Tusc. 5, 21, 62:

    mensas,

    Plaut. Men. 1, 1, 25:

    caret exstructis mensis,

    Cic. de Sen. 13, 44; id. Pis. 27, 67; Ov. M. 11, 120; cf.

    canistros,

    to heap full, Hor. S. 2, 6, 105:

    focum lignis,

    id. Epod. 2, 43:

    exstructis in altum divitiis,

    id. C. 2, 3, 19:

    divitias,

    Petr. 84.—
    B.
    In partic. (acc. to struo, I. B. 1.), to build up, raise, rear, erect, construct:

    exstrui vetat (Plato) sepulcrum altius quam quod, etc.,

    Cic. Leg. 2, 27, 68:

    aedificium in alieno,

    id. Mil. 27, 74:

    monumentum, molem opere magnifico,

    id. Phil. 14, 12, 33:

    theatrum,

    Tac. A. 3, 72:

    tumulos,

    Caes. B. G. 6, 17, 4:

    aggerem in altitudinem pedum octoginta,

    id. B. C. 2, 1 fin.; id. B. G. 2, 30, 3; 7, 24, 1:

    turres,

    id. B. C. 3, 54, 1; 3, 112, 1; Sall. J. 23, 1:

    rogum,

    Cic. Fin. 3, 22, 76; Ov. F. 3, 546:

    quas (divitias) profundant in exstruendo mari et montibus coaequandis,

    to build up, fill with buildings, Sall. C. 20, 11:

    aream sibi sumpsit, in qua civitatem exstrueret arbitratu suo,

    Cic. Rep. 2, 11.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    verba sint ad poëticum quendam numerum exstructa,

    put together, constructed, Auct. Her. 4, 32, 44:

    poëma,

    Petr. 118:

    crimen unum vocibus multis,

    to exaggerate, magnify, Gell. 13, 24, 12.—
    B.
    In partic. (acc. to I. B.):

    exstrue animo altitudinem excellentiamque virtutum,

    build up, Cic. Fin. 5, 24, 71; cf.:

    non modo fundata sed etiam exstructa disciplina,

    id. ib. 4, 1, 1.—Hence, * ex-structus ( extr-), a, um, P. a., highbuilt, lofty:

    exstructissimae species aedificiorum,

    App. de Deo Socr. p. 54, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > exstruo

  • 115 falere

    fălēre, is, n. [fala], a pile or pedestal, Varr. R. R. 3, 5, 14 and 16.

    Lewis & Short latin dictionary > falere

  • 116 libamen

    lībāmen, ĭnis, n. [libo], that which is poured out in offerings to the gods, a drinkoffering, libation ( poet. for libamentum), Ov. F. 3, 733:

    pingui cumulat libamine flammam,

    Val. Fl. 1, 204:

    setas Ignibus imponit, libamina prima,

    the hairs offered as a beginning of the sacrifice, Verg. A. 6, 246.—So (eccl. Lat.) of the Mosaic drinkofferings:

    vinum libaminum bibere,

    Vulg. Deut. 32, 38; id. 1 Par. 29, 21.—
    B.
    Transf., that which is thrown upon a funeral pile, an offering, Stat. Th. 6, 224.—
    II.
    Trop., the first enjoyment of a thing:

    tu nova servatae capies: libamina famae,

    Ov. H. 4, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > libamen

  • 117 Libitina

    Lĭbĭtīna, ae, f. [libet, līber], the goddess of corpses, in whose temple everything pertaining to burials was sold or hired out, and where the registers of deaths were kept.
    I.
    Lit.:

    triginta funerum milia in rationem Libitinae venerunt,

    were registered, Suet. Ner. 39.—
    II.
    Transf.
    A.
    The requisites for burial, the apparatus of funerals:

    pestilentia tanta erat ut Libitina vix sufficeret,

    i. e. it was hardly possible to bury all the dead, Liv. 40, 19, 3:

    ne liberorum quidem funeribus Libitina sufficiebat,

    id. 41, 21, 6.—
    2.
    Esp., a bier, a funeral pile:

    dum levis arsura struitur libitina papyro,

    Mart. 10, 97; Plin. 37, 3, 11, § 45.—
    3.
    The undertaker's business, the disposal of corpses:

    Libitinam exercere,

    Val. Max. 5, 2, 10.—
    B.
    Death ( poet.): multaque pars mei Vitabit Libitinam, Hor. C. 3, 30, 6; cf. id. S. 2, 6, 19:

    Libitinam evadere,

    Juv. 14, 122; Phaedr. 4, 18 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Libitina

  • 118 Libua

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libua

  • 119 Libya

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libya

  • 120 Libyci

    Lĭbya ( Lĭbŭa, Plaut. Curc. 3, 76), ae, and Lĭbyē, ēs, f., = Libuê, Libya, Plin. 5, 6, 6, § 39; Cic. N. D. 1, 36, 101:

    Graecus Aristippus, qui servos proicere aurum In media jussit Libya,

    Hor. S. 2, 3, 100.—
    B.
    Transf., Africa. —Form Libya: mundus... premitur Libyae devexus in Austros. [p. 1062] Verg. G. 1, 240; Juv. 11, 25.—Form Libye:

    Libye torretur,

    Sil. 1, 194:

    tibi habe frumentum, O Libye, dum tubera mittas,

    Juv. 5, 119.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭbycus, a, um, adj., = Libukos, of Libya, Libyan:

    fines,

    Verg. A. 1, 339:

    cursus,

    id. ib. 6, 338:

    gentes,

    id. ib. 4, 320:

    lapilli,

    Numidian marble, Hor. Ep. 1, 10, 19:

    Libyca succensae lampade Cannae,

    the funeral pile on which Hannibal, after the battle of Cannæ, caused the bodies of the slaughtered Romans to be burned, Luc. 7, 880:

    orbes,

    a table-top of citrus, Mart. 2, 43, 9: Libycus campus in agro Argeo (i. e. Argivo) appellatus, quod in eo primum fruges ex Libya allatae sunt. Quam ob causam etiam Ceres ab Argeis Libyssa vocata est, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.— Plur. subst.: Lĭbyci, ōrum, m., the Libyans, Macr. S. 1, 17.—
    2.
    Transf., African, Plaut. Cas. 3, 5, 16:

    mare Libycum,

    the Egyptian Sea, Plin. 5, 1, 1, § 1:

    fera,

    the lion, Ov. F. 5, 178:

    arenae,

    id. M. 4, 616:

    axis,

    the African sky, Afríca, Sen. Herc. Oet. 908:

    uvae,

    Col. 3, 2:

    crines,

    frizzly, woolly hair, Luc. 10, 129:

    pestes,

    i. e. snakes, id. 9, 805.—
    B.
    Lĭbys, yos and ys, and Libs, ĭbis, adj., = Libus, Líbyan:

    Libys lectulus,

    of citrus, Verg. Cir. 440:

    mons,

    Stat. S. 4, 2, 27.—Subst.
    1.
    Form Lĭbys, yos, m., a Libyan:

    Africam initio habuere Gaetuli et Libyes,

    Sall. J. 18 init.:

    Cancro (subditus) Libys,

    Sen. Herc. Oet. 24.—
    2.
    Form Libs.
    (α).
    A Libyan, Sid. Carm. 9, 94.—
    (β).
    = Africus (sc. ventus), the south-west wind (acc. Liba), Plin. 2, 47, 46, § 119.—
    C.
    Lĭbyssus, a, um, adj., Libyan:

    Libyssa arena,

    Cat. 7, 3:

    gens,

    Sil. 8, 206:

    ficus,

    Col. 10, 418: Libyssa Ceres, a surname of Ceres among the Argives, Paul. ex Fest. p. 121 (v. the passage under Libycus).—
    D.
    Lĭbystīnus, a, um, adj., = Libustinos, Libyan:

    montes Libystini,

    Cat. 60, 1:

    Apollo,

    a name given to Apollo by the Sicilians, because he had delivered them by a pestilence from an attack of the Carthaginians, Macr. S. 1, 17.—
    E.
    Lĭby-stis, ĭdis, f., = Libustis, Libyan:

    Libystis ursa,

    Verg. A. 5, 37.—
    F.
    Lĭbyus, a, um, adj., Libyan: Libya citrus, Varr. ap. Non. 86, 10:

    terra,

    Libya, Tac. A. 2, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Libyci

См. также в других словарях:

  • Pile de concentration — Pile électrique Pour les articles homonymes, voir pile. Piles salines et alcalines, les plus courantes …   Wikipédia en Français

  • Pile electrique — Pile électrique Pour les articles homonymes, voir pile. Piles salines et alcalines, les plus courantes …   Wikipédia en Français

  • Pile a combustible — Pile à combustible Pile à combustible au méthanol Une pile à combustible est une pile où la fabrication de l électricité se fait grâce à l oxydation sur une électrode d un combustible réducteur (par exemple l hydrogène) couplée à la …   Wikipédia en Français

  • Pile à combustible — au méthanol Une pile à combustible est une pile où la fabrication de l électricité se fait grâce à l oxydation sur une électrode d un combustible réducteur (par exemple l hydrogène) couplée à la réduction sur l autre électrode d un …   Wikipédia en Français

  • Pile à hydrogène — Pile à combustible Pile à combustible au méthanol Une pile à combustible est une pile où la fabrication de l électricité se fait grâce à l oxydation sur une électrode d un combustible réducteur (par exemple l hydrogène) couplée à la …   Wikipédia en Français

  • pile — 1. (pi l ) s. f. 1°   Amas de choses placées les unes sur les autres. •   Leurs débris sont couverts d une pile de morts, MAIRET Mort d Asdrub. I, 3. •   Ils [la famille de M. le Prince] eurent tant de peur qu on ne s excusât faute de manteaux,… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Pile d'appel — Pile d exécution En informatique, la pile d exécution (souvent abbréviée en la pile ; en anglais, call stack) est une structure de données de type pile qui sert à enregistrer des informations au sujet des fonctions actives dans un programme… …   Wikipédia en Français

  • Pile thermique — Une pile thermique est une batterie non rechargeable, à usage unique, totalement inerte avant son activation. Pile au lithium, elle produit une énergie à partir d’un couple électrochimique réactif. Son fonctionnement lui confère des atouts… …   Wikipédia en Français

  • Pile Volta — Pile voltaïque La pile voltaïque, première pile électrique, inventée par Alessandro Volta, est composée d une alternance de disques de cuivre et de zinc, séparés par un tissu imbibé de saumure La pile à colonne de Volta, pile voltaïque, ou encore …   Wikipédia en Français

  • Pile volta — Pile voltaïque La pile voltaïque, première pile électrique, inventée par Alessandro Volta, est composée d une alternance de disques de cuivre et de zinc, séparés par un tissu imbibé de saumure La pile à colonne de Volta, pile voltaïque, ou encore …   Wikipédia en Français

  • Pile voltaique — Pile voltaïque La pile voltaïque, première pile électrique, inventée par Alessandro Volta, est composée d une alternance de disques de cuivre et de zinc, séparés par un tissu imbibé de saumure La pile à colonne de Volta, pile voltaïque, ou encore …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»