-
1 aufbringen
* vt1) wystarać się; zdobyć cośGeduld aufbringen — zdobyć się na cierpliwość
2) ( erzürnen) rozgniewać ( j-n kogoś); ( aufwiegeln) podburzać ( gegen j-n przeciw komuś) -
2 aufhetzen
vt -
3 aufwiegeln
vt -
4 verhetzen
vtpodburzać, podżegać -
5 aufhetzen
-
6 aufpeitschen
-
7 aufputschen
См. также в других словарях:
podburzać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, podburzaćam, podburzaća, podburzaćają, podburzaćany {{/stl 8}}– podburzyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, podburzaćrzę, podburzaćrzy, podburzaćrzony {{/stl 8}}{{stl 7}} skłaniać, namawiać kogoś do sprzeciwu wobec… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
podburzyć — dk VIb, podburzyćrzę, podburzyćrzysz, podburzyćburz, podburzyćrzył, podburzyćrzony podburzać ndk I, podburzyćam podburzyćasz, podburzyćają, podburzyćaj, podburzyćał, podburzyćany «namówić do buntu, oporu, sprzeciwu; podbuntować, podjudzić»… … Słownik języka polskiego
bunt — m IV, D. u, Ms. buntncie; lm M. y 1. «protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy» Krwawy, otwarty bunt. Ognisko, płomień, zarzewie buntu. Podnieść, wzniecić, stłumić, ugasić bunt. Zerwać się, porwać się do buntu. Wzywać,… … Słownik języka polskiego
buntować — ndk IV, buntowaćtuję, buntowaćtujesz, buntowaćtuj, buntowaćował, buntowaćowany «namawiać do buntu; podburzać» Buntował załogę statku przeciwko kapitanowi. Buntował kolegów, żeby nie chodzili na dodatkowe zajęcia. Buntował matkę na brata. buntować … Słownik języka polskiego
jątrzyć — ndk VIb, jątrzyćtrzę, jątrzyćtrzysz, jątrz, jątrzyćtrzył, jątrzyćtrzony 1. «wywoływać, wzmagać ropienie, wstrzymywać gojenie» Jątrzyć ranę. 2. «wywoływać niezadowolenie, wzburzenie; drażnić, podburzać kogoś, coś» Jątrzyć kogoś swym zachowaniem,… … Słownik języka polskiego
judzić — ndk VIa, judzićdzę, judzićdzisz, judź, judzićdził, judzićdzony «namawiać do złego, podburzać, podszczuwać» Judzić kolegów przeciw sobie … Słownik języka polskiego
poduszczać — ndk I, poduszczaćam, poduszczaćasz, poduszczaćają, poduszczaćaj, poduszczaćał, poduszczaćany poduszczyć dk VIb, poduszczaćczę, poduszczaćczysz, poduszczaćuszcz, poduszczaćczył, poduszczaćczony «namawiać do czegoś, zwłaszcza złego; podburzać,… … Słownik języka polskiego
podżegać — [wym. pod żegać] ndk I, podżegaćam, podżegaćasz, podżegaćają, podżegaćaj, podżegaćał, podżegaćany «podburzać, judzić kogoś; namawiać do popełnienia przestępstwa» Podżegać do wojny. Podżegać kogoś przeciw komuś. Podżegać kogoś do napaści, do… … Słownik języka polskiego
rozrabiać — ndk I, rozrabiaćam, rozrabiaćasz, rozrabiaćają, rozrabiaćaj, rozrabiaćał, rozrabiaćany 1. forma ndk czas. rozrobić (p.) 2. posp. «robić intrygi, wywoływać awantury, zamieszanie, zamęt; podburzać jednych przeciw drugim» … Słownik języka polskiego
szczuć — ndk Xa, szczuję, szczujesz, szczuj, szczuł, szczuty «podjudzać psa do gonienia i atakowania zwierząt (na polowaniu) albo ludzi» Szczuć psami złodzieja. Szczuć zające. przen. pot. «podjudzać, podburzać kogoś przeciw komuś» Szczuł przeciwko… … Słownik języka polskiego
wichrzyć — ndk VIb, wichrzyćrzę, wichrzyćrzysz, wichrz, wichrzyćrzył, wichrzyćrzony 1. «burzyć, targać, mierzwić coś» Wichrzyć sobie czuprynę. 2. «namawiać do buntu, agitować przeciwko komuś lub czemuś, podżegać do czegoś; buntować, podburzać» Wichrzyć… … Słownik języka polskiego