-
1 abhorreo
ab-horreo, uī, —, ēre1) с отвращением отворачиваться, содрогаться (от чего-л.), испытывать (питать) отвращение, ненавидетьa. ab aliquā re (ab aliquo) Ter, Cs, C, aliquā re QC, T, aliquid( aliquem) Su и alicui rei L — враждебно относиться, быть нерасположенным или испытывать отвращение к кому (чему)-л.2) резко различаться, расходиться, не соответствовать, не согласовываться, быть несовместимымabhorret ab usu или a consuetudine C — несогласно (не вяжется) с обычаемnon a. a veritate C, Su — быть правдоподобнымlonge ab istā suspicione a. C — быть весьма далёким от такого подозренияa. aurium approbatione C или a. auribus QC — быть неприятным для ушей, резать слухnon procul a. ab insania C — быть близким к безумиюspes ab effectu haud abhorrens L — надежда, могущая осуществиться -
2 abhorreo
ab-horreo, uī, ēre, I) vor etwas zurückschaudern, etwas verabscheuen, gegen etwas eine starke Abneigung haben, von etwas aus Abscheu oder Abneigung fernbleiben, -nichts wissen wollen, jmdm. od. einer Sache abhold sein, gegen jmd. od. etwas eingenommen sein, m. ab u. Abl., ab hac domo, Titin.: a pace, Caes.: ab re uxoria, Ter.: a ducenda uxore, Cic.: a Berenice, Tac.: mit bl. Abl. (s. Nipperd. zu Tac. ann. 14, 21), tanto facinore procul animo, Curt.: non abh. spectaculorum oblectamentis, Tac. – nachaug. m. Acc., cadaverum tabem, Suet.: pumilos, Suet.: exemplum huius modi, Dict.: m. Infinit., Augustin. serm. 184, 3. Porphyr. Hor. carm. 1, 1, 16. – absol., sin plane abhorrebit et absurdus erit, sollte er aber dazu gar keine Neigung u. Fähigkeit haben, Cic. de or. 2, 85: omnes aspernabantur, omnes abhorrebant, Cic. Clu. 41: ut aut cupiant (sc. reo) aut abhorreant, Cic. de or. 2, 185: postquam abhorrere eos videt, Auct. b. Afr. 73, 5. – II) übtr., gleichs. von Natur mit etwas nicht im Einklang-, im Widerspruch stehen, unverträglich-, ihm zuwider sein, nicht zusagen, zuwiderlaufen, zu etwas nicht passen, von etw. abweichen, von etw. verschieden-, fern-, ihm fremd sein, ab oculorum auriumque approbatione, den Augen und Ohren anstößig sein, Cic.: oratio abhorret a persona hominis gravissimi, Cic.: abh. a fide, unglaublich sein, Liv.: consilium abhorret a tuo scelere, Cic.: spes ab effectu haud abhorrens, Hoffnung der Ausführbarkeit, Liv.: temeritas tanta, ut non procul abhorreat ab insania, Cic.: longe ab ista suspicione abhorrere debet, Cic.: a quo (vitae statu) mea longissime ratio voluntasque abhorret, Cic.: orationes abhorrent inter se, widersprechen einander, Liv.: m. bl. Abl. (s. Nipperd. zu Tac. ann. 14, 21), abhorrens peregrinis auribus carmen, Curt.: neque abhorret vero, Tac.: nec abhorrebat moribus uxor, Flor.: u.m. bl. Dat., huic tam pacatae profectioni abhorrens mos, Liv.: nec abhorret a veritate m. folg. Acc. u. Infin., Suet. Cal. 12, 3. – Dah. abhorrens, unpassend, unstatthaft, carmen nunc abhorrens, Liv.: vestrae istae absurdae atque abhorrentes lacrimae, Liv. – / Abl. abhorrenti, Gell. 10, 12, 10.
-
3 abhorreo
ab-horreo, uī, ēre, I) vor etwas zurückschaudern, etwas verabscheuen, gegen etwas eine starke Abneigung haben, von etwas aus Abscheu oder Abneigung fernbleiben, -nichts wissen wollen, jmdm. od. einer Sache abhold sein, gegen jmd. od. etwas eingenommen sein, m. ab u. Abl., ab hac domo, Titin.: a pace, Caes.: ab re uxoria, Ter.: a ducenda uxore, Cic.: a Berenice, Tac.: mit bl. Abl. (s. Nipperd. zu Tac. ann. 14, 21), tanto facinore procul animo, Curt.: non abh. spectaculorum oblectamentis, Tac. – nachaug. m. Acc., cadaverum tabem, Suet.: pumilos, Suet.: exemplum huius modi, Dict.: m. Infinit., Augustin. serm. 184, 3. Porphyr. Hor. carm. 1, 1, 16. – absol., sin plane abhorrebit et absurdus erit, sollte er aber dazu gar keine Neigung u. Fähigkeit haben, Cic. de or. 2, 85: omnes aspernabantur, omnes abhorrebant, Cic. Clu. 41: ut aut cupiant (sc. reo) aut abhorreant, Cic. de or. 2, 185: postquam abhorrere eos videt, Auct. b. Afr. 73, 5. – II) übtr., gleichs. von Natur mit etwas nicht im Einklang-, im Widerspruch stehen, unverträglich-, ihm zuwider sein, nicht zusagen, zuwiderlaufen, zu etwas nicht passen, von etw. abweichen, von etw. verschieden-, fern-, ihm fremd sein, ab oculorum auriumque approbatione, den Augen und Ohren anstößig sein, Cic.: oratio abhorret a persona hominis gravissimi,————Cic.: abh. a fide, unglaublich sein, Liv.: consilium abhorret a tuo scelere, Cic.: spes ab effectu haud abhorrens, Hoffnung der Ausführbarkeit, Liv.: temeritas tanta, ut non procul abhorreat ab insania, Cic.: longe ab ista suspicione abhorrere debet, Cic.: a quo (vitae statu) mea longissime ratio voluntasque abhorret, Cic.: orationes abhorrent inter se, widersprechen einander, Liv.: m. bl. Abl. (s. Nipperd. zu Tac. ann. 14, 21), abhorrens peregrinis auribus carmen, Curt.: neque abhorret vero, Tac.: nec abhorrebat moribus uxor, Flor.: u.m. bl. Dat., huic tam pacatae profectioni abhorrens mos, Liv.: nec abhorret a veritate m. folg. Acc. u. Infin., Suet. Cal. 12, 3. – Dah. abhorrens, unpassend, unstatthaft, carmen nunc abhorrens, Liv.: vestrae istae absurdae atque abhorrentes lacrimae, Liv. – ⇒ Abl. abhorrenti, Gell. 10, 12, 10.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > abhorreo
-
4 abhorreo
I.Lit. (syn. aversor; rare but class.); constr. with ab or absol., sometimes with the acc. (not so in Cicero; cf.II.Haase ad Reisig Vorles. p. 696): retro volgus abhorret ab hac,
shrinks back from, Lucr. 1, 945; 4, 20:omnes aspernabantur, omnes abhorrebant, etc.,
Cic. Clu. 14, 41:quid tam abhorret hilaritudo?
Plaut. Cist. 1, 1, 56:pumilos atque distortos,
Suet. Aug. 83; so id. Galb. 4; Vit. 10.Transf., in gen.A.To be averse or disinclined to a thing, not to wish it, usu. with ab:B.a nuptiis,
Ter. Hec. 4, 4, 92:ab re uxoriā,
id. And. 5, 1, 10;and so often in Cic.: Caesaris a causā,
Cic. Sest. 33:a caede,
id. ib. 63:ab horum turpitudine, audaciā, sordibus,
id. ib. 52, 112:a scribendo abhorret animus,
id. Att. 2, 6:animo abhorruisse ab optimo statu civitatis,
id. Phil. 7, 2:a ceterorum consilio,
Nep. Milt. 3, 5 al.In a yet more general sense, to be remote from an object, i. e. to vary or differ from, to be inconsistent or not to agree with (freq. and class.):2.temeritas tanta, ut non procul abhorreat ab insaniā,
Cic. Rosc. Am. 24, 68:a vulgari genere orationis atque a consuetudine communis sensus,
id. de Or. 1, 3, 12:oratio abhorrens a personā hominis gravissimi,
id. Rep. 1, 15:ab opinione tuā,
id. Verr. 2, 3, 20: Punicum abhorrens os ab Latinorum nominum prolatione, Liv. 22, 13; so id. 29, 6; 30, 44:a fide,
to be incredible, id. 9, 36:a tuo scelere,
is not connected with, Cic. Cat. 1, 7 al. —Hence, like dispar, with dat.:tam pacatae profectioni abhorrens mos,
not accordant with, Liv. 2, 14.—To be free from:3.Caelius longe ab istā suspicione abhorrere debet,
Cic. Cael. 4.—Absol.(α). (β).To be unfit:sin plane abhorrebit et erit absurdus,
Cic. de Or. 2, 20, 85; cf.:absurdae atque abhorrentes lacrimae,
Liv. 30, 44, 6; and:carmen abhorrens et inconditum,
id. 27, 37, 13. -
5 fern
fern, I) Adj., s. entfernt. – II) Adv.procul (dem Blick entlegen, fern, von dem, was den jedesmaligen Verhältnissen u. Umständen nach als fern von etwas erscheint, u. zwar = aus der Ferne [von fern, fernher], in der Ferne, in die Ferne, fernhin [Ggstz. prope, propter], iacul ari, abire, a patria procul relegatum esse: u. procul intueri, von fern, in od. aus der F. besehen). – longe (weit, von dem, was wirklich durch einen großen Zwischenraum voneinander getrennt wird, in die Ferne, weithin, z.B. videre, prospicere). – e oder ex longinquo (aus weiter Ferne, in weiter Ferne, ebenf. von wirklich großer Entfernung, z.B. venire, suadere). – magno od. longo intervallo (in einem großen oder langen Zwischenraum, z.B. sequi) – eminus (von fern, aus der Ferne, wenn es = in der Entfernung von Schußweite, Ggstz. comminus). – peregre (außer Landes = in die Fremde und aus der Fremde). – absens (in Abwesenheit, z.B. jmdm. von fern, aus der Ferne bekannt sein, alci absenti notum esse). – s. sein, procul od. longe abesse: fernhalten, ab alqa re cohiberealqd (z.B. oculos, manus): es liegt od. bleibt etwas einer Sache s., alqd seiunctum est ab alqa re (z.B. von meinem Plane, a re proposita, N ep. Pel. 3, 1); alqd abhorret ab alqa re (z.B. a meis moribus): sehr fern, alqd longissime disiunctum est ab alqa re (z.B. ab alcis intellegentia). – fernstehen, s. stehen. – das sei fern! di meliora! (sc.dent). ne id deus siverit! (das möge Gott verhüten!); longe absit propositum illud! haec absintvelim! (das möge von uns nicht geschehen, vollführt werden): das sei s. von mir! id a me procul aberit: es sei s., daß ich etc.,... vielmehr, tantum abest, ut... ut. – sofern, insofern, s. sofern.