-
1 sąd
ч1. суд;2. погляд; думка; ▼ Sąd ostateczny: Страшний суд (реліг.)
См. также в других словарях:
ostateczny — 1. «taki, na którym kończy się jakiś cykl, szereg, jakaś seria itp.; niemożliwy do zmiany, ostatni, definitywny» Ostateczna walka, decyzja, ostateczne zwycięstwo. Ostateczny argument, egzamin, krok, sposób, środek, wynik. Ostateczna redakcja… … Słownik języka polskiego
sąd — 1. przestarz. Odprawiać, odbywać sąd nad kimś «sądzić kogoś»: Odbyli nad nią fikcyjny sąd i skazali ją na śmierć. T. Małyszek, Kraina. 2. Sąd ostateczny «wielkie zamieszanie, chaos»: Wtedy się odbywał sąd ostateczny, gdyż każdy chciał bębnić, a… … Słownik frazeologiczny
sąd — m IV, D. u, Ms. sądzie; lm M. y 1. «państwowy organ wymiaru sprawiedliwości; zespół sędziów» Sąd apelacyjny, kasacyjny, rewizyjny. Sąd cywilny, karny. Sąd wojewódzki. Sąd dla nieletnich. Prezes sądu. Skład sądu. Wyrok są … Słownik języka polskiego
ostateczny — Rzeczy, prawdy, sprawy ostateczne «zagadnienia związane ze śmiercią, sensem życia w wymiarze religijnym, filozoficznym»: Nie poruszał w swojej twórczości spraw aktualnych ani wielkich problemów narodowych, był poetą prawd ostatecznych, siłą… … Słownik frazeologiczny
dzień — m I, D. dnia; lm M. dnie a. dni (przy liczebnikach tylko: dni) D. dni 1. «okres od wschodu do zachodu słońca; także światło spowodowane znajdowaniem się słońca nad horyzontem» Dzień słoneczny, skwarny, upalny. Dzień bezsłoneczny, mglisty,… … Słownik języka polskiego
islam — m IV, D. u, Ms. islammie, blm «monoteistyczna religia, której twórcą był Muhammad (Mahomet) w VII w. w Arabii, głosząca wiarę w jednego Boga (Allaha), wiarę w proroków, sąd ostateczny, karę lub nagrodę po śmierci, rozpowszechniona głównie w… … Słownik języka polskiego
mahometanizm — m IV, D. u, Ms. mahometanizmzmie, blm «monoteistyczna religia, której twórcą był Muhammad (Mahomet) w VII w. w Arabii, głosząca wiarę w jednego Boga (Allaha), wiarę w proroków, sąd ostateczny, karę lub nagrodę po śmierci; rozpowszechniona głównie … Słownik języka polskiego
ostatni — 1. «znajdujący się na końcu; kończący jakiś cykl, szereg, jakąś serię itp.; taki, po którym nie będzie innego» Ostatni z rodu. Ostatni szereg. Ostatni seans. Ostatni pociąg. Ostatnie egzemplarze książki. ∆ praw. Ostatnia instancja «instancja… … Słownik języka polskiego