Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

praemio

  • 1 praemio

    praemio, āre (praemium), belohnen (Ggstz. punire), hominem, Augustin. serm. 161, 3 Mai.

    lateinisch-deutsches > praemio

  • 2 praemio

    praemio, āre (praemium), belohnen (Ggstz. punire), hominem, Augustin. serm. 161, 3 Mai.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praemio

  • 3 praemio

    Латинско-русский словарь > praemio

  • 4 praemium

    praemĭum, ĭi, n. [prae + emo] [st2]1 [-] gain, profit; butin (fait à la guerre); capture (faite à la pêche ou à la chasse). [st2]2 [-] avantage, bénéfice, prérogative, privilège, faveur. [st2]3 [-] récompense, prix, salaire.    - praemia vitae, Lucr.: les commodités de la vie.    - legis praemio, Cic.: par le bénéfice de la loi.    - honores et praemia, Cic.: honneurs et distinctions.    - alicui praemium dare (tribuere, persolvere, reddere): récompenser qqn.    - aliquem praemio donare (afficere): récompenser qqn.    - praemio affici, Quint.: recevoir une récompense.
    * * *
    praemĭum, ĭi, n. [prae + emo] [st2]1 [-] gain, profit; butin (fait à la guerre); capture (faite à la pêche ou à la chasse). [st2]2 [-] avantage, bénéfice, prérogative, privilège, faveur. [st2]3 [-] récompense, prix, salaire.    - praemia vitae, Lucr.: les commodités de la vie.    - legis praemio, Cic.: par le bénéfice de la loi.    - honores et praemia, Cic.: honneurs et distinctions.    - alicui praemium dare (tribuere, persolvere, reddere): récompenser qqn.    - aliquem praemio donare (afficere): récompenser qqn.    - praemio affici, Quint.: recevoir une récompense.
    * * *
        Praemium, praemii. Terent. Le pris qu'emportent ceulx qui gaignent en quelque jeu.
    \
        Frondentia praemia vatum. Stat. Chapeaulx de laurier.
    \
        Auferre praemium, Vide AVFERO. Emporter le pris.
    \
        Praemium. Plin. iunior. Gage, Loyer, Salaire, Remuneration, Guerdon.

    Dictionarium latinogallicum > praemium

  • 5 praemium

    praemium, iī, n. (prae u. emo), das Vorausgenommene, I) im allg., Vorteil, Vorrecht, Auszeichnung, Gunstbezeigung, im Plur. auch Gaben, Schätze, die man vor anderen besitzt, u. dgl., praemia vitae, Lucr.: praemia insani scribae, Hor.: omnia praemia donaque fortunae, Cic.: licebat celerius legis praemio, durch die besondere Gunst des G., Cic. Vgl. die Auslgg. zu Hor. ep. 1, 9, 11. – II) insbes.: A) Ehrenpreis, Preis, Belohnung (Ggstz. poena, supplicium), honores et praemia bene de re publica meritorum et merentium, Cic.: praemio alqm afficere od. donare, Cic.: praemium dare, Plin. ep.: praemia dare, Ov.: alci praemium od. praemia dare pro alqa re, Cic.: alci praemium tribuere od. deferre od. persolvere, Cic., od. reddere, Catull.: iis honores et praemia spondere, Cic.: ea praemia, quae merui, ab alqo exspecto, Caes.: ea ipsa praemia extorquere, Cic.: oratione magistratus et praemio deduci (verleitet, verführt werden), Caes.: praemio elicere, qui etc., durch einen Pr. einen Mann hervorrufen, der usw., Cic.: praemium ponere, aufstellen, Sall. u.a.: praemium proponere od. exponere, aussetzen (um zum Handeln anzufeuern), Cic. u.a. (vgl. Kühner Cic. Tusc. 5, 20, der aber den Untersch. von pr. ponere u. pr. proponere unrichtig angibt): si sibi praemio foret, wenn er belohnt würde, Liv.: revocavit praemia coronarum, die Belohnungen, die mit den den Siegern erteilten Kränzen verbunden waren u. die er ehemals sich verbeten hatte, Suet.: praemium est m. Acc. u. Infin., age, hoc non est praemium, unum spectare omnium cruces? Sen. contr. 7, 6 (21), 10. – ironisch Lohn = Strafe, cape praemia facti, Ov. met. 8, 503. – B) die Beute, im Kriege usw., pugnae, Verg.: praemia ferre, Ov.; vgl. Tac. hist. 1, 51. – auf der Jagd, captare calamo (aucupatorio) praemia, Prop.: leporem et gruem iucunda captat praemia, Hor.

    lateinisch-deutsches > praemium

  • 6 praemium

    praemium, iī, n. (prae u. emo), das Vorausgenommene, I) im allg., Vorteil, Vorrecht, Auszeichnung, Gunstbezeigung, im Plur. auch Gaben, Schätze, die man vor anderen besitzt, u. dgl., praemia vitae, Lucr.: praemia insani scribae, Hor.: omnia praemia donaque fortunae, Cic.: licebat celerius legis praemio, durch die besondere Gunst des G., Cic. Vgl. die Auslgg. zu Hor. ep. 1, 9, 11. – II) insbes.: A) Ehrenpreis, Preis, Belohnung (Ggstz. poena, supplicium), honores et praemia bene de re publica meritorum et merentium, Cic.: praemio alqm afficere od. donare, Cic.: praemium dare, Plin. ep.: praemia dare, Ov.: alci praemium od. praemia dare pro alqa re, Cic.: alci praemium tribuere od. deferre od. persolvere, Cic., od. reddere, Catull.: iis honores et praemia spondere, Cic.: ea praemia, quae merui, ab alqo exspecto, Caes.: ea ipsa praemia extorquere, Cic.: oratione magistratus et praemio deduci (verleitet, verführt werden), Caes.: praemio elicere, qui etc., durch einen Pr. einen Mann hervorrufen, der usw., Cic.: praemium ponere, aufstellen, Sall. u.a.: praemium proponere od. exponere, aussetzen (um zum Handeln anzufeuern), Cic. u.a. (vgl. Kühner Cic. Tusc. 5, 20, der aber den Untersch. von pr. ponere u. pr. proponere unrichtig angibt): si sibi praemio foret, wenn er belohnt würde, Liv.: revocavit praemia coronarum, die
    ————
    Belohnungen, die mit den den Siegern erteilten Kränzen verbunden waren u. die er ehemals sich verbeten hatte, Suet.: praemium est m. Acc. u. Infin., age, hoc non est praemium, unum spectare omnium cruces? Sen. contr. 7, 6 (21), 10. – ironisch Lohn = Strafe, cape praemia facti, Ov. met. 8, 503. – B) die Beute, im Kriege usw., pugnae, Verg.: praemia ferre, Ov.; vgl. Tac. hist. 1, 51. – auf der Jagd, captare calamo (aucupatorio) praemia, Prop.: leporem et gruem iucunda captat praemia, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praemium

  • 7 praemium

    praemĭum, ii, n. [prae-emo, what one has got before or better than others] (class.).
    I.
    Profit derived from booty, booty ( poet.; cf. praeda; and: avorti praedam ab hostibus. Pen. Heus, ecqua in istac pars inest praemi mihi? Plaut. Men. 1, 2, 26):

    multaque praeterea Laurentis praemia pugnae Aggerat, et longo praedam jubet ordine duci,

    Verg. A. 11, 78 sq.;

    rapta praemia veste ferre,

    Tib. 1, 2, 25; cf. Tac. H. 1, 51:

    ferre ad patrios praemia dira Lares,

    Prop. 2, 23, 67 (3, 28, 22):

    spectat sua praemia raptor,

    Ov. M. 6, 518; 13, 414:

    tam dirae praemia culpae,

    Juv. 8, 119.—Also, game killed, prey, Prop. 3, 11 (4, 12), 46; Hor. Epod. 2, 36; Val. Fl. 8, 253.— Poet.:

    raptae virginitatis,

    Ov. M. 8, 850.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., profit, advantage, prerogative, distinction (class.), Lucr. 3, 899; 956; 5, 5; cf. poet.: Veneris, i. e. children (the Greek dôra Aphroditês), Verg. A. 4, 33:

    absens factus aedilis, continuo praetor: licebat enim celerius legis praemio,

    Cic. Ac. 2, 1, 1.—
    B.
    In partic., reward, recompense (the predom. signif. of the word; syn.: munus, donum): sapiens virtuti honorem praemium, haud praedam petit, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 26, 102 (Trag. v. 374 Vahl.): ecquid erit praemi, reward, id. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 341 ib.):

    donum et praemium,

    Ter. Eun. 5, 8, 27:

    legibus praemia proposita sunt virtutibus,

    Cic. de Or. 1, 58, 247:

    persuadere alicui magnis praemiis et pollicitationibus,

    Caes. B. G. 3, 18:

    praemiis ad perdiscendum commoveri,

    Cic. de Or. 1, 4, 13:

    praemia alicui dare pro re aliquā,

    id. Mur. 4, 8:

    praemio afficere aliquem,

    to reward, Quint. 3, 6, 42:

    augere, Tac A. 1, 42: inducere,

    Sall. J. 13, 8:

    illicere,

    id. ib. 97, 3:

    invitare,

    Cic. Lig. 4, 12:

    elicere ad faciendum aliquid,

    id. Balb. 16:

    evocare,

    Quint. 1, 1, 20:

    praemium persolvere alicui,

    to give, Cic. Cael. 29, 68:

    reddere alicui pro re aliquā,

    Cat. 64, 157:

    rependere,

    Stat. Th. 9, 50:

    proponere,

    to propose, offer, Caes. B. C. 1, 17: consequi, to obtain, id. B. G. 1, 42; so,

    tollere,

    Juv. 6, 321:

    promittens, si sibi praemio foret, se Arpos proditurum esse,

    if he were rewarded, Liv. 24, 45.—Ironic.: cape praemia facti, reward, for punishment, Ov. M. 8, 503:

    tibi pro scelere, Di... praemia reddant Debita,

    Verg. A. 2, 537.—
    2.
    A bribe:

    ut somno careas ponendaque praemia sumas,

    Juv. 3, 56.—
    C.
    Transf., an act deserving a reward, an exploit, Verg. A. 12, 437.

    Lewis & Short latin dictionary > praemium

  • 8 deduco

    dēdūco, ĕre, dūxi, ductum - tr. - [st1]1 [-] tirer en bas, faire descendre, faire tomber.    - aliquem de rostris deducere: faire descendre qqn de la tribune aux harangues.    - crines pectine deducere, Ov. M. 4: passer le peigne dans les cheveux, se peigner.    - deducere barbam dextrā, Ov.: caresser sa barbe de la main droite.    - deducentia ramos pondere poma, Ov.: fruits dont le poids fait incliner les branches.    - deducere pedes de lecto, Plaut. Curc.: descendre du lit.    - deducere sinum ad crura ima, Suet.: baisser sa robe jusqu'au bas des jambes.    - deducere vestes a pectore, Ov.: découvrir la poitrine. [st1]2 [-] conduire, tirer de, détourner, faire sortir; faire venir, amener à; étendre.    - deducere aliquem ad aliquem: conduire qqn auprès de qqn.    - deducere aliquem in carcerem, Sall. C. 55: emmener qqn en prison.    - deducere aliquem in conspectum Caesaris, Caes. BC. 1: amener qqn devant César.    - deducere exercitum ex his regionibus, Caes. BG. 1: retirer l'armée de cette région.    - deducere milites ab opere, Caes.: rappeler les soldats de leurs travaux.    - deducere rivos, Virg.: détourner les ruisseaux de leur cours.    - aliquem de sententia deducere: faire changer qqn d’avis.    - deducere aliquem ad sententiam: amener qqn à son avis    - deducere aliquem vero: détourner qqn du vrai.    - deducere fortunam in aequum, Sen. Ep. 51: [ramener la fortune à son niveau]= traiter d'égal à égal avec la fortune.    - de fide aliquem deducere: détourner qqn de son devoir.    - de capite deducere aliquid: déduire qqch (une somme) du capital.    - deducere aliquem ad rhetorem: confier qqn au rhéteur    - res ad arma deducitur: on en vient aux armes.    - res huc deducitur ut: on aboutit à cette solution que. [st1]3 [-] tirer les vaisseaux de terre, mettre à la voile, prendre le large.    - deducere navem: mettre un navire à flot.    - deducere navem ex navalibus, Liv.: faire sortir un vaisseaux des chantiers.    - deducere naves littore, Virg.: retirer les navires du rivage.    - deducere navem in portum: relâcher dans un port. [st1]4 [-] emmener, accompagner (par honneur), faire cortège, escorter, conduire.    - deducere aliquem domo, Cic.: faire cortège à qqn au sortir de chez lui.    - deducere aliquem domum, Liv.: reconduire qqn chez lui.    - me quem luna solet deducere, Juv.: moi qui n'ai d'autre escorte que la lune.    - deducere virginem alicui (ad aliquem ou in domum alicujus): conduire une jeune fille chez son époux. [st1]5 [-] conduire à une école, confier à un tuteur; conduire (des colons); fonder une colonie.    - a patre deductus est ad Scaevolam, Cic.: il fut mis par son père à l'école de Scévola.    - deducere (colonos): [amener des colons] = fonder une colonie.    - triumvir coloniis deducendis, Sall.: triumvir chargé d'établir des colonies.    - qui initio deduxerant, Nep.: les fondateurs de la colonie. [st1]6 [-] retrancher, soustraire, déduire.    - addendo deducendoque, Cic.: en faisant l'addition et la soustraction.    - de capite deducite, quod usuris pernumeratum est, Liv. 6: déduisez du capital tout ce qui a été soldé par le paiement des intérêts.    - deducetur, Cato.: on fera une retenue. [st1]7 [-] détourner de, faire tomber dans, séduire, gagner.    - adolescentibus et oratione magistratus et praemio deductis, Caes. BG. 7: les jeunes gens séduits par le discours du magistrat et par une récompense. [st1]8 [-] retirer (d'un endroit), exproprier, évincer, déposséder, dépouiller.    - aliquem de fundo deducere, Cic.: dépouiller qqn de son bien.    - aliquem ex possessione deducere, Liv.: évincer qqn d'une propriété. [st1]9 [-] allonger, étendre, tirer le fil, filer; tisser, faire un tissu.    - deducere pollice filum, Ov.: dévider le fil avec le pouce.    - deducere filum: tirer le fil, filer. [st1]10 [-] tracer, dessiner; développer, traiter, composer, faire (des vers...).    - deducere versus: composer des vers.    - vetus in tela deducitur argumentum, Ov. M. 6: un sujet antique est tissé dans la toile.    - voir deductus
    * * *
    dēdūco, ĕre, dūxi, ductum - tr. - [st1]1 [-] tirer en bas, faire descendre, faire tomber.    - aliquem de rostris deducere: faire descendre qqn de la tribune aux harangues.    - crines pectine deducere, Ov. M. 4: passer le peigne dans les cheveux, se peigner.    - deducere barbam dextrā, Ov.: caresser sa barbe de la main droite.    - deducentia ramos pondere poma, Ov.: fruits dont le poids fait incliner les branches.    - deducere pedes de lecto, Plaut. Curc.: descendre du lit.    - deducere sinum ad crura ima, Suet.: baisser sa robe jusqu'au bas des jambes.    - deducere vestes a pectore, Ov.: découvrir la poitrine. [st1]2 [-] conduire, tirer de, détourner, faire sortir; faire venir, amener à; étendre.    - deducere aliquem ad aliquem: conduire qqn auprès de qqn.    - deducere aliquem in carcerem, Sall. C. 55: emmener qqn en prison.    - deducere aliquem in conspectum Caesaris, Caes. BC. 1: amener qqn devant César.    - deducere exercitum ex his regionibus, Caes. BG. 1: retirer l'armée de cette région.    - deducere milites ab opere, Caes.: rappeler les soldats de leurs travaux.    - deducere rivos, Virg.: détourner les ruisseaux de leur cours.    - aliquem de sententia deducere: faire changer qqn d’avis.    - deducere aliquem ad sententiam: amener qqn à son avis    - deducere aliquem vero: détourner qqn du vrai.    - deducere fortunam in aequum, Sen. Ep. 51: [ramener la fortune à son niveau]= traiter d'égal à égal avec la fortune.    - de fide aliquem deducere: détourner qqn de son devoir.    - de capite deducere aliquid: déduire qqch (une somme) du capital.    - deducere aliquem ad rhetorem: confier qqn au rhéteur    - res ad arma deducitur: on en vient aux armes.    - res huc deducitur ut: on aboutit à cette solution que. [st1]3 [-] tirer les vaisseaux de terre, mettre à la voile, prendre le large.    - deducere navem: mettre un navire à flot.    - deducere navem ex navalibus, Liv.: faire sortir un vaisseaux des chantiers.    - deducere naves littore, Virg.: retirer les navires du rivage.    - deducere navem in portum: relâcher dans un port. [st1]4 [-] emmener, accompagner (par honneur), faire cortège, escorter, conduire.    - deducere aliquem domo, Cic.: faire cortège à qqn au sortir de chez lui.    - deducere aliquem domum, Liv.: reconduire qqn chez lui.    - me quem luna solet deducere, Juv.: moi qui n'ai d'autre escorte que la lune.    - deducere virginem alicui (ad aliquem ou in domum alicujus): conduire une jeune fille chez son époux. [st1]5 [-] conduire à une école, confier à un tuteur; conduire (des colons); fonder une colonie.    - a patre deductus est ad Scaevolam, Cic.: il fut mis par son père à l'école de Scévola.    - deducere (colonos): [amener des colons] = fonder une colonie.    - triumvir coloniis deducendis, Sall.: triumvir chargé d'établir des colonies.    - qui initio deduxerant, Nep.: les fondateurs de la colonie. [st1]6 [-] retrancher, soustraire, déduire.    - addendo deducendoque, Cic.: en faisant l'addition et la soustraction.    - de capite deducite, quod usuris pernumeratum est, Liv. 6: déduisez du capital tout ce qui a été soldé par le paiement des intérêts.    - deducetur, Cato.: on fera une retenue. [st1]7 [-] détourner de, faire tomber dans, séduire, gagner.    - adolescentibus et oratione magistratus et praemio deductis, Caes. BG. 7: les jeunes gens séduits par le discours du magistrat et par une récompense. [st1]8 [-] retirer (d'un endroit), exproprier, évincer, déposséder, dépouiller.    - aliquem de fundo deducere, Cic.: dépouiller qqn de son bien.    - aliquem ex possessione deducere, Liv.: évincer qqn d'une propriété. [st1]9 [-] allonger, étendre, tirer le fil, filer; tisser, faire un tissu.    - deducere pollice filum, Ov.: dévider le fil avec le pouce.    - deducere filum: tirer le fil, filer. [st1]10 [-] tracer, dessiner; développer, traiter, composer, faire (des vers...).    - deducere versus: composer des vers.    - vetus in tela deducitur argumentum, Ov. M. 6: un sujet antique est tissé dans la toile.    - voir deductus
    * * *
        Deduco, deducis, pen. prod. deduxi, deductum, deducere. Virgil. Tirer et amener du hault en bas.
    \
        Deducere de rostris conantem concionari. Caes. Tirer hors, ou Jecter hors.
    \
        De capite et de oculis omnia deducet, et sanum faciet brassica. Cato. Attirera.
    \
        Deducere. Plin. Mener d'un lieu en autre.
    \
        Deducere. Cic. Convoyer aucun par honneur.
    \
        Frequentesque eum domum deduxerunt. Liu. L'ont convoyé, et luy ont faict compaignie jusques en sa maison.
    \
        Deduci et Reduci, contraria. Cic. Estre convoyé et Reconvoyé.
    \
        Domo deducere aliquem. Cic. Convoyer de la maison.
    \
        Deducere. Cic. Conduire, Mener.
    \
        Deducere adolescentem ad senem. Cic. Mener son fils à aucun grand personnage, et luy recommander, à ce qu'il luy plaise se laisser hanter par luy.
    \
        Deduci ad aliquam disciplinam. Cic. Estre mené à l'apprentissage de quelque science.
    \
        Deducere sponsam marito vel ad maritum, vel Amicam ad amantem. Cic. Ouid. Tibul. Mener l'espousee vers son mari à la forme ancienne.
    \
        Vxorem deducit maritus domum. Terent. Quand le mari la meine hors d'avec ses parens en sa maison: qui estoit anciennement l'accomplissement du mariage, sans lequel ils n'estimoyent qu'il y eust mariage.
    \
        Ex aliquo loco milites. Cic. Emmener.
    \
        De locis praesidia. Sallust. Cic. Oster et emmener les garnisons.
    \
        Aliquem in carcerem. Cic. Mener.
    \
        Neque legis improbissimae poena deductus est, quo minus amicitiae ius, officiumque praestaret. Cic. Il n'a point esté destourné ne diverti par la peine de la loy, qu'il n'ait faict, ou de faire office d'ami, ou de se monstrer vray ami.
    \
        Aquam ad vtilitatem agri deducere. Cic. Faire venir l'eaue de bien loing par tuyaulx.
    \
        Caesariem longae dextra deducere barbae. Ouid. Manier doulcement sa barbe en menant la main contre bas.
    \
        Deducere carbasa. Luc. Estendre les voiles d'un navire, Desployer.
    \
        Perpetuum deducere carmen. Ouid. Continuer.
    \
        Deductus ad casum extremum. Hirtius. Mis au plus grand danger qui soit.
    \
        Si in eum casum deducerentur. Caesar. S'ils tomboyent en cest inconvenient, S'ils estoyent amenez à ceste fortune.
    \
        Deducere causam in iudicium. Cic. Ramener par devant le juge un different qu'on ha.
    \
        Petebant enim ne se temere in causam deduceret. Liu. Qu'il ne les fist point entrer en ceste querelle.
    \
        Deducere aliquem ad Philodamum, et Collocare apud Philodamum, codem sensu dixit Cicero. Loger aucun en la maison de Philodamus, comme font les fourriers ou mareschaulx des logis. Vide Collocare aliquem apud hospitem, in COLLOCO.
    \
        Deducere cibum. Terent. Soubtraire la viande, En bailler moins, Retrencher les morceaulx, Diminuer la pitance.
    \
        Deducere aliquem ad cibum. Cels. Luy faire venir l'appetit de manger.
    \
        Deduci spe ad aliquam cogitationem. Cic. Quand espoir nous conduit ou induit à penser quelque chose.
    \
        Deducta res in controuersiam. Caes. Mise en different et debat.
    \
        Crimen deducis ad oculos. Ouid. Tu fais ta meschanceté devant mes yeulx.
    \
        Deducere plerosque dies. Cic. Continuer plusieurs journees en disputant, Entretenir et continuer la disputation par plusieurs journees.
    \
        Deduci a dolore. Cic. Estre amené et contrainct par douleur à confesser choses toutes contraires à celles qu'on disoit au paravant.
    \
        Deducere fastidium dicitur herba aliqua. Plin. Faire en aller le desgoustement, Faire revenir l'appetit.
    \
        AEgroto domini deduxit corpore febres. Horat. Il a osté la fievre.
    \
        Cuius diuitiae me de fide deducere non potuissent. Cic. Ne m'eussent sceu faire faulser ma foy.
    \
        Deducere fila. Plin. Tirer et continuer son fil, Filer.
    \
        Deduci in fraudem. Plancus ad Ciceronem. Tomber en quelque inconvenient, et y estre mené par la mauvaistié d'autruy.
    \
        Moribus aliquem de fundo deducere. Cic. Le mettre hors d'aucun heritage, sans force, à la facon accoustumee anciennement entre gens qui estoyent en different sur la possession: et partant vouloyent venir à l'interdict possessoire: auquel estoit preallable que l'un mist hors l'autre du lieu contentieux, à celle fin que celuy qui seroit mis hors, veint demander au Preteur estre remis et restitué en sa terre et possession.
    \
        Deducere funus. Plin. Convoyer.
    \
        Deducere sibi galerum velpileolum. Sueton. Soy deffuler.
    \
        Deducere ab humanitate, integritate, et religione aliquem. Cic. Retirer.
    \
        Deduci ad iudicium aliquod. Cic. Estre mené à quelque jugement pour porter tesmoignage.
    \
        Deducere rem aliquam in iudicium. Cic. Contester cause sur quelque different.
    \
        Deduci in ius. Cic. Estre mené en justice.
    \
        Lineamenta deducere. Senec. Pourtraire, Tirer les traicts du visage.
    \
        Litem. Columel. Oster le debat et different.
    \
        Maiestatem diuinae solertiae. Cic. Abbaisser.
    \
        Deduci periculo de animi lenitate. Cic. Venir à estre cruel.
    \
        Deduci ad morem patris. Cic. Estre conduict à estre de semblables meurs que le pere, à resembler au pere.
    \
        Deducere in obligationem. Paulus. Obliger.
    \
        Opus deduxi in tua tempora. Ouid. J'ay continué et mené.
    \
        Deducere rem aliquam ad otium. Caesar. L'accorder et appaiser.
    \
        Pedes de lecto. Plaut. Tirer hors.
    \
        Deducere in periculum rem aliquam. Caesar. Mettre en danger.
    \
        De prauitate animi aliquem deducere. Cic. Retirer, Destourner, Divertir.
    \
        De prouincia deduci. Cic. Estre rappelé, ou revoqué.
    \
        Rationem deducere. Sueton. Compter.
    \
        Deducere aliquem ex regno. Hirt. Jecter et chasser hors de son royaume.
    \
        Ab eo deduci non potest. Cic. On ne luy scauroit mettre cela hors de la teste, ou fantasie, On ne l'en peult destourner.
    \
        Rem huc deduxi vt, etc. Cic. J'ay tant faict, que, etc.
    \
        Deducta eo res est. Cic. La chose est menee et conduicte à ce poinct.
    \
        Deducere riuos. Virgil. Mener et conduire l'eaue de la fontaine par petits ruisseaulx.
    \
        Sensum deducere membris. Lucret. Oster le sentiment aux membres.
    \
        Deducere aliquem de sententia. Cic. Destourner et divertir de son opinion.
    \
        Deducere aliquem in sententiam. Plin. iunior. L'amener à quelque opinion.
    \
        Deducere aliquem de statu vitae. Cic. Faire tant qu'on le tire hors de son propos, et qu'on luy face faire chose contraire à ce qu'il avoit accoustumé, Le desvoyer.
    \
        Perterritos a timore deducere. Cic. Oster la paour.
    \
        Vela deducere. Ouid. Desployer, Estendre, Desvelopper.
    \
        Deducere vestes a pectore. Ouidius. Descouvrir sa poictrine, Oster les habillements de devant la poictrine.
    \
        Deducere aliquem in viam. Cic. Le mettre en la voye, L'addresser au chemin, L'avoyer, L'acheminer.
    \
        Deducere vocem. Pomponius. Agreslir, Amenuiser, Parler cler et greslement, comme une femme.
    \
        Deducere. Africanus. Cic. Deduire et rabatre d'une somme, Diminuer.

    Dictionarium latinogallicum > deduco

  • 9 praemium

        praemium ī, n    [prae+EM-], an advantage, prerogative, favor, license, privilege: licebat legis praemio, by the special favor of the law: Frontis urbanae praemia, the license of city assurance, H. — A reward, recompense: praemium, haud praedam petit, Enn. ap. C.: ecquid erit praemi, reward: legibus praemia proposita sunt virtutibus: praemia mihi pro industriā data: inlicere, S.: tibi laborum praemia persolvere: proponere, offer, Cs.: consequi, obtain, Cs.: tollere, Iu.: promittens, si sibi praemio foret, se, etc., if he were rewarded, L.: te mea dextera magna inter praemia ducet, i. e. to great exploits, V.: cape praemia facti, reward (i. e. punishment), O.: Veneris, i. e. children, V.— A bribe: Ut ponenda praemia sumas, Iu.— A prize, plunder, prey, booty: ditem hostem pauperis victoris praemium esse, L.: spectat sua praemia raptor, O.: leporem et gruem, Iucunda captat praemia, game, H.: raptae virginitatis, O.
    * * *
    prize, reward; gift; recompense

    Latin-English dictionary > praemium

  • 10 afficio

    af-ficio, fēcī, fectum, ere [ facio ]
    a. aliquem laetitiā (gaudio) Cs, C — доставить кому-л. радость (обрадовать кого-л.)
    a. aliquem beneficiis C — облагодетельствовать кого-л.
    a. aliquem injuria Enn — обидеть кого-л.
    2)
    а) снабжать, наделять (aliquem praedā Pl; aliquem praemio C; aliquem muneribus C, Nep)
    aliquem gloria a. C — прославить кого-л.
    a. morte (capitali poenā) Cказнить
    servitute a. aliquem Cпоработить кого-либо
    a. aliquem sepulturā C — похоронить кого-л.
    б) pass.
    injuriā affici ab aliquo Enn — потерпеть обиду от кого-л.
    3) влиять, действовать, иметь влияние
    5) ослаблять, изнурять, утомлять (labor, fames, sitis afficiunt corpora L)
    6) производить впечатление, воздействовать (litterae tuae sic me affecerunt, ut... C)
    affici aliquā re PJ — восхищаться чём-л.
    7) иметь отношение, быть связанным ( affectum esse ad aliquam rem C)

    Латинско-русский словарь > afficio

  • 11 pigneror

    pīgneror, ātus sum, āri depon. [ pignus ]
    1) брать в залог, перен. принимать
    p. aliquid omen O — принять что-л. в качестве предзнаменования
    2) присваивать, обращать в свою собственность (Mars fortissimum quemque p. solet C)
    fidem alicujus praemio p. Su — приобрести чью-л. верность за деньги. — см. тж. pignero

    Латинско-русский словарь > pigneror

  • 12 praemium

    ī n. [ prae + emo ]
    1) награда, вознаграждение, знак отличия (honores et praemia C; hedĕrae — praemia doctarum frontium H)
    praemio aliquem afficere (donare C) или p. alicui tribuere C (dare C, constituere Cs) — наградить кого-л.
    2) добыча (pugnae V; silvestria praemia venatu quaesīta VF)
    3) преимущество, отличие C, H
    4) благосклонность, дар (fortunae C; vitae Lcr; legis C)

    Латинско-русский словарь > praemium

  • 13 remuneror

    re-mūneror, ātus sum, ārī depon.
    1) воздавать, вознаграждать, награждать (meritum alicujus L; aliquem magno praemio Cs)
    2) отплачивать, карать ( aliquem supplicio Ctl)

    Латинско-русский словарь > remuneror

  • 14 accusatio

    accūsātio, ōnis, f. (accuso), I) jede Anschuldigung, Anklage, Beschwerde, a) die Anklage wegen eines Verbrechens, vor dem Richter usw., α) die offene (Ggstz. defensio): mea vera accusatio (Ggstz. illa falsa defensio), Cic.: acc. mutua, gegenseitige Kl., Klage u. Gegenklage, Tac.; aber auch = ἀντικατηγορία, Gegenklage, Quint.: ut repentina et minime praeparata accusatio videretur, Liv.: accusationem factitare, Cic.: accusationem conflare, adornare, Tac.: mutuam accusationem intendere, gegenseitig Klage wider einander erheben, Tac.: accusationem comparare atque constituere od. instruere atque comparare, die Kl. gehörig einleiten, mit nötigen Beweisen unterstützen, Cic.: accusationem peragere, Plin. ep.: accusatione desistere, Cic. fr., od. accusationem dimittere, Aur. Vict., omittere, Plin. ep., die Kl. aufgeben, accusationem exarmare, Plin. ep. – Plur., acres accusationes, Cic.: reorum accusationes defensionesque meditari, Suet. – β) die heimliche, die Angeberei, ipsum Crispum easdem accusationes cum praemio exercuisse meminerant, Tac. hist. 3, 10. – b) übh.: Hannibalis, gegen H., Liv.: rhetorices, Quint. – II) meton., die Anklageschrift, Klage (Ggstz. defensio), accusationem legere, Plin.: accusationis quinque libri (von den verrinischen Reden), Cic.

    lateinisch-deutsches > accusatio

  • 15 allicio

    al-licio (ad-licio), lexī, lectum, ere (ad u. *lacio; nach den Gramm. auch alliceo, dah. Perf. allicuī, s.a.E.), anlocken, ködern, anziehen, an sich ziehen, gewinnen, a) physisch: calido vapore gelidas nocturno frigore pestes (Ungeziefer = Schlangen) Lucan. 9, 844: v. lebl. Subjj., all. somnos, Ov. fast. 6, 681. Plin. 9, 42: qui (lapis) ferrum ad se adliciat et attrahat (v. Magnet), Cic. de div. 1, 86. – b) gemütlich (Ggstz. alienare), nobilem adulescentem, Cic.: Hortensium et eius modi viros, Cic.: Gallias, Tac.: reges atque provincias, Suet.: feminarum animos, Tac.: alienas populi voluntates, Cic.: delectatione aliquā lectorem, Cic.: cuius unius praemio multorum animos, Calp. Piso fr.: benevolentiam cibo, Cic.: dicendo mentes, Cic.: hominem ad se, Plaut.: oratione benignā multitudinis animos ad benevolentiam, Cic.: quonam modo hominum studia ad nostras utilitates all. atque excitare possimus, Cic.: v. lebl. Subjj., nihil esse quod ad se rem ullam tam alliciat et tam attrahat, quam ad amicitiam similitudo, Cic.: nihil (est), quod magis alliciat ad diligendum (sc. quam virtus), Cic.: cum in hunc sensum et alliciar beneficiis et compellar iniuriis, Cic. – / Perf. allicui, wov. allicuit, Piso Frugi 1. fr. 17 (bei Prisc. 10, 3): Infin. Perf. allicuisse, Hygin. astr. 2, 7. p. 371 M.

    lateinisch-deutsches > allicio

  • 16 deduco

    dē-dūco, dūxī, ductum, ere, I) von einem höhern Punkte nach einem niedern herabführen, leitend herab- od. hinabziehen, konstr. bei Ang. von wo hinab? m. de od. ab od. ex u. Abl. od. m. bl. Abl.; bei Ang. wohin? bis wohin? m. ad od. in m. Akk. od. m. bl. Acc. loc., 1) eig.: a) übh.: α) leb. Wesen: imbres nivesque deducunt Iovem, in Regen u. Schnee steigt Jupiter vom Himmel herab, Hor.: molliunt anfractibus modici s clivos, ut non iumenta solum, sed elephanti etiam deduci possent, Liv. – ded. alqm ad terram, Suet.: alqm contionari conantem de rostris, Caes.: per eos multitudinem aliam in subiectum viae campum, Liv.: alqm in quattuordecim, Sen., od. in quattuordecim sessum (um da seinen Sitz zu nehmen), Asin. Poll. in Cic. ep.: non iniquo nec perdifficili aditu super caput hostium eos ded., Liv. – v. lebl. Subjj., in praecipitia iste cursus deducit, Sen. – β) lebl. Objj.: tiaram, vom Haupte herabnehmen, Suet.: pectine crines, herabkämmen, Ov.: caesariem barbae dextrā, herabstreichen, Ov.: molli gestu brachia, herabführen, = bewegen, Prop.: ramos pondere suo (v. Obst), Ov. – vestem summa ab ora (Saum), herabstreifen, Ov.: ebenso suas a pectore vestes, Ov.: clam pedes de lecto, Plaut. – montes in planum, herabversetzen, Iustin. (bildl., ded. alqm in planum, widerlegen, Schol. Bob. ad Cic. Flacc. 2. no. 2): eluvie mons est deductus in aequor, Ov.: manum ded. ad imum ventrem, Quint.: sinum ad ima crura, Suet.: deduc orationem tuam de caelo ad haec citeriora (bildl.), Sen.: ebenso ded. philosophiam e fastigio in planum (bildl.), Sen.: tunicam summā orā ad mediam, herabstreifen, Ov.

    b) als milit. t. t., herab- od. hinabführen, sich herabziehen lassen, herab-, hinabsteigen lassen, aciem in planum, Sall.: Poenos in plana, Frontin.: Albanum exercitum in campos, Liv.: instructos ordines in locum aequum, Sall.: paulatim suos in aequum locum, Sall.: imprudentiā suorum deductus in inferiorem collem, Frontin.: copias ex locis superioribus in campum, Caes.: equitatum od. equites ad pedes, die Reiterei absitzen lassen, Liv.

    c) als naut. t. t., α) die Segel herabziehen, herablassen, entrollen, aufspannen, vela, Ov.: carbasa, Ov.: tota carbasa malo (am M.), Ov. – β) ( wie καθέλκειν) ein Schiff vom Lande ins Meer ziehen, vom Stapel laufen lassen, in See gehen ( stechen) lassen (Ggstz. subducere, griech. ἀνέλκειν; vgl. Fabri Liv. 21, 17, 3), navem, naves, Verg. u. Liv.: navigia, Sen.: quadriremes, Plin. ep.: classem, Liv.: puppim, Prop.: carinas, Ov. – naves litore (vom U.), Verg.: naves in aquam, Liv. Vgl. unten no. II, A, 1, f.

    d) als t. t. der Zaubersprache, durch Zaubersprüche herabziehen, lunam, Ov.: lunam e curru, Tibull.: lunam cursu, Ov.: Iovem caelo, Ov.: cantando rigidas montibus ornos, Verg.

    2) übtr., vermindernd herabführen, auf etw. zurückführen, licet enim contrahere universitatem generis humani eamque gradatim ad pauciores, postremo deducere ad singulos, Cic. de nat. deor. 2, 164.

    II) von einem Anfangspunkte nach einem Zielpunkt fortführen, ab-, weg-, hinführen, geleitend fortbringen, hinbringen, herbeibringen, A) im allg.: 1) eig.: a) übh.: α) leb. Wesen: pecora, Caes.: inde boves, Ov.: animalia quamlibet longo itinere deducta ad assuetas sibi sedes revertuntur, Quint.: ded. alqm a recta via (bildl.), Cornif. rhet.: alqm ex ea via (bildl.), Cic. fr.: suos ex agris, Caes.: dominam Ditis thalamo (aus dem G.), Verg.: ipsa vestigia quaerentem dominum eo (dahin) deductura erant, Liv.: Cicerones Rhodum, Cic.: alqm in aedem Proserpinae, Nep.: alqm in arcem, Liv.: alqm de suis convellere hortulis deducereque in Academiam perpauculis passibus (bildl.), Cic.: alqm in tutum (bildl.), Sen.: alqm in mare Helles, Ov.: ad eum agnum non casu sed duce deo deducitur, Cic.: ded. iuvenem ad altos currus, Ov.: silvestres capras manibus suis ad salutare auxilium herbae dictamni (bildl. v. der Natur), Val. Max. – β) lebl. Objj.: et si qua asportari possent, sibi quemque deducere (es mit sich nehmen), Tac. ann. 16, 11. – ded. atomos de via, Cic.: amnes deducunt undas in mare, Ov.: u. (im Bilde) ded. Aeolium carmen ad Italos modos, das äol. Lied zu ital. Weisen führen = die äol. u. sapphische Lyrik auf röm. Boden verpflanzen, Hor. carm. 3, 30, 13 sq.

    b) (als milit. t. t.) eine Mannschaft von irgendwo od. irgendwohin abführen, wegziehen (einziehen), abziehen (abmarschieren) lassen, ausrücken lassen, verlegen, exercitum, Caes. u. Liv.: consularem exercitum, Liv.: classem exercitumque, Liv.: praesidium, Liv.: praesidia, Caes. u. Liv. (vgl. Drak. Liv. 25, 25, 10) u. (Ggstz. imponere) Sall. fr.: custodias, Auct. b. Alex.: militari more vigilias, die Wachen auf ihre Posten abführen, aufziehen lassen, Sall. Iug. 44, 3. – ded. inde Romanum exercitum, Liv.: undique praesidia, Frontin.: exercitum a Sicilia, Iustin.: praesidia ab urbibus, Liv. u. Iustin.: quinque legiones ab opere, Caes.: praesidia de iis oppidis, quae etc., Cic.: nostros de vallo, Caes.: praesidia Macedonum ex iis urbibus, Liv.: exercitum ex his regionibus, Caes.: Apameā (von A.) praesidium, Cic.: Orico (von O.) legionem, Caes.: praesidia arce (von, aus der B.), Aur. Vict.: civitatibus omnibus (aus a. St.) omnia praesidia, Liv.: praesidia eo (dahin), Caes.: exercitum in aciem, Liv.: classem in proelium, Nep.: propere in cornua leves armaturas, Liv.: legiones duas in ulteriorem Galliam, Caes.: impedimenta in proximum collem, Caes.: legiones in hiberna, Caes.: novos milites in hiberna, Liv.: exercitum mature in hiberna Lunam et Pisas (nach L. u. P.), Liv.: exercitum in hiberna in Sequanos, Caes.: milites eductos hibernis ad Ciceronem, Caes. – m. Dat. (wozu?), tres in arcem oppidi cohortes praesidio, zur Besatzung in die B. legen, Caes. b. c. 3, 19, 5.

    c) begleitend, als Führer od. Begleiter mitnehmend zu jmd. od an einen Ort abführen, hinführen, fortbringen, hinbringen, herbringen, mitbringen, mitnehmen, geleiten, jmdm. zuführen, wo einführen, α) zur Besprechung, zur Audienz, cito hunc deduce ad militem, Ter.: deduci ad regem, Iustin.: deduci ad Eumenem, Nep.: deduci in conspectum Caesaris, Caes.: transfuga duci se ad consulem iubet deductusque traditurum urbem promittit, Liv. – β) aus der Provinz nach Rom (vollst. secum deducere, s. unten die Beisp.), Ennium poëtam, Cic.: Atticum, Nep.: non deduxi, inquit, Sextilium, Cic.: eos deduxi testes et eas litteras deportavi, ut etc., Cic.: hominem secum ded., Cic. – alqm ded. ex ultimis gentibus, Cic.: alqm Romam, Eutr.: alqm secum Romam, Liv.: primus ego in patriam mecum, modo vita supersit, Aonio rediens deducam vertice Musas (poet. für »die griechischen Dichter auf heimatlichen [römischen] Boden verpflanzen«), Verg. georg. 3, 10 sq. – γ) als Gast in ein Haus usw., hospites domum, Cornif. rhet.: alqm in hospitale cubiculum, Liv.: alqm ad Ianitorem quendam hospitem, Cic. – δ) einen jungen Mann zu einem Staatsmanne zur weitern Ausbildung, alqm ad alqm, Cic. de amic. 1. Cic. Cael. 9. Tac. dial. 34. Quint. 12, 11, 6. – od. in eine Schule, ephebum in gymnasium (v. Mentor), Petron. 85, 3. – ε) beschützend od. bewachend fortführen, abführen, fortbringen, igitur inditus lecticae et a tribuno praetoriae cohortis deductus est, vario rumore, custos saluti an mortis exactor sequeretur, Tac. ann. 3, 14: a quo cum quaesisset, quo (wohin) deduci vellet, et ille Athenas dixisset, praesidium dedit, ut tuto perveniret, Nep.: Pydnam eum deduci iussit et quod satis esset praesidii dedit, Nep. – als Gefangenen, ex consilii sententia in custodiam coniectus Athenas deductus est, Nep.: ded. Lentulum in carcerem, Sall.: Iugurtham ad Marium, Sall.: alqm vinctum ad Caesarem, Hirt. b. G.: alqm comprehendere et custodibus publice datis deducere ad Hannibalem, Liv. – auf den Kampfplatz, alqm e spectaculis detrahere et in arenam deducere, Suet. Cal. 35, 2. – ζ) jmd. ehrenhalber geleiten, jmdm. das Ehrengeleit geben, αα) jmd., bes. einen Staatsmann vom Hause nach dem Forum od. zur Kurie (Ggstz. reducere) od. umgekehrt von da nach Hause, magnam affert opinionem, magnam dignitatem cotidiana in deducendo frequentia, Cic.: haec ipsa sunt honorabilia assurgi, deduci, reduci, Cic.: ne deducendi sui causā populum de foro abduceret, Liv.: plebes consules ambo sacrā viā deductos cum magno tumultu invadit, Sall. fr.: cum magna multitudo optimorum virorum me de domo deduceret, Cic. – alqm ad forum, Cic., in forum, Quint.: alqm ex patribus conscriptis aut propinquum aut paternum amicum ad curiam, Val. Max.: frequentes eum domum deduxerunt, Liv.: absol., deducam, ich will ihn nach Hause (bis an sein Haus) geleiten, Hor. sat. 1, 9, 59. – ββ) einen jungen Römer vom Hause nach dem Forum, um sein Tirocinium abzulegen (v. Vater u. v. Verwandten), filios suo quemque tirocinio in forum, Suet.: filium Drusum in forum, Suet.: deductus in forum tiro, Suet.: pueros puberes non in forum, sed in agrum deduci praecepit, Iustin. – γγ) eine Braut aus dem Elternhause in das Haus der Bräutigams geleiten, v. Vater u. v. den Verwandten = dem Bräutigam zuführen, velut auspicibus nobilissimis populis deductas esse, Liv.: eorum habentur liberi, quo (wohin = zu denen) primum virgo quaeque deducta est, Caes.: ded. virginem in domum alcis, Tac., od. ad alqm, Liv.: virginem iuveni marito, Tibull.: illa mihi dextrā deducta paternā, Catull.: quae mihi deductae fax omen praetulit, Prop.: rapi solet fax, quā praelucente nova nupta deducta est, ab utrisque † amicis, Fest. p. 289 (a), 7 sq. – v. Bräutigam selbst = eine Gattin heimführen, uxorem domum, Ter.: illam domum in cubiculum, Ter. Vgl. übh. Gronov Plaut. Cas. 2, 8, 36. die Auslgg. zu Ter. Hec. 1, 2, 60; zu Caes. b. G. 5, 14, 5; zu Liv. 10, 23, 5. – euphemist. = jmdm. eine Konkubine zuführen, sine prius deduci, Plaut.: so Tertia deducta est, Suet. Caes. 50, 2 (im Doppelsinn mit no. II, B, a, β): ded. ad Docimum Tertiam Isidori mimi filiam, Cic.: Liviam ad se deduci imperavit, Suet. – δδ) eine in die Provinz abgehende Magistratsperson geleiten, ut provincias cum imperio petituri hinc deducerentur, Suet. Aug. 29, 2. – einen Triumphierenden zu den Tempeln, unde populo consalutato circum templa deductus est, Suet. Tib. 17, 2. – einen vertriebenen Herrscher wieder in sein Reich einführen, alqm in regnum, Tac.: hunc in possessionem Armeniae, Tac. – εε) jmd. an einen Ehrenplatz führen, m. 2. Supin., Herennium Gallum histrionem summo ludorum die in XIIII sessum deduxit, wies er einen Platz auf einer der vierzehn Ritterbänke (in der Ritterloge) an, Asin. Poll. in Cic. ep. 10, 32, 2. – ζζ) jmd. in ein Heiligtum einführen, decimo die cenatum, deinde pure lautum in sacrarium deducturam, Liv. 39, 9, 4. – ηη) jmd. zu Grabe geleiten, jmdm. das Grabgeleite geben, alqm, Augustin. serm. 17, 7 (zweimal). – η) etw. od. jmd. in einem Festzuge aufführen od. wohin abführen, tensas, Suet.: mulierem (eine Gefangene) triumpho, Hor.: elephantos Romam ingenti pompā, Eutr.: corpus Alexandri in Hammonis templum, Iustin.

    d) (als publiz. t. t.) Kolonisten, eine Kolonie irgendwohin abführen, übersiedeln, verpflanzen, Kolonisten irgendwo ansiedeln, ansässig machen, eine Kolonie irgendwo anlegen, colonos, Vell.: coloniam, colonias, Cic. u.a.: ut hic conditor urbium earum, non illi qui initio deduxerant (die ursprünglichen Kolonieführer), videretur, Nep. Timol. 3, 2; vgl. Cic. agr. 2, 92: im Passiv, deductis olim (für die vor Zeiten angesiedelten) et nobiscum per conubium sociatis haec patria est, Tac. hist. 4, 65. – m. Advv. (wohin? wo?) u. m. in u. Akk. (s. Drak. Liv. 10, 13, 1 u. 39, 44, 10) u. mit bl. Acc. loc., huc Ideduco deducocolonorum ex lege Rulli, Cic.: emere agros a privatis, quo (wohin) plebs publice deducatur, Cic.: ded. eo (dahin) coloniam novam, Cic.: illo (dorthin) coloniam, Cic.: deducentur, inquit, coloniae. Quo? quorum hominum? in quae loca? Cic.: tu non definias, quo colonias, in quae loca, quo numero colonorum deduci velis? Cic.: ded. colonos lege Iuliā Capuam, Caes.: coloniam Casilinum, quo Caesar ante deduxerat, Cic.: colonos in omnes colonias totius Italiae, Cic.: colonias in eos agros, quos emerint, Cic.: coloniam in Asiam, Cic.: in eum locum coloniam, Cic.: negavi in eam coloniam, quae esset auspicato deducta, dum esset incolumis, coloniam no vam iure deduci, Cic.: ded. Carseolos coloniam in agrum Aequiculorum, Liv.: specie deductarum per (über) orbem terrae legionum, Tac. ann. 11, 24. – mit in u. Abl. (s. Drak. Liv. 10, 13, 1), Ostiam coloniam in ostio Tiberis deduxit, Aur. Vict.: in colonia Capua deducti lege Iuliā coloni, Suet. – im Passiv m. Prädik.-Nom. (als wer? vgl. Drak. Liv. 39, 44, 10), coloniae deductae Ariminum in Piceno, Beneventum in Samnio, Liv. epit.: eodem anno Cales deducta colonia (als K.), Vell.: post triennium Tarracina deducta colonia (als K.) ac deinde interiecto triennio Suessa Aurunca et Saticula, Vell.: Aquileia colonia Latina (als lat. K.) eo anno in agrum Gallorum est deducta, Liv.

    e) als gerichtl. t. t., vor einem Gericht als Zeugen usw. hinbringen, beiziehen, alqm (als Zeugen) ad hoc iudicium, Cic. Flacc. 9. – übtr., lis ad forum deducta est, der Streit wurde vor Gericht gebracht, es kam zum Prozeß, Phaedr. 3, 13, 3.

    f) als milit. t. t.: α) ein Schiff aus den Werften ziehen, navem ex navalibus, Caes. b. c. 2, 3, 2. – u. übh. in See stechen lassen, classem in altum properiter, Pacuv. tr. 322. – feindl. = aus den Werften fortführen, unam (navem) ex navalibus eorum, Caes. b. c. 2, 3, 2: ebenso naves a Meloduno, Caes. b. G. 7, 60, 1 (vgl. 7, 58. § 2 u. 4). – β) ( wie κατάγειν) ein Schiff in den Hafen führen, einlaufen lassen, persuade gubernatori, ut in aliquem portum navem deducat, Petron. 101, 8. – feindlich = ein Schiff wohin schleppen, onerarias naves, quas ubique possunt, deprehendunt et in portum deducunt, Caes. b. c. 1, 36, 2. Vgl. oben no. I, 1, c, β.

    g) als t. t. der Wasserbaukunst, Wasser von irgendwo ableiten, irgendwo hinleiten, rivos (auf die Äcker), Verg.: aquam in vias, Cato: Padum in flumina et fossas, Plin.: aquam Albanam ad utilitatem agri suburbani, Cic.

    h) jmd. aus einer Besitzung gewaltsam hinwegführen, ex ea possessione Antiochum, Liv. 34, 58, 6: Arsinoën ex regno, Auct. b. Alex. 33, 3. – bes. als jurist. t. t., jmd. aus einer streitigen Besitzung in Gegenwart von Zeugen scheinbar gewaltsam hinwegführen (moribus deducere, im Ggstz. zu vi armatā deducere), um ihm das Recht der Vindikationsklage zu verschaffen (eine der Klage vorausgehende symbolische Handlung), alqm de fundo (mit u. ohne moribus), Cic. Caecin. 20; de lege agr. 2, 68; pro Tullio 20 (dazu Beier exc. III p. 250 sqq.).

    i) unversehens jmd. an einen Ort hinführen, wohin locken, pedester exercitus, quod in ea loca erat deductus, ut in vito Eumene elabi non posset, pacem ab eo petiit, Nep.: ab alqo consilio od. ex industria in iniqua loca deducti, Frontin.: sequentem Lucullum in insidias deduxerunt, Frontin.: Hamilcar in insidias deductus occiditur, Iustin.

    k) ein phys. Übel vom Körper wegziehen, entfernen, brassica de capite et de oculis omnia deducet et sanum faciet, Cato r. r. 157, 6: non aeris acervus et auri aegroto domini deduxit corpore febres, non animo curas, Hor. ep. 1, 2, 47 sqq.: quoniam haec deducuntur, weil man Derartiges (derartige Fehler) vom Körper zu entfernen sucht, Cic. de fin. 5, 47.

    2) übtr.: a) übh.: α) leb. Wesen = jmd. von wo abführen, abziehen, abbringen, abwendig machen, impellere voluntates quo velit, unde autem velit deducere, Cic.: ded. alqm a pristino victu, Nep.: alqm ab humanitate (menschlichen Würde), a pietate, a religione, Cic.: quod instituit referre de religione et saepe iam rettulit, ab eo deduci non potest, Cic.: magnā pecuniā a vera accusatione esse deductum, Cic.: ded. eloquentiā perterritos a timore, Cic.: alqm a tristitia acute et hilare dicto, Cic.: alqm de fide (v. Reichtum), Cic.: alqm de illa animi pravitate, Q. Cic.: alqm de hac animi lenitate, Cic.: alqm de sententia, Cic. u. Liv.: alqm prope de vitae suae statu dolore ac lacrimis suis, Cic.: ded. alqm vero (von der Wahrheit), Lucr. 1, 370. – u. jmd. wohin ohne sein Zutun bringen, versetzen, si eo (dahin) me deduxit error, Ps. Quint. decl.: cuius errore eo (dahin) deducta esset multitudo, ut omnes de salute pertimescerent, Nep.: eo deductus periculi, ut etc., so gefährdet, daß usw., Amm.: si in eum casum deducerentur, wenn es mit ihnen so weit käme, Caes.: ded. alqm in periculum, Caes.: quam in fortunam quamque in amplitudinem deduxisset (Aeduos), Caes.: deduci (geraten) in egestatem, Sen.: deduci in fraudem, ins Netz gelockt werden, Planc. in Cic. ep.: ded. alqm ad fletum misericordiamque, Cic.: deduci ad iniquam pugnandi condicionem, Caes. – β) lebl. Objj., von etw. abbringen, zu etw. hinführen, hinbringen, antiquissimum sollemne ab nobilissimis antistitibus eius sacri ad servorum ministerium deduxisti, hast das älteste Opfer von den vornehmsten Priestern dieses Gottesdienstes weggenommen und zu einer Verrichtung der Sklaven erniedrigt, Liv. 9, 34, 18. – audi, quo rem deducam, wohin ich am Ende kommen, wo ich hinaus will (in der Darstellung), Hor. sat. 1, 1, 15. – ded. rem huc, ut etc., es dahin zu bringen suchen, daß usw., Cic.: u. so rem in eum locum, ut etc., Caes.: ergo huc universa causa deducitur, utrum... an etc., Cic.: ded. rem ad arma, Caes.: rem ad otium, Caes.: rem in summum periculum, Caes.: rem in controversiam, Caes.

    b) jmd. von seiner Partei abwendig machen, verleiten, verführen, a quibus deductum ac depravatum Pompeium queritur, Caes. b. c. 1, 7, 1: adulescentes et oratione magistratus et praemio deducti, Caes. b. G. 7, 37, 6.

    c) jmd. zu etw. bringen = bestimmen, gewinnen, im üblen Sinne = verleiten, α) übh.: alqm ad eam sententiam, Caes.: Pompeium ad turpissima foedera, Vell.: quae tandem est ea disciplina, ad quam me deducas, si ab hac abstraxeris? Cic. – mit folg. Infin., inde deducimur etiam imaginem mortis iam tunc eum (somnum) recensere, Tert. de anim. 43. – bei vorhergeh. Negation m. folg. quominus u. Konj., neque legis improbissimae poenā deductus est, quominus hospitii et amicitiae ius officiumque praestaret, Cic. ep. 14, 4, 2. – β) jmd. zu einer polit. Sache od. Partei bringen, für sie gewinnen, in sie verflechten, Philippum et Macedonas in societatem belli, Liv.: Macedonas in bellum civile, Iustin.: quasdam civitates dissentientes in causam, Liv.: petebant, ne se temere in causam deduceret, Liv.

    d) den Ursprung von etw. ableiten, herleiten, mos unde deductus, Hor.: originem ab ea (femina), Plin.: genus ab Anchise ac Venere, Vell.: genus ab Achille, Curt. – u. den Namen von etw. entlehnen, entnehmen,nomen ab Anco, Ov. fast. 6, 803: u. so nomen ab alqa re u. ab alqo, Lact. 4, 28, 12. Tert. adv. Marc. 4, 14; apol. 3: nomen ex ea significatione, Tert. de virg. vel. 5.

    B) prägn.: a) vermindernd abziehen, α) als t. t. der Athletik = dem Kämpfer die Speise entziehen, damit er schmächtiger werde, cibum, Ter. eun. 315. – β) als t. t. der Geschäftsspr. = von einer Summe abziehen (Ggstz. addere), addendo deducendoque videre, quae reliqua summa fiat, Cic.: ded. centum nummos, Cic.: Tertia (ein Drittel) deducta est, Suet. Caes. 50, 2 (im Doppelsinn auch = »die Tertia ist zugeführt worden«, s. oben no. II, A, 1, c, ζ, γγ): id viri boni arbitratu (nach der Taxierung) deducetur, Cato. – m. in u. Akk., in singulas deportationes (auf od. für jede entwendete Tracht) SS. N. II (= 2 Sesterze) deducentur, Cato. – mit de u. Abl., de capite deducite quod usuris pernumeratum est, Liv. – m. Dat. (welcher Summe?), deducto summae aeris alieni, si quid usurae nomine numeratum aut perscriptum fuisset, Suet. – mit Dat. (für wen?), de his divitiis sibi drachumam ded., Enn. scen. 323. – absol. prägn. = jmdm. einen Abzug machen, arbitratu deducetur, Cato r. r. 144, 2 zw. – Partiz. subst., dēducta, ae, f. (verst. pecunia od. pars), der Abzug, den der Legatar an dem ihm ausgesetzten Legate machen durfte, um dadurch der lästigen Verpflichtung der auf dem Vermögen des Testators haftenden sacra zu entgehen, si in testamento deducta scripta non sit, Cic. de legg. 2, 50.

    b) fortführend, fortziehend bilden, α) einen Bau fortführen, latum sulcum, Iuven, 1, 157: fossam superiori parte post castra, Frontin. 1, 5, 4: vallum per triginta duo milia passuum a mari ad mare, Eutr. 8, 19. – β) schreibend, zeichnend ziehen, entwerfen, litteram mero, Ov. her. 16 (17), 88: tamquam linea uno calamo deducta, Cassiod. de instit. div. lit. 1. p. 510 (a) ed. Garet. – im Bilde, ded. formam bonorum virorum et lineamenta, Sen. ep. 95, 72. – γ) spinnend, webend fortführen, fortspinnen, abspinnen, fortweben, abweben, harum (Parcarum) una loquitur, altera scribit, tertia deducit, Serv. Verg. Aen. 1, 22. – m. Abl. womit? dexterā leviter ded. fila, Catull.: levi pollice filum, Ov.: staminis pollice fila, Hieron.: tereti filo et aequali stamina (v. der Spinne), Plin.: habiles gladios filo gracilento, poet. = schmieden, Enn. ann. 253. – m. Abl. wovon? plenā stamina longa colo, Tibull. – m. in u. Akk., argumentum in tela, einweben, Ov. met. 6, 90. – übtr., ein Schriftwerk fein ausspinnen (= kunstvoll ausarbeiten), deducta atque circumlata oratio, eine entwickelte u. kunstvoll abgerundete (Ggstz. oratio simplex atque illaborata), Quint.: carmina proveniunt animo deducta sereno, Ov.: tenui deducta poëmata filo, Hor.: subtilis deductā oratione Menelaus, Auson.: ded. commentarios, Quint.: mille die versus, Hor.: triduo non ultra tres versus maximo impenso labore deducere posse, Val. Max. – m. Dat. wem? tibi saepe novo deduxi carmina versu, Prop. – m. in u. Akk., carmen Iliacum in actus, Hor. de art. poët. 129. – m. ab u. Abl. u. ad od. in u. Akk. der Zeit, von einer Zeit bis zu einer Zeit fortführen, prima ab origine mundi ad mea perpetuum deducite tempora carmen, Ov. met. 1, 3 sq.: pauca, quibus surgens ab origine mundi, in tua deduxi tempora, Caesar, opus, Ov. trist. 2. 559 sq. – u. fortspinnend ab schwächen, übtr., vocem, Pompon. com. 57 u. 60: Ὀδυσσεύς ad Ulixem deductus est, Quint. 1, 4, 16; vgl. PAdi. deductus no. II. – / Imperat. deduc, Cic. de rep. 1, 34. Stat. Theb. 12, 266. Augustin. serm. 109, 4: arch. deduce, Plaut. truc. 479. Ter. eun. 538.

    lateinisch-deutsches > deduco

  • 17 exspecto

    ex-specto (expecto), āvī, ātum, āre, nach einem Ggstde. aus- od. aufschauen, einem Ggstde. entgegensehen, entgegenharren, I) objektiv auf etwas, was kommen, eintreten, geschehen soll, warten, es abwarten, erwarten, dessen gewärtig sein, 1) im allg.: α) m. Acc.: caritatem, Cato: alcis adventum, eventum pugnae, Caes.: transitum tempestatis, Cic.: alius alium exspectantes, Sall.: u. (m. dopp. Acc.) alius alium principem (als Vorgänger) exspectantes, Sall. hist. fr. 1, 40 (45), 20. – v. Lebl., cum aures extremum semper exspectent, Cic. or. 199. – Partiz. Perf. im Abl. absol., nec ultra exspectato, Tac. ann. 12, 7 (vgl. unten no. γ). – Partiz. Perf. subst., ante exspectatum, eher als man erwartete od. dachte (als du erwartetest od. dachtest), Verg. georg. 3, 348. Ov. met. 4, 790 u. 8, 5. Sil. 2, 31. Sen. ep. 114, 17: exspectato ocius od. maturius, schneller (früher), als man erwartet hatte, Vell. 2, 122, 2 H. u. 123, 2: im Plur., diu exspectata vix ad clausulas redeunt, Sen. ep. 114, 16: quis non diversa praesentibus contrariaque exspectatis aut speret aut timeat? Vell. 2, 75, 3. – β) m. folg. indir. Fragesatz: exspecto, quo pacto etc., Plaut.: exspecto, quid tribunus plebis... excogitet, Cic.: exspectantibus cunctis, quid deinde esset imperaturus, Curt.: exsp., quam mox etc., Cic. u. Liv. (vgl. Gronov Liv. 34, 11, 4): exsp., quando etc., Quint. – γ) m. folg. dum, donec, quoad, si: exspectas fortasse, dum dicat etc., Cic.: an exspectatis dum exercitu rursus admoto ferro atque flammā urbem invadat? Sall. fr.: nec ultra exspectato (Abl. absol.), quam dum proficisceretur, Tac. ann. 11, 26: exspectaret, quoad Alexandri filius regnum adipisceretur, Nep. – si exspectasses, donec me consuleres etc., Traian. in Plin. ep. – hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant, Caes. (vgl. Schneider Caes. b. G. 2, 9, 1). – δ) m. folg. ut u. Konj. (s. Brix Plaut. trin. 735. Fabri Liv. 23, 31, 7. Haase zu Reis. Vorl. A. 483), nisi exspectare vis, ut eam sine dote frater nuptum collocet, Plaut.: nisi forte expectatis, ut illa diluam, Cic.: neque exspectant, ut de eorum imperio ad populum feratur, Caes.: exspectasse se, ut etc., Liv.: v. Lebl., mea lenitas hoc exspectavit, ut etc., Cic. Cat. 2, 27. – ε) m. folg. ne u. Konj.: exspecta, ne iniuriam illi facias appellando, Sen. de ben. 5, 20, 6. – ζ) non exsp. m. folg. quin u. Konj.: exspectari diutius non oportere, quin ad castra iretur, Caes. b. G. 3, 24, 5. – η) absol. = warten, verziehen, sich verweilen, ad portam, Cic.: paulum, Quint. – qui Carthagine exspectat, Verg. – 2) insbes.: a) ausharren, bis jmd. mit etwas fertig od. bis etwas zu Ende ist, jmd. od. etw. abwarten, aushalten, oratores multas horas, ausharren, bis die R. fertig plädiert haben, Cic. de or. 1, 166: cenantes haud animo aequo comites, warten, bis die B. mit Essen fertig sind, Hor. sat. 1, 5, 8: quinque in Verrem libros, den Vortrag der f. B. geduldig anhören, Tac. dial. 20: senectus eius exspectabatur, man wartete es ab, bis er im hohen Alter starb, Tac. ann. 16, 9: v. Lebl., exspectavere eum fata, dum... impleret, das V. gab ihm Frist, bis er usw., Curt. 10, 5 (18), 36. – b) übtr., von Lebl., α) verlangen, erheischen, silvarum aliae pressos propaginis arcus exspectant, Verg. georg. 2, 27: neque illae (oleae) procurvam exspectant falcem, ibid. 2, 421. Vgl. Curt. 3, 5 (13), 13. – β) jmd. erwarten = jmdm. bevorstehen, ubi nos uberrima victoriae praemia exspectant, Curt. 6, 3 (7), 5: seu me tranquilla senectus exspectat, seu etc., Hor. sat. 2, 1, 58. – II) subjektiv, mit Spannung, Verlangen, Hoffnung od. Furcht einem Ggstde. entgegensehen, etw. erwarten = auf etw. gespannt sein, harren, etw. vermuten, hoffen, erhoffen, sehnlichst wünschen, ersehnen, befürchten, auch zu gewärtigen haben, entgegensehen, α) m. Acc.: pater exspectat me aut aliquem nuntium, Plaut.: vide iam illum, quem exspectabam, virum, Cic.: longiores epistulas exspectabo vel potius exigam, Cic.: etsi litterae tuae recte sperare iubent, tamen exspecto recens aliquid, Cic. – meam exspectant mortem, wünschen, Ter.: u. so exsp. testamenta, Cic.: complexus meos ardenter, Apul. met. 10, 19; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. p. 20. Drak. Liv. 28, 27, 9. – malum, Ter.: poenam, Verg.: paria praemio damna, Plin. pan.: graviora, Curt.: mortem, Ter. u. Sen.: maiorem Galliae motum, Caes. Vgl. Ruhnken Ter. Phorm. 1, 4, 16. – β) alqd ab od. ex m. Abl.: praemia ab se exspectarent, Caes.: a te hoc civitas vel potius omnes gentes non exspectant solum, sed etiam postulant, Cic. – proletarios nominavit, ut ex iis quasi proles civitatis exspectari videretur, Cic.: ut ex sua amicitia omnia exspectarent et ex praeteritis suis officiis reliqua sperarent, Caes. – γ) m. dopp. Acc., ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. sat. 58. – δ) m. folg. Acc. u. Infin.: Luna expectans Hadriam se itiner longum sermone levare, Varro sat. Men. 421: cum exspectaret effusos omnibus portis Aetolos in fidem suam venturos (esse), Liv. 43, 22, 2: exspecto cum magno fenore vitia reditura (esse), Sen. ep. 25, 3: nimis extento desiderio venturum (esse) exspectabam istum, Augustin. conf. 5, 6 (u. so Augustin. de civ. dei 18, 45 extr.; serm. 389, 3): mit spero verb., quid mi hic affers, quam ob rem exspectem aut sperem porro non fore? Ter. Phorm. 1025: mit cupio verb., quod ego exspecto cupioque te ita illud defendere, Cic. Verr. 3, 151. – ε) m. folg. Infin.: nunc exspecto cognoscere ex tuis litteris, quantum etc., Fronto ad Ver. imp. 2, 6. p. 133, 9 N.: exspectas a me audire consilium dei, Augustin. serm. 311, 12 (u. so ibid. 211, 6 u. 393): omnibus iam in consilio exspectantibus audire, si etc., Dict. 5, 1. – ζ) m. folg. Fragesatz, exspectando exedor misere (ich vergehe jämmerlich vor Erwartung), quomodo etc., Plaut. Epid. 320. – η) scheinbar absol.: nec gravius quam exspectavissem... evenisset, Cic.: ad verum, ubi minime exspectavimus, pervenimus, Quint.

    lateinisch-deutsches > exspecto

  • 18 idoneus

    idōneus, a, um, durch seine Eigenschaften zu einer Bestimmung geeignet, berufen, zu einem Behufe genügend (griech. επιτήδειος), gut genug, I) aktiv, geeignet, etwas zu leisten = tauglich, fähig, tüchtig, konstr. α) m. Dat. od. m. ad od. in u. Akk.: eius Falernum mihi semper idoneum visum est deversorio, Cic.: deligere castris idoneum locum, Caes.: vixi puellis nuper idoneus, um Mädchen warb ich sonst mit Geschicklichkeit, Hor.: idonea nuptiis, heiratsfähige, mannbare, Ps. Quint. decl.: verna idoneus arti cuilibet, Hor.: non ego sum laudi, non natus idoneus armis, von Geburt berufen zu usw., Prop.: genus hominum minime militiae idoneum, Liv.: quoscumque moribus aut fortunā novis rebus idoneos credebat, Sall.: quod eam (legionem) maxime novis consiliis idoneam rebatur, zugänglich für meuterische Pläne, Tac.: m. Dat. Gerund., quae animalia, ut sunt edita ex utero, statim aëri tolerando idonea esse, Lact de opif. dei 3, 1. – m. Genet. Gerund., et (aeonas) idoneos efficere generandi in se agnitionem patris, Tertull. adv. Valent. 11: m. ad u. Akk., idonei ad hoc negotium, Cic.: armamenta idonea ad usum, Apul.: tempus idoneum, locus opportune captus ad eam rem, Cic.: m. ad u. Akk. Gerund., locus ad aciem instruendam opportunus atque idoneus, Caes.: situm regionis maxime idoneum ad muniendum locum credidit esse praeter amnem Aoum, Liv.: est enim ratio mensque sapientis ad iubendum et deterrendum idonea, Cic.: ad scribendum demonstrativa idonea, Quint.: M. Pomponius Andronicus habebatur minus idoneus ad tuendam scholam, Suet. – m. in u. Akk., idonei in eam rem, Liv.: materiae in hoc idoneae, ut etc., Quint.: in nullam spem, Sen. – m. 2. Supin., manus ferrea et alia annexu idonea, Sall. hist. fr. 3, 21 (22). – β) m. Infin.: iam idonei spiritum trahere, sobald wir fähig sind, Atem zu schöpfen, Sen. ep. 102, 23: fons rivo dare nomen idoneus, genügend, groß genug, Hor. ep. 1, 16, 12. – γ) absol.: navis, paries, tüchtig, fest genug, ICt.: hereditas, eine genügende, ICt.: satis superque idonea clades, alles u. mehr als man von einer N. erwarten kann, eine vollkommene N., Flor.: tempus studiis obsequendi suis, Nep.: verba minus idonea, (für die Sachen, die sie bezeichnen sollen) weniger geeignet (Ggstz. verba maxime cuiusque rei propria), Cic. – von Pers., die das, was sie leisten sollen, wirklich leisten, tauglich, tüchtig, gut, genügend, nullum habentibus statum quilibet dux erat idoneus, gut genug, Vell.: debitor, zahlungsfähiger, Plin. ep. u. ICt.: conductor, guter P., Plin. ep. – von Gewährsmännern, non mihi satis idonei auctores (genügen mir nicht ganz), qui a te probantur, Cic.: nullis aut parum idoneis auctoribus, ganz ohne od. ohne genügende Gewähr, Suet. – v. Zeugen, si enim sunt viri boni, me adiuvant; sin autem minus idonei, me non laedunt, Cic. – v. Anklägern, queruntur accusatores idoneos se non habere; qui accusare possunt, iudiciorum auctoritatem desiderant, Cic. – v. Stilisten, scriptor idoneus, guter, klassischer, Gell. 10, 26, 5. – m. Infin. als Subjekt, idoneum (= non alienum) visum est dicere etc., Sall. Iug. 96, 2.

    II) passiv, geeignet, etwas zu leiden, zu empfangen usw. = für etwas empfänglich, einer Sache wert, würdig (dah. oft korresp. mit dignus), konstr. α) gew. mit folg. qui u. Konj. (wie dignus): itane tandem idoneus (gut genug) tibi videor esse, quem tam aperte fallere incipias dolis, Ter.: rem idoneam de qua quaeratur, et homines dignos quibuscum disseratur, putant, Cic.: tibi fortasse idoneus fuit nemo quem imitarere (nachahmenswert), Cic. – β) mit Abl.: res humiles et indignas viris fortibus [vel viros fortes propterea] contemnere oportere nec idoneas dignitate suā iudicare, mit ihrer Würde vereinbar, Cornif. rhet. 3, 5. – γ) m. Infin. Praes. Pass.: si accendi sunt idonea, Sen. nat. qu. 1, 15, 1. – δ) absol.: eius vis valet multum, cum est complexa idoneam naturam, ein empfängliches Gemüt fand, Cic. – v. Pers. = eine Wohltat usw. verdienend, einer Wohltat usw. würdig, saepe idoneis hominibus indigentibus (würdigen Armen) de re familiari impertiendum, Cic.: minus idoneum praemio afficere, Cic. – u. = eine Strafe ver dienend, straffällig, novum illud exemplum a dignis et idoneis (von Strafwürdigen u. Straffälligen) ad indignos et non idoneos (auf Unschuldige u. nicht Straffällige) transfertur, Sall. Cat. 51, 27. – / Spätlat. Compar. idoneor (von Charis. 115, 22 verworfen), Ulp. dig. 18, 2, 4. § 6 u. 43, 29, 3. § 12. Paul. dig. 47, 23, 2 (überall cod. Flor.). Augustin. serm. 121, 6 Mai: idonior, Callistr. dig. 26, 2, 18 u. 50, 6, 6 (5). § 11 (cod. Flor.). Tert. adv. Hermog. 18; de anim. 18. – Im klass. Latein Kompar. u. Superl. umschr. mit magis, maxime, also magis idoneus, Ter. Phorm. 721. Vell. 2, 12, 2. Quint. 2, 8, 7 u. 11, 1, 20, maxime idoneus, Sall. Iug. 76, 3. Quint. 1, 11, 12 u. 6, 3, 104.

    lateinisch-deutsches > idoneus

  • 19 infitior

    īn-fitior, ātus sum, ārī (in u. fateor), etw. in Abrede stellen, leugnen (ableugnen, verleugnen), von etw. nichts wissen wollen, etw. nicht anerkennen (Ggstz. confiteri), m. vorhergeh. Negation auch = etw. kein Hehl haben, anerkennen, a) eine Tatsache: α) m. Acc.: crimen, Cic.: rem manifestam, Plin. ep.: facinus, Curt.: cum id posset infitiari, repente praeter opinionem confessus est, Cic.: mori malle falsum fatendo quam verum infitiando dolere, Cic.: fama factis infitianda tuis, Ov.: progenies haud infitianda parenti, Ov.: Varro Sophocleo non infitiande cothurno, Mart.: m. dopp. Acc., nos amicos, uns als Fr. verl., Ov. ex Pont. 1, 7, 27. – β) m. folg. Acc. u. Infin. od. m. bl. Infin.: tanto magis infitiandum totum posse extra corpus durare genique, Lucr.: m. vorherg. Negation, neque ego in hoc me hominem esse infitiabor umquam, Cic.: ne possis infitiari (te) dixisse, quae dixeris, Curt.: non est infitiandum Hannibalem tanto praestitisse ceteros imperatores prudentiā, quanto etc., Nep.: neque infitiari possent aut iudicio semel aut comitiis bis ab se peccatum esse, Liv.: in der Frage, an ego poteram infitiari me esse hominem et communem naturae sensum repudiare? Cic.: num infitiari potes te illo die meis praesidiis, meā diligentiā circumclusum commovere te contra rem publicam non potuisse? Cic. – γ) passiv, non infitiari potest m. folg. quin u. Konj., neque item infitiari posse, quin alia causa in praemio sit, alia in poenis, Gell. 6 (7), 3, 40. – δ) absol.: earum rerum nullam sibi iste neque infitiandi rationem neque defendendi facultatem reliquit, Cic.: cui (statui) ab infitiando nomen dederunt, Quint. – b) ableugnen, Empfangenes od. Versprochenes, bes. vor Gericht, depositum inf., ICt.: depositum non inf., Iuven.: praedas, quas promiserat, wegen der (den Soldaten) versprochenen Beuteverteilung Ausflüchte machen, von der versp. B. nichts wissen wollen, Flor. – absol., qui petebat (Kläger) et qui infitiabatur (Ausflüchte machender Schuldner), Varro LL.: quid si infitiatur? quid si omnino non debet? Cic.: quae autem accusantium ac defendentium, eadem petentium et infitiantium ratio est, Quint. – c) absprechen, verweigern, passiv, Floro legatum ex testamento infitiatum esse, Cic. Cluent. 162: Capitolia nostrae infitiata lyrae, Stet. silv. 3, 5, 32.

    lateinisch-deutsches > infitior

  • 20 interdico

    inter-dīco, dīxī, dictum, ere, I) untersagen, verbieten, 1) im allg.: α) alci alqā re od. alqo (s. Drak. Liv. 5, 3, 8): Romanis omni Galliā, Caes.: feminis purpurae usu, Liv.: alci domo, Suet., domo suā, Quint., u. bl. domo, Tac.: alci domo et provinciis suis, Suet.: alci admiratione rerum, Sen.: im Passiv, interdici non poterat socero (Dat.) genero (Abl.), Nep.: unpers., male rem gerentibus (Dat.) patriis bonis (Abl.) interdici solet, Cic.: meretriciis amoribus interdictum iuventuti, Cic.: interdictum est mari (Abl.) Antiati populo (Dat.), Liv.: ei Italiā et Hispaniā, in qua ortus erat, interdictum est, wurde aus J. u. H. verbannt, Tac. – β) alqm alqā re, nur im Passiv, illi vero omni iure atque honestate interdicti, Q. Metell. Numid. b. Gell. 17, 2, 7: philosophi urbe et Italiā interdicti sunt, Gell. 15, 11, 4: dives ille cibo interdicitur, Apul. flor. 23, p. 36, 11 Kr. – γ) alci alqd (vgl. Gronov Sen. ep. 18, 13): alci rem capitalem, Cato oratt. 10. fr. 5: alci convictum hominum, Val. Max.: histrionibus scaenam, Suet.: alci patriam, Iustin.: alci orbem (terrarum), Ov.: ohne Dat. pers., usum amethystini coloris, Suet.: im Passiv, religio druidarum interdicta civibus, Suet.: ohne Dat. pers., interdicitur vini potus quinis diebus ante et postea, Plin.: magia ista iam inde antiquitus duodecim tabulis propter incredundas frugum illecebras interdicta, Apul.: bes. im Abl. absol., nullo proposito praemio, sed etiam interdicto, Cic. Balb. 26: aulā interdictā, urbe interdictā, Suet. – δ) alci de alqo: interdixi tibi de medicis, Cato ad Marc. fil. de medic. fr. 1. p. 77, 9 ed. Iordan. – ε) alci m. Infin.: alci arte suā uti, Paul. dig. 48, 19, 43: cum sibi interdixerit habere, interdixit et poscere, Sen. de vit. beat. 18, 3: cum tibi cupere interdixero, Sen. ep. 116, 1. – u. ohne Dat. pers. m. folg. Acc. u. Infin. Pass., pari severitate interdixit commeatus peti, Suet. Galb. 6, 2. – ζ) (mit u. ohne Dat. pers.) m. folg. ne od. ut ne u. Konj.: interdico, ne extulisse extra aedes puerum usquam velis, Ter.: interdicit atque imperat (zus. = er verbietet nachdrücklich) Cassivellauno, ne Mandubracio neu Trinobantibus noceat, Caes.: im Passiv, sed id neque feci adhuc nec mihi ne faciam interdictum puto, Cic.: ex quo etiam Pythagoriis interdictum putatur, ne fabā vescerentur, Cic.: neque est interdictum aut a rerum natura aut a lege aliqua atque more, ut singulis hominibus ne amplius quam singulas artes nosse liceat, Cic. – η) im Zshg. absol.: interdixit hariolus, haruspex vetuit, Ter. Phorm. 708: ad scaenicas quoque et gladiatorias operas et equitibus Romanis aliquando usus est, verum priusquam senatus consulto interdiceretur (es verboten wurde), Suet. Aug. 43, 3. – 2) insbes., als publiz. t. t.: a) interdicere alci aquā et igni od. aquā atque igni od. aquā ignique, jmdm. »Wasser und Feuer untersagen« = die förmliche u. verschärfte Verbannung gegen jmd. aussprechen, Cic. Phil. 1, 23 u.a. Caes. b. G. 6, 44, 3. Vell. 2, 24, 2 u. 45, 1. Tac. ann. 3, 38 u. 68: auch igni atque aquā, Tac. ann. 4, 21 u. 6, 30: im Passiv unpers., ut aquā et igni nobis interdicatur, Brut. in Cic. ep. 11, 1, 2. – b) sacrificiis interdicere, absol., »vom Gottesdienst ausschließen«, ähnlich unserm »in den Kirchenbann tun«, Caes. b. G. 6, 13, 6. – II) verordnen, befehlen, einschärfen, 1) im allg., m. folg. ut u. Konj., familiae valde interd., ut uni dicto audiens sit, Cic. de rep. 1, 61. – 2) als publiz. t. t. v. Prätor = ein Interdikt ergehen lassen, bes. bei Klagen über den Besitz, a) eig.: de vi, Cic. Caecin. 22: m. folg. ut u. Konj., praetor interdixit, ut unde deiectus esset eo restitueretur, Cic. Caecin. 80. – b) übtr., bei einer Klage (bes. über Mein und Dein) sich des prätor. Interdikts bedienen, seine Klage auf das prätor. Edikt begründen, Quint. 3, 6, 71 u. ICt. – / Synkop. Plusquamperf. interdixem, Catul. poët. b. Gell. 19, 9, 14 (Anthol. Lat. 53, 3 M.).

    lateinisch-deutsches > interdico

См. также в других словарях:

  • praėmioti — iter. praimti 2: Nepraėmiok visų puočiukų [uogienės]! Slm. ėmioti; išėmioti; praėmioti …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • Ломоносов, Михаил Васильевич — — ученый и писатель, действительный член Российской Академии Наук, профессор химии С. Петербургского университета; родился в дер. Денисовке, Архангельской губ., 8 ноября 1711 г., скончался в С. Петербурге 4 апреля 1765 года. В настоящее… …   Большая биографическая энциклопедия

  • Oliver Maillard — (b. at Juignac, (?), Brittany, about 1430; d. at Toulouse, 22 July 1502) was a Breton Franciscan preacher. He was celebrated as forceful and popular, for his Lenten sermons in both churches and public places. His manner and style were rather… …   Wikipedia

  • Мюллер Иоганн (естествоиспытатель) — (Johannes Mueller) знаменитый германский естествоиспытатель, один из величайших биологов настоящего столетия (1801 1858), родился в Кобленце; сын сапожника, который сделал все возможное, чтобы дать сыну образование. В 1819 г. М. поступил в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Мюллер Иоганн (естествоиспытатель) — (Johannes Mueller) знаменитый германский естествоиспытатель, один из величайших биологов настоящего столетия (1801 1858), родился в Кобленце; сын сапожника, который сделал все возможное, чтобы дать сыну образование. В 1819 г. М. поступил в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Deixlberger — Innocenz Deixlberger (auch Deixlperger oder Drixlberger) OSB, Taufname Matthias (* 8. Februar 1701 in Metten; † 20. September 1776 in Metten) war Benediktiner in Kloster Metten und Professor der Philosophie und Theologie in Salzburg. Leben… …   Deutsch Wikipedia

  • Dialog über die Wunder — Der in lateinischer Sprache verfasste Dialogus miraculorum (Dialog über die Wunder) ist ein Werk des Heisterbacher Zisterziensermönchs Caesarius von Heisterbach (um 1180 nach 1240), der in dem bei Königswinter gelegenen Kloster Novizenmeister und …   Deutsch Wikipedia

  • Dialogus magnus visionum atque miraculorum — Der in lateinischer Sprache verfasste Dialogus miraculorum (Dialog über die Wunder) ist ein Werk des Heisterbacher Zisterziensermönchs Caesarius von Heisterbach (um 1180 nach 1240), der in dem bei Königswinter gelegenen Kloster Novizenmeister und …   Deutsch Wikipedia

  • Dialogus miraculorum — fol. 2r der Handschrift C 27 der Universitäts und Landesbibliothek Düsseldorf, Anfang 14. Jahrhundert Der in lateinischer Sprache verfasste Dialogus miraculorum (Dialog über die Wunder) ist ein Werk des Heisterbacher Zisterziensermönchs Caesarius …   Deutsch Wikipedia

  • Gothiscandza — Gothiscandza[1][2] bezeichnet laut Jordanes, einem spätantiken römisch gotischen Gelehrten und Geschichtsschreiber des 6. Jahrhunderts, das Ursprungsgebiet der Goten. Es wird in Skandinavien oder im Weichseldelta lokalisiert. Aus diesem Namen… …   Deutsch Wikipedia

  • Innocenz Deixlberger — (auch Deixlperger oder Drixlberger) OSB, Taufname Matthias (* 8. Februar 1701 in Metten; † 20. September 1776 in Metten) war Benediktiner in Kloster Metten und Professor der Philosophie und Theologie in Salzburg. Leben Matthias Deixlberger trat… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»