Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

simulabo/de

  • 1 simulo

    simulo, āvī, ātum, āre (similis), ähnlich machen, I) eig.: A) im allg.: simulata magnis Pergama, Verg.: Minerva simulata Mentori, die die Gestalt des Mentor angenommen, Cic. – B) insbes.: 1) = abbilden, darstellen, cupressum, Hor.: aera Alexandri vultum simulantia, Hor.: m. folg. Acc. u. Infin., percussam sua simulat de cuspide terram edere fetum, stellt dar, wie das Land usw., Ov. met. 6, 80. – 2) = nachahmen, nimbos, Verg.: Catonem, Hor. – II) übtr., etwas zum Scheine äußern od. vorgeben, sich den Anschein von etwas geben, sich stellen, als ob usw., mortem, Ter. u. Cic.: gaudia vultu, Ov.: lacrimas, Ov.: negotia, mit Verstellung, mit Schlauheit seine Geschäfte führen, Sall.: simulabat aegrum, stellte sich krank, spielte die Rolle eines Kranken, Liv.: so auch simula sanum, Ov.: aliud agentes, aliud simulantes, Cic.: m. dopp. Akk., per ambitionem sese probos simulare, Sall. Iug. 85, 9: praegravem aut delumbem sese simulans, Plin. 10, 103. – m. folg. Acc. u. Infin. (deutsch zuw. durch »angeblich, vorgeblich, anscheinend, scheinbar«), simulat se aegrotare, stellt sich krank, Cic.: simulavit se furere, Cic.: se Tarentum proficisci simulavit, Cic.: manere iis bellum, quod positum simuletur, der angeblich beigelegt sei, Liv.: schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, Quint. – poet. m. folg. bl. Infin., simulat Iove natus abire, Ov. met. 2, 697: simulatque gradu discedere verso, ibid. 4, 338. – m. quasi, verum quasi affuerim tamen simulabo, Plaut.: quod illa autem simulet quasi gravedo profluat, Plaut. – absol., cur simulat? warum verstellt er sich? Ter.: non sui commodi causā simulare, Cic.: simulandi gratiā vineas agere, Sall.: si simulasse vocat crimen, simulavimus ambo, Ov. – unpers., quid est quod amplius simuletur? Ter. heaut. 901. – Abl. absol. simulātō (unter dem Vorgeben) m. folg. quod (daß) u. Konj., Dict. 2, 15. Heges. 5, 38. – Bes. Partiz. simulātus, a, um, scheinbar, nur den Schein habend, erheuchelt (Ggstz. verus), lacrimae, Liv.: amicitia, Nep.: sedulitas, Cic.: falsa ista et simulata (angeblich) emptio, Cic.: verba, Verg.: nec simulatum quicquam potest esse diurnum, keine Vorspiegelung (kein Blendwerk) kann sich lange halten, Cic.

    lateinisch-deutsches > simulo

  • 2 stellen

    stellen, I) im allg.: statuere (einen Stand geben, machen, daß etwas steht, z.B. vas in loco frigido: u. alqm capite pronum in terram: u. iuvencum ante aram). – constituere (einen festen Stand anweisen, z.B. milites in colle, in fronte). – astituere (neben etwas stehen machen, z.B. alqm ad lectum aegroti). – ponere (eine Sache wo hinsetzen, z.B. speculum in cathedra). – collocare (eine Sache ihren Platz einnehmen lassen, z.B. suo quidque in loco). – disponere (an verschiedenen Orten planmäßig aufstellen, z.B. tormenta in muris: u. stationes portis: dann in Ordnung stellen, libros). – ordinare. instruere (in Ordnung, in Schlachtordnung aufstellen, z.B. milites, copias, aciem). – eine Sache wieder an ihren Ort st., rem suo loco reponere. – etwas um etwas st., cingere alqd alqā re (z.B. domum custodibus). – etwas vor etwas st., alqd apponere alci rei od. ad alqd (z.B. foco: u. adignem); proponere alqd alci rei (z.B. igni). – sich an einen Ort, neben einen Ort st., consistere in alqo loco (auf einen Platz, z.B. in aditu): sich an oder neben etwas st., consistere ad alqd (z.B. ad mensam); assistere ad alqd (z.B. ad fores): sich auf jmd. st., alci insistere (z.B. iacentibus): sich vor jmd. st., accedere ad alqm (zu jmd. hingehen); alqm corporesuo protegere (jmd. mit seinem Körper decken und so schützen). – jmd. vor Augen st., alqmin conspectum dare: etwas vor Augen st., proponere ante oculos u. bl. proponere (jmdm., alci: sich, sibi). – etwas hoch st., alqd magni facere (hochhalten, viel auf etwas geben); alqd valde probare (sehr beifallswert finden): etwas sehr hoch, am höchsten st., alqd plurimi facere (sehr hochhalten); alqd maxime probare (am meisten beifallswert finden); alqd mirari (bewundern): etwas höher st. als etc., rem superiorem esse ducere quam etc.: wer ist so hochgestellt, daß ihn nicht etc., quis tantus est, quem non etc.: ein Hochgestellter, s. hoch (S. 1345). – II) prägn.: a) eine Person stellen, d. i. persönlich erscheinen lassen: sistere (im allg., bes. vor Gericht). – mittere (schicken, z.B. Soldaten). – adducere (herbeibringen, z.B. testem). – dare (geben, hergeben, z.B. praedem, vadem: u. vicarium: u. obsides). – für jmd. einen Mann st., alci expedirevicarium (ihm einen Stellvertreter verschaffen). – jmdm. etwas zu stellen befehlen, imperare alci alqd (z.B. obsides); alqd exigere ab alqo (z.B. obsides, vehicula). – b) aufstellen, s. Bedingung, Frage. – c) sich stellen, d. i. α) sich einstellen: se sistere (im allg., sich [2210] einstellen, bes. aber vor Gericht). – adesse (dasein = sich einstellen, erscheinen). – comparēre (erscheinen vor Gericht). – praesto esse od. adesse (am Platze sein, auf erhaltenen Befehl). – se offerre (sich darbieten, z.B. sich als Freiwilliger [beim Militär], voluntarium se offerre: sich unweigerlich zum Kampfe, sine detrectatione certamini se off.). – ipsum in custodiam se dare (sich selbst zur Hast stellen, von einem Übeltäter etc.). – sich freiwillig st., voluntarium se offerre; voluntarium adesse (z.B. als Soldat, cum armis): sich (vor Gericht) nicht st., non adesse ad iudicium. – sich nirgends (dem Feinde) zum Kampfe st., se nusquam committere proelio. – β) den Schein annehmen: simulare od. assimulare od. (wenn ein Adjektiv als Objekt folgt) assimulare se (den Schein annehmen, als ob etwas der Fall sei). – dissimulare (den Schein annehmen, sich stellen, als ob etw. nicht der Fall sei; alle entweder mit folg. Akk. des Objekts od. mit folg. Akk. u. Infin. od. mit folg. quasi u. Konj. (z.B. sich furchtsam st., simulare metum; sich heiter, fröhlich st., assimulare se laetum; simulare laetitiam: sich betrübt st., simulare dolorem: ich will mich st., als ob ich herausginge, simulabo od. assimulabo, quasi exeam: ich will mich stellen, als ob ich sienicht sähe, dissimulabo, hos quasi non videam).

    deutsch-lateinisches > stellen

  • 3 quasi

    [st1]1 [-] quăsĭ, conj. - [abcl][b]a - avec subj. et ordin. concordance des temps: comme si. - [abcl]b - avec subj.: sous prétexte que. - [abcl]c - avec l'indic. et ordin. avec ita ou sic: comme, de même que.[/b]    - avec un corrélatif - proinde (perinde...) quasi: comme si.    - quasi vero mihi difficile sit...: comme si vraiment il était difficile pour moi...    - quasi res dubia sit, Cic.: comme si le fait était douteux.    - Da. modo introii. Si. Quasi ego, quamdudum, rogem, Ter. And. 5, 2: Da. je suis entré à l'instant. Si. Comme si je te demandais depuis combien de temps!    - assimulare quasi, Ter.: faire comme si.    - assimulabo, quasi nunc exeam, Ter. Eun. 3, 2, 8: je vais faire semblant de sortir maintenant.    - avec subj. et syntaxe de si - Pisistratus, quasi sibi non patriae vicisset, tyrannidem per dolum occupat, Just. 2: Pisistrate, comme s'il avait triomphé pour lui seul et non pour sa patrie, s'élève, par ruse, à la tyrannie.    - avec un part. - sic avide didici quasi cupiens, Cic. CM. 26: j'ai étudié aussi avidement que si je désirais.    - duxit legiones quasi proelio certaturus, Tac. An. 15: il fit avancer ses troupes comme pour combattre.    - avec abl. absolu - quasi confecto proelio: comme si la bataille était finie.    - exuti tribunatu quasi principem non quidem odissent, sed tamen existimarentur, Tac. An. 15: ils furent dépouillés du tribunat sous prétexte que, s'ils n'étaient pas les ennemis du prince, ils passaient pour l'être.    - quasi poma ex arboribus, cruda si sint, vix evelluntur, sic...: de même que l'on a du mal à arracher les fruits des arbres, quand ces fruits ne sont pas mûrs, de même... [st1]2 [-] quăsĭ, adv.: - [abcl][b]a - comme, pour ainsi dire. - [abcl]b - presque, environ, à peu près.[/b]    - Parthi quasi documentum victoriae jusserant, Tac. An. 15: les Parthes avaient imposé (cet ouvrage) comme preuve de leur victoire.    - Neapolim quasi Graecam urbem delegit, Tac. An. 15: il choisit Naples, en qualité de ville grecque.    - quasi in extrema pagina, Cic. Or. 13, 41: presque à la fin de la page.    - Socrates, humanae sapientiae quasi quoddam terrestre oraculum, Val.-Max.: Socrate, qui fut une sorte d'oracle de la sagesse humaine sur la terre.    - neque sunt isti audiendi qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt, Cic. Lael.: et il ne faut pas écouter ceux qui veulent que la vertu soit insensible et, pour ainsi dire, de fer.    - quasi precario regnare, Lhom.: régner, pour ainsi dire, à titre précaire.    - praesidio quasi duum milium peditum montem occupat, Sall. J. 50, 3: il fait occuper la montagne avec une garnison d'environ deux mille fantassins.    - quod ii ferunt animo iniquo qui certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti et consecrati sunt, Cic. Tusc. 2, 5: c'est ce que supportent avec peine ceux qui sont pour ainsi dire liés et voués à des doctrines certaines et fixées.    - quasi joco, quasi serio, Spart. Get. 4.: moitié par badinage, moitié sérieusement.
    * * *
    [st1]1 [-] quăsĭ, conj. - [abcl][b]a - avec subj. et ordin. concordance des temps: comme si. - [abcl]b - avec subj.: sous prétexte que. - [abcl]c - avec l'indic. et ordin. avec ita ou sic: comme, de même que.[/b]    - avec un corrélatif - proinde (perinde...) quasi: comme si.    - quasi vero mihi difficile sit...: comme si vraiment il était difficile pour moi...    - quasi res dubia sit, Cic.: comme si le fait était douteux.    - Da. modo introii. Si. Quasi ego, quamdudum, rogem, Ter. And. 5, 2: Da. je suis entré à l'instant. Si. Comme si je te demandais depuis combien de temps!    - assimulare quasi, Ter.: faire comme si.    - assimulabo, quasi nunc exeam, Ter. Eun. 3, 2, 8: je vais faire semblant de sortir maintenant.    - avec subj. et syntaxe de si - Pisistratus, quasi sibi non patriae vicisset, tyrannidem per dolum occupat, Just. 2: Pisistrate, comme s'il avait triomphé pour lui seul et non pour sa patrie, s'élève, par ruse, à la tyrannie.    - avec un part. - sic avide didici quasi cupiens, Cic. CM. 26: j'ai étudié aussi avidement que si je désirais.    - duxit legiones quasi proelio certaturus, Tac. An. 15: il fit avancer ses troupes comme pour combattre.    - avec abl. absolu - quasi confecto proelio: comme si la bataille était finie.    - exuti tribunatu quasi principem non quidem odissent, sed tamen existimarentur, Tac. An. 15: ils furent dépouillés du tribunat sous prétexte que, s'ils n'étaient pas les ennemis du prince, ils passaient pour l'être.    - quasi poma ex arboribus, cruda si sint, vix evelluntur, sic...: de même que l'on a du mal à arracher les fruits des arbres, quand ces fruits ne sont pas mûrs, de même... [st1]2 [-] quăsĭ, adv.: - [abcl][b]a - comme, pour ainsi dire. - [abcl]b - presque, environ, à peu près.[/b]    - Parthi quasi documentum victoriae jusserant, Tac. An. 15: les Parthes avaient imposé (cet ouvrage) comme preuve de leur victoire.    - Neapolim quasi Graecam urbem delegit, Tac. An. 15: il choisit Naples, en qualité de ville grecque.    - quasi in extrema pagina, Cic. Or. 13, 41: presque à la fin de la page.    - Socrates, humanae sapientiae quasi quoddam terrestre oraculum, Val.-Max.: Socrate, qui fut une sorte d'oracle de la sagesse humaine sur la terre.    - neque sunt isti audiendi qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt, Cic. Lael.: et il ne faut pas écouter ceux qui veulent que la vertu soit insensible et, pour ainsi dire, de fer.    - quasi precario regnare, Lhom.: régner, pour ainsi dire, à titre précaire.    - praesidio quasi duum milium peditum montem occupat, Sall. J. 50, 3: il fait occuper la montagne avec une garnison d'environ deux mille fantassins.    - quod ii ferunt animo iniquo qui certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti et consecrati sunt, Cic. Tusc. 2, 5: c'est ce que supportent avec peine ceux qui sont pour ainsi dire liés et voués à des doctrines certaines et fixées.    - quasi joco, quasi serio, Spart. Get. 4.: moitié par badinage, moitié sérieusement.
    * * *
        Quasi, Aduerbium similitudinis. Plaut. Comme.
    \
        Quasi affuerim simulabo. Plaut. Comme si je y eusse esté.
    \
        Quasi de_improuiso respice ad eum. Terent. Comme si tu ne l'avois point apperceu.
    \
        Quasi tu dicas me te velle argento circunducere. Plautus. Comme si tu disois que je, etc. Tes parolles vallent autant que si tu disois que, etc.
    \
        Quasi vero. Cicero, Quasi vero id cupiditate defendendae nobilitatis, aut studio partium fecerit. Comme s'il avoit, etc.
    \
        Hora quasi septima. Sueton. Presque.

    Dictionarium latinogallicum > quasi

  • 4 simulo

    simulo, āvī, ātum, āre (similis), ähnlich machen, I) eig.: A) im allg.: simulata magnis Pergama, Verg.: Minerva simulata Mentori, die die Gestalt des Mentor angenommen, Cic. – B) insbes.: 1) = abbilden, darstellen, cupressum, Hor.: aera Alexandri vultum simulantia, Hor.: m. folg. Acc. u. Infin., percussam sua simulat de cuspide terram edere fetum, stellt dar, wie das Land usw., Ov. met. 6, 80. – 2) = nachahmen, nimbos, Verg.: Catonem, Hor. – II) übtr., etwas zum Scheine äußern od. vorgeben, sich den Anschein von etwas geben, sich stellen, als ob usw., mortem, Ter. u. Cic.: gaudia vultu, Ov.: lacrimas, Ov.: negotia, mit Verstellung, mit Schlauheit seine Geschäfte führen, Sall.: simulabat aegrum, stellte sich krank, spielte die Rolle eines Kranken, Liv.: so auch simula sanum, Ov.: aliud agentes, aliud simulantes, Cic.: m. dopp. Akk., per ambitionem sese probos simulare, Sall. Iug. 85, 9: praegravem aut delumbem sese simulans, Plin. 10, 103. – m. folg. Acc. u. Infin. (deutsch zuw. durch »angeblich, vorgeblich, anscheinend, scheinbar«), simulat se aegrotare, stellt sich krank, Cic.: simulavit se furere, Cic.: se Tarentum proficisci simulavit, Cic.: manere iis bellum, quod positum simuletur, der angeblich beigelegt sei, Liv.: schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, Quint. – poet. m. folg. bl. Infin., simulat Iove natus
    ————
    abire, Ov. met. 2, 697: simulatque gradu discedere verso, ibid. 4, 338. – m. quasi, verum quasi affuerim tamen simulabo, Plaut.: quod illa autem simulet quasi gravedo profluat, Plaut. – absol., cur simulat? warum verstellt er sich? Ter.: non sui commodi causā simulare, Cic.: simulandi gratiā vineas agere, Sall.: si simulasse vocat crimen, simulavimus ambo, Ov. – unpers., quid est quod amplius simuletur? Ter. heaut. 901. – Abl. absol. simulātō (unter dem Vorgeben) m. folg. quod (daß) u. Konj., Dict. 2, 15. Heges. 5, 38. – Bes. Partiz. simulātus, a, um, scheinbar, nur den Schein habend, erheuchelt (Ggstz. verus), lacrimae, Liv.: amicitia, Nep.: sedulitas, Cic.: falsa ista et simulata (angeblich) emptio, Cic.: verba, Verg.: nec simulatum quicquam potest esse diurnum, keine Vorspiegelung (kein Blendwerk) kann sich lange halten, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > simulo

  • 5 adsum

    ad-sum (Ribbeck has written assum in Novius by conj. from suum of the MSS., Com. Trag. p. 262; in Plaut. Poen. 1, 2, 67, adsum must be pronounced assum, as the pun on the word requires, Roby, I. p. 49), adfui (affui, Merkel, L. Müller), adesse, v. n. (arfui = adfui, S. C. de Bacch.; arf = adfuerunt, ib.; arfuise = adfuisse, ib.; v. ad init.;

    adsiem = adsim,

    Verg. Cat. 5, 6 ( dicam, Rib.):

    adsiet,

    Cato, R. R. 141, 4; Plaut. As. 2, 4, 9; Ter. Ad. 4, 4, 11:

    adsient,

    id. Phorm. 2, 18, 3: adfore now and then takes the place of adfuturus esse, and adforem of adessem, which is written with one s, adesent, in S. C. de Bacch.), to be at or near a person or place, to be somewhere, to be present (opp. absum, to be distant, removed, absent).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.: visus Homerus adesse poëta, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 16, 51 (Ann. v. 6 Vahl.), imitated by Verg. A. 2, 271, and Ov. M. 7, 635; v. below: Hegio adsum;

    si quid me vis, impera,

    Plaut. Capt. 5, 3, 1; so id. Truc. 2, 6, 33; 4, 3, 52:

    quasi adfuerim simulabo,

    id. Am. 1, 1, 45. —
    (β).
    With adv. or adj.:

    etsi abest, hic adesse erum Arbitror,

    Plaut. Ps. 4, 7, 11:

    Philolaches jam hic aderit,

    id. Most. 5, 1, 29; and id. Ps. 1, 2, 48:

    quod adest praesto,

    Lucr. 5, 1412:

    ut quasi coram adesse videare, cum scribo aliquid ad te,

    Cic. Fam. 15, 16; id. Att. 5, 18, 3; Verg. A. 1, 595:

    non quia ades praesens dico hoc,

    Ter. Ad. 3, 3, 39.—
    (γ).
    With prepp.:

    ad exercitum,

    Plaut. Am. 1, 3, 6:

    in tabernaculo,

    id. ib. 1, 1, 269:

    adsum apud te,

    id. Poen. 1, 2, 67:

    mulier ad eam rem divinam ne adsit,

    Cato, R. R. 83:

    ad portam,

    Cic. Div. 1, 27, 57:

    ante oculos maestissimus Hector Visus adesse mihi,

    Verg. A. 2, 271:

    ante oculos eadem mihi quercus adesse... visa est,

    Ov. M. 7, 635. —
    (δ).
    With dat.:

    adsum praesens praesenti tibi,

    Plaut. Ps. 5, 1, 27:

    DVM. NE. MINVS. SENATORIBVS. C. ADESENT. S. C. de Bacch. (see Append. to this dictionary): portis,

    Verg. A. 2, 330:

    senatui,

    Tac. A. 4, 55:

    convivio,

    Suet. Tib. 61 fin.:

    quaestioni,

    id. ib. 62: pugnae. id. Oth. 9.
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, to be present, be at hand:

    dum tempestates adsunt,

    Lucr. 1, 178:

    Vesper adest,

    Cat. 62, 1:

    jamque dies aderit,

    Ov. M. 3, 519; 9, 285; 12, 150:

    aderat judicio dies,

    Liv. 3, 12:

    cum jam partus adesset,

    Ov. M. 9, 674.—
    B.
    Of other abstr. things, to be present, to be at hand (incorrectly made syn. with the simple esse).
    (α).
    Absol.:

    nunc adest occasio benefacta cumulare,

    Plaut. Capt. 2, 3, 63:

    ad narrandum argumentum adest benignitas,

    id. Men. prol. 16:

    omnia adsunt bona, quem penes est virtus,

    id. Am. 2, 2, 21:

    ut tranquillitas animi et securitas adsit,

    Cic. Off. 1, 20:

    tanti aderant morbi vesicae et viscerum, ut, etc.,

    Cic. Fin. 2, 30.—
    (β).
    With dat.:

    hominum quīs pudor paulum adest,

    Ter. And. 4, 1, 6:

    vigilantibus hinc aderant solacia somni,

    Lucr. 5, 1405:

    vis ad resistendum nulli aderat,

    Vell. 2, 61; 2, 21:

    vim adfore verbo Crediderat,

    Verg. A. 10, 547:

    tantus decor adfuit arti,

    Ov. M. 6, 18:

    simplicitas puerilibus adfuit annis,

    id. ib. 5, 400:

    quantus adest equis Sudor,

    Hor. C. 1, 15, 9:

    uti mox Nulla fides damnis adsit,

    id. Ep. 1, 17, 57:

    quousque patieris, Caesar, non adesse caput reipublicae?

    to be in his place, to be present, Tac. A. 1, 13 et saep.—
    C.
    Animo or animis, to be present in mind, with attention, interest, sympathy; also, with courage (cf. animus); to give attention to something, to give heed, observe, attend to; also, to be fearless, be of good courage:

    ut intellegeretis eum non adfuisse animo, oum ab illis causa ageretur,

    Cic. Caecin. 10 fin.:

    adestote omnes animis, qui adestis corporibus,

    id. Sull. 11, 33; id. Phil. 8, 10, 30 (cf. Ter. And. prol. 24, and Phorm. prol. 30: adeste aequo animo): [p. 46] quam ob rem adeste animis, judices, et timorem, si quem habetis, deponite, Cic. Mil. 2, 4:

    ades animo et omitte timorem,

    id. Rep. 6, 10 fin.
    D.
    Poet., to be present with one, to be associated with, to attend:

    Tu ducibus Latiis aderis, cum laeta Triumphum Vox canet,

    Ov. M. 1, 560;

    of the cypress: aderis dolentibus,

    id. ib. 10, 142. —
    E.
    To be present with one's aid or support; to stand by, to assist, aid, help, protect, defend, sustain (esp. freq. of advocati; cf.

    absum): ibo ad forum atque aliquot mihi amicos advocabo, ad hanc rem qui adsient,

    Ter. Phorm. 2, 1, 82; id. Eun. 4, 6, 26:

    omnes enim hi, quos videtis adesse in hac causa, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 1; id. Verr. 2, 2, 29; id. Sull. 29; id. Phil. 2, 37, 95; Quint. 1, 4; 8, 30 et saep.:

    ego tamen tuis rebus sic adero ut difficillimis,

    Cic. Fam. 6, 14 fin.; so id. Att. 1, 1:

    Camulogenus suis aderat atque eos cohortabatur,

    Caes. B. G. 7, 62:

    dictator intercessioni adero,

    Liv. 6, 38:

    cui sententiae adest Dicaearchus,

    Plin. 2, 65, 65:

    Aderam Arrionillae, Timonis uxori,

    Plin. Ep. 1, 5, 5; 2, 11, 2:

    quod ille adversus privatum se intemperantius adfuisset,

    had taken part, Suet. Claud. 38 Bremi.—With inf.:

    non Teucros delere aderam,

    Sil. 9, 532;

    so of a protecting, aiding divinity, esp. in invocations, adsis, adsit, etc.: adsis, o Tegeaee, favens,

    Verg. G. 1, 18; id. A. 4, 578:

    adsis, o Cytherea,

    id. Cat. 6, 11:

    ades, Dea, muneris auctor,

    Ov. M. 10, 673; so,

    Huc ades,

    Tib. 1, 7, 49:

    di omnes nemorum, adeste,

    Ov. M. 7, 198:

    nostris querelis adsint (dii),

    Liv. 3, 25:

    frugumque aderit mea Delia custos,

    Tib. 1, 5, 21:

    si vocata partubus Lucina veris adfuit,

    Hor. Epod. 5, 6:

    origini Romanae et deos adfuisse et non defuturam virtutem,

    Liv. 1, 9; 5, 51 al.— To be present as a witness:

    (testes) adsunt cum adversariis,

    Cic. Fl. 23;

    promissi testis adesto,

    Ov. M. 2, 45; hence the t. t. scribendo adesse, to be present as a witness to some writing or contract (usually placed at the beginning of the writing), S. C. de Bacch. ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 and 6 al.—
    F.
    Involving the idea of motion, to come, to appear (most freq. in post-Aug. prose): adsum atque advenio Acherunte, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37;

    jam ego hic adero,

    Plaut. Aul. 2, 3, 7; Ter. And. 4, 2, 32; id. Heaut. 3, 1, 96; id. Eun. 4, 7, 41:

    hi ex Africa jam adfuturi videntur,

    Cic. Att. 11, 15:

    Hymen ades o Hymenaee,

    Cat. 62, 5:

    Galli per dumos aderant,

    Verg. A. 8, 657; 11, 100:

    huc ades, o formose puer,

    id. E. 2, 45; 7, 9; Ov. M. 8, 598; 2, 513 (cf. also adesdum):

    ecce Arcas adest,

    appears, is arrived, id. ib. 2, 497; so 3, 102; 528; 4, 692; 5, 46; 8, 418; 9, 200, 304, 363, 760; 11, 349; 12, 341;

    13, 73, 82, 662, 906: adfore tempus, quo, etc.,

    id. ib. 1, 256;

    cum hostes adessent, i. e. appropinquarent,

    Liv. 2, 10:

    truci clamore aderant semisomnos in barbaros,

    Tac. A. 4, 25:

    infensi adesse et instare,

    Sall. J. 50:

    quod serius adfuisset,

    Suet. Aug. 94 al. —In App. with acc.:

    cubiculum adero, Met. 2, p. 119 Elm.: scopulum aderunt,

    ib. 5, p. 160.—
    G.
    As judicial t. t., to appear before a tribunal:

    C. Verrem altera actione responsurum non esse, neque ad judicium adfuturum... quod iste certe statuerat non adesse,

    Cic. Verr. 2, 1, 1:

    augures adsunt,

    id. Dom. 34:

    augurem adesse jusserunt,

    Vell. 2, 10; cf. Brisson. de Form. V. p. 446.—
    H.
    Of the senate, to attend, to convene:

    edixit ut adesset senatus frequens a. d. viii. Kal. Decembris,

    Cic. Phil. 3, 19:

    ne sine causa videretur edixisse, ut senatus adcsset,

    id. ib. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > adsum

  • 6 Simulans

    sĭmŭlo (less correctly sĭmĭlo; v. assimulo fin.), āvi, ātum, 1, v. a. [similis].
    I.
    In gen., to make a thing like another; to imitate, copy, represent a thing (mostly poet.;

    syn. imitor): corpora igni simulata,

    made like, like, Lucr. 1, 687:

    nimbos et non imitabile fulmen simulare,

    Verg. A. 6, 591:

    simulet Catonem,

    Hor. Ep. 1, 19, 13:

    cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae,

    Mart. 2, 35, 1:

    furias Bacchi,

    Ov. M. 6, 596:

    equam (sonus),

    id. ib. 2, 668:

    artem (natura),

    id. ib. 3, 158:

    anum,

    to assume the form of, id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so,

    Homeri illa Minerva simulata Mentori,

    Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy, i. e. which is copied after, built like Troy, Ov. M. 13, 721:

    simulata magnis Pergama,

    Verg. A. 3, 349:

    latices simulatos fontis Averni,

    id. ib. 4, 512:

    cupressum simulare,

    to represent, paint, Hor. A. P. 20:

    antrum in ostro,

    Sil. 15, 430. —With object-clause: Pallas... simulat... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing, etc., Ov. M. 6, 80; cf.

    also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia,

    representing, imaging, Hor. Ep. 2, 1, 241.—
    II.
    In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign, pretend, counterfeit, simulate (class. and freq.).
    (α).
    With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron.):

    nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,

    Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:

    experiar, quid ames, quid simules,

    Plaut. Ps. 1, 1, 71:

    (oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare,

    i.e. to pretend that she was dead, Ter. Heaut. 4, 1, 23:

    studium conjurationis vehementer simulare,

    Sall. C. 41, 5:

    deditionem ac deinde metum,

    id. J. 36, 2:

    diffidentiam rei,

    id. ib. 60, 5:

    pacem,

    id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2:

    constantiam,

    Tac. H. 1, 81:

    obsequium,

    id. A. 12, 47 et saep.:

    Hannibal aegrum simulabat,

    pretended to be sick, Liv. 25, 8, 12:

    sanum,

    Ov. R. Am. 493:

    furentem,

    Sen. Herc. Oet. 429:

    praegravem aut delumbem sese simulans,

    Plin. 10, 33, 51, § 103:

    supervacaneos,

    Just. 6, 6, 3.—With pro:

    simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum,

    Just. 1, 2, 1.— Pass.:

    tum pol ego is essem vere, qui simulabar,

    Ter. Eun. 3, 5, 58:

    non simulatur amor,

    Ov. H. 17, 36:

    tecto lumine somnus,

    id. ib. 21, 199:

    ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,

    Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf.:

    ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus,

    Cic. Caecin. 5, 14:

    officio simulato,

    id. Rosc. Am. 38, 112:

    simulatā amicitiā,

    Caes. B. G. 1,44:

    hortatur simulata conscientia adeant,

    Tac. A. 2, 40 et saep.:

    cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum,

    Cic. Off. 3, 14, 60:

    in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum,

    id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43;

    with falsum,

    id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5;

    with fucata (opp. vera),

    id. Lael. 25, 95:

    simulato vecta juvenco,

    Ov. Am. 1, 3, 23:

    simulatae ordine justo exsequiae,

    Sil. 16, 305.—
    (β).
    With object-clause (so most freq.):

    qui omnia se simulant scire,

    Plaut. Trin. 1, 2, 168:

    ille se Tarentum proficisci cum simulasset,

    Cic. Clu. 9, 27:

    illi reverti se in suas sedes simulaverunt,

    Caes. B. G. 4, 4:

    simulat Jove natus abire,

    Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.:

    id mirari te simulato,

    Ter. Heaut. 5, 1, 70; id. Hec. 1, 2, 109; 1, 2, 113; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24:

    simulandum est, quaedam nos dicere,

    Quint. 4, 5, 20; cf.:

    qui per ambitionem probos sese simulavere,

    Sall. J. 85, 9:

    adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans,

    Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8:

    simulans a Dareo se esse praemissum,

    Curt. 4, 1, 29.— Pass.:

    schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur,

    Quint. 9, 1, 14.—
    (γ).
    With quasi (mostly Plautin.):

    quasi affuerim simulabo atque audita eloquar,

    Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51:

    quasi militi animum adjeceris simulare,

    id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.:

    praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat,

    Curt. 3, 13, 10. —
    (δ).
    Absol.:

    cur simulat?

    Ter. And. 2, 3, 1; 1, 1, 21; 3, 4, 9:

    non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares,

    id. Heaut. 4, 5, 34; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:

    simulandi gratiā,

    Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.— Impers. pass.:

    quid est, quod amplius simuletur?

    Ter. Heaut. 5, 1, 28.—Hence,
    A.
    sĭmŭlans, antis, P. a.
    * 1.
    Imitating, imitative:

    non fuit in terris vocum simulantior ales (psittaco),

    Ov. Am. 2, 6, 23.—
    2.
    Sĭmŭlans, The Pretender, the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.— Advv.: sĭmŭlanter, feignedly, pretendedly, apparently (for the class. simulate):

    simulanter revictā Charite,

    App. M. 8, p. 205, 36.—
    B.
    sĭmŭlātē, feignedly, pretendedly, not sincerely:

    sive ex animo id fit sive simulate,

    Cic. N. D. 2, 67, 168:

    ficte et simulate,

    id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13.— Comp.: simulatius exit proditionis opus, Petr. poët. Fragm. 28, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Simulans

  • 7 simulo

    sĭmŭlo (less correctly sĭmĭlo; v. assimulo fin.), āvi, ātum, 1, v. a. [similis].
    I.
    In gen., to make a thing like another; to imitate, copy, represent a thing (mostly poet.;

    syn. imitor): corpora igni simulata,

    made like, like, Lucr. 1, 687:

    nimbos et non imitabile fulmen simulare,

    Verg. A. 6, 591:

    simulet Catonem,

    Hor. Ep. 1, 19, 13:

    cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae,

    Mart. 2, 35, 1:

    furias Bacchi,

    Ov. M. 6, 596:

    equam (sonus),

    id. ib. 2, 668:

    artem (natura),

    id. ib. 3, 158:

    anum,

    to assume the form of, id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so,

    Homeri illa Minerva simulata Mentori,

    Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy, i. e. which is copied after, built like Troy, Ov. M. 13, 721:

    simulata magnis Pergama,

    Verg. A. 3, 349:

    latices simulatos fontis Averni,

    id. ib. 4, 512:

    cupressum simulare,

    to represent, paint, Hor. A. P. 20:

    antrum in ostro,

    Sil. 15, 430. —With object-clause: Pallas... simulat... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing, etc., Ov. M. 6, 80; cf.

    also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia,

    representing, imaging, Hor. Ep. 2, 1, 241.—
    II.
    In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign, pretend, counterfeit, simulate (class. and freq.).
    (α).
    With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron.):

    nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,

    Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:

    experiar, quid ames, quid simules,

    Plaut. Ps. 1, 1, 71:

    (oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare,

    i.e. to pretend that she was dead, Ter. Heaut. 4, 1, 23:

    studium conjurationis vehementer simulare,

    Sall. C. 41, 5:

    deditionem ac deinde metum,

    id. J. 36, 2:

    diffidentiam rei,

    id. ib. 60, 5:

    pacem,

    id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2:

    constantiam,

    Tac. H. 1, 81:

    obsequium,

    id. A. 12, 47 et saep.:

    Hannibal aegrum simulabat,

    pretended to be sick, Liv. 25, 8, 12:

    sanum,

    Ov. R. Am. 493:

    furentem,

    Sen. Herc. Oet. 429:

    praegravem aut delumbem sese simulans,

    Plin. 10, 33, 51, § 103:

    supervacaneos,

    Just. 6, 6, 3.—With pro:

    simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum,

    Just. 1, 2, 1.— Pass.:

    tum pol ego is essem vere, qui simulabar,

    Ter. Eun. 3, 5, 58:

    non simulatur amor,

    Ov. H. 17, 36:

    tecto lumine somnus,

    id. ib. 21, 199:

    ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,

    Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf.:

    ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus,

    Cic. Caecin. 5, 14:

    officio simulato,

    id. Rosc. Am. 38, 112:

    simulatā amicitiā,

    Caes. B. G. 1,44:

    hortatur simulata conscientia adeant,

    Tac. A. 2, 40 et saep.:

    cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum,

    Cic. Off. 3, 14, 60:

    in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum,

    id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43;

    with falsum,

    id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5;

    with fucata (opp. vera),

    id. Lael. 25, 95:

    simulato vecta juvenco,

    Ov. Am. 1, 3, 23:

    simulatae ordine justo exsequiae,

    Sil. 16, 305.—
    (β).
    With object-clause (so most freq.):

    qui omnia se simulant scire,

    Plaut. Trin. 1, 2, 168:

    ille se Tarentum proficisci cum simulasset,

    Cic. Clu. 9, 27:

    illi reverti se in suas sedes simulaverunt,

    Caes. B. G. 4, 4:

    simulat Jove natus abire,

    Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.:

    id mirari te simulato,

    Ter. Heaut. 5, 1, 70; id. Hec. 1, 2, 109; 1, 2, 113; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24:

    simulandum est, quaedam nos dicere,

    Quint. 4, 5, 20; cf.:

    qui per ambitionem probos sese simulavere,

    Sall. J. 85, 9:

    adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans,

    Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8:

    simulans a Dareo se esse praemissum,

    Curt. 4, 1, 29.— Pass.:

    schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur,

    Quint. 9, 1, 14.—
    (γ).
    With quasi (mostly Plautin.):

    quasi affuerim simulabo atque audita eloquar,

    Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51:

    quasi militi animum adjeceris simulare,

    id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.:

    praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat,

    Curt. 3, 13, 10. —
    (δ).
    Absol.:

    cur simulat?

    Ter. And. 2, 3, 1; 1, 1, 21; 3, 4, 9:

    non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares,

    id. Heaut. 4, 5, 34; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:

    simulandi gratiā,

    Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.— Impers. pass.:

    quid est, quod amplius simuletur?

    Ter. Heaut. 5, 1, 28.—Hence,
    A.
    sĭmŭlans, antis, P. a.
    * 1.
    Imitating, imitative:

    non fuit in terris vocum simulantior ales (psittaco),

    Ov. Am. 2, 6, 23.—
    2.
    Sĭmŭlans, The Pretender, the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.— Advv.: sĭmŭlanter, feignedly, pretendedly, apparently (for the class. simulate):

    simulanter revictā Charite,

    App. M. 8, p. 205, 36.—
    B.
    sĭmŭlātē, feignedly, pretendedly, not sincerely:

    sive ex animo id fit sive simulate,

    Cic. N. D. 2, 67, 168:

    ficte et simulate,

    id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13.— Comp.: simulatius exit proditionis opus, Petr. poët. Fragm. 28, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > simulo

  • 8 verum tamen

    vērum-tămen ( vērun-tămen; in recent edd. more freq. as two words, vē-rum tămen;

    sometimes separated,

    Plaut. Am. 1, 1, 45; Cic. Verr. 2, 2, 41, § 101 infra), conj. [verum-tamen], but yet, notwithstanding, however, nevertheless (class.): cum pugnabant maxume, ego fugiebam maxime;

    verum quasi adfuerim tamen simulabo,

    Plaut. Am. 1, 1, 45:

    consilium capit primo stultum, verum tamen clemens,

    Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101; id. Fam. 12, 30, 3:

    malā defensione, verum aliquā tamen uti videretur,

    id. Verr. 2, 2, 41, § 101; id. Off. 2, 8, 26; cf. Quint. 8, 3, 32:

    animadvertebas igitur, etsi tum nemo erat admodum copiosus, verum tamen versus ab his admisceri orationi,

    Cic. Tusc. 2, 11, 26:

    nondum manifesta sibi est... verum tamen aestuat intus,

    Ov. M. 9, 465.—Sometimes, in resuming the thread of discourse, after a parenthetical clause:

    cum essem in Tusculano (erit hoc tibi pro illo tuo cum essem in Ceramico), verum tamen cum ibi essem, etc.,

    but as I was saying, Cic. Att. 1, 10, 1; id. Verr. 2, 3, 2, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > verum tamen

  • 9 verumtamen

    vērum-tămen ( vērun-tămen; in recent edd. more freq. as two words, vē-rum tămen;

    sometimes separated,

    Plaut. Am. 1, 1, 45; Cic. Verr. 2, 2, 41, § 101 infra), conj. [verum-tamen], but yet, notwithstanding, however, nevertheless (class.): cum pugnabant maxume, ego fugiebam maxime;

    verum quasi adfuerim tamen simulabo,

    Plaut. Am. 1, 1, 45:

    consilium capit primo stultum, verum tamen clemens,

    Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101; id. Fam. 12, 30, 3:

    malā defensione, verum aliquā tamen uti videretur,

    id. Verr. 2, 2, 41, § 101; id. Off. 2, 8, 26; cf. Quint. 8, 3, 32:

    animadvertebas igitur, etsi tum nemo erat admodum copiosus, verum tamen versus ab his admisceri orationi,

    Cic. Tusc. 2, 11, 26:

    nondum manifesta sibi est... verum tamen aestuat intus,

    Ov. M. 9, 465.—Sometimes, in resuming the thread of discourse, after a parenthetical clause:

    cum essem in Tusculano (erit hoc tibi pro illo tuo cum essem in Ceramico), verum tamen cum ibi essem, etc.,

    but as I was saying, Cic. Att. 1, 10, 1; id. Verr. 2, 3, 2, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > verumtamen

  • 10 veruntamen

    vērum-tămen ( vērun-tămen; in recent edd. more freq. as two words, vē-rum tămen;

    sometimes separated,

    Plaut. Am. 1, 1, 45; Cic. Verr. 2, 2, 41, § 101 infra), conj. [verum-tamen], but yet, notwithstanding, however, nevertheless (class.): cum pugnabant maxume, ego fugiebam maxime;

    verum quasi adfuerim tamen simulabo,

    Plaut. Am. 1, 1, 45:

    consilium capit primo stultum, verum tamen clemens,

    Cic. Verr. 2, 5, 39, § 101; id. Fam. 12, 30, 3:

    malā defensione, verum aliquā tamen uti videretur,

    id. Verr. 2, 2, 41, § 101; id. Off. 2, 8, 26; cf. Quint. 8, 3, 32:

    animadvertebas igitur, etsi tum nemo erat admodum copiosus, verum tamen versus ab his admisceri orationi,

    Cic. Tusc. 2, 11, 26:

    nondum manifesta sibi est... verum tamen aestuat intus,

    Ov. M. 9, 465.—Sometimes, in resuming the thread of discourse, after a parenthetical clause:

    cum essem in Tusculano (erit hoc tibi pro illo tuo cum essem in Ceramico), verum tamen cum ibi essem, etc.,

    but as I was saying, Cic. Att. 1, 10, 1; id. Verr. 2, 3, 2, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > veruntamen

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»