Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

romulus

  • 121 inauro

    ĭn-auro, āvi, ātum, 1, v. a., to cover or overlay with gold, to gild (class.; most freq. in the part. perf.).
    I.
    Lit.:

    tegulas aereas,

    Plin. 33, 3, 18, § 57; Vitr. 7, 8:

    maurata statua,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 50:

    columna extrinsecus,

    id. Div. 1, 24, 48:

    Romulus (i. e. statua Romuli),

    id. Cat. 3, 8, 19:

    palla,

    Auct. Her. 4, 47, 60:

    vestis,

    i. e. inwrought with gold, Ov. M. Fac. 18.—
    II.
    Trop., to gild, i. e. to make rich:

    puto, te malle a Caesare consuli quam inaurari,

    Cic. Fam. 7, 13, 1:

    ut te Confestim liquidus fortunae rivus inauret,

    Hor. Ep. 1, 12, 9.— Hence. ĭnaurātus, a, um, P. a., gilded, golden:

    quis radat inaurati femur Herculis,

    Juv. 13, 151.— Comp.:

    omni patagio inauratior pavo,

    Tert. Pall. 3 init.

    Lewis & Short latin dictionary > inauro

  • 122 inhio

    ĭn-hĭo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stand open, to gape.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ora inhiasse luporum,

    Stat. Th. 1, 626.—
    B.
    Trop., to gape with amazement, etc.:

    inhians Cerberus,

    Verg. G. 4, 483:

    attonitis inhians animis,

    id. A. 7, 814.—
    II.
    In partic., to open the mouth wide, to gape at.
    A.
    Lit.:

    Romulus lactens, uberibus lupinis inhians,

    Cic. Cat. 3, 8, 19:

    gazis inhians,

    Sen. Herc. Fur. 166:

    praedae,

    Val. Fl. 2, 531: pecudumque reclusis Pectoribus inhians, spirantia consu, lit exta, Verg. A. 4, 64.—With acc.:

    postes,

    to gape at, Verg. G. 2, 463.—
    B.
    Transf., to gaze at with eagerness, regard with longing (cf.:

    capto, appeto, sitio): congestis saccis,

    Hor. S. 1, 1, 71:

    inhians in te, dea,

    Lucr. 1, 36; Just. 17, 3, 4; Flor. 3, 11, 2; Tac. A. 4, 12; 11, 1; 12, 59 al.:

    lucro,

    Sen. Contr. 3, 22, 11:

    omnia, quibus vulgus inhiat,

    id. Ep. 102, 27; Val. Max. 7, 2, ext. 1:

    dictis,

    to hear eagerly, attend closely to, Val. Fl. 5, 469; Suet. Ter. 1.—With acc. ( poet. and rare, except in Plaut.):

    hereditatem alicujus,

    Plaut. Stich. 4, 2, 25:

    aurum,

    id. Aul. 2, 2, 17: mortem alicujus, Caecil. ap. Gell. 2, 23, 10; Plaut. Truc. 2, 3, 18:

    bona mea,

    id. Mil. 3, 1, 121:

    inhiat quod nusquam est miser,

    id. ib. 4, 4, 62.

    Lewis & Short latin dictionary > inhio

  • 123 inquam

    inquam (the foll. forms are found: inquam and inquit very freq.; v. infra; first pers., inquio, found in late writers: si igitur, inquio, Jul. ap. Aug. c. Saec. Resp. Jul. 4, 9, is not in good use, but mentioned by Vel. Long. ap. Cassiod. Orthogr. p. 2287; Prisc. 8, 11, 62; cf.

    inquo, Eutych. 2, 12, p. 2182: inquis,

    Cic. Caecin. 13, 37; id. Fam. 2, 12, 3; 9, 26, 1; id. Att. 2, 5, 8; Hor. S. 2, 1, 5; Mart. 2, 93, 1 saep.:

    inquĭmus,

    Hor. S. 1, 3, 66:

    inquitis,

    Arn. 2, 44; Tert. Apol. 9 al.:

    inquiunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32; id. Or. 50, 169; id. Tusc. 3, 29, 71:

    inquiebat,

    id. Ac. 2, 47, 125; id. Top. 12, 51:

    inquii,

    Cat. 10, 27:

    inquisti,

    Cic. de Or. 2, 64, 259:

    inquies,

    Plaut. Am. 3, 2, 31; Cic. Or. 29, 101; Cat. 24, 7:

    inquiet,

    Cic. Verr. 2, 2, 18, § 45; id. Fin. 4, 25, 71; id. Off. 3, 12, 53:

    inque,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 42; Ter. Heaut. 4, 7, 1:

    inquito,

    Plaut. Aul. 4, 10, 58; id. Rud. 5, 2, 55;

    and in eccl. Lat. inquiens,

    Vulg. 1 Par. 22, 18; Marc. 12, 26; Greg. Ep. 8, 12; 12, 8; Tert. Jejun. 2, v. Neue, Formenl. 2, p. 612 sqq.), 3, v. defect. [kindred to Sanscr. khyā, dicere, praedicare, celebrare, appellare; cf. Bopp Gloss. p. 98, 6 sq.], I say, placed after one or more words of a quotation, our say ( said) I, says ( said) he, etc.
    I.
    In citing the words of a person:

    cum respondissem me ex provincia decedere, etiam mehercules, inquit, ut opinor, ex Africa,

    Cic. Planc. 26:

    est vero, inquam, signum quidem notum,

    id. Cat. 3, 5:

    quasi ipsos induxi loquentes, ne inquam et inquit saepius interponeretur,

    id. Lael. 1, 3:

    qui ubi me viderunt, ubi sunt, inquiunt, scyphi?

    id. Verr. 2, 4, 14, § 32; Cat. 10, 14:

    Romulus, Juppiter, inquit, tuis jussus avibus, etc.,

    Liv. 1, 12, 4. —
    (β).
    With dat.:

    tum Quinctius en, inquit mihi, haec ego patior quotidie,

    Cic. Att. 5, 1, 3.—
    B.
    Inquam is frequently placed after a word which the speaker strongly emphasizes, esp. in repetitions:

    libera per terras unde haec animantibus exstat, unde est haec, inquam, fatis avulsa potestas,

    Lucr. 2, 257:

    rex maximo conventu Syracusis, in foro, ne quis, etc., in foro, inquam, Syracusis,

    Cic. Verr. 2, 4, 29, § 67:

    hunc unum diem, hunc unum inquam, hodiernum diem defende si potes,

    id. Phil. 2, 44, 112:

    per mihi, per, inquam, mihi gratum feceris, si,

    id. Att. 1, 20, 7: delector enim: quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine, id. Fin. 2, 22, 72:

    tuas, tuas, inquam, suspiciones,

    id. Mil. 25, 67; id. Sest. 69, 146:

    haec inquam, de Oppianico constabunt,

    id. Clu. 44, 125.—
    II.
    With an indef. subj.
    1.
    Plur.: inquiunt, they say, it is said:

    noluit, inqui unt, hodie agere Roscius,

    Cic. de Or. 1, 27, 124; id. Or. 50, 168 fin.:

    contra dicuntur haec... natura adfert dolorem, cui quidem Crantor, inquiunt, vester cedendum putat,

    id. Tusc. 3, 29, 71; id. N. D. 1, 41, 144; Sen. Ep. 102, 3; Quint. 1, 10, 3; 9, 2, 85.—
    2.
    Sing., esp. in stating objections to one's own arguments, it is said, one says, reply is made:

    cetera funebria, quibus luctus augetur, duodecim sustulerunt. Homini, inquit (sc. lex), mortuo ne ossa legito, quo post funus faciat,

    Cic. Leg. 2, 24, 60; id. Ac. 2, 18, 60; id. Clu. 34, 92:

    inquit (sc. scriptor litterarum),

    id. Verr. 2, 5, 57, § 248; id. Brut. 83, 287; id. Att. 14, 12, 2: nec magis quisquam eodem tempore et iratus potest esse, et vir bonus, quam aeger et sanus. Non potest, inquit, omnis ex animo ira tolli, nec hominis natura patitur, Sen. de Ira, 2, 12.—
    III.
    In partic.
    1.
    Inquit is sometimes omitted by ellipsis:

    Turpemque aperto pignore errorem probans, En, hic declarat quales sitis judices,

    Phaedr. 5, 5, 38; 1, 30, 7; Ter. Hec. 1, 2, 73; Val. Fl. 1, 692.—
    2.
    It is sometimes inserted pleonastically:

    excepit Demochares: Te, inquit, suspendere,

    Sen. Ira, 23:

    hoc adjunxit: Pater, inquit, meus,

    Nep. Hann. 2, 2. —
    3.
    It is freq. repeated: Crassus. numquidnam, inquit, novi? Nihil sane, inquit Catulus;

    etenim vides esse ludos: sed vel tu nos ineptos, licet [inquit], vel molestos putes, cum ad me in Tusculanum, inquit, heri vesperi venisset Caesar de Tusculano suo, dixit,

    Cic. de Or. 2, 3, 13; id. N. D. 1, 7, 17: dicam equidem, Caesar inquit, quid intellegam;

    sed tu et vos omnes hoc, inquit, mementote,

    id. ib. 2, 74, 298.

    Lewis & Short latin dictionary > inquam

  • 124 item

    ĭtem, adv. [i- (cf. is) and -tam, acc. fem. corresponding to tum (is), -tud; cf. tam; Sanscr. ittham, so].
    I.
    Implying comparison, just so, in like manner, after the same manner, likewise, also (cf.:

    ita, pariter, eodem modo): proinde eri ut sint, ipse item sit,

    Plaut. Am. 3, 3, 5:

    quia mi item ut parentes lucis das tuendi copiam,

    id. Capt. 5, 4, 11:

    utinam item a principio rei pepercisses meae, ut nunc repercis saviis,

    id. Truc. 2, 4, 24:

    placuit Scaevolae et Coruncanio, itemque ceteris,

    Cic. Leg. 2, 21, 52:

    item igitur si sine divinatione non potest,

    id. Div. 2, 52, 107:

    ita fit, ut non item in oratione, ut in versu numerus exstet,

    id. Or. 60:

    fecisti item uti praedones solent,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 21:

    item... quemadmodum, etc.,

    id. ib. 2, 2, 22, §

    54: item... quasi murteta juncis, item ego vos virgis circumvinciam,

    Plaut. Rud. 3, 4, 27; Liv. 39, 19:

    item... atque,

    Varr. L. L. 9, 4; Plaut. Rud. 4, 3, 71:

    parentes vagitu suo paene bis prodidit: semel, cum a nutricis ubere, item cum a sinu matris raptim auferretur,

    Suet. Tib. 6.—
    B.
    Esp.: non item, but not:

    spectaculum uni Crasso jucundum, ceteris non item,

    Cic. Att. 2, 21, 4:

    corporum offensiones sine culpa accidere possunt, animorum non item,

    id. Tusc. 4, 14, 31:

    in libero servant, in libera non item,

    id. N. D. 2, 24, 62. —
    II.
    Introducing something additional, without comparison, likewise, besides, also, further, moreover (cf.:

    etiam, quoque): postquam amans accessit unus et item alter,

    Ter. And. 1, 1, 49:

    Ariovistus respondit, jus esse belli, ut, etc.: item populum Romanum victis non ad alterius praescriptum imperare, etc.,

    Caes. B. G. 1, 36: legionem Caesar constituit... item equites Ariovisti pari intervallo constiterunt, id. ib. 1, 43 init.:

    Romulus augur cum fratre item augure,

    Cic. Div. 1, 48, 107:

    ille res in Africa gessit: itemque Mago, ejus frater,

    Nep. Han. 7, 1:

    ut recessit, sic accessit et abscessit, item, incessit,

    Varr. L. L. p. 87 Müll.; so in enumerating, next, again:

    item... tertio... quarto...,

    Varr. R. R. 1, 16, 3:

    semel... item,

    Suet. Tib. 6; id. Claud. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > item

  • 125 lactentia

    lactĕo, ēre (used almost exclusively in the part. pres.), v. a. [lac].
    I.
    To suck milk, to be a suckling:

    Romulus parvus atque lactens, uberibus lupinis inhians,

    Cic. Cat. 3, 8, 19; so,

    lactens Juppiter puer,

    id. Div. 2, 41, 85:

    vitulus,

    Ov. M. 2, 624; 10, 227:

    lactens hostia,

    Cic. Leg. 2, 12, 29; also absol.:

    lactentibus rem divinam facere,

    Liv. 37, 3.— Poet.:

    viscera lactentia,

    i. e. sucking children, sucklings, Ov. F. 6, 137.—Of the spring:

    tener et lactens (sc. annus),

    Ov. M. 15, 201. —
    II.
    To contain milk or sap, to be milky, sappy, juicy:

    verno tempore, cum lactent novella virentia,

    Pall. 3, 26; cf.:

    nam sata, vere novo, teneris lactentia sucis,

    Ov. F. 1, 351:

    frumenta in viridi stipula lactentia turgent,

    Verg. G. 1, 315:

    lactuca lactens,

    Plin. 20, 7, 26, § 67.— Subst.: lactentĭa, ium, n., milk-food, milk-dishes, Cels. 2, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > lactentia

  • 126 lacteo

    lactĕo, ēre (used almost exclusively in the part. pres.), v. a. [lac].
    I.
    To suck milk, to be a suckling:

    Romulus parvus atque lactens, uberibus lupinis inhians,

    Cic. Cat. 3, 8, 19; so,

    lactens Juppiter puer,

    id. Div. 2, 41, 85:

    vitulus,

    Ov. M. 2, 624; 10, 227:

    lactens hostia,

    Cic. Leg. 2, 12, 29; also absol.:

    lactentibus rem divinam facere,

    Liv. 37, 3.— Poet.:

    viscera lactentia,

    i. e. sucking children, sucklings, Ov. F. 6, 137.—Of the spring:

    tener et lactens (sc. annus),

    Ov. M. 15, 201. —
    II.
    To contain milk or sap, to be milky, sappy, juicy:

    verno tempore, cum lactent novella virentia,

    Pall. 3, 26; cf.:

    nam sata, vere novo, teneris lactentia sucis,

    Ov. F. 1, 351:

    frumenta in viridi stipula lactentia turgent,

    Verg. G. 1, 315:

    lactuca lactens,

    Plin. 20, 7, 26, § 67.— Subst.: lactentĭa, ium, n., milk-food, milk-dishes, Cels. 2, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > lacteo

  • 127 Larentalia

    Lārentĭa ( Lārentīna, Lact. 1, 20 init.), ae, f. (also called Acca Larentia), acc. to the myth, the wife of Faustulus, and mother of the twelve Arval Brothers, who suckled and reared the twins Romulus and Remus, Ov. F. 3, 55; Liv. 1, 4, 7; Gell. 6, 7; Varr. L. L. 6, § 23 Müll.— Lārentā-lia, ium, n., the festival celebrated in honor of Larentia, on the 23d of December, Ov. F. 3, 57; Paul. ex Fest. p. 119 Müll.—Also in a lengthened form: ‡ Lārentīnal, Varr. L. L. 6, 3, 58, § 23 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Larentalia

  • 128 Larentia

    Lārentĭa ( Lārentīna, Lact. 1, 20 init.), ae, f. (also called Acca Larentia), acc. to the myth, the wife of Faustulus, and mother of the twelve Arval Brothers, who suckled and reared the twins Romulus and Remus, Ov. F. 3, 55; Liv. 1, 4, 7; Gell. 6, 7; Varr. L. L. 6, § 23 Müll.— Lārentā-lia, ium, n., the festival celebrated in honor of Larentia, on the 23d of December, Ov. F. 3, 57; Paul. ex Fest. p. 119 Müll.—Also in a lengthened form: ‡ Lārentīnal, Varr. L. L. 6, 3, 58, § 23 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Larentia

См. также в других словарях:

  • Romulus — et Rémus Romulus 1er roi légendaire de Rome (en partie avec Titus Tatius) …   Wikipédia en Français

  • Romulus — {{Romulus}} Sohn der Rea* Silvia von Mars*, auf Befehl des bösen Amulius* zusammen mit seinem Bruder Remus* ausgesetzt und von einer Wölfin gesäugt. Später fand der Hirt Faustulus* die Kinder; seine Frau Acca* Larentia zog sie auf. Als die jungen …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Romulus — personnage légendaire, fils de Rhea Silvia (une vestale) et de Mars; fondateur éponyme et premier roi de Rome (dates traditionnelles: 753 715 av. J. C.). Abandonné avec son frère jumeau Remus, il fut, comme lui, allaité par une louve, puis… …   Encyclopédie Universelle

  • Romulus — Romulus, MI U.S. city in Michigan Population (2000): 22979 Housing Units (2000): 8943 Land area (2000): 35.910383 sq. miles (93.007462 sq. km) Water area (2000): 0.011527 sq. miles (0.029855 sq. km) Total area (2000): 35.921910 sq. miles… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Romulus, MI — U.S. city in Michigan Population (2000): 22979 Housing Units (2000): 8943 Land area (2000): 35.910383 sq. miles (93.007462 sq. km) Water area (2000): 0.011527 sq. miles (0.029855 sq. km) Total area (2000): 35.921910 sq. miles (93.037317 sq. km)… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Romŭlus — Romŭlus, 1) Enkel des Königs Numitor von Alba Longa, welcher von seinem Bruder Amulius aus der Herrschaft verdrängt worden war. Damit Amulius nichts von Numitors Nachkommen zu befürchten hätte, machte er dessen Tochter Rhea Sylvia zur Vestalin,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Romulus — Romŭlus, Roms sagenhafter Gründer und erster König (753 716 v. Chr.), Sohn der Rea Silvia, der Tochter des Königs Numitor von Albalonga und des Mars, von seinem Oheim Amulius, der Numitor vertrieben hatte, nebst seinem Zwillingsbruder Remus… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Romulus — Romulus, mit seinem Zwillingsbruder Remus der Gründer Rom s. Ihre Mutter, Rhea Sylvia, ein Vestalin und Tochter des Numitor, Königs von Alba, behauptete, um ihr in Folge dieses Fehltritts verwirktes Leben zu retten: sie seien die Kinder des Mars …   Damen Conversations Lexikon

  • Romulus — Romulus, nach der röm. Sage Sohn der albanischen Königstochter Rhea Silvia und des Kriegsgottes Mars, wurde mit seinem Zwillingsbruder Remus von seinem Oheime Amulius ausgesetzt, von einer Wölfin gesäugt und von dem Hirten Faustulus erzogen. Er… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Romulus — [räm′yoo ləs] n. [L] Rom. Myth. a son of Mars and founder and first king of Rome, deified as Quirinus: he and his twin brother, Remus, left as infants to die in the Tiber, are suckled by a she wolf …   English World dictionary

  • Romulus — Das Wort Romulus bezeichnet einen der beiden sagenhaften Gründer Roms, siehe Romulus und Remus den Titel einer lateinischen Fabelsammlung, siehe Aesopus Latinus ein römischer Heermeister, siehe Romulus (Heermeister) den letzten der weströmischen… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»