superimpositum+esse

dĕcus, ŏris, n. [Sanscr. daças, fame; Gr. doxa; cf. decet], any thing that ornaments, embellishes, adorns, honors, etc.; ornament, grace, embellishment, splendor, glory, honor, dignity (class. and freq.; a favorite word with Cicero, in oratorical lang.).

In gen.

With gen.:

hostium spolia, decora atque ornamenta fanorum,

Cic. Verr. 2, 4, 44; cf.:

senator populi Romani, splendor ordinis, decus atque ornamentum judiciorum,

id. Caecin. 10, 28; so,

too, decus ornamentumque senectutis,

id. de Or. 1, 45, 199; id. Prov. Cons. 11, 28:

ut hominis decus ingenium, sic ingenii ipsius lumen est eloquentia,

id. Brut. 15, 59; cf. id. Phil. 2, 22, 54:

ad decus et ad laudem civitatis,

id. N. D. 1, 4; cf. id. Brut. 97; cf. also id. Fin. 1, 10 fin.; id. Ac. 1, 9, 33:

dignitatem et decus sustinere,

id. Off. 1, 34, 124 et saep.:

O decus Phoebi et dapibus supremi Grata testudo Jovis,

Hor. Od. 1, 32, 13:

lucidum caeli,

id. Carm. Sec. 2:

equitum Maecenas,

id. Od. 3, 16, 20; cf. id. ib. 1, 1, 2 and id. ib. 2, 17, 4: electos juvenes simul et decus innuptarum, the ornaments, i. e. the most beautiful of the maidens, Catull. 64, 78 al.:

castique decus servare pudoris,

Ov. M. 13, 480:

oris,

i. e. beauty, id. ib. 3, 422:

decus Asteriae = Asteria decens or pulchra,

Verg. Cul. 15.—

Absol.: haec omnia, quae habent speciem gloriae contemne...;

verum decus in virtute positum est,

Cic. Fam. 10, 12 fin.:

divitiae, decus, gloria in oculis sita sunt!

Sall. C. 20, 14; cf. id. ib. 58, 8; id. J. 3 fin.:

regium,

id. ib. 72, 2; cf.

regale,

Ov. M. 9, 690:

decus enitet ore,

Verg. A. 4, 150:

superimpositum capiti,

Liv. 1, 34:

(columnas) scenis decora alta futuris,

Verg. A. 1, 429:

muliebre,

i. e. chastity, Liv. 1, 58:

immemores decoris liventia pectora tundunt,

i. e. of their bodily charms, Ov. M. 8, 536:

imperatori nobilitas, quae antea decori, invidiae esse,

Sall. J. 73, 4:

vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae,

Verg. E. 5, 32:

Pilumno quos ipsa decus dedit,

id. A. 12, 83.—

Transf.

A deed of honor:

tanti decoris testis,

Tac. A. 15, 50.—Esp., plur., decora, honorable achievements, valiant deeds:

cum multa referret sua familiaeque decora,

Liv. 3, 12, 2:

militiae decora,

id. 2, 23, 4:

belli,

id. 6, 20, 7 (cf.:

dedecora militiae,

id. 3, 51, 12):

Lacedaemonii vetera, Macedones praesentia decora intuebantur,

Curt. 6, 1, 8.—

Renowned ancestors:

inter nobiles, et longa decora praeferentes, novitas mea enituit?

Tac. A. 14, 53; id. Hist. 1, 15.—

Esp., moral dignity, virtue, honor:

cum quod decus antiqui summum bonum esse dixerunt, hic solum bonum dicat, etc.,

Cic. Leg. 1, 21, 55 (for which, shortly before, solum bonum esse quod honestum esset):

quos (sc. Epicureos) nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est,

id. Fin. 2, 14, 44;

so with honestas,

id. Fin. 2, 17, 56; cf. ib. 2, 11, 35; id. Off. 1, 5 fin.:

sed ei (sc. Semproniae) cariora semper omnia quam decus atque pudicitia fuit,

Sall. C. 25, 3; 54, 5.

dĕcus, i, m., v. decussis, init.