to+join

* * *

1) ebb-tide, ebb;

2) fore-shore, beach (var þá skógr milli fjalls ok fjöru).

(að), v. impers. to ebb; skip (acc.) fjarar uppi, fjarar undan skipi, the ship is left aground, or remains, high and dry.

* * *

u, f., gen. fjöru, [a Scandin. word, which remains in Orphir in the Orkneys, vide ey]

1. the ebb-tide, ebb, 415. 10, Edda 32–34, Fms. xi. 6, Fs. 157, Grág. ii. 352–366, passim.

2. [cp. fore- in the Engl. fore-shore], the fore-shore, beach, sea-board, Edda l. c., Grág. i. 91, Fas. ii. 148, Nj. 19, Eb. 292, Grett. 89, Orkn. 336, passim: the allit. saying, milli fjalls ok fjöru, between fell and fore-shore; var þá skógr milli fjalls ok fjöru, at that time it was forest between fell and fore-shore, i. e. all over the low land, Landn. 28, Íb. ch. 1; þar sem mætisk gras eðr f., where the grass and sea-beach join, Dipl. iii. 11.

COMPDS: fjöruborð, fjörugrjót, fjörugrös, fjörukóngr, fjörumaðkr, fjörumaðr, fjörumark, fjörumál, fjörunytjar, fjörusteinn, fjörustúfr.

* * *

(flýg; flaug, flugum; floginn), v.

1) to fly (fór svá hart sem fugl flygi);

2) fig. of weapons, sparks, rumours, etc. (spjótit flaug yfir hann; gneistarnir flugu);

3) f. á e-n, to fly at or on one.

* * *

pres. flýg, pl. fljúgum; pret. flaug, 2nd pers. flaugt, mod. flaugst, pl. flugum; another old pret. fló, Haustl. 2, 8, Þkv. 5, 9, Gh. 17, Ýt. 14, and prose passim; the form flaug is very rare, in old poets; fló is now quite obsolete, flaug, pl. flugu, being the current form: part. floginn; sup. flogit; pret. subj. 1st pers. flygja, 3rd pers. flygi; with the neg. suf. flýgrat, Hm. 151: [not on record in Goth., as the Apocal. is lost in Ulf.; A. S. fleôgan; Engl. fly; O. H. G. fliôgan; Germ. fliegen; Dutch vliegen; Swed. flyge; Dan. flyve: cp. flug]:—to fly, Lat. volare, of birds; in the allit. phrase, fuglinn fljúgandi; valr flýgr, Grág. ii. 170; fló sá hrafn aptr um stafn, Landn. 29; fló hann þangat til, Niðrst. 4; at fljúga eigi upp fyrr, Edda 60; Johannes flaug upp til himins, Hom. 47.

2. metaph., fljúga á e-n (á-flog, q. v.), to fly at one another, in a fight, Nj. 32: recipr., fljúgask á, to join in a fight, N. G. L. i. 46, Nj. 56.

β. of weapons, sparks, rumour, and the like; spjótið fló yfir hann fram, Nj. 58: kesjan flaug í völlinn, Eg. 379; gneistarnir ( the sparks) flugu, Fms. viii. 8; at vápn skyli falla at manni eðr f. at honum, Grág. Kb. 108; fljúgandi fleinn, Hm. 85, 151; fleinn floginn, Höfuðl. 12: um konu þá fló út ferlegt úorðan, Hom. 115; sá kvittr fló í bygðinni, Fms. ix. 237: flaug þat sem sinu-eldr, i. 21.

γ. of shooting pains (vide flog); þaðan af fló á hann mein þat, Bs. i. 446.

II. in old poetry and on Runic stones, used = flýja (q. v.), to flee, Lat. fugere; sá er eigi fló at Uppsölum, who fled not at Upsala, Baut. 1169; en þínir fjándr flugu, Hkm. 12; fló ór landi, fled from the land, Ýt. 14.

(-s, -ar), m.

1) body of men (f. eru fimm menn);

2) company, host (þeir gengu allir í einum flokki);

3) band, troop, party; hefja, reisa, flokk, to raise a band; fylla flokk e-s, to join one’s party, to side with one;

4) short poem, without refrains (opp. to drápa).

* * *

m. akin to fólk, [A. S. floc; Engl. flock; Dan. flok; Swed. flock]

I. a body of men; in law five men make a flokkr; flokkr eru fimm menn, Edda 108; þat heitir f. er fimm menn eru saman, N. G. L. i. 61:—a company, host, party, þeir gengu allir í einum flokki, Nj. 100; engla flokkar, a host of angels, Greg. 34; marga flokka, Th. 3; hlaupa í gegn ór öðrum flokki, Grág. ii. 10: adverb., flokkum, in crowds, 656. 18; flokkum þeir fóru, Sl. 63:—a troop, band, hefja flokk, to raise a band, to rebel, Fms. viii. 273, ix. 4; ofríki flokkanna, vii. 293; fara með flokk, to roam about, 318:—a tribe, company, in a good sense, Stj. 321, 322, passim, and so in mod. usage.

COMPDS: flokkaatvígi, flokkaferð, flokksforingi, flokkshöfðingi, flokksmaðr, flokksvíg.

II. a short poem, Ísl. ii. 237, Fms. v. 227, vi. 391, xi. 203, 204: as the name of poems, Brands-flokkr, Sturl. iii. 90; Tryggva-f., Fms. iii. 54, 116; Kálfs-f., 123; Valþjófs-f., vi. 426; cp. esp. Gunnl. S. and Knytl. S. l. c., vide drápa.

2. in mod. usage an epic poem consisting of several cantos is called flokkr or rímna-flokkr; thus Úlfars-rímur, Núma-rímur, Þrymlur, etc. are each of them a flokkr, but the Skíða-ríma or Ólafs-ríma, being single rhapsodies, are not so called.

* * *

(-mta, -mtr), v.

1) to draw, pull; heimta upp akkeri, to weigh anchor; fig., heimta sik fram með fégjöfum, to make one’s way by giving presents; heimta sik í vináttu við e-n, to get on friendly terms with one; heimta nyt af fé, to milk cattle;

2) to get back, recover, regain (þóttust þeir hafa hann ór helju heimtan); esp., to get home the sheep from the summer pastures;

3) to claim (heimta e-t at e-m); heimta arf, skuld, toll, to claim an inheritance, debt, toll; heimta vilmæli, to claim the fulfilment of a promise; heimta e-n á tal við sik, to ask for an interview with one;

4) impers., e-n heimtir, one longs (slíks var ván, at þik mundi þangat heimta);

5) refl., heimtast fram at aldri, to advance in years; heimtast saman, to gather together, join (heimtust brátt skip hans saman).

1) claim, demand (of payment due to one);

2) esp. in pl. (heimtur) bringing home sheep from the summer pastures (verða heimta góðar).

* * *

u, f. a claim, demand, of payment due to one, or the like, Sturl. i. 113, Grág. ii. 379, K. Á. 84, Fb. i. 471, (fjár-heimta, arf-h.)

2. esp. in pl. (heimtur), a bringing home sheep from the summer pastures; þat var eitthvert sinn um haust at heimtur vóru íllar á fé manna, ok var Glúmi vant margra geldinga, Nj. 26; haust-heimtur, Band. 4; skaut mjök í tvau horn um heimtur Odds frá því er verit hafði, id.; ok er á leið haustið ferr hann á fjall, verða heimtur góðar, ok missir engis sauðar, 3; al-heimtur, gathering in all one’s sheep, cp. Glúm. ch. 7, Rd. 4, Eb. ch. 18, Nj. ch. 16; very freq. in mod. usage.

1) the boss or knob at the end of a sword hilt (eptra, efra hjaltit);

2) the guard between the hilt and blade (fremra hjaltit).

* * *

n. [A. S. and Engl. hilt], the boss or knob at the end of a sword’s hilt; also the guard between the hilt and blade; the former being sometimes distinguished as the eptra or efra hjalt ( hinder or upper, accordingly as the sword was held), and the latter as fremra h., the fore part or guard, where blade and hilt join; or else the plur. hjölt is used; í því gékk hjaltið af sverðinu hit efra ok hljóp þá brandrinn fram ór meðalkafla umgörðinni, Sturl. iii. 283; hjölt ok meðalkafli, Þiðr. 114; eftra hjaltið, opp. to fremra hjaltið, Karl. 124, Korm. ch. 9, Ld. ch. 57, Eb. ch. 13, and Gísl. 72, vide gadd-hjalt, cp. Hkv. Hjörv. 9, Sdm. 6; hjölt ór gulli, Akv. 7; sverð með gulligum hjöltum, Fms. i. 15; nema hjöltin við neðra gómi, Edda 20; sverðit brotnaði undir hjaltinu, Nj. 43, Fms. ii. 484, Gullþ. 18; skaltú nú vera þegn hans er þú tókt við sverði hans at hjöltunum, Fms. i. 15; Helgi hnauð hjalt á sverð, Nj. 66; hann leggr sverðinu á þessum sama flekk ok fellr á hjöltin, Fb. i. 258. ☞ The Engl. hilt is in Icel, called meðal-kafli, ‘middle-piece:’ the Engl. word is derived from the Scandin., but in a different sense.

(lyk, lukta, luktr), v.

1) to shut in, enclose, close; l. e-n í myrkvastofu, to shut one up in a dungeon;

2) to put an end to (hvatki er lífi hans hefir lukt).

* * *

pres. lyk; pret. lukti or lukði; subj. lykði; part. luktr; [cp. lúka]:—to lock, shut in, enclose; til þess lykr hann stundum kvið kvenna, Mar.; síðan lukti hann stokkinn sem bezt, id.; at luktum oxanum, id.:—to join, konungr sá þar garða háva ok vel lukta, well wainscotted, Fms. v. 331; also, lukti hann alla lind bauga vel, he welded it well with the hammer, Vkv. 5: lykja aptr, to shut, Róm. 233; lykja e-m, himnaríki, Hom. (St.); lykja e-n úti, to shut a person out, N. G. L. iii. 230; þá bauð jarl at lykja hann í myrkva-stofu, to shut him up in, 623. 11; lykðir ok innibyrgðir, Fms. viii. 219; hann lukti hann í þeim stað er Florenz heitir, Bær. 20; höfðu þeir lukt um ( fenced) akra sína ok eng, Eg. 529.

II. with dat. to put an end to: hvatki er líti hans hefir lukt, Fms. x. 395; fyrr en þat er lukt ( finished), xi. 429; ok skal þeim lukt vera hit síðasta fyrir Jól, K. Á. 80; hér er lykt þeim hlut bókar, er …, Edda 217.

2. lúka, to discharge, pay; ok lykja út á tveim árum, Dipl. iv. 1; portio sú sem eigi er út lukt, Vm. 17.

III. reflex., en hvatki málum er lykzk hafa, N. G. L. i. 250.

* * *

( mœta), t, [mót; Ulf. môtjan; A. S. mêtan; Engl. meet; Hel. môtjan; Dan. möde; Swed. möta]:—to meet, with dat. to meet a person; mætti hann Þór miðra garða, Þkv. 9; mæta e-m á brautu, Hm. 88; mættu þeir Ögmundi, Nj. 5; eigi veit hvar manni mætir, a saying (= mod. eigi veit hvar manni kann at mæta), Fs. 106; ok mætir austmanninum Erni, Ísl. ii. 149; þat mætti hann Grím inum rauða, Nj. 245; þá mætti Þorgeirr Þorvaldi, id., passim:—láta ráð ráði mæta, to pay like for like, Fms. i. 15; þá skal mæta horn horni, hófr hófi, N. G. L. i. 41; láta dal mæta hóli, Fms. vii.

2. metaph. to meet with, suffer, undergo; mæta skaða, Bs. ii. 137; mæta kvölum, 623. 64; mæta görningum, passim.

II. recipr. to meet one another; þeir mættusk á förnum vegi, Nj. 60.

2. to join; þar er mætisk Sogn ok Hörðaland, where the two counties S. and H. meet, Fms. i. 95; í flæðar-máli þar sem sær mætisk ok græn torfa, N. G. L. i. 13; ok skal þat grafa út við kirkju-garð, þar sem mætisk vigð mold ok úvígð, K. Þ. K. 16; menn eigu at æja hrossum sínum í annarra manna landi of sumar þar er mætisk slátta ok sina, Grág. ii. 291.

(-ta, -t), v. to be minded or inclined, be willing, feel disposed, with dat. or infin. (hann nennti eigi starfi því ok áhyggju); mun ek eigi nenna öðru en fara í móti þeim, I can no longer forbear going against them; Hrafn nennti eigi at starfa, H. did not care to work, was lazy; with subj., ek nenni eigi, at, I cannot bear that (nenni ek eigi, at þat sé mælt, at); nenna e-m, to attend on one, to grant one’s love to one.

* * *

t, [Ulf. nanþjan = τολμαν; A. S. nêþan; O. H. G. nendian, whence the Germ. pr. name Ferdi- nand = the doughty, striving]:—to strive, with dat. or infin., but only used in peculiar phrases; nenna e-u or n. at göra e-t, to have a heart, mind for a thing; hann nennti eigi starfi því ok áhyggju, Bs. i. 450; sem synir mínir nenni eigi ( cannot bear) þessari kyrrsetu lengr, Ld. 262; mun ek eigi n. öðru ( I cannot longer forbear to) en fara í móti þeim, Fb. ii. 41; hann kvaðsk eigi lengr nenna at þola háð ok spott, Ísl. ii. 269; ek nennta at vísu at neyta vápna, 366; þeir nenntu eigi at verja sik, Orkn. 78; ólíkr er Gísli at þolinmæði, þvíat þessu mundu engir nenna at ljá nú gripina, þannig sem hann er áðr beiddr, Gísl. 112; eigi nenni ek ( I have no mind) at hafa þat saman at veita Högna enda drepa bróður hans, Nj. 145; slíkar eptir-görðir sem hverr nennti ( was minded) framast at göra eptir sinn vin eða náung, Fms. viii. 103; ef nokkorir eru þeir er nenna ( who wish) at hverfa aptr til bæjarins, 320; nú nenni ek eigi at vér farim svá halloki, Fær. 228; eigi nenni ek því ( I cannot forbear) at marka hann eigi, Fms. ii. 61; Gyrgir nennti eigi ( could not bear) brott at fara við lítið fé eðr ekki, 152; Hrafn nennti eigi at starfa, H. would not work, was lazy, vi. 102; whence the mod. eg nenni því ekki, I will not, I am too lazy to do it; þú nennir öngu, thou art good for nothing! hann er svo latr … hann nennir ekki neitt að gera, Grönd.

II. spec. usage, to travel, only in poets; nenna víða, to travel wide, Hallfred; nenna e-m á þingi, to go to meet one, join one, Skm.; glaðir nennum vér sunnan, glad we journey from the south, Edda (in a verse); nenna norðr, to journey northwards; nenna þinnig, to fare thither, Lex. Poët.

(að), v. to bring under the yoke, to subjugate.

* * *

að, to ‘yoke,’ subjugate; margar þjóðir okaði hann undir ríki Valdamars konungs, Fms. x. 231; at ek geta þik undir okat hans þjónustu, ii. 122; Guð okaði undir hann alla hans undirmenn, Bs. i. 167; hann mun oka yðr undir þröngvan þrældóm, Stj. 441, Karl. 134.

2. to join by a cross-piece; ker mikit ok okat með stórum timbr-stokkum, Hkr. i. 17: undir-oka, to ‘under-yoke,’ subjugate.

d and að, [Lat., an eccl. word], to give the ‘prima signatio’ or ‘signaculum crucis’ a religious act, preliminary to christening; persons thus signed with the cross were catechumens, and if adults they could join in the social life among Christians; they were also admitted to a special part of the mass (primsigndra messa = the mass for the ‘prime-signed’), whereas all intercourse with heathens was forbidden. An infant who died, having received the prima signatio, but not baptism, was to be buried in the outskirts of the churchyard, where the consecrated and unconsecrated earth meet, and without burial service,—ef barn andask primsignt, ok hefir eigi verit skírt (primsignt ok hefir eigi meiri skírn, Sb. l. c.) ok skal þat grafa við kirkju-garð út, þar er mætisk vígð mold ok úvígð, ok syngva eigi legsöng yfir, K. Þ. K. (Kb.) 7. A monster-shapen infant was to receive the prima signatio, but not baptism, and then to be left to die (exposed) at the church door—þat barn (a monster-child) skal ok til kirkju bera, láta primsigna, leggja fyrir kirkju-dyr, gæti inn nánasti niðr til þess er önd er ór, N. G. L. i. 339; í þessi efan primsigni prestr ok skíri, iii. 251; hann primsignaði hann fyrst ok skírði hann síðan eptir siðvenju, Barl. 147. The words in the English Prayer Book—‘and do sign him (her) with the sign of the cross’—are remains of the ‘signaculum crucis’ of the ancient church. During the heathen age the Scandinavian merchants and warriors who served among Christians abroad in England or Germany used to take the prima signatio, for it enabled them to live both among Christians and heathens without receiving baptism and forsaking their old faith; ek em primsigndr at eins en eigi skírðr, I am ‘prime-signed,’ but not baptized, Fms. ii. 240, Valla L. 205, Kristni S. ch. 1, 2, Fb. i. 346, 357, ii. 137, 243; England var Kristið ok hafði lengi verit þá er þetta var tíðenda, Aðalsteinn konungr var vel Kristinn … hann bað Þórólf ok þá bræðr at þeir skyldi láta primsignask, þvíat þat var þá mikill siðr, bæði með kaupmönnum ok þeim er á mála gengu með Kristnum mönnum, þvíat þeir menn, er primsigndir vóru, höfðu allt samneyti við Kristna menn ok svá heiðna, en höfðu þat at átrúnaði er þeim var skapfeldast, Eg. 265, Gísl. 96: see also Vita Anscarii, ch. 24. These ‘prime-signed’ men, returning to their native land, brought with them the first notions of Christianity into the heathen Northern countries, having lived among Christians, and seen their daily life and worship, and they undoubtedly paved the way for the final acceptance of the Christian faith among their countrymen. It may even be that some strange heathen rites of the last days of paganism, such as the bjannak (q. v.), the sprinkling of infants with water, were due to this cause.

dep. to join in a riot, Bs. ii. 67.

f., in the phrase, eiga s., to travel in the same direction, so as to be able to join, Jb. 13.

að, [skör], to join boards; skipit varð mjök samskarat uni botninn, Fms. viii. 196; see skara.

d, to knit together, join, Fms. iii. 163, Rb. 166, K. Á. 20, 102, 114, Blas. 47: pass., Stj. 34, Hom. 141, Greg. 31.

* * *

(slæ; sló, slógum; sleginn; pret. also sleri), v.

1) to smite, strike (slá e-n högg, kinnhest);

2) slá hörpu, fiðlu, to strike the harp, fiddle;

slá slag, to strike up a tune;

slá leik, to strike up, begin, a game;

slá vef, to strike the web, to weave;

3) to hammer, forge (slá gull, silfr, sverð);

slá e-t e-u, to mount with (járnum sleginn);

4) to cut grass, mow (slá hey, töðu, tún, eng);

5) to slay, kill (síns bróður sló hann handbana);

6) fig., slá kaupi, to strike a bargain;

slá máli í sátt, to refer a matter to arbitration;

slá fylking, to draw up a line of battle;

slá hring um, to surround;

slá manngarð, mannhring, to form a ring of men round;

slá eldi í e-t, to set fire to;

slá landtjöldum, to pitch a tent, or also, to strike a tent, take it down;

slá festum, to unmoor a ship;

slá netjum, to put out the nets;

slá hundum lausum, to slip the hounds;

7) with preps.:

slá e-t af, to cut off;

slá e-n af, to kill, slaughter;

slá á e-t, to take to a thing;

slá á glens ok glúmur, to take to play and sport;

slá á heit, to take to making a vow;

slá e-u á sik, to take upon one-self;

slá á sik sótt, to feign illness;

slá á sik úlfúð, to show anger or ill-will;

ekki skaltu slíku á þik slá, do not betake thyself to that;

impers., sló á hann hlátri, he was taken with a fit of laughter;

sló ótta á marga, many were seized with fear;

því slær á, at, it so happens that;

ljóssi sleri (= sló) fyrir hann, a light flashed upon him;

slá í deilu, to begin quarrelling (eitt kveld, er þeir drukku, slógu þeir í deilu mikla);

impers., slær í e-t, it arises;

slær þegar í bardaga, it came to a fight;

slá niðr e-u, to put an end to;

nú er niðr slegit allri vináttu, now there is an end to all friendship;

slá sér niðr, to lie down, take to one’s bed;

slá e-n niðr, to kill;

slá e-u saman, to join (þeir slá þá saman öllu liðinu í eina fylking);

slá til e-s, to aim a blow at one, strike at one;

slá undan höfuð-bendunum, to slacken the stays;

slá e-u upp, to spread a report;

slá upp herópi, to raise the war-cry;

impers., loganum sló upp ór keröldunum, the flame burst out of the vessels;

slá út e-u, to pour out (þá er full er mundlaugin, gengr hón ok slær út eitrinu);

slá e-u við, to take into use (þá var slegit við öllum búnaði);

slá við segli, to spread the sail;

ek hefi þó náliga öllu við slegit, því er ek hefi í minni fest, I have put forth almost all that I recollected;

slá beizli við hest, to put a bridle on a horse;

e-u slær yfir, it comes over, arises (slær yfir þoku svá myrkri, at engi þeirra sá annan);

8) refl., slást;

(sláða, sláðr), v. to bar (hliðit var slát rammliga).

(pl. slár), f. bar, bolt, cross-beam (slá ein var um þvert skipit).

* * *

ð, to bar; ok sláð rammliga, Fms. i. 104.

f. [Engl. a weaver’s slay], a bar, bolt, cross-beam, Fms. i. 179; slá um þvert skipit, Nj. 44, 125; slárnar eða spengrnar, Stj. 45; hann renndi frá slánum, þeim er vóru á virkis-hurðunni, ok lauk upp virkinu, Bs. i. 672. slá-járn, n. an iron bar, Fms. ii. 179.

* * *

(stend; stóð, stóðum; staðinn), v.

1) to stand, opp. to sitja or liggja (hann stóð við vegginn);

koma standandi niðr, to come down on one’s feet;

skal mik niðr setja standanda, in a standing position;

standa fast, to stand fast;

standa höllum fœti, to stand slanting;

2) to stand, stick (G. skaut svá fast niðr skildinum, at hann stóð fastr í jörðunni);

sveininum stóð fiskbein í hálsi, the bone stuck in his throat;

3) to stand, remain;

borð stóðu, stood, were not removed;

4) to stand, be situated (bœr einn stóð skamt frá þeim);

5) to stand still, rest, pause (stóð þá kyrrt nökkura hríð);

verðr hér fyrst at standa sagan, the story must stop here for the present;

6) to last (hafði lengi staðit bardaginn);

7) to befit, become (konungr kvað þat eigi standa, at menn lægi svá);

ekki stendr þér slíkt, it does not befit thee;

8) to stand in a certain way, project, trend (fjögur horn ok stóðu fagrt, hit þriðja stóð í lopt upp);

stendr inn straumrinn, the tide (current) stands in;

blóðbogi stóð ór hvárutveggja eyranu, a stream of blood gushed out of both his ears;

kallar hann betr standa veðrit at fara landhallt, that the wind stands better for making land;

stóð vindr af landi, the wind blew from the land;

standa grunnt, to be shallow (vinátta okkur stendr grunnt);

9) to touch;

standa grunn, to stick on the ground (örkin stóð grunn);

10) to catch, overtake (hann drap menn Eiríks konungs, hvar sem hann stóð þá);

standa e-n at e-u, to catch one doing a thing (ef maðr verðr at því staðinn, at hann meiðir smala manna);

11) to stand, endure, bear (standa e-t or e-u);

12) to press, urge, trouble (elli stóð Hárek);

hvat stendr þik, what ails thee?

13) to weigh so much (gullhringr, er stóð mörk);

14) to stand by one, side with one, with dat.;

mikils er vert, hversu fast N. stendr þér um alla ráðagerð, how close N. stands by thee in all counsel;

15) with preps.:

standa af e-u, to proceed from, be caused by (opt stendr illt af kvenna hjali);

vil ok ek eigi, at af mér standi brigð okkarrar vináttu, nor do I wish to be the cause of a breach in our friendship;

standa af e-u við e-n, to give up, cede to one;

impers., segir hann honum, hvernig af stóð um ferð hans, how the matter stood as to his journey;

standa at e-m, to attack (var við sjálft, at þeir mundu standa at prestinum);

to stand by one, on one’s side (ek veit eigi víst, hvaðan G. inn ríki stendr at);

standa á e-u, to stand on, insist on (statt ei á því, er þér er bannat);

impers., stendr á illu einu með þeim, they are on very bad terms;

standa á e-m, to hang over one (sú skóggangssök, er á þér stendr); to refer to (þat heilræði stóð upp á þenna sama sendiboða);

standa eptir, to remain, be left;

standa fyrir e-u, to stand in the way of (þeir kváðu geip hennar ekki skyldu standa fyrir þingreið þeira);

standa e-m fyrir þrifum, to stand in the way of one’s thriving;

to stand before one, protect one (vér skulum Egil af lífi taka, en hlífa engum, er fyrir honum vill standa);

standa hjá e-m, to stand by one, assist one;

standa í e-u, to be engaged in, busied with (standa í bardögum, einvígum, málum, kvánbœnum);

impers., stendr í deilu með þeim, there is a quarrel between them;

standa með blóma, to be in a flourishing condition;

standa móti (á móti, í móti) e-u, to stand against;

standa saman, to stand together, be gathered, amassed (þar stóð auðr mikill saman);

standa til e-s, to tend towards;

standa til umbótar, to stand for mending, need it;

sem bœn yður stendr til, as your prayer tends to;

eptir þeim efnum, sem honum þœtti til standa, according to the merits of the case;

eptir því sem lög stóðu til, as the law was (taka þeir allir við bótum, sem lög stóðu til);

impers., stendr til e-s, it is to be expected, feared (til langra meina mun standa, ef);

standa e-m til e-s, to assist, help one (B. segir, hversu Ó. hafði honum til staðit);

standa undan, to be lacking (mikit stendr undan við hann í vinfenginu);

standa vel undir e-t, to support well, back it up well (munu margir vel undir þat standa);

standa undir e-m, to be in one’s possession, keeping (féit stendr undir honum);

standa upp, to stand up from a seat (þá stóð S. upp ok mælti hátt); to rise from bed (standa upp ok klæðast); to be left standing (fimm einir menn stóðu upp á skipinu);

standa uppi, to be left standing (K. hinn auðgi flýði ok allt lið hans, þat er uppi stóð; hús þau, er uppi stóðu);

to be laid up ashore, of a ship (stigu þeir á skip þat, er þar hafði uppi staðit um vetrinn);

of a corpse, to lie on the bier (lík Kjartans stóð uppi í viku í Hjarðarholti);

of a bow, to be kept bent (boginn má eigi einart uppi standa);

standa við e-u, to withstand (víkingar svá harðfengir, at ekki stendr við);

impers., stendr við e-t, it is on the verge of (þeir áttu svá harða leika, at við meiðingar stóð);

standa yfir e-u, to be present at (heldr vildi hann þenna kjósa en standa yfir drápi Þorgils frænda síns); to extend (þar er þeira ríki stendr yfir);

standa yfir, to stand over, last (hversu lengi skal fjárbón sjá yfir standa?);

í þessum griðum ok svardögum, sem yfir standa, which now stand, are in force;

16) refl., standast.

* * *

pres. stend, stendr, stöndum, standit, standa; pret. stóð, stótt, stóttú (mod. stóðst, stóðstú), stóð, pl. stóðum; subj. stæði; imperat. statt, stattú (cp. stand-þú); part. staðinn; pret. infin. stóðu = stelisse, Fms. vi. (in a verse); a medial form, pres. stöndumk (= stat mihi), Fm. 1. Kormak; pret. stóðumk (= stabant mihi), Hm. 106: with neg. suff. stóð-k-at, Fas. iii. 22 (in a verse). [Common to all Indo-Germ. languages.]

A. To stand; þó at hann gangi eðr standi áðr, Grág. ii. 95; hann stóð við vegginn, … stóð á víxl fótunum, Sturl. ii. 158; standa höllum fæti, Nj. 97; koma standandi niðr, to come down standing (after a leap), 85, Grág. ii. 110; skal mik niðr setja standanda, in a standing position, Ld. 54; munkr er eigi mátti standa á bænum ok reikaði, Greg. 62; standa á götu e-s, Nj. 109; standa fast, to stand fast, 92; standa frammi, to stand, be on one’s feet, Fms. vii. 85; s. fyrir dómstóli keisarans, 656 C. 19; s. fyrir manni, to stand before a man, so as to screen him, Grág. ii. 12. 115, Eg. 357: s. hjá, to stand by, metaph. to assist, Fas. ii. 501: standa nær e-m, to stand near one, metaph. to back, Nj. 76; nær standa vinir Gunnars, 88.

2. to stay; Egill stóð meðan ok beið þeirra, Eg. 483; statt ( stop) ok trú mér, 623. 17.

3. to stand, stick; stóðu spjót þeirra ofan frá þeim, Nj. 253; at hann standi fastr í fönninni, 84; skildinum, svá at fastr stóð í vellinum, 262; öxin stóð á hamri, i. e. went through to the back, and stuck there, 165; sveininum stóð fiskbein í hálsi, the bone stuck in his throat, Blas. 40; ef nökkurum stendr bein í hálsi, 655 ix. B. 2: absol., það stendr í e-m, it sticks in one’s throat.

4. to stand, remain; borð stóðu, stood, were not removed, Fms. vii. 144; skála þann sem enn stendr í dag, Þórð. 58 new Ed.; svá lengi sem heimrinn stendr, Rb. 64; skyli bú yðr standa ú-rænt, Nj. 208.

5. to stand, be seated, placed;í þeim dal stendr kirkja, Greg. 57; kirkja sú er stendr í Reykja-holti, D. I. i. 476; bær einn stóð skamt frá þeim, Eg. 230; ór þeim sal er und þolli stendr … ask veit ek standa, … stóð fyrir norðan salr, sal veit hón standa, Vsp.; Lissibón stendr á Spáni, Fms. vii. 80; Narbón stendr vid Jórsala-haf, x. 85; öll þau fylki er í hans biskups-ríki stóðu, vii. 300; Illugastaði ok Hrafnagil er standa í Laxárdal, Dipl. v. 17; standa á bók, reikningi, skrá …, [Germ. es steht geschrieben], ii. 12, 13, Bs. i, passim. II. with prepp.; standa á e-u, to stand on, insist on, persevere in; statt eigi á því er þér er bannat, Mirm.; s. á illu ráði, id.; s. á hendi e-m, Nj. 88, Grág. i. 121 (see hönd); mest mundi á fyrir-mönnum standa, Nj. 106: to stand upon, s. á lögum, Js. 41; s. á rétti sínum, … standa á dómi e-s, to stand by, abide by:—s. gegn, á móti, to withstand, Hom. 7, Fms. ii. 36, 225, x. 401:—s. af e-u, to give up, Dan. afstaae, Fb. i. 523:—s. at, to help (at-stoð); hvaðan Guðmundr stendr at, … hvaðan sem hann stendr at, Nj. 214; þeim er þaðan standa at, 193:—s. eptir, to remain, N. G. L. i. 335, Fms. ii. 231, vi. 248, Grág. ii. 301, Eg. 202, Rb. 116, Hom. 12, Stj. 422 (eptir-stöðvar = arrears):—s. fyrir, to stand before, to stand in the way of a thing, Ísl. ii. 262, Fms. vi. 61, Grág. i. 140; s. e-m fyrir þrifum, Fms. ii. 154; s. e-m fyrir gleði, vii. 162; s. e-m fyrir svefni, Gísl. (in a verse); s. e-m fyrir ljósi, to stand in the way of one’s light; láta e-t s. fyrir kaupi, Nj. 17; láta s. fyrir kviðburði, 87; ef afl hefir staðit fyrir kvið þeirra, Grág. i. 53; þat á eigi fyrir málum at s., 106; eiðr Vermundar stóð fyrir, Fbr. 22; járni á hann fyrir at standa, N. G. L. i. 342; s. fyrir með eineiði, 346:—s. í e-u, to be deeply engaged in; s. í bardögum, einvígum, málum, stórmælum, kvánbænum, etc., Eg. 486, Ld. 262, Nj. 53, 224, 227, Ísl. ii. 216; standa í ábirgð, Dipl. v. 24; s. í þjónustu, Mar.:—standa saman, to stand together, put together in one place; þar stóðu saman fé mikil, Eg. 318; stóð úmegð mörg saman, Ísl. ii. 198; þar stóð auðr mikill saman, Ld. 124: to consist, Hom. 2:—s. undir e-u, to be subject to; s. undir prófi, Dipl. i. 6; féit stendr undir honum, is in his keeping, Grág. i. 395: standa undir með e-m, to support, Sturl. i. 20; s. vel undir e-t, to support well, back, Nj. 215, Fms. vii. 125; jarl stóð vel undir hans mál, viii. 282; munu margir vel undir þat s., to back it up well, Ó. H. 52:—standa upp, to stand up from a seat, Nj. 3, Fms. i. 33, x. 401: to rise from bed, Nj. 69, Eg. 121; s. upp fyrir dag, 577; s. upp ok klæðask, Ld. 44; hann liggr sjúkr … þar er standi aldri upp, Nj. 80 (standa upp ór sótt); s. upp með e-m, to rise, join one, Sturl. ii. 203:—s. uppi, of a ship, to be laid up ashore (during the winter), Nj. 259, Ísl. ii. 273: of a corpse, to lie on the bier, Fms. ii. 257, Ám. 101: of a bow, to be kept bent, 623. 19: standa upp, to be standing, be left standing on one’s feet; færri standa upp enn fallnir eru, Fms. xi. 110; stóðu þá enn upp mjök margir á skeiðinni, many still stood up (not dead or wounded), 142; flýði allt lið er upp stóð, Eg. 33; fimm einir menn stóðu upp á skipinu, Orkn. 356 old Ed., (new Ed. 414 l. c. leaves out ‘upp’); meðan ek má upp standa ok vápnum valda, Ld. 170: standa uppi, id., Fms, viii. 139, Hkr. i. 210:—standa við e-u, to withstand, Grág. i. 1, 336 (við-staða); svá harðfengir at ekki stendr við, Nj. 271; svá mikit troll at ekki stendr við honum, Bárð. 177; þeir skutu svá hart, at ekki stóðu við hlífarnar, Fms. i. 173: to stand against, stop, hann stóð við litla stund (við-staða, a pause, halt):—standa yfir, svá lengi sem þingboð stæði yfir, lasted, Fms. ii. 216: hversu lengi skal fjárbón sjá yfir standa? Nj. 141; í þessum griðum ok svardögum sem yfir standa, which now stand, are in force, Fms. xi. 365; þar er þeirra ríki stendr yfir, extends, Eg. 344.

B. Metaph. usage, to stand still, rest, pause; verðr hér fyrst at standa sagan, the story must stop here, Fms. vi. 56: nú skal hér standa um athæfi Varbelgja, ix. 473; skulu sóknir standa, meðan leiðangr er úti, Gþl. 486; útlegðar-sakir skulu eigi standa um várþing, Grág. i. 103; skyldi málit standa um nóttina til rannsaks, Fms. ix. 414; skal þá standa leigan í hross-verðinu, Grág. i. 434; stóð þá kyrrt nokkura hrið, Fms. xi. 397; at svá búit stæði, Nj. 139; eigi mátti svá búit s., Fms. ii. 9; standa með blóma; stendr búit með miklum blóma, Band. 2.

2. to last; Guðs ríki stendr ei ok ei, Hom. 160; ok standa eina þrjá vetr, Sks. 323; þá sjau daga sem veizlan stóð, Stj.; en er þrjár nætr hafði veizlan staðit, Landn. 117; hafði lengi staðit bardaginn, Odd. 18; er deildir várar s. lengr, Eg. 738; stóð mikil deila milli þeirra langa hríð, Fms. x. 169; stóð þetta heimboð nokkut skeið, Nj. 81; meðan erfit stóð, Eb. ch. 54; stóð hennar hagr með þeim hætti, Bs. ii. 166:—to be valid, skal þetta testamentum s. ok haldask, Dipl. iv. 8; ok standa enn þau lög, Ver. 52; um tólf mánaðr stendr þeirra mál, Grág. i. 143; skal þat allt s. ok satt vera, 655 xxvii. 28; hans tala skal s. á fé sjálfs hans, K. Þ. K. 146; má þat eigi s. né fyrir satt halda, Stj. 31; hann mun láta s. boð þessi (stand by it), Nj. 77; þrjú kúgildi þau er standa með jörðunni, Dipl. iii. 8; ekki á Bjarkeyjar-réttr á því máli at standa, this case does not fall under the town jurisdiction, Fms. vii. 130; stendr þat mál ( it extends) um þrjá fjórðunga, Grág. i. 464.

3. to befit, become; konungr kvað þat ekki standa, at menn lægi svá, Fms. x. 157; berr þat eigi né stendr þvílíkum, Stj. 132; hví stalt þú guðum mínum, ekki stendr þér slíkt, 181.

4. phrases, nú stóð í stilli, see stilli; var þat boð með svá miklu kappi, at stóð í stönginni (cp. Dan. saa at det stod efter), Fms. xi. 424; standa í háska, Mar.

5. sem inn átti dagr Jóla standi á Dróttins degi, Rb. 128; en á þeim degi stóð Ólafs messu-aptann, Hom. 111.

II. of direction, to stand in a certain way, project, trend; fjögur horn ok stóðu fagrt, hit þriðja stóð í lopt upp, hit fjórða stóð ór enni, ok niðr fyrir augu honum, Ld. 120; geitar-horn stendr ór höfði henni, Fms. vii. 156; vápn stóðu á Birkibeini svá þykt at varla mátti hann falla, 325; gákk af bryggjunni eðr spjotið stendr á þér, 144; ella hefði spjótið staðit gegnum hann, Nj. 246; blóðbogi stóð ór hváru-tveggja eyranu, 210, Fms. vi. 419; boginn stóð inn um ræfrit, Eg. 239; kallar hann betr standa veðrit, at fara landhallt, the wind stands better for making land, Fms. x. 347; sunnan-vindr hvass ok stóð at virkinu, xi. 34; stóð gnæðingr með fjöllum, Bárð. 171; af íllsku ok úþef þeim er af stóð, Fms. iii. 128; stóð vindr af landi, Vigl. 79 new Ed.; stendr inn straumrinn, Bs. ii. 143: stóð stropinn um kyrtilinn, Clar.; standa grunnt, to be shallow; vinátta okkur stendr grunnt, Eg. 520; stóð hón alla vega jörð, touched the earth. Art.; stafir stórir ok stóðu grunn í ánni, Fb. ii. 19; örkin stóð grunn, stuck to the ground, Stj. 50, Gþl. 460, Grág. ii. 358; þrjár rætr standa; á þrjá vega undir aski Yggdrasils, Gm.; augu yður standa lengra fram, Sturl. iii. 129; finnr konungr at mikit stendr undan við hann í vinfenginu al hendi Sigvalda, Fms. xi. 106; heilræðit stóð á þenna sama sendiboða, referred to him, 433; hvaðan Guðmundr inn ríki stendr, on which side he stands, with whom he sides, Nj. 214.

2. to proceed from, be caused by; eigi standa þin orð af litlu fári, Fas. i. 195; stóð lítil stjórn af honum, Fms. xi. 223; þótti af honum minni ógn standa, Eg. 268; e-m stendr mein, úhapp, útili, íllt, gagn, hjálp … af e-m, 175; guðin rökðu til spádóma at af systkinum þessum mundi þeim mikil mein ok úhapp standa, Edda 18, Nj. 65, Barl. 39; eigi mun svá mikit íllt af þér standa, Nj. 368; opt stendr íllt af kvenna hjali. Gísl. 15: yðr munn vandræði af standa, Nj. 175.

3. standa til, to tend towards; nú stóð áðr til svá mikils váða, at …, Fms. vii. 144; þá stendr þó til meira geigs, xi. 275; standa til umbótar, to stand for mending, need it, Fb. ii. 234; flest frumsmíð stendr til bóta, needs mending; standa til mikils kostnaðar, D. N. ii. 18; sem bæn yður stendr til, tends to, Nj. 192; hvárt honum standi hugr til nökkurrar konu, Ísl. ii. 285; engi ván eða verðleikr stendr til at fáisk, Al. 91; sem bæn yður stendr til, Nj. 192; eptir þeim efnum sem honum þætti til standa, according to the merits of the case, Fms. vii. 60; eptir þvi sem lög stódu til, as the law stood, Nj. 146, Ld. 28; frekari álög en forn lög stæði til, Fms. xi. 224; latari enn líkendi stæði til, 256; fremr enn ritningar stóðu til, tended towards, i. e. warranted, Mar.; líta á mál hans eptir þeim efnum sem honum þætti til standa, as the merits were, Fms. vii. 60; eptir því sem lög stóðu til, Nj. 146, Ld. 28; standa til váða ok auðnar, Fms. x. 271.

III. to catch, overtake; hann drap menn Eiríks konungs hvar sem hann stóð þá, Hkr. i. 91; var hverr drepinn þar er staðinn varð, 107; lét hann ræna hvar sem hann stóð þá, Fms. vii. 181; hörmuðu bæði at þau máttu eigi fá staðit hann, Hom. 120; ef hann er með vátta inni staðinn, Grág. ii. 18; ef maðr tekr fé manns ok vinnr þjófskap at, enda standi hinn hann (acc.) at þvi er fé þat á, svá at handnumit verðr, ok …, 136; hinum er þýfð var í höndum staðin, id.; nú stendr maðr fé sitt þjófstolit í hendi öðrum manni, Gþl. 537.

2. to stand, i. e. to endure or bear; hverr sem fyrir-smár dómarann, ok vill eigi dóm standa, N. G. L. i. 452: to discharge, skal dæma landit þeim manni er varðveizlu stendr, to the man who stands as guardian, Grág. ii. 251; sá er vitna þarf skal standa þeim kost allan, Jb. 358.

3. to press, urge, trouble; ef ofviðri stendr mann, N. G. L. i. 349; Alfhildi stóð sótt, Hkr. ii. 199, Stj. 425; mun þik nú hræðsla standa, Fas. iii. 429; elli stóð Hárek, Ísl. ii. 482; hver fjölskylda sem þik stendr, Fms, xi. 429; segja máttu hvat þik stendr, what urges thee. Mar.; ok vænti af þér mests trausts, því heldr sem mik stendr meirr, Fms. iii. 70; standa mik svá stórar þröngslir, at …, Stj. 495; hvat stendr þik, what ails thee? Grett. 75 new Ed.; hvat stendr þik, Bergr, sagði biskup, Bs. i. 807; því at eins at þeim (þá?) standi ofviðri, N. G. L. i. 371.

4. to be of weight, value; skal hann eigi standa tómr meirr enn átta merkr, Gþl. 524; gullhringr stendr sex aura, mörk, Fms. ii. 246, xi. 204; strútrinn stóð tíu merkr, 77; vættir þær er hver þeirra standi hálfa níundu mörk, Gþl. 523.

C. Reflex. to stand right, be able to stand; steðjaði hann upp yfir törguna ok stóðsk þó, Nj. 144; þar mundir þú eigi hafa staðizk fylgjur þeirra Þorvarðs, Lv. 104; hann druknaði, því hann stóðsk ekki fjölkyngi Ragnars, Bárð. 181.

2. standask e-t, standask áhlaup, Sks. 411; höggum standask fáir, Sks. 411 B; fáir stóðusk honum, þótt fræknir væri, Grett. 87 A; gull stendsk elding, Grág. i. 501; þetta éi var með svá miklum býsnum, at ekki máttu sumir menn betr enn fá staðizk, Fms, xi. 136; var við sjálft at ek mætta eigi standask, x. 331; stóðsk hann eigi ok dó, 623. 33; hví lét Guð þeira freista, þar er hann sá at þau máttu eigi standask, Eluc. 28; at þér standisk jafnvel ef þér sjáit frændr yðra svívirða, Fms. v. 270.

3. to stand, bear, tolerate; hann skekr at honum sverðit, þetta fá þeir eigi staðizk ok hlaupa, Ísl. ii. 364; Kári stóðsk þetta eigi, Nj. 270; Björn stóðsk eigi ámælis-orð Sigmundar, Valla L. 218; standask frýju-orð, Fær. 196.

4. standask við e-m, to stand, be able to withstand; Heiðrekr vá með Tyrfingi ok stóðsk ekki við honum, Fas. i. 526; engi hlutr var svá sterkr at standask mætti fyrir honum. Edda.

5. to be valid; skulut mál hans standask um þá sök, Grág. i. 64; á þeirra dómr at standask, 80; eigu jammikit þeira orð at standask, sem annarra lögréttu-manna, 10; ef þú kemr til konungsins, ok megi þín orð nokkut standask, Fms. xi. 193; hennar orð stóðusk svá mikit, at …, Fas. i. 208; um þat vilda ek at mín at kvæði stæðisk, at …, Eb. 98.

6. of direction, to proceed from; standask af e-m, af henni mun standask allt it ílla, Nj. 49; svá stenzk af um ferð mína, the matter stands so as to my journey; Ólafr sagði jarli hversu af stóðsk um ferð hans, Ld. 112 (hversu af stóð, 340); ekki sagði Kjartan föður sínum hversu af stóðsk um ferð þessa, 208; Gautr segir honum geiniliga allt hversu af stóðsk inn ferðir hans, Fms. iii. 57; svá stendsk af um ferðir mínar, at ek má hér ekki dvelja lengr, vi. 350; eigi veit ek hvernig af stenzk (stennz) um för þína, hvárt þú ferr nökkut í konungs leyfi, Ó. H. 143.

7. a middle form; yfir ok undir stóðumk jötna vegir, the ‘giant-ways’ ( rocks) stood above and below, Hm.; stöndumk hjörr til hjarta, the sword touches me to the heart, Fm. 1.

II. recipr. to stand opposite one another in the same line: to meet, of ends; þat stóðsk á, nesit þvert ok fylking þeirra, Ísl. ii. 326; stóðsk þat á, at Jólin þraut ok lokit var sögunni. Fms. vi. 356; vígin Áskels ok Steingríms skyldi á standask, Rd. 281; stóðsk þat á endum ok ostkistan, Nj. 76; stóðsk þat á endum ok þat er Gunnarr; átti at gjalda, 111; létu þeir þat á endum standask, 120; standask á mót; sandmelr sá er á stendzk ok Seftjörn, Gísl. 23; bær hans stóðsk á ok konungs atsetr, Fas. ii. 63: bíða þess at á stæðisk misganga straumanna ok austan-veðr, Orkn. 266: stendzk heldr í móti með þeim hjónum, they were rather at sixes and sevens, did not agree well, Bjarn. 21: hendingar standask sem næst, to stand as close to one another as possible, Edda (Ht.); tungl þau er næst standask, nearest to one another, Rb. 34, 1812. 56.

III. staðinn = staddr, steadfast, placed, abiding; hvar sem maðr er staðinn, N. G. L. i. 163; vildi hann nú til staðins vita ( knew for certain) hver svör jarl vildi gefa, Vígl. 18.

f. pl. solemn vow, oath; Helgi á Sváfa veittust v., H. and S. plighted their faith; armr er vára vargr, wretched is the faith-breaker.

* * *

f., only in pl. [A. S. wær; O. H. G. wâre = foedus; cp. the adjectives, A. S. wær, O. H. G. wâr, Germ. wahr, Lat. verus]:—a pledge, troth, plight; the word is obsolete, and only occurs in the following references,—Helgi ok Sváfa veittusk várar, ok unnusk furðumikit, Helgi and Swáfa plighted their faith to one another, and loved each other much, Sæm.: einka-mál er veita sín á milli konur ok karlar, því heita þau mál várar, Edda 19; leggit Mjölni í meyjar-kné, vígit okkr saman várar-hendi, join us with a wedding-hand, Þkv.; þat ræð ek þér at þú trúir aldri várum vargdropa, Sdm.; hann lagði sitt mál í kné honum ok seldi várar, Fms. ix. 432 (in a verse).

2. the sing. only occurs in Vár, the name of one of the goddesses, Edda (cp. væringi); no doubt from várar. vára-vargr, m. a truce-breaker, Sdm.

a. without a join (of a ring).

(-tta, -tt), v.

1) to meet (þar mœtti hann Grími inum rauða);

2) to meet with, suffer (bóndi sá, er skaðanum mœtti);

3) refl. mœtast, to meet one another (þeir mœttust á förnum vegi); to join, meet (þar er mœtist Sogn ok Hörðaland).

( see hlaupa), v. refl. to join in a riot.