-
1 boca
f 1) уста; 2) уста (на звяр); 3) прен. вход или изход; 4) дуло; 5) отверстие; 6) прен. лакомец, ненаситник; 7) захващащата част на маша, щипци, пинсета и др.; 8) тъпата част на чук; 9) зоол. щипка на рак; 10) прен. вкус на вино; 11) прен. уста, говор; 12) прен. същество, гърло за изхранване; a boca de jarro а) adv внезапно, изведнъж; б) от много близо; a pedir de boca adv като по поръчка, според вкуса; andar (ir) de boca en boca (en boca de todos) разг. нося се от уста на уста; meterse en la boca del lobo прен., разг. влизам в устата на вълка; no decir esta boca es mía разг. не казвам нито дума; quitar de la boca прен., разг. вземам думата от устата; tapar a alguien la boca прен., разг. запушвам устата на някого; a boca adv устно; buscar a uno la boca прен. карам някого да каже нещо, което иначе би премълчал; boca rasgada несъразмерно голяма уста; en boca cerrada no entran moscas който си мълчи, рискува по-малко; estar colgado (pendiente) de la boca de uno прен. зависим съм от нечии думи; hacer boca прен., разг. отварям си апетита; hacérsele a uno la boca agua прен., разг. текат ми лигите за нещо; írsele la boca a uno прен. изплъзва ми се от устата, говоря много.
См. также в других словарях:
tapar o cerrar la boca a alguien — coloquial 1. Hacer callar a alguien con palabras, hechos o razones concluyentes. 2. Sobornar a alguien con dinero o regalos para que calle: le tapó la boca con cuatro chucherías … Enciclopedia Universal
boca — (Del lat. bucca, voz de or. celta; cf. galo boca). 1. f. Abertura anterior del tubo digestivo de los animales, situada en la cabeza, que sirve de entrada a la cavidad bucal. También se aplica a toda la expresada cavidad en la cual está colocada… … Diccionario de la lengua española
boca — (Del lat. bucca, mejilla.) ► sustantivo femenino 1 ANATOMÍA Cavidad y orificio superior del tubo digestivo del hombre y de los animales, situados en la parte anterior del cuerpo, que puede cumplir otras funciones como las respiratorias o… … Enciclopedia Universal
boca — boca, a pedir de boca expr. como uno quiere y desea. ❙ «Hasta ahora las cosas [...] están saliendo a pedir de boca.» C. Pérez Merinero, Días de guardar. 2. con la boca abierta expr. sorprendido. ❙ «Venecia es una ciudad que te deja con la boca… … Diccionario del Argot "El Sohez"
tapar — ► verbo transitivo 1 Cubrir o cerrar lo que estaba abierto o descubierto: ■ tapa la botella para que no se vaya el gas. ANTÓNIMO abrir ► verbo transitivo/ pronominal 2 Poner ropa encima de una persona o una cosa para abrigarla o protegerla: ■… … Enciclopedia Universal
a pedir de boca — boca, a pedir de boca expr. como uno quiere y desea. ❙ «Hasta ahora las cosas [...] están saliendo a pedir de boca.» C. Pérez Merinero, Días de guardar. 2. con la boca abierta expr. sorprendido. ❙ «Venecia es una ciudad que te deja con la boca… … Diccionario del Argot "El Sohez"
callar — (Del lat. callare, bajar < gr. kalao, soltar.) ► verbo intransitivo/ pronominal 1 Permanecer una persona en silencio: ■ Juan se calló durante un buen rato. ANTÓNIMO hablar 2 Dejar de hablar una persona: ■ se calló de buenas a primeras sin dar… … Enciclopedia Universal
Oreja — (Del lat. auricula.) ► sustantivo femenino 1 ANATOMÍA Parte externa del órgano del oído formada por una ternilla que rodea el orificio a ambos lados de la cabeza: ■ lleva un pendiente en la oreja derecha. 2 ANATOMÍA Órgano de la audición: ■ tiene … Enciclopedia Universal
tapaboca — ► sustantivo masculino 1 Golpe que se da en la boca con la mano abierta: ■ como vuelvas a decir un taco, te doy un tapaboca. 2 INDUMENTARIA Y MODA Prenda de abrigo que cubre el cuello y la boca. SINÓNIMO bufanda 3 coloquial Razón o dicho con que… … Enciclopedia Universal
oreja — (Del lat. auricŭla). 1. f. Órgano externo de la audición. 2. Sentido de la audición. 3. Ternilla que en el hombre y en muchos animales forma la parte externa del órgano del oído. 4. Parte del zapato que, sobresaliendo a un lado y otro, sirve para … Diccionario de la lengua española
tapaboca — (De tapar y boca). 1. m. Golpe que se da en la boca con la mano abierta. 2. bufanda (ǁ prenda para abrigar el cuello y la boca). 3. coloq. Razón, dicho o acción con que se hace callar a alguien, especialmente cuando se le convence de que es falso … Diccionario de la lengua española
