Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

quem+enim+alium+appellem+

  • 1 adpello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > adpello

  • 2 appello

    1.
    ap-pello ( adp-, Fleck., Halm (in Tac.); app-, Merk., B. and K., Rib., Weissenb., Halm (in Nep.), pŭli, pulsum, 3, v. a. and n., to drive, move or bring a person or thing to or toward.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit., constr. with ad, or in, with the dat., with quo, or absol.
    a.
    With ad:

    ad ignotum arbitrum me adpellis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 104:

    armentum ad aquam,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; cf. id. ib. 2, 2, 11:

    ad litora juvencos,

    Ov. M. 11, 353: visum in somnis pastorem ad me appellere, to drive toward me, i. e. the herd, the flock, Att. ap. Cic. Div. 1, 22:

    turres ad opera appellebat,

    Caes. B. C. 1, 26.—
    b.
    With in:

    in flumen,

    Dig. 43, 13, 1.—
    c.
    With dat.:

    Hinc me digressum vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715.—
    d.
    With quo: quo numquam pennis appellunt Corpora saucae Cornices, * Lucr. 6, 752.—
    e.
    Absol.: dant operam, ut quam primum appellant, Lucil. ap. Non. p. 238, 28: postquam paulo appulit unda (corpus), drove a little toward me, brought near, Ov. M. 11, 717 al.—
    B.
    Trop.: animum ad aliquid, to turn, direct, apply:

    animum ad scribendum adpulit,

    Ter. And. prol. 1; so id. ib. 2, 6, 15.—Also to bring into any condition:

    argenti viginti minae me ad mortem adpulerunt,

    drove me to destruction, Plaut. As. 3, 3, 43; id. Bacch. 3, 1, 11.—
    II.
    A.. Esp. freq. as a nautical t. t., to bring or conduct a ship somewhere, to land (in Cic. only in this signif.); constr.: appellere navem, nave, or absol. in act. and pass.; also navis appellit, or appellitur (cf. applico, II.).
    a.
    With navem. [p. 141] abitu appellant huc ad molem nostram naviculam, Afran. ap. Non. p. 238, 24:

    cum Persae classem ad Delum appulissent,

    Cic. Verr. 2, 1, 18:

    si ille ad eam ripam naves appulisset,

    id. Phil. 2, 11, 26 Wernsd.:

    cum ad villam nostram navis appelleretur,

    id. Att. 13, 21:

    Alexandrum in Italiam classem appulisse constat,

    Liv. 8, 3; so id. 28, 42:

    naves appulsae ad muros,

    id. 30, 10; 44, 44; 45, 5 al.—
    b.
    With nave:

    cum Rhegium onerariā nave appulisset,

    Suet. Tit. 5; cf. Gron. ad Liv. 30, 10.—
    c.
    Act. absol.: huc appelle, * Hor. S. 1, 5, 12:

    ad insulam appulerunt,

    Liv. 37, 21:

    cum ad litus appulisset,

    Quint. 7, 3, 31:

    cum ad Rhodum appulisset,

    Suet. Tib. 11; so id. Ner. 27.—
    d.
    Pass. absol.:

    alios ad Siciliam appulsos esse,

    Cic. Verr. 2, 5, 28:

    ripae suorum appulsus est,

    Vell. 2, 107.—
    e.
    Seldom in a neutr. sense:

    navis adpellit,

    comes to land, arrives at, Tac. A. 4, 27:

    Germanici triremis Chaucorum terram adpulit,

    id. ib. 2, 24; Suet. Aug. 98:

    Alexandrina navis Dertosam appulit,

    id. Galb. 10. — Poet.:

    appellere aliquem: me vestris deus appulit oris,

    Verg. A. 3, 715; so id. ib. 1, 377 (cf. id. ib. 1, 616: quae vis te immanibus applicat oris).—
    B.
    Trop.:

    timide, tamquam ad aliquem libidinis scopulum, sic tuam mentem ad philosophiam appulisti,

    Cic. de Or. 2, 37:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos appulisses,

    id. Rab. Perd. 9, 25.
    2.
    appello ( adp-, Ritschl), āvi, ātum, 1 ( subj. perf. appellāssis = appellaveris, Ter. Phorm. 5, 1, 15), orig. v. n., as a secondary form of the preced. (cf.: jungere, jugare), to drive to or toward, to go to in order to accost, make a request, admonish, etc.; like adire, aggredi; hence like these constr. as v. a. with acc., to accost, address, to speak to, call upon (very freq. and class.).
    I.
    In gen. adgrediar hominem, adpellabo, Plaut. Most. 5, 1, 26:

    accedam atque adpellabo,

    id. Am. 1, 3, 17:

    adeamus, adpellemus,

    id. Mil. 2, 5, 10; cf. id. Poen. 5, 2, 22, 5, 2, 30; 5, 2, 32:

    te volo adpellare,

    id. Aul. 2, 2, 23; id. Bacch. 5, 2, 50:

    quo ore appellabo patrem?

    Ter. Heaut. 4, 3, 22; id. Phorm. 5, 8 (9), 22: Lucil. ap. Non. p. 238, 23 aliquem hilari vultu, Cic. Clu. 26, 72:

    hominem verbo graviore,

    id. Verr. 2, 3, 58:

    legatos superbius,

    id. Imp. Pomp. 5:

    homines asperius,

    id. Agr. 2, 24:

    ibi a Virdumaro appellatus,

    accosted, Caes. B. G. 7, 54:

    Adherbalis appellandi copia non fuit,

    Sall. J. 22, 5 milites alius alium laeti appellant, id. ib. 53, 8, Tac. Agr. 40: senatu coram appellato, Suet Ner. 41; id. Tib. 29 al.:

    nec audet Appellare virum virgo,

    Ov. M. 4, 682 al. —Also to address by letter:

    crebris nos litteris appellato,

    Cic. Fam. 15, 20.—
    II.
    Esp
    A.
    1.. Freq. with the access. idea of entreating, soliciting, to approach with a request, entreaty, etc., to apply to, to entreat, implore, beseech, invoke, etc.:

    vos etiam atque etiam imploro et appello,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188 quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem? id. Fl. 2:

    quem praeter te appellet, habebat neminem,

    id. Quint. 31; id. Fam. 12, 28:

    quo accedam aut quos appellem?

    Sall. J. 14, 17:

    appellatus est a C. Flavio, ut, etc.,

    Nep. Att. 8, 3:

    appellatis de re publicā Patribus,

    Suet. Caes. 34.—
    2.
    Aliquem de aliquā re, to address one in order to incite him to something ( bad):

    aliquem de proditione, Liv 26, 38, 4: de stupro,

    Quint. 4, 2, 98.—Also without de:

    aliquem,

    Sen. Contr. 2, 15; Dig. 47, 10, 15, § 15.—
    3.
    In judic. language, t. t., to appeal to one, i. e. to call upon him for assistance (in the class. period always with acc.; also in Pandect. Lat. constr. with ad):

    procurator a praetore tribunos appellare ausus,

    Cic. Quint. 20, 64:

    tribuni igitur appellabantur,

    id. ib. 20, 63; so,

    praetor appellabatur,

    id. Verr. 2, 4, 65; Liv. 9, 26:

    Volero appellat tribunos,

    id. 2, 55; Plin. 1, praef. 10: mox et ipse appellato demum collegio ( after he had appealed to the college of the tribunes), obtinuit, etc., Suet. Caes. 23:

    adversarii ad imperatorem appellārunt,

    Dig. 4, 4, 39 et saep.—
    B.
    To address in order to demand something, esp. the payment of money, to dun:

    Tulliola tuum munusculum flagitat et me ut sponsorem appellat,

    Cic. Att. 1, 8 fin.; id. Quint. 12;

    with de pecuniā: appellatus es de pecuniā,

    id. Phil. 2, 29; and without de: magnā pecuniā appellabaris a creditoribus, Quint. 5, 13, 12; Alphius ap. Col. 1, 7, 2.— Trop.:

    cupressus in Cretā gignitur etiam non appellato solo,

    Plin. 16, 33, 60, § 142.—Later also appellare rem, to demand, claim something:

    mercedem appellas?

    Juv. 7, 158.—
    C.
    To sue, inform against, complain of, accuse, to summon before a court:

    ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem,

    Cic. Off. 1, 25, 89; so,

    aliquem stupri causā,

    Val. Max. 6, 1, 11 al. —
    D.
    To accost by any appellation (cf.:

    centurionibus nominatim appellatis,

    Caes. B. G. 2, 25); hence, to call by name, or to call, to term, entitle, to declare or announce as something (cf. prosagoreuô, and in Heb., to call, and also to name; appellare gives a new predicate to the subject, while nominare only designates it by name, without a qualifying word; cf. Hab. Syn. 958; Herz. ad Caes. B. G. 7, 4):

    vir ego tuus sim? ne me adpella falso nomine,

    Plaut. Am. 2, 2, 181; so id. Mil. 2, 5, 26; Ter. Phorm. 5, 1, 15:

    aliquem patrem,

    id. Hec. 4, 4, 30, pater a gnatis ne dulcibus umquam Appelletur, Lucr. 4, 1235; 1, 60; 5, 10:

    O Spartace, quem enim te potius appellem?

    Cic. Phil. 13, 10:

    unum te sapientem appellant et existimant,

    id. Am. 2, 6:

    hos viros bonos, ut habiti sunt, sic appellandos putemus,

    id. ib. 5, 19:

    cum fruges Cererem appellamus, vinum autem Bacchum,

    id. N D 2, 23, 60 suo quamque rem nomine appellare, id. Fam. 9, 22 al.:

    rex ab suis appellatur,

    Caes. B. G 7, 4:

    me subditum et ex pellice genitum appellant,

    Liv. 40, 9. quem nautae appellant Lichan, Ov. M. 9, 229 victorem appellat Acesten, declares him victor, Verg. A. 5, 540 al.—Hence, to call by name:

    quos non appello hoc loco,

    Cic. Sest 50, 108: multi appellandi laedendique sunt, id Verr 2, 1, 60; id. Caecin. 19; so,

    appellare auctores,

    to declare, name, Plin. 28, 1, 1, § 2.— Trop.:

    quos saepe nutu significationeque appello,

    make known, Cic. Fam. 1, 9 fin.
    * E.
    Appellare litteras, to pronounce, Cic. Brut. 35, 133 (v. appellatio).

    Lewis & Short latin dictionary > appello

  • 3 imploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > imploro

  • 4 inploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inploro

  • 5 appello

    I āvī, ātum, āre [intens. к appello II ]
    1) обращаться (к кому-л. с речью), заговаривать (с кем-л.)
    milites benigne a. Sl — обратиться к бойцам с благосклонной речью (ласково, приветливо)
    a. aliquem nomme или nominatim Cs etc. — обращаться к кому-л. по имени
    2) называть, именовать (a. aliquem patrem Ter)
    lictor a «ligando» appellatur AG — ликтор называется (так) от слова «ligare»
    4) объявлять, провозглашать (aliquem victorem a. V; a. regem C)
    5) произносить (litteras C; voces AG)
    a. aliquem de pecuniā C и pecuniā Q — потребовать с кого-л. уплаты денег
    crebris litteris aliquem a. C — часто обращаться к кому-л. с письмами
    7) апеллировать (tribunos a praetore C; imperatorem, a и ex sententia CJ),
    8) взывать (к), призывать ( deos PJ)
    10) склонять, совращать (aliquem de proditione L, de stupro VM, Q и stupri causā VM)
    II ap-pello, pulī, pulsum, ere
    1) пригонять (armentum ad aquam Vr; juvencos ad litora O)
    a. H и a. navem (ad litus и litori, ad ripam) C, QC etc.причалить (пристать) к берегу
    3) направлять, приводить (suam mentem ad philosophiam a. C; argenti viginti minae me ad mortem appulerunt Pl, suas rationes ad scopulos C)

    Латинско-русский словарь > appello

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»