Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

spiritus

  • 1 spiritus

    spīrĭtŭs, ūs, m. [spiro] [st1]1 [-] air agité, souffle, vent; exhalaison, émanation, odeur, flatuosité.    - spiritus Boreae: le souffle de Borée.    - quo spiritus non pervenit, Varr.: où l'air ne pénètre pas.    - placidi spiritus dies, Col.: jour où le vent est calme.    - spiritus florum, Gell.: le parfum des fleurs. [st1]2 [-] air, atmosphère.    - spiritus caeli, Cic.: atmosphère.    - spiritus circumfusus nobis, Quint.: l'air ambiant, atmosphère. [st1]3 [-] air qu'on respire, souffle (de la respiration), haleine, respiration; mécanisme de la respiration.    - spiritum ducere (haurire): aspirer l'air.    - spiritum reddere, Cic.: expirer l'air.    - spiritum intercludere: couper la respiration.    - versus multos uno spiritu pronuntiare, Cic.: réciter beaucoup de vers tout d'une haleine (sans prendre haleine). [st1]4 [-] souffle vital, principe de la vie, vie.    - auferre alicui spiritum, Petr.: ôter la vie à qqn.    - extremo spiritu: à son dernier soupir.    - colligere spiritum, Petr.: reprendre ses sens, ses esprits. [st1]5 [-] gémissement, soupir; sifflement (d'un serpent). [st1]6 [-] esprit, sentiment, coeur.    - hostiles spiritus, Tac.: sentiments hostiles.    - pestilentiā fractos spiritus esse, Liv. (sub. inf.):... que la peste a apporté le découragement.    - altiores spiritus sumere, Tac.: avoir des aspirations plus élevées. [st1]7 [-] sentiments (exaltés), magnanimité, courage, fierté; colère, orgueil, arrogance, présomption.    - tantos sibi spiritus sumpserat ut... Caes. BG. 1, 33: il avait un tel degré d'orgueil que... [st1]8 [-] souffle créateur, inspiration (poétique, prophétique); souffle, élan, enthousiasme, puissance (oratoire).    - spiritu divino afflari, Cic.: être animé du souffle divin, être inspiré. [st1]9 [-] être immatériel, esprit, âme; esprit (= personne). [st1]10 [-] esprit (rude ou doux), aspiration; ton (de la voix); son (d'un instrument).    - spiritus gravior, Quint.: son trop fort. [st1]11 [-] division du temps fixé par la respiration, mesure. [st1]12 [-] Esprit (personnifié).    - Spiritus (Sanctus): Eccl. le Saint-Esprit.    - Spiritus nigri, Sedul. Carm. 3, 41: les Esprits du mal.
    * * *
    spīrĭtŭs, ūs, m. [spiro] [st1]1 [-] air agité, souffle, vent; exhalaison, émanation, odeur, flatuosité.    - spiritus Boreae: le souffle de Borée.    - quo spiritus non pervenit, Varr.: où l'air ne pénètre pas.    - placidi spiritus dies, Col.: jour où le vent est calme.    - spiritus florum, Gell.: le parfum des fleurs. [st1]2 [-] air, atmosphère.    - spiritus caeli, Cic.: atmosphère.    - spiritus circumfusus nobis, Quint.: l'air ambiant, atmosphère. [st1]3 [-] air qu'on respire, souffle (de la respiration), haleine, respiration; mécanisme de la respiration.    - spiritum ducere (haurire): aspirer l'air.    - spiritum reddere, Cic.: expirer l'air.    - spiritum intercludere: couper la respiration.    - versus multos uno spiritu pronuntiare, Cic.: réciter beaucoup de vers tout d'une haleine (sans prendre haleine). [st1]4 [-] souffle vital, principe de la vie, vie.    - auferre alicui spiritum, Petr.: ôter la vie à qqn.    - extremo spiritu: à son dernier soupir.    - colligere spiritum, Petr.: reprendre ses sens, ses esprits. [st1]5 [-] gémissement, soupir; sifflement (d'un serpent). [st1]6 [-] esprit, sentiment, coeur.    - hostiles spiritus, Tac.: sentiments hostiles.    - pestilentiā fractos spiritus esse, Liv. (sub. inf.):... que la peste a apporté le découragement.    - altiores spiritus sumere, Tac.: avoir des aspirations plus élevées. [st1]7 [-] sentiments (exaltés), magnanimité, courage, fierté; colère, orgueil, arrogance, présomption.    - tantos sibi spiritus sumpserat ut... Caes. BG. 1, 33: il avait un tel degré d'orgueil que... [st1]8 [-] souffle créateur, inspiration (poétique, prophétique); souffle, élan, enthousiasme, puissance (oratoire).    - spiritu divino afflari, Cic.: être animé du souffle divin, être inspiré. [st1]9 [-] être immatériel, esprit, âme; esprit (= personne). [st1]10 [-] esprit (rude ou doux), aspiration; ton (de la voix); son (d'un instrument).    - spiritus gravior, Quint.: son trop fort. [st1]11 [-] division du temps fixé par la respiration, mesure. [st1]12 [-] Esprit (personnifié).    - Spiritus (Sanctus): Eccl. le Saint-Esprit.    - Spiritus nigri, Sedul. Carm. 3, 41: les Esprits du mal.
    * * *
        Spiritus, huius spiritus, pen. corr. m. g. Virgil. Haleine.
    \
        Spiritus foedi odoris. Cels. Haleine puante.
    \
        Caeli spiritus. Cic. L'air.
    \
        Angustus spiritus. Cic. Courte haleine.
    \
        Dirus spiritus. Seneca. Puanteur.
    \
        Vsque ad extremum spiritum. Cic. Jusques au dernier souspir.
    \
        Mortiferum spiritum exhalare. Plin. Rendre une odeur mortifere et pestilente.
    \
        Teter spiritus. Horat. Haleine puante.
    \
        Vno spiritu. Cic. Tout d'une haleine, Sans reprendre son vent.
    \
        Attractus ab alto spiritus. Virgil. Vent ou haleine attiree du fond de l'estomach.
    \
        Auferre spiritum sine sensu doloris. Cic. Tuer.
    \
        Flammata facies spiritum ex alto citat. Seneca. Retire son vent et haleine du profond de l'estomach.
    \
        Vita continetur corpore et spiritu. Cic. De corps et ame.
    \
        Ducere spiritum. Cic. Attirer le vent, Respirer. Et per translationem, Vivre.
    \
        Aer spiritu ductus alit animantes. Cic. L'air attiré par spiration, ou par aspirement et respirement.
    \
        Tranquillum et otiosum spiritum ducere. Cic. Vivre en repos et sans fascherie.
    \
        Elidere spiritum. Cels. Faire perdre et faillir le vent ou haleine, Suffoquer.
    \
        Infoelix spiritus in auras ibit. Ouid. L'esprit, L'ame.
    \
        Euadit spiritus per angustias. Cels. L'haleine sort par conduicts estroicts.
    \
        Excipere extremum spiritum alicuius. Cic. Le baiser quand il rend l'ame, Estre present à luy veoir rendre l'esprit, Luy clorre la bouche.
    \
        Nefastum spiritum ferro exige. Sene. Chasse l'ame hors du corps.
    \
        Fertur spiritus cum sono. Cels. L'haleine sort avec son.
    \
        Cadentem spiritum firmare. Sen. Reprendre courage, et se revenir.
    \
        Communi spiritu frui. Cic. Vivre.
    \
        Qua primum luce spiritus hausi rudes. Seneca. Le premier jours que je nasqui.
    \
        Ludere extremo spiritu. Cic. Se railler et gaudir à sa mort.
    \
        Graui spiritu pressae antennae. Seneca. De vent impetueux.
    \
        Reddere spiritum patriae. Cic. Mourir pour son pays.
    \
        Grauiorem spiritum reddit tibia. Quintil. La fleute rend un son plus gros.
    \
        Dum spiritus hos reget artus. Virgil. Tant que l'ame me batera au corps, Tant que je vivray.
    \
        Plerunque miserum spiritum trahunt. Cels. Vivent en langueur.
    \
        Vanescit spiritus in auras. Ouid. Il se meurt.
    \
        Spiritus. Cic. Fiereté de courage, Haultaineté.
    \
        Mihi nescio quos spiritus attulerunt. Cic. M'ont rendu fier.
    \
        Fiducia ac spiritus. Caes. Courage.
    \
        Auidus spiritus. Horat. Affection d'avarice, Cupidité.
    \
        Quis spiritus illi. Virgil. Quelle odeur.
    \
        Operis spiritus atque animus. Quintil. L'esprit de, etc.
    \
        Tenuis spiritus. Horat. Petit, ou Subtil esprit et entendement.
    \
        Spiritus. Plin. L'air.

    Dictionarium latinogallicum > spiritus

  • 2 spiritus

    spīrĭtus, ūs (scanned spĭrĭtus, Sedul. Hymn. 1 fin.; dat. SPIRITO, Inscr. Orell. 3030; gen., dat., and abl. plur. only eccl. and late Lat., e. g. spirituum, Vulg. Marc. 6, 7:

    spiritibus,

    Aug. Serm. 216, 11 fin.; Vulg. Luc. 8, 2), m. [spiro], a breathing or gentle blowing of air, a breath, breeze (syn.: aura, flatus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    spiritum a vento modus separat: vehementior enim spiritus ventus est, invicem spiritus leviter fluens aër,

    Sen. Q. N. 5, 13, 4; cf. Plin. Ep. 5, 6, 5: spiritus Austri Imbricitor, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.), Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365:

    quo spiritus non pervenit,

    Varr. R. R. 1, 57, 2; cf.:

    silentis vel placidi spiritus dies,

    Col. 3, 19 fin.:

    alvus cum multo spiritu redditur,

    Cels. 2, 7 med.
    B.
    In partic.
    1.
    The air: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 511 Vahl.):

    proximum (igni) spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant,

    Plin. 2, 5, 4, § 10:

    quid tam est commune quam spiritus vivis?

    Cic. Rosc. Am. 26, 72; cf. Quint. 12, 11, 13:

    potestne tibi haec lux, Catilina, aut hujus caeli spiritus esse jucundus?

    Cic. Cat. 1, 6, 15.—
    2.
    An exhalation, smell, odor:

    spiritus unguenti suavis,

    Lucr. 3, 222:

    foedi odoris,

    Cels. 5, 26, 31 fin.:

    florum,

    Gell. 9, 4, 10:

    sulfuris,

    Pall. Aug. 9, 1; cf. Hor. C. 3, 11, 19.—
    3.
    Breathed air, a breath:

    quojus tu legiones difflavisti spiritu,

    Plaut. Mil. 1, 1, 17.— Absol.: (equus) saepe jubam quassit simul altam: Spiritus ex animā calida spumas agit albas, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 507 Vahl.):

    creber spiritus,

    Lucr. 6, 1186:

    ardentes oculi atque attractus ab alto Spiritus,

    Verg. G. 3, 505:

    petitus imo spiritus,

    Hor. Epod. 11, 10:

    in pulmonibus inest raritas... ad hauriendum spiritum aptissima,

    Cic. N. D. 2, 55, 136:

    diffunditur spiritus per arterias,

    id. ib. 2, 55, 138:

    animantium vita tenetur, cibo, potione, spiritu,

    id. ib. 2, 54, 134:

    si spiritum ducit, vivit,

    id. Inv. 1, 46, 86:

    tranquillum atque otiosum spiritum ducere,

    id. Arch. 12, 30:

    longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    id. de Or. 3, 47, 182:

    versus multos uno spiritu pronuntiare,

    id. ib. 1, 61, 261:

    spiritus nec crebro receptus concidat sententiam, nec eo usque trahatur, donec deficiat,

    Quint. 11, 3, 53:

    lusit vir egregius (Socrates) extremo spiritu,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96; cf. id. Sest. 37, 79: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, id. Sen. 9, 27:

    quos idem Deus de suis spiritibus figuravit,

    Lact. Epit. 42, 3.—With gen.:

    ut filiorum suorum postremum spiritum ore excipere liceret,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118; Cels. 4, 4; 3, 27; Col. 6, 9, 3; Quint. 9, 4, 68; 11, 3, 32; 11, 3, 53 sq.—
    C.
    Transf.
    1.
    In abstr., a breathing:

    aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu,

    Cic. N. D. 2, 54, 136; cf. id. ib. 2, 55, 138:

    aër spiritu ductus alit et sustentat animantes,

    id. ib. 2, 39, 101:

    crevit onus neque habet quas ducat spiritus auras,

    Ov. M. 12, 517.—Esp.: spiritum intercludere (includere), to stop the breath, suffocate, choke, etc.:

    lacrimae spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16, 1; 40, 24, 7; so,

    includere,

    id. 21, 58, 4.—
    2.
    The breath of a god, inspiration:

    haec fieri non possent, nisi ea uno divino et continuato spiritu continerentur,

    by a divine inspiration, Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28; cf.:

    poëtam quasi divino quodam spiritu inflari,

    id. Arch. 8, 18.—
    3.
    The breath of life, life:

    eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    vos vero qui extremum spiritum in victoriā effudistis,

    id. ib. 14, 12, 32:

    dum spiritus hos regit artus,

    Verg. A. 4, 336; cf. Hor. C. 4, 8, 14:

    ne cum sensu doloris aliquo spiritus auferatur,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    aliquem spiritu privare,

    Vell. 2, 87, 2:

    merula spiritum reddidit,

    to expire, die, id. 2, 22, 2:

    spiritus tenues vanescat in auras,

    Ov. H. 12, 85:

    non effundere mihi spiritum videbar, sed tradere,

    Sen. Ep. 78, 4:

    novissimum spiritum per ludibrium effundere,

    Tac. H. 3, 66 fin.; cf. supra, I. B.—
    4.
    Poet.,= suspirium, a sigh, Prop. 1, 16, 32; 2, 29 (3, 27), 38.—
    5.
    In gram., a breathing or aspiration (asper and lenis), Prisc. p. 572 P.; Aus. Idyll. 12 de Monos. Graec. et Lat. 19. —
    6.
    The hiss of a snake, Verg. Cul. 180.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Class.) A haughty spirit, haughtiness, pride, arrogance; also, spirit, high spirit, energy, courage (esp. freq. in the plur.; syn. animi).
    (α).
    Sing. (in the best prose only in gen. and abl., which are wanting in plur.):

    regio spiritu,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    quem hominem! quā irā! quo spiritu!

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6:

    illos ejus spiritus Siciliensis,

    id. Verr. 2, 3, 9, § 22:

    tantum fiduciae ac spiritūs,

    Caes. B. C. 3, 72:

    filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac muliebri spiritu,

    Liv. 24, 22:

    patricii spiritūs animus,

    id. 4, 42, 5:

    ex magnitudine rerum spiritum ducat,

    Quint. 1, 8, 5:

    corpore majorem rides Turbonis in armis Spiritum et incessum,

    Hor. S. 2, 3, 311:

    cecidit spiritus ille tuus,

    Prop. 2, 3, 2:

    spiritu divino tactus,

    Liv. 5, 22, 5:

    non negaverim fuisse alti spiritūs viros,

    Sen. Ep. 90, 14.—
    (β).
    Plur.:

    res gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos spiritus attulerunt,

    Cic. Sull. 9, 27:

    noratis animos ejus ac spiritus tribunicios, etc.,

    id. Clu. 39, 109; cf.:

    unius tribuni militum animos ac spiritus,

    id. Imp. Pomp. 22, 66:

    tantos sibi spiritus, sumpserat, ut ferendus non videretur,

    Caes. B. G. 1, 33 fin. in re militari sumere, id. ib. 2, 4:

    nam Dion regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    cum spiritus plebes sumpsisset,

    Liv. 4, 54:

    si cui honores subdere spiritus potuerunt,

    id. 7, 40:

    remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam, etc.,

    Cic. Fl. 22, 53:

    spiritus feroces,

    Liv. 1, 31:

    quorum se vim ac spiritus fregisse,

    id. 26, 24:

    cohibuit spiritus ejus Thrasea,

    Tac. A. 16, 26:

    Antipater, qui probe nosset spiritus ejus,

    Curt. 6, 1, 19.—
    B.
    (Mostly poet. and in post-Aug. prose.) Spirit, soul, mind.
    (α).
    Sing.:

    quoslibet occupat artus Spiritus,

    Ov. M. 15, 167; Tac. A. 16, 34: spiritum Phoebus mihi, Phoebus artem Carminis dedit, poetic spirit or inspiration, Hor. C. 4, 6, 29; cf.:

    mihi Spiritum Graiae tenuem Camenae Parca non mendax dedit,

    id. ib. 2, 16, 38:

    qualis Pindarico spiritus ore tonat,

    Prop. 3, 17 (4, 16), 40:

    imperator generosi spiritŭs,

    Plin. 8, 40, 61, § 149: avidus (i. e. to epithumêtikon, the desiring, coveting soul), Hor. C. 2, 2, 10:

    quidam comoedia necne poëma Esset, quaesivere: quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest,

    Hor. S. 1, 4, 46:

    majoris operis ac spiritūs,

    Quint. 1, 9, 15:

    alti spiritūs plena,

    id. 10, 1, 44:

    virtus magni spiritus est et recti,

    Sen. Ep. 74, 29:

    qui spiritus illi, Quis vultus vocisque sonus,

    Verg. A. 5, 648.—
    (β).
    Plur.: Coriolanus hostiles jam tum spiritus gerens, Liv. 2, 35; Curt. 5, 8, 17.—
    * b.
    Transf. (like anima, and the Engl. soul), a beloved object, Vell. 2, 123 fin.
    2.
    Spiritus, personified, a spirit (late Lat.); so,

    esp., Spiritus Sanctus or simply Spiritus,

    the Holy Ghost, Holy Spirit, Cod. Just. 1, 1, 1; Aus. Ephem. 2, 18:

    jurare per Deum et per Christum et per Spiritum Sanctum,

    Veg. 2, 5:

    nocens ille Spiritus,

    an evil spirit, Lact. 4, 27, 12:

    Spiritus nigri,

    evil spirits, Sedul. Carm. 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > spiritus

  • 3 spiritus

    spīritus, ūs, m. (spiro), der Hauch, I) der Hauch = Lufthauch, Luftzug, die wehende bewegte Luft, 1) übh.: spiritus Boreae, Verg.: spiritus purior, Frontin. aqu.: semper aër spiritu aliquo movetur, Plin. ep.: quo spiritus non pervenit, Varro: circumfusus nobis spiritus, Quint.: alvus redditur cum multo spiritu, Winden, Blähungen, Cels.: u. so digerere spiritum, die Blähungen abtreiben, Cels. – 2) das Einatmen der Luft, das Atemholen, der Atem, caeli, Cic.: aër spiritu ductus, Cic. – und die Luft, insofern sie eingeatmet wird, quid tam est commune quam spiritus vivis? Cic.: noxius caeli spiritus, ungesunde Luft, Pallad. – 3) der Atem, Hauch, angustior, kurzer Atem, Cic.: uno spiritu, in einem Atem, Cic.: spiritum reddere, den Atem von sich geben, Cic.: spiritum movere, atmen, Cels.: spiritum trahere, Atem holen, Cels., Curt. u.a. (s. Mützell Curt. 3, 6 [15], 10): spiritum intercludere, Liv. u. Curt.: spiritum includere, Liv. u. Plin.: spiritum intercipere, Sen. rhet.: quos idem deus de suis spiritibus figuravit, Lact. epit. 42, 3. – insbes., der Lebenshauch, das Leben, spiritum auferre, Cic.: extremum spiritum effundere in victoria, Cic.: ultimum spiritum reddere, seinen Geist aufgeben, Vell.: u. so spiritum patriae reddere, Cic., u. spiritum ponere, deponere, dimittere, Eccl. (s. Bünem. Lact. 4, 26, 31): ultimum spiritum trahere, Sen.: sub acerbissimi carnificis arbitrio spiritum ducere, hinschmachten, Liv.: reliquum spiritum exhaurire (v. einem Schlag), Cic.: filiorum suorum postremum spiritum ore excipere, Cic.: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, Cic.: non effundere mihi spiritum videtur, sed tradere, Sen. – dah. a) das Seufzen, Hor. epod. 11, 10. Prop. 1, 16, 32. – b) das Zischen der Schlange, Ps. Verg. cul. 182 R. – c) als gramm. t.t., der Spiritus (asper od. lenis), Auson. edyll. 12. de litt. monos. 19. p. 138 Schenkl: sp. asper vel lenis, Prisc. 2, 12. – d) der Ton, Klang, die Stimme, Quint. – e) ein durch den Atem bestimmtes Zeitteilchen, Taktteilchen, Cic. de or. 3, 184. – 4) der Duft, Dunft, die Ausdünstung, Lucr. u. Cels.: sp. pestilens, Capit.: sp. florum, Gell.: aëris spiritus graves, böse Wetter, Schwaden in der Erde, Vitr. – II) prägn., der Geist, A) die Seele, 1) appell.: a) eig.: morte carens spiritus, Ov.: dum spiritus hos regit artus, Verg. – b) meton., der Geist, die Seele = Person, carissimi sibi spiritus, Vell. 2, 123, 2: religiosissimus spiritus tam crudeliter vexatus, Val. Max. 1, 1, 14. – 2) personif., der Geist, Sen. ep. 41, 2: Spiritus sanctus, Auson. ephem. 4. parecb. 18. p. 4 Schenkl. Cod. Iust. 1, 1, 1: u. so iurare per Deum et Christum et sanctum Spiritum (von den Soldaten, bei der Vereidigung), Veget. mil. 2, 5: nocens ille Spiritus, böse Geist, Lact. 4, 27, 12: Spiritus nigri, die bösen Geister, Sedul. carm. 3, 41. – B) übtr.: 1) der hohe Geist, die hohen Gedanken, im Guten u. Bösen, hochstrebender, kühner, unternehmender Sinn, dah. auch Übermut, Trotz, Stolz usw., qui spiritus illi (Dat.), qui vultus etc., Geist, Majestät, Ansehen, Verg.: spiritus regius, Cic.: spiritus tribunicii, Cic.: spiritus patricii, Kastengeist, Adelstolz, Liv.: ingentis spiritus vir, Liv.: spir. Dolabellae, anmaßendes Benehmen, Cic.: res gestae mihi nescio quos spiritus attulerunt, Cic.: tantos sibi spiritus, tantam arrogantiam sumpserat, ut ferendus non videretur, Caes.: etiam minus barbaro atque impotenti animo spiritus facere, übermütig machen, Liv.: altiores spiritus sumere, höher hinauswollen, Tac.: remittere spiritus, comprimere animos suos, sedare arrogantiam, Cic.: multis saepe bellis fractos spiritus esse, Liv.: cetera maioris operis ac spiritus, von größerer Wichtigkeit und höherer Art, Quint. 1, 9, 6. – 2) die Gesinnung, hostiles, Liv. 2, 35, 6. – 3) der Unwille, die Erbitterung, der Zorn, spiritus alcis mitigare, Tac. ann. 13, 21. – 4) der Hauch der Begeisterung, der Geistesaufschwung, die Begeisterung, der Enthusiasmus, das Feuer, divinus, Liv.: poëticus, Quint.: mihi spiritum Graiae tenuem Camenae Parca dedit, Hor.: carent libri spiritu illo propter quem maiora eadem illa, cum aguntur, quam cum leguntur, videri solent, Cic. – / spĭrĭtus gemessen bei Prud. cath. 10, 8. Sedul. hymn. 1, 100. – Genet. Plur. spirituum, Prisc. de vent. (Rose Anecd. 2. p. 53, 10): Dat. od. Abl. Plur. spiritibus, Vulg. Luc. 6, 18; 7, 21; 8, 2 u.a. Augustin. serm. 216, 11 extr. – Nbf. spiritum, ī, n., Ital. act. apost. 16, 7, wov. Abl. spirito, Corp. inscr. Lat. 13, 1898.

    lateinisch-deutsches > spiritus

  • 4 spiritus

    spīritus, ūs, m. (spiro), der Hauch, I) der Hauch = Lufthauch, Luftzug, die wehende bewegte Luft, 1) übh.: spiritus Boreae, Verg.: spiritus purior, Frontin. aqu.: semper aër spiritu aliquo movetur, Plin. ep.: quo spiritus non pervenit, Varro: circumfusus nobis spiritus, Quint.: alvus redditur cum multo spiritu, Winden, Blähungen, Cels.: u. so digerere spiritum, die Blähungen abtreiben, Cels. – 2) das Einatmen der Luft, das Atemholen, der Atem, caeli, Cic.: aër spiritu ductus, Cic. – und die Luft, insofern sie eingeatmet wird, quid tam est commune quam spiritus vivis? Cic.: noxius caeli spiritus, ungesunde Luft, Pallad. – 3) der Atem, Hauch, angustior, kurzer Atem, Cic.: uno spiritu, in einem Atem, Cic.: spiritum reddere, den Atem von sich geben, Cic.: spiritum movere, atmen, Cels.: spiritum trahere, Atem holen, Cels., Curt. u.a. (s. Mützell Curt. 3, 6 [15], 10): spiritum intercludere, Liv. u. Curt.: spiritum includere, Liv. u. Plin.: spiritum intercipere, Sen. rhet.: quos idem deus de suis spiritibus figuravit, Lact. epit. 42, 3. – insbes., der Lebenshauch, das Leben, spiritum auferre, Cic.: extremum spiritum effundere in victoria, Cic.: ultimum spiritum reddere, seinen Geist aufgeben, Vell.: u. so spiritum patriae reddere, Cic., u. spiritum ponere, deponere, dimittere, Eccl. (s. Bünem. Lact. 4, 26, 31): ultimum spiritum trahere, Sen.: sub acerbi-
    ————
    ssimi carnificis arbitrio spiritum ducere, hinschmachten, Liv.: reliquum spiritum exhaurire (v. einem Schlag), Cic.: filiorum suorum postremum spiritum ore excipere, Cic.: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, Cic.: non effundere mihi spiritum videtur, sed tradere, Sen. – dah. a) das Seufzen, Hor. epod. 11, 10. Prop. 1, 16, 32. – b) das Zischen der Schlange, Ps. Verg. cul. 182 R. – c) als gramm. t.t., der Spiritus (asper od. lenis), Auson. edyll. 12. de litt. monos. 19. p. 138 Schenkl: sp. asper vel lenis, Prisc. 2, 12. – d) der Ton, Klang, die Stimme, Quint. – e) ein durch den Atem bestimmtes Zeitteilchen, Taktteilchen, Cic. de or. 3, 184. – 4) der Duft, Dunft, die Ausdünstung, Lucr. u. Cels.: sp. pestilens, Capit.: sp. florum, Gell.: aëris spiritus graves, böse Wetter, Schwaden in der Erde, Vitr. – II) prägn., der Geist, A) die Seele, 1) appell.: a) eig.: morte carens spiritus, Ov.: dum spiritus hos regit artus, Verg. – b) meton., der Geist, die Seele = Person, carissimi sibi spiritus, Vell. 2, 123, 2: religiosissimus spiritus tam crudeliter vexatus, Val. Max. 1, 1, 14. – 2) personif., der Geist, Sen. ep. 41, 2: Spiritus sanctus, Auson. ephem. 4. parecb. 18. p. 4 Schenkl. Cod. Iust. 1, 1, 1: u. so iurare per Deum et Christum et sanctum Spiritum (von den Soldaten, bei der Vereidigung), Veget. mil. 2, 5: nocens ille Spiritus, böse Geist, Lact. 4, 27, 12: Spiritus nigri, die bösen Gei-
    ————
    ster, Sedul. carm. 3, 41. – B) übtr.: 1) der hohe Geist, die hohen Gedanken, im Guten u. Bösen, hochstrebender, kühner, unternehmender Sinn, dah. auch Übermut, Trotz, Stolz usw., qui spiritus illi (Dat.), qui vultus etc., Geist, Majestät, Ansehen, Verg.: spiritus regius, Cic.: spiritus tribunicii, Cic.: spiritus patricii, Kastengeist, Adelstolz, Liv.: ingentis spiritus vir, Liv.: spir. Dolabellae, anmaßendes Benehmen, Cic.: res gestae mihi nescio quos spiritus attulerunt, Cic.: tantos sibi spiritus, tantam arrogantiam sumpserat, ut ferendus non videretur, Caes.: etiam minus barbaro atque impotenti animo spiritus facere, übermütig machen, Liv.: altiores spiritus sumere, höher hinauswollen, Tac.: remittere spiritus, comprimere animos suos, sedare arrogantiam, Cic.: multis saepe bellis fractos spiritus esse, Liv.: cetera maioris operis ac spiritus, von größerer Wichtigkeit und höherer Art, Quint. 1, 9, 6. – 2) die Gesinnung, hostiles, Liv. 2, 35, 6. – 3) der Unwille, die Erbitterung, der Zorn, spiritus alcis mitigare, Tac. ann. 13, 21. – 4) der Hauch der Begeisterung, der Geistesaufschwung, die Begeisterung, der Enthusiasmus, das Feuer, divinus, Liv.: poëticus, Quint.: mihi spiritum Graiae tenuem Camenae Parca dedit, Hor.: carent libri spiritu illo propter quem maiora eadem illa, cum aguntur, quam cum leguntur, videri solent, Cic. – spĭrĭtus gemessen bei Prud. cath. 10, 8. Sedul. hymn.
    ————
    1, 100. – Genet. Plur. spirituum, Prisc. de vent. (Rose Anecd. 2. p. 53, 10): Dat. od. Abl. Plur. spiritibus, Vulg. Luc. 6, 18; 7, 21; 8, 2 u.a. Augustin. serm. 216, 11 extr. – Nbf. spiritum, ī, n., Ital. act. apost. 16, 7, wov. Abl. spirito, Corp. inscr. Lat. 13, 1898.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > spiritus

  • 5 spīritus

        spīritus ūs, m    [cf. spiro], a breathing, breath: anima ducta est spiritu: aër spiritu ductus: neque habet quas ducat spiritus auras, O.: spiritum includere, suffocate, L.: ut nihil sit ne spiritu quidem minimo brevius, etc., i. e. not an instant: latere petitus imo spiritus, i. e. a sigh, H.: si spiritum ducit, vivit: usque ad extremum spiritum: filiorum postremum spiritum ore excipere.— A gentle breath, breeze: Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, C. poët.: Boreae, V.— The air: quid est tam commune quam spiritus vivis?: diffunditur spiritus per arterias.—Fig., of a god, breath, inspiration: uno divino spiritu contineri, by a divine inspiration: Spiritum Phoebus mihi dedit, H.— The breath of life, life: eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere: extremum spiritum in victoriā effundere: dum spiritus hos regit artūs, V.: surget spiritus in lacrimis, a sigh, Pr. — Disposition, spirit, character: avidum domando spiritum, i. e. covetousness, H.: qui spiritus illi, V.: hostilīs spiritūs gerens, L.— Spirit, high spirit, energy, courage, haughtiness, pride, arrogance.— Sing. (in prose only gen. and abl., which are wanting in plur.): regio spiritu: illos eius spiritūs Siciliensīs quos fuisse putetis: tantum fiduciae ac spiritūs, Cs.: filia inflata muliebri spiritu, L.— Plur. (only nom. and acc.): res gestae meae... mihi nescio quos spiritūs attulerunt: magnos spiritūs in re militari sumere, Cs.: regios spiritūs repressit, N.: cum spiritūs plebs sumpsisset, L.: remittant spiritūs, comprimant animos suos: quorum se vim ac spiritūs fregisse, L.
    * * *
    breath, breathing, air, soul, life

    Latin-English dictionary > spīritus

  • 6 spiritus

    spīritus, ūs m. [ spiro ]
    1) веяние, дуновение (vehementior s. ventus est, s. leviter fluens — aēr Sen); испарение (s. pestĭlens Capit); благоухание (s. suavis unguenti Lcr; s. florum AG); ветер ( frigĭdus PM)
    usque ad extremum spiritum C — до последнего вздоха, до самой смерти
    s. angustior C — короткое дыхание, одышка
    extremum spiritum edere (effundere) C — испустить дух, умереть
    uno spirito C — не переводя дыхания, одним духом
    4) вздох (latere imo pelitus s. H)
    6) (тж. caeli s. C) воздух
    spiritum ducere C (movere, trahere CC или recipere Pt) — вдыхать, дышать
    7) жизненная сила, жизнь ( spiritum patriae reddere C)
    aliquid spiritu luere St — заплатить жизнью за что-л.
    8) душа, дух
    dum memor ipse mei, dum s. hos regit artūs V — пока я в полном сознании, пока душа управляет этим (моим) телом
    9) личность, лицо (carissimus alicui s. VP)
    10) настроение, образ мыслей ( hostilis L)
    12) воодушевление, вдохновение (poeticus, sublīmis Q)
    13) мужество, энергия ( magnos spiritūs alicui facere или imprimere L)
    14) высокомерие, заносчивость, гордыня ( spiritus patricii L)
    magnos spiritus sibi sumere Cs — возгордиться, зазнаться
    15) недовольство, озлобление ( alicujus spiritūs mitigare T)
    16) грам. придыхание (asper, lenis Aus)

    Латинско-русский словарь > spiritus

  • 7 spiritus

    spiritus spiritus, us m дыхание

    Латинско-русский словарь > spiritus

  • 8 spiritus

    spiritus spiritus, us m вздох

    Латинско-русский словарь > spiritus

  • 9 spiritus

    spiritus spiritus, us m душа, жизнь

    Латинско-русский словарь > spiritus

  • 10 spiritus

    spiritus spiritus, us m спирт

    Латинско-русский словарь > spiritus

  • 11 SPIRITUS

    spirit - дух; то, что противостоит телу, является простым, цельным, интеллектуальным, нематериальным - это интеллектуальная субстанция.

    Латинские философские термины > SPIRITUS

  • 12 spiritus

    - us s m 4
    alcool

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > spiritus

  • 13 spiritus

    1) дыхание, дух: cum spir. editum animal (1. 12 § 1 D. 28, 2);

    spiritum ponere, emittere, умереть (1. 32 § 14 D. 24, 1. 19 pr. D. 34, 5).

    2) = animus, душа (1. 6 C. 1, 23). 3) spir. sanctus, дух святый (1. 1 pr. 1. 2 § 1 C. 1, 1). 4) uno spiritu contineri, состоять из одного целого (1. 23 § 5 D. 6, 1. 1. 30 pr. D. 41, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > spiritus

  • 14 spiritus

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > spiritus

  • 15 spiritus

    breath, breathing / life / spirit.

    Latin-English dictionary of medieval > spiritus

  • 16 spiritus

    1),us m
    дыхание, воздух; спирт
    2),us m
    спирт

    Latin-Russian dictionary > spiritus

  • 17 spiritus

    , us m
      1) веяние, дыхание, вздох;
      2) душа, жизнь

    Dictionary Latin-Russian new > spiritus

  • 18 Spiritus flat ubi vult

    Дух веет, где хочет - о неожиданном проявлении одаренности.
    Евангелие от Иоанна, 3.8: Spiritus ubi vult spirat; et vocem ejus audis, sed nescis unde veniat aut quo vadat.
    "Ветер веет, где хочет.
    Ты слышишь, как он шумит,
    но не знаешь, откуда он
    и куда направляется".
    (Перевод В. Кузнецовой)
    Традиционно переводят: "Дух дышит..." Это результат неправильного понимания еврейского слова "руах", от которого зависят греческий и латинский тексты Евангелий. Основное значение слова "руах" - ветер. Оно и создает конкретный образ в сочетании со словами "где хочет".
    Мне сказывали, что недавно ко Льву Толстому заехал бывший министр путей сообщения гр. А. Бобринский. Я его всегда знал за тупого, внутренно спутанного и неумного человека; но из него, говорят, выработался проповедник, чуть не пророк; он даже в Англии, говорят, на английском языке совращал разных рабочих и ремесленников на путь истины. Ну вот, он такое впечатление произвел на Льва Толстого, что тот плакал, падал ему в ноги, принял его веру - и теперь видит в нем первого человека во всем мире! Вот уж точно: не из тучи, из навозной кучи. Spiritus flat, ubi vult, что по-русски можно перевести так: ходи по лавкам и - в окно; кого-нибудь да зашибешь. (И. С. Тургенев - П. В. Анненкову, 16. (28.) III 1876.)
    Днем я познакомился с молодым русским скульптором из Вильны [ М. Антокольским ], обладающим незаурядным талантом. Он изваял Ивана Грозного, небрежно одетого, сидящего с библией на коленях, погруженного в грозное и мрачное раздумье. Я нахожу эту статую несравненным шедевром исторического и психологического проникновения, великолепного по исполнению. И сделано это совсем молодым человеком, бедным, как церковная крыса, болезненным, который начал заниматься ваянием и научился читать и писать только в двадцать два года; до этого он был рабочим... Spiritus flat ubi vult. (Он же - Полине Виардо, 14. (26.) VI 1871.)
    Начиная свою статью он [ А. А. Григорьев ] никогда не знал ее конца; так он мне сам говорил незадолго до смерти; недаром он называл себя веянием. Spiritus flat, ubi vult. (Н. Н. Страхов, Воспоминания об Аполлоне Александровиче Григорьеве.)
    Сейчас три часа полуночи. Я продолжаю достраивать "Семирамиду". Поправки я вношу всюду, где сердце подскажет. Spiritus flat, ubi vult. (Вольтер - Даржанталю, 10.XI 1748.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Spiritus flat ubi vult

  • 19 Spiritus familiāris

    Дух семьи; гений домашнего очага, гений-покровитель домашнего очага.
    Маркс не мог сообщить полицейскому агенту Штибера, этому spiritus familiaris, что он в 1848 г. принял в Кельне Шерваля в Союз, в который Шаппер принял его уже в 1846 г. в Лондоне, или что он заставлял его жить в Лондоне и в то же самое время лично вести пропаганду в Париже... (К. Маркс, Разоблачение о Кельнском процессе коммунистов.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Spiritus familiāris

  • 20 Spiritus movens

    Движущий дух.
    Проходят года, сменяются поколения ученых, но работа здесь идет не останавливаясь. И по-прежнему, как spiritus movens Рукописного отдела, тихо движется замечательная фигура хранителя, при жизни перешедшего уже в историю и легенду. [ И. А. Бычков (1858-1944), археограф и библиограф, член-корреспондент АН СССР. - авт. ] (И. Ю. Крачковский, Над арабскими рукописями.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Spiritus movens

См. также в других словарях:

  • spiritus — spìritus m DEFINICIJA 1. lingv. znak u obliku apostrofa što se u grčkom jeziku bilježi iznad vokala na početku riječi 2. duh, duša SINTAGMA spiritus agens (izg. spȋritus ȁgens) usp. spiritus movens; spiritus asper (izg. spȋritus ȁsper) »oštri… …   Hrvatski jezični portal

  • Spirĭtus [2] — Spirĭtus (hierzu Tafel »Spiritusfabrikation« mit Tert), mehr oder weniger reiner Alkohol (Äthylalkohol), aus zuckerhaltigen Flüssigkeiten durch Gärung und Destillation gewonnen. Bei der Gärung zerfällt der Zucker in Kohlensäure und Alkohol, und… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Spiritus — steht für: Ethanol (Alkohol) wird vergällt als Brennspiritus, unvergällt als Trinkspiritus bezeichnet. Spiritus (Album), Album der Band Caputt Spiritus (lateinisch für „Atem“) steht für: Geist Spiritus bezeichnet zwei diakritische Zeichen in der… …   Deutsch Wikipedia

  • Spirĭtus [1] — Spirĭtus (lat.), das Wehen des Windes, die bewegte Luft; der Atem, Hauch und, weil dieser als das Belebende (Geistige) des Körpers oder als das erzeugende (Lebens ) Prinzip desselben gedacht wurde, alles Feine, Dünnflüssige, Flüchtige, das… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Spiritus — (Latin for breathing ), may refer to: *Spiritus lenis, the soft breathing in Byzantine Greek orthography *Spiritus asper, the hard breathing in Byzantine Greek orthography * Spiritus , an academic journal devoted to the study of Christian… …   Wikipedia

  • SPIRITUS —         (лат.) дух. Философский энциклопедический словарь. М.: Советская энциклопедия. Гл. редакция: Л. Ф. Ильичёв, П. Н. Федосеев, С. М. Ковалёв, В. Г. Панов. 1983. SPIRITUS …   Философская энциклопедия

  • Spiritus — ist die volkstümliche Bezeichnung für vergällten Äthylalkohol, der zu technischen und medizinischen Zwecken verwendet wird; demgegenüber ist »Spiritus« in der Apothekerfachsprache die übliche Bezeichnung für »Weingeist, Alkohol«: Das auf lat.… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Spiritus — Sm (vergällter) Alkohol, Weingeist erw. fach. (15. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. spīritus Hauch , zu l. spīrāre blasen, wehen . In der Sprache der Alchimisten wurde mit diesem Wort die wesenhafte Flüssigkeit von Körpern bezeichnet, die sie… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • spirituş — SPIRITÚŞ s.m. v. spiriduş. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  SPÍRITUŞ s. v. alcool, etanol, spirt. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime …   Dicționar Român

  • spiritus — лат. (спиритус) спирт. Толковый словарь иностранных слов Л. П. Крысина. М: Русский язык, 1998 …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Spirĭtus — (lat.), 1) das Wehen des Windes, bewegte Luft; 2) Duft; so S. rector, so v.w. Arom 2). 3) das Einathmen von Luft, sowie die eingeathmete Luft selbst, Athem u. Hauch; 4) (gr. Gramm.), S. asper (‛) u. S. lenis (’), der stärkere od. schwächere Hauch …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»