-
1 teren
сущ.• аэродром• грунт• земля• местность• местоположение• область• пашня• площадка• площадь• пол• поле• поприще• почва• пространство• равнина• страна• суша• сфера• территория* * *♂, Р. \terenu 1. местность ž; территория ž; район;\teren górski горная местность; \teren zamieszkały населённый район; \teren walki район боевых действий; \teren fabryki (zakładu) территория завода (предприятия);
2. перен. поле ň, сфера ž;\teren działalności поле деятельности, поприще;
3. разг. периферия ž:места lm.;pracować w \terenie работать на периферии;
● \terenу zielone зелёные насаждения+1. obszar 2. pole, arena
* * *м, Р terenu1) ме́стность ż; террито́рия ż; райо́нteren górski — го́рная ме́стность
teren zamieszkały — населённый райо́н
teren walki — райо́н боевы́х де́йствий
teren fabryki (zakładu) — террито́рия заво́да (предприя́тия)
2) перен. по́ле n, сфе́ра żteren działalności — по́ле де́ятельности, по́прище
3) разг. перифери́я ż; места́ lmpracować w terenie — работа́ть на перифери́и
•Syn: -
2 pole
сущ.• аэродром• грунт• область• пашня• пол• поле• поприще• район• сфера* * *1) (siłowe) щит (силовой)2) mat. pole (powierzchnia) мат. площадь3) sport. pole спорт. площадь, площадка4) szach. pole шахм. клетка5) pole (działania) перен. поле, арена, поприще, сфера6) pole (pozostałe znaczenia) поле (другие значения)margines поле (на листе)mat. ciało (w algebrze) мат. поле (в алгебре)boisko спорт. поле* * *pol|e☼, мн. Р. pól 1. поле;\pole orne пахотная земля, пашня; \pole magnetyczne физ. магнитное поле; \pole minowe воен. минное поле; \polea naftowe нефтеносный район; \pole bramkowe спорт. вратарская площадка; \pole karne спорт. штрафная площадка; \poleа szachownicy клетки шахматной доски;
2. мат. площадь ž;\pole trójkąta площадь треугольника;
3. перен. поприще, поле, сфера ž;\pole do działania поприще, поле деятельности; \pole do popisu возможность показать себя (развернуться); ● \pole bitwy (walki) поле битвы (сражения); \pole chwały поле чести (брани); \pole widzenia поле зрения;
wywieść (wyprowadzić) w \pole перехитрить, провести; обмануть, надуть+3. dziedzina, teren
* * *с, мн P pól1) по́леpole orne — па́хотная земля́, па́шня
pole magnetyczne — физ. магни́тное по́ле
pole minowe — воен. ми́нное по́ле
pola naftowe — нефтено́сный райо́н
pole bramkowe — спорт. врата́рская площа́дка
pole karne — спорт. штрафна́я площа́дка
pola szachownicy — кле́тки ша́хматной доски́
2) мат. пло́щадь żpole trójkąta — пло́щадь треуго́льника
3) перен. по́прище, по́ле, сфе́ра żpole do działania — по́прище, по́ле де́ятельности
pole do popisu — возмо́жность показа́ть себя́ (разверну́ться)
•- pole walki
- pole chwały
- pole widzenia
- wywieść w pole
- wyprowadzić w poleSyn:
См. также в других словарях:
uzbroić — dk VIa, uzbroję, uzbroićisz, uzbrój, uzbroićił, uzbrojony uzbrajać ndk I, uzbroićam, uzbroićasz, uzbroićają, uzbroićaj, uzbroićał, uzbroićany 1. «wyposażyć, zaopatrzyć w narzędzia walki, w broń, w sprzęt wojskowy» Uzbroić armię, wojsko, żołnierzy … Słownik języka polskiego
pole — n I; lm D. pól 1. «obszar ziemi przeznaczony pod uprawę, nadający się do uprawy; ziemia uprawna» Żyzne pole. Pola uprawne. Pole pszenicy, żyta. Orać, uprawiać pole. Pracować na polu, w polu. ◊ Szukaj wiatru w polu «o kimś lub o czymś zaginionym,… … Słownik języka polskiego
plac — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «duża, wolna przestrzeń w mieście, powstała najczęściej przy zbiegu lub skrzyżowaniu ulic, zwykle otoczona zabudową architektoniczną; pełni różne funkcje, np. miejsca zebrań publicznych, postoju pojazdów, rynku… … Słownik języka polskiego
wejść — dk, wejdę, wejdziesz, wejdź, wszedł, weszła, weszli, wszedłszy wchodzić ndk VIa, wejśćdzę, wejśćdzisz, wchodź, wejśćdził 1. «idąc, posuwając się naprzód, dostać się dokądś, do wnętrza czegoś, znaleźć się gdzieś, przekroczyć jakieś granice,… … Słownik języka polskiego
odbić — dk Xa, odbićbiję, odbićbijesz, odbićbij, odbićbił, odbićbity odbijać ndk I, odbićam, odbićasz, odbićają, odbićaj, odbićał, odbićany 1. «spowodować zmianę kierunku biegu cząstek lub fal, stanowiąc dla nich nieprzenikliwą powierzchnię» Planety… … Słownik języka polskiego
rejon — m IV, D. u, Ms. rejonnie; lm M. y «pewien wyznaczony teren, okręg, obszar wyodrębniający się geograficznie, etnograficznie lub gospodarczo; okolica, dzielnica, okręg» Rejon uprawy. Walki w rejonie miasta. Niższe rejony gór. Rejon opieki… … Słownik języka polskiego
terytorium — n VI; lm M. terytoriumria, D. terytoriumriów «obszar ziemi o określonych granicach, teren wyodrębniony ze względu na jakieś cechy charakterystyczne» Terytorium antropologiczne, autonomiczne, etnograficzne, językowe. Obce, odrębne, rozległe… … Słownik języka polskiego
tył — m IV, D. u, Ms. tyle; lm M. y 1. «część, strona czegoś przeciwległa w stosunku do przodu, frontu, najdalej położona w stosunku do części przedniej danego przedmiotu; u człowieka: część ciała po stronie pleców, u zwierząt: część ciała najdalej… … Słownik języka polskiego
arena — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. arenanie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} centralne miejsce w cyrku, na którym odbywają się popisy cyrkowe; także kolisty plac w odkrytym amfiteatrze otoczony miejscami dla… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
odcinek — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. odcineknka {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ograniczona część czegoś długiego : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odcinek linii kolejowej, rurociągu, linii obrony, metra. Odcinek rzeki.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
plac — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. u; lm D. placów {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} płaski, dość duży, niezabudowany obszar w mieście, zwykle u zbiegu ulic, przed lub między budynkami, spełniający jakieś funkcje … Langenscheidt Polski wyjaśnień