Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sono+io!

  • 1 sono

    sŏno, āre, sŏnŭi, sŏnĭtum (qqf. sŏnāvi, sŏnātum) - tr. et intr. - [st2]1 [-] sonner, bruire, résonner, rendre un son. [st2]2 [-] émettre (des sons); crier, chanter, parler. [st2]3 [-] parler d'une voix sonore, dire d'une voix sonore, déclamer, célébrer, vanter. [st2]4 [-] indiquer par le son; signifier, signaler, révéler.    - Enn. Lucr. sŏno, is, ere.
    * * *
    sŏno, āre, sŏnŭi, sŏnĭtum (qqf. sŏnāvi, sŏnātum) - tr. et intr. - [st2]1 [-] sonner, bruire, résonner, rendre un son. [st2]2 [-] émettre (des sons); crier, chanter, parler. [st2]3 [-] parler d'une voix sonore, dire d'une voix sonore, déclamer, célébrer, vanter. [st2]4 [-] indiquer par le son; signifier, signaler, révéler.    - Enn. Lucr. sŏno, is, ere.
    * * *
        Sono, sonas, sonui, sonitum, pen. cor. et raro sonaui, sonatum, sonare. Horat. Sonner, Bruyre.
    \
        Diuersa sonare. Ouid. Faire divers sons.
    \
        Vox hominem sonat. Virg. C'est la voix d'un homme, C'est voix monstrique, C'est un homme qui parle.
    \
        Idem sonant haec verba. Cic. Signifient.
    \
        Lene sonans aqua. Ouid. Qui fait bas son et petit bruit.
    \
        Mortale sonans. Virgil. Parlant comme un homme mortel.

    Dictionarium latinogallicum > sono

  • 2 sono

    sono sono, ui, itum, are (p.fut.- sonaturus) звучать

    Латинско-русский словарь > sono

  • 3 sono

    sono, sonuī, sonitum, āre (sonus), I) intr.: 1) tönen (ertönen), schallen (erschallen), klingen, rauschen, brausen (erbrausen), krachen, dröhnen, schwirren, klirren, knistern, zischen, a) übh.: quoia vox sonat procul? Plaut.: vox, quae aere icto sonat, Chalcid. Tim.: sonuerunt tympana, Caes.: classica sonant, Verg.: ubique lyraeque tibiaeque et cantus sonant, Ov.: quā numerosa fides quāque aera rotunda Cybebes mitratisque sonant Lydia plectra choris, Prop.: longe sonans Aufidus, Hor.: sonant (es toben) clamore viri, stridoro rudentes, ventorum incursu gravis unda, tonitribus aether, Ov.: sonuit contento nervus ab arcu, Ov.: fraxinus (Lanze) in umero sonuit, Ov.: tela (Pfeile im Köcher) sonant umeris, Ov.: fons sonat a dextra, Ov.: et solido graviter sonat ungula cornu, Verg.: cum subito rauci sonuerunt cardine postes, Prop.: saepe a latere ruentis aedificii fragor sonuit, Sen.: nunc mare nunc silvae Thrëicio aquilone sonant, Hor.: sonabant incendio silvae, krachten, Curt.: hirundo umida circum stagna sonat, schwirrt um usw., Verg.: pennae sonuere per auras, Ov.: in omne latus diffusa sonabat flamma, Ov.: ambusti sonant nervi, Ov.: motae sonuere colubrae, Ov.: spumae sonantes, Ov.: leve nescio quid femineumque sonet, sanft nur, ich weiß nicht wie, und weiblich klinge der Ton, Ov.: sonare inani voce, leere Worte sagen, ein leeres Wortgeklingel machen, Cic.: sonare citharā, Phaedr.: nunc magno ore sonandum (est), jetzt ertöne das schallende Lied (Loblied), Verg. – m. adv. Acc. neutr., cum corrigia disrupta sonat aridum, knackt, Varro fr.: tale sonat populus, so erbraust das V., Ov.: amnis rauca sonans, dumpf brausend, Verg.: rauca saxa sonabant, gaben einen dumpfen Ton von sich, Verg.: magna sonare, Hor.: quamvis chordae diversa sonabant, verschieden klangen, Ov. – m. Adi. beim Partiz., saxosus sonans Hypanis, s. Ladewig Verg. georg. 4, 369. – b) insbes.: α) v. einzelnen Buchstaben od. Wörtern, klingen, litterae sonantes, Vokale (Ggstz. insonantes et semisonantes, stumme Buchstaben u. Halbvokale), Apul. de mund. 20: aurifex melius per i sonat quam per u, Vel. Long. 75, 12 K.: nam et ipsum ›cui‹ per ›quoi‹, quo pinguius sonaret, scribebant, Vel. Long. 77, 11 K. – β) v. zusammenhängenden Worten, v. der Rede, klingen, bene, melius, optime sonare, Cic.: ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent, Cic. – prägn., sonantia verba, in die Ohren fallend, voll Wohlklang, Plin. ep. 1, 16, 2, – 2) widerhallen, einen Widerhall geben, ripae sonant, Verg. georg. 3, 555: m. adv. Acc. neutr., ter valles cavae sonuere maestum, Sen. Oedip. 583. – II) tr. tönen, a) dem Klange nach, α) den u. den Ton hören lassen, v. Pers.: itinerarium, zum Abmarsch blasen, Amm.: inconditis vocibus inchoatum quiddam et confusum, unvollständige u. verwirrte Töne hören lassen, Cic.: raucum. quiddam, kreischen, Ov.: poëtae pingue quiddam atque peregrinum sonantes (deren Sprache einen schwülstigen u. ausländischen Klang hat), Cic.: vox (Aussprache), in quā nihil sonare aut olere peregrinum, einen fremdartigen Klang oder Anstrich habe, Cic.: sonabit cornua quod vincatque tubas (wird mit seiner Stimme H.u.T. übertönen), Hor.: nec vox hominem sonat, die St. klingt nicht menschlich, Verg. – β) durch die Stimme od. den Ton verraten, anzeigen, furem sonuere iuvenci, Prop. 4, 9, 13: quem morem vocamen sonat, Solin. 30, 7. – b) der Bedeutung nach, bedeuten, re unum, einerlei Bedeutung haben (Ggstz. verbo discrepare), Cic.: quid sonet haec vox, Cic.: quomodo condocentes nihil aliud sonat quam simul docentes, Augustin. – c) dem Inhalte nach: α) übh. erschallen-, ertönen-, hören lassen, euhoë Bacche! Ov.: ut ego semper in ore meo nomen tuum sonem, Hieron.: nec mortale (sterbliche, menschliche Worte) sonans, Verg.; sonant te voce minores, lallen deinen Namen, Sil.: licet alcyones Ceyca suum fluctu leviter plangente sonent, beklagen, Sen poët.: m. folg. dir. Ausruf, ipsa sonant arbusta ›deus ille Menalca‹, Verg.: sive mendaci lyrā voles sonari ›tu pudica etc.‹, Hor.: m. indir. Rede im Akk. u. Infin., Sil. 4, 61. – β) besingen, im Liede preisen, bella, Ov.: aureo plectro mala dura belli, Hor.: te carmina nostra sonabunt, Ov.: lyra te sonabit, Ov.: magno nobis ore sonandus eris, Ov. – γ) ruhmredig erwähnen, rühmen, atavos et atavorum antiqua nomina, Verg. Aen. 12, 529. – / a) Regelm. Formen: sonaverunt, Itala psalm. 45, 4: sonarit, Iuvenc. 4, 570: sonaverint, Tert. ad Scap. 3: sonaturum, Hor. sat. 1, 4, 44. – b) Formen nach der dritten Konjug.: sonere, Acc. tr. 225 u. 470. Lucr. 3, 156 u. 871: sonit, Enn. fr. scen. 181. Acc. tr. 570: sonunt, Enn. ann. 389; fr. scen. 106. Pacuv. tr. 214.

    lateinisch-deutsches > sono

  • 4 sono

    sono, sonuī, sonitum, āre (sonus), I) intr.: 1) tönen (ertönen), schallen (erschallen), klingen, rauschen, brausen (erbrausen), krachen, dröhnen, schwirren, klirren, knistern, zischen, a) übh.: quoia vox sonat procul? Plaut.: vox, quae aere icto sonat, Chalcid. Tim.: sonuerunt tympana, Caes.: classica sonant, Verg.: ubique lyraeque tibiaeque et cantus sonant, Ov.: quā numerosa fides quāque aera rotunda Cybebes mitratisque sonant Lydia plectra choris, Prop.: longe sonans Aufidus, Hor.: sonant (es toben) clamore viri, stridoro rudentes, ventorum incursu gravis unda, tonitribus aether, Ov.: sonuit contento nervus ab arcu, Ov.: fraxinus (Lanze) in umero sonuit, Ov.: tela (Pfeile im Köcher) sonant umeris, Ov.: fons sonat a dextra, Ov.: et solido graviter sonat ungula cornu, Verg.: cum subito rauci sonuerunt cardine postes, Prop.: saepe a latere ruentis aedificii fragor sonuit, Sen.: nunc mare nunc silvae Thrëicio aquilone sonant, Hor.: sonabant incendio silvae, krachten, Curt.: hirundo umida circum stagna sonat, schwirrt um usw., Verg.: pennae sonuere per auras, Ov.: in omne latus diffusa sonabat flamma, Ov.: ambusti sonant nervi, Ov.: motae sonuere colubrae, Ov.: spumae sonantes, Ov.: leve nescio quid femineumque sonet, sanft nur, ich weiß nicht wie, und weiblich klinge der Ton, Ov.: sonare inani voce, leere Worte sagen, ein leeres
    ————
    Wortgeklingel machen, Cic.: sonare citharā, Phaedr.: nunc magno ore sonandum (est), jetzt ertöne das schallende Lied (Loblied), Verg. – m. adv. Acc. neutr., cum corrigia disrupta sonat aridum, knackt, Varro fr.: tale sonat populus, so erbraust das V., Ov.: amnis rauca sonans, dumpf brausend, Verg.: rauca saxa sonabant, gaben einen dumpfen Ton von sich, Verg.: magna sonare, Hor.: quamvis chordae diversa sonabant, verschieden klangen, Ov. – m. Adi. beim Partiz., saxosus sonans Hypanis, s. Ladewig Verg. georg. 4, 369. – b) insbes.: α) v. einzelnen Buchstaben od. Wörtern, klingen, litterae sonantes, Vokale (Ggstz. insonantes et semisonantes, stumme Buchstaben u. Halbvokale), Apul. de mund. 20: aurifex melius per i sonat quam per u, Vel. Long. 75, 12 K.: nam et ipsum ›cui‹ per ›quoi‹, quo pinguius sonaret, scribebant, Vel. Long. 77, 11 K. – β) v. zusammenhängenden Worten, v. der Rede, klingen, bene, melius, optime sonare, Cic.: ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent, Cic. – prägn., sonantia verba, in die Ohren fallend, voll Wohlklang, Plin. ep. 1, 16, 2, – 2) widerhallen, einen Widerhall geben, ripae sonant, Verg. georg. 3, 555: m. adv. Acc. neutr., ter valles cavae sonuere maestum, Sen. Oedip. 583. – II) tr. tönen, a) dem Klange nach, α) den u. den Ton hören lassen, v. Pers.: itinerarium, zum Abmarsch blasen, Amm.: inconditis vocibus in-
    ————
    choatum quiddam et confusum, unvollständige u. verwirrte Töne hören lassen, Cic.: raucum. quiddam, kreischen, Ov.: poëtae pingue quiddam atque peregrinum sonantes (deren Sprache einen schwülstigen u. ausländischen Klang hat), Cic.: vox (Aussprache), in quā nihil sonare aut olere peregrinum, einen fremdartigen Klang oder Anstrich habe, Cic.: sonabit cornua quod vincatque tubas (wird mit seiner Stimme H.u.T. übertönen), Hor.: nec vox hominem sonat, die St. klingt nicht menschlich, Verg. – β) durch die Stimme od. den Ton verraten, anzeigen, furem sonuere iuvenci, Prop. 4, 9, 13: quem morem vocamen sonat, Solin. 30, 7. – b) der Bedeutung nach, bedeuten, re unum, einerlei Bedeutung haben (Ggstz. verbo discrepare), Cic.: quid sonet haec vox, Cic.: quomodo condocentes nihil aliud sonat quam simul docentes, Augustin. – c) dem Inhalte nach: α) übh. erschallen-, ertönen-, hören lassen, euhoë Bacche! Ov.: ut ego semper in ore meo nomen tuum sonem, Hieron.: nec mortale (sterbliche, menschliche Worte) sonans, Verg.; sonant te voce minores, lallen deinen Namen, Sil.: licet alcyones Ceyca suum fluctu leviter plangente sonent, beklagen, Sen poët.: m. folg. dir. Ausruf, ipsa sonant arbusta ›deus ille Menalca‹, Verg.: sive mendaci lyrā voles sonari ›tu pudica etc.‹, Hor.: m. indir. Rede im Akk. u. Infin., Sil. 4, 61. – β) besingen, im Liede preisen, bella, Ov.: aureo plectro
    ————
    mala dura belli, Hor.: te carmina nostra sonabunt, Ov.: lyra te sonabit, Ov.: magno nobis ore sonandus eris, Ov. – γ) ruhmredig erwähnen, rühmen, atavos et atavorum antiqua nomina, Verg. Aen. 12, 529. – a) Regelm. Formen: sonaverunt, Itala psalm. 45, 4: sonarit, Iuvenc. 4, 570: sonaverint, Tert. ad Scap. 3: sonaturum, Hor. sat. 1, 4, 44. – b) Formen nach der dritten Konjug.: sonere, Acc. tr. 225 u. 470. Lucr. 3, 156 u. 871: sonit, Enn. fr. scen. 181. Acc. tr. 570: sonunt, Enn. ann. 389; fr. scen. 106. Pacuv. tr. 214.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sono

  • 5 sonō

        sonō uī, itus (P. fut. sonātūrus, H.), āre    [sonus], to make a noise, sound, resound: in occultis templi tympana sonuerunt, Cs.: nunc mare, nunc siluae Aquilone sonant, H.: omnia passim mulierum puerorumque... ploratibus, L.: displosa sonat vesica, H.: mugitibus sonant ripae, echo, V. — To speak, sound, utter, express: subagreste quiddam, speak: Ille sonat raucum, O.: nec vox hominem sonat, i. e. bespeak a human being, V.: furem sonuere invenci, betrayed, Pr.— To cry out, call, celebrate, sing, cause to resound: Sonante mixtum tibiis carmen lyrā, H.: te carmina nostra sonabunt, praise, O.: Tale sonat populus, cries out, O.: atavos sonans, i. e. vaunting, V.— To mean, express, signify: unum sonare, i. e. agree in meaning: quā deterius nec Ille sonat, Iu.: non intellegere, quid sonet haec vox voluptatis, means.
    * * *
    I
    sonare, sonavi, sonatus V
    make a noise/sound; speak/utter, emit sound; be spoken of (as); express/denote; echo/resound; be heard, sound; be spoken of (as); celebrate in speech
    II
    sonere, sonui, sonitus V
    make a noise/sound; speak/utter, emit sound; be spoken of (as); express/denote; echo/resound; be heard, sound; be spoken of (as); celebrate in speech

    Latin-English dictionary > sonō

  • 6 sono

    sŏno, ŭi, ĭtum, 1 (ante-class. collat. form acc. to the 3d conj., sonit, Enn. and Att. ap. Non. 504, 32 sq.; sonunt, Enn. and Att. ib. 505, 11 sq.; Enn. ap. Prisc. p. 863 P.; inf. sonĕre, Att. ap. Non. 505; Lucr. 3, 156; part. fut. sonaturum, Hor. S. 1, 4, 44; perf. sonaverint, Tert. ad Scap. 3; gen. plur. sonantum, Cat. 34, 12), v. n. and a. [Sanscr. svan-, to sound; cf. O. H. Germ. svana; Engl. swan].
    I.
    Neutr., to make a noise, to sound, resound: aes sonit, the trumpet sounds, Enn. ap. Non. 504, 33 (Trag. v. 213 Vahl.):

    plectra,

    Prop. 4 (5), 7, 62: tympana, * Caes. B. C. 3, 105, 4 et saep.:

    cujanam vox prope me sonat?

    Plaut. Bacch. 4, 9, 55; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 1, 4, 10; id. Trin. 1, 2, 7:

    hic mare sonat,

    id. Rud. 1, 3, 23; cf.:

    mare, silvae Aquilone,

    Hor. Epod. 13, 3: omne sonabat arbustum fremitu silvaï [p. 1730] frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.):

    clamore viri, stridore rudentes,

    Ov. M. 11, 495:

    omnia passim mulierum puerorumque... ploratibus,

    Liv. 29, 17 et saep.:

    (hirundo) circum Stagna sonat,

    Verg. A. 12, 477; cf. Mart. 14, 223:

    saeva sonare Verbera,

    Verg. A. 6, 557:

    classica sonant,

    id. ib. 7, 637:

    displosa sonat vesica,

    Hor. S. 1, 8, 46:

    fletus rixaeque sonant,

    Tib. 2, 4, 37:

    natura fert, ut extrema ex alterā parte graviter, ex alterā autem acute sonent,

    Cic. Rep. 6, 18, 18: dicta non sonant, do not chink (i. e. are not money), Plaut. Ps. 1, 3, 74.— Impers. pass.:

    jubet tibias agere: sonatur,

    App. M. 5, p. 165.—
    II.
    Act., to sound, utter, give utterance to, speak, call, cry out, sing, pour forth (syn.:

    edo, eloquor, cano): homines inconditis vocibus inchoatum quiddam et confusum sonantes,

    uttering, pronouncing, Cic. Rep. 3, 2, 3:

    sonare subagreste quiddam,

    to speak, id. Brut. 74, 259:

    pingue quiddam,

    id. Arch. 10, 26; cf.:

    (Sibylla) nec mortale sonans,

    Verg. A. 6, 50:

    illa sonat raucum,

    Ov. A. A. 3, 289; cf.:

    nec vox hominem sonat,

    does not sound like that of a human being, Verg. A. 1, 328:

    tale sonat populus,

    calls, cries out, Ov. M. 15, 606:

    exululatque Evoeque sonat,

    id. ib. 6, 597; 4, 523: atavos et avorum antiqua sonans Nomina, boasting of, vaunting (syn.:

    crepans, jactans),

    Verg. A. 12, 529; cf.:

    sonant te voce minores,

    Sil. 2, 491: ut haec duo (honestas et utilitas) verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, to signify (syn.:

    significare, indicare),

    Cic. Off. 3, 21, 83; cf.:

    quā deterius nec Ille sonat,

    Juv. 3, 91:

    Epicurum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

    Cic. Fin. 2, 2, 6:

    furem sonuere juvenci,

    i. e. they betrayed him by their lowings, Prop. 4 (5), 9, 13:

    Pythius in longā carmina veste sonat,

    sings, pours forth, accompanies on the lyre, id. 2, 31 (3, 29), 16; cf.:

    sonante mixtum tibiis carmen lyra,

    Hor. Epod. 9, 5:

    te sonantem... dura fugae mala,

    id. C. 2, 13, 26: te carmina nostra sonabunt, shall sing of, i. e. shall celebrate, praise, extol, Ov. M. 10, 205; so,

    Germanas acies, Daca proelia,

    Stat. S. 4, 2, 66:

    acta viri laudesque,

    Nemes. Ecl. 1, 26.— Pass.:

    sive mendaci lyrā Voles sonari,

    Hor. Epod. 17, 40; cf.:

    magno nobis ore sonandus eris,

    Ov. A. A. 1, 206.—Hence, sŏ-nans, antis, P. a., noisy, sounding, sonorous (very rare):

    meatus animae gravior et sonantior,

    Plin. Ep. 6, 16, 13:

    quod est sonantius et elatius,

    id. ib. 7, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sono

  • 7 sono

    uī, itum, āre (арх. Enn, Pac Acc, Lcr ĕre) (part. fut. sonātūrus)
    1)
    а) звучать, раздаваться ( vox sonat Pl); издавать звук ( tibiae sonant O); оглашаться ( domus clamore sonat L); шипеть ( spuma sonans O); шуметь, шелестеть ( silva sonat H); бряцать ( arma sonant VF); журчать ( fons sonat O)
    б) трещать ( flamma sonat O); щебетать ( hirundo sonat V)
    2) играть, петь (sonans carmen lyra H; s. plectro H)
    3) произносить, говорить
    s. raucum (rauca) O, Vхрипло говорить
    4) воспевать, восхвалять, прославлять (magno ore aliquem O; bella O)
    5) давать отголосок, отзываться ( ripae sonant V)
    7) значить, означать
    unum s. C — иметь тот же смысл. — см. тж. sonans

    Латинско-русский словарь > sono

  • 8 sono

    to make a noise / sing / celebrate/ (of words) to mean.

    Latin-English dictionary of medieval > sono

  • 9 sono

    , sonui, sonitum, sonare 1
      звучать, звенеть; играть, петь; воспевать, восхвалять

    Dictionary Latin-Russian new > sono

  • 10 ad-sonō (ass-)

        ad-sonō (ass-) —, —, āre,    to resound, respond: plangentibus Echo, O.

    Latin-English dictionary > ad-sonō (ass-)

  • 11 circum-sonō

        circum-sonō —, —, āre,    to sound, resound on every side: locus circumsonat ululatibus, is filled, L.: ad circumsonans clamor, L. — To surround with sound, make to resound, fill with sound: aurīs vocibus undique: clamor hostes circumsonat, L.: murum armis, V.: Scythio circumsonor ore, O.

    Latin-English dictionary > circum-sonō

  • 12 cōn-sonō

        cōn-sonō uī, —, āre,    to sound together, sound aloud, re-echo, ring, resound: plausu Consonat nemus, V.: adsensu populi Regia, O.: consonante clamore, by acclamation, L.

    Latin-English dictionary > cōn-sonō

  • 13 īn-sonō

        īn-sonō uī, —, āre,     to resound: Boreae cum spiritus Insonat Aegaeo, roars over, V.: caeli delapsa per auras Insonuit, resounded, V.: pennis, rustle with, O.: calamis, make music with, O.: insonuitque flagello, cracked his whip, V.: Verbera, cracked, V.

    Latin-English dictionary > īn-sonō

  • 14 per-sonō

        per-sonō uī, —, āre,    to sound through and through, resound, fill with sound, reëcho: cum domus cantu personaret: domus Personuit canibus, H.: totis castris, to be heard, L.: ab aetherio personat axe fragor, O.: citharā, to play loudly, V.: haec regna latratu, V.: aurīs vocibus: aurem, bawl in the ear, H.—To cry out, call aloud: (res) in angulis: huc libidinem esse prolapsam: coram in foro personare, Hernicos paratos, L.

    Latin-English dictionary > per-sonō

  • 15 prae-sonō

        prae-sonō uī, —, āre,     to sound before: praesonuit sollemni tibia cantu, O.

    Latin-English dictionary > prae-sonō

  • 16 re-sonō

        re-sonō āvī, —, āre,    to sound again, resound, ring, re-echo: in vocibus... quiddam resonat urbanius: theatrum naturā ita resonans, ut, etc.: Umbrae cum resonarent triste, H.: resonabat Telorum custos (i. e. pharetra), O.: ut solent pleni resonare camini, roar, O.: undique magno domus strepitu, H.: spectacula plausu, O.: resonant avibus virgulta canoris, V.: testudo septem nervis, H.: qui (cornus) ad nervos resonant in cantibus: Suave locus voci resonat conclusus, echoes to the voice, H.: gloria virtuti resonat tamquam imago, answers like an echo.—To cause to resound: lucos cantu, V.: (sonus) in fidibus testudine resonatur, an echo is produced.—To repeat, re-echo, resound with: Litoraque alcyonen resonant, V.: Formosam resonare doces Amaryllida silvas, V.

    Latin-English dictionary > re-sonō

  • 17 Altissima quaeque flumina minimo sono labi

    The deepest rivers flow with the least sound. (still waters run deep)

    Latin Quotes (Latin to English) > Altissima quaeque flumina minimo sono labi

  • 18 sonus

    [st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son.    - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us):    - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit.    - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105.    - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57.    - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave.    - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation].    - Cic. Br. 172.    - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo.    - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style.    - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre.    - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.
    * * *
    [st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son.    - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us):    - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit.    - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105.    - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57.    - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave.    - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation].    - Cic. Br. 172.    - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo.    - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style.    - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre.    - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.
    * * *
        Sonus, soni. Cicero. Son.
    \
        Caecus sonus. Seneca. Un son sourd et qu'on ne scait dont il vient.
    \
        Magici soni. Ouid. Parolles magiques et enchantements.
    \
        Peregrinus. Quintil. Barbare.
    \
        Blandis sonis adire aliquem. Ouid. L'aborder et parler à luy gratieusement et doulcement.
    \
        Concipere sonos aure. Seneca. Ouir.
    \
        Laetum sonum crepuit populus. Horat. Le peuple a claqué et frappé des mains, et s'est escrié en signe de joye.
    \
        Dare sonum. Virgil. Faire un son ou bruit.
    \
        Efficere sonum. Cic. Rendre son.
    \
        Elicere sonum neruorum. Cic. Faire sonner les cordes d'un instrument de musique.
    \
        Fundere sonum. Cic. Quand on va disant un chant.
    \
        Peragit tales sonos. Ouid. Elle dit et profere ces parolles.

    Dictionarium latinogallicum > sonus

  • 19 Sonus

    1.
    sŏnus, i (collat. form sŏnus, ūs, in gen., Amm. 20, 4, 14; abl. sonu, Sisenn. ap. Non. p. 491, 27; App. M. 8, p. 216, 7; nom. plur., Amm. 22, 9, 15), m. [sono], a noise, sound (syn. fragor): et pereunte viro raucum sonus aere cucurrit, Enn. ap. Lact. ap. Stat. Th. 11, 56 (Ann. v. 509 Vahl.):

    tympana raucis Obstrepuere sonis,

    Ov. M. 4, 392:

    non exaudito tubae sono,

    Caes. B. G. 7, 47:

    signorum sonus,

    id. B. C. 3, 105; cf.:

    cum ingenti sono fluminis,

    Liv. 21, 28: olli respondit suavis sonus Egeriai, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll. (Ann. v. 122 Vahl.):

    tantus et tam dulcis sonus,

    Cic. Rep. 6, 18, 18:

    distinctus,

    id. ib. 2, 42, 69:

    ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum,

    from the highest treble to the lowest bass, id. de Cr. 1, 59, 251:

    in tibiarum cantibus varietas sonorum,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    (lingua) sonos vocis distinctos efficit,

    id. ib. 2, 59, 149:

    ad nervorum eliciendos sonos,

    id. ib. 2, 60, 150; Hor. A. P. 348:

    inpulit aures Confusae sonus urbis,

    Verg. A. 12, 619; Ov. F. 1, 434; Liv. 1, 28, 2; Cic. Or. 17, 57:

    inanes sonos fundere,

    to utter empty sounds, id. Tusc. 5, 26, 73 Kühn.—
    II.
    Fig., tone, character, style:

    et in tragoediā comicum vitiosum est, et in comoediā turpe tragicum, et in ceteris suus est cuique certus sonus,

    Cic. Opt. Gen. 1, 1:

    unus enim sonus est totius orationis,

    id. Brut. 26, 100; id. de Or. 2, 12, 54.—
    B.
    Of language, sonorousness:

    gravitas et cothurnus et sonus Sophocli,

    Quint. 10, 1, 68.
    2.
    sōnus, a, um, adj. [id.], sounding, resounding, Isid. Orig. 1, 4, 4.
    3.
    Sōnus, i, m., = Sônos, a river of India, a branch of the Ganges, Plin. 6, 18, 22, § 65.

    Lewis & Short latin dictionary > Sonus

  • 20 sonus

    1.
    sŏnus, i (collat. form sŏnus, ūs, in gen., Amm. 20, 4, 14; abl. sonu, Sisenn. ap. Non. p. 491, 27; App. M. 8, p. 216, 7; nom. plur., Amm. 22, 9, 15), m. [sono], a noise, sound (syn. fragor): et pereunte viro raucum sonus aere cucurrit, Enn. ap. Lact. ap. Stat. Th. 11, 56 (Ann. v. 509 Vahl.):

    tympana raucis Obstrepuere sonis,

    Ov. M. 4, 392:

    non exaudito tubae sono,

    Caes. B. G. 7, 47:

    signorum sonus,

    id. B. C. 3, 105; cf.:

    cum ingenti sono fluminis,

    Liv. 21, 28: olli respondit suavis sonus Egeriai, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 42 Müll. (Ann. v. 122 Vahl.):

    tantus et tam dulcis sonus,

    Cic. Rep. 6, 18, 18:

    distinctus,

    id. ib. 2, 42, 69:

    ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum,

    from the highest treble to the lowest bass, id. de Cr. 1, 59, 251:

    in tibiarum cantibus varietas sonorum,

    id. N. D. 2, 58, 146:

    (lingua) sonos vocis distinctos efficit,

    id. ib. 2, 59, 149:

    ad nervorum eliciendos sonos,

    id. ib. 2, 60, 150; Hor. A. P. 348:

    inpulit aures Confusae sonus urbis,

    Verg. A. 12, 619; Ov. F. 1, 434; Liv. 1, 28, 2; Cic. Or. 17, 57:

    inanes sonos fundere,

    to utter empty sounds, id. Tusc. 5, 26, 73 Kühn.—
    II.
    Fig., tone, character, style:

    et in tragoediā comicum vitiosum est, et in comoediā turpe tragicum, et in ceteris suus est cuique certus sonus,

    Cic. Opt. Gen. 1, 1:

    unus enim sonus est totius orationis,

    id. Brut. 26, 100; id. de Or. 2, 12, 54.—
    B.
    Of language, sonorousness:

    gravitas et cothurnus et sonus Sophocli,

    Quint. 10, 1, 68.
    2.
    sōnus, a, um, adj. [id.], sounding, resounding, Isid. Orig. 1, 4, 4.
    3.
    Sōnus, i, m., = Sônos, a river of India, a branch of the Ganges, Plin. 6, 18, 22, § 65.

    Lewis & Short latin dictionary > sonus

См. также в других словарях:

  • sono — sono …   Dictionnaire des rimes

  • sono — [ sɔno ] n. f. • av. 1967; abrév. de sonorisation ♦ Fam. Sonorisation; ensemble des appareils destinés à diffuser la musique dans un lieu public. La sono d une boîte de nuit. ● sono nom féminin Familier. Sonorisation. sono n. f. Fam. Abrév. de… …   Encyclopédie Universelle

  • Sono — Status: commune rurale, département Region: Boucle du Mouhoun Provinz: Kossi Einwohner: 7.276 …   Deutsch Wikipedia

  • sono- — ♦ Élément, du lat. sonus « son ». ⇒SON(O) , (SON , SONO )élém. formant Élém. tiré du lat. sonus « son, retentissement, bruit », entrant dans la constr. de qq. termes sav., princ. des subst., dans les domaines de la sc., de la phys., de l acoust.… …   Encyclopédie Universelle

  • sono — |ô| s. m. 1. Estado fisiológico caracterizado pela insensibilidade dos sentidos e pelo repouso que proporciona. 2. Sentimento da necessidade de dormir. 3.  [Figurado] sono dos justos: sono profundo, tranquilo. 4. sono eterno: a morte.… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • sono — sono·graph; sono·rous; sono·rous·ly; sono·rous·ness; …   English syllables

  • sono (1) — {{hw}}{{sono (1)}{{/hw}}V. suono. sono (2) {{hw}}{{sono (2)}{{/hw}}V. essere (1) …   Enciclopedia di italiano

  • SONO — Allgemeine Informationen Genre(s) Pop, Synth Pop, Electronica, Techno, House Gründung 2001 Website …   Deutsch Wikipedia

  • sono — v. son . Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DN  SONO elem. son3(o) . Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN …   Dicționar Român

  • Sono — Sono. Canto propio de la Liturgia hispánica que se cantaba en las inciensaciones. Es un canto responsorial muy adornado. A veces termina con un Alleluia seguido de un larguísimo Iubilus. Categorías: Géneros y formas musicales de la liturgia… …   Wikipedia Español

  • Sono — Sono, rechter Nebenfluß des Paracatu in der brasilianischen Provinz Minas Geraes …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»