Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

participio

  • 1 participio

    participio participio, avi, atum, are участвовать

    Латинско-русский словарь > participio

  • 2 participio

    participation, sharing (in); participle (grammar)

    Latin-English dictionary > participio

  • 3 limatus

    limātus, a, um [st2]1 [-] limé. [st2]2 [-] poli, châtié, soigné, corrigé avec soin.
    * * *
    limātus, a, um [st2]1 [-] limé. [st2]2 [-] poli, châtié, soigné, corrigé avec soin.
    * * *
    I.
        Limatus, pen. prod. Participium, siue nomen ex participio, Limé, Poli.
    \
        Moribus domesticis ac vrbanitate limatus. Cic. Poli, Orné, Embelli.
    \
        Oratione maxime limatus atque subtilis. Cic. Homme pur en son parler, et qui n'use que de mots propres.
    \
        Limatior. Horat. Plus poli.
    II.
        Limatus, Nomen ex participio. Cic. Bien net et poli.

    Dictionarium latinogallicum > limatus

  • 4 dignosco

    dī-gnōsco od. dī-nōsco, nōvi, nōscere (dis u. nosco), etwas an bekannten Merkmalen unterscheidend erkennen, wahrnehmen, unterscheidendign. duas species ellebori in radice, Gell. 17, 15, 4: veri speciem, Pers. 5, 105: secreta, Dict. 4, 18: futura defunctorum animis, Dict. 6, 5: audiunt invicem seque dignoscunt, Lact. 6, 20, 2: geminos inter se similes vix dignoscere posse, Ov. met. 13, 835: ut nemo dinosceret, sie (die Perücke) niemand (vom eigenen Haar) unterscheiden konnte, Suet. Oth. 12, 1. – din. bonum malumque, Sen. ep. 124, 5: suos et alienos (pullos), Col. 8, 5, 7: vera bona atque illis adversa, Iuven. 10, 2. – m. Ang. womit? wodurch? (deutsch gew. = an etw.) durch Abl., non haec (vox) minus auribus, quam oculis illa (species) dinoscitur, Quint. 11, 3, 18: quod dinosci non potest, nisi comitatu rerum Alexandri Magni, nur dadurch, daß man den Taten Al. des Gr. Schritt für Schritt folgt, Plin. 6, 40: din. illos his notis, Sen. de brev. vit. 2, 5: sonis homines, aera tinnitu, Quint. 11, 3, 31: alqd sapore, Col. 2, 2, 20: suas voces propriis inter se notis discernere atque dignoscere, Lact. 3, 10, 2: invicem se vocibus dign., Lact. de ira 7, 7: dominum et servum nullis educationis deliciis, Tac. Germ. 20. – od. durch per mit Akk., cetera, per quae futura dinoscimus, Apul. de deo Socr. 6. – m. Ang. von seiten wessen? (deutsch = an) durch ab mit Abl., alqm a vestitu, Lampr. Alex. Sev. 27, 1. – m. Ang. wovon? durch ab u. Abl. od. (poet.) durch bl. Abl., vix ut (ea herba) dinosci possit a mastiche vera, Plin. 12, 72: praecipuā tamen differentiā dinoscitur (scincus) a crocodilo, Plin. 28, 119: unde igitur dinoscitur et discernitur nomen a participio, Charis. 48, 5: non civem hoste (vom F.), Hor. ep. 1, 15, 29: curvo (vom Kr.) rectum, Hor. ep. 2, 2, 44. – m. dopp. Acc., ut (dolium) diligenter aptum usui possis dinoscere, für den Gebr. passend finden, Apul. met. 9, 7. – m. folg. Acc. u. Infin., quod aliquoties rei Romanae fuisse dignorat infaustum, Amm. 26, 1, 7 (u. so Cod. Theod. 14, 4, 1): im Passiv m. Nom. u. Infin., si (libertus) inopiā laborare dinoscitur, Modest. dig. 2, 4. § 25. – m. folg. Relativsatz od. indir. Fragesatz, cupientes dinoscere, quae apud Graecos actitata essent, Dict. 5, 1: quae unde manaverint aut quā ratione constiterint dinoscere arduum est, Val. Max. 1, 8 in.: quae proprie sint instrumenta, propter quae dilatio danda sit, inde dinoscimus, Ulp. dig. 50, 16, 99. § 2: exhibe omnes, ut possim dinoscere, quis sit, Ulp. dig. 39, 4, 3. § 2: dinoscere cautus, quid solidum crepet, Pers. 5, 24: dinosci arduum est, utrum... an etc., Val. Max. 5, 6, 6 (vgl. 6, 8, 5): ut possit dinosci, utrumne... an etc., Pompon. dig. 46, 8, 16 pr.: cupere dinoscere, barbarine Graecine summā rerum potirentur, Dict. 3, 23. – absol., quantum dinoscere erat, Val. Max. 2, 6, 8.

    lateinisch-deutsches > dignosco

  • 5 abiectus

    I.
        Abiectus, Particip. Abiecta toga. Cic. Jectee à bas, Jectee arriere.
    \
        Abiecta cunctatione. Cic. Incontinent et sans delay, Toute demeure mise arriere.
    \
        Ira abiecta. Seneca. Appaisee.
    \
        Abiectis nugis. Horat. A bon escient, Sans mocquer.
    II.
        Abiectus, abiectior, abiectissimus, Nomen ex participio: vt Abiectus homo. Cic. De qui on ne fait ou tient compte, Abject, Dejecté, Debouté.
    \
        Nihil abiectum, nihil humile cogitant. Cic. Choses viles et basses.
    \
        Abiecti et neglecti inter nos sumus. Cic. Nous ne tenons compte l'un de l'autre.
    \
        Abiectus metu. Cic. Esperdu, Presque desesperé.
    \
        Abiecto animo homo. Cic. Descouragé, Annonchali.
    \
        Abiectior animus. Cic. Lasche courage, Cueur failli.

    Dictionarium latinogallicum > abiectus

  • 6 abscedens

        Abscedens, abscedentis, Participium, siue Nomen ex participio. Vnde abscedentia et prominentia in picturis. Vitruu. Renfonsements et rehaulsements, Choses qui semblent estre reculees et enfonsees, et les autres eslevees.
    \
        Abscedente vsufructu. Digest. de vsufr. Perissant.

    Dictionarium latinogallicum > abscedens

  • 7 absolutus

    absŏlūtus, a, um [st1]1 [-] part. passé de absolvo. [st1]2 [-] part.-adj. a - achevé, parfait.    - Cic. Off. 3, 14 ; de Or. 3, 84 ; Or. 17 ; 182 ; Nat. 2, 34.    - opus inchoatum, prope tamen absolutum, Cic. Off. 3, 7: oeuvre commencée et qui pourtant touche à sa fin. b - complet, qui forme par soi-même un tout.    - Cic. Inv. 1, 17 ; Part. 94 11.    - gram. nomen absolutum, Prisc. 2, 59, 24: nom qui a un sens complet par lui-même.    - verbum absolutum: verbe pris absolument [sans complém. d'aucune sorte]. --- Prisc. 2, 375, 10.    - ou verbum absolutum: qui exprime l'action complète [opp. à inchoatif, itératif ]. --- Diom. 1, 343, 29.    - adjectivum, participium absolutum, Serv. En. 2, 26: adjectif, participe employé seul, sans substantif.    - [en parl. du positif des adj. et adv. (opp. à compar., superl.)]: Quint. 9, 13, 19; Gell. 5, 21, 13; Prisc.; Diom.    - [en parl. du parfait dans les verbes]: Capel. 3, 314; Char., Diom.    - absolutior, Plin. 33, 66, etc.; Plin. Ep. 3, 106.    - absolutissimus, Tim. 12; Her. 2, 28; Plin. Ep. 1, 20, 10, etc.
    * * *
    absŏlūtus, a, um [st1]1 [-] part. passé de absolvo. [st1]2 [-] part.-adj. a - achevé, parfait.    - Cic. Off. 3, 14 ; de Or. 3, 84 ; Or. 17 ; 182 ; Nat. 2, 34.    - opus inchoatum, prope tamen absolutum, Cic. Off. 3, 7: oeuvre commencée et qui pourtant touche à sa fin. b - complet, qui forme par soi-même un tout.    - Cic. Inv. 1, 17 ; Part. 94 11.    - gram. nomen absolutum, Prisc. 2, 59, 24: nom qui a un sens complet par lui-même.    - verbum absolutum: verbe pris absolument [sans complém. d'aucune sorte]. --- Prisc. 2, 375, 10.    - ou verbum absolutum: qui exprime l'action complète [opp. à inchoatif, itératif ]. --- Diom. 1, 343, 29.    - adjectivum, participium absolutum, Serv. En. 2, 26: adjectif, participe employé seul, sans substantif.    - [en parl. du positif des adj. et adv. (opp. à compar., superl.)]: Quint. 9, 13, 19; Gell. 5, 21, 13; Prisc.; Diom.    - [en parl. du parfait dans les verbes]: Capel. 3, 314; Char., Diom.    - absolutior, Plin. 33, 66, etc.; Plin. Ep. 3, 106.    - absolutissimus, Tim. 12; Her. 2, 28; Plin. Ep. 1, 20, 10, etc.
    * * *
    I.
        Absolutus, pen. prod. Participium. Plin. Absouls.
    \
        Vinculis absolutus. Tacit. Delivré de prison, Desprisonné.
    II.
        Absolutus, Nomen ex participio. Cic. Parfaict, Consommé, Accompli, Où il n'y a que redire, Absolut.
    \
        Numeris omnibus absolutus, Vide NVMERVS. Parfaict de touts poincts, Accompli.

    Dictionarium latinogallicum > absolutus

  • 8 abstinens

    abstĭnens, entis [st1]1 [-] part.-adj. de abstineo.    - abstinentior Aus. 419, 66. [st1]2 [-] qui s'abstient, retenu, modéré, réservé.    - Cic. Off. 1, 144 ; Q. 1, 1, 32.    - abstinentissimus rebus venereis, Col.: absolument chaste.    - abstinens Jupiter fuit in Thetide, Lact.: Jupiter contint sa passion à l'égard de Thétis. [st1]3 [-] indifférent, désintéressé.    - sociis abstinens, Cic. Planc. 26: intègre à l'égard des alliés.    - avec gén. abstinens pecuniae, Hor. O. 4, 9, 37: indifférent à l'argent, désintéressé.    - alieni abstinentissimus, Plin. Ep. 6, 8, 5: tout à fait désintéressé du bien d'autrui.
    * * *
    abstĭnens, entis [st1]1 [-] part.-adj. de abstineo.    - abstinentior Aus. 419, 66. [st1]2 [-] qui s'abstient, retenu, modéré, réservé.    - Cic. Off. 1, 144 ; Q. 1, 1, 32.    - abstinentissimus rebus venereis, Col.: absolument chaste.    - abstinens Jupiter fuit in Thetide, Lact.: Jupiter contint sa passion à l'égard de Thétis. [st1]3 [-] indifférent, désintéressé.    - sociis abstinens, Cic. Planc. 26: intègre à l'égard des alliés.    - avec gén. abstinens pecuniae, Hor. O. 4, 9, 37: indifférent à l'argent, désintéressé.    - alieni abstinentissimus, Plin. Ep. 6, 8, 5: tout à fait désintéressé du bien d'autrui.
    * * *
        Abstinens, penultima corr. abstinentis, Nomen ex participio. Plin. iunior, Homo est alieni abstinentissimus. Il se garde bien de prendre de l'autruy.

    Dictionarium latinogallicum > abstinens

  • 9 abstrusus

    abstrūsus, a, um [st1]1 [-] part.-adj. de abstrudo. [st1]2 [-] caché.    - dolor abstrusus, Cic. Dom. 25: douleur refoulée. --- cf. Agr. 2, 49 ; Ac. 2, 14.    - in abstruso esse, Plaut. Poen. 342: être caché. [st1]3 [-] abstrus, difficile à pénétrer.    - disputatio abstrusior Cic. Ac. 2, 30: argumentation un peu abstruse. [st1]4 [-] [caractère] dissimulé, fermé.    - quamquam abstrusum et tristissima quaeque occultantem Tiberium perpulere, ut Drusum filium cum primoribus civitatis mitteret, Tac. An. 1, 24: bien que Tibère fût renfermé et qu'il cachât les nouvelles les plus alarmantes, on le décida à envoyer son fils avec les premiers de la cité.
    * * *
    abstrūsus, a, um [st1]1 [-] part.-adj. de abstrudo. [st1]2 [-] caché.    - dolor abstrusus, Cic. Dom. 25: douleur refoulée. --- cf. Agr. 2, 49 ; Ac. 2, 14.    - in abstruso esse, Plaut. Poen. 342: être caché. [st1]3 [-] abstrus, difficile à pénétrer.    - disputatio abstrusior Cic. Ac. 2, 30: argumentation un peu abstruse. [st1]4 [-] [caractère] dissimulé, fermé.    - quamquam abstrusum et tristissima quaeque occultantem Tiberium perpulere, ut Drusum filium cum primoribus civitatis mitteret, Tac. An. 1, 24: bien que Tibère fût renfermé et qu'il cachât les nouvelles les plus alarmantes, on le décida à envoyer son fils avec les premiers de la cité.
    * * *
        Abstrusus, Adiect. nomen ex participio. Cice. Caché, Difficile à entendre, ou congnoistre.
    \
        Homo abstrusus. Tacit. Qui scait bien cacher et celer son secret.
    \
        Abstrusior, Comparatiuus. Cic. Sequitur disputatio abstrusior. Obscure, et mal aisee à entendre.

    Dictionarium latinogallicum > abstrusus

  • 10 abundans

    ăbundans, antis [st1]1 [-] part.-adj. prés. de abundo.    - ăbundantior, Cic. Pis. 69 ; ăbundantissimus, Rep. 2, 34. [st1]2 [-] qui déborde.    - Lucr. 1, 282 ; Plin. 2, 227; [fig] Cic. Rep. 2, 34. [st1]3 [-] qui est en abondance, à profusion, surabondant.    - Cic. Quinct. 40 ; Fin. 2, 111. [st1]4 [-] qui a en profusion, riche.    - Cic. Phil. 2, 66. [st1]5 [-] riche en.    - avec abl. bellicis laudibus abundans, Cic. Off. 1, 78: riche en gloire guerrière. --- cf. Rep. 2, 11.    - avec gén. via omnium rerum abundans, Nep. Eum. 8, 5: chemin offrant de tout en abondance. --- cf. Virg. B. 2, 20
    * * *
    ăbundans, antis [st1]1 [-] part.-adj. prés. de abundo.    - ăbundantior, Cic. Pis. 69 ; ăbundantissimus, Rep. 2, 34. [st1]2 [-] qui déborde.    - Lucr. 1, 282 ; Plin. 2, 227; [fig] Cic. Rep. 2, 34. [st1]3 [-] qui est en abondance, à profusion, surabondant.    - Cic. Quinct. 40 ; Fin. 2, 111. [st1]4 [-] qui a en profusion, riche.    - Cic. Phil. 2, 66. [st1]5 [-] riche en.    - avec abl. bellicis laudibus abundans, Cic. Off. 1, 78: riche en gloire guerrière. --- cf. Rep. 2, 11.    - avec gén. via omnium rerum abundans, Nep. Eum. 8, 5: chemin offrant de tout en abondance. --- cf. Virg. B. 2, 20
    * * *
        Abundans, Participium, siue Nomen ex participio: vt Lactis abundans. Virgil. Abondant, Plentureux, Copieux.
    \
        Abundans homo. Cic. Fort riche.
    \
        Otio et studio abundans. Ci. Qui ha grand loisir et grand vouloir ou desir et affection.
    \
        Abundanti doctrina homo. Cic. Abondant en scavoir, Homme de grand scavoir.
    \
        Ex abundanti. Quintil. D'abondant.

    Dictionarium latinogallicum > abundans

  • 11 acceptus

    [st1]1 [-] acceptus, a, um, part. passé de accipio. - [abcl][b]a - reçu. - [abcl]b - appris, qu'on a entendu dire. - [abcl]c - reçu, accueilli, traité.[/b]    - aliquid acceptum ferre, referre alicui: - [abcl]a - porter sur son registre au nom de qqn qqch comme reçu, porter qqch au crédit de qqn, se considérer quitte envers qqn pour qqch. - [abcl]b - fig. imputer qqch à qqn.    - aliquid acceptum ferre, referre alicui: porter, relater sur son registre au nom de qqn qqch comme reçu = porter qqch à l'avoir, au crédit de qqn.    - quod minus Dolabella Verri acceptum rettulit quam Verres illi expensum tulerit HS quingenta triginta quinque milia, Cic. Verr. 1, 100: attendu que Dolabella a consigné au crédit de Verrès cinq cent trente cinq mille sesterces de moins que Verrès n'en a porté à son débit.    - expensa Chrysogono servo HS sescenta milia accepta pupillo Malleolo rettulit, Cic. Verr. 1, 92: il porta comme débités à l'esclave Chrysogonus six cent mille sesterces qui étaient à l'avoir de son pupille Malléolus.    - fig. omnia mala alicui accepta referre, Cic.: imputer tous ses maux à qqn.    - omnia uni accepta Antonio referre, Cic. Phil. 2, 55: porter tout au compte d'Antoine seul.    - virtutem deo acceptam referre, Cic. Nat. 3, 86: reconnaître qu'on est redevable à Dieu de posséder la vertu.    - cf. Cic. Fam. 10, 24, 6 ; Att. 1, 14, 3 ; 11, 1, 2 ; 15, 19, 1; Caes. BC. 3, 57, 4. [st1]2 [-] acceptus, a, um, adj.: a - bien accueilli, agréable.    - acceptus alicui: agréable à qqn.    - res senatui grata acceptaque, Cic. Phil. 13, 50: chose agréable et bienvenue pour le sénat.    - cf. Fam. 16, 21, 7; Tusc. 5, 45.    - nihil deo acceptius quam, Cic. Rep. 6, 13: rien de plus agréable à Dieu que.    - Rhodia uva dis et mensis accepta secundis, Virg. G. 2, 101: le vin de Rhodes, délices des dieux et de nos desserts. b - bien vu, bienvenu.    - maxime plebi acceptus, Caes. BG. 1, 3, 5: le mieux vu du peuple, le plus dans les bonnes grâces.    - longe ante alios acceptissimus militum animis, Liv. 1, 15, 8: placé bien avant les autres dans l'affection des soldats.    - cf. Sall. J. 12, 3; 108, 1; Liv. 35, 15, 4.    - apud aliquem acceptissimus, Plaut. Cap. 714: le mieux vu de qqn.    - diis est acceptum quod... Varr.: les dieux voient avec plaisir que...
    * * *
    [st1]1 [-] acceptus, a, um, part. passé de accipio. - [abcl][b]a - reçu. - [abcl]b - appris, qu'on a entendu dire. - [abcl]c - reçu, accueilli, traité.[/b]    - aliquid acceptum ferre, referre alicui: - [abcl]a - porter sur son registre au nom de qqn qqch comme reçu, porter qqch au crédit de qqn, se considérer quitte envers qqn pour qqch. - [abcl]b - fig. imputer qqch à qqn.    - aliquid acceptum ferre, referre alicui: porter, relater sur son registre au nom de qqn qqch comme reçu = porter qqch à l'avoir, au crédit de qqn.    - quod minus Dolabella Verri acceptum rettulit quam Verres illi expensum tulerit HS quingenta triginta quinque milia, Cic. Verr. 1, 100: attendu que Dolabella a consigné au crédit de Verrès cinq cent trente cinq mille sesterces de moins que Verrès n'en a porté à son débit.    - expensa Chrysogono servo HS sescenta milia accepta pupillo Malleolo rettulit, Cic. Verr. 1, 92: il porta comme débités à l'esclave Chrysogonus six cent mille sesterces qui étaient à l'avoir de son pupille Malléolus.    - fig. omnia mala alicui accepta referre, Cic.: imputer tous ses maux à qqn.    - omnia uni accepta Antonio referre, Cic. Phil. 2, 55: porter tout au compte d'Antoine seul.    - virtutem deo acceptam referre, Cic. Nat. 3, 86: reconnaître qu'on est redevable à Dieu de posséder la vertu.    - cf. Cic. Fam. 10, 24, 6 ; Att. 1, 14, 3 ; 11, 1, 2 ; 15, 19, 1; Caes. BC. 3, 57, 4. [st1]2 [-] acceptus, a, um, adj.: a - bien accueilli, agréable.    - acceptus alicui: agréable à qqn.    - res senatui grata acceptaque, Cic. Phil. 13, 50: chose agréable et bienvenue pour le sénat.    - cf. Fam. 16, 21, 7; Tusc. 5, 45.    - nihil deo acceptius quam, Cic. Rep. 6, 13: rien de plus agréable à Dieu que.    - Rhodia uva dis et mensis accepta secundis, Virg. G. 2, 101: le vin de Rhodes, délices des dieux et de nos desserts. b - bien vu, bienvenu.    - maxime plebi acceptus, Caes. BG. 1, 3, 5: le mieux vu du peuple, le plus dans les bonnes grâces.    - longe ante alios acceptissimus militum animis, Liv. 1, 15, 8: placé bien avant les autres dans l'affection des soldats.    - cf. Sall. J. 12, 3; 108, 1; Liv. 35, 15, 4.    - apud aliquem acceptissimus, Plaut. Cap. 714: le mieux vu de qqn.    - diis est acceptum quod... Varr.: les dieux voient avec plaisir que...
    * * *
        Acceptus, Nomen ex participio. Aggreable.
    \
        Acceptior plebi oratio. Liu. Plus aggreable.
    \
        Acceptissimus apud te seruus. Plaut. Tresaggreable.
    \
        Acceptum in vulgus. Tacit. Aggreable au vulgaire, au commun peuple.

    Dictionarium latinogallicum > acceptus

  • 12 acclinatus

    acclinātus, a, um parf. de acclino; penché, appuyé sur.    - terris maria acclinata, Stat.: mer qui repose sur son lit, mer calmée.
    * * *
    acclinātus, a, um parf. de acclino; penché, appuyé sur.    - terris maria acclinata, Stat.: mer qui repose sur son lit, mer calmée.
    * * *
        Acclinatus, Nomen ex participio. Ouid. Cliné, Pendant, Penchant.
    \
        Vitis acclinata terrae. Ouid. La vigne clinant ou pendant vers terre.

    Dictionarium latinogallicum > acclinatus

  • 13 accommodatus

    accommŏdātus, a, um    - part. passé de accommodo. [st2]1 [-] ajusté à, attaché à. [st2]2 [-] propre à, approprié à, adapté à, fait pour, qui se prête à.    - alicui rei ou ad aliquam rem accommodatus: approprié à qqch.    - oratio ad persuadendum adcommodata, Cic. Ac. 1, 8: discours propre à persuader.    - puppes ad magnitudinem fluctuum adcommodatae, Caes. BG. 3: vaisseaux adaptés à la violence des vagues.    - minime sum ad te consolandum accommodatus, Cic. Fam. 5, 16, 1: je suis le moins propre du monde à t'adresser des consolations.    - homines ad otium accommodati, Cic. Verr. 1, 63: gens faits pour une vie paisible.    - avec dat. reliqua tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata sunt, Cic. CM 70: les autres saisons se prêtent à la moisson et à la récolte des fruits.    - vir publicarum rerum administrationi accommodatus, Quint. 1, 9, 10: homme apte à l'administration des affaires publiques. --- cf. 6, 3, 110 ; 10, 1, 69, etc.    - accommodatus naturae, Cic.: conforme à la nature.    - nihil est naturae hominis accommodatius, Cic. Off. 1, 42: rien n'est mieux approprié à la nature humaine.    - sibi accommodatissimas fabulas eligunt, Cic. Off. 1, 114: ils choisissent les pièces qui leur conviennent le mieux.
    * * *
    accommŏdātus, a, um    - part. passé de accommodo. [st2]1 [-] ajusté à, attaché à. [st2]2 [-] propre à, approprié à, adapté à, fait pour, qui se prête à.    - alicui rei ou ad aliquam rem accommodatus: approprié à qqch.    - oratio ad persuadendum adcommodata, Cic. Ac. 1, 8: discours propre à persuader.    - puppes ad magnitudinem fluctuum adcommodatae, Caes. BG. 3: vaisseaux adaptés à la violence des vagues.    - minime sum ad te consolandum accommodatus, Cic. Fam. 5, 16, 1: je suis le moins propre du monde à t'adresser des consolations.    - homines ad otium accommodati, Cic. Verr. 1, 63: gens faits pour une vie paisible.    - avec dat. reliqua tempora demetendis fructibus et percipiendis accommodata sunt, Cic. CM 70: les autres saisons se prêtent à la moisson et à la récolte des fruits.    - vir publicarum rerum administrationi accommodatus, Quint. 1, 9, 10: homme apte à l'administration des affaires publiques. --- cf. 6, 3, 110 ; 10, 1, 69, etc.    - accommodatus naturae, Cic.: conforme à la nature.    - nihil est naturae hominis accommodatius, Cic. Off. 1, 42: rien n'est mieux approprié à la nature humaine.    - sibi accommodatissimas fabulas eligunt, Cic. Off. 1, 114: ils choisissent les pièces qui leur conviennent le mieux.
    * * *
        Accommodatus, Participium, siue nomen ex participio, vnde Accommodatior, accommodatissimus. Caesar. Approprié, Accommodé, Propre et convenable à quelque chose.
    \
        Ad summum otium accommodati. Cic. Addonnez à oisiveté.
    \
        Accommodatus ad flag itia. Cic. Duict à meschanceté.
    \
        Accommodata oratio ad consolandum. Cic. Propre, Convenable.
    \
        Accommodati tantum ad speciem. Quintil. Propres seulement à embellir, ou faire l'oraison plus belle.
    \
        Accommodatum ad naturam. Cic. Propre à nature et convenable.
    \
        Accommodatiores glandium generi castaneae. Plin. Plus approchantes, ou retirantes à la nature du gland, Les chastaignes resemblent plus au gland.
    \
        Accommodatus in hoc. Quint. Approprié et accommodé à cela.

    Dictionarium latinogallicum > accommodatus

  • 14 accuratus

    accūrātus, a, um part.-adj. passé de accuro; fait avec soin, soigné, exact.    - accurato opus est, Plaut.: il faut du soin, il faut de l'exactitude.    - nimis accuratus cultus corporis, Gell.: mise trop recherchée.    - accuratae et meditatae commentationes, Cic. de Or. 1, 257: exercices [oratoires] travaillés et médités.    - accurata malitia, Plaut. Truc. 473: ruse soigneusement ourdie.    - (litterarum) accuratissima diligenlia sum delectatus, Cic. Att. 7, 3, 1: j'ai été charmé de l'exactitude si scrupuleuse (de ta lettre).    - accūrātĭor, Cic. Br. 283.
    * * *
    accūrātus, a, um part.-adj. passé de accuro; fait avec soin, soigné, exact.    - accurato opus est, Plaut.: il faut du soin, il faut de l'exactitude.    - nimis accuratus cultus corporis, Gell.: mise trop recherchée.    - accuratae et meditatae commentationes, Cic. de Or. 1, 257: exercices [oratoires] travaillés et médités.    - accurata malitia, Plaut. Truc. 473: ruse soigneusement ourdie.    - (litterarum) accuratissima diligenlia sum delectatus, Cic. Att. 7, 3, 1: j'ai été charmé de l'exactitude si scrupuleuse (de ta lettre).    - accūrātĭor, Cic. Br. 283.
    * * *
        Accuratus, Participium, siue nomen ex participio: vt Accurata oratio. Liu. Cic. Faicte ou composee soigneusement.
    \
        Accurata commendatio. Cic. Soigneuse recommendation.
    \
        Accurata malitia. Plaut. Malice finement pourpensee.
    \
        Accuratae adorantium preces. Plin. iunior. Faictes d'affection.

    Dictionarium latinogallicum > accuratus

  • 15 acta

    [st1]1 [-] acta, ae, f.: rivage, côte, baie, plage; plaisirs de la plage [st1]2 [-] acta, ōrum, n.: pluriel de actum
    * * *
    [st1]1 [-] acta, ae, f.: rivage, côte, baie, plage; plaisirs de la plage [st1]2 [-] acta, ōrum, n.: pluriel de actum
    * * *
    I.
        Acta, actae, foe. g. Virg. Le bord et rivage de la mer.
    II.
        Acta, actorum, Nomen ex Participio Actus, a, um, Les faicts d'aucun concernants le public, ou les registres publiques.
    \
        In acta alicuius se obligare, et in acta alicuius iurare. Tranquillus. Promettre à aucun, et luy jurer de maintenir ce qu'il a faict et ordonné.
    \
        Acta belli et domus. Ouid. Actes, ou faicts belliques et domestiques.
    \
        Vitae meae acta. Ouid. Ce que j'ay faict en ma vie.
    \
        Acta diurna conficere. Sueton. Enregistrer par chascun jour ce qu'on a faict, et en faire comme une cronique.
    \
        Diurnis actis Vrbis aliquid mandare. Tacit. Escrire et enregistrer au papier journal.
    \
        Forensia acta. Ouid. Du palais et de la plaiderie.
    \
        Fortia acta. Valer. Flac. Vaillances.
    \
        Immania Caesaris acta condere. Ouid. Descrire les haults faicts et grandes vaillances de Cesar.
    \
        Mortalia acta. Ouid. Les faicts des hommes.
    \
        Patriis actis superbire. Ouid. s'enorgueillir pour les faicts et gestes de son pere.
    \
        Acta circunducere. Paulus. Effacer, Canceler, Abolir.
    \
        Communicare acta sua cum aliquo. Ouid. Luy en attribuer partie de l'honneur.
    \
        Comprobare acta. Ouid. Approuver.
    \
        Condere acta Caesaris. Ouid. D'escrire les gestes.
    \
        Conuellere acta alicuius. Cic. Renverser les choses qu'a faict. aucun pendant son administration.
    \
        Recensere acta. Statius. Raconter.
    \
        Mittere in acta. Seneca. Mettre en registre, Enregistrer.
    \
        In acta referre. Iuuenalis. Enregistrer, ou mettre en croniques.
    \
        Vincere acta patris. Ouid. Estre plus vaillant que son pere, Surpasser son pere en vaillances et prouesses.

    Dictionarium latinogallicum > acta

  • 16 adductus

    adductus, a, um part. passé de adduco. [st2]1 [-] amené, poussé. [st2]2 [-] tiré à soi, ramené, tendu, courbé, resserré, contracté. [st2]3 [-] raide, sévère, sérieux.    - dicas adductum Tarentum, Hor.: on croirait Tarente transportée ici.    - adductus misericordiā, Cic.: poussé par la pitié.    - arcus adductus, Virg.: arc bandé.    - adducta funibus arbor, Ov.: arbre qu'on fait plier avec des cordes.    - adductus equus, Ov.: cheval retenu par le frein.    - adducti nodi, Cic.: noeuds serrés.    - adducta clava, Ov.: massue ramenée en arrière (pour frapper).    - Nero rursus adductus, Tac.: Néron ayant repris un air grave.    - adductum servitium, Tac.: joug rigoureux.
    * * *
    adductus, a, um part. passé de adduco. [st2]1 [-] amené, poussé. [st2]2 [-] tiré à soi, ramené, tendu, courbé, resserré, contracté. [st2]3 [-] raide, sévère, sérieux.    - dicas adductum Tarentum, Hor.: on croirait Tarente transportée ici.    - adductus misericordiā, Cic.: poussé par la pitié.    - arcus adductus, Virg.: arc bandé.    - adducta funibus arbor, Ov.: arbre qu'on fait plier avec des cordes.    - adductus equus, Ov.: cheval retenu par le frein.    - adducti nodi, Cic.: noeuds serrés.    - adducta clava, Ov.: massue ramenée en arrière (pour frapper).    - Nero rursus adductus, Tac.: Néron ayant repris un air grave.    - adductum servitium, Tac.: joug rigoureux.
    * * *
        Adductus, Participium, Amené, Adduict.
    \
        Adductus, Nomen ex participio, pro Contractus. Plin. iunior, Pressior et adductior. Plus court, Plus brief.

    Dictionarium latinogallicum > adductus

  • 17 adiunctus

    I.
        Adiunctus, Participium. Cic. Joinct, Adjoinct.
    \
        Adiunctae aues, Id est adiugatae. Ouid. Accouplees, Attelees au chariot.
    II.
        Adiunctus, Nomen ex participio. Cic. Propiora huius causae, et adiunctiora. Qui l'attouchent de plus pres.

    Dictionarium latinogallicum > adiunctus

  • 18 adminiculatus

    admĭnĭculātus, a, um part. passé de adminiculo; échalassé.    - memoria adminiculatior, Gell.: mémoire plus sûre.
    * * *
    admĭnĭculātus, a, um part. passé de adminiculo; échalassé.    - memoria adminiculatior, Gell.: mémoire plus sûre.
    * * *
        Adminiculatus, pen. pro. Nomen ex participio. Gel. Memoria adminiculatior. Plus ferme memoire.

    Dictionarium latinogallicum > adminiculatus

  • 19 admissarius

    admissārĭus, a, um réservé à la reproduction (en parl. d'un cheval, d'un âne); en rut.
    -admissārĭus, ĭi, m.: - [abcl]a - étalon. - [abcl]b - au fig. homme de plaisir.    - admissarius (equus): un étalon.
    * * *
    admissārĭus, a, um réservé à la reproduction (en parl. d'un cheval, d'un âne); en rut.
    -admissārĭus, ĭi, m.: - [abcl]a - étalon. - [abcl]b - au fig. homme de plaisir.    - admissarius (equus): un étalon.
    * * *
        Admissarius, Denominatiuum ex participio Admissus. Admissarius equus. Plin. Varro. Cheval de haras gardé pour saillir les juments, Estalon.

    Dictionarium latinogallicum > admissarius

  • 20 adoptatus

    ădoptātus, a, um part. passé de adopto. [st2]1 [-] adopté. [st2]2 [-] enté, greffé. [st2]3 [-] adjoint, acquis.    - nomen adoptatum, Plin.: nom qu'on se donne (qu'on ajoute au sien).
    * * *
    ădoptātus, a, um part. passé de adopto. [st2]1 [-] adopté. [st2]2 [-] enté, greffé. [st2]3 [-] adjoint, acquis.    - nomen adoptatum, Plin.: nom qu'on se donne (qu'on ajoute au sien).
    * * *
        Adoptatus, pen. prod. Participium, siue nomen ex participio. Adoptatissimus mihi fuit tabellariorum aduentus. Cicero filius. Hoc est, optatissimus. Tresdesiré.

    Dictionarium latinogallicum > adoptatus

См. также в других словарях:

  • Participio — Saltar a navegación, búsqueda El participio es, en la gramática, alguna de las formas no personales del verbo que este toma para funcionar como adjetivo sin perder del todo su naturaleza verbal. En algunas lenguas como el latín existe más de un… …   Wikipedia Español

  • participio — sustantivo masculino 1. Forma no personal del verbo que equivale a un adjetivo verbal: En español ado en amado o ido en perdido y dormido son terminaciones de participio. participio irregular. participio regular. participio activo o participio de …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • participio — (Del lat. participĭum). 1. m. Gram. Forma no personal del verbo, susceptible de recibir marcas de género y número, que se asimila frecuentemente al adjetivo en su funcionamiento gramatical. En español, puede formar tiempos compuestos y perífrasis …   Diccionario de la lengua española

  • particípio — s. m. [Gramática] Palavra que participa da natureza do verbo e do adjetivo …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Participio — ► sustantivo masculino 1 GRAMÁTICA Forma verbal no personal que puede realizar funciones de adjetivo: ■ el participio escrito es irregular. FRASEOLOGÍA participio activo o de presente GRAMÁTICA El que denota una acción que transcurre a la vez que …   Enciclopedia Universal

  • participio — {{#}}{{LM P29254}}{{〓}} {{[}}participio{{]}} ‹par·ti·ci·pio› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Forma no personal del verbo, con morfemas de género y número, y que posee valor de verbo y de adjetivo: • ‘Mareante’ es el participio activo o de presente… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • participio — par·ti·cì·pio s.m. TS gramm. modo indefinito della coniugazione verbale che presenta l azione come attributo ed esprime sia tempo e diatesi sia numero, genere e caso {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. particĭpĭu(m), der. di… …   Dizionario italiano

  • participio — s m (Gram) Forma no personal del verbo, que puede tener carácter verbal, adjetival y aun de sustantivo. Se divide históricamente en participio pasivo o pasado y participio activo o presente, El primero se forma con los sufijos ado para los verbos …   Español en México

  • participio — {{hw}}{{participio}}{{/hw}}s. m. (ling.) Modo infinitivo che esprime l idea verbale in funzione di attributo di un nome: participio presente (ad es. avente, dormiente); participio passato (ad es. finito, scisso) …   Enciclopedia di italiano

  • participio — (причастие | participe | Partizip, Participium | participle | participio) Часть речи, названная так потому, что античные грамматики рассматривали ее как причастную (гр. met ochikon = лат. participium), с одной стороны, к категории имени,… …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • participio — pl.m. participi …   Dizionario dei sinonimi e contrari

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»