См. также в других словарях:
stracić — dk VIa, stracićcę, stracićcisz, strać, stracićcił, stracićcony 1. «przestać coś mieć, zostać bez kogoś lub bez czegoś; zostać pozbawionym kogoś lub czegoś» Stracić rodzinę. Stracić posadę. Drzewa straciły liście jesienią. Stracić czyjąś przyjaźń … Słownik języka polskiego
życie — n I, blm 1. «stan organizmu polegający na nieprzerwanym ciągu biochemicznych procesów przemiany materii i energii, związanych z wymianą materii i energii z otoczeniem, charakteryzujący się tym, że organizm odżywia się, oddycha, wydala zbędne… … Słownik języka polskiego
zapłacić — dk VIa, zapłacićcę, zapłacićcisz, zapłacićpłać, zapłacićcił, zapłacićcony 1. «dać pieniądze jako należność za pracę, za towar; wynagrodzić w pieniądzach (także w naturze); uiścić należność» Zapłacić cło, czynsz, rachunek. Zapłacić ratę za coś.… … Słownik języka polskiego
dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… … Słownik języka polskiego
utopić — dk VIa, utopićpię, utopićpisz, utop, utopićpił, utopićpiony 1. «pozbawić życia przez zanurzenie w wodzie, wrzucenie do wody; spowodować, żeby coś znalazło się całkowicie pod wodą» Utopić mysz. ◊ Ktoś utopiłby kogoś, rad by utopić kogoś w łyżce… … Słownik języka polskiego
przypłacić — coś, zapłacić za coś głową, życiem, przestarz. gardłem «stracić życie, ponosząc konsekwencje czegoś»: Jeśli coś złego stanie się komuś z mojej załogi, piraci zapłacą swoim gardłem! A. Szklarski, Łowcy … Słownik frazeologiczny
przypłacać — Przypłacić coś, zapłacić za coś głową, życiem, przestarz. gardłem «stracić życie, ponosząc konsekwencje czegoś»: Jeśli coś złego stanie się komuś z mojej załogi, piraci zapłacą swoim gardłem! A. Szklarski, Łowcy … Słownik frazeologiczny
lec — a. legnąć dk Vc, legnę, legniesz, legnij, legł, ległszy 1. książk. «położyć się na czymś, zwłaszcza położyć się z ulgą, zwalić się ciężko na posłanie, na ziemię itp.; rozciągnąć się, wyciągnąć się na czymś» Lec na łóżku, na trawie, na ziemi. Ktoś … Słownik języka polskiego
poginąć — dk Vb, poginąćginie, poginąćgińcie, poginąćnął, poginąćnęła, poginąćnęli, poginąćnąwszy 1. «o wielu rzeczach: kolejno zgubić się, zapodziać się, przepaść, zostać utraconym» Bagaże poginęły w podróży. 2. «o wielu istotach żywych: stracić życie,… … Słownik języka polskiego
pozabijać — dk I, pozabijaćam, pozabijaćasz, pozabijaćają, pozabijaćaj, pozabijaćał, pozabijaćany 1. «zabić, uśmiercić wielu ludzi lub wiele zwierząt; pomordować» Na polu bitwy leżały pozabijane konie. 2. «przez zabicie czymś (przybicie czegoś) zatkać,… … Słownik języka polskiego
udusić — dk VIa, uduszę, udusićsisz, uduś, udusićsił, uduszony 1. «pozbawić życia ściskając za gardło, tłumiąc oddech, hamując oddychanie; zadusić» 2. «ugotować (mięso, jarzyny itp.) na wolnym ogniu pod przykryciem, w niewielkiej ilości wody lub tłuszczu» … Słownik języka polskiego
