Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

pāgus

  • 81 πάγοις

    πάγος
    that which is fixed: masc dat pl
    πά̱γοις, πᾶγος
    pagus: masc dat pl

    Morphologia Graeca > πάγοις

  • 82 πάγοισι

    πάγος
    that which is fixed: masc dat pl (epic ionic aeolic)
    πά̱γοισι, πᾶγος
    pagus: masc dat pl (epic ionic aeolic)

    Morphologia Graeca > πάγοισι

  • 83 πάγοισιν

    πάγος
    that which is fixed: masc dat pl (epic ionic aeolic)
    πά̱γοισιν, πᾶγος
    pagus: masc dat pl (epic ionic aeolic)

    Morphologia Graeca > πάγοισιν

  • 84 πάγου

    πάγος
    that which is fixed: masc gen sg
    πά̱γου, πᾶγος
    pagus: masc gen sg

    Morphologia Graeca > πάγου

  • 85 πάγους

    πάγος
    that which is fixed: masc acc pl
    πά̱γους, πᾶγος
    pagus: masc acc pl

    Morphologia Graeca > πάγους

  • 86 πάγωι

    πάγῳ, πάγος
    that which is fixed: masc dat sg
    πά̱γῳ, πᾶγος
    pagus: masc dat sg

    Morphologia Graeca > πάγωι

  • 87 πάγων

    πάγος
    that which is fixed: masc gen pl
    πά̱γων, πᾶγος
    pagus: masc gen pl

    Morphologia Graeca > πάγων

  • 88 паг

    Dictionnaire russe-français universel > паг

  • 89 ambitrebius

    ambitrebius, a, um, um den Fluß Trebia gelegen, pagus, Corp. inscr. Lat. 11, 1147.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ambitrebius

  • 90 compagus

    com-pāgus, ī, m., der nächste Gau, Corp. inscr. Lat. 1, 571, 7 (wo archaist. Genet. compagei).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > compagus

  • 91 Condrusi

    Condrūsī, ōrum, m., eine germanische Völkerschaft in Gallia Belgica, wahrscheinl. im h. Archidiakonat Condros im Sprengel von Lüttich, an der Maas und Ourthe, Caes. b. G. 2, 4, 10 u. 6, 32, 1. – Dav. Condrūstis pāgus, Corp. inscr. Lat. 7, 1073.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Condrusi

  • 92 demos

    dēmos, ī, m. (δημος), I) das Volk, demon Atheniensium pingere, Plin. 35, 69. – II) der Bezirk, Gau, die Gemeinde (rein lat. pagus), deren in Attika 174 als Unterabteilungen deri 10 Phylen waren, Paul. ex Fest. 72, 5 (wo Plur. demoe, Müller δημοι).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > demos

  • 93 nam

    nam, Coni. (Acc. sing. fem. zum Pronominalstamm *no-), meist zu Anfang des Satzes, nur selten nach einem od. mehreren Wörtern, denn, I) zur Angabe einer Erläuterung, denn, nämlich, is pagus appellabatur Tigurinus. Nam omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est, Caes. – neque solum colent inter se ac diligent, sed etiam verebuntur. Nam maximum ornamentum amicitiae tollit, qui etc., Cic. – Dah. bes.: a) um einen parenth. Zwischensatz einzuleiten, in insula, quae est in Tiberino (nam opinor illud alteri flumini nomen esse), sermoni demus operam, Cic. – b) um den durch einen parenth. Zwischensatz unterbrochenen Gedanken wieder aufzunehmen, duplex inde Hannibali gaudium fuit (neque enim quidquam eorum, quae apud hostes agerentur, eum fallebat): nam et liberam Minucii temeritatem se suo modo capturum et sollertiae Fabii dimidium virium decessisse, Liv. – c) um einen allgem. Ausspruch durch einzelne Beispiele zu erläutern, zum Beispiel, quin etiam easdem causas ut quisque egerit, utile erit scire. Nam de domo Ciceronis dixit Calidius et pro Milone orationem Brutus exercitationis gratiā scripsit, Quint. – u. mehrmals bei mehreren nacheinander angeführten Beispielen, vivo Catone minores natu multi uno tempore oratores floruerunt. Nam et A. Albinus et litteratus et disertus fuit; et tenuit cum hoc
    ————
    locum quemdam Serv. Fulvius. Nam Q. Metellus in primis est habitus eloquens, Cic. Brut. 81.
    II) zur Angabe einer Begründung, denn, celebratote illos dies cum coniugibus ac liberis vestris: nam multi saepe honores dis immortalibus iusti habiti sunt, sed profecto iustiores numquam, Cic. – häufig, um einen Gedanken anzufügen, durch den der Redende die Art seiner Darstellung rechtfertigen u. ihre Richtigkeit begründen will, Phoenices Hipponem, Hadrumetum, Leptim aliasque urbes in ora maritima condidere, haeque brevi auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere. Nam de Carthagine tacere melius puto, quam parum dicere, Sall. – bes. wenn die Rechtfertigung durch eine Frage angeschlossen wird, numquam illum ne minimā quidem re offendi... una domus erat, idem victus isque communis; nam quid ego de studiis dicam? Cic. – bei minder strengem Satzzusammenhang u. mehr versichernd u. bestätigend, deutsch oft = ja, wenigstens, doch, eben, freilich, a) wenn ein Gedanke angefügt wird, der zur Unterstützung einer Behauptung dienen soll, huius (Sisennae) omnis facultas ex historia ipsius perspici potest; quae cum facile omnes vincat superiores, tum indicat tamen, quantum absit a summo quamque genus hoc scriptionis nondum sit satis Latinis litteris illustratum. Nam Q. Hortensii admodum adulescentis ingenium ut Phidiae signum simul adspectum et pro-
    ————
    batum est, wenigstens erwarb sich des jungen H. Talent gleich bei seinem Erscheinen Beifall, Cic. Brut. 228. – at prooemium aliquando ac narrationem dicet malus homo et argumenta, sic ut nihil sit in his requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, virtus tamen erit fortitudo, freilich wird auch ein Räuber hartnäckig streiten, Quint. 2, 20, 10. – Wenn dem durch nam eingeleiteten Satze noch ne... quidem beigegeben ist, so wird dadurch angedeutet, daß sein Inhalt den Inhalt des zu begründenden Satzes überbietet u. sich die in diesem erwähnten Tatsachen aus den in jenem besprochenen leicht erklären lassen, in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandae contumeliae editae. Nam avaritia ne sacrorum quidem spoliatione abstinuit, ist ja ihre Habsucht nicht einmal vor der Beraubung der Heiligtümer zurückgeschreckt, Liv. 29, 8, 8. – b) in Antworten, wenn der in der Frage ausgesprochene Gedanke aufgenommen u. weiter geführt wird, wo der mit nam eingeleitete Satz die Bestätigung zu der in der Frage angedeuteten Antwort angibt, de iis, credo, rebus, inquit Crassus, quibus sciam poteroque. Tum ille: nam quod tu non poteris aut nescies, quis tam impudens est, qui se scire aut posse postulet? wer wäre doch so unverschämt, Cic.: nos hunc Heracleensem de nostra civitate eiciemus? Nam si quis maiorem gloriae fructum putat ex Graecis versibus percipi quam ex Latinis, ve-
    ————
    hementer errat, wenigstens irrt der, der usw., Cic. – häufig noch mit einer versichernden Partikel verbunden, wie mit mehercle, hercle, edepol u.a., ja sicherlich u. dgl., Cic. u.a. – c) im Anruf, wenn der Redende sich selbst versichern will, daß er seine Bitte an die rechte Gottheit richte, Mercuri, nam te docilis magistro movit Amphion lapides canendo, hat ja doch, Hor.
    III) zur Angabe einer Folgerung, die aus einem wahrgenommenen Umstande od. aus einer vernommenen Äußerung gezogen wird, denn. Hier wird nam meist enklitisch gebraucht u. schließt sich einem Fragewort an, wie quisnam, ecquisnam, wer denn? quandonam, wann denn? ubinam, wo denn? Nicht selten ist nam auch von dem Fragewort getrennt, quis est nam ludus in undis? Verg.: quid cerussa opus nam? Plaut. – Jedoch steht nam, bes. bei Dichtern, auch vor dem Fragewort, zumal dann, wenn die Frage mit Verwunderung od. mit Unwillen ausgesprochen werden soll, nam quem ego adspicio, ei, wen seh' ich! Plaut.: nam quid ita, ei, wieso? Ter. – Seltener anderen Fragewörtern beigesellt, wie num nam bei Komik. u. Cic.: nam cur bei Komik. – Höchst selten ohne Fragepartikel, scis nam, tibi quae praecepi? Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nam

  • 94 paganalia

    pāgānālia, ium, n. (pagus), ein Gaufest, Dorffest, ländliches Fest, Varro LL. 6, 24.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > paganalia

  • 95 paganus

    pāgānus, a, um (pagus), zum Gaue od. Dorfe gehörig, im Gaue od. Dorfe befindlich, ländlich, Land-, I) eig.: A) im allg.: focus, Ov.: lex, Plin. – subst., pāgānī, ōrum, m., Dorfbewohner, Landleute, Bauern, pagani et oppidani, Auct. b. Alex.: pagani aut montani, Cic. – B) insbes. (im Ggstz. zur Landmiliz) zivil, bürgerlich, peculium, Cod. Iust. – subst. = die Zivilperson, der Zivilist, Philister, im Plur. auch = die Zivilbevölkerung (Ggstz. miles), s. Heräus Tac. hist. 1, 53, 13), Suet., Tac. u.a. – II) übtr.: A) bäuerisch, ungelehrt, cultus, Plin. ep. 7, 25, 6. – B) heidnisch, subst., der Heide, Eccl. u. spät. ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > paganus

  • 96 pagatim

    pāgātim, Adv. (pagus), dorfweise, bezirkweise, gemeindeweise, Liv. 31, 26. § 10 u. 30. § 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pagatim

  • 97 rugosus

    rūgōsus, a, um (1. ruga), runzelig, faltig, venter, Cels.: genae, Ov.: senilia et rugosa membra, Val. Max.: senectus, Hieron.: senecta, Tibull.: sanna, das Naserümpfen, Pers.: cortex, Ov.: acina, Colum.: rugosus frigore pagus (Dorfschaft), Hor.: rugosius scrotum, Cels.: rugosior stolā frons, Mart.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > rugosus

  • 98 succurro

    succurro, currī, cursum, ere (sub u. curro), I) unter od. unten an etwas laufen, -gehen, 1) übh.: nequeat succurrere lunae corpus, Lucr. 5, 763: pagus Succusanus, quod succurrit Carinis, weil er unterhalb der Karinen hinläuft (hinliegt), Varro LL. 5, 48. – 2) übtr.: a) im allg.: licet undique omnes in me terrores periculaque impendeant omnia, succurram atque subibo, Cic. Rosc. Am. 31. – b) in die Gedanken kommen, einfallen, beifallen, ut quidque succurrit, libet scribere, Cic.: cogitanti autem (mihi) haec fere succurrebant, Cic.: multa succurrunt, quae dicerentur, Liv.: legentibus illud quoque succursurum, quod etc., Liv.: succurrit versus ille Homericus, Suet.: mit folg. Infin., et illud annotare succurrit, Plin. 7, 157: mirari succurrit, Plin. 17, 1 u. 36, 200. – alci succurrit m. folg. Acc. u. Infin., sed mihi succurrit numen non esse severum, Ov. fast. 5, 333: illud etiam mihi succurrebat, grave esse me de iudicio patris iudicare, Cic. fil. in Cic. ep. 16, 21, 6: tamen reliquias eum esse duorum exercituum ante paucos dies deletorum succurrebat (sc. iis), Liv. 25, 37, 16: neque enim scelestum portanti onus succurrit illud se caput ferre, Val. Max. 5, 3, 4: praeterea illud miror, tibi non succurrisse, unum nautam stationis perpetuae interdiu noctuque iacēre in scapha, Petron. 102, 5: alci succurrit m. folg. Fragesatz, non succurrit tibi, quam diu circum Bactra hae-
    ————
    reas? Curt. 7, 8 (34), 21. – II) helfend heraneilen, herbeieilen, zu Hilfe eilen, 1) eig., als milit. t.t.: alci (mit u. ohne auxilio), Caes., Cic. u.a.: oppido, Auct. b. Afr. – impers., si celeriter succurratur, Caes. – 2) übtr.: a) zu Hilfe kommen, beistehen, helfen, v. Pers., alci, Cic.: saluti fortunisque communibus, Cic.: impers., succurrendum est, Ter.: ut alteris (aegris) succurratur, Cels.: capillis fluentibus maxime quidem saepe radendo succurritur, Cels. – v. Lebl., ut beneficium sit incolume, quod subcurrat necessitati, Lact. 6, 18, 17: m. folg. ne u. Konj., potest hoc, quod perditurus es, multis succurrere, ne fame, siti aut nuditate moriantur, Lact. 3, 23, 6: m. folg. quo minus u. Konj., his tantis malis haec subsidia succurrebant, quo minus omnis deleretur exercitus, Caes. b.c. 3, 70, 1. – b) einem Übel abhelfen, v. Pers., dum succurrere humanis erroribus cupiunt, Lact. (vgl. Bünem. Lact. 3, 1, 8). – bes. v. Arzneimitteln gut sein für od. gegen etw., remedia similia illis, quae vicino malo saepe succurrerint, Cels.: non posse vehementi malo nisi aeque vehemens auxilium succurrere, Cels.: cannabis succurrit alvo iumentorum, Plin. – Perf.- Form succucurrit, Not. Tir. 27, 31.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > succurro

  • 99 Tigurini

    Tigurīnī, ōrum, m., eine helvetische Völkerschaft im jetzigen Waadtland, Caes. b.G. 1, 12, 7. Liv. epit. 65. – Dav. Tigurīnus, a, um, tigurinisch, pagus, der jetzige Kanton Waadt, Caes. b.G. 1, 12, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tigurini

  • 100 transulmanus

    trānsulmānus, a, um (trans u. ulmus), jenseit der Ulmen (des Ulmenhains) gelegen, pagus, Corp. inscr. Lat. 14, 4012.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > transulmanus

См. также в других словарях:

  • Pagus — (lat., Flur, Gau ), in altrömischer Zeit Name der ländlichen Distrikte, in welche das römische Gebiet von Numa Pompilius oder nach anderen Quellen von Servius Tullius eingeteilt wurde. Sie bildeten seit letzterem Unterabteilungen der Tribus… …   Deutsch Wikipedia

  • pagus — [ pagys ], plur. pagi [ pagi ] n. m. • 1765; mot lat. « pays » ♦ Antiq. rom. Circonscription rurale. ● pagus, pagi nom masculin (latin pagus) Circonscription territoriale rurale dans l Antiquité romaine et au haut Moyen Âge. ⇒PAGUS, subst. masc.… …   Encyclopédie Universelle

  • Pagus — Saltar a navegación, búsqueda Pagus, es una unidad geográfica y territorial romana en la que se divide una ciudad y que formaba parte de la organización catastral del suelo. Junto con el fundus constituye una de las unidades territoriales básicas …   Wikipedia Español

  • pagus — PÁGUS s.n. (Ant.) Comună rurală, sat în Imperiul roman. [< lat. pagus]. Trimis de LauraGellner, 05.07.2005. Sursa: DN  PÁGUS s. n. aşezare rurală, sat în Imperiul Roman. (< lat. pagus) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN …   Dicționar Român

  • Pagus —   [lateinisch »Dorf(gemeinde)«, »Gau«, zu lateinisch pangere »befestigen«, »einfrieden«] der, ,    1) Altertum: älteste ländliche Siedlungsform in Italien mit Einzelgehöften und Dörfern (Vici), in denen das Zentralheiligtum lag und die… …   Universal-Lexikon

  • Pagus — (lat.), 1) im alten Italien ein ländlicher District, welcher entweder der Theil einer Stadt war od. einen selbständigen Theil eines Landes bildete, z.B. war das Marserland in Pagi eingetheilt. In letzterm Sinne war ein P. eine Gemeinde mit einem… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pagus — (lat., »Flur, Gau«), in altröm. Zeit Name der ländlichen Bezirke mit einer Burg als Mittelpunkt, die sich allmählich zur Stadt entwickelte, in der Kaiserzeit der Verwaltungsbezirke des Gebietes außerhalb der Stadt auf sakraler Grundlage. Sie… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pagus — Pour les articles homonymes, voir Pagus (homonymie). Le mot latin pagus (au pluriel pagi), traduit par « pays », désigne une unité territoriale gallo romaine inférieure à celle de la civitas, puis, à l époque médiévale, une subdivision… …   Wikipédia en Français

  • Pagus — In the later Western Roman Empire, following the reorganization of Diocletian, a pagus (compare French pays , Spanish pago , a region, terroir ) became the smallest administrative district of a province. Previously it had been an informal… …   Wikipedia

  • PAGUS — I. PAGUS antiquum Coriuthii nomen, Stephan. II. PAGUS apud Historicos, Comitatum, territorium, districtum, Comitis unius dioecesin in Germania et Gallia significat. Sic Caesar l. 1. bell. Gall. c. 17. Helvetiam totam in quatuor Pagnos divisam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pagus — Пагами в древнеримской истории назывались округа общин или племен, имевшие скорее географическое значение. Это были волости с несколькими разъединенными поселками, вилами, имениями (в противоположность vici деревни), не имевшие политической… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»