-
21 superbus
superbus, a, um (zu super, wie probus zu pro) = ὑπερήφανος, sich erhebend über andere, stolz, I) im üblen Sinne, 1) eig., v. leb. Wesen, hochfahrend, übermütig, hochmütig, hoffärtig (Ggstz. moderatus), a) v. Pers.: α) absol., Cic. u.a. (auch subst., procax et superbus, Sen. de const. 18, 5): ni desinis esse superba, den Hochmut ablegst (fahren läßt), Tibull.: superbum se praebuit in fortuna, Cic.: utrum superbiorem te pecunia facit, an etc., Cic.: superbissima familia, Cic.: superbissimus homo, Auct. b. Afr. – faciam hodie te superbum (im Wortspiele), ich will dich zu einem Hochgetragenen, Hohen machen (= ich will dich so abprügeln, daß man dich wird forttragen müssen, weil die Stolzen sich lieber fahren und tragen lassen, als gehen), Plaut. – als Beiname des jüngeren Tarquinius, des letzten Königs der Römer, Cic., Liv. u.a. – β) m. Abl. (auf), pecuniā, Hor.: parto regno, Curt.: meo superbus incedis malo, Hor. – b) v. Tieren, stolz, sich brüstend, gallus, Mart.: ales, v. Phönix, Mart. – 2) übtr., v. sachl. od. abstr. Subjj., stolz, hochmütig, eitel, streng, arces, Hor.: oculi, Ov.: aures, Liv.: gressus, Verg.: dens, Hor.: corpus, Hor.: virtus, Cic.: pax, Liv.: iura, Liv.: superbius factum, Auct. b. Afr.: iudicium aurium superbissimum, Cic.: ut ille superbissimus titulus modicus atque etiam demissus videretur, Plin. ep. – victo-————ria, quae naturā insolens et superba est, die Stellung des Siegers, die ihrer Natur nach etwas Keckes u. Hochmütiges hat, Cic. Marc. 9. – mit folg. Infin., Sil. 3, 374; 12, 433; 14, 646; vgl. aliud consilium (sc. instituere), superbum, wäre gewalttätig, revolutionär, Cic. de or. 2, 165. – neutr. subst., ne superbum esset, damit dies nicht den Schein der Überhebung haben möchte, Cic.: superba loqui, hochmütige Reden führen, Prop. – II) im guten Sinne: 1) v. Menschen, erhaben, ausgezeichnet, hervorragend, Atridae, Hor.: populus bello superbus, Verg.: animae virtute et factis, Sil. – 2) übtr., von sachl. u. abstr. Subjj., prangend, prächtig, erhaben, ausgezeichnet, coniugium, Verg.: apparatus habitusque, Liv.: triumphus, Hor.: limina civium potentiorum, Hor.: dapes, Mart. – insbes., pira, unsere Muskatellerbirnen, Colum. u. Plin.: olivae, eine dickere u. fleischigere Art, Plin.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > superbus
-
22 superpono
super-pōno, posuī, positum, ere, I) darauf-, darübersetzen, -legen, aufsetzen, auflegen, statuam marmoreo Iano, Suet.: apodyterio superpositum est sphaeristerium, Plin. ep.: superpositus est cellae tuae titulus, Sen. rhet.: superpositum capiti decus, Liv.: manum, Ov.: vitis brachia iugo, Colum.: uniones iunguntur inter se et insuper alii binis superponuntur, Sen.: maternis gremiis superpositi liberi, Val. Max. – als mediz. t.t. Heilmittel auflegen, Cels. u. Plin. – II) darübersetzen, A) der Lage nach, oberhalb setzen, dah. superpositum esse = oberhalb liegen, villam profluenti, Colum.: Galatia superposita, Plin. – B) übtr.: a) vorziehen, huic aliud genus, Sen. ep. 58, 13. – b) überordnen, vorsetzen, in maritimam regionem superpositus, Liv. fr. 19 (20); ut unus de presbyteris electus superponeretur ceteris, Hieron. in epist. ad Tit. 1. v. 5. – Partiz. subst. superpositus medicorum, der Vorgesetzte, Corp. inscr. Lat. 6, 8504. – c) moral. überordnen, animum iniuriis, Sen. de const. sap. 19, 2. – III) nachsetzen, bildl., levioribus superponenda sunt, Quint.: scientiam, Colum.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > superpono
-
23 tetulus
tetulus, s. titulus ⇒. -
24 titelus
titelus, s. titulus ⇒. -
25 titlus
-
26 titulo
titulo, āvī, ātum, āre (titulus), titulieren, betiteln, benennen, Mart. Cap. 1. § 41. Tert. de anim. 13 u.a. Eccl. -
27 titulum
1. titulum, ī, n., s. titulus, a. Ende ⇒.————————2. titulum, ī, n., der Schutzgraben vor den Lagertoren, Hygin. de mun. castr. 50, Vgl. F.F. Stolle Das Heer und Lager der Römer. Straßburg 1912. S. 119 ff. -
28 vocabulum
vocābulum, ī, n. (voco), die Benennung, Bezeichnung einer Sache, I) eig.: a) übh.: vocabulum pervetustum, Varro LL.: res suum nomen et proprium vocabulum non habet, Cic.: rebus non commutatis immutaverunt vocabula, Cic.: nisi vocabulis uterentur nobis incognitis, usitatis sibi, Cic. – b) der jmdm. od. einer Sache eigene Name, ex suo vocabulo insulae nomen dedit, Sall. fr.: cui (oppido) nomen inditum e vocabulo ipsius, Tac.: liberta, cui vocabulum Acte fuit, Tac.: tribuit vocabula monti, Ov. Vgl. Nipperd. Tac. ann. 12, 66. – c) als gramm. t.t., das Nomen, das Substantivum, bes. das Nomen appellativum (im Ggstz. zu nomen, d.i. Eigenname), Varro u. Quint.: cogor verbum (ein Verbum) pro vocabulo ponere, Sen. – II) übtr., der Name = Vorwand (vgl. nomen u. titulus), alio vocabulo, Tac.: varia praedandi vocabula, Tac.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vocabulum
-
29 cím
(DE) Adresse {e}; Anschrift {e}; Betitelung; Titel; Titelschrift {e}; betitelnd; Überschrift {e}; Titulus {r}; (DE) Adresse; Adr. -
30 felirat
(DE) Betitelung; Eintrag {r}; Inschrift {e}; Schrift {e}; betitelnd; Überschrift {e}; Inskription {e}; Titulus {r}; (EN) caption; epigraph; inscription; label; legend; letterhead; lettering; petition; sign; superscription; title -
31 rang
(DE) Rang; Stand {r}; Stände {pl}; Titel; Titulus {r}; (EN) class; condition; degree; estate; grade; order; place; rank; ranking; rate; standing; state; station; station in life; title
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Titulus — de la crucifixion rédigé en hébreu, latin et grec Titulus de Pyramus, le cubicularius de Luci … Wikipédia en Français
Titulus — • In pagan times titulus signified an inscription on stone, and later the stone which marked the confines of property Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Titulus Titulus … Catholic encyclopedia
TITULUS — proprie lapis seu cippus scpulchralis inscriptus, vel ipsa lapidis inscriptio, quae alias elogium quoque. Virgild. Culice, v. 409. tum Frente locatur Elogium Item pro inscriptione, quae supplicii, quod de reo sumebatur, causam indicabat,… … Hofmann J. Lexicon universale
titulus — tȉtulus m DEFINICIJA 1. pravn. pravni naslov (osnova) po kojem subjekt stječe svoje pravo 2. pov. u srednjovjekovnoj umjetnosti natpisi ispod slike koji objašnjavaju sadržaj ili simbolično značenje slike ETIMOLOGIJA lat. titulus: natpis … Hrvatski jezični portal
Titŭlus — (lat.), 1) Titel, s.d.; 2) eine Kirche, daher der Geistliche an derselben Intitulatus; 3) so v.w. Index, s.u. Buch 1) … Pierer's Universal-Lexikon
titulus — index inscription Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Titulus — Tafelbild mit Titulus, um 1540 Als Titulus (lat. = Aufschrift, Bildtafel, Schild. Plural: Tituli) wird in der Kunstgeschichte eine Inschrift oder Beischrift auf frühen Bildwerken bezeichnet, mit deren Hilfe das jeweils Dargestellte erklärt oder… … Deutsch Wikipedia
Titulus — Los títulos o tituli de las iglesias de Roma son el nombre que reciben algunos templos católicos de esa ciudad por el hecho de ser los más antiguos y estar destinados sobre todo a la evangelización inicial o misión local. Su principal función era … Wikipedia Español
Titulus, S. (1) — 1S. Titulus (14. Apr.). ein Martyrer zu Terni. S. S. Apollonius7. (II. 211.) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Titulus, S. (2) — 2S. Titulus (14. Aug.), ein Martyrer in Syrien. S. S. Fortunatus68. (III. 149.) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Titulus — Ti|tu|lus 〈m.; , li〉 1. 〈MA〉 Bildunterschrift, meist in Versform 2. 〈veraltet〉 Amtsname, Ehrenname [lat.] * * * Ti|tu|lus [auch: tɪt...], der; , ...li [(m)lat. titulus, ↑Titel]: (meist in Versform gehaltene) mittelalterliche Bildunterschrift … Universal-Lexikon