Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

pīnsō

  • 1 pinso

    pinso ( pīso), pinsi and pinsŭi, pinsum, pinsĭtum, and pistum (pisatum, Fest. p. 158 Müll.), 3 (also in Varr. R. R. 1, 63 fin., the reading is pinsatur; archaic form of the imperf. pinsibant, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 23 Müll.; v. Enn. p. 147 fin. Vahl.), v. a. [p. 1379] [pissô, ptissô], to beat, pound, bray, crush: pinsunt terram genibus, Enn. ap. Diom. p. 370 P. (Ann. v. 354 Vahl.):

    flagro,

    to scourge, Plaut. Merc. 2, 3, 81:

    si communiter pisunt,

    Cato, R. R. 136:

    pilum, quod eo far pisunt: a quo ubi id fit dicitur pistrinum,

    Varr. L. L. 5, § 138 Müll.: farinam, id. ap. Non. 152, 15:

    uvam passam,

    id. R. R. 3, 16:

    panicum pinsitum,

    Col. 2, 9, 19; 6, 6, 5:

    pisente pilo,

    Plin. 18, 10, 23, § 97; 18, 10, 20, § 93:

    qui far pisebant,

    id. 18, 11, 28, § 107:

    o Jane, a tergo quem nulla ciconia pinsit (v. ciconia),

    Pers. 1, 58.

    Lewis & Short latin dictionary > pinso

  • 2 pinso

    n (m) fodder / (animal) feed

    Diccionari Català-Anglès > pinso

  • 3 pinso

    I
    pinsere, pinsi, pinsus V TRANS
    stamp, pound, crush
    II
    pinsere, pinsi, pistus V TRANS
    stamp, pound, crush
    III
    pinsere, pinsui, pinsitus V TRANS
    stamp, pound, crush

    Latin-English dictionary > pinso

  • 4 Piso

    1.
    pīso, āre and ĕre, v. pinso.
    2.
    pīso, ōnis, m. [pinso, piso; cf. pistor], a mortar:

    marmoreus,

    Mart. Emp. 8.
    3.
    Pīso, ōnis, m., a Roman surname in the gens Calpurnia;

    v. Calpurnius,

    Cic. Font. 13, 39; Juv. 5, 109.—Hence,
    II.
    Pīsōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian:

    Pisoniana conjuratio,

    Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Piso

  • 5 piso

    1.
    pīso, āre and ĕre, v. pinso.
    2.
    pīso, ōnis, m. [pinso, piso; cf. pistor], a mortar:

    marmoreus,

    Mart. Emp. 8.
    3.
    Pīso, ōnis, m., a Roman surname in the gens Calpurnia;

    v. Calpurnius,

    Cic. Font. 13, 39; Juv. 5, 109.—Hence,
    II.
    Pīsōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian:

    Pisoniana conjuratio,

    Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > piso

  • 6 Pisonianus

    1.
    pīso, āre and ĕre, v. pinso.
    2.
    pīso, ōnis, m. [pinso, piso; cf. pistor], a mortar:

    marmoreus,

    Mart. Emp. 8.
    3.
    Pīso, ōnis, m., a Roman surname in the gens Calpurnia;

    v. Calpurnius,

    Cic. Font. 13, 39; Juv. 5, 109.—Hence,
    II.
    Pīsōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian:

    Pisoniana conjuratio,

    Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Pisonianus

  • 7 expinso

    ex-pinso, ĕre, v. a., to bruise to pieces, grind:

    far,

    Cato, R. R. 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > expinso

  • 8 pila

    1.
    pīla, ae, f. [perh. for pisula, from root pis-; v. pinso, piso], a mortar (syn. mortarium):

    pila, ubi triticum pinsant,

    Cato, R. R. 14; Ov. Ib. 573:

    zeae granum tunditur in pilā ligneā,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    si contuderis stultum in pilā,

    Vulg. Prov. 27, 22: sal sordidum in pilā pisatum, Paul. ex Fest. p. 158 Müll.
    2.
    pīlă, ae, f. [for pigla, from root pag-, pig-, of pango, pe-pig-i, q. v.], a pillar (syn. columna): pila, quae parietem sustentat, ab opponendo dicta est, Paul. ex Fest. p. 204 Müll.:

    locavit pilas pontis in Tiberim,

    Liv. 40, 51:

    salax taberna a pileatis nona fratribus pila, of the temple of Castor and Pollux,

    Cat. 37, 1: nulla taberna meos habeat neque pila libellos, i. e. they are not to be publicly sold (as the booksellers had their stalls around the pillars of public buildings), Hor. S. 1, 4, 71; Vitr. 6, 11:

    pilas operibus subdere,

    Sen. Q. N. 6, 302; Plin. 11, 10, 10, § 23; Mart. 7, 61, 5.—
    II.
    Transf., a pier or mole of stone:

    saxea,

    Verg. A. 9, 711; Vitr. 5, 12; Suet. Claud. 20; Sil. 4, 297.
    3.
    pĭla, ae ( gen. sing. pilaï, Lucr. 5, 713; 720; 726), f. [etym. dub.; perh. akin to Gr. pallô, brandish; Lat. pellere, drive; v. Corss. 1, 525 sqq.], a ball, playing-ball (syn. follis).
    I.
    Lit.: pilā expulsim ludere, Varr. ap. Non. 104, 29:

    di nos quasi pilas homines habent,

    Plaut. Capt. prol. 22; id. Most. 1, 2, 73:

    pilae studio teneri,

    Cic. de Or. 3, 23, 88; Hor. S. 1, 5, 49:

    cum lapsa e manibus fugit pila,

    Verg. Cir. 149, Prop. 3, 12 (4, 13), 5:

    pila cadit aut mittentis vitio, aut accipientis... (pila) jactata et excepta,

    Sen. Ben. 2, 17, 3:

    pilam scite et diligenter excipere... apte et expedite remittere,

    id. ib. 2, 32, 1:

    pilam repetere, quae terram contigit,

    Petr. 27:

    reddere pilam,

    Mart. 14, 46, 2. There were four sorts of pilæ:

    trigonalis, paganica, follis, harpastum.—Prov.: mea pila est,

    I have the ball, I have caught it, I've won, Plaut. Truc. 4, 1, 7:

    claudus pilam,

    Cic. Pis. 28, 69;

    v. claudus: Fortunae pila,

    the foot-ball of fortune, Aur. Vict. Epit. 18.—
    II.
    Transf.
    A.
    The game of ball:

    quantum alii tribuunt alveolo, quantum pilae,

    Cic. Arch. 6, 13.—
    B.
    Of any thing round, a ball or globe of any material:

    pilae lanuginis,

    Plin. 12, 10, 21, § 38:

    scarabaei e fimo ingentes pilas aversi pedibus volutant,

    id. 11, 28, 34, § 98.—Of the globe of the earth (ante-class.): in terrae pila, Varr. ap. Non. 333, 25.—The ancients made use of a glass or crystal ball filled with water as a burning-glass:

    cum addită aquā vitreae pilae sole adverso in tantum excandescunt, ut vestes exurant,

    Plin. 36, 26, 67, § 199; 37, 2, 10, § 28.—The Roman ladies carried a crystal or amber ball to keep their hands cool, Prop. 2, 18, 60 (3, 18, 12); Mart. 11, 8.—Of the ball or lump of earth which adheres to the roots of a bush when torn up, Col. 5, 9. —Of the ballots or bails used by judges in voting, Prop. 4 (5), 11, 19; Ascon. Argum. Milon. fin. —Of stuffed balls or human figures: pilae et effigies viriles et muliebres ex lanā Compitalibus suspendebantur in compitis. quod hunc diem festum esse deorum inferorum quos vocant Lares, putarent: quibus tot pilae, quot capita servorum; tot effigies, quot essent liberi. ponebantur, ut vivis parcerent et essent his pilis et simulacris contenti, Paul. ex Fest. p. 239 Müll. Bulls were baited by throwing similar stuffed figures at their heads, Mart. Spect. 19, 2:

    quantus erat cornu, cui pila taurus erat!

    id. ib. 9;

    hence, sed cui primus erat lusor dum floruit aetas, Nunc postquam desiit ludere prima pila est,

    id. ib. 10, 86. As these effigies were usually torn by the throwing, the term is also applied to a torn toga, Mart. 2, 43, 6.—
    C.
    In partic.:

    pilae Nursicae, i. e. rapae rotundae,

    Mart. 13, 20, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > pila

  • 9 pinsatio

    pinsātĭo, ōnis, f. [pinso, āre], a stamping, pounding, crushing, Vitr. 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > pinsatio

  • 10 pinsitus

    pinsĭtus, a, um, Part., from pinso.

    Lewis & Short latin dictionary > pinsitus

  • 11 pinsor

    pinsor, ōris, m. [pinso], for pistor, a baker, Varr. ap. Non. 152, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > pinsor

  • 12 pinsus

    pinsus, a, um, Part., from pinso.

    Lewis & Short latin dictionary > pinsus

  • 13 pisto

    pisto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [piso, pinso], to pound (late Lat.), Veg. Vet. 1, 32:

    herba senecion pistatā cum axungiā,

    App. Herb. 75.

    Lewis & Short latin dictionary > pisto

  • 14 pistor

    pistor, ōris, m. [pinso; root in Sanscr. pish-, to crush; cf. Gr. ptissô], one who pounds corn in a mortar or grinds it in a hand-mill, a miller (only so in Plaut.).
    I.
    Lit.: nec pistorem ullum nossent, nisi eum, qui in pistrino pinseret farinam (far?), Varr. ap. Non. 152, 14; cf. id. ib. 16: pistores tantum eos qui far pinserunt nominatos, At. Cap. ap. Plin. 18, 11, 28, § 107; Plaut. Capt. 4, 2, 27; id. Trin. 2, 4, 6; Gell. 3, 3, 14.—
    II.
    Transf., a baker (class.):

    pistores Romae non fuere ad Persicum usque bellum... ipsi panem faciebant Quirites, mulierum id opus erat,

    Plin. 18, 11, 28, § 107: ut tuus pistor bonum faceret panem, etc., Varr. ap. Gell. 15, 19, 2; Suet. Caes. 48:

    mitto hasce artes vulgares, coquos, pistores, lecticarios,

    Cic. Rosc. Am. 46, 134; id. Fin. 2, 8, 23; id. Arch. 46, 134; Sen. Ep. 15, 3, 24; Vulg. Gen. 40, 1. At Rome the bakers formed a separate guild, Inscr. Don. cl. 9, n. 11; Inscr. Grut. 81, 10; 255, 1; Dig. 3, 4, 1; 27, 1, 46.—
    B. C.
    Pastry-cooks were also called pistores, Mart. 11, 31, 8; 14, 222; Petr. 60.

    Lewis & Short latin dictionary > pistor

  • 15 pistura

    pistūra, ae, f. [pinso], a pounding of corn, a grinding, Plin. 18, 10, 23, § 97.

    Lewis & Short latin dictionary > pistura

  • 16 pistus

    pistus, a, um, Part., from pinso.

    Lewis & Short latin dictionary > pistus

  • 17 tero

    tĕro, trīvi, trītum, 3 ( perf. terii, acc. to Charis. p. 220 P.; perf. sync. tristi, Cat. 66, 30), v. a. [root ter; Gr. teirô, truô, tribô, to rub; cf. Lat. tribulare, triticum; akin to terên, tender, Lat. teres], to rub, rub to pieces; to bruise, grind, bray, triturate (syn.: frico, tundo, pinso).
    I.
    Lit. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    In gen.: num me illuc ducis, ubi lapis lapidem terit? (i. e. into a mill), Plaut. As. 1, 1, 16:

    lacrimulam oculos terendo vix vi exprimere,

    Ter. Eun. 1, 1, 23:

    teritur lignum ligno ignemque concipit attritu,

    Plin. 16, 40, 77. § 208: sed nihil hederā praestantius quae [p. 1860] teritur, lauro quae terat, id. ib.:

    aliquid in mortario,

    id. 34, 10, 22, § 104:

    aliquid in farinam,

    id. 34, 18, 50, § 170:

    bacam trapetis,

    Verg. G. 2, 519:

    unguibus herbas,

    Ov. M. 9, 655:

    dentes in stipite,

    id. ib. 8, 369:

    lumina manu,

    Cat. 66, 30:

    sucina trita redolent,

    Mart. 3, 64, 5:

    piper,

    Petr. 74:

    Appia trita rotis,

    Ov. P. 2, 7, 44:

    cibum in ventre,

    i. e. to digest, Cels. 1 praef. med. — Poet.: labellum calamo, i. e. to rub one ' s lip (in playing), Verg. E. 2, 34:

    calcemque terit jam calce Diores,

    treads upon, id. A. 5, 324:

    crystalla labris,

    Mart. 9, 23, 7.—
    B.
    In partic.
    1.
    To rub grain from the ears by treading, to tread out, thresh:

    frumentum,

    Varr. R. R. 1, 13, 5:

    milia frumenti tua triverit area centum,

    Hor. S. 1, 1, 45:

    area dum messes teret,

    Tib. 1, 5, 22:

    teret area culmos,

    Verg. G. 1, 192; cf.:

    ut patria careo, bis frugibus area trita est,

    i. e. it has twice been harvest-time, Ov. Tr. 4, 6, 19.—
    2.
    To cleanse or beautify by rubbing, to smooth, furbish, burnish, polish, sharpen (syn.:

    polio, acuo): oculos,

    Plaut. Poen. 1, 2, 103:

    crura mordaci pumice,

    Ov. A. A. 1, 506:

    hinc radios trivere rotis,

    smoothed, turned, Verg. G. 2, 444:

    vitrum torno,

    Plin. 36, 26, 66, § 193:

    catillum manibus,

    Hor. S. 1, 3, 90:

    tritus cimice lectus,

    Mart. 11, 33, 1.—
    3.
    To lessen by rubbing, to rub away; to wear away by use, wear out:

    (navem) ligneam, saepe tritam,

    Plaut. Men. 2, 3, 52:

    hoc (tempus) rigidas silices, hoc adamanta terit,

    Ov. Tr. 4, 6. 14:

    ferrum,

    to dull, id. M. 12, 167:

    mucronem rubigine silicem liquore,

    Prop. 2, 25 (3, 20), 15:

    trita labore colla,

    Ov. M. 15, 124:

    trita subucula,

    Hor. Ep. 1, 1, 96:

    trita vestis,

    id. ib. 1, 19, 38:

    librum,

    i. e. to read often, Mart. 8, 3, 4; 11, 3, 4; cf.:

    quid haberet, Quod legeret tereretque viritim publicus usus?

    Hor. Ep. 2, 1, 92:

    pocula labris patrum trita,

    Mart. 11, 12, 3: ut illum di terant, qui primum olitor caepam protulit, crush, annihilate, Naev. ap. Prisc. p. 681 P.—
    4.
    Of persons, pass., to be employed in. occupied with:

    nos qui in foro verisque litibus terimur,

    Plin. Ep. 2, 3, 5:

    litibus,

    id. ib. 10, 12, 3.—
    5.
    To tread often, to visit, frequent a way or place (cf.:

    calco, calcito): angustum formica terens iter,

    Verg. G. 1, 380:

    iter propositum,

    Prop. 2, 30 (3, 28), 14:

    Appiam mannis,

    Hor. Epod. 4, 14:

    viam,

    Ov. A. A. 1, 52; Lucr. 1, 927:

    via trita pede,

    Tib. 4, 13, 10:

    ambulator porticum terit,

    Mart. 2, 11, 2:

    limina,

    id. 10, 10, 2:

    mea nocturnis trita fenestra dolis,

    Prop. 4 (5), 7, 16:

    nec jam clarissimorum virorum receptacula habitatore servo teruntur,

    Plin. Pan. 50, 3: flavaeque terens querceta Maricae Liris, Claud. Cons. Prob. et Olybr 259. —
    6.
    In mal. part.:

    Bojus est, Bojam terit,

    Plaut. Capt. 4, 2, 108; so Prop. 3, 11 (4. 10), 30; Petr. 87. —
    II.
    Trop. (freq. in good prose).
    A.
    To wear away, use up, i. e. to pass, spend time; usu. to waste, spend in dissipation, etc. (syn.:

    absumo, consumo): teritur dies,

    Plaut. Truc. 5, 20:

    diem sermone terere segnities merast,

    id. Trin. 3, 3, 67:

    naves diem trivere,

    Liv. 37, 27, 8:

    tempus in convivio luxuque,

    id. 1, 57, 9:

    tempus ibi in secreto,

    id. 26, 19, 5:

    omnem aetatem in his discendis rebus,

    Cic. de Or. 3, 31, 123:

    teretur interea tempus,

    id. Phil. 5, 11, 30:

    jam alteram aetatem bellis civilibus,

    Hor. Epod. 16, 1:

    omne aevum ferro,

    Verg. A. 9, 609:

    spe otia,

    id. ib. 4, 271:

    otium conviviis comissationibusque inter se,

    Liv. 1, 57, 5. —
    B.
    To expend, employ (late Lat.):

    qui operam teri frustra,

    Amm. 27, 12, 12. —
    C.
    To exert greatly, exhaust:

    ne in opere longinquo sese tererent, Liv 6, 8, 10: ut in armis terant plebem,

    id. 6, 27, 7.—
    D.
    Of language, to wear out by use, i. e. to render common, commonplace, or trite (in verb finit. very rare, but freq. as a P. a.):

    jam hoc verbum satis hesterno sermone trivimus,

    Cic. Ac. 2, 6, 18:

    quae (nomina) nunc consuetudo diurna trivit,

    id. Fin. 3, 4, 15.—
    * E.
    To tread under foot, i. e. to injure, violate a thing:

    jurata deorum majestas teritur,

    Claud. in Rufin. 1, 228. — Hence, P. a.: trītus, a, um.
    A.
    Prop. of a road or way, oft-trodden, beaten, frequented, common:

    iter,

    Cic. Phil. 1, 3, 7:

    via,

    id. Brut. 81, 281:

    quadrijugi spatium,

    Ov. M. 2, 167. — Sup.:

    tritissima quaeque via,

    Sen. Vit. Beat. 1, 2. —
    B.
    Fig.
    1.
    Practised, expert:

    tritas aures habere,

    Cic. Fam. 9, 16, 4; so id. Brut. 32, 124.— Comp.:

    tritiores manūs ad aedificandum perficere,

    Vitr. 2, 1, 6. —
    2.
    Of language, used often or much, familiar, common, commonplace, trite:

    quid in Graeco sermone tam tritum atque celebratum est, quam, etc.,

    Cic. Fl. 27, 65:

    nomen minus tritum sermone nostro,

    id. Rep. 2, 29, 52:

    ex quo illud: summum jus summā injuriā factum est jam tritum sermone proverbium,

    id. Off. 1, 10, 33.— Comp.:

    faciamus tractando usitatius hoc verbum ac tritius,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    compedes, quas induere aureas mos tritior vetat,

    Plin. 33, 12, 54, § 152.

    Lewis & Short latin dictionary > tero

  • 18 tundo

    tundo, tŭtŭdi, tunsum, tūssum, and tusum (v. Neue, Formenl. II. 568), 3 (old collat. form of the perf. tuserunt, Naev. 1, 1: tunsi, acc. to Diom. p. 369 P.; inf. tundier, Lucr. 4, 934), v. a. [Sanscr. tu-dāmi, thrust; cf. Gr. Tudeus, Tundareos], to beat, strike, thump, buffet with repeated strokes.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.; cf.:

    verbero, pulso, ico, impello, cudo): oculos converso bacillo,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    pectus palo,

    Plaut. Rud. 5, 2, 3:

    pectora manu,

    Ov. Am. 3, 9, 10; id. M. 8, 535; Verg. A. 11, 37:

    inania tympana,

    Ov. F. 4, 183:

    tundere ac diverberare ubera,

    App. M. 7, p. 200, 2:

    lapidem digito cum tundimus,

    Lucr. 4, 265:

    corpus crebro ictu,

    id. 4, 934:

    pede terram,

    Hor. A. P. 430:

    humum ossibus,

    Ov. M. 5, 293:

    ulmum (picus),

    Plaut. As. 2, 1, 14:

    litus undā,

    Cat. 11, 4; cf.:

    saxa alto salo,

    Hor. Epod. 17, 55:

    cymbala rauca,

    Prop. 3 (4), 16, 36:

    chelyn digitis errantibus,

    Stat. S. 5, 5, 33:

    gens effrena virum Rhipaeo tunditur Euro,

    Verg. G. 3, 382:

    saxum, quod tumidis tunditur olim Fluctibus,

    id. A. 5, 125:

    miserum sancto tundere poste caput,

    Tib. 1, 2, 86:

    ferrum rubens non est habile tundendo,

    i. e. is not easy to beat out, not very malleable, Plin. 34, 15, 43, § 149.—In a Greek construction:

    tunsae pectora palmis,

    Verg. A. 1, 481. —Prov.: uno opere eandem incudem diem noctemque tundere, to hammer the same anvil, i. e. to keep at the same work, Cic. de Or. 2, 39, 162.—
    B.
    In partic., to pound, bruise, bray, as in a mortar (cf. pinso):

    aliquid in pilā,

    Plin. 13, 22, 43, § 126; 20, 19, 79, § 207:

    in farinam,

    id. 33, 7, 40, § 119:

    in pollinem,

    id. 19, 5, 29, § 91:

    tunsum gallae admiscere saporem,

    Verg. G. 4, 267:

    tunsa viscera,

    id. ib. 4, 302:

    grana mali Punici tunsa,

    Col. 9, 13, 5:

    tunsum allium,

    id. 6, 8, 2 al.:

    testam tusam et succretam arenae adicere,

    Vitr. 2, 5:

    testa tunsa,

    Plin. 36, 25, 62, § 186:

    hordeum,

    App. M. 4, p. 152, 31:

    haec omnia tusa,

    Veg. Vet. 1, 16, 6.—
    II.
    Trop. (qs. to keep pounding or hammering at a person), to din, stun, keep on at, importune a person by repeating the same thing ( poet. and rare):

    pergin' aures tundere?

    Plaut. Poen. 1, 3, 25:

    assiduis hinc atque hinc vocibus heros Tunditur,

    Verg. A. 4, 448:

    tundat Amycle, Natalem Mais Idibus esse tuum,

    Prop. 4 (5), 5, 35.— Absol.:

    tundendo atque odio denique effecit senex,

    Ter. Hec. 1, 2, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > tundo

  • 19 πτίσσω

    πτίσσω, Pherecr.183, Ar.Fr. 339, [dialect] Att. [full] πτίττω ib. 271 (prob. l.), Luc.Herm.79, v.l. in Pherecr. l.c.: [tense] aor.
    A

    ἔπτῐσα Hdt.2.92

    :—[voice] Pass., [tense] aor.

    ἐπτίσθην Gp.12.23.2

    , ([etym.] περι-) Thphr.HP4.4.10: [tense] pf.

    ἔπτισμαι Hp.VM14

    , Arist.HA 595b10:— winnow grain, Hp. l.c. ([voice] Pass.), Pherecr. l.c., etc.; πτισσουσῶν ᾠδή the song of women winnowing, Ar.Fr. 339.
    II bray in a mortar,

    τὸ ἐκ μέσου τοῦ λωτοῦ Hdt.

    l.c., cf. D.L.9.59, Luc. l.c. (Cf. Lat. pinso, Skt. piná[snull ][tnull ]i 'pound'.)

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > πτίσσω

  • 20 παίω

    Grammatical information: v.
    Meaning: `to strike, to hew, to thrust, to hit, to bump' (IA., Cret.; relat. rare in Att. prose); in the non-pres. tempora, esp. in the aor., often replaced by other verbs, e.g. πατάξαι, τύψαι, πλῆξαι; cf. Bloch Suppl. Verba 83 ff.
    Other forms: Boeot. πήω (Hdn.), aor. παῖσαι, pass. παισθῆναι, fut. παί-σω, - ήσω, perf. πέπαι-κα, - σμαι.
    Compounds: Often w. prefix, e.g. παρα-, ἀντι-, ἐν-, συν-, ὑπερ-.
    Derivatives: παῖμα n. `impression' (Crete), παραπαί-σματα pl. `attacks of madness' (Oenom.), παραίπαιμα παρακοπή H.; ἀνάπαι-στος `struck back,', metr. m. `anapaest' (com., Arist.); ἔμπαι-στος `embossed, coined', - σμα n. `embossment' (Delos IIa). - στικη τέχνη `the art of embossing' (Ath.); backformations ἔμπαι-ος, πρόσπαι-ος (: ἐμ-, προσ-παίω) `bursting in, suddenly' (A.).
    Origin: XX [etym. unknown]
    Etymology: Not certainly explained. All forms are based on the pres. παίω, which may stand for *πάϜι̯ω which is of old identified with Lat. paviō `beat, stamp'; doubtful Cypr. παϜιω is however an unreliable support (s. Schwyzer 713 n. 6 w. lit.). The etymology presupposes, that one assumes with Schwyzer IF 30, 443 ff. that the non-pres. παῦ-σαι, - σω etc. to be expected together with παύω formed a new system, which is quite difficult; s. on παύω. -- Improbable Ehrlich Betonung 99 and (hesitating) Sommer Lautst. 78: from *παίσω to Lat. pinsō `knock to pieces', with ablaut pais-: pis-, as Lith. paisýti `die Grannen abschlagen, enthülsen' as secondary iterative formation does not prove an old pais-. Details w. further lit. in WP. 2, 12, Pok. 827, W.-Hofmann s. paviō. -- Cf. παιάν and πταίω, also 2. ἔμπαιος.
    Page in Frisk: 2,464

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > παίω

См. также в других словарях:

  • pinso — pin|so Mot Pla Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • pinça — pinso f. pince. Únei pinças : des pinces. [ cf. port. pinça] …   Diccionari Personau e Evolutiu

  • пест — I I, род. п. а, пестик, словен. pẹsta, чеш. pist м., pista ж. – то же, слвц. piest, польск. рiаstа, в. луж., н. луж. pěsta, сюда же чеш. рěсhоvаti утрамбовывать, утаптывать; набивать . Праслав. *pěstъ родственно лит. piestà ступа , вин.… …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • пихать — аю, диал. пхать, пхаю – то же, севск., укр. пхати, пихати, блр. пехаць, пiхаць, др. русск. пьхати, пихати, сербск. цслав. пьхати παίειν, болг. пъхам сую (Младенов 539), словен. pǝhati, рǝhа̑m, phati, рhа̑m, чеш. pchati, pchnouti пихать, тыкать ,… …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • Rockwills — Infobox Company company name = Rockwills Corporation Sdn Bhd company company type = Public company slogan = Making Your Wishes Come True! foundation = Incorporated August 24, 1993 founder = Johari Low Bin Abdullah, Dato Seri Goh Eng Toon, Cyril… …   Wikipedia

  • Muriani — ou Murianincu, appelée aussi balcon de la Catagniccia, est une pieve située sur la côte orientale de la Corse. Sommaire 1 Géographie 2 Voir aussi 2.1 Articles connexes 2.2 …   Wikipédia en Français

  • Vallée du costour — La vallée du Costour est une vallée située sur les communes de Guipavas et du Relecq Kerhuon dans le département du Finistère en Bretagne. Le gestionnaire de cette vallée est la communauté urbaine Brest Métropole Océane (BMO). Située à l Est de… …   Wikipédia en Français

  • Marratxí — Saltar a navegación, búsqueda Marratxí Marrachí Bandera …   Wikipedia Español

  • пихать — Общеслав., имеющее соответствия в др. индоевроп. яз. (ср. лат. pinso «толку, дроблю», авест. pišant «толкущий» и т. д.). Пихать буквально «толкая, толочь, дробить». См. пшено. Ср. толокно …   Этимологический словарь русского языка

  • pestle — An instrument in the shape of a rod with one rounded and weighted extremity, used for bruising, breaking, grinding, and mixing substances in a mortar. [L. pistillum, fr. pinso, or piso, to pound] * * * pes·tle pes əlalso pes təl n a usu. club… …   Medical dictionary

  • Marrachí — Marratxí Bandera …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»