taka+fram+í

v. = víkva, víkja.

* * *

[see víkja], to veer, = víkja, q. v.; þá mælti Halldórr til þess manns er stýrði, ‘lát ykva’ (yqua Cod.) segir hann … Halldórr mælti öðru sinni, ‘lát ykva,’ Mork. 48; þess get ek um þá Dani, at þeir ykvi þangat flotanum til … stöðvask nú flotinn, þurfti víða til at ykva at taka menn, 58; (víkja, Fms. vi. l. c.); þeir gátu ykvið á jarls-skipinu, Fms. viii. 386, v. l.; skútan renndi langt fram, ok var seint at ykva, Frissb. 323; ykvið ér hvel-vögnum, Akv. 28.

(þarf, þurfta, þurft), v.

1) to need, want (ekki þarft þú at ganga í hús mín); with gen., þurfa e-s, or þurfa e-s við, to stand in need of (ek þyrfta nú guðs miskunnar); Gunnarr kvað einskis mundu við þurfa, G. said there was no need of anything;

2) impers., þess þarf (við), it is needed; þess þyrfti, at, it would be necessary that; with acc. (hversu marga munu vér menn þurfa); ekki var sá leikr, er nökkurr þyrfti við hann at reyna, it was no use for anybody to strive with him in any game.

a. wanting, in need of (liðs þíns væra ek þá þurfa).

* * *

a verb whose present takes a preterite form, see Gramm. p. xxiii; pres. þarf, þarft, þarf; pret. þurfum, þurfut, þurfu (mod. þurfið, þurfa); subj. þyrfti; part. þurft: with neg. suff., þarft-attu, thou needest not, Kormak; þurfu-t, they need not, Lex. Poët.; [Goth. þaurban = ἀνάγκην ἔχειν, χρήζειν; A. S. þurfan; Germ. durfen, etc.]

B. To need, want:

I. with infin.; ekki þarft þú at ganga í hús mín, Fms. x. 262: ok þarf eigi sá spyrja á þingi, Grág. i. 20; ok þarf hann þá eigi at taka þær, ii. 81; þat fé þarf eigi til tíundar at telja, K. Þ. K. 142; nú þyrftir þú at hafa svá mikinn við at þér nægði, Fs. 27; mikit mant þú þ. fram at leggja með honum, Nj. 3; vilja mundu goðin, at þenna Ás þyrfti eigi at nefna, Edda 17; engum manni þarf tysvar í vatn drepa, N. G. L. i. 340; ekki þurfti þá griða at biðja, it was no use begging, Eg. 298.

II. with gen.; af þú þarft manna við, Ld. 218; hann þarf heilla ráða (gen.) ok tryggva návistarmenn (acc.), Fms. ix. 262; þarf hér mikils við, Nj. 94; ef nokkurs þarf við, Ld. 42; Gunnarr kvað einskis mundu við þurfa, Nj. 93; fanga þeirra er hann þóttisk þurfa, Fms. i. 11; verða þér at liði ef þú þyrftir, Ísl. ii. 327; afla þess er þurfti, Eg. 39; ef þess þurpti viðr, Barl. 58; þætti mér (þess) þurfa, at þú leystir þetta verk betr af hendi, Grett. 91.

2. with acc.; hversu marga munu vér menn þurfa, Nj. 93; ek veit görst at þurfi (sic) þér brýningina, Ld. 240; öll þau föng er hann þurfti, Eg. 69; ok þurfti föng mikil, 39; þat allt er þeir þurfu til Guðs þjónustu, K. Þ. K. 142; ekki var sá leikr er nokkurr þyrfti við hann at reyna, it was no use for anybody to try it with him, i. e. nobody was a match for him, Nj. 29; þarf hann minna svefn enn fugl, Edda 17.

III. part. as subst.; sumir þeir er þurfendr voru, Bs. i. 431; þurfendr klæða ok matar, 623. 21; þeim öðrum sem þurfandis er, Stj. 152; vera þurfandi e-s, Barl. 35.

(þykki, þótta, þótt), v.

1) to be thought to be, seem to be, be esteemed or reckoned as;

hón þótti beztr kostr, she was thought the best match;

2) with dat. it seems to one, one thinks (þykki mér ráð, at þú farir at finna Gizur hvíta);

e-m þykkir at e-u, one feels hurt at, takes it to heart, is displeased with (þótti mönnum mikit at um víg Kjartans);

mér þykkir fyrir (or fyr) e-u, I dislike, am unwilling to (mér þykkir meira fyrir en öðrum mönnum at vega menn);

e-m þykkir mikit um e-t, one takes it much to heart (honum þótti svá mikit um fall Ólafs konungs, at);

e-m þykkir mikit undir e-u, one thinks it of great importance (mikit þótti spökum mönnum undir því, at);

impers., vilda ek, at þér þœtti eigi verr, I wish that thou wouuldst not take it amiss;

þótti sinn veg hvárum, they disagreed;

þykki mér sem undan sé gaflveggrinn, it seems to me as though the gable-wall were down;

þótti mér þeir sœkja at (= sem þeir sœkti at), methought they pressed hard on me;

3) refl., þykkjast, to seem to oneself, think oneself, think (en ek þykkjumst þó mjök neyddr til hafa verit);

hann þykkist einn vita allt, he thinks he alone knows everything;

þykkist hann mjök fyrir öðrum mönnum, he thinks himself far above other men;

en Brynhildr þykkist brúðr var-gefin, but B. will think she is ill-matched.

1) thought;

liking, sentiment, disposition;

fóru þykkjur þeira saman, their sentiments went together;

2) dislike, displeasure (leggja þykkju á e-n or e-t).

* * *

pres. þykkir, pret. þótti, subj. þætti (i. e. þœtti), part. þótt: a middle form þykkjumk and þóttumk: the form with kk is the true old one, and is always so written in rhymes by old poets (with fékk, hykk, þekkir, etc.): in mod. usage one k has been lost, þykja, þykir, and so often in Editions, but erroneously; the ancients often sounded this word with i, þikkja, þikkir, but y is the older and better form: with neg. suff. þykkir-a, þótti-t, þóttisk-a-þú, Ls. 60; þykkj-at, Hkv. 2. 22; þikkir-a, Fms. vi. 447 (in a verse): [þykkja þótti and þekkja þátti are correlative verbs, one neut. the other transit.; so also Goth. þagkjan þahta = λογίζεσθαι, and þugkjan þauhta = δοκειν; A. S. þencan þahte and þincan þuhte; Germ. denken dachte and dünken dünkte; a trace of the neut. sense remains in Engl. methinks, methought.]

A. To be thought, seem:

I. to be thought to be, seem to be, be esteemed, valued; ok hann mundi þá þykkja betr gengit hafa, en sitja við eldstó móður sinnar, Fs. 6; muntú þar göfugr þykkja á því landi ok verða kynsæll, Landn. 260; öngir þóttu ( were thought) löglegir dómar nema hann væri í, … hón þótti beztr kostr, Nj. 1; tíðindi þau er mörgum þótti mikil, 123; saka-staði þá er hann þótti á eiga, 166; þótti hvárum-tveggja þær ræður skemtiligar, Eg. 686; öllum þótti þeirra ferð in svívirðiligsta, Nj. 263; bætt vóru vígin sem vert þótti, 88; ek þótta ok þjóðans rekkum hverri hæri, I was thought by them to be, Gkv. 1. 19.

II. with dat. it seems to one, one thinks, denoting thought, feeling, sentiment, also resentment, as may be seen from the references, (cp. Germ. mich dünkt; Engl. methinks); mikit þótti spökum mönnum undir því at menn ætti gott saman í útverjum, Ld. 38; Halli þótti Ingjaldr lítt vilja hefja sitt ráð til þroska, id.: vel þykki mér, hvergi þykki mér við hníta, Ísl. ii. 343; þér þótti eigi þess vert at við mik væri um talat, þykki mér þetta ráð eigi svá mikils-háttar, id.; vilda ek, at þér þætti eigi verr, that thou shouldest not think the worse, be displeased, Nj. 17; þótti sinn veg hvárum, they disagreed, Ld. 38; þeir ræddu at Guðrúnu þætti lítið dráp Bolla, they said that G. took little thought of Bolli’s death, 246; þótti okkr gott ( it seemed good to us) er þeim var ótti at ykkr, Nj. 252; allir menn mæltu at betra þætti hjá Skarphéðni dauðum en þeir ætluðu, 209; Finnr lét sér fjándskap í þykkja við konung, Fms. vi. 294; Gunnari þótti fýsilegt … þótti þeim sér nú mundu lítið fyrir, Nj. 113; mér þykkir sem málum várum sé komit í únýtt efni, ef …, 150; þan (tíðendi) megu mér mikil þykkja, ok eigi ólíklig, Fs. 9; vil ek sjá hverr slægr mér þykkir í þér vera, 11; mér þykkir þeir merkiligstir menn, 19; ekki þikki mér þetta sjór, Landn. 251; vel þykkir mér at þú farir brott, 260; eigi þikki mér sem vér munim í þessum dal búnað reisa, Fs. 25; þat þótti honum mest af bregða, 77; líkami Bergþóru þikki mér at líkendum ok þó vel, Nj. 208; nú þykkja þeim eigi tíðir í görandi, K. Þ. K. 154; nú þikkir presti eigi rétt at skírn farit, 14; þikki mér ráð, at þú farir at finna Gizur hvíta, Nj. 77; ek veit at þér þykkir mikit fyrir ferðum, id., Fms. i. 195; undr þótti mér, er bróðir þinn vildi eigt taka af þér þetta starf, Nj. 77; höfðu menn þat fyrir satt at þeim þætti mikit fyrir at skiljask, Ld. 190; hvárt þykkir þér undir því sem mest at vit sém sem vitrastir, Nj. 263; honum þykkir mikit undir at þeim færisk vel, Ísl. ii. 343; hann heilsar þeim … þat ætlum vér at þér þykki lítið undir um vára heilsan, … en þat vitum vér at oss þykkir eigi verr at þú værir eigi heil, Fbr. 62; hann segir sér mikit þykkja at láta eignir sínar, Eg. 539; þó þú látir þér einskis þ. vert um dráp Bárðar, 255; hann spurði hvat honum þótti, eða þykkir þér hér eigi gott, Nj. 126; hefir ek nökkut þat gört at þér þykki við mik at, Gísl. 16; allt þat er honum þykkir af við mik, Ó. H. 148; þótti honum mikit at um víg Kjartans, Ld. 226; sem mér þykkir meira fyrir en öðrum mönnum at vega menn, Nj. 85; ek hygg at honum muni nú minnst fyrir þ., Fms. xi. 113; er mér þykkir allítið fyrir at missa, … þótti þeim sem Egill mundi eigi aptr koma, Eg. 223; þótti honum sér úvænt til undan-kvámu, 406; þeir er höfðu sér traust at mæla sem þótti, to speak as they thought, Fms. i. 22; þat þótti Þorkatli mest af bregða er í vatni skyldi þvásk, Fs. 77: with the notion of vision, dreams, or the like, þótti mér þeir sækja at öllu-megin … en Hjört þótti mér þeir hafa undir, … eptir þat þótti mér stökkva vargarnir, Nj. 95; þeim þótti hann vera kátr ok kveða í hauginum, 118; ok þótti honum hann vekja sik, 121; þá þótti mér undarliga við bregða, mér þótti hann þá kalla …, 211; æpti hann svá mikit óp at mér þótti allt skjálfa í nándir, 212; hón þótti mér þat vel þekkjask, Ísl. ii. 194; ekki þótti henni blómit svá mikit á vera, 14; ok þótti mér ílla sæma … þótti mér sjá skaði miklu meiri, etc., Ld. 126. 128.

B. Reflex.; the forms þykkjumk and þóttumk, also spelt with mz:

I. subject and object being the same person, I myself, he himself, or the like; to seem to oneself, to think oneself, of oneself, with oneself, or the like; hversu mikinn styrk fólkit þykkisk af honum hafa, Edda (pref.) 148; ok þóttumk ek ekki þess verðr frá henni, því at ek þykkjumk þat hafa lýst nökkurum sinnum, at mér hefir ekki hennar úvirðing betri þótt en sjálfs míns, Gísl. 35; svá þykkjumzt ek jafnan gört hafa, Fms. vi. 101; en ek þykkjumk þó mjök neyddr til hafa verit, Nj. 88: to seem to oneself, ok þóttisk-a þú þá Þórr vera, thou didst not seem to thyself to be Thor, daredst not call thyself Thor, Ls. 60; hét Grímr ferðinni þá er hann þættisk búinn, Eg. 108; til hvers þykkjask þessir menn færir, Hrafn. 17: with the notion of presumption or pride, ok þykkisk hann mjök fyrir öðrum, he thinks himself much above others, Ld. 38; þó þykkisk ér þjóðkonungar, Skv. 3. 35; hann þykkisk einn vita allt, Nj. 32: with the notion of appearance, not reality, þá þóttisk hann rista henni manrúnar, he deluded himself. Eg. 587: with the notion of vision, to dream that, Njáll mælti, undarliga sýnisk mér nú, ek þykkjumk sjá um alla stofuna (ok þykki mér sem undan sé gaflveggrinn), Nj. 197; þat dreymdi mik at ek þóttumk ríða fram hjá Knafahólum, þar þóttisk ek sjá varga marga, … ok þóttumk ek þá eigi vita hvat mér hlífði … en ek þóttumk verða svá reiðr, at …, 95; hann þóttisk játa því, 121; ek þóttisk staddr at Lómagnúpi, Nj.; dreymt hefir mik í nótt … þar þóttumk ek vera staddr er eigi þótti öllum einnog, ok þóttumk ek hafa sverðit … en ek þóttumk kveða vísur tvær í svefninum, Ísl. ii. 352; þat dreymði mik at ek þóttisk heima vera at Borg, … álpt eina væna ok fagra ok þóttisk ek eiga, ok þótti mér allgóð …, 194; hón þóttisk sjá tré mikit í rekkju þeirra Grímkels, 14; úti þóttumk ek vera stödd við læk nokkurn, … ek þóttumk vera stödd hjá vatni einu … ok þóttumk ek eiga ok einkar vel sama, … ek þóttumk eiga gullhring, … er ek þóttumk þá bera hjá mér þann hug, … þá þótumk ek sjá fleiri brestina á … ek þóttumk hafa hjálm á höfði … ek þóttumk eiga þá görsemi, Ld. 126, 128; hvat er þat drauma? ek þóttumk fyr dag rísa, etc., Em. (begin.) In the first person the ancients use the form þóttumk þykkjumk much more frequently than þykkist þóttisk, which is the mod. form.

II. the subject being different, he or it seemed to me, a middle form, this use is rare, and only occurs in poetry; gott þóttumk þat, er ek þögn of gat, it seemed good to me, I was glad that I got a bearing, Höfuðl. 19; úlfar þóttumk öllum betri, ef þeir léti mik lífi týna, the wolves seemed all the better friends if they would let me lose my life, Gh. 11.

interj. ah! o! oh! (denoting pain).

1) aye, ever, always (við vín eitt Óðinn æ lifir); æ ok æ, for ever and ever; æ jafnan, forever and aye;

2) with compar.; gljúfrin vóru æ því breiðari er ofarr dró, the ravine became ever the broader the higher one went up; æ sem fyrst, the soonest possible;

3) never (æ menn hann sjálfan um sjá).

* * *

adv.; in vellums also spelt e, i. e. = ę; e hverr, Blanda; þess Guðs er lifir ok e man lifa, Blanda: ea, ea standa mér augu of eld til Gunnildar, Ágrip (in a verse); freq. ey and ei, see ei, p. 117: [Goth. aiw in ni-aiw = never; A. S. â, âwa; Engl. aye]:—for aye, ever; þat er ey eða ‘æ’ er aldregi þrýtr, Edda (Ups.) ii. 366; hans aldar mun æ vera at góðu getið, Hkm. 19; gott æ gömlum mönnum! Landn. (Hb.) 45; æ mon ek þora, Al. 2; at þeir komi þá æ til virðinga ok skiptinga, Grág. ii. 342; ef þú æ þegir, Hkv. Hjörv. 6; sýtir æ glöggr við gjöfum, Hm. 47; hygg ek at æ skyli má, Gm. 34; við vín eitt Óðinn æ lifir, 19; andspillis vanr þú skalt æ vera, Skm. 12.

2. with adj. or adv.; æ grænn, ever-green, Vsp. 19; æ góðr, ever-good, Eb. (in a verse); cp. ei-lífr, everlasting; æ hverr, [Scot. ever-ich] every man, Blanda; látum skútur várar fylgja æ hverju langskipi, every ship, i. e. each single, Fms. viii. 382; ok fór svá í vöxt, æ meðan ( ever as long as) til vannsk, ix. 430; gékk hirðin sú er veginn ruddi, æ tveir jafn fram, two and two, x. 15; vóru menn greiddir til at taka þá æ sem þeir kæmi inn, ‘ever as they came in,’ i. e. one after another as they came (mod. jafnóðum og), Karl. 20; in Al. 41, hristir blóðuga e branda, read blóðuga e (i. e. æ) branda? aye shaking the bloody torches; æ jafnan, ever and aye, Sks. 193: æ ok æ, ‘aye and aye,’ ever and ever, Fms. vii. 270, Karl. 481, Mar., passim; æ æ kveða bandingja bifask, Fm. 7; æ síðan, for evermore, Nj. 16.

3. with compar.; var líf þeirra æ því veslara sem þat var lengra, Stj, 40; gljúfrin vóru æ því breiðari er ofarr var, became ever broader the higher it was up, Fms. viii. 51; lítið vindgol svá at merkit hóf æ (i. e. æ meir) frá stönginni, 382; æ sem fyrst, the soonest possible, Stj. 221; þú ert æ vístastr vera, the ever-wisest, i. e. by far the wisest, Vþm. 55; ok var Jómsvíkingum borit æ fullast, aye the fullest cup, i. e. the fullest cup was aye handed to them, Hkr. i. 231.

4. hvat er hér Atli æ Buðla son, ‘whatever’ i. e. whatever is then the matter with thee? Gkv. 3. 1.

II. neg. never, for n’æ, Goth. ni-aiw; æ menn hann sjálfan um sjá, Vþm. 36.

* * *

i. e. œpa, t or ð, [óp; Ulf. wopjan; A. S. wepan; Engl. weep, etc.], to cry, scream, shout; Skamkell æpti upp, Nj. 82; bónda-múgrinn æpti ok kallaði, at þeir vildi hann til konungs taka, Fms. i. 21; þá œpta þeir miklu hærra ok kváðusk, Sks. 653 B; æpa at e-m, Eg. 189; æpa her-óp, sigr-óp, 80, Fms. viii. 142, Sturl. iii. 178: to cry, barnið efði (i. e. æpði) á leið fram, Bs. i. 342; úlfi hæra hygg ek þik æpa munu, ef þú hlýtr af hamri högg, Hbl. 47.

m. корн., gen. fótar, dat. fœti, acc. fót; pl. fœtr, gen. fóta, dat. fótum, acc. fœtr

1) нога, ступня

2) фут ( мера длины)

* * *

с. м. р. корн. нога