Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sonitus

  • 1 sonitus

    sŏnĭtus, ūs ( gen. soniti, Pac. and Cae cil. ap. Non. 491, 24 sq.), m. [id.], a noise, sound, din, etc. (class.; in sing. and plur.): at tuba terribili sonitu taratantara dixit, Enn. ap. Prisc. p. 842 P. (Ann. v. 452 Vahl.); cf.: lituus sonitus effudit acutos, id. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 Vahl.): summo sonitu quatit ungula terram, id. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 281 Vahl.);

    imitated by Virg. A. 8, 596: ungularum,

    Plaut. Men. 5, 2, 113:

    tumultuosus,

    id. Trin. 5, 2, 52; cf. id. Bacch. 5, 2, 1:

    forum,

    id. Curc. 1, 3, 1; id. Mil. 4, 8, 67; id. Trin. 5, 1, 7:

    armorum,

    Lucr. 2, 49; Verg. G. 1, 474:

    vocis,

    id. A. 3, 669:

    tubae,

    Auct. Her. 4, 15, 21:

    tubarum,

    Verg. G. 4, 72:

    ventorum,

    Lucr. 6, 131:

    remorum,

    Caes. B. G. 7, 60:

    pedum,

    Ov. M. 5, 616:

    convivarum,

    Plaut. Most. 4, 2, 24:

    stertentium,

    Plin. 9, 10, 12, § 36:

    Olympi,

    i. e. the thunder, Verg. A. 6, 586:

    (ignis) ingentem caelo sonitum dedit,

    id. G. 2, 306:

    utero sonitum quater arma dedere,

    id. A. 2, 243; 9, 667:

    sonitum (veneni e poculo ejecti) reddere,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    fragor et sonitus,

    id. Rep. 2, 3, 6:

    verborum sonitus inanis,

    id. de Or. 1, 12, 51 — Plur.:

    nosti jam in hac materiā sonitus nostros,

    i. e. my thundering speech, Cic. Att. 1, 14, 4;

    innumeros aeris sonitus,

    Stat. S. 1, 1, 68:

    sonituum discrimina,

    Vitr. 1, 1; Petr. 89.—

    Of an abstract subject: quae (eloquentia) cursu magno sonituque ferretur,

    Cic. Or. 28, 97.

    Lewis & Short latin dictionary > sonitus

  • 2 sonitus

    sŏnĭtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] son, retentissement, bruit, fracas. [st2]2 [-] éclat de voix, exclamation.    - gén. arch. sŏnĭti.
    * * *
    sŏnĭtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] son, retentissement, bruit, fracas. [st2]2 [-] éclat de voix, exclamation.    - gén. arch. sŏnĭti.
    * * *
        Sonitus, huius sonitus, pen. corr. masc. gen. Virg. Son, Bruit.
    \
        Sterilia sonitum corpora. Lucret. Qui n'ont point de son.
    \
        Quadrupedans sonitus. Virg. Bruit de chevauls trotants.
    \
        Increpuit sonitum tuba. Virg. La trompette a sonné.

    Dictionarium latinogallicum > sonitus

  • 3 sonitus

        sonitus ūs, m    [SON-], a noise, sound, din: cogitate genus sonitūs eius, etc.: sonitu quatit ungula campum, V.: tubarum, V.: remorum, Cs.: procellae, L.: Olympi, i. e. thunder, V.: verborum inanis: nosti iam in hac materiā sonitūs nostros, i. e. the thunders of my speech.
    * * *
    noise, loud sound

    Latin-English dictionary > sonitus

  • 4 sonitus

    sonitus, ūs, m. (sono), der Schall, Klang, das Getöse, Geräusch, ungularum, Plaut.: tubae, Cornif. rhet.: ventorum, Lucr.: primo largioris procellae (Ggstz. lentior deinde aequaliorque accidens), Liv.: remorum, Caes.: placidae aquae, Tibull.: Olympi, Donner, Verg.: flammae, das Knistern, Nep.: pedum, Ov.: aurium, Brausen in den Ohren, Plin.: vocis obiurgatorius, Gell.: verborum inanium, Sen.: verborum vel optimorum atque ornatissimorum sonitus inanis, Cic.: nosti in hac materia sonitus nostros, den Donner meiner Rede, Cic.: sonitum reddere, Cic., od. facere, Plaut. u. Lucr., od. dare, Enn., Verg. u. Ov. – / Heteroklit. Genet. Sing. soniti, Pacuv. tr. 133. Caecil. com. 21.

    lateinisch-deutsches > sonitus

  • 5 sonitus

    sonitus, ūs, m. (sono), der Schall, Klang, das Getöse, Geräusch, ungularum, Plaut.: tubae, Cornif. rhet.: ventorum, Lucr.: primo largioris procellae (Ggstz. lentior deinde aequaliorque accidens), Liv.: remorum, Caes.: placidae aquae, Tibull.: Olympi, Donner, Verg.: flammae, das Knistern, Nep.: pedum, Ov.: aurium, Brausen in den Ohren, Plin.: vocis obiurgatorius, Gell.: verborum inanium, Sen.: verborum vel optimorum atque ornatissimorum sonitus inanis, Cic.: nosti in hac materia sonitus nostros, den Donner meiner Rede, Cic.: sonitum reddere, Cic., od. facere, Plaut. u. Lucr., od. dare, Enn., Verg. u. Ov. – Heteroklit. Genet. Sing. soniti, Pacuv. tr. 133. Caecil. com. 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sonitus

  • 6 sonitus

    sonitus sonitus, us m звон

    Латинско-русский словарь > sonitus

  • 7 sonitus

    sonitus sonitus, us m звук

    Латинско-русский словарь > sonitus

  • 8 sonitus

    ūs m. (арх. gen. ī) [ sono ]
    звук, плеск ( remorum Cs); шум, вой ( ventorum Lcr); лязг, бряцание (armorum V, L); грохот ( tubae H); гром ( Olympi V); топот (pedum O; ungularum Pl); треск ( flammae Nep)
    s. verborum inanium Senпустые слова

    Латинско-русский словарь > sonitus

  • 9 sonitus

    noise, sound.

    Latin-English dictionary of medieval > sonitus

  • 10 sonitus

    ,us m
    звук, шум

    Latin-Russian dictionary > sonitus

  • 11 sonitus

    , us m
      звук, звон, звучание, шум

    Dictionary Latin-Russian new > sonitus

  • 12 crepitus

    crepitus, ūs, m. (crepo), v. jedem kurz abgebrochenen Schall, deutsch, je nach dem Zusammenhange, das Klappern (Geklapper), das Knattern (Geknatter), das Knarren (Geknarr), Knurren (Geknurr), Knallen (Geknall), Klatschen (Geklatsch); das Knistern (Geknister), Knittern (Geknitter), Knirschen (Geknirsch), Klirren (Geklirr); das Schwirren (Geschwirr); das Knacken (Geknack), Krachen (Gekrach), Dröhnen (Gedröhn); das Rasseln (Gerassel), das Prasseln (Geprassel); das Rauschen, Sausen, Brausen; das Plätschern; das Schmatzen, Schnalzen, cr. creber (in Städten u. Dörfern), Varro: echo crepitu clangente cachinnat, Acc. fr.: num qui strepitus, clamor, crepitus exauditus est? Cornif. rhet.: quemadmodum aves etiam inanis fundae sonitus (Sausen) territat, ita nos non ad ictum (Schlag) tantum exagitamur, sed ad crepitum (Krachen), Sen.: magis mihi vox avocare (stören) videtur, quam crepitus, Sen. – u. so von Waffen, cr. armorum, Liv.: cr. gladiorum, Auct. b. Hisp.: quatientium scuta in patrium quendam modum horrendus armorum cr., Liv.: ad crepitum primum missilium avolare (v. Vögeln), Liv.: ancilia cum crepitu suā sponte mota, Iul. Obs. – v. metallenen, irdenen usw. Geräten, crepitus (Plur.) frenorum, Varro: cr. calicis, Vitr.: si trulla inverso crepitum dedit aurea fundo, Iuven. – der Türangeln u. Türriegel, sonitum prohibe forium et crepitum cardinum, Plaut.: sonitum et crepitum claustrorum audio, Plaut. – der Mühle, molae crepitum faciebant, Naev. com. 114. – v. einem Plantuche, das der Wind aufpeitscht, carbasus ut quondam magnis intenta theatris dat crepitum (rauscht), Lucr. – von musikal. Instrum., crepitus musicus, Pacuv. fr.: crepitus ac tinnitus aeris, Solin.: cum aeris crepitu (unter Beckenschall), Liv.: ebenso crepitus (Beckengeklirr, -gerassel) ululatusque nocturni (bei den Bacchanalien), Liv.: cr. testarum (Kastagnetten aus Ton), Iuven.: crepitu dissono auxilians (bei Mondfinsternis), Plin.: magno tibiarum et scabellorum crepitu, Suet. – v. berstenden, brechenden usw. Ggstdn., cr. arboris, Plin.: crispans cr. aedificiorum, das wirbelnde Krachen, Plin.: montes duo inter se concurrerunt crepitu maximo, Plin. – v. Feuer u. v. brennenden Ggstdn., cr. ignis od. ignium, Plin. u. Amm.: cr. viridis materiae flagrantis, Liv. – v. Regen, imbrium per folia cr., Plin. – v. Donner u. Dröhnen in der Luft, nec fulmine tanti dissultant crepitus, Verg.: u. (beim Erscheinen einer Gottheit) strepitus (Lärm), crepitus (Prasseln), sonitus (Krachen), tonitrus (Donnern), Plaut. – v. Teilen des menschl. u. tier. Körpers, cr. alarum, Liv.: cr. articulorum, cum se ipsae manus frangunt, Sen.: cr. dentium, Zähneklappern, Cic.: cr. digitorum, Schnalzen der F., Schnippchenschlagen (als Zeichen für den Sklaven, zum Dienst des Herrn zu erscheinen), Mart.: cr. illisae manus umeris, Sen.: pedum crepitus (schallende, knarrende Fußtritte), strepitus hominum, Cic. – von auf den Körper fallenden Schlägen, cr. plagarum, Cic. – v. lauten Blähungen, cr. polentarius, Plaut.: cr. ventris, im Zshg. auch bl. crepitus, der Knall (griech. πορδή, hingegen flatus, der Wind, die lautlose Blähung, griech. βδέσμα), ventre redditi crepitus, Sen.: veniam dare flatum crepitumque ventris in convivio emittendi, Suet.: reddere crepitus (auch vom Esel usw.), Sen. u. Plin.: sed illi (Stoici) crepitus aiunt aeque liberos ac ructus esse oportere, Cic. – v. artikul. Tönen, crepitus vocum, laut schallende Töne, Sen.: virtus et philosophia et iustitia verborum inanium crepitus est, sind ein leerer Schall, Amm.

    lateinisch-deutsches > crepitus

  • 13 emitto

    ē-mitto, mīsī, missum, ere, herausgehen-, herauslaufen lassen, u. zwar (wie mitto) in doppelter Beziehung, sowohl = »herausgehen-, herauslaufen machen (faire aller)«, als auch »zulassen, daß etwas herausgeht, herausläuft (laisser aller)«; dah. I) herausgehen-, -laufen lassen = aus einem Orte heraus-, fortschicken od. -senden, ausschicken, -senden, A) im allg.: equitatus pabulandi causā emissus (sc. e castris), Caes.; vgl. pabulatum emittitur nemo, Caes.: paucos navigio in ripam, Curt. – B) insbes.: 1) als milit. t. t., gegen den Feind aus einem Orte (aus dem Lager, aus der Schlachtreihe) heraus- od. ausschicken, -senden, ausrücken lassen, abschicken, entsenden, essedarios ex silvis, Caes.: cohortes ex statione et praesidio, Caes.: equites in hostem, Liv.; vgl. equitibus emissis, equitatu emisso, Caes.: Thracas leviter armatos in beluas, Curt. – 2) gewaltsam aus einem Orte, stoßend, schleudernd herauswerfen, -schleudern, a) lebende Wesen = herausstoßen, heraus-, fortjagen, -weisen, alqm ex domo, Cic.: ut ab te non emissus ex urbe, sed immissus in urbem esse videatur, Cic.: septima (oratio), cum Catilinam emissi, Cic.; vgl. ut tam capitalem hostem non comprehenderim potius, quam emiserim, Cic. – b) lebl. Objj. heraus-, abwerfen = heraus-, fort-, abschleudern, absenden, abschießen, baculum in animal, Plin.: hastam in fines eorum, Liv.: pila, Caes.: pilum aut sudem, Quint.: iacula eminus, Sall.: sagittas maiore nixu quam effectu, Curt.: in naves saxa ingenti pondere, Liv.: fulmina, Cic. – im Bilde, cum illud facete dictum emissum haerere debeat, Cic.: argumentum emissum adhaerescit, Liv.: nihil est tam volucre quam maledictum; nihil facilius emittitur, nihil citius excipitur, latius dissipatur, Cic.: das Bild von stechenden Insekten, aculeum, Cic. u.a.: aculeos in hominem et reum, Cic.; vgl. Fabri Liv. 23, 42, 5. – 3) aus sich heraus-, fortgehen machen = von sich schicken, -senden, -geben, von sich ausgehen od. ausströmen lassen, a) v. Körpern übh.: emittit terra halitum divinum, Plin.: emittit nebulam amnis, Plin.: emittunt odorem rosae, Plin.: disceus (cometes) raros e margine (radios) emittit, Plin. – refl., si nubium conflictu ardor expressus se emiserit (hervorbräche), id esse fulmen, Cic. – b) v. Flüssen, entströmen ( lassen), amnis tenues reliquias in mare emittit, Curt.: e quibus (fontibus) collatae aquae per prona montis flumer emittunt, Curt. – c) von Gewächsen = hervortreiben, folia, Plin.: emittit vitis uvam, Plin.: emittit brachia hedera, Plin.: emissi a radice caules, Plin.: medial, ulmi emittuntur in ramos, breiten sich aus, Plin. – d) v. leb. Wesen: animam, aushauchen, Nep. Epam. 9, 3; vgl. Sen. ep. 101, 14: ova, fahren lassen, Plin. – bes. einen Ton, Laut von sich geben, fahren-, fallen lassen, hören-, sich verlauten lassen, flatum crepitumque ventris, Suet.: sonitus ex alto emittitur, Lucr.: varios sonitus linguae, Lucr.: vox caelo emissa, Liv.: moriere, si vocem (einen Laut) emiseris, Liv. – emissa a deo oracula, Plin. – 4) eine Flüssigkeit aus einem Orte herauslassen, ablassen, a) Gewässer: aquam ex lacu Albano, Liv.: lacum, Cic.: Pomptinam paludem in mare, Prophyr. Hor. – b) aus einem Körper ablassen, abzapfen, α) aus dem tierischen Körper (bes. als mediz. t. t.): homo solus emisso umore caecitate liberatur, Plin.: quidquid umoris corrupti contraxerit, emittendum, Quint. – sanguinem de aure u. ex auricula, Col.: sanguinem venis, zur Ader lassen, Plin. – β) aus einem vegetabil. Körper: grossus eius (fici) non maturescit nisi incisurā emisso lacte, Plin. – 5) eine Schrift in die Welt schicken, herausgeben, si quando aliquid dignum nostro nomine emisimus, Cic.: librum, Quint.: libellos Plin. Ep.: exiguos elegos, Hor.

    II) (= laisser aller) heraus- (gehen od. laufen) lassen = fortlassen, entlassen, loslassen, laufen-, fliegen lassen, etwas aus der Hand usw. fahren-, fallen lassen u. dgl., A) im allg.: 1) eig.: a) leb. Objj.: agnos (conclusos) foras, Plaut.: alqm noctu per vallum, Caes.: columbam, Varro: emissus palumbus, Plin. – b) lebl. Objj.: scutum manu, Caes.: caseum ore, Phaedr. – 2) übtr.: alqm de manibus, aus den Händen lassen, sich entschlüpfen lassen, Cic.: bes. hostem de manibus od. e manibus, Liv.: so auch certamen manibus, Liv.: emissa de manibus res est, Liv. – B) insbes.: 1) im Zirkus, a) einen Wettrenner aus den Schranken ablaufen-, abrennen lassen, aperiam carceres et equos emittere incipiam, Varro r. r. 2, 7, 1: ut cum aequalibus possis, quibuscum tamquam e carceribus emissus sis, cum isdem ad calcem, ut dicitur, pervenire, Cic. de amic. 101. – b) ein Tier aus dem Käfig loslassen, ex porta ludis quom emissust lepus, Plaut. Pers. 436. – 2) aus dem Gefängnis, aus der Gefangenschaft u. übh. aus seiner Gewalt entlassen, freilassen, -geben, a) aus dem Gef.: alqm e od. de carcere, Cic., ex vinculis, Cic., e custodia, Cic. – b) aus der Gefangensch. u. übh. aus seiner Gewalt: em. anguem, laufen lassen, Cic. – als milit. t. t., Kapitulierende, Kriegsgefangene aus seiner Gewalt entlassen, frei abziehen lassen, alqm ex obsidione, Liv., u. bl. alqm, Liv.: alqm nudum, Liv.: Punicum praesidium, Liv.: alqm sub iugum, so entl., daß er erst durchs Joch gehen muß, durchs Joch entl., Liv. – u. als publiz. t. t., einen Sklaven aus seiner Gewalt, alqm manu, Komik., Liv. u.a. (s. Fabri Liv. 24, 18, 12): u. bl. alqm, Komik. – u. einen Schuldner, librā et aere liberatum emittit, Liv. 6, 14, 5.

    lateinisch-deutsches > emitto

  • 14 acer

    [st1]1 [-] ăcĕr, ăcĕris, n.: érable, bois d'érable.    - acer coloribus inpar, Ov. M. 10: [l'érable dissemblable par ses couleurs] = l'érable aux feuilles de couleurs variées.    - fém. dans Serv. En. 2, 16. [st1]2 [-] ācĕr, cris, cre [cf. aceo, acies]:    - acer f., Enn. An. 406: acres m., Enn. An. 369 acrus, a, um [décad.] II acre, acc. n. adv Sall. H. 4, 76 ; Pers. 4, 127.    - cf. gr. ἀκίς, ἀκών, άκμή, ἄκρος. a - pointu, perçant.    - ferrum acre, Tac. G. 6: fer acéré.    - acres stimuli, Virg. En. 9, 718: aiguillons poignants. b - perçant, pénétrant, âpre, rude, vif [en parlant de ce qui affecte les sens].    - acetum acre, Cato, Agr. 104, 1: vinaigre piquant.    - suavitate acerrima, Cic. de Or. 3, 99: [parfum] d'une douceur très pénétrante.    - sonitus acer flammae, Virg. G. 4, 409: crépitement de la flamme.    - acrior frigoris vis, Liv. 21, 54, 8: la force plus pénétrante du froid.    - acris hiems, Hor. O. 1, 4, 1: l'âpre, le rude hiver. c - perçant, pénétrant [en parlant des sens et de l'intell.].    - sensus acerrimus, Cic. Fin. 2, 52: [la vue] le sens le plus pénétrant, le plus vif.    - animus acer, Cic. de Or. 2, 84: esprit vif. d - [en parlant du caractère] ardent, impétueux, énergique, ou [en mauv. part] violent, fougueux, passionné.    - milites acres, Cic. Cat. 2, 21: soldats ardents.    - hostis acerrimus, Cic. Verr. 5, 76: l'ennemi le plus acharné.    - acerrimi duces, Cic. Mur. 33: chefs les plus énergiques.    - Aufidus acer, Hor. S. 1, 1. 58: le violent Aufide.    - in dicendo acrior, Cic. Br. 86: orateur plus ardent.    - avec ad acer ad efficiendum, Cic. Clu. 67: prompt à réaliser.    - avec in abl. acer in rebus gerendis, Cic. Fam. 8, 15, 1: ardent dans l'action.    - avec in acc. litterae acriores in aliquem, Liv. 6, 22, 3: lettre plus violente à l'égard de qqn.    - avec abl. acer bellis, Virg. En. 10, 411: ardent dans les batailles.    - avec gén. acer militiae, Tac. H, 1, 5: infatigable soldat.    - acer + inf.: ardent à faire qqch. --- Sil. 3, 338. e - vif, violent, rigoureux [bonne ou mauv. part, en parlant de sentiments ou de choses abstraites].    - acer amor gloriae, Cic. Arch. 28: vif amour de la gloire.    - acrioribus suppliciis, Cic. Cat. 1, 3: avec des supplices plus rigoureux.    - acerrima pugna, Cic. Mur. 34: combat le plus acharné.    - acrioribus remediis, Cic. Clu. 67: avec des remèdes plus énergiques, avec des moyens plus efficaces.    - nox acerrima fuit, Cic. Sull. 52: ce fut la nuit la plus terrible.    - acris oratio, Cic. Or. 66: vivacité du style.    - acre, acris, subst. n.: âpreté, violence. --- Hor. S. 1, 10, 14.
    * * *
    [st1]1 [-] ăcĕr, ăcĕris, n.: érable, bois d'érable.    - acer coloribus inpar, Ov. M. 10: [l'érable dissemblable par ses couleurs] = l'érable aux feuilles de couleurs variées.    - fém. dans Serv. En. 2, 16. [st1]2 [-] ācĕr, cris, cre [cf. aceo, acies]:    - acer f., Enn. An. 406: acres m., Enn. An. 369 acrus, a, um [décad.] II acre, acc. n. adv Sall. H. 4, 76 ; Pers. 4, 127.    - cf. gr. ἀκίς, ἀκών, άκμή, ἄκρος. a - pointu, perçant.    - ferrum acre, Tac. G. 6: fer acéré.    - acres stimuli, Virg. En. 9, 718: aiguillons poignants. b - perçant, pénétrant, âpre, rude, vif [en parlant de ce qui affecte les sens].    - acetum acre, Cato, Agr. 104, 1: vinaigre piquant.    - suavitate acerrima, Cic. de Or. 3, 99: [parfum] d'une douceur très pénétrante.    - sonitus acer flammae, Virg. G. 4, 409: crépitement de la flamme.    - acrior frigoris vis, Liv. 21, 54, 8: la force plus pénétrante du froid.    - acris hiems, Hor. O. 1, 4, 1: l'âpre, le rude hiver. c - perçant, pénétrant [en parlant des sens et de l'intell.].    - sensus acerrimus, Cic. Fin. 2, 52: [la vue] le sens le plus pénétrant, le plus vif.    - animus acer, Cic. de Or. 2, 84: esprit vif. d - [en parlant du caractère] ardent, impétueux, énergique, ou [en mauv. part] violent, fougueux, passionné.    - milites acres, Cic. Cat. 2, 21: soldats ardents.    - hostis acerrimus, Cic. Verr. 5, 76: l'ennemi le plus acharné.    - acerrimi duces, Cic. Mur. 33: chefs les plus énergiques.    - Aufidus acer, Hor. S. 1, 1. 58: le violent Aufide.    - in dicendo acrior, Cic. Br. 86: orateur plus ardent.    - avec ad acer ad efficiendum, Cic. Clu. 67: prompt à réaliser.    - avec in abl. acer in rebus gerendis, Cic. Fam. 8, 15, 1: ardent dans l'action.    - avec in acc. litterae acriores in aliquem, Liv. 6, 22, 3: lettre plus violente à l'égard de qqn.    - avec abl. acer bellis, Virg. En. 10, 411: ardent dans les batailles.    - avec gén. acer militiae, Tac. H, 1, 5: infatigable soldat.    - acer + inf.: ardent à faire qqch. --- Sil. 3, 338. e - vif, violent, rigoureux [bonne ou mauv. part, en parlant de sentiments ou de choses abstraites].    - acer amor gloriae, Cic. Arch. 28: vif amour de la gloire.    - acrioribus suppliciis, Cic. Cat. 1, 3: avec des supplices plus rigoureux.    - acerrima pugna, Cic. Mur. 34: combat le plus acharné.    - acrioribus remediis, Cic. Clu. 67: avec des remèdes plus énergiques, avec des moyens plus efficaces.    - nox acerrima fuit, Cic. Sull. 52: ce fut la nuit la plus terrible.    - acris oratio, Cic. Or. 66: vivacité du style.    - acre, acris, subst. n.: âpreté, violence. --- Hor. S. 1, 10, 14.
    * * *
    I.
        Acer, aceris, n. g. prima et pen. corr. Arbor. Erable.
    II.
        Acer, haec acris, hoc acre. Aspre, Hisnel, Fort, Vehement.
    \
        In rebus gerendis acer. Caelius ad Ciceronem. Prompt, Vif, Subtil.
    \
        Acerrimum acetum. Celsus. Bien fort.
    \
        Acies acris ingenii, Cic. La poincte d'un esprit subtile et ague, Esprit vif et subtil.
    \
        Aduersarius acerrimus. Cic. Dur et aspre ennemi.
    \
        AEtas acris. Ouid. Forte et vive.
    \
        Amator acer, qui amat vehementius. Cic. Fort amoureux.
    \
        Amor acer. Cic. Amour ardent.
    \
        Animaduersor acer et diligens. Cic. Qui prend garde de bien pres, et regarde aguement.
    \
        Acri animo se defendebat. De grand courage.
    \
        Animus acer et praesens. Cic. Vif, Subtil, Non endormi.
    \
        Apri acres. Ouid. Forts et puissants.
    \
        Arcus acer. Virg. Fort.
    \
        Ardor acrior. Claud. Plus grand et plus vehement.
    \
        Astus acer. Valer. Flac. Subtile finesse.
    \
        Bellum acre et magnum. Cic. Aspre, Quand les deux parties sont fort irritees l'une contre l'autre.
    \
        Caedes acris. Ouid. Grand et cruel meurtre.
    \
        Canis acer. Horat. Aspre et hardi.
    \
        Canis naribus acer. Ouid. Qui ha bon nez.
    \
        Cibi acres. Plin. Viandes sures, Aigrettes et poignantes.
    \
        Cogitatio acerrima atque attentissima. Cic. Quand on pense bien profondement. \ Consilia acriora. Tacit. Violents.
    \
        Cor acre. Lucret. Chault et cholere.
    \
        Cupiditas acerrima et fortissima. Cic. Ardent et vehement desir, ou convoitise. \ Cura acris. Cic. Grand soing.
    \
        Curae acres. Lucret. Dures, fascheuses et poignantes.
    \
        Cursus acer. Stat. Viste, Legier.
    \
        Custodia acris. Tacit. Soigneuse et vigilante, forte et puissante garde.
    \
        Dolor acer. Virg. Aspre. \ Dominus acer. Lucret. Rude.
    \
        Egestas acris. Lucret. Dure.
    \
        Equus acer. Virg. Vif, Hisnel, Ardent.
    \
        Fauor plebis acrior in Domitium. Tacit. Plus grand et plus vehement.
    \
        Fax acerrima. Tacit. Acerrimam bello facem praetulit. Il a esté le principal esmouveur et allumeur de guerre.
    \
        Flagitator assiduus et acer. Cic. Diligent et presque importun.
    \
        Frigus acre. Lucret. Aspre.
    \
        Fuga acris. Virg. Viste.
    \
        Gustu acri mordet. Elle ha un goust aspre et piquant.
    \
        Homo acer, pro Aspero. Terent. Aspre et rude.
    \
        Homo acer, pro Forti. Virgil. Fort, Vaillant.
    \
        Hyems acris. Plaut. Fort iver et aspre.
    \
        Acer in absentes linguae iactator. Claudian. Aigre detracteur et mesdisant.
    \
        Imagines acres. Cic. Qui excitent et esmeuvent.
    \
        Quanquam fuit acri ingenio. Cic. Vif et subtil esprit.
    \
        Inimicus acerrimus. Cic. Tresrude, Tresaspre, Tresaigre.
    \
        Hoc acri intentione seruandum est. Plin. Fort soigneusement. et attentivement.
    \
        Inuidia acris. Horat. Grande, Aspre.
    \
        Iudicium acre. Cic. Bon jugement, Grande consideration.
    \
        Memoria acris. Cic. Bonne et vive memoire.
    \
        Militia acris. Horat. Forte et aspre guerre.
    \
        Ministerium acre. Tacit. Difficile et de grande entreprinse.
    \
        Morsus acer. Catullus. Aspre morsure.
    \
        Natura acris. Horat. Vive et forte.
    \
        Oculus acer et acutus. Cic. Voyant cler.
    \
        Odor acer, apud Plinium saepe legitur, pro Odore vehementiore. Fort odeur.
    \
        Potentia solis acrior. Virg. La grande force du soleil.
    \
        Potor acer. Horat. Grand buveur, Fort buveur.
    \
        Praelium acre. Tacit. Rude et aspre combat.
    \
        Pruina acris. Lucret. Forte gelee.
    \
        Remex acer. Virg. Puissant gacheur.
    \
        Rubor acer. Senec. Rougeur vive et ardente.
    \
        Sensus videndi acerrimus. Cic. L'oeil, ou l'organe de veoir est le plus vif, le plus prompt, et plus soubdain de touts les sens.
    \
        Silentium acre et intentum. Plin. Fort grande silence.
    \
        Sol acer. Plin. Soleil aspre et ardent.
    \
        Sonipes acer. Stat. Haquenee vive et deliberee.
    \
        Stimuli acres. Horat. Fort poignants et esmouvants, Aspres.
    \
        Stomachus acer. Horat. Quand la viande s'aigrit et corrompt dedens l'estomach.
    \
        Studium acre Cic. Soigneuse diligence, Grand travail et estude.
    \
        Testes acerrimi: Plaut. Tesmoings qui pressent fort un accusé, et qui luy maintiennent le cas en barbe.
    \
        Tibia acri commendare aliquem. Horat. Le louer, ou escrire ses louanges par vers composez avec grande diligence, ou Le louer haultement, Le louer hault et cler.
    \
        Venenum acre. Lucret. Forte poison.
    \
        Vir acer. Cic. Fort et vertueux, Vaillant.
    \
        Visus acer. Plin. Veue fort ague.
    \
        Vultus acer. Lucret. Rude et aspre regard ou visage.
    \
        Acre, pro Acriter. Persius. Aigrement, Asprement.

    Dictionarium latinogallicum > acer

  • 15 claresco

    clāresco, ĕre, clārui [clareeo] - intr. - [st1]1 [-] devenir clair, briller, étinceler.    - clarescit dies, Sen. Herc. Fur. 123: le jour commence à luire. --- Val. Fl. 7, 3; Tac. An. 15, 37. [st1]2 [-] devenir illustre, s’illustrer.    - ex gente Domitia duae familiae claruerunt, Suet. Ner. 1: deux branches de la famille Domitia se rendirent illustres.    - quoquo facinore clarescere, Tac. An. 4, 52: se faire un nom à tout prix. --- Tac. H. 2, 53; G. 14; Or. 36; Suet. Gram. 17; Just. 2, 1. [st1]3 [-] devenir distinct [pour l’oreille].    - clarescunt sonitus, Virg. En. 2, 301: les bruits se précisent.    - praeclusis, quibus clarescunt (tibiae) foraminibus, Quint. 1, 11, 7: quand on bouche les trous qui donnent un son aigu [à la flûte]. --- Gabius Bassus d. Gell. 5, 7, 2. [st1]4 [-] devenir distinct [pour l’esprit], devenir évident.    - alid ex alio clarescet, Lucr. 1, 1115: une chose s’éclairera par une autre.    - verba ipso materiae nitore clarescunt, Quint. 3, 8, 61: de la clarté de l'idée naît la clarté de l'expression. --- Quint. 8, 5, 19; 6, 4, 9; Macr. Somn. Scip. 2, 12.
    * * *
    clāresco, ĕre, clārui [clareeo] - intr. - [st1]1 [-] devenir clair, briller, étinceler.    - clarescit dies, Sen. Herc. Fur. 123: le jour commence à luire. --- Val. Fl. 7, 3; Tac. An. 15, 37. [st1]2 [-] devenir illustre, s’illustrer.    - ex gente Domitia duae familiae claruerunt, Suet. Ner. 1: deux branches de la famille Domitia se rendirent illustres.    - quoquo facinore clarescere, Tac. An. 4, 52: se faire un nom à tout prix. --- Tac. H. 2, 53; G. 14; Or. 36; Suet. Gram. 17; Just. 2, 1. [st1]3 [-] devenir distinct [pour l’oreille].    - clarescunt sonitus, Virg. En. 2, 301: les bruits se précisent.    - praeclusis, quibus clarescunt (tibiae) foraminibus, Quint. 1, 11, 7: quand on bouche les trous qui donnent un son aigu [à la flûte]. --- Gabius Bassus d. Gell. 5, 7, 2. [st1]4 [-] devenir distinct [pour l’esprit], devenir évident.    - alid ex alio clarescet, Lucr. 1, 1115: une chose s’éclairera par une autre.    - verba ipso materiae nitore clarescunt, Quint. 3, 8, 61: de la clarté de l'idée naît la clarté de l'expression. --- Quint. 8, 5, 19; 6, 4, 9; Macr. Somn. Scip. 2, 12.
    * * *
        Claresco, clarescis, clarescere. Quint. Estre cler et manifeste, Devenir cler.
    \
        Dies clarescit. Senec. Le jour s'esclercist, ou devient cler.
    \
        Plausu clarescere vulgi. Claud. Estre fort loué du commun populaire.

    Dictionarium latinogallicum > claresco

  • 16 mano

    māno, āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] couler, ruisseler, dégoutter.    - tepidae manant ex arbore guttae, Ov. M. 10.500: des gouttes tièdes coulent de l'arbre.    - manat ex omni corpore sudor, Enn.: la sueur coule sur tout son corps.    - Herculis simulacrum multo sudore manavit, Cic. Div. 1: la statue d'Hercule fut toute ruisselante de sueur. [st1]2 [-] se répandre, se propager, circuler, émaner.    - manat tota urbe rumor, Liv. 2.49: la nouvelle se répand dans toute la ville.    - aër, qui per maria manat, Cic.: l'air qui circule sur la mer.    - nec varii cessant sonitus manare per auras, Lucr. 6: et des bruits variés ne cessent de se répandre dans les airs.    - manavit non solum per Italiam, verum etiam transcendit Alpes, Cic. Cat. 4: (ce mal) se propagea en Italie et franchit même les Alpes.    - fidei nomen manat longius, Cic.: le mot fides a un sens plus étendu. [st1]3 [-] naître de, sortir de, provenir de; s'échapper de, être oublié.    - multa a luna manant, Cic.: la lune a beaucoup d'influence (sur les corps).    - manantia, n. plur. (= τὰ ῥεύματα), Plin.: suintement (des plaies).    - peccata ex vitiis manant, Cic.: les fautes naissent des vices.    - a quo haec omnis, quae est de vita et de moribus, philosophia manavit, Cic. Tusc. 3: (Socrate) de qui provient toute cette philosophie relative à la conduite et aux moeurs.    - omne supervacuum pleno de pectore manat, Hor. A. P. 337: tout le superflu s'échappe entièrement de l'esprit. - tr. - [st1]4 [-] faire couler, distiller, verser.    - manare poetica mella, Hor. Ep. 1, 19, 44: distiller le miel de la poésie (être poète).    - lacrimas marmora manant, Ov. M. 6.312: le marbre verse des larmes.
    * * *
    māno, āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] couler, ruisseler, dégoutter.    - tepidae manant ex arbore guttae, Ov. M. 10.500: des gouttes tièdes coulent de l'arbre.    - manat ex omni corpore sudor, Enn.: la sueur coule sur tout son corps.    - Herculis simulacrum multo sudore manavit, Cic. Div. 1: la statue d'Hercule fut toute ruisselante de sueur. [st1]2 [-] se répandre, se propager, circuler, émaner.    - manat tota urbe rumor, Liv. 2.49: la nouvelle se répand dans toute la ville.    - aër, qui per maria manat, Cic.: l'air qui circule sur la mer.    - nec varii cessant sonitus manare per auras, Lucr. 6: et des bruits variés ne cessent de se répandre dans les airs.    - manavit non solum per Italiam, verum etiam transcendit Alpes, Cic. Cat. 4: (ce mal) se propagea en Italie et franchit même les Alpes.    - fidei nomen manat longius, Cic.: le mot fides a un sens plus étendu. [st1]3 [-] naître de, sortir de, provenir de; s'échapper de, être oublié.    - multa a luna manant, Cic.: la lune a beaucoup d'influence (sur les corps).    - manantia, n. plur. (= τὰ ῥεύματα), Plin.: suintement (des plaies).    - peccata ex vitiis manant, Cic.: les fautes naissent des vices.    - a quo haec omnis, quae est de vita et de moribus, philosophia manavit, Cic. Tusc. 3: (Socrate) de qui provient toute cette philosophie relative à la conduite et aux moeurs.    - omne supervacuum pleno de pectore manat, Hor. A. P. 337: tout le superflu s'échappe entièrement de l'esprit. - tr. - [st1]4 [-] faire couler, distiller, verser.    - manare poetica mella, Hor. Ep. 1, 19, 44: distiller le miel de la poésie (être poète).    - lacrimas marmora manant, Ov. M. 6.312: le marbre verse des larmes.
    * * *
        Mano, manas, manare. Sortir.
    \
        Manare, Couler, Fluer.
    \
        Sudor ad imos manabat talos. Horat. Sortoit, Couloit.
    \
        Manat e fontibus. Cic. Sort et coule.
    \
        Manabant omnibus gaudio lachrymae. Liu. Les larmes sortoyent à touts de joye.
    \
        Gelidus toto manabat corpore sudor. Virg. Sortoit, Couloit.
    \
        Manat cruore culter. Liuius. Le sang decoule et distille du cousteau.
    \
        Manat sudore. Liu. Il jecte hors une sueur, Il sue.
    \
        Manat picem haec arbor. Plin. Jecte hors et degoutte de la poix.
    \
        Latius manabit haec ratio. Cic. S'espandera et servira à plusieurs autres choses.
    \
        Tristis a Mutina fama manauit. Cic. Mauvaises nouvelles sont venues de, etc.
    \
        Manat tota vrbe rumor. Liu. Le bruit s'espand, et se seme, ou va par toute la ville.
    \
        Quum serperet in vrbe infinitum malum, idque manaret in dies latius, etc. Cic. Croissoit de plus en plus.
    \
        Manantia vlcera. Plin. Qui croissent et gaignent tousjours.

    Dictionarium latinogallicum > mano

  • 17 crepitus

    crepitus, ūs, m. (crepo), v. jedem kurz abgebrochenen Schall, deutsch, je nach dem Zusammenhange, das Klappern (Geklapper), das Knattern (Geknatter), das Knarren (Geknarr), Knurren (Geknurr), Knallen (Geknall), Klatschen (Geklatsch); das Knistern (Geknister), Knittern (Geknitter), Knirschen (Geknirsch), Klirren (Geklirr); das Schwirren (Geschwirr); das Knacken (Geknack), Krachen (Gekrach), Dröhnen (Gedröhn); das Rasseln (Gerassel), das Prasseln (Geprassel); das Rauschen, Sausen, Brausen; das Plätschern; das Schmatzen, Schnalzen, cr. creber (in Städten u. Dörfern), Varro: echo crepitu clangente cachinnat, Acc. fr.: num qui strepitus, clamor, crepitus exauditus est? Cornif. rhet.: quemadmodum aves etiam inanis fundae sonitus (Sausen) territat, ita nos non ad ictum (Schlag) tantum exagitamur, sed ad crepitum (Krachen), Sen.: magis mihi vox avocare (stören) videtur, quam crepitus, Sen. – u. so von Waffen, cr. armorum, Liv.: cr. gladiorum, Auct. b. Hisp.: quatientium scuta in patrium quendam modum horrendus armorum cr., Liv.: ad crepitum primum missilium avolare (v. Vögeln), Liv.: ancilia cum crepitu suā sponte mota, Iul. Obs. – v. metallenen, irdenen usw. Geräten, crepitus (Plur.) frenorum, Varro: cr. calicis, Vitr.: si trulla inverso crepitum dedit aurea fundo, Iuven. – der Türangeln
    ————
    u. Türriegel, sonitum prohibe forium et crepitum cardinum, Plaut.: sonitum et crepitum claustrorum audio, Plaut. – der Mühle, molae crepitum faciebant, Naev. com. 114. – v. einem Plantuche, das der Wind aufpeitscht, carbasus ut quondam magnis intenta theatris dat crepitum (rauscht), Lucr. – von musikal. Instrum., crepitus musicus, Pacuv. fr.: crepitus ac tinnitus aeris, Solin.: cum aeris crepitu (unter Beckenschall), Liv.: ebenso crepitus (Beckengeklirr, -gerassel) ululatusque nocturni (bei den Bacchanalien), Liv.: cr. testarum (Kastagnetten aus Ton), Iuven.: crepitu dissono auxilians (bei Mondfinsternis), Plin.: magno tibiarum et scabellorum crepitu, Suet. – v. berstenden, brechenden usw. Ggstdn., cr. arboris, Plin.: crispans cr. aedificiorum, das wirbelnde Krachen, Plin.: montes duo inter se concurrerunt crepitu maximo, Plin. – v. Feuer u. v. brennenden Ggstdn., cr. ignis od. ignium, Plin. u. Amm.: cr. viridis materiae flagrantis, Liv. – v. Regen, imbrium per folia cr., Plin. – v. Donner u. Dröhnen in der Luft, nec fulmine tanti dissultant crepitus, Verg.: u. (beim Erscheinen einer Gottheit) strepitus (Lärm), crepitus (Prasseln), sonitus (Krachen), tonitrus (Donnern), Plaut. – v. Teilen des menschl. u. tier. Körpers, cr. alarum, Liv.: cr. articulorum, cum se ipsae manus frangunt, Sen.: cr. dentium, Zähneklappern, Cic.: cr. digitorum, Schnalzen der F., Schnippchenschlagen (als Zeichen
    ————
    für den Sklaven, zum Dienst des Herrn zu erscheinen), Mart.: cr. illisae manus umeris, Sen.: pedum crepitus (schallende, knarrende Fußtritte), strepitus hominum, Cic. – von auf den Körper fallenden Schlägen, cr. plagarum, Cic. – v. lauten Blähungen, cr. polentarius, Plaut.: cr. ventris, im Zshg. auch bl. crepitus, der Knall (griech. πορδή, hingegen flatus, der Wind, die lautlose Blähung, griech. βδέσμα), ventre redditi crepitus, Sen.: veniam dare flatum crepitumque ventris in convivio emittendi, Suet.: reddere crepitus (auch vom Esel usw.), Sen. u. Plin.: sed illi (Stoici) crepitus aiunt aeque liberos ac ructus esse oportere, Cic. – v. artikul. Tönen, crepitus vocum, laut schallende Töne, Sen.: virtus et philosophia et iustitia verborum inanium crepitus est, sind ein leerer Schall, Amm.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > crepitus

  • 18 emitto

    ē-mitto, mīsī, missum, ere, herausgehen-, herauslaufen lassen, u. zwar (wie mitto) in doppelter Beziehung, sowohl = »herausgehen-, herauslaufen machen (faire aller)«, als auch »zulassen, daß etwas herausgeht, herausläuft (laisser aller)«; dah. I) herausgehen-, -laufen lassen = aus einem Orte heraus-, fortschicken od. -senden, ausschicken, -senden, A) im allg.: equitatus pabulandi causā emissus (sc. e castris), Caes.; vgl. pabulatum emittitur nemo, Caes.: paucos navigio in ripam, Curt. – B) insbes.: 1) als milit. t. t., gegen den Feind aus einem Orte (aus dem Lager, aus der Schlachtreihe) heraus- od. ausschicken, -senden, ausrücken lassen, abschicken, entsenden, essedarios ex silvis, Caes.: cohortes ex statione et praesidio, Caes.: equites in hostem, Liv.; vgl. equitibus emissis, equitatu emisso, Caes.: Thracas leviter armatos in beluas, Curt. – 2) gewaltsam aus einem Orte, stoßend, schleudernd herauswerfen, - schleudern, a) lebende Wesen = herausstoßen, heraus-, fortjagen, -weisen, alqm ex domo, Cic.: ut ab te non emissus ex urbe, sed immissus in urbem esse videatur, Cic.: septima (oratio), cum Catilinam emissi, Cic.; vgl. ut tam capitalem hostem non comprehenderim potius, quam emiserim, Cic. – b) lebl. Objj. heraus-, abwerfen = heraus-, fort-, abschleudern, absenden, abschießen, baculum in animal, Plin.: ha-
    ————
    stam in fines eorum, Liv.: pila, Caes.: pilum aut sudem, Quint.: iacula eminus, Sall.: sagittas maiore nixu quam effectu, Curt.: in naves saxa ingenti pondere, Liv.: fulmina, Cic. – im Bilde, cum illud facete dictum emissum haerere debeat, Cic.: argumentum emissum adhaerescit, Liv.: nihil est tam volucre quam maledictum; nihil facilius emittitur, nihil citius excipitur, latius dissipatur, Cic.: das Bild von stechenden Insekten, aculeum, Cic. u.a.: aculeos in hominem et reum, Cic.; vgl. Fabri Liv. 23, 42, 5. – 3) aus sich heraus-, fortgehen machen = von sich schicken, - senden, -geben, von sich ausgehen od. ausströmen lassen, a) v. Körpern übh.: emittit terra halitum divinum, Plin.: emittit nebulam amnis, Plin.: emittunt odorem rosae, Plin.: disceus (cometes) raros e margine (radios) emittit, Plin. – refl., si nubium conflictu ardor expressus se emiserit (hervorbräche), id esse fulmen, Cic. – b) v. Flüssen, entströmen ( lassen), amnis tenues reliquias in mare emittit, Curt.: e quibus (fontibus) collatae aquae per prona montis flumer emittunt, Curt. – c) von Gewächsen = hervortreiben, folia, Plin.: emittit vitis uvam, Plin.: emittit brachia hedera, Plin.: emissi a radice caules, Plin.: medial, ulmi emittuntur in ramos, breiten sich aus, Plin. – d) v. leb. Wesen: animam, aushauchen, Nep. Epam. 9, 3; vgl. Sen. ep. 101, 14: ova, fahren lassen, Plin. – bes. einen Ton, Laut von sich geben, fahren-, fallen
    ————
    lassen, hören-, sich verlauten lassen, flatum crepitumque ventris, Suet.: sonitus ex alto emittitur, Lucr.: varios sonitus linguae, Lucr.: vox caelo emissa, Liv.: moriere, si vocem (einen Laut) emiseris, Liv. – emissa a deo oracula, Plin. – 4) eine Flüssigkeit aus einem Orte herauslassen, ablassen, a) Gewässer: aquam ex lacu Albano, Liv.: lacum, Cic.: Pomptinam paludem in mare, Prophyr. Hor. – b) aus einem Körper ablassen, abzapfen, α) aus dem tierischen Körper (bes. als mediz. t. t.): homo solus emisso umore caecitate liberatur, Plin.: quidquid umoris corrupti contraxerit, emittendum, Quint. – sanguinem de aure u. ex auricula, Col.: sanguinem venis, zur Ader lassen, Plin. – β) aus einem vegetabil. Körper: grossus eius (fici) non maturescit nisi incisurā emisso lacte, Plin. – 5) eine Schrift in die Welt schicken, herausgeben, si quando aliquid dignum nostro nomine emisimus, Cic.: librum, Quint.: libellos Plin. Ep.: exiguos elegos, Hor.
    II) (= laisser aller) heraus- (gehen od. laufen) lassen = fortlassen, entlassen, loslassen, laufen-, fliegen lassen, etwas aus der Hand usw. fahren-, fallen lassen u. dgl., A) im allg.: 1) eig.: a) leb. Objj.: agnos (conclusos) foras, Plaut.: alqm noctu per vallum, Caes.: columbam, Varro: emissus palumbus, Plin. – b) lebl. Objj.: scutum manu, Caes.: caseum ore, Phaedr. – 2) übtr.: alqm de manibus, aus den
    ————
    Händen lassen, sich entschlüpfen lassen, Cic.: bes. hostem de manibus od. e manibus, Liv.: so auch certamen manibus, Liv.: emissa de manibus res est, Liv. – B) insbes.: 1) im Zirkus, a) einen Wettrenner aus den Schranken ablaufen-, abrennen lassen, aperiam carceres et equos emittere incipiam, Varro r. r. 2, 7, 1: ut cum aequalibus possis, quibuscum tamquam e carceribus emissus sis, cum isdem ad calcem, ut dicitur, pervenire, Cic. de amic. 101. – b) ein Tier aus dem Käfig loslassen, ex porta ludis quom emissust lepus, Plaut. Pers. 436. – 2) aus dem Gefängnis, aus der Gefangenschaft u. übh. aus seiner Gewalt entlassen, freilassen, -geben, a) aus dem Gef.: alqm e od. de carcere, Cic., ex vinculis, Cic., e custodia, Cic. – b) aus der Gefangensch. u. übh. aus seiner Gewalt: em. anguem, laufen lassen, Cic. – als milit. t. t., Kapitulierende, Kriegsgefangene aus seiner Gewalt entlassen, frei abziehen lassen, alqm ex obsidione, Liv., u. bl. alqm, Liv.: alqm nudum, Liv.: Punicum praesidium, Liv.: alqm sub iugum, so entl., daß er erst durchs Joch gehen muß, durchs Joch entl., Liv. – u. als publiz. t. t., einen Sklaven aus seiner Gewalt, alqm manu, Komik., Liv. u.a. (s. Fabri Liv. 24, 18, 12): u. bl. alqm, Komik. – u. einen Schuldner, librā et aere liberatum emittit, Liv. 6, 14, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > emitto

  • 19 crepitus

    crĕpĭtus, ūs, m. [crepo], a rattling, creaking, clattering, clashing, rustling, a noise, etc. (in good prose).
    I.
    In gen.:

    cardinum,

    Plaut. Curc. 1, 3, 1; cf.

    claustrorum (with sonitus),

    id. ib. 1, 3, 47:

    carbasi,

    Lucr. 6, 110:

    e motu frenorum,

    Varr. R. R. 2, 7, 12:

    dentium,

    a chattering, Cic. Tusc. 4, 8, 19:

    pedum,

    id. Top. 12, 52:

    armorum,

    Liv. 25, 6, 21; 38, 17, 5: alarum (anserum). id. 5, 47, 4:

    plagarum,

    Cic. Verr. 2, 5, 62, § 162:

    inlisae manus umeris,

    Sen. Ep. 56, 1:

    tibiarum et scabellorum,

    Suet. Calig. 54:

    arboris,

    Plin. 10, 18, 20, § 40:

    imbrium,

    a pattering, id. 12, 1, 5, § 10:

    sonitus, tonitrus,

    a crash, Plaut. Am. 5, 1, 10: digitorum, a snapping of the fingers, as the signal of a command (cf. crepo and concrepo), Mart. 14, 119.—
    II.
    In partic.: crepitus (sc. ventris), a breaking wind with noise, = pordê (diff. from flatus, without noise), Plaut. Curc. 2, 3, 16; Cic. Fam. 9, 22, 5: Sen. Ep. 91, 19; Plin. 27, 12, 87, § 110 al.;

    with flatus,

    Suet. Claud. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > crepitus

  • 20 lituus

    lĭtŭus, i ( gen. plur. lituum, Luc. 1, 237; Val. Fl. 6, 166; Sil. 13, 146), m. [prob. Etruscan; prim. signif. crooked].
    I.
    Lit.
    A.
    The crooked staff borne by the augurs, an augur's crook or crosier, augural wand:

    dextra manu baculum sine nodo aduncum tenens, quem lituum appellaverunt,

    Liv. 1, 18, 7; cf.:

    lituus iste vester, quod clarissimum est insigne auguratus,

    Cic. Div. 1, 17. [p. 1073] 30;

    Geh. 5, 7, 8: Quirinalis,

    Verg. A. 7, 187:

    lituo pulcher trabeaque Quirinus,

    Ov. F. 6, 375.—
    B.
    A crooked wind-instrument (used to give signals in war), a curved trumpet, cornet, clarion: lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 Vahl.); Verg. A. 6, 167:

    jam lituus pugnae signa daturus erat,

    Ov. F. 3, 216:

    lituo tubae Permixtus sonitus,

    Hor. C. 1, 1, 23:

    stridor lituum clangorque tubarum,

    Luc. 1, 237:

    cornua cum lituis audita,

    Juv. 14, 200.—
    II.
    Transf., a signal: de lituis, boôpidos, Cic. Att. 2, 12, 2.—
    III.
    Trop., an instigator, author:

    lituus meae profectionis,

    Cic. Att. 11, 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > lituus

См. также в других словарях:

  • Sonĭtus — (lat.), der Schall, s.d. S. aurium, so v.w. Ohrtönen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • sonitus — index noise Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Sonitus aurium — So̱nitus a̲u̲|rium [lat. sonitus = Schall, Klang; ↑Auris] m; : „Ohrenklingen“, subjektiv empfundenes Geräusch bei Erkrankungen des Hörorgans …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Sonitus Aurium — So|ni|tus Au|ri|um der; <zu lat. sonitus »Schall, Klang« u. auris »Ohr«> Ohrenklingen, subjektiv empfundenes Geräusch bei Erkrankungen des Hörorgans (Med.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Giovanni Paisiello — (or Paesiello) (May 9, 1740 ndash; June 5, 1816), was an Italian composer of the Classical era. LifePaisiello was born at Taranto, where he attended the Jesuit college. The beauty of his singing voice attracted attention so much, that in 1754 he… …   Wikipedia

  • Sonido — (Del lat. sonitus, ruido.) ► sustantivo masculino 1 Sensación producida en el oído por el movimiento vibratorio de los cuerpos en el aire. SINÓNIMO ruido 2 Modo especial de sonar una cosa: ■ me gusta el sonido de esa guitarra. SINÓNIMO sonoridad… …   Enciclopedia Universal

  • CAMPTERES — Graeca vox καμπτῆρες, apud Auctorem incertum de Vita et gestis Alexandri, qui Graece et Latine scriptus in Bibliothecis servatur, sunt curricula seu spatia in Circo, quae alii κύκλους, διαύλους, item ςτάδια, dixêre, Latini quoque metas nonnumquam …   Hofmann J. Lexicon universale

  • sunet — SÚNET, sunete, s.n. 1. Vibraţie a particulelor unui mediu elastic care poate fi înregistrată de ureche. ♢ Sunet asociat = semnal de frecvenţă audio care însoţeşte imaginea de televiziune. Sunet complex = sunet compus din mai multe sunete pure.… …   Dicționar Român

  • Cakewalk (company) — Cakewalk is a company based in Boston, Massachusetts that develops music production software. Their best known product is their comprehensive music sequencer SONAR, which is designed for professional use. SONAR incorporates multi track recording… …   Wikipedia

  • Lysias — (Greek: Λυσίας) (born ca. 445 BC; died ca. 380 BC) was an Attic orator.LifeAccording to Dionysius of Halicarnassus and the author of the life ascribed to Plutarch, Lysias was born in 459 BC, which would accord with a tradition that Lysias reached …   Wikipedia

  • La Sône — 45° 06′ 43″ N 5° 16′ 43″ E / 45.1119444444, 5.27861111111 …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»