Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sent

  • 41 fumidus

    fūmĭdus, a, um [fumus] [st2]1 [-] qui fume. [st2]2 [-] enfumé. [st2]3 [-] couleur de fumée, noirâtre. [st2]4 [-] Plin. qui sent la fumée.
    * * *
    fūmĭdus, a, um [fumus] [st2]1 [-] qui fume. [st2]2 [-] enfumé. [st2]3 [-] couleur de fumée, noirâtre. [st2]4 [-] Plin. qui sent la fumée.
    * * *
        Fumidus, pen. corr. Aliud adiectiuum. Plin. Fumant.
    \
        Fumida altaria. Ouid. Fumants, Rendants fumee.

    Dictionarium latinogallicum > fumidus

  • 42 grauis

        Grauis, et hoc graue. Pesant.
    \
        Grauis aetate. Liu. Fort aagé, Pesant, et qui ne peult quasi aller à cause de sa vieillesse.
    \
        Grauis Marte. Virg. Grosse et enceincte du faict de Mars.
    \
        Graues cibo, sopiti iacebant. Liu. Pleins et remplis de viande, Assommez de viande.
    \
        Grauis diuitiis. Plaut. Fort riche.
    \
        Fide grauiora. Ouid. Choses plus griefves et ennuyeuses qu'on ne scauroit croire.
    \
        Grauis morbo. Virgil. Pesant de maladie, Aggravé de maladie.
    \
        Natu grauior. Claud. Plus aagé.
    \
        Grauior natu animus. Terent. Qui a plus veu d'experiences.
    \
        Grauis vinculis. Plin. iunior. Chargé de liens, Lié, ou Enchainé.
    \
        Grauis vino et somno. Liu. Aggravé de, etc.
    \
        Grauis vulneribus Alexander. Liu. Chargé de coups.
    \
        Grauis vtero. Plin. Femme grosse.
    \
        Graue absynthium. Varro. Amer.
    \
        Grauis aduersarius. Cic. Fascheux et ennuyeux.
    \
        AEs graue. Liu. Masse d'argent, Argent en masse.
    \
        AEstas grauis. Virgil. Fascheuse et ennuyeuse à passer.
    \
        Ambitio misera grauisque. Horat. Qui tormente griefvement les ambitieux.
    \
        Amore perculsus graui. Horat. D'amour trop grand et vehement, et qui donne travail, Dur à porter.
    \
        Grauis annis miles. Horat. Fort aagé.
    \
        Grauis annona. Plaut. Chers vivres.
    \
        Grauis armatura, cui opponitur Leuis. Liu. Harnois d'hommes d'armes, Et la compagnie des hommes d'armes.
    \
        Aurae graues. Ouid. Air, ou vent pestilencieux, infect et corrompu.
    \
        Grauis author in medicina. Plin. Qui n'est point menteur, Disant vray.
    \
        Graue bellum. Sallust. Fort pesant à porter, Grief.
    \
        Grauis causa. Lucilius. Necessaire.
    \
        Graues greges. Varro. Grands troupeaux.
    \
        Grauis halitus. Colum. Une haleine qui sent fort mal, Puante.
    \
        Grauis homo. Virgil. Aagé.
    \
        Honestas omni pondere grauior est habenda, quam caetera omnia. Cic. On doibt plus peser et estimer honnesteté, etc.
    \
        Graue imperium, aut stabile. Terent. Ferme et de duree.
    \
        Lacerto graui vibrata fraxinus. Ouid. D'un bras fort.
    \
        Grauis manus. Virgil. Chargee et pleine de quelque chose.
    \
        Morbus. Ouid. Griefve maladie.
    \
        Grauis nuntius. Virg. Triste, Mauvaise nouvelle, Messagier apportant mauvaises nouvelles.
    \
        Graues oculi. Cic. Pesants, ou chargez et grevez de trop boire, ou d'autre chose.
    \
        Grauis odor. Plin. Puant, Qui sent mal.
    \
        Grauis et pestilens ora. Plin. iunior. Contree mal saine.
    \
        Grauis paupertas. Plaut. Griefve à porter.
    \
        Pondus graue. Horat. Pesant.
    \
        Pretium. Sallust. Hault pris, Cherté.
    \
        Graues remi. Virgil. Forts et pesants.
    \
        Grauis senectus. Cic. Ennuyeuse et fascheuse.
    \
        Sol grauis. Horat. Dangereux pour la trop grande ardeur.
    \
        Grauissimus sonus. Cic. Tout le plus bas qu'on peult prendre.
    \
        Stomachus grauis. Horatius. Coeur ireux, Gros coeur, qu'on ne peult appaiser.
    \
        Grauis supellex. Plin. iunior. Riche meuble et copieux.
    \
        Grauissimam suem facit glans querna. Plin. Fort pesant de gresse, Engresse fort.
    \
        Tempus graue. Horat. Saison dangereuse, Temps fascheux.
    \
        Grauis terra. Virgil. Fertile et bien grasse.
    \
        Grauis testis. Cic. Veritable, Digne de foy.
    \
        Vereor ne tibi sim grauis. Cic. Je crains de te fascher.
    \
        Venter grauis maturo pondere. Ouid. Ventre de femme grosse, preste à enfanter.
    \
        Grauis ventus. Plin. Fascheux et ennuyeux.
    \
        Grauis erit tuum vnum verbum ad eam rem, quam centum mea. Plaut. Tu feras plus d'une seule parolle, que je ne feroye de cent, La moindre parolle que tu diras, aura plus de poix et d'authorité, que cent des miennes.
    \
        Grauiore verbo appellare aliquem. Cic. Injurier aucun.
    \
        Grauis vmbra. Virgil. Nuisante, Mal saine, Dangereuse.
    \
        Grauiorne igitur vobis erit hostium voluntas, quam ciuium? Cic. Estimez vous plus la volunté, ou Aurez vous plus d'esgard à la, etc.
    \
        Qui graui vtero vxorem esse ignorabat. Papinianus. Il ne scavoit point que sa femme fust grosse d'enfant.
    \
        Graue et Facile, contraria. Difficile.
    \
        - nondum audisti Demea Quod est grauissimum. Terent. Ce qui est de plus grande importance.
    \
        Graue est homini pudenti petere aliquid magnum ab eo, de quo se bene meritum putet. Cic. Il griefve fort à un homme, etc.
    \
        Etenim in populum Romanum graue est, non posse vti sociis excellenti virtute praeditis. Cic. C'est une chose fort dommageable et de grande consequence au peuple, etc.

    Dictionarium latinogallicum > grauis

  • 43 intellectus

    [st1]1 [-] intellectus, a, um: part. passé de intellego.    - intellecto in quos saeviretur, Tac.: ayant compris qui on frappait. [st1]2 [-] intellectŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - acte par lequel on comprend. - [abcl]b - intellect, entendement, intelligence, connaissance, goût (dans les arts). - [abcl]c - sens, signification; idée, conception, notion. - [abcl]d - perception (par les sens).[/b]    - dissimulare intellectum insidiarum, Tac.: ne pas montrer que l'on sent le piège.    - intellectus est in cortice peritis, Plin. 16, 39, 76: les gens intelligents jugent de l'arbre à son écorce.    - intellectu carere, Quint.: être inintelligible, n'avoir pas de sens.    - intellectus communis, Quint.: sens commun.    - intellectus divisus (duplex), Quint.: double sens.    - judicio et intellectu, Tac.: par choix et par système, sciemment.
    * * *
    [st1]1 [-] intellectus, a, um: part. passé de intellego.    - intellecto in quos saeviretur, Tac.: ayant compris qui on frappait. [st1]2 [-] intellectŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - acte par lequel on comprend. - [abcl]b - intellect, entendement, intelligence, connaissance, goût (dans les arts). - [abcl]c - sens, signification; idée, conception, notion. - [abcl]d - perception (par les sens).[/b]    - dissimulare intellectum insidiarum, Tac.: ne pas montrer que l'on sent le piège.    - intellectus est in cortice peritis, Plin. 16, 39, 76: les gens intelligents jugent de l'arbre à son écorce.    - intellectu carere, Quint.: être inintelligible, n'avoir pas de sens.    - intellectus communis, Quint.: sens commun.    - intellectus divisus (duplex), Quint.: double sens.    - judicio et intellectu, Tac.: par choix et par système, sciemment.
    * * *
        Intellectus, Aliud participium. Entendu, Congneu, Apperceu.
    \
        Intellectus, huius intellectus. Plin. Entendement, Intelligence, Congnoissance, Appercevance.
    \
        Intellectus saporum est caeteris in prima lingua, homini et in palato. Plin. Le goust et jugement des saveurs, Le sentement.
    \
        Citra intellectum acrimoniae. Plin. Sans sentir l'aigreur.
    \
        Capere intellectum alicuius rei. Quintil. Recevoir et comprendre l'intelligence, Entendre.
    \
        Intellectu consequi. Quintil. Entendre, Comprendre en son entendement.

    Dictionarium latinogallicum > intellectus

  • 44 ministerium

    mĭnistĕrĭum, ĭi, n. [minister] [st1]1 [-] fonction de serviteur, service, fonction.    - praestare (exhibere) alicui ministerium, Dig.: servir qqn.    - quod ministerium fuerat, ars haberi coepta, Liv. 39: ce qui n'avait été jusque-là qu'un vil métier commença à être regardé comme un art.    - omnes qui in aliquis ministeriis regiis... Liv. 45, 32: tous ceux qui avaient eu quelque emploi auprès du roi...    - Cic. Tim. 50 ; Sen. Ben. 3, 18, 1; Liv. 42, 15 ; Virg. En. 6, 223; Ov. M. 11, 625. [st1]2 [-] sens concret suite [de domestiques], personnel.    - Liv. 4, 8, 4 ; Plin. 12, 10 ; Suet. Ner. 12 ; Tac. An. 13, 27.    - ministerium aulicum, Lampr.: les officiers du palais impérial.    - coquinae ministerium, Amm.: le personnel de cuisine. [st1]3 [-] service de table.    - Lampr Alex. Sev. 34; Paul. Sent. 3, 6, 86. [st1]4 [-] au plur. les différents services ou ministères ou départements établis auprès des empereurs et confiés à des affranchis.    - ministeria a rationibus: comptabilité.    - ministeria a libellis: requêtes.    - ministeria ab epistulis: correspondance.
    * * *
    mĭnistĕrĭum, ĭi, n. [minister] [st1]1 [-] fonction de serviteur, service, fonction.    - praestare (exhibere) alicui ministerium, Dig.: servir qqn.    - quod ministerium fuerat, ars haberi coepta, Liv. 39: ce qui n'avait été jusque-là qu'un vil métier commença à être regardé comme un art.    - omnes qui in aliquis ministeriis regiis... Liv. 45, 32: tous ceux qui avaient eu quelque emploi auprès du roi...    - Cic. Tim. 50 ; Sen. Ben. 3, 18, 1; Liv. 42, 15 ; Virg. En. 6, 223; Ov. M. 11, 625. [st1]2 [-] sens concret suite [de domestiques], personnel.    - Liv. 4, 8, 4 ; Plin. 12, 10 ; Suet. Ner. 12 ; Tac. An. 13, 27.    - ministerium aulicum, Lampr.: les officiers du palais impérial.    - coquinae ministerium, Amm.: le personnel de cuisine. [st1]3 [-] service de table.    - Lampr Alex. Sev. 34; Paul. Sent. 3, 6, 86. [st1]4 [-] au plur. les différents services ou ministères ou départements établis auprès des empereurs et confiés à des affranchis.    - ministeria a rationibus: comptabilité.    - ministeria a libellis: requêtes.    - ministeria ab epistulis: correspondance.
    * * *
        Ministerium, ministerii. Plin. iunior. Service.
    \
        Ministerium. Virgil. Liu. La charge de faire quelque chose, Besongne, Operation.
    \
        Ministerium, pro ipsis ministris. Paulus. Plin. Serviteurs.

    Dictionarium latinogallicum > ministerium

  • 45 noxalis

    noxālis, e [noxa] qui concerne un tort, un dommage. --- Dig. 9, 4, 1; Paul. Sent. 2, 31, 7.    - noxāle, is, n.: action en dommages-intérêts. --- Dig. 9, 4, 21.
    * * *
    noxālis, e [noxa] qui concerne un tort, un dommage. --- Dig. 9, 4, 1; Paul. Sent. 2, 31, 7.    - noxāle, is, n.: action en dommages-intérêts. --- Dig. 9, 4, 21.
    * * *
        Noxalis, et hoc noxale, pen. prod. vnde Noxalis actio. Caius. Action appartenant à aucun, pour raison du dommage faict en ses biens, par le serf ou la beste d'un autre.

    Dictionarium latinogallicum > noxalis

  • 46 pulsatio

    pulsātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de frapper à la porte. [st2]2 [-] action de battre, choc, heurt, coups, sévices. [st2]3 [-] au fig. coup porté à la personne, attentat.    - pulsatio pudoris, Paul. Sent. 5, 4, 4: attentat à la pudeur.
    * * *
    pulsātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de frapper à la porte. [st2]2 [-] action de battre, choc, heurt, coups, sévices. [st2]3 [-] au fig. coup porté à la personne, attentat.    - pulsatio pudoris, Paul. Sent. 5, 4, 4: attentat à la pudeur.
    * * *
        Pulsatio, Verbale. Liu. Frappement, Heurtement, Froissis.

    Dictionarium latinogallicum > pulsatio

  • 47 putidus

    pūtĭdus, a, um [st2]1 [-] qui sent mauvais, puant, pourri, rance, gâté, décrépit, infect. [st2]2 [-] incommode, importun, fatigant, insupportable. [st2]3 [-] ridicule, sot, imbécile. [st2]4 [-] affecté, recherché, prétentieux (en parl. du style).
    * * *
    pūtĭdus, a, um [st2]1 [-] qui sent mauvais, puant, pourri, rance, gâté, décrépit, infect. [st2]2 [-] incommode, importun, fatigant, insupportable. [st2]3 [-] ridicule, sot, imbécile. [st2]4 [-] affecté, recherché, prétentieux (en parl. du style).
    * * *
        Putidus, pen. corr. Adiectiuum. Cic. Puant, Punais.
    \
        Putidus. Horat. Fascheux et ennuyeux.
    \
        Vereor ne putidum sit, scribere ad te quam sim occupatus. Cic. Que je ne soye veu trop poutieux et trop curieux.

    Dictionarium latinogallicum > putidus

  • 48 rancidus

    rancĭdus, a, um [st2]1 [-] rance, qui sent, gâté. [st2]2 [-] putréfié, infect, fétide. [st2]3 [-] désagréable, repoussant.    - rancida cadavera, Lucr. 6: cadavres putréfiés.    - quid rancidius quam... Juv. 6: est-il rien de plus désagréable que...?
    * * *
    rancĭdus, a, um [st2]1 [-] rance, qui sent, gâté. [st2]2 [-] putréfié, infect, fétide. [st2]3 [-] désagréable, repoussant.    - rancida cadavera, Lucr. 6: cadavres putréfiés.    - quid rancidius quam... Juv. 6: est-il rien de plus désagréable que...?
    * * *
        Rancidus, pen. corr. Adiectiuum. Horat. Rance, ou Ranci, Relent, Chanci, Moisi.
    \
        Rancidus aspectus. Plin. Mal plaisant, et mal gratieux.

    Dictionarium latinogallicum > rancidus

  • 49 redoleo

    redolĕo, ēre, olui - tr. et intr. - avoir une forte odeur, exhaler (une odeur), sentir.    - antiquitatem redolere: sentir le vieux, avoir une odeur d'antiquité.
    * * *
    redolĕo, ēre, olui - tr. et intr. - avoir une forte odeur, exhaler (une odeur), sentir.    - antiquitatem redolere: sentir le vieux, avoir une odeur d'antiquité.
    * * *
        Redoleo, redoles, pe. corr. redolui vel redoleui, redolitum vel redoletum, redolere. Virgil. Sentir, Resentir, Rendre odeur, Flairer.
    \
        Antiquitatem redolet, Per translationem. Cicero. Il sent son antique.
    \
        Foetorem redolet. Colum. Il put.
    \
        Situm redolet. Plin. Il sent le relent.
    \
        Vinum redolere. Cic. Sentir le vin.

    Dictionarium latinogallicum > redoleo

  • 50 scurrilis

    scurrilis, e qui sent le bouffon.
    * * *
    scurrilis, e qui sent le bouffon.
    * * *
        Scurrilis, et hoc scurrile, pe. prod. vt Scurrilis iocu. Cic. Une rencontre d'un plaisanteur, Scurrile.
    \
        Lusus scurriles. Valer. Max. Jeux de plaisir et recreation.

    Dictionarium latinogallicum > scurrilis

  • 51 sentio

    sentĭo, īre, sensi, sensum - tr. -    - parf. sync. sensti, Ter. And. 882. [st1]1 [-] sentir physiquement, recevoir une impression par le moyen des sens, percevoir, être affecté.    - ea quae sentire videmus, Lucr.: les êtres que nous voyons doués de sensibilité.    - si caput hoc sentit, Plaut.: si cette tête n'a pas perdu le sentiment.    - varios odores sentire, Lucr. 1, 298: distinguer les odeurs.    - suavitatem cibi sentire, Cic. Phil. 2.45.115: savourer la délicatesse d'un mets.    - sentire varios colores, Lucr. 4, 492: distinguer les couleurs.    - sentire sonitum, Plaut. Curc. 1.2.69: entendre un bruit, percevoir un son.    - sentire sonare, Lucr.: entendre un bruit, percevoir un son.    - sentire famem, Liv. 25, 13: éprouver la faim, souffrir de la faim.    - cinis pinguior sentitur, Plin.: la cendre est plus grasse au toucher.    - morbum sentire, Plin.: être sujet à une maladie.    - posse prius ad angustias veniri, quam sentirentur, Caes. BC. 1, 67:... qu'ils pourraient arriver avant d'être vus.    - ea radix sentit cariem, Plin.: cette racine se moisit.    - Africum sentit vitis, Hor. C. 3.23.5: la vigne se ressent de l'influence de l'Africus.    - vastationem ora senserat, Liv.: la plage avait été dévastée.    - candidum colorem sentiens viola, Plin.: violet tirant sur le blanc. [st1]2 [-] sentir moralement, ressentir (une jouissance ou une peine), éprouver (une passion, un sentiment).    - sentire gaudium, Plin.: éprouver de la joie.    - segnius bona quam mala sentire, Liv. 30, 21, 6: ressentir les biens moins vivement que les maux.    - sentire vindicem deum, Hor.: éprouver le courroux d'un dieu vengeur.    - Philippos et fugam sensi, Hor. C. 2, 7: j'ai subi le désastre de Philippes et la honte de la déroute.    - sentire humilia, Sen.: avoir des sentiments bas.    - sentire demisse, Cic.: avoir des sentiments bas.    - sentire egregia omnia de patriâ, Cic.: être animé d'un noble patriotisme. [st1]3 [-] sentir intellectuellement, connaître instinctivement, s'apercevoir par la réflexion, reconnaître par expérience, comprendre, savoir.    - sentit animus se moveri, Cic.: l'âme a le sentiment de son activité.    - sentire gloriam, Plin.: être sensible à la gloire.    - sentire se miserum, Ter.: se sentir malheureux.    - sensit miles conficta, Tac.: le soldat s'aperçut de la feinte.    - aliquid penitus sentire, Tac.: être profondément pénétré d'une chose, y croire sincèrement.    - sentire majus lucrum, Plin.: trouver plus de profit.    - de profectione eorum senserunt, Caes. BG. 5: ils se doutèrent de leur départ.    - sensit nuptias apparari, Ter.: il a eu le pressentiment qu'on préparait un mariage.    - sensit medios delapsus in hostis, Virg. En. 2: il comprit qu'il était tombé au milieu d'ennemis.    - plus sentire de victoria, Caes.: s'entendre mieux sur les moyens de vaincre.    - numquam... quod quidem senserim, Cic. Lael. 27, 103: jamais, du moins que je sache.    - non sentientibus nobis, Quint.: à notre insu. [st1]4 [-] avoir un sentiment, avoir une opinion, juger, penser.    - sentire + prop. inf.: être d'avis que, penser que.    - dicam quod sentio, Cic.: je dirai ce que je pense.    - quae quisque bello sensisset, Liv. (sub. inter.): quels avaient été les sentiments de chacun pendant la guerre.    - quantum ego sentio, Cic.: à mon avis.    - non ut dictum est, sed ut sensum est, Cic. de Or. 3, 42, 168: non d'après les mots, mais d'après l'idée.    - jocansne an ita sentiens, Cic. Ac. 2, 19, 63: si c'est en plaisantant ou tout de bon.    - nihil sentio nisi de sententiâ tuâ, Cic.: je ne pense que d'après toi.    - male sentire de...: avoir une mauvaise opinion de.    - sentire cum aliquo (ab aliquo): être du même avis que qqn, être pour qqn.    - sentire seorsum ab aliquo, Plaut.: penser autrement que qqn.    - sentire plus quam imperator: prétendre en savoir plus long que son chef.    - non jam aliter sentire quin + subj.: ne plus douter que.    - senserit si me quaeritare, Ter.: s'il va douter que je le cherche. [st1]5 [-] émettre son opinion, exprimer un avis, voter.    - quum ego sensissem oportere... Cic.: quand j'eus émis l'avis qu'il fallait...    - assensi, qui mihi lenissime sentire visi sunt, Cic. Fam. 5, 2, 9: je me suis joint à ceux dont le vote me paraissait le plus indulgent.    - si judices pro causa mea senserint, Gell. 5, 10, 14: si les juges décident en ma faveur.
    * * *
    sentĭo, īre, sensi, sensum - tr. -    - parf. sync. sensti, Ter. And. 882. [st1]1 [-] sentir physiquement, recevoir une impression par le moyen des sens, percevoir, être affecté.    - ea quae sentire videmus, Lucr.: les êtres que nous voyons doués de sensibilité.    - si caput hoc sentit, Plaut.: si cette tête n'a pas perdu le sentiment.    - varios odores sentire, Lucr. 1, 298: distinguer les odeurs.    - suavitatem cibi sentire, Cic. Phil. 2.45.115: savourer la délicatesse d'un mets.    - sentire varios colores, Lucr. 4, 492: distinguer les couleurs.    - sentire sonitum, Plaut. Curc. 1.2.69: entendre un bruit, percevoir un son.    - sentire sonare, Lucr.: entendre un bruit, percevoir un son.    - sentire famem, Liv. 25, 13: éprouver la faim, souffrir de la faim.    - cinis pinguior sentitur, Plin.: la cendre est plus grasse au toucher.    - morbum sentire, Plin.: être sujet à une maladie.    - posse prius ad angustias veniri, quam sentirentur, Caes. BC. 1, 67:... qu'ils pourraient arriver avant d'être vus.    - ea radix sentit cariem, Plin.: cette racine se moisit.    - Africum sentit vitis, Hor. C. 3.23.5: la vigne se ressent de l'influence de l'Africus.    - vastationem ora senserat, Liv.: la plage avait été dévastée.    - candidum colorem sentiens viola, Plin.: violet tirant sur le blanc. [st1]2 [-] sentir moralement, ressentir (une jouissance ou une peine), éprouver (une passion, un sentiment).    - sentire gaudium, Plin.: éprouver de la joie.    - segnius bona quam mala sentire, Liv. 30, 21, 6: ressentir les biens moins vivement que les maux.    - sentire vindicem deum, Hor.: éprouver le courroux d'un dieu vengeur.    - Philippos et fugam sensi, Hor. C. 2, 7: j'ai subi le désastre de Philippes et la honte de la déroute.    - sentire humilia, Sen.: avoir des sentiments bas.    - sentire demisse, Cic.: avoir des sentiments bas.    - sentire egregia omnia de patriâ, Cic.: être animé d'un noble patriotisme. [st1]3 [-] sentir intellectuellement, connaître instinctivement, s'apercevoir par la réflexion, reconnaître par expérience, comprendre, savoir.    - sentit animus se moveri, Cic.: l'âme a le sentiment de son activité.    - sentire gloriam, Plin.: être sensible à la gloire.    - sentire se miserum, Ter.: se sentir malheureux.    - sensit miles conficta, Tac.: le soldat s'aperçut de la feinte.    - aliquid penitus sentire, Tac.: être profondément pénétré d'une chose, y croire sincèrement.    - sentire majus lucrum, Plin.: trouver plus de profit.    - de profectione eorum senserunt, Caes. BG. 5: ils se doutèrent de leur départ.    - sensit nuptias apparari, Ter.: il a eu le pressentiment qu'on préparait un mariage.    - sensit medios delapsus in hostis, Virg. En. 2: il comprit qu'il était tombé au milieu d'ennemis.    - plus sentire de victoria, Caes.: s'entendre mieux sur les moyens de vaincre.    - numquam... quod quidem senserim, Cic. Lael. 27, 103: jamais, du moins que je sache.    - non sentientibus nobis, Quint.: à notre insu. [st1]4 [-] avoir un sentiment, avoir une opinion, juger, penser.    - sentire + prop. inf.: être d'avis que, penser que.    - dicam quod sentio, Cic.: je dirai ce que je pense.    - quae quisque bello sensisset, Liv. (sub. inter.): quels avaient été les sentiments de chacun pendant la guerre.    - quantum ego sentio, Cic.: à mon avis.    - non ut dictum est, sed ut sensum est, Cic. de Or. 3, 42, 168: non d'après les mots, mais d'après l'idée.    - jocansne an ita sentiens, Cic. Ac. 2, 19, 63: si c'est en plaisantant ou tout de bon.    - nihil sentio nisi de sententiâ tuâ, Cic.: je ne pense que d'après toi.    - male sentire de...: avoir une mauvaise opinion de.    - sentire cum aliquo (ab aliquo): être du même avis que qqn, être pour qqn.    - sentire seorsum ab aliquo, Plaut.: penser autrement que qqn.    - sentire plus quam imperator: prétendre en savoir plus long que son chef.    - non jam aliter sentire quin + subj.: ne plus douter que.    - senserit si me quaeritare, Ter.: s'il va douter que je le cherche. [st1]5 [-] émettre son opinion, exprimer un avis, voter.    - quum ego sensissem oportere... Cic.: quand j'eus émis l'avis qu'il fallait...    - assensi, qui mihi lenissime sentire visi sunt, Cic. Fam. 5, 2, 9: je me suis joint à ceux dont le vote me paraissait le plus indulgent.    - si judices pro causa mea senserint, Gell. 5, 10, 14: si les juges décident en ma faveur.
    * * *
        Sentio, sentis, sensi, sensum, sentire. Plaut. Sentir.
    \
        Famem sentire. Liu. Avoir faim, Sentir la faim.
    \
        Labor non sentitur sedulitate. Ouid. Le grand soing et affection ou entente qu'on met à faire quelque chose, fait qu'on ne sent point la peine et le travail qu'on prend.
    \
        Medicinam sentire. Cels. Se trouver ou porter bien de la medecine qu'on a prinse.
    \
        Nec rabidi fiunt, nec fastidium sentiunt. Plin. Ne sont point desgoustez.
    \
        Cibum non sentiunt. Plinius. Ils ne se congnoissent point de ce qu'ils mangent, Ce qu'ils mangent ne leur prouffite point.
    \
        Fluuii sensere alnos cauatas. Virgil. Les petits bateaux.
    \
        Laetitiam toto pectore sentire. Ouid. Sentir une grande joye.
    \
        Sentit cariem. Plin. Se pourrit, Devient pourri.
    \
        Vetustatem non sentire. Plin. Ne vieillir point.
    \
        Sentire. Plaut. Se doubter et appercevoir de quelque chose.
    \
        Sentire. Cic. Avoir opinion de quelque chose, Estre d'opinion.
    \
        De diis immortalibus vera sentit. Cic. Il sent bien et ha bonne opinion des dieux.
    \
        De amicitia omnes ad vnum idem sentiunt. Cicero. Sont touts d'une opinion.
    \
        A me sentiat. Plaut. Qu'il face pour moy.
    \
        Si iudices pro causa mea senserint. Gel. S'ils jugent pour moy.
    \
        Iste haud mecum sentit. Terent. Il n'est point de ma fantasie et opinion.
    \
        Sentire grauiter de aliquo. Caes. Luy souhaiter mal.
    \
        Male sentire de aliquo. Quintil. Mal estimer de luy, En avoir mauvaise opinion.
    \
        Sentiet qui vir siem. Terentius. Elle sentira, Elle scaura, Elle congnoistra.

    Dictionarium latinogallicum > sentio

  • 52 stupeo

    stupĕo, ēre, stupui [st1]1 - intr. - [abcl][b]a - être engourdi, être immobile, rester fixe, s'arrêter. - [abcl]b - être immobilisé par l'effet d'un sentiment violent (étonnement, admiration, douleur, joie), rester interdit, être ébahi, être étonné.[/b] [st1]2 - tr. - voir avec étonnement, s'extasier sur, admirer.
    * * *
    stupĕo, ēre, stupui [st1]1 - intr. - [abcl][b]a - être engourdi, être immobile, rester fixe, s'arrêter. - [abcl]b - être immobilisé par l'effet d'un sentiment violent (étonnement, admiration, douleur, joie), rester interdit, être ébahi, être étonné.[/b] [st1]2 - tr. - voir avec étonnement, s'extasier sur, admirer.
    * * *
        Stupeo, stupes, stupui, stupere. Cic. Estre fort estonné et esperdu, Estre si esperdu qu'on ne sent point qu'on devient ne qu'on fait, ains on demeure tout piqué et immobile comme une pierre.
    \
        Mater ad auditas stupuit, ceu saxea, voces. Ouid. Elle fut toute transie.
    \
        Ars stupet ambiguis malis. Ouid. L'art et science du patron et gouverneur de la navire est estonnee pour les vents contraires, Le pilote est au bout de son sens, et ne scait qu'il doibt faire.
    \
        Corda stupent sepulta mero. Ouid. Un homme yvre est tout hebeté, et ne sent rien.
    \
        Verba stupuerunt ignauo palato. Ouid. Il ne sceut parler, La parolle luy faillit.
    \
        Re aliqua stupere. Horat. L'avoir en grande admiration.
    \
        Stupere in aliquo. Valer. Flac. S'esbahir et s'esmerveiller en regardant aucun.
    \
        Stupere aliquem. Cic. L'avoir en grande admiration.

    Dictionarium latinogallicum > stupeo

  • 53 thymosus

    thymōsus, a, um [st2]1 [-] Plin. de thym, rempli de thym, fait avec du thym. [st2]2 [-] Macr. qui sent le thym.
    * * *
    thymōsus, a, um [st2]1 [-] Plin. de thym, rempli de thym, fait avec du thym. [st2]2 [-] Macr. qui sent le thym.
    * * *
        Thymosus, penul. prod. Adiectiuum: vt Thymosum mel. Plin. Le miel provenant des mousches qui vivent de thym.

    Dictionarium latinogallicum > thymosus

  • 54 vetustus

    vetustus, a, um [st2]1 [-] vieux, âgé. [st2]2 [-] antique, ancien, vieux, du temps passé. [st2]3 [-] qui dure depuis longtemps, ancien. [st2]4 [-] qui sent l'ancienneté, suranné.
    * * *
    vetustus, a, um [st2]1 [-] vieux, âgé. [st2]2 [-] antique, ancien, vieux, du temps passé. [st2]3 [-] qui dure depuis longtemps, ancien. [st2]4 [-] qui sent l'ancienneté, suranné.
    * * *
        Vetustus, Adiectiuum, Idem quod Vetus. Liu. Posse quidem se vetusto iure agere. De droict ancien.

    Dictionarium latinogallicum > vetustus

  • 55 prae-mittō

        prae-mittō mīsī, missus, ere,    to send forward, despatch in advance: legiones in Hispaniam, Cs.: legatum ad flumen, S.: odiosas litteras: ad Boios, qui doceant, etc., Cs.: cum sese Italicam venturum praemisisset, had sent on word, Cs.: praemisit, ut cogitarent, etc., sent word, L.: haec favorabili oratione, premised, Ta.

    Latin-English dictionary > prae-mittō

  • 56 apostolus

    I
    apostle; missionary (one sent)
    II
    notice/statement of the case sent to a higher tribunal on an appeal (Roman law)

    Latin-English dictionary > apostolus

  • 57 AEQUALITAS AEQUIPARANTIAE (COMPARATIVE EQUALITY)

    сравнительное равенство, основанное на абсолютной количественной определенности: отношение, существующее между двумя количествами одной и той же меры, как, например, равенство двух ярдов двум ярдам, противопоставляется пропорциональному равенству, например, равенству пальцев руки, «которые не являются равными с точки зрения абсолютной количественной определенности, ведь если один палец наложить на другой, его действие усиливается, тем не менее, их равенство является пропорциональным, так как размер одного пальца соответствует его функции, а размер другого пальца - его» (Thomas Aquinas. In librum IV Sent., d. 32, q. 1, a. 4 sol; ср. также: Ibid. In lib. IV Sent. d. 32, q. 1, a. 3 sol.).

    Латинский словарь средневековых философских терминов > AEQUALITAS AEQUIPARANTIAE (COMPARATIVE EQUALITY)

  • 58 RES (THING)

    вещь; чувственно-ощущаемая вещь; поименованное нечто; воплощенное слово. По Августину, то, что важнее, чем знак вещи, и чье познание важнее знака вещи, «ибо все, что только существует ради другого, необходимо ниже, чем то, для чего оно существует» (Августин. Об учителе // Творения. Т. С. 293-294). То же, для чего существует знак, есть вещь, которая постигается внутренним словом, внутренней истиной, или Христом. Истинная вещь, таким образом, есть «внутренняя» вещь, знание о которой врождено в нас изначально, прежде разума, и от этого знания «сам разум берет свое начало» (Августин. О количестве души // Там же. С. 236). То, что существует само по себе и не употребляется для обозначения чего-либо, например, дерево, камень, животное. В пределе есть «некая высшая вещь», которая никогда ни для чего не служит обозначением. Эта вещь - Бог. Такой вещью можно только наслаждаться ради нее самой. Существуя сама по себе, будучи нетварной, вечной и бесконечной, она может быть обнаружена лишь с помощью ее созданий, то есть через чувственный мир.  Эта совершенная вещь может быть описана троично: через единство (Бог Отец), равенство (Бог Сын) и согласие единства и равенства (Бог Дух Святой). Любая сотворенная вещь может называться вещью в переносном смысле. Она может служить также и знаком для других вещей (дым может служить знаком огня). Знак, по Августину, - то, что служит некоей меткой для обозначения определенной вещи. Но поскольку знак существует, он в некотором роде тоже вещь («всякий знак есть некая вещь»), поскольку не существует только ничто. Можно сказать, что, если истинная вещь - это Бог, то все остальные сотворенные вещи есть знаки, обладающие значением (Августин. Христианская наука или основания св. герменевтики и церковного красноречия. Киев, 1835. С. 15-20). Ансельм Кентерберийский писал, что «ведь мы обычно называем «вещью» все, о чем мы говорим, что оно в каком-то смысле есть нечто» (Ансельм Кентерберийский. Сочинения. М., 1995. С. 315); по Фоме Аквинскому, «существуют две точки, которые следует полагать в вещах, а именно, ее сущность и причину, а также ее бытие; имя вещи берется из сущности. Поскольку сущность может иметь бытие двояко - в единичности, которая находится за пределами разума, и в ее понимании интеллектом... следовательно, имя вещи относится одновременно и к тому, что существует в уме, так вещь образуется на основании знания, и к тому, что существует за пределами ума, поскольку о вещи говорится как о познанной и существующей в природе» (Thomas Aquinas. In lib. I Sent. d. 25, q. 1, a. 4 sol). Другое его высказывание: «Имя вещи употребляется в двух смыслах: так, вещью называется то, что имеет известное бытие в природе, это называется «то, что есть», поскольку она есть, имеет свое бытие. Так как вещь познается через ее сущность, то ее имя становится известным всем, кто оказывается вовлеченным в процесс познания и мышления, поскольку вещь (res) проистекает от знания (reor), и в этом смысле говорят о вещи как о разумной (res rationis)» (Idem. In lib. II Sent. d. 37, q. 1, a. 1 sol.). cm. SIGNUM.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > RES (THING)

  • 59 convenio

    con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.
    I.
    To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    A.
    In gen.:

    milites, qui ex provinciā convenerant,

    Caes. B. G. 1, 8:

    omnes... eo convenerant,

    id. ib. 3, 16:

    totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt,

    id. ib. 1, 30:

    quanto multitudo hominum ad hoc judicium,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11:

    amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt,

    Nep. Timoth. 4, 2:

    ad clamorem hominum,

    Caes. B. G. 4, 37:

    ad delectationem,

    Quint. 3, 4, 6:

    Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent,

    id. Off. 1, 40, 144:

    nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc.,

    id. Phil. 3, 2, 5:

    quoniam convenimus ambo,

    Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.—With the place to or at which, usu. designated by in and acc.:

    mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit,

    Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50:

    unum in locum omnes,

    Caes. B. G. 4, 19:

    in coetus scholarum,

    Quint. 2, 9, 2:

    in consilium frequentes,

    Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71:

    reguli in unum convenere,

    Sall. J. 11, 2:

    tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire,

    Cic. Agr. 2, 5, 12:

    et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.—Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.):

    uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent,

    Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc):

    in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt,

    Tac. H. 4, 55.—
    2.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects:

    munera multa huc ab amatoribus,

    Plaut. Ps. 1, 2, 44:

    huc convenit utrumque bivium,

    Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.:

    oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit,

    id. 6, 28, 32, § 157:

    cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city:

    ex his civitatibus, quae in id forum convenirent,

    Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38:

    Carthaginem conveniunt populi LXV.,

    Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.:

    ibi Aethiopicae convenere naves,

    id. 5, 28, 29, § 105.—
    2.
    Jurid. t. t.:

    in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband,

    Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84:

    viro in manum,

    Cic. Top. 4, 23:

    in manum flaminis,

    Tac. A. 4, 16 et saep.—

    In the same sense: in matrimonium alicujus,

    Dig. 45, 1, 121, § 1:

    in matrimonium cum viro,

    to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.—
    3.
    Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit:

    haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22:

    (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent,

    Caes. B. G. 1, 27:

    adversarios ejus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    illum Atilium,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    neminem conveni—convenio autem cottidie plurimos—quin omnes, etc.,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    Bruti pueri Laodiceae me convenerunt,

    id. ib. 3, 7, 1.— Pass.:

    Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit,

    Cic. Fam. 6, 19, 2:

    nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum,

    id. Att. 9, 6, 1:

    quod conveniundi patris me tempus capere jubebat,

    Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al. — Absol.:

    aditum petentibus conveniendi non dabat,

    Nep. Paus. 3, 3.—
    b.
    Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal:

    ut heredes ex stipulatu conveniri possint,

    Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17:

    de peculio,

    Paul. Sent. 2, 31:

    pro parte dimidiā,

    Dig. 17, 1, 59 et saep.—Also with abstr. objects:

    dolum aut culpam eorum,

    Dig. 26, 7, 38:

    nomen,

    ib. 42, 1, 15.
    II.
    Pregn.
    A.
    To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
    1.
    Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.—Of the union of atoms:

    Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia,

    Lucr. 5, 429.—
    2.
    Trop.
    a.
    With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare;

    late Lat.),

    Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).—Far more freq.,
    b.
    Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
    (α).
    Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.:

    cum his mihi nec locus nec sermo convenit,

    Plaut. Ps. 4, 7, 10:

    haec fratri mecum non conveniunt neque placent,

    Ter. Ad. 1, 1, 34:

    de dote mecum conveniri nil potest,

    Plaut. Trin. 2, 4, 168:

    hoc mihi cum tuo fratre convenit,

    Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91:

    pax, quae cum T. Quinctio convenisset,

    Liv. 34, 43, 2; cf.:

    pax convenit,

    Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8:

    in eas condiciones cum pax conveniret,

    id. 29, 12, 14 al.; and:

    cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    ratio accepti atque expensi inter nos,

    Plaut. Most. 1, 3, 146:

    eo signo quod convenerat revocantur,

    Caes. B. C. 1, 28:

    quod tempus inter eos committendi proelii convenerat,

    id. B. G. 2, 19:

    neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset,

    Cic. Clu. 43, 120; so,

    judex inter eos,

    Val. Max. 2, 8, 2:

    posse rem convenire... si posset inter eos aliquid convenire,

    Cic. Leg. 1, 20, 53:

    dum rem conventuram putamus,

    id. Att. 9, 6, 2:

    si in eo manerent, quod convenisset,

    Caes. B. G. 1, 36: [p. 463] in colloquium convenit;

    condiciones non convenerunt,

    Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.:

    postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum),

    id. 9, 23, 15:

    signum,

    Suet. Oth. 6:

    omnia conventura,

    Sall. J. 83, 2.— Pass.:

    pacem conventam frustra fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    quibus conventis,

    Liv. 30, 43, 7.—
    (β).
    Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.:

    mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc.,

    Cic. Att. 6, 1, 14:

    idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret?

    id. Lig. 6, 18:

    quicum optime convenisset,

    id. Verr. 2, 4, 66, § 147:

    nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 2. 3, 19:

    non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat,

    Liv. 2, 23, 14:

    conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3:

    inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse,

    Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, homologeitai, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.:

    cum de facto convenit, et quaeritur, etc.,

    Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72:

    de duobus minus convenit,

    Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2:

    quamquam de hoc parum convenit,

    Quint. 5, 10, 2:

    quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit,

    id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5:

    ubi de pace non convenit, signa cecinere,

    Flor. 2, 6, 59 al.:

    convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc.... seque uti dederent,

    Plaut. Am. 1, 1, 70:

    convenerat, ne interloquereris,

    Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.:

    quibus consulibus interierit non convenit,

    Nep. Hann. 13, 1:

    pacto convenit, etc.,

    Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80:

    omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc.,

    Sall. J. 39, 4:

    Patres igitur jurati (ita enim convenerat),

    Liv. 30, 40, 12:

    pro argento si aurum dare mallent, darent convenit,

    id. 38, 11, 8.—
    B.
    To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
    1.
    Lit. (rare):

    quae (cupa) inter orbes conveniat... quae (fistula) in columellam conveniat,

    Cato, R. R. 21, 1:

    conveniebatne in vaginam tuam machaera militis?

    Plaut. Ps. 4, 7, 85:

    si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire,

    Cic. Fin. 3, 14, 46.—More freq.,
    2.
    Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
    a.
    Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
    (α).
    In or ad aliquid:

    ceterae vites in quemvis agrum conveniunt,

    Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1:

    quid minus in hunc ordinem convenit? etc.,

    Cic. Phil. 9, 4, 8:

    convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc.,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65:

    hoc in te unum,

    id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.—
    (β).
    Cum aliquā re:

    haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi,

    Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.—
    (γ).
    With dat.:

    num videntur convenire haec nuptiis?

    Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.—
    (δ).
    With acc.:

    itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit,

    Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    hoc non convenit, me... agrum habere,

    Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.—
    (ζ).
    With in and abl.:

    nihil autem minus in perfecto duce quam festinationem... convenire arbitrabatur,

    Suet. Aug. 25.—
    (η).
    Absol.: hanc mi expetivi, contigit;

    conveniunt mores, etc.,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    nomen non convenit,

    id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt;

    subducunt: ad nummum convenit,

    Cic. Att. 5, 21, 12):

    non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor,

    Ov. M. 2, 846:

    medius ille orationis modus maxime convenit,

    Quint. 6, 2, 19 et saep.—
    b.
    Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
    (α).
    Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41:

    convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere,

    id. 3, 685:

    dicere causas leti,

    id. 6, 708 et saep.:

    quo maxime contendi conveniat,

    Caes. B. G. 7, 85, 2:

    convenit Evandri victos discedere ad urbem,

    Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.—
    (β).
    With ut:

    quī enim convenit, ut? etc.,

    Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit):

    si tibi curae Quantae conveniat Munatius,

    Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63. —To express assent:

    convenit,

    well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.—Hence,
    1.
    convĕnĭens, entis, P. a.
    A.
    (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.:

    consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui,

    Cic. Off. 1, 17, 58; cf.:

    convenientes optime propinqui cognatique,

    id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7:

    recta et convenientia et constantia natura desiderat,

    Cic. Off. 3, 8, 35:

    conveniens et conjuncta constantia inter augures,

    id. Div. 2, 39, 82:

    motus,

    Lucr. 1, 1029; cf.:

    inter se motus,

    id. 2, 941.—More frequently,
    B.
    (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
    (α).
    With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4:

    dies conveniens cum populi vultu,

    Ov. P. 2, 1, 28.—
    (β).
    With dat. (very freq.):

    nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis,

    Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.:

    aut sibi convenientia finge,

    Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11:

    bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc.,

    Plin. Ep. 3, 18, 1:

    disciplina convenientissima,

    Vell. 1, 6, 3.—
    (γ).
    Ad aliquid (rare):

    nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas,

    Cic. Lael. 5, 17:

    sonus ad formam tauri,

    Ov. Ib. 436.—
    (δ).
    In aliquid (very rare):

    forma in illam conveniens amplitudinem,

    Vell. 2, 29, 2.—
    (ε).
    In aliquā re:

    gratulatio conveniens in eā victoriā,

    Liv. 45, 19, 3.—
    (ζ).
    Inter se (rare):

    in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    inter se motus,

    Lucr. 2, 941.—
    (η).
    Absol. (rare):

    quod sit aptum atque conveniens,

    Quint. 5, 10, 123:

    toga,

    fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514:

    nihil convenientius ducens, quam, etc.,

    Suet. Aug. 10.—
    b.
    Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf.

    congruens): convenientius est dici,

    Plin. 34, 7, 16, § 35.— Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.— Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.;

    most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere),

    Cic. Tusc. 5, 28, 82:

    convenienter naturae vivere (with congruenter),

    id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12:

    convenienter sibi dicere (with constanter),

    Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546:

    convenienter ad praesentem fortunae statum loqui,

    Liv. 23, 5, 4.— Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.—
    2.
    con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose):

    facere promissa, stare conventis, reddere deposita,

    Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.—As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

    Lewis & Short latin dictionary > convenio

  • 60 emissarius

    ēmissārĭus, ii, m. [id.; sent out, put forth; hence],
    I.
    An emissary, scout, spy, Cic. Verr. 2, 2, 8 Ascon.; 2, 3, 40; id. Fam. 7, 2, 3; Vell. 2, 18 fin.; Suet. Galb. 15; id. Dom. 11.—
    B.
    Transf., in eccl. Lat.
    1.
    An attendant, one of the guard, Vulg. 1 Reg. 22, 17.—
    2.
    Caper emissarius, the scapegoat, sent to bear the sins of the people to the wilderness, Vulg. Levit. 16, 8 al.—
    II.
    In botany, a young branch, a shoot, Plin. 17, 23, 35, § 208.

    Lewis & Short latin dictionary > emissarius

См. также в других словарях:

  • Sent — Vue du village de Sent Administration Pays Suisse …   Wikipédia en Français

  • Sent — Escudo …   Wikipedia Español

  • sent. — «sehnt», verb. the past tense and past participle of send: »They sent thrunks last week. She was sent on an errand. sent., sentence …   Useful english dictionary

  • Sent — Sent, v. & n. See {Scent}, v. & n. [Obs.] Spenser. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sent — Sent, obs. 3d pers. sing. pres. of {Send}, for sendeth. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sent — Sent, imp. & p. p. of {Send}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sent — [sent] v the past tense and past participle of ↑send …   Dictionary of contemporary English

  • sent- — *sent germ.?, Verb: nhd. streben, sinnen; ne. strive (Verb); Hinweis: s. *senþa ; Etymologie: s. ing. *sent , Verb, gehen, empfinden, wahrnehmen, Pokorny 908 …   Germanisches Wörterbuch

  • sent- —     sent     English meaning: to take a direction, go; to feel     Deutsche Übersetzung: “eine Richtung nehmen, gehen” and in geistigen Sinne “empfinden, wahrnehmen”     Material: A. in geistigen sense: Lat. sentiō, īre, si, sum “ feel, feel,… …   Proto-Indo-European etymological dictionary

  • sent — [sent] vt., vi. pt. & pp. of SEND1 …   English World dictionary

  • SENT — (Single Edge Nibble Transmission) ist eine digitale Schnittstelle für die Kommunikation von Sensoren und Steuergeräten in der Automobilelektronik. Sie ist in der SAE J2716 beschrieben. Eigenschaften Es handelt sich um eine unidirektionale,… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»